4 ποιητές / 4 ποιήματα

 

ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ / Ιωάννης Μασμανίδης
 
Σὲ μιὰ σαβάνα
ὡς πηγὴ τροφῆς γιὰ τὶς προνύμφες τῆς λογικῆς
μιὰ σκοτωμένη ἀράχνη
θὰ ἐγκαταλειφθῶ θὰ ἀναλωθῶ τὸ ξέρω
Τωραδὰ
Ἕνα ἐργαστήρι ταρίχευσης βάσιμων ἐλπίδων
ἡ μαγεία ὅσων ζήσαμε ὑποχωρεῑ θὰ χαθεῖ
ἄδειο δίχτυ γιὰ ψώνια ἀνεμίζω
ξεπουλῶ τὰ τῆς ὕλης μισοτιμῆς
κυττάζω μόνο κάτω
ποτὲ μου δὲν περίμενα μὲ πεσμένα φτερὰ ἔτσι
στὸ κοίλωμα τῆς ζωῆς μὲ τὰ βότσαλα
Ποτὲ
ἀποξηραμένο νημάτινο πλέγμα τὶς ἐπιθυμίες μου νὰ ἀναπολῶ
νὰ κυνηγῶ σκοτάδια
ὤ
ὅλα ἀσβεστωμένα φιλήσυχα τὰ γύρω σιωποῦν
ὅλα στὸ μαρασμὸ τῆς καθημερινότητας
ὑποκύπτουν στὸ ἐλάχιστο μισοζοῦν ὅλα
ὅλοι στὴν πρώτη φτυριὰ τῶν ἀπολαύσεων τοῦ τότε ζοῦν
σαπίζουν καὶ δὲν τὸ ξέρουν
ὡστόσο ἀπὸ τὸ τραῦμα παραμικρὸ ἴχνος
δὲ φαίνεται
ἀνάμεσα σὲ στεφάνια καὶ σταυροὺς
ἀπὸ γαρδένιες
μακιγιέρ γιὰ νεκροὺς ὁ χρόνος
φωτιὰ ἤ χῶμα
ἡ ἐρώτησή του βαθὺ ρῆγμα σκαπάνης
Παραεῖναι ἀργὰ γιὰ ὁτιδήποτε τώρα
ἔχω ἀναγείρει ἕνα παρεκκλήσι ἤδη
στὴ θέση τῶν ἐρειπίων μου
δίπλα στὴν ἄδεια πολυθρόνα σου
βουλιάζω ψυχὴ
Στὸ ἐλάχιστο τίποτα τῆς ψυχῆς μου
σκόρπιες ἀνεμῶνες ξεμυτίζουν
ὤ Ἀρσινόη τῶν ὀνείρων μου ἀκριβὴ
σβόλος θαμμένος τρυφερότητας μέσα μου ξέμεινες καὶ μὲ πονᾶς
Μέλλον σύν τίποτα ἴσον
τίποτα
μέλλον
 
 **
 
 
 
 
ΑΞΗΜΕΡΩΤΗ ΖΩΗ / Χρήστος Ντικμπασάνης
 
 
Πως μου ξέφυγαν απ’ τα χέρια τόσα χρόνια
και τώρα τρέχουν αδέσποτα
μέσα στα χιονισμένα τοπία
της Ανταρκτικής γης;
Πως κύλησε
ανάμεσα απ’ τα δάχτυλά μου τόση νιότη,
καθώς ήμουν απορροφημένος
από ανώφελα πειράματα
και νέες ανακαλύψεις
εγκλωβισμού της ζωής;
Το χιόνι τώρα δε μου δανείζει άλλο χρόνο
Μόνο στο παρελθόν
μου επιτρέπει να καλπάζω
σαν άλκη μέσα στο λευκό τοπίο
Έχω χάσει πια τη ζωή μου
μέσα στην ατελείωτη νύχτα
που για λίγο τη διαδέχεται
ένας Ήλιος ασθενής και ανήμπορος
Ήλιος της Ανταρκτικής γης
που έχει φασκιώσει με τα λευκά του σπάργανα
την αξημέρωτη ζωή μου
 
