Ο ασκός / Λιλή Βασιλάκη

Σαν βελόνες μου τρυπούν,
το μυαλό οι αναμνήσεις,
της ψυχής μου ρωγμές,
της καρδιάς καθιζήσεις.
Τον ασκό του τρυπούν,
μονομιάς δραπετεύουν,
ξωτικά που χορεύουν
εμπαιγμοί που χλευάζουν!

Για τα όνειρα πλάνα,
που μου κάναν κοπάνα.
Για τις φρούδες ελπίδες,
της ζωής μου ρυτίδες.
Για τα ψεύτικα κάστρα
και τ' απόμακρα άστρα...
Και στο τέλος χορεύουν,
και το νου μου νοθεύουν,
μ' αστραπές που τυφλώνουν,
με βροντές που ματώνουν...

Είμαι ο πόνος εγώ!...
Της χαράς το φευγιό...
Η βροχή σου, το κλάμμα!
της λυγμού σου το θάμα!...
Κι εγώ, η επάρατη Θλίψη,
της ψυχής σου η σήψη!...
Κι εγώ!... Κι εγώ!... Κι εγώ!...
Δεν μπορώ... θα εκραγώ!...

Βρωμερές! Σιχαμένες!
Της ψυχής μου οι χλαίνες!
Το κορμί μου πονάτε!!
Την καρδιά τυρανάτε!!
Πώς αυτό θα κοπάσει;
τον ειρμό μου θα σπάσει...
Προσπαθώ, να τις πιάσω,
στον ασκό να τις χώσω
και καλά να ταπώσω.

Μ' αερικά αλυχτάνε...
Σκωπτικά με κοιτάνε,
στην ψυχή μου τριγμός!
Σαν τελειώσει ο χορός,
και το μένος ξεσπάνε
στον ασκό τους γυρνάνε...
Μ' αλί, σ' έναν ύπνο σαράκι,
σε μια πρόσκαιρη νάρκη!!

Φοίβος Δεληβοριάς / Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
έξω απ’ το everest ή στη Λουκιανού
το μάτι του σ’ ακολουθεί θέλεις δε θέλεις
καθώς βυθίζεσαι στο βίο που λες πως θέλεις
για να ξεφύγεις, από το βίο, από το βίο του διπλανού

Κοιτάει τις γκόμενες που θέλουν να πιαστούνε
που καταφτάνουν από χίλιες γειτονιές
ντυμένες χρώματα για να παραδοθούνε
στρο πρώτο μπράτσο με φλεβίτσες που θα βρούνε
στην πρώτη τσέπη, στην πρώτη τσέπη,
που θα της λύνονται οι κλωστές

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, που τον ξέρουν
οι gay μόδιστροι κι οι sexy φθισικές
οι σιλουέτες που στα εξώφυλλα υποφέρουν
κάτι σκιές, που η μια την άλλη λεν πως ξέρουν
και λεν "αγάπη μου", λεν "αγάπη μου",
με ολόιδιες φωνές.

Κοιτάει τ’ αστέρια ή πότε πότε τα δεντράκια
κοιτάει τα κάστανα που καίνε στη φωτιά
κοιτάει τα λίγα που απομείνανε παιδάκια
το συντριβάνι, τις καρδούλες, τα παγκάκια
τους καπουτσίνους στα φλιτζανάκια, στα φλιτζανάκια,
τα παγωτά

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
που τελευταία μόνο εμένα ακολουθεί
όλο τον διώχνω, του φωνάζω, λέω "τι θέλεις",
μου λέει "βυθίζεσαι στον βίο που λες πως θέλεις"
και με κοιτάζει, και με κοιτάζει,
όπως κοιτούσες κάποτε εσύ

το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=Btt_QAOXMMo

Βιβλιοθήκη Σπάρτου: 4ος Διαγωνισμός Ποίησης

Περισσότερα: https://vivliothikispartou.blogspot.com/

‘’ΜΑΤΑΙΗ ΘΥΣΙΑ’’ / Νικολαρέας Πάνος,

          (ΣΠΑΡΤΗ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1976)

Σε έσπρωξαν ντυμένο τη ματαιότητα

και σ’ άφησαν να ψάχνεις σανίδα

ναυαγό στη λυσσασμένη θάλασσα .

