της Γρηγορίας Πελεκούδα
Τα ίχνη
φοβάμαι
κι ακροπατώ
πάνω,
στις συνήθειες
καμπυλωμένη
μέσα στις
σκιές
στίς δίνες
των ονείρων
παγιδεύτηκα.
.
Κάθε φορά
που στάζει
πνιγμένα
παράπονα
και ρυτιδώνει
στη νύχτα μου
αποσυντίθενται
οι λέξεις μου.
.
Τις σκέψης μου
σου γράφω
να τις
σκορπίσεις
με τον άνεμο
μου φτάνει
ένα παράθυρο
γεμάτο όνειρα.
.
Ε,,,,εσύ
τι με κοιτάς
αφουγκράσουμε,
είσαι το
όνειρο
της άστεγης
ελπίδας μου
που πιάστηκε
αδράχνοντας
το βλέμμα
της απληστίας
σου.
Και δεν ζητώ
παρά
ένα......
Παράθυρο στα όνειρα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου