Κυκλωπεία... / Κουφογάζου Φωτεινή

(αφόρμηση από τη Γκέμμα)

Μέριασε χώμα ν'απλωθώ στη ριζωσιά των βράχων
σημάδια άφηνε η Κλωθώ στο πνεύμα μονομάχων
Πέρα σ' αντίλαλες κορφές σ'αλλοτινές κατόψεις
συνάζονται οι αντοχές του κόσμου οι απόψεις

Των ελαχίστων η πυγμή, των πλείστων οι σωρείες
κανόνες στο σωρό πολλοί, μα, οι εξαιρέσεις, μνείες...
«Συντρόφια» είμαστ' όλοι μας, εκείνου του 'Δυσσέα
βουλιμικοί μέσ'τον καιρό με δίχως τα στηθαία

Βουλιάζουμε στη λήθη μας, τ'απείρου το κανάλι
του σύμπαντος τη γένεση, άγνωστοι, με κραιπάλη
Ανώνυμοι και εραστές σε τούτο το στροφύλι
ως άλλοι εδώ «ομογενείς», 'κείνου του Μυριβήλη

Το όνομα του «Κανενός», δια βίου θε να μείνει
ζούμε την Κυκλωπεία μας, στου Ενός τη θεία μήνη
Η «δύναμή μας», εσαεί θέλει να μας γειώνει
βαρυτική κληρονομιά, απ'των θεών τ' αφιόνι
Ζούμε, για να υπάρχουμε, στο Τίποτα δοσμένοι
«σκιάς όναρ» ο άνθρωπος, του Πίνδαρου χρισμένοι

Ν'αφήνεις όνομα στη γη, άνθρωπε που' 'γεννήθης
με του 'Δυσσέα την πΝοή, γένου ο φιλΑλήθης....
Από το κενό του τίποτα, εύκολα δεν ξεφεύγεις
θέλει αγώνα κι αφορμή η πάλη, να Δια φεύγεις