Υπηρέτη μιας αναχρονιστικής ιδέας 

άβουλο πιόνι και έρμαιο

με οδηγούς  μιας  σκουριασμένης  μηχανής

αδειανά  και τιποτένια ανθρωπάκια.

Και τα περιστέρια που περιμένεις αργούν

μα  δεν  μοιάζει αυτή η προσμονή

σαν των παλιών ερώτων.

Αυτή σε πλημμυρίζει με παράπονο

 μοιάζει  εγκατάλειψη, σου φέρνει απελπισία.

Και αυτή η βουή απ’ τη ζωή που ακούγεται

όλο και πιο  μακριά μακραίνει .

Κουβαλώντας  της νύχτας τη πίκρα σου

λαχανιάζοντας τον αναστεναγμό σου

ψάξε τη δύναμη σου να επιπλεύσεις .

Πρέπει να το πιστέψεις ,  είσαι ο Ισαάκ

δεν είσαι ο αμνός, σε τούτη τη μάταιη θυσία !

 .

ΑΣΤΡΟΚΟΣΜΟΣ / Νικολαρέας Πάνος

Γεννηθήκαμε για να ανακαλύψουμε
να δούμε να αγγίξουμε να οσφρηστούμε ν’ ακούσουμε να γευτούμε
να χορτάσουν οι αισθήσεις μας άγνωστο.
Να ξεπεράσουμε την έννοια της λέξης ‘ζωή’
η καρδιά να χτυπήσει για το ρυθμό που ορίστηκε τότε,
κι η εγκλωβισμένη ψυχή μας να σπάσει τη σφραγισμένη πόρτα.

Ο ίδιος αέρας από χώμα που μας έπλασε

ο ίδιος σκόνη θα μας σκορπίσει πάλι.

Ζωή με προθεσμία και ένα εισιτήριο επιστροφής στο χέρι.

Μα έχουμε ένα σκοπό σε τούτο τον αστρόκοσμο.

Λίγο πιο ψηλά ν’ ανέβουμε, λίγο πιο μακριά να πάμε,

έναν ανοιχτό δρόμο να βρούμε και να πάρουμε

κι ας είναι καλοκαίρι ανηφοριά και μεσημέρι.

Ποιοι είστε εσείς που βάλατε λάθος πινακίδες στην αναζήτηση μας

κι η οργανωμένη πλάνη σας, μας οδήγησε σε γκρεμό

Ακόμα τότε ίσως να ήταν πιο όμορφα όλα,

όταν τα βλέπαμε πίσω από το καπνό σας.
Ούριος άνεμος φύσηξε όμως

και πήρε τη ψευδαίσθηση απ’ τη ζωή μας.
Κι ας ήταν το γκρίζο πιο φωτεινό απ’ το μαύρο !

Έχω αρχίσει και τρέμω τα σκούρα γράμματα της ιστορίας,
κι αυτός ο εφιάλτης με τα δάκτυλα που με δείχνουν,
όλο και παγώνει το κορμί μου τις νύχτες.
Όχι δεν θα μείνω βουβός !

ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ / Νικολαρέας Πάνος

Μάρκο σε θυμάμαι να πετάς τεράστιους χαρταετούς

μόνος τους έφτιαχνες χωρίς κανέναν ν’ακούς

μάνες από καλάμια, πολύχρωμοι ένα μπόι μεγάλοι

μικρότεροι εμείς  τρέχαμε να σου κάνουμε ‘’κεφάλι’’

Τους έσπρωχνε ο αέρας και έφθαναν στον ουρανό

πουλιά εξωτικά αλλόκοτα με ουρά μεγάλη

κι άφηνες όλη τη καλούμπα εσύ, να πάνε στο θεό

το’ ξερες η ζωή τους ήταν μια, δεν είχαν άλλη.

Μέχρι που χάνονταν στον ουρανό, κουκίδα 

μα εσύ κρατούσες το σχοινί γερά είχες ελπίδα

στο πρόσωπο σου βλέπαμε μια Άγια ηρεμία

σαν να’ ταν η ψυχή σου εκεί να άγγιζε τα Θεία.

Οι φορτωμένοι με ελπίδες κι όνειρα χαρταετοί σου

στα ζύγια τους, σαν να κουβαλούσαν και τη ζωή σου

Μα πάντα κάποια στιγμή άλλαζε ο αέρας ξαφνικά

έκοβε το σπάγκο κι ο αητός χανόταν μακριά.

Σε λίγες μέρες άλλον έφτιαχνες και ήσουν πάλι εκεί

αλλά κι αυτός είχε την ίδια μοίρα τη σκληρή.

Τα χρόνια πέρασαν και η  ζωή άλλαξε πολύ

χαθήκαμε άγνωστοι γίναμε, στης πόλης τη βουή.

Ήταν δεκαεπτά Νοέμβρη το εβδομήντα τρία

όταν μάθαμε για την άνανδρη σου δολοφονία.

Ήσουν ψηλά σε ταράτσα σε πολυκατοικία

αντιδρούσες κι εσύ ενάντια στη δικτατορία.

Εκείνο το πρωί δεν ήταν ο αέρας που τέντωσε το σχοινί 

ήταν βλήμα όπλου παράφρονα που σου πήρε τη ζωή.

Άνανδρος δολοφόνος σου έκοψε αναίτια το νήμα της

στυγνής αυταρχικής εξουσίας έπεσες θύμα της.

Σημαδεύτηκε για πάντα και πάγωσε η παιδική μας η ψυχή

 θυσιάστηκε ένας φίλος, ένα εικοσιτριάχρονο παιδί.

Ας είναι  αιώνια η μνήμη σου κι ψυχή σου αναπαυμένη

ηρωικά ψηλά, εκεί στους χαρταετούς σου, πούνε χαμένοι.

ΔΥΟ ΧΟΥΦΤΕΣ ΝΕΡΟ / Νικολαρέας Πάνος

Μιλάω  μιαν  άγνωστη γλώσσα

και γράφω  με γράμματα που γνωρίζω  μόνο εγώ .

Τα λόγια μου  άναρθρες  κραυγές σε βοή  όχλου

και τα γραπτά μου, σχισμένος  χάρτης πειρατή

σε κατάρτι  έρημου πλοίου.

Πάει  καιρός  που έκοψα τις κλωστές

της μαριονέτας μου

και σκηνοθέτης στο έργο μου έγινα εγώ.

Ισορροπώ επιδέξια στο τεντωμένο σχοινί

της ματαιοδοξίας   και φτύνω στα μούτρα

την επίπλαστη ευτυχία σας.

Μπούχτισα υποκρισία στα ακριβά ποτά

και  την αυτογνωσία  ανακάλυψα

μεσημέρι καλοκαιριού, σε δυο χούφτες νερό !

Έχω δραπετεύσει καιρό απ’ το κόσμο σας 

και ο δικός  μου, είναι άγνωστος  στα μάτια

τα δικά σας.

Δεν είμαι εδώ / Γεροντούδη Λ. Παυλίνα

Έφυγες αναζητώντας τη μοναξιά σου,

εκείνη που σε ξελόγιασε,

εκείνη που σου έταξε τάματα πολλά.

Έφυγες χωρίς αντίο, χωρίς αποσκευές.

Περιττές οι συγκινήσεις, ανώφελες.

Άφησες πίσω χρονοφωτογραφίες,

χωροστιγμές και μνήμες χολαίνουσες.

Εφυγες χωρίς κατευόδιο, χωρίς ευχή,χωρίς κατάρα,

χάθηκες πίσω απ' την κουρτίνα

του κενού που αγάπησες.

Κομμάτια οι μέρες , λευκές οι νύχτες

κι εγώ ταξιδεύω σε τόπο ανύπαρκτο.

Μη με ζητήσει κανείς,

δεν είμαι εδώ, δεν είμαι πουθενά.

“ΑΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ” : Ποιητική Συλλογή της Γιοβάννας (Ιωάννα Φάσσου- Καλπαξή) εκδοθείσα το 2016

Την Ποιητική Συλλογή μπορείτε να την διαβάσετε πατώντας επί του συνδέσμου: 

https://www.dropbox.com/s/s5e1wh48ystn8d1/%CE%86%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CF%8C%CF%82.pdf?dl=0

Συμπεριλαμβάνεται CD με απαγγελία της Γιοβάννας. 

Σύνθεση και συνοδεία απαγγελίας: Γιώργος Καγιαλίκος.

[ακούστε ΔΩΡΕΑΝ το CD εδώ: https://www.dropbox.com/s/0dkqpxmskamaney/%CE%86%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CF%8C%CF%82.mp4?dl=0]

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ : Επίκαιρο άρθρο του Προέδρου του ΕΛΙΣΜΕ κ. Μαρτζούκου Βασ.

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ

   Ντρέπομαι για μία Κυβέρνηση μειοψηφίας, που στις παραμονές εθνικών εκλογών, εν μέσω εσωτερικών κατηγοριών για χρηματισμό από γνωστό ξένο ανθέλληνα, δίχως το τελικό κείμενο του αναθεωρημένου Συντάγματος των Σκοπίων  και με την αρωγή ιδιοτελών τυχοδιωκτών πολιτικών άλλων κομμάτων (μεταξύ αυτών και πρώην «Μακεδονομάχοι»), σπεύδει στην ψήφιση μείζονος Διεθνούς Συμφωνίας εθνικά επιζήμιας στο διηνεκές, αγνοώντας τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα και κυρίως την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

   Ντρέπομαι διότι η «ισχυρή» Ελλάς, μακροχρόνιος και πιστός εταίρος των Δυτικών Συμμαχιών και Διεθνών Οργανισμών, υπέκυψε στις δήθεν διαπραγματεύσεις και έδωσε στο τεχνητό κράτος των Σκοπίων όλα όσα επεδίωκε κατά τις τελευταίες δεκαετίες έναντι ισχνών και νεφελωδών ανταλλαγμάτων. Από αύριο με ελληνική συγκατάθεση γεννάται η κρατική οντότητα με το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» και η οποία είναι θέμα χρόνου να επιδιώξει σε κάποια ευνοϊκή συγκυρία και με την αρωγή «προθύμων» την ένωση με την «αλύτρωτη αδελφή Νότια Μακεδονία».

   Ντρέπομαι διότι με ελληνική υπογραφή δύο εκατομμύρια  Σλάβοι, Αλβανοί, Τούρκοι, Ρομά κ.λπ., ενός τεχνητού πολιτικού μορφώματος που ονειρεύονται την «Μακεδονία του Αιγαίου», θα αναγνωρίζονται διεθνώς ως «Μακεδονικός λαός» και θα αποκαλούνται από την διεθνή κοινότητα ως «Μακεδόνες», ομιλούντες την «Μακεδονική γλώσσα». Κατόπιν αυτού ο όρος «Βόρεια Μακεδονία» χάνει αυτομάτως την υποτιθέμενη γεωγραφική του και μόνο διάσταση και γίνεται η «ελεύθερη» κοιτίδα των απανταχού «Μακεδόνων».

  Ντρέπομαι για την ηχηρή σιωπή του ανωτάτου πολιτειακού άρχοντα αλλά και για την συναινετική υπογραφή του σημερινού υπουργού άμυνας και χθεσινού ανωτάτου στρατιωτικού ηγέτου που είχε ταχθεί να φυλάσσει Θερμοπύλες.

Ντρέπομαι για στρατευμένους κονδυλοφόρους, ιδεοληπτικούς παπαγάλους των ΜΜΕ και ακαδημαϊκούς μαϊντανούς με βαρυσήμαντα βιογραφικά, που ευθυγραμμιζόμενοι με ξένα συμφέροντα επιχειρηματολογούν περισπούδαστα υπέρ της σκοπιμότητος της συμφωνίας των Πρεσπών,   τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.

  Ντρέπομαι για το μάταιο αίμα των προγόνων μου υπέρ της Μακεδονίας, αυτής που σήμερα παραδίδεται αμαχητί με μία υπογραφή. Ντρέπομαι τα παιδιά μας που δεν θα μαθαίνουν για τον μακεδονικό αγώνα και τους αγνούς Έλληνες πρωταγωνιστές του (εκτός εάν επιβληθεί να χαρακτηρίζονται «ακραίοι εθνικιστές ή και τρομοκράτες, όργανα του ιμπεριαλισμού της ελληνικής άρχουσας τάξης»).

  Ντρέπομαι για την απόγνωση των 2.5 εκατομμυρίων πραγματικών Μακεδόνων της ελληνικής Μακεδονίας, οι οποίοι δεν θα τολμούν να εκστομίσουν προς την διεθνή κοινότητα την μακεδονική καταγωγή τους για να μην εκληφθούν ως Σκοπιανοί.

  Ντρέπομαι για την Ελλάδα των επομένων ετών εντός της οποίας η προσωνυμία «μακεδονικός» θα εκλείψει από  ελληνικά προϊόντα, από σταθμούς, από ιδρύματα, από μέγαρα και από τοπωνύμια, ενώ ανά την επικράτεια θα ανοίγονται φροντιστήρια εκμαθήσεως της «μακεδονικής» γλώσσας και ξένα κέντρα θα ανακαλύπτουν την ύπαρξη  «μακεδονικής μειονότητας», στο όνομα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», του «δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού», της «Διαβαλκανικής συνεργασίας» και της «σταθερότητος» στην περιοχή. 

Ντρέπομαι κάθε μελλοντικό συμπολίτη μου, αρνητή της Συμφωνίας των Πρεσπών που όταν θα ορθώνει ανάστημα, θα χαρακτηρίζεται  ως συναισθηματικός, αφελής, γραφικός, αμόρφωτος και ανιστόρητος ή ως φασίστας και ακροδεξιός, ενώ θα διώκεται για επιθετική συμπεριφορά κατά φίλης χώρας, όπως επιτάσσει η Συμφωνία των Πρεσπών.

  Ντρέπομαι για τον πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο Έλληνα που ψηφίζει με κύριο κριτήριο ψευδείς και ανεφάρμοστες παροχές,  ακόμη και αν η παράταξη που τις υπόσχεται πίστευε ενεργά στο παρελθόν ότι τα Σκόπια πρέπει να λέγονται «Μακεδονία» και ακόμη εάν παλαιότερα θυσιαζόταν για μία «αυτόνομη Μακεδονία» σχηματισμένη από τον εδαφικό ακρωτηριασμό της Ελλάδος. 

  Ντρέπομαι για την διαχρονική έλλειψη Εθνικής Στρατηγικής που οδηγεί σε πολιτικές παλινωδίες και εθνικές αποτυχίες. Ντρέπομαι που όλα αυτά τα χρόνια της πολιτικής αβελτηρίας και αδράνειας, την σημαία του μακεδονικού ζητήματος σηκώνει συστηματικά, ακούραστα και με πατριωτικό ενθουσιασμό κυρίως ο απόδημος ελληνισμός, αυτός δηλαδή που η πατρίδα του στερεί το δικαίωμα να ψηφίζει, την ώρα που ελληνοποιεί προεκλογικά χιλιάδες μετανάστες από Αφρική και Ασία.

  Ντρέπομαι που ανήκω στην ζώσα γενιά Ελλήνων, που λόγω της Συμφωνίας των Πρεσπών, του κατευνασμού της Τουρκίας, της ανικανότητος για οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη και κυρίως λόγω της παντελούς αδράνειας έναντι της υψίστης απειλής του συνδυασμού «δημογραφικό – μετανάστευση», θα κληροδοτήσει στα παιδιά και τα εγγόνια της μία κοινωνικά εφιαλτική, οικονομικά εξαρτημένη, τύποις δημοκρατική και δυστυχώς συρρικνωμένη Ελλάδα.

Ελπίζω σε ολική ανατροπή με παρέμβαση από μηχανής Θεού, που θα διαψεύσει τους φόβους μου.

                                          23 – Ιανουαρίου - 2019

                               Αντιναύαρχος ε.α. Β. Μαρτζούκος ΠΝ

                                          Επίτιμος Διοικητής ΣΝΔ

                                               Πρόεδρος ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.