Μάθε να πλάθεις κόσμους ονειρικούς
στο σεληνόφως να σκύβεις τη σκιά ν ̓
ανταμώσεις
κι όπως ο φόβος σου θα ̓ ναι πια διπλός
κι όπως του νου σου θα ̓ ναι πια εχθρός
σε κόσμους άυλους για σένα σκοτεινούς
κείνο το πνεύμα τ ̓ άγιο δίχως πνοή να
παραδώσεις.
Φαντάζει η πίκρα σαν της θαλάσσης το βυθό
μακρύς κι απρόσιτος σαν θες να τον αγγίξεις
κι όπως ο πόθος σου θα ̓ ναι πια βουβός
κι όπως της νιότης σου θα ̓ ναι οδυρμός
σ̓ ατίθασου φευγιού απάτητο λημέρι, τον καημό
κει την πίκρα τη δειλή σα λησμονιά να κρύψεις.
Λαχτάρα κι ηδονή κοπιάζει να φιλέψω
φοβάμαι τη σιωπή του δρόμου να γευτώ
δίχως σταθμού κλωνάρι να αλαργέψω
σε νύχτα σκοτεινής απάτης να γιατρέψω
της δύσμοιρης ζωής μου τον ύστατο καημό.
Φονεύω τα πάθη στου νου τα σκοτάδια
και γυρεύω μονάχα πηγή ν ̓ αντλήσω βροχή
που ̓ χει νερά αγιασμένα , καθάρια
κι όταν σταθούν αντίκρυ αγάπης λυχνάρια
θ ̓ αδράξω απ ̓ τα χιόνια μια στάλα ζωή.
Μάθε να πλάθεις κόσμους ονειρικούς
σε ματιών λιγοστών τη δόξα μη νιώσεις
κι όπως ο δρόμος σου θα ̓ ναι πια διπλός
κι όπως του νου σου θα ̓ ναι πια οδηγός
στις ανήθικες νύχτες σε κόσμους φωτεινούς
κει την αγάπη την αληθινή να δώσεις.
( Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΟΝ 3ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΠΟΙΗΣΗΣ «ΚΕΦΑΛΟΣ» ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΕΜΜΕΤΡΟΥ ΣΤΙΧΟΥ ΕΝΗΛΙΚΩΝ )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου