Κρυφες επιθυμιες / Αγγελιδάκης Γιώργος

Κρυφες επιθυμιες,παραδομενες στην Περσεφονη,κανουν το βουνο να γουργουριζουν τα σωθικα του,απο πεινα και εξαψη,η κυρα καλα τις κρυβει σε χαραμαδες σκιερες και μονιμες,μ αλυσιδες βαριες τις κυβερνα τυρανικα μεχρι την πορτα της ληθης.

Τις δικες μου τις κρατησα,τις εβαλα στον αφαλο μου,δεν τις κλειδωσα,τις αφησα ανασα για να περνουν,και που και που να ψιθυριζουν,κι ολο με στοιχειωναν,τις νυχτες εστηνα χορο κατω απο δυο φεγγαρια,αυτο που πλεει στον ουρανο κι εκεινο που σμιλεψε το ρουμι,κι ολες τις νυμφευομουν.

«ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΑ ΚΑΣΤΡΑ» / Γιώργος Αγγελιδάκης

...Με τα τρελά πετάγματα μου

έναν- έναν ανασταίνω τους σκοπούς.

Απ΄τα μεσαιωνικά κάστρα...

Kλουβί δίχως πουλί / Γκέζος Χρήστος Αρμάντο

Ένα σπίτι φτιαγμένο με άχυρα
φτιαγμένο με ξύλα
μια μικρούλα ποτίστρα στην άκρη
με νερό λερωμένο
γεμάτο αίμα φτερά κι ακαθαρσίες
κι εσύ το πουλί στη γωνιά λαβωμένο
ο λαιμός σου στο στήθος να πέφτει
από το ράμφος σου στάζουν όνειρα
λιωμένα
πέφτουν στο πάτωμα πέφτουν και πέφτουν
ανακατεύονται με τα δάκρυα
γίνονται λάσπη.

Κάποτε η πόρτα ανοίγει
τετράγωνο από φως
εσύ δεν το περίμενες ποτέ
ξαφνιάζεσαι
σηκώνεσαι τραντάζεις τα φτερά σου
περνάς την πόρτα
χαμογελάς
σε τρώει η γάτα.

και τώρα τι (απόσπασμα) / Γκέζος Χρήστος Αρμάντο

 

Τώρα που τα σωθικά μας έπεσαν
σαν γινωμένα σύκα
και τα έφαγαν τα γουρούνια οι άνθρωποι,
και ξεραμένα κλαδιά μείναν
γυμνά
να γδέρνουν από μέσα το κορμί μας.
Να πεθάνουμε;

Χρήστος Αρμάντο Γκέζος (βιογραφικό σημείωμα)

 Ο Χρήστος Αρμάντο  γεννήθηκε στη Χιμάρα το 1988. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αγρονόμων Τοπογράφων Μηχανικών του ΕΜΠ. 

Ποιητικές Συλλογές:

-- "Ανεκπλήρωτοι Φόβοι" / εκδόσεις Πολύτροπον (Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2013)

Μυθιστορήματα:

-- "Η Λάσπη" (υποψήφιο για το Athens Prize of Literature 2015) 

Διηγήματα

--"Τραμπάλα" / εκδόσεις Μελάνι.

ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ / Αλεξανδρής Γεώργιος

Από τη συμβουλή ως και τη σύσταση,
η απειλητική ματιά κι ο οργισμένος λόγος,
εκεί, στην περιπολία, την επίβλεψη και τη σήμανση,
αυθαίρετα επέβαλαν τη δύναμη της εξουσίας
κι αυτάρεσκα συνταίριαξαν το επίτιμο προσωπείο,
με τη σιγουριά τ’ ανώνυμου και τη φυγοδικία.

Από το ξάφνιασμα ως και τ’ αναρώτημα,
ο αφανέρωτος φόβος και η απροσποίητη σιωπή,
εκεί, στην περιόδευση για τις πεζές ανάγκες,
ανακάλεσαν μνήμες παλιές σε  γυάλινες εποχές,
συγκράτησαν φωνήματα έκπληξης και αντιμιλιές
κι ως ένσταση αφέθηκε η απορία και η υπακοή.

Από την άρνηση ως και τη βιαιοπραγία,
ο αστέγαστος ελευθερισμός και οι επίπλαστες θεωρίες,
εκεί, στο χώρο της αντίδρασης και της μισαλλοδοξίας,
πυκνώνουν νεφελώματα σε σκοτεινές συνάξεις,
συντάσσονται ανατροπές σε πρακτικές κατεστημένες
κι αυτομολούν ανεύθυνοι κι ακόλουθοι της τάξης.

Από την επιφύλαξη ως και τη βεβαιότητα,
ο δόκιμος προβληματισμός και η ελεύθερη σκέψη,
εκεί στο επιστέγασμα της κριτικής και του ρεαλισμού,
αδήριτα αντιστέκονται σε συμπάθειες και πλάνες,
τη συνύπαρξη επικροτούν σε θέσεις και αντιθέσεις
κι ως ένσταση δηλώθηκε η  επανάσταση της λογικής.

                                           19-11-2020

Μυρσίνη Γκανά : Από άλλη χώρα έρχεται...

 Από άλλη χώρα έρχεται

εδώ, νομίζω,
η πεταλούδα που υφαίνει
το κουκούλι της
για χρόνια,
όχι στο στομάχι,
μα κάπου στο διάφραγμα κοντά
και περιμένει
να φανείς εσύ.
Το σκίζει τότε και απαλά
ανοίγει τα σκοτεινά φτερά της
και τα κινεί διστακτικά
για λίγο
και ύστερα κάθε φορά,
το κάθε βήμα σου
μια νότα καινούργια μουσική
ορίζει τον χορό της
και κάτω από το θρόισμα
εμείς.

Γκανά Μυρσίνη (μικρό βιογραφικό)

Η Μυρσίνη Γκανά γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πολιτιστική Διαχείριση στο Université Libre de Bruxelles. 

Ποιητικές συλλογές:

-- Στα πέρα μέρη / 2017

Στα πέρα μέρη :Ποιητική συλλογή της Μυρσίνης Γκανά / 2017

 Το κόλπο είναι από τα πιο καλά.

Όσο εξαφανίζεσαι
τόσο πληθαίνεις μέσα μου
αυξάνεσαι
γίνεσαι ένα μπαλόνι
που έχω δεμένο
στον καρπό
να μη μου φύγει.
Σε κάποια βόλτα,
στο μπες-βγες
από αναμονή
σε αναμονή
σίγουρα θα σε χάσω.

**

Μαζί σου μόνο
φοράω το δικό μου δέρμα.

**

Όλο το πρωινό χαζεύοντας
αυτό το σκοτεινό πανί
που όλο φουσκώνει και τεντώνεται
και σκίζεται εδώ κι εκεί
κι αστράφτουν τ' άσπρα ξέφτια του
και χάνονται.

Κι ύστερα το νησί.
Βουίζει και τρέμει απαλά
χαρταετός μέσα σε μπλε πυκνό
με όλα του τα κρόσια ν' ανεμίζουν.

Κι όπως αργά-αργά μας κλείνει
η νύχτα στις κουρτίνες της
κρατάμε την ανάσα μας να μη μας βρουν
κι ακούμε το μοτέρ της φύσης να δουλεύει.

 

 

        Ποιητική Συλλογή: Στα πέρα μέρη, Μελάνι, 2017  

Βίκυ Δερμάνη: Κάθε που πεινώ με μαχαίρια ατσάλινα τεμαχίζω την ερημιά μου

 

Σαν θα πεθάνω

 

Σαν θα πεθάνω μια νύχτα

σ’ ένα σκοτάδι μαύρο

σε μια θάλασσα άγρια

ένα σμήνος πουλιών κάτασπρων

το καλό θα τραγουδούν κατευόδιο

άδειες φωλιές πια τα μάτια μου

σε δάσος θα ξενιτευτούν πυκνό

ή σ’ έναν κήπο ολάνθιστο

θα ψάχνουν σε φύλλα πράσινα

την καρδιά μου την άγρια

που σε ύπνο εκοιμήθη αθώο

κρατώντας στα σπλάχνα της

ένα ψάρι κόκκινο και πελώριο

με δόντια μικρά και σπασμένα

σαν θα πεθάνω μια νύχτα

άνεμος θα φυσάει άγριος

θα θρηνεί μια κουκουβάγια ματαίως

μια μάνα από καιρό νεκρή

με μαύρο θα σκεπάζει του πένθους πανί

ένα φεγγάρι σφαγιασμένο

 

*

Κάθε που πεινώ

με μαχαίρια ατσάλινα

τεμαχίζω την ερημιά μου

ρουφώ απ’ τα στήθη της

το μαύρο γάλα

ρουφώ απ’ το λαιμό της

το σάπιο αίμα

των ματιών της τα φίδια

καταπίνω

κάθε που πεινώ

σερβίρω στο πιάτο μου

ριπές αυταπάτης

ο πόνος

τρώει

τρώει

 

*

Έτσι ξαφνικά

 

Ξαφνικά όλοι τους είδανε

πως ταύροι αφηνιασμένοι

στην αίθουσα μπήκαν του χορού

έσβησαν με μιας τ' ακτινοβόλα τα φώτα

 

παρίσταναν οι άντρες τους γενναίους

υστερικά οι γυναίκες ούρλιαζαν

έσπασαν τ' αστραφτερά ποτήρια της χαράς

κρυστάλλινες μικρές γινήκανε σταγόνες

 

στο σκοτάδι και μεσ' τον πανικό

κάποιος πυροβόλησε το φόβο στο κεφάλι

 

στην αίθουσα τη μεγάλη σαν άναψε το φως

έλαμπαν τα ποτήρια άθικτα

αναίμακτο γυάλιζε του χορού το πάτωμα

στέναξαν μ’ ανακούφιση άντρες και γυναίκες

 

στην κορφή του απέναντι βουνού τρεις ταύροι

ποτίζοντας μ' αίμα τις πέτρες και το χώμα

κοίταζαν με βλέμματα απαθή

την καταιγίδα που σε λίγο στην πόλη θα ξεσπούσε