 
 ***
 
"ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ" / Γεράσιμος Τζίβρας
 
Παράξενος είμαστε λαός, μα πιό πολύ μαζοχιστής
κι αν βρήκαμε τη λύση, έχουμε πάντα αυτοστιγμής
πρόβλημα εναλλακτικό μένοντας έτσι ...ευτυχείς
 
Απ' τους αρχαίους μας προγόνους έχουμε τους δύο βράχους,
ο ένας η Ακρόπολη κι ο άλλος ο Καιάδας,
μα ανάξιοι σταθήκαμε μαζί με τους βατράχους
στο ύψος και στο βάθος τους αιώνιας Ελλάδας.
 
Υπερτερεί του Έλληνα ο κάθε Ευρωπαίος,
γιατί ο πολιτισμός του βασικά είναι ελληνικός αρχαίος
κι ας μην το παραδέχεται, ενώ ο Έλλην υστερεί
γιατί ο δικός του ο πολιτισμός λέει έχει βάση ευρωπαϊκή,
και έτσι καμαρώνει που βρήκε απέραντη τιμή.
 
Εις την Ευρώπη αντιστοιχούν τρία δέντρα ανά κάτοικο
τρεις ανά δέντρο οι εμπρηστές εδώ.gr βραδιάτικο
βάζουν φωτιές που κάψανε σε δέκα χρόνια όσο αυτοί
στα εκατό τους κάψανε, δεν είναι υπερβολή.
 
Μέσα του κρύβει ο καθένας μας Έλληνα κάλλιστο και χείριστο,
που όσο πάει αυτοί οι δυό μ' ένα κεφάλι αγύριστο
την μεταξύ τους διαφορά πάνε να εξαφανίσουν,
κόπο δεν έχουνε σ' αυτό γρήγορα συνηθίσουν.
 
Αυτός ο τόπος κάποτε αν είν' να ξεβρομίσει
θάναι η στιγμή που όλοι εδώ θάχουμε αποδημήσει.
 
Από την ποιητική συλλογή "ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΥ ΤΕΧΝΗ"
 
****
 
ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ / Χριστόφορος Τριάντης
 
Να, μέσα στα δίχτυα του Ήλιου
απλώνονται οι αόρατες πολιτείες,
εικόνες και ιστορίες
χορεύουνε στα ηλιοδρόμιά τους.
Στα μάτια
των προφητών ταξιδεύουνε
οι μύθοι τους
και πάνω σε γαλάζιους θόλους
στέκονται οι αρχηγοί τους,
ξανοίγοντας
τους αστερισμούς.
Στις αόρατες πολιτείες γεννιούνται
παραστάσεις κοσμικές,
βαμμένες με χρώματα
για ανθρώπους και θεριά.
Αλλάζει ο χρόνος,
γεμίζουν τα πλατώματα
κόκκινα κοράλλια και γαλάζιες στέγες.
Βασιλιάδες βγαίνουν απ' τις πύλες,
ντυμένοι με θυμάρι και αγράμπελη
και στους ναούς γάλα και μέλι
φυτρώνει,
θυσία στην αθωότητα.
Οι ιερείς χαιρετούν τις θεές στους δρόμους
κι η Αρτέμιδα
με τους πολεμιστές πλαγιάζει,
φωτιές ανάβοντας
στα καλντερίμια,
για να ‘χουν σημάδια
οι πορείες σαν ανεβαίνουνε
στον ουρανό.
Να, ο κύκλος ανοίγει, δίχως
εμπόδια κι αριθμούς.
Αλκυονίδες
πετούν στις πλατείες
με φως ραντίζουν ήρωες κι αθάνατους.
Ταύροι με αίματα
στολισμένοι
τη νύχτα τεμαχίζουνε,
μοιράζοντας κομμάτια της
στους αγραυλούντες,
τα όνειρα αγιάζοντας
και τα κρεβάτια του πόθου.
Τα θαύματα έπαυσαν στις πολιτείες
και οι θαυματοποιοί
εξορίστηκαν στους λάκκους,
μέχρι να ξανάρθουν οι λογάδες
να παγώσουνε τον Ήλιο.
Από τα κλιμακοστάσια γέροντες
χαρωποί ξεπροβάλλουν,
κρατώντας τεφροδόχους
ημιθέων,
και απ’ τα προστώα των αγορών
εικόνες του Θεού ευλογούν:
εργάτες, φύλακες και σοφούς.
Στις πασχαλιές ακούγονται τραγούδια,
αφιερώματα αγάπης
στην θάλασσα και το φεγγάρι,
ωδές στην ομορφιά.
Αυλακιές φωτός χαρακώνουν
παραθύρια και αυλές,
στις ρωγμές τους
χρυσάφι φυτρώνει και σμαράγδια,
χρωματικές συνθέσεις μύθων
(παλαιών)
που ξανάρχονται συχνά στις
προθέσεις των νυμφώνων.
Υπενθύμιση :
η ωραιότητα είναι πάντα ζωντανή
στις αόρατες πολιτείες.
Η Αφροδίτη το πέπλο της
γυροφέρνει στα σοκάκια,
νόμους γράφοντας
στους τοίχους
των κοιμητηριών,
να τους βλέπουν οι θνητοί
και την θλίψη να λατρεύουν
από προσήλωση
στο πάθος.
Σκιερά δέντρα ανοίγουν δρόμους
για τις ασημένιες λίμνες
και οι λιτανείες των παιδιών
σταματούν,
τον άνεμο προσμένοντας,
να κινήσει τα φτερά τους
για τις φρυκτωρίες.
Οι γριές σταμάτησαν να τριγυρίζουν
στα πορνεία
και τα μαλλιά τους
λευκά τ’ αφήσανε,
προσκυνώντας την ειμαρμένη.
Στους ροδόκηπους,
νεράιδες κατεβάζουν
στις κρυστάλλινες αυλές
ερωτιδείς,
με άρπες και λουλούδια
τυλιγμένους.
Γιορτές και τραγούδια
κατακλύζουνε τον ουρανό.
Μα κι οι μουσικοί
σκαλωμένοι σε άρματα
κύμβαλα κρατούν
και αλλόκοτες μελωδίες
αρχίζουνε,
τιμώντας τις αβύσσους
που χρυσίζουνε
κάτω από αγάλματα
αετών και ιδεών.
Και στις απόκρυφες γωνίες
σαμάνοι κι αλχημιστές
φαρμάκια παρασκευάζουν,
να κάνουνε τη μέρα αιώνια
και τη νύχτα να ξορκίσουνε,
πιο βαθιά στις πέτρινες τις βρύσες.
Έκπτωτοι αυτοκράτορες
με σκοτεινούς αγγέλους
αγκαλιά
αγοράζουνε -λίγη ακόμη- ευτυχία
από τους βαρκάρηδες,
για να χουν συντροφιά
στην κόλαση.
Είναι η παραφωνία των πολιτειών
που την αρμονία
σκιάζει λίγο.
Οι αόρατες πολιτείες
έργο συγγραφικό,
φαντασία ποιητική,
πόνημα (λέξεων κι εικόνων),
στίξη αιμάτινη
στους πίνακες (της οικουμένης),
στους κύκλους (της επιστροφής).
Αυτός είναι ο προορισμός
τους (τελικά).

ΝΥΧΤΕΡΙΔΕΣ/ Ειρήνη Ζαμάνη

 

Το σονέτο των γηρατειών / Σαλίβερος Νικόλας

Το ταμείο των γηρατιών νιώθουμε πως άδειασε.
Μονάχα μια πάνχρυση πολύτιμη μνήμη,
μένει στου κλέφτη χρόνου την κρήνη,
σταγόνες ν’αφήνει του πάθους της νιότης που πέρασε
/
Το συρτάρι των γηρατειών έμεινε ανοιχτό.
Οι αντοχές να  ξαναγεμίσει αδυνατίζουν.
Τα υπολλείματα της θέλησης δεν κερδίζουν.
Τη μνήμη μόνο  κρατάμε παντοτεινό φυλαχτό.
/
Οι μορφές των γηρατειών από φύση προδίδουν.
Οι ρυτίδες ΄χείμαρος κι’αν δημιουργούνε μια δίνη,
δεν μας ρίχνουνε σε αράχνης το δύχτι οδύνη
/
Οι αισθήσεις των γηρατειών ακόμα αποδίδουν
και αν μετέχουν στην πρώτη ευθήνη,
της ψυχής η αγάπη ,κάθε Γόρδιο που λύνει 

