Μετά από την «Άλωση» για τετρακόσια χρόνια,
που την ψυχή του Έλληνα βαριά είχαν πλακώσει,
και φθάνει τώρα η στιγμή για να τη λευτερώσει.
Και να, αντάρα και βοή από το καρυοφύλλι,
ο ήλιος λάμπει στα σπαθιά, ανάβει το φυτίλι.
Αντιλαλούνε τα βουνά, οι ρεματιές, λαγκάδια,
γίνονται άλλοι αετοί ή γρήγορα ζαρκάδια.
Κι εκεί στις ράχες των βουνών, οι δάφνες να φυτρώνουν,
και τα κλαδιά ολόδροσα συνέχεια μεγαλώνουν,
οι ρίζες τους ποτίζονται με δάκρυ και με αίμα,
να γίνουν των παλληκαριών της λευτεριάς το στέμμα.
Αγών’ αρχίζουν δύσκολο χωρίς να λογαριάσουν
των Τούρκων όλες τις ορδές, μα ούτε να δειλιάσουν,
χωρίς βοήθεια κανενός μόν’ στο Χριστό ελπίδα,
γυναίκες, άνδρες και παιδιά να σώσουν την πατρίδα.
Ανάβουν τα πυρπολικά κι αντιλαλούν οι λόγγοι,
χορός θανάτου Ζάλογγο, κλαυθμός στο Μεσολόγγι,
Κολοκοτρώνης στον Μοριά, Διάκος στην Αλαμάνα,
Βαλτέτσι και Τριπολιτσιά, παντού της νίκης πλάνα.
Νίκη πετά στα Δολιανά και στης Γραβιάς το Χάνι,
Ομέρ-Βρυώνης ξαφνικά το στράτευμά του χάνει.
Στη Σφακτηρία τελικά κρίνεται ο αγώνας,
και η Ελλάς ελεύθερη για πάντα στους αιώνας.
Με το σπαθί η λεβεντιά, το λάβαρο η ειρήνη,
αντάμ’ αντάμα προχωρούν να βρούνε τη γαλήνη.
Σαν τον αετό η λευτεριά, απλώνει τα φτερά της,
σκεπάζει τα κλεφτόπουλα, σα να ’τανε παιδιά της,
κι επάνω από τα μνήματα κατάλευκη φαντάζει,
και την ειρήνη π’ έρχεται από κοντά της κράζει.
«Αυτούς τους ήρωες θαρρώ δεν πρέπει να ξεχνούμε,
με δάφνες, στέφανα κι ανθούς, για πάντα να τιμούμε,
να μένει η φλόγα άσβεστη μέσα εις την καρδιά μας,
ΔΙΑΘΗΚΗ ΔΟΞΑΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ να είν’ για τα παιδιά μας».
Η λεβεντιά της κλεφτουριάς, ορόσημο για πάντα,
μεθάει τους φαντάρους μας στο έπος του σαράντα,
κι εκεί στα άγρια βουνά, στου Ρούπελ τα φυλάκια,
να πολεμούνε δυό στρατιές τα λίγα φανταράκια.
Το είπε και ο Παλαμάς σε νιάτα αντρειωμένα,
«μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του είκοσι-ένα».
Κι όλοι μαζί σαν μια ψυχή με τ’ αετίσιο βλέμμα,
μας δίδαξαν, «η ΛΕΥΤΕΡΙΑ πάντα διψά για ΑΙΜΑ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου