του Πάνου Καπώνη
Κοιτάξτε,
οι δημόσιοι
κήποι μετακόμισαν μες τη βροχή
μαζί με τις
νύχτες που μιλούσα μόνος στο κενό
πάντα παρά
πέντε δώδεκα στο άδειο δωμάτιο.
Η σκέψη μες το
γρασίδι ήταν αδιάκοπα υγρή
μα ποιος της
άνοιξε ξαφνικά και μπήκε μέσα
και λόγω
συμμετρίας μαζεύτηκα στην γωνιά.
Κοιτάξτε,
εγώ επιμένω
στις σιωπηλές καμπύλες της
δεν θέλω να
βγει με απορία απ’ τα ρούχα της
και να
σκαρφαλώνει ασυναίσθητα στο χάος.
Το πήδημα
θανάτου κλείνει την πόρτα μου
και υποδύεται
την φλογερή καστανή γυναίκα
που βγαίνει
απ’ τον καθρέφτη, ανοίγει τα χέρια
οσμίζεται τις
απαλές τις θύμισες, τις χάντρες
τις τρυφερές
αισθήσεις τ’ ατέλειωτα βράδια
και εκεί
απρόβλεπτα μπαίνει στους πόρους μου.
Κοιτάξτε,
οι δημόσιοι
κήποι δεν είχαν φύγει ποτέ από κει.
Ξημέρωσε πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου