Τρία βιβλία που αγάπησα. Τα κατατάσσω σύμφωνα με την προσωπική μου αξιολόγηση

Όφις και Κρίνο του Νίκου Καζαντζάκη

Το ''Οφις και Κρίνο'' είναι το πρώτο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη και αποτελεί τον προάγγελο της οικουμενικής λογοτεχνικής δημιουργίας του. Χρονολογία εκδόσεώς του το 1906, με ψευδώνυμο Κάρμα Νιρρβαμή.

Πρόκειται για ένα εκρηκτικό ερωτικό βιβλίο, στο οποίο, μαζί με τις εφηβικές εμπειρίες του, καταθέτει φύτρα της κοσμοθεωρίας του και ινδάλματα του νού και της καρδίας του.

Σύντροφος στην περιπέτεια της λιτανείας της αγάπης σώματος και ψυχής μιά Ιρλανδέζα, παπαδοπούλα, δασκάλα της αγγλικής, που δεν ήταν άσχετη προς τα καθολικά ερωτήματα για τον προορισμό του ανθρώπου.
Ενας Κρητικός και μιά Ιρλανδέζα συναντήθηκαν και ο αγέρας έπαιρνε φωτιά ανάμεσά τους και τελικά τύλιξε και τους ίδιους. Οφις εκείνος, Κρίνο εκείνη, ''Οφις και Κρίνο'' η συγκλονιστική συνεύρεση και αφήγηση...

...Ω Αγαπημένη και Ω Θεά, σήκω απάνω στα μάρμαρα και χαμογέλασε. Είνε τα μεγάλα Παναθήναια της αγάπης μου. Κ' είνε τα όνειρά μου ντυμένα στα γιορτάσιμα που εξεκίνησαν από το νεκροταφείο κι εδιάβηκαν το Δίπυλο, κι ανεβαίνουν σιγά, σιγά, τον Βράχο τον Ιερό. Κρατούν στα χέρια των ώμορφο και πολύτιμο και τεχνικά υφαμένο Τον Πέπλο τον Ιερό. Μέρες και νύχτες έγερναν οι σκέψεις μου, -εργαστίνες ερωτεμένες- απάνω του και τον κεντούσαν. Κάτω από τα μάγια του φεγγαριού τη νύχτα, μέσα στην φλογερήν αγάπη του ήλιου την ημέρα, έγερναν και τον κεντούσαν....

έτσι παρουσιάζεται το έργο στην ιστοσελίδα:http://www.tetraktys.gr/

για μένα το έργο αποτελεί ύψιστο ύμνο στον έρωτα και την αγάπη. Το έργο αυτό αποτέλεσα τον συνδετικό μου κρίκο με το έργο του Καζαντζάκη. Αθάνατο και άκρως γοητευτικό, ερωτικό, λαμπερό και ουράνιο!

To  θείο βρέφος

Το θείο βρέφος, είναι ένα βιβλίο με αχαλίνωτη πραγματική φαντασία, που διαβάζεται όχι μόνο ευχάριστα, αλλά προβληματίζει, σοκάρει, διασκεδάζει! Η ροή των γεγονότων, η συνέχεια της αφήγησης είναι συναρπαστική και αν και σε ορισμένα σημεία το αποτέλεσμα είναι προβλέψιμο, σίγουρα στο τέλος η αναφορά στην σχέση με έλληνα της ηρωίδας, μάλλον είναι αναπάντεχη. Ο συγγραφέας δίνει την ψυχή του στο έργο και παραδίδεται πότε στον θεό και πότε στον διάβολο!
Στο έργο αυτό ο συγγραφέας "το γλεντάει" κυριολεκτικά αφήνοντας ελεύθερη την αναρχική φαντασία του, αλλά, σε τελική ανάλυση, μας ζωγραφίζει έναν άγριο πίνακα της ανθρωπότητας, όπου βρίσκουμε τα πάντα: τα χαμένα όνειρά μας για παντοδυναμία, τη μύχια λαχτάρα μας για αθανασία, το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, το αγελαίο πνεύμα, τις γελοιότητες και τις κακίες μας, το Θεό και τη Μαμά.

Το άρωμα

Ένα τρομακτικό παραμύθι; Ένα φιλοσοφικό θρίλερ; Μια ερωτική φαντασία; Για τον Ζαν-Μπατίστ Γκρενούιγ, τον σκοτεινό ήρωα, μαθαίνουμε μόνο πως γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1738 στο Παρίσι, ανάμεσα στα σκουπίδια της αγοράς με δυο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αυτός που τρομάζει τους πάντες με την παντελή έλλειψη κάθε μυρωδιάς έχει την πιο ευαίσθητη μύτη του κόσμου. Καταγράφει στην ατελείωτη τράπεζα της μνήμης του όλες τις μυρωδιές που συναντά στο δρόμο του, και όχι μόνο αυτό, αλλά μπορεί να ανακαλέσει κάθε στιγμή εκείνη που θα διαλέξει. Η μακριά πορεία του στο βασίλειο των οσμών θα τον οδηγήσει από το εργαστήριο του αρωματοποιού στη θέση του ημίθεου που παρασύρει τα πλήθη με μοναδικό όπλο το ύψιστο και συγκλονιστικότερο άρωμα που υπάρχει. Αυτό της ανθρώπινης ύπαρξης.