Δὲν εἶσαι ἡ μιά

Δὲν εἶσαι ἡ μιά. Εἶσαι ὁ καημὸς

μὲ τὰ περίσσια πρόσωπα.

Εἶσαι ἡ ἀγάπη ἡ βοριανή, ποὺ ἀνθίζεις σὰν τὸ χιόνι,

μ᾿ ἕν᾿ ἄστρο στὴ ματιά σου θαλασσί.

Εἶσαι ἡ ἀγάπη, τὸ ζεστὸ γαρούφαλο τοῦ Νότου,

ποὺ ὑψώνει φλόγα τὸν ἀνασασμό του.

Εἶσαι ἡ ἀγάπη τῆς δειλῆς παιδούλας, ἡ ἀκριβή,

κι εἶσαι ἡ ἀγάπη ἡ φθινοπωρινή,

στοργὴ γεμάτη σιγαλοπερπάτητη.

Εἶσαι κι ἡ πρώτη ἀγάπη κι ἡ στερνή,

κι ἡ ἀφίλητη, ἀνυμέναιη κι ἡ πολυφιλιμένη,

μὰ πάντα ἡ μιά, κι ἡ ἀτελεύτητη, κι ἡ ἀκοίμητη -

ὁ ἔρωτας, ποὺ δὲν τὸ μπορεῖ

ἄλλο νὰ μάθει ἀπ᾿ τὸ δικό σου τ᾿ ὄνομα, Ἑλένη!