Χάθηκες και δε σ’ έχω ξαναδεί
λες κι ήσουν της βραδιάς το πεφταστέρι
κι εγώ με της φωνής σου το ραβδί,
ψάχνω μα δε σε βρίσκω τζιβαέρι!
Μίλησε, η φωνή σου μελωδεί,
να ξέρω πού θα στήσω το καρτέρι
και τότε θα με δεις σαν το δαδί,
να καίγομαι και σαν το αγιοκέρι!
Και συ σαν πεταλούδα πλουμιστή,
θα ’χεις απ’ τη φωτιά μου υπνωτιστεί
και θα πετάς κοντά σ’ αυτή, χαρά μου,
κι εγώ τη μια θα σιγοτραγουδώ,
στίχους την άλλη θα σου ραψωδώ,
πριν απομείνω στάχτη εκεί χάμου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου