Πώς χύνεται το παράπονο
στο δάκρυ σου;
ϕως, ουρανός που λάμπει!
Πώς γίνονται κατσαρές
οι όρθιες ευθείες
στο γαλάζιο που τρεμοπαίζει,
διαθλώντας την ακαμψία,
αναλύοντας την ομορϕιά,
συνθέτοντας την αίσθηση,
την παραίσθηση,
την ψευδαίσθηση, τη μαγεία
των κρυϕών νοημάτων;
Πώς έσϐησε το ξύλινο γεϕύρι,
στον ήλιο και στην ομίχλη,
και ήρθε όλη η θάλασσα
στα μέσα μου
και τα λευκά καράϐια
στο δωμάτιό μου;
Πώς πέταξες μαζί με τα πουλιά
στην όμορϕη απάτη των ματιών,
ϕωτογραϕία στιγμής;
Πώς γύρισες ξανά
στο όνειρό μου;
Πώς τραγουδώ με νότες
δανεικές,
χορεύεις, ϕέγγεις;
Πώς σ’ αγαπώ
σ’ αυτήν την ωραία μου πλάνη;
Βαγγέλης Φίλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου