Μόνος

του Αθανάσιου Γανίδη 

Είναι φορές που ο χρόνος σταµατά ,

παγώνει

κι όλα γυρίζουν ένα γύρο

σε χορό ζωηρό

σε µια πίστα αδειανή

ήχοι και χρώµατα µαζί

µια βουή συνεχή

γοργά εναλλασσόµενες εικόνες

κι ο κόσµος λες κι αλλάζει .

Ξένος µέσα σε ξένους

δίχως λόγο ,

χωρίς φωνή που µπορεί ν’ ακουστεί

έρηµος στο πλήθος

µόνος εσύ …

Κι ύστερα ευθύς

κύµα παλίρροιας ορµητικό

σε παρασύρει , σε στροβιλίζει ,

σε πετά µακριά

κι εσύ αφήνεσαι και χάνεσαι

ξανά και ξανά

µέσα στο χρόνο

σε τόπους γνώριµους

ανάµεσα σε φίλους ξεχασµένους

µέσα σε εχθρούς

που θέλεις ν’ αποφύγεις

µόνος εσύ …΄

Τιµητικός Έπαινος ∆ιαγωνισµού Ποίησης Πολιτιστικής Κοινότητας Νέων

Κοµοτηνής 2008