" Αφόρητοι πόνοι " / Πουλινάκης Νίκος

Όταν αγρίευε για τα καλά ο καιρός

πουθενά δεν στεκόταν η μάνα μου.

Πεταγόταν σαν ελατήριο από τη θέση της.

Σφάδαζε από τους πόνους.

Υπέφερε φρικτά από τις αρθρώσεις της.

Τότες έβγαζε απ΄ το μπαούλο

την χιλιομπαλωμένη λουλουδάτη ποδιά της.

Την έδενε σφιχτά στη μέση.

Έφτιαχνε υπομονετικά τον κότσο της.

Σταυροκοπιόταν και άναβε την καντήλα στη σάλα.

Ύστερα έπιανε το βελόνι.

Κι άρχιζε να ράβει

με βυζαντινή βελονιά

τον βόγκο και τα τριξίματα τ΄ ουρανού.

Μυστήριο πράμα.

Μεμιάς οι αφόρητοι πόνοι της γλύκαιναν.

Θαρρείς πως ομόρφαιναν προβάροντας

κοστούμια της τελευταίας μόδας.

Γαμπρούς έντυνε τους πόνους της

η δόλια η μάνα μου.

Δεν θέλησε ποτέ

να τους χαλάσει χατίρι.

Είχε την έγνοια τους.

Κάθε περήφανος πόνος

και το φρεσκαρισμένο προικιό του.

Νίκος Αντ. Πουλινάκης

Δελτίο θυέλλης / Αλεξία Καλογεροπούλου

 

Χαϊκού / Β. Φίλος

Κρουσταλιασμένη

Γνέθει η ανάμνηση

Αφράτο χιόνι

ΓΙΑΤΡΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ / Μελιτάς Χάρης

Μάταια πιάνω

τον σφυγμό της εποχής.

Κούφιο κουφάρι.

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ / Οικονομίδης Λεωνίδας

Κύμα του γιαλού ο Χρόνος

π' άλλοτε μανιασμένο

ρίχνει το κορμί στα βράχια

κι άλλοτε γαληνεμένο

το χαϊδεύει στις ακρογιαλιές

Όλα σ’ αρμονία πλεύσης

τρικυμία και γαλήνη

πλοηγούν το μεγάλο Ταξίδι …

© Λεωνίδας Οικονομίδης, Γενάρης 2023

(Φωτεινές Διαδρομές)

ΑΝΤΕ ΝΑ ΚΑΛΑΝΤΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΥΜΗΝΙΑ.../ Βυζαντίου Φιλαρέτη

Πόσος ήλιος

Πόσος χειμώνας

Πόσα σπασμένα ρόδια

Πόσες ευχές

καρφωμένα όλα μαζί

στο ταβάνι

της πρώτης μέρας

της νεογνής και αθώας

της φερέλπιδος και πολλά υποσχόμενης

της κυρίας

όλων των επερχομένων ημερών

Το λιμάνι δεμένο

Το δάσος αξύλευτο

Η χαρά μετρημένη

Ο ουρανός ανασφαλής και αναποφάσιστος

αν θα μιλήσει

Οι άνθρωποι ομοτράπεζα ευτυχείς

ή περίπου έτσι

Η ζωή πανηγυρίζουσα και απαστράπτουσα

κατά την απαίτηση όλων

για ένα τέτοιο στυλ

- μέρα που είναι , βεβαίως -

Φέρτε μια τρομπέτα

κι ένα σαντούρι

Άντε να καλαντίσουμε τη νουμηνία

Άντε να θωπεύσουμε το ωραίο της πρόσωπο

Άντε να γίνουμε ιλαρότεροι

και να χαμογελάσουμε

στο περίεργο παιδί

που μας κρυφοκοιτάζει από τη χαραμάδα

της δανεικής πόρτας

Άντε να καλοπιάσουμε τον απρόβλεπτο

και ακατέργαστο φίλο

που σκορπίζει φιλιά

ως άσωτος

και χαρωπά εισβάλλει

άκων εχθρός ....

[ Φ.Β. 019001021 ''ΦΩΣ ΕΚ ΠΕΤΡΑΣ'' 2018-2021]

Αστέρινη : Ποίηση του Παντελή Τσιμπισκάκη

 

 

Αστέρινος/η είναι αυτός /ή  που σχετίζεται με τα αστέρια,

σχηματίζεται ή προέρχεται από αυτά. 

Είναι ο τίτλος μιας ακόμα συλλογής ποιημάτων 

του Παντελή Τσιμπισκάκη. Η όγδοη πιο συγκεκριμένα. 

Αφιερωμένη στη μητέρα του.

Είκοσι [20] ποιήματα γεμάτο ευαισθησία,

γραμμένα στην ελληνική αλλά και στην αγγλική γλώσσα 

καθώς και λίγα μεταφρασμένα ποιήματα 

που προφανώς αγαπά ο ίδιος ο ποιητής, 

Ελλήνων και ξένων ποιητών.

Η ποιητική Συλλογή είναι αφιρεωμένη στη μητέρα του 

που όπως αναφέρει υπήρξε "...φως,στήριγμα και έμπνευση"

Παραθέτω το ποίημα : Όταν , από την συγκεκριμένη συλλογή 

Όταν η ποίηση σ΄ακολουθεί 
σε κυβερνά
και σε φωτίζει. 

Όταν η ποίηση  σε τυραννά
σε γράφει 
και σε ορίζει.

Όταν η ποίηση σε επιδιώκει,
όταν σε ανθίζει, 
το ποίημαποιεί τον ποιητή
και τότε μόνο αξίζει.

ΑΡΙΘΜΟΙ

Στη Νέα Υόρκη κατοικούν οχτώμισι εκατομμύρια άνθρωποι
και δύο εκατομμύρια αρουραίοι
(según las últimas estadísticas).

Στα κράτη-μέλη του ΟΟΣΑ
το ένα στα δύο ζευγάρια κάνουνε παιδιά
(τα δύο στα τρία κάνουν γάτα ή σκύλο).

Η Γενιά του ’30 είχε τουλάχιστον τρεις μέγιστους ποιητές –
του ’70 έχει είκοσι και βάλε
(κρίνοντας από τις τιμές και τις βραβεύσεις).

Άλλα στοιχεία ενδιαφέροντα:
Μέση διάρκεια γυναικείου οργασμού: 11 δεύτερα
Μέση θητεία υπουργού: 9 μήνες
Μέση διάρκεια μιας ιδεώδους αϋπνίας:
όσο κρατάει η ανάγνωση του Οδυσσέα (του Τζόυς).

Στοιχεία από ερωτηματολόγια:
Τι μας τρομάζει πιο πολύ:
αράχνες, φίδια, η νύχτα, η μοναξιά
Τι μας χαροποιεί: εξαρτάται
Τι χαλαρώνει από το άγχος δραστικά: η αγχόνη.

Στατιστικά που εν μέρει εκπλήσσουν:

Οχτώ απ’ τους δέκα αλκοολικούς διαθέτουν άδεια οδηγήσεως
(από τους μη αλκοολικούς μόλις επτά στους δέκα)

10.000 φορές περισσότερα:
τα άστρα του Σύμπαντος απ’ τους αμμόκοκκους της Γης.

Βέλτιστο εμβαδόν οικίας κατά κεφαλήν:
Στις ΗΠΑ: 1000 τετραγωγικά
Στην Ευρωένωση: 150
Σε Εστίες, Άσυλα, Γηροκομεία, Φυλακές: 8
Στον Κάτω Κόσμο: 2.

Τριημιτόνια της ύπαρξης/ Βαγιώτη Θεοδώρα

Πλυμένα από καιρό οστά

Μέσα στη θάλασσα σαν ξύλα

Επιπλέουν κι ο σκύλος τα φέρνει

 

[Ναι], ο σκύλος τα δαγκώνει γερά

Ώστε η αγωνία του αφεντικού του

Κάποτε τελειώνει στην άμπωτη

 

Πως θάλασσες σαν κι αυτή

Γεμάτη αναμνήσεις σωμάτων

Ξανάρχεται στην ακτή

 

Να με καταβρέξει να με σύρει

Να με σκοτώσει αν το κρίνει αναγκαίο

Όταν σ’ εκείνο το σπίτι

 

Οι πόρτες θα ανοίξουν κι από μέσα

Θα φουσκώσουν οι κουρτίνες

Κι από μέσα θα ακουστούν

 

Οι γλυκές φωνές των πουλιών

που έχασα ανοίγοντας το κλουβί τους

Που κρεμούσε η μητέρα

Στην πρώτη μας αυλή

Σαν εικονοστάσι χωρίς στύλο

Σαν εικόνα από το χέρι του Ολλανδού

 

Που τ’ αστέρια του ήταν αστεία

Που τα σταροχώραφά του νεκρά

Που τα κοράκια του πεινασμένα

 

Ω, οστά του σώματος του ασώματου

Ω, ευτυχία υπερτιμημένη

Πιο καλή μια συνουσία μυστική

 

Με τον Θεό τον αποκηρυγμένο

Να τελειώσει η ζωή μου

Διακόσια χρόνια πριν

Ποίηση νεκρή / Βαγιώτη Θεοδώρα

Χρυσαχτίδα χύνεται

σ’ εκκλησάκι εκπεσόντος και

λιώνει το ψιμύθιο από

το πρόσωπό της∙ έτσι

νέα που ξάπλωσε ανάμεσα

στ’ αμάραντα με λυπεί

στο στήθος και η κοιλιά

μου σφαδάζει από πόνους ζωής

ενόσω εκείνη

δε λυπάται

δε σφαδάζει∙

στ’ αυτιά μου ηχούν

τα τελευταία λόγια

που θυμάμαι

/ποιος άκουσε φωνή

στις κλάδες να κουρνιάζει;

ποιος μήνυσε στο θάνατο

να κόψει την ορμή της;

Κι είναι ώρες που αποφασίσαμε

οι πιο φτωχοί συγγενείς

να τη ρίξουμε

στη φωτιά