Αναζητώντας το κακό ποίημα / Δημήτριος Γκόγκας

Αιώνες τώρα και αμήν αναζητώ το κακό ποίημα

Αυτό που γράφετε από παρέες και περιπαίζεται στα τραπεζάκια της χλεύης,

αυτό που δεν γράφετε στις ώρες της μοναξιάς,

όπου χοντρά δάκρυα καταγέλαστα ξεφεύγουν δραπέτες

από άβαφα μάτια  γυναικών στα πεζούλια

και τα φθαρμένα σκαλοπάτια των πολυκατοικιών για κάποιους μακρινούς ορίζοντες ανδρών.

Ψάχνω να το εύρω ανάμεσα στις νύχτες

όταν το μάτι, μελανό φεγγάρι ανοιγοκλείνει από τους φόβους της ζωής

και αποζητώ στη θέα του ταβανιού μια κερκόπορτα

ν΄ αφήσω τους εφιάλτες να ζωντανέψουν

και τη σπάθη να πέσει πλησίον σε κάποια γωνιά του κρεβατιού που μίσησα.

Το αναζητώ και το ανασκάπτω

στις ατελείωτες ρητορείες των παράδοξων πολιτικών,

στις σοφιστείες των λογίων που υπογράφουν ιστορίες,

στις φυλλάδες αυτών που δεν διδάχτηκαν

και απαίδευτοι έσβησαν ως χαμένη ενέργεια στον αέρα και τον χρόνο.

Το κακό ποίημα –είπα-

θα είναι γραμμένο σε μια ταφόπλακα

ηρωικών πεσόντων αγνώστων επιπλεόντων πτωμάτων

σε μια στενωπό θάλασσα

σε μια αγύρτισσα οπτασία ειρήνης

σε ένα λαθεμένο πόλεμο

με νεκρούς να γελούν σε πίνακες μουσείων

Το κακό ποίημα πιθανολογώ

να έχει γραφτεί στα κιτάπια δημοκρατιών,

φασιστοειδών μορφωμάτων,

σοβινιστικών παραληρημάτων,

σε προσωπικές καταλήξεις ρημάτων,

σε ενικούς άκλιτους, σε ενικούς καταχειροκροτηθέντες.

Αιώνες τώρα και αμήν το αναζητώ

σε αγγελίες πορνείας,

σπάνιας ανειδίκευτης εργασίας,

σε ημερομίσθια που σπάνε το ψωμί στα δύο,

στη βούρδουλα και το κατράμι ενός συμβόλου,

πίστης και απιστίας,

στην  μολύβι μιας σφαίρας που λυτρώνει την ζωή και αναγαλλιάζει τον θάνατο.

Αναζητώ το κακό ποίημα,

ανάμεσα στην υποκρισία,

τη κακία, τον φθόνο, τη σιχασιά,

ανάπαυλα στο ψεύτικο,

την κάλπικη αθανασία και φθορά συνάμα,

στις όχθες ενός ξεροπόταμου και μιας ακροθαλασσιάς

που στοιχειώνει τους γενέθλιους δρόμους.

Θύμωσα και θυμώνω με τον πρόγονο

απήγγειλε ένα κακό ποίημα και

δεν το αποθήκευσε σε αμφορείς και στάμνες κρύας βρύσης,

το έσχισε με τη διχαλωτή γλώσσα του

το έφτυσε με μίσος κι αγάπη,

ποδοπατήθηκε από νέους

καιροσκόπους και αλητήριους ευνούχους

ακολούθους σύγχρονων αυλοκολάκων.

Το αναζητώ κρατώντας μια πυξίδα

στον Πόντο, στην Θράκη, στη Μικρά Ασία, στην Μακεδονία, στην Κύπρο,

το αναζητώ σε μας

και ευκόλως - κάμνοντας κύκλους σε μια λίμνη

με γάλα και αίμα-

αναρωτιέμαι: ρε μπας κι είναι στο συρτάρι μου;