Συνομιλίες με τον Πενταδάκτυλο / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Τον συναντάμε καμιά φορά στο δρόμο μας
και πάμε ν ‘ αλλάξουμε δρόμο, να μην πέσουμε
πάνω του∙ τότε είναι που πέφτει μ ‘όλο το βάρος
του πάνω μας, να μας κόψει μια και καλή το δρόμο!
 
Κι είναι τα δάκτυλα του σαν δάκτυλα πολύξερης
Αράχνης, π ‘όσο και να καταστρέψουν τους ιστούς της,
όλο και τους παίρνει από την αρχή, να μην αφήσει το σάλιο της
ποτέ να στερέψει !
 
Τρόπους που βρίσκουμε, για να το σκάμε από το βλέμμα του!
πόσες παραλλαγές, να μη μας ξεχωρίσει στο πλήθος
και μας ξετρυπώσει από τη τρύπα μας και μας στήσει
απέναντι του, να δηλωθούμε και να δηλώσουμε!
 
Είναι ψηλός και απότομος  και δεν παίρνει από κουβέντες !
κι απ ό,τι λένε, το βλέμμα του κόβει σαν σπαθί!
Πώς να συνομιλήσεις μαζί του μ όλα αυτά που σέρνουμε
 πίσω μας και μ έναν εαυτό κρυμμένο διαρκώς από πίσω μας!
 
Και φτάσαμε στο σημείο να τον εκλιπαρούμε να φορέσει
 τα ρούχα μας, να μας ανεβάσει ,έστω και σαν παλιάτσους,
στη ράχη του, να αισθανθούμε για λίγο το ύψος ή ,και το ρίγος του!
 
Αστείοι πού’μαστε! να περιμένουμε από ένα βουνό
και προπάντων έναν Πενταδάκτυλο – και τονίζω
το χαρακτηρισμό Πενταδάκτυλο- να κατέβει σε μας,
να μας ανεβάσει στο ύψος του∙ και το ακόμα χειρότερο
να σηκώσει το βάρος μας κάνοντας μας προς στιγμή
να αισθανθούμε απελεύθεροι!
 
Και δε ντρεπόμαστε που, έστω και σαν σκέψη
τον καλούμε να πάρει τη θέση μας,  αυτός να κάνει
εκείνο π ‘ούτε σαν σκέψη τολμούμε να κάνουμε!
 
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 2018
 
 
 
 

Ο αγνοούμενος / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Γύρισε στο χωριό του και δε το αναγνώρισε.
Ο χρόνος και άνθρωποι του το κάναν αγνώριστο.
Περπατούσε στους δρόμους κι αναζητούσε σημάδια
αναγνώρισης.
Οι δρόμοι τον κοίταζαν παράξενα δε καταλάβαιναν
για ποια σημάδια τους μιλούσε.
Η άσφαλτος έκαιγε οι στέγες των σπιτιών άτμιζαν
από τη καλοκαιρινή ζέστη κι οι κατακόρυφες καρφοβελόνες
που τρυπούσαν τον ουρανό βγάζαν άναρθρα μηνύματα
κι ακαταλαβίστικες συλλαβές.
Τίποτε δε  του θύμιζαν από τον κόσμο που έζησε!
Αναζήτησε το παλιό μικροκαφενεδάκι που κάποτε
μαζεύονταν για ψιλοκουβέντα, κανένα ταβλάκι
ή έστω μια πρέφα κι ένα μικροκεραστικό.
Τίποτε απ’αυτά!
Είδε την καφετέρια απρόσωπη και ψυχρή να τον κοιτάζει
εντελώς αδιάφορη.
Δεν μπήκε μέσα στο εσωτερικό επικρατούσε βαβούρα
κι αναβρασμός κόσμος έμπαινε, έβγαινε, κάπνιζαν ή μιλούσαν μεταξύ τους
δεν έπιανε σφυγμό!
Η ατμόσφαιρα στο εσωτερικό ήταν υπόθεση των κλιματιστικών
Κρύο, ζέστη κατά παραγγελία!
Έλειπε η ατμόσφαιρα του σώματος που από μόνο του
μπορούσε να κάνει τη διαφορά!
Κατηφόρισε προς την πλατεία ή εκεί που θα έπρεπε
να βρίσκεται η πλατεία του χωριού.
Στη θέση της βρήκε ένα μεγάλο περιφερειακό
κόμβο που τον διέσχιζαν αυτοκίνητα νύχτα και μέρα
Εντυπωσιάστηκε από την πρόοδο
<Πρέπει να έλειψα πολύ!> σκέφτηκε
<Έμεινα πίσω ο κόσμος τρέχει μπροστά!>
Αναγνώρισε κάποιους παλιούς συμμαθητές του
Πήγε να τους μιλήσει κατάλαβε πως δε τον αναγνώρισαν
Κρατήθηκε με τη κραυγή στο στόμα!
Πέρασε κι έξω από το σπίτι του
Η γυναίκα του φαίνεται να ξαναπαντρεύτηκε
Δεν άντεξε να τον περιμένει
Την είδε που ετοιμάζονταν να οδηγήσει τα παιδιά της
στο σχολείο
Ένα χρόνο παντρειά δεν πρόλαβαν να κάνουν  μαζί
παιδιά.
Τον κάλεσαν στο στρατό ,ξέσπασε το κακό, χάθηκε
στην αναμπουμπούλα!
<Χαριτωμένα!> σκέφτηκε μπορούσαν νάναι και δικά του!
Τα χαιρέτησε με το βλέμμα και συνέχισε τα δρόμο του
να βγει από το χωριό
Τα αυτοκίνητα κινούνταν αδιάφορα κουβαλώντας το φορτίο τους
πέρα δώθε μ’απροσδιόριστο σκοπό.
Ένοιωσε κι ο ίδιος πως είχε χάσει κάθε σκοπό.
Ξεκάρφωσε από πάνω του τη ταμπέλα του <αγνοούμενου>
Και φόρεσε την άλλη του <νεκρού>…
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 2013

Ο ΓΑΜΟΣ / Σταυραετός / Β.Α

 

 

Χαμόγελα κι ένα φιλί
δεμένο με τα στοιχειά του παρελθόντος.
Όλοι κάτι έχουν να κερδίσουν μυστήριοι και άμυστοι.
Το λευκό της αγνότητας κρύβει το μαύρο της ψυχής.
Κουφέτα γλυκαίνουν την αβεβαιότητα του αύριο.
Τα δώρα έχουν εκτελέσει
οικογενειακούς προ υπολογισμούς .
Η επιβαλλόμενη χαρά έχει τη συνέχειά της.
Την περιμένουν πώς και πώς οι ενοικιαστές.
Οι πωλητές αυτοκινήτων
οι κάθε είδους έμποροι  αξιών.
Οι δανειοδότες και οι επιδοματογαμίες
Η νομοθηρία της αδικίας των περικοπών.
Γυναικολόγοι και παιδίατροι.
Οργανώσεις ειδικά επιστημονικώς
κακοποιημένων δικαιωμάτων.
Διαχειριστές ανθρωπίνων πόθων και παθών
αργόσχολες θηλυμανικές οντότητες
απερίγραπτου αντιστρόφως νοητικού κάλλους
και μια οικονομική ανέχεια έως γαμικής συντελείας
εξ αιτίας του κυβερνήτη και της κουστωδίας του
που δεν κατανοεί της γαμικότητας το νόημα.
(Κατανοεί όμως κάθε προσωπική αφύσικη ετερότητα)
Ένα νόημα
που εμπεριέχει όλα τα νοήματα σε μία λέξη.
                                                    Οικογένεια.
                                                                           Β.Α.

ΣΟΦΩΝ ΣΟΦΟΤΕΡΑ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Γεννήθηκε σαν τ’ άλλα τα παιδιά
όμως δεν έμοιαζε με κείνα.
Τύχη κακιά κι αρρώστια τα μηνίγγια διαπέρασε
κι από τότε όλο χαμογελούσε.
Ζηλεύανε οι συμμαθητές του στο σχολείο
το αθώο εκείνο το χαμόγελο
κανείς τους δε μπορούσε έτσι να χαμογελάσει.
Κι είχε μία παράξενη σιωπή η ψυχή του.
Κι αποστροφή σε κάθε τι κακό.
Κι ύστερα έγινε βοσκόπουλο.
Τα δειλινά τα πρωινά
τ’ αηδόνια και τα χιόνια
γίναν δική του συντροφιά
οι Μάηδες
δικό του δεκαπεντασύλλαβο τραγούδι.
Σπάνια μιλούσε σε όποιον τον αντάμωνε.
Συνήθως άκουγε ακουμπισμένος στο ραβδί του
πάντα με κείνο το χαμόγελο το άδολο το παιδικό.
 
Τυχαία ανταμωθήκαμε απόψε
και στην κουβέντα απάνω
τον είδα ένα δάκρυ να σκουπίζει.
Χαράς !
Γιατί ένας συνάνθρωπος  τον Καλησπέρισε
γιατί ένας συνάνθρωπος 
σταύρωσε  μαζί του δυο κουβέντες και μου είπε !
 
<<Αν θέλεις γάλα μη διστάσεις !
Έλα και πάρε όσο θέλεις>>
 
Με τη γαλαθηνή λευκότητα και η ψυχή του έτσι μετριέται
τώρα κοντά στα εξήντα του τα χρόνια
που χει αποκτήσει απ’ τη σιωπή κι από την πείρα
την κρυσταλλόμορφη των κύκλων τη σοφία
μ’ ένα παράπονο όμως χαραγμένο μες τα μάτια του
για το ότι οι άνθρωποι τον άνθρωπο
ακόμα δεν έχουν καταλάβει.
 
Β.Α.                                                                                     
 
 
 

ΣΑΡΚΟΦΑΓΩΝ ΑΜΝΩΝ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Στου όχλου την τρανή τη συμφωνία
απλός κομπάρσος
δίχως ρόλο είσαι
γεμάτος όνειρα γεμάτος με επιθυμίες
και μία τάση για ανεπανάληπτη εκδίκηση.
Αναρωτιέσαι τι απ’ όλα αυτά είναι δικό σου
κι οι οχλοκράτες σε ταϊζουν
ψευτο ιδέες και χρεώσεις
μην τύχη μες το νου σου και ξυπνήσει
της αδαμάντινης μοναδικότητας το πνεύμα
που αποκλειστικό δικαίωμα το χουν κάνει
βάζοντας επιλεγμένες ράτσες σκύλων
-αφού επί τα ίδια τις έχουν κλωνοποιήσει-
μπρος σε ταφόπορτες βαριές να τους φυλάνε
που τις διαβαίνουν για να συγχαρούν αλλήλους
για το άνομο
το περισσό της αηδίας.
Και συ απέξω τριγυρίζεις με βλέμμα απλανές
καμιά φορά ουρλιάζοντας σα λύκος σε πανσέληνο
των σαρκοβόρων των αμνών το έλεος αναμένοντας.
 
Β.Α.

ΡΟΚ ΣΤΙΧΟΙ 3 / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Κράτα την αγωνία σου για το σωστό το λάθος
έχω ένα δικό μου κόσμο και θα τον ζήσω όπως θέλω
μη μπαίνεις στο δρόμο μου
μη διαλαλείς πως φοβάσαι τη μοναξιά σου.
Κοίτα γύρω σου το χορό του θανάτου.
Αυτόν θέλεις να ωραιοποιήσεις ;
Αυτόν θέλεις να κρατήσεις στην ψυχή σου;
Είναι δικός σου ολόκληρος
αλλά μη μπαίνεις μπροστά μου
έχω ένα δικό μου κόσμο και θα τον ζήσω όπως θέλω.
 
Ξύπνα ανθρωπάκο
η γέννα σου είναι χρεωμένη στο μαιευτήριο
στο κάθε σου χαμόγελο μια νεκρή ερχόταν ελπίδα.
Ένα ρομπότ είσαι
προγραμματισμένο στο φόβο
σε πλαστές ηθικές
και συμπεριφορές κατευθυνόμενες
γι αυτό μη μπαίνεις  μπροστά μου
διαβαίνω το γεφύρι του θανάτου
κι αυτό είναι  μόνο για ελεύθερους ανθρώπους
πέρα από αυτό έχω ένα δικό μου κόσμο
και θα τον ζήσω όπως θέλω
γι αυτό μη μπαίνεις στο δρόμο μου.
Μείνε εσύ ένας τέλειος αστυσκλάβος
αλλά μη διαλαλείς άλλο
πως φοβάσαι τη μοναξιά σου
και τις αλυσίδες που κάθε μέρα κουβαλάς
Στα βαθιά του  μυαλού σου βήματα
μες στης καμμένης σκέψης σου τα κατακάθια.
 
 
Β.Α.

Ίρις Κανέα : Τέσσερα [4] Ποιήματα

 Ήρθε κοντά

σαν άγγελος

μ' ανοικτές

φτερούγες

Δεν είχα τίποτα

να του χαρίσω

ούτε λίγα

ψίχουλα

Έγινε

ομορφότερος

μ' κοίταξε

βαθειά

στα μάτια

Ήταν σαν

να έλεγε

" είμαι πάντα

χαρούμενος"

Να ξέρεις

πόσο

Σ' αγαπώ

" Δεν συμβαίνει

συχνά αυτό "

Ευτυχώς

μου χάρισε

την

αφεντιά του

την μοιράζουμε

μαζί σας

**

Το Καραμπάσι *

των φιλιών σου

με ξυπνάει

το πρωί

" Καραμπάσι- Δαφνόλαδο πολύ ακριβό "

***

Λίγο απ' όλα

ανάμεσα σε δυο

κατηγορίες

Την παρούσα

και την ψυχή

" απούσα "

****

Μια νύχτα

σαν και τούτη

Μέσα σε μια

σφιχτή αγκαλιά

Πρόσφερες

Όλα σου

τα φεγγάρια

σαν αντίδωρο

ερωτικό

Τα πήρα σιωπηλά

με χρυσή σιωπή

Τα τύλιξα στα φύλλα

της καρδιάς

στο πιο κρυφό

σεντούκι

Σαν ευλογία και ζεστό

φιλί του Αυγούστου

Εκεί μαζί θα

κατοικήσουν

Οι επερχόμενοι

καιροί

Ότι κι ' αν είναι

το πεπρωμένο

Αυτό το φυλακτό

χέρι Ποτέ

Εκτός από '

το δικό σου

δεν θα μπορέσει

ν ' ακουμπήσει

Εκείνο του

μεσονυκτίου

Το άγγιγμα

ψυχής

Θα παραμείνει

νωπό

στις σκαλωσιές

τις μνήμης

Μας πόνεσε

η υπέρ

προσπάθεια

του καταβάλω

των αισθήσεων

Εκείνη η θάλασσα

όπου παιχνίδια

ανάμεσα μας

έθετε

Ανυπεράσπιστα

από πρέπει

Κυρίαρχος

ερωτικός

σκοπός

Βαμμένες

πολύχρονες

μπάλες

με επενδυτή

την ακεραιότητα

Δεν μπορέσαμε

Ποτέ να επιβιώσουμε

σε κάδρα, οι πρόκες

πληγώνουν τον καμβά

του δέρματος

Αναγκαστικά

προγραμματίσετε

Η απόδρασης