του Γιώργου Καραγιάννη
Το ξέρεις…
κάποιοι δρόμοι,
δε βγάζουν
πουθενά
κι εσύ
παλεύεις να σωθείς
από αδιέξοδα
τρελά…
χωρίς ελπίδα
μια!
Δε φοβάμαι την
κακία,
το φθόνο εγώ
φοβάμαι…
και ειδικά
αυτόν
που η ζήλια
κυβερνά.
Καλύτερα μην
είσαι εκεί
την ώρα που θα
’ρθει.
Δύσκολο να
αντιπαλέψεις
τη μαύρη την
οργή…
Και δε θα
σταματήσει,
αν δε σε
χτυπήσει…
τα νεύρα της
ν’ αδειάσει,
να τα
ελαφρύνει…
και ύστερα να
φύγει.
Και μόνο που
το σκέφτεσαι…
λιώνεις απ’ το
φόβο!
Γι’ αυτό, λάβε
τα μέτρα σου…
αλλιώς δε την
γλιτώνεις…
Και σίγουρα θα
χρειαστείς
και τρέξε
γρήγορα να βρεις
ένα μέρος
άγνωστο
και μέσα μπες,
για να κρυφτείς!
Τη νύχτα κάνει
τη ζημιά,
ο ύπουλος ο
φθόνος…
κι αφού
ρημάξει τις καρδιές,
κάνει τρελές
καταστροφές
και δεν τον
νοιάζει ο πόνος,
αυτόν που
προκαλεί…
Έχει εφαρμόσει
σχέδιο
ίχνη να μην
αφήνει,
δε νιώθει
απειλή,
μα πάντα
προσπαθεί
ποτέ να μην
πιαστεί!
Δε
συγχωρούνται λάθη…
σαν μπλέκεις
με τα πάθη.
Τέτοια κακιά
στιγμή,
θέλει… προσοχή,
για να
διασφαλίσεις
την ίδια τη
ζωή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου