ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
 
Ευτυχισμένε άνθρωπε!
Τη μέρα σου περνάς έναν καφέ ανακατεύοντας.
Το καλαμάκι πανίσχυρο όπλο είναι
σβήνει τη σκέψη
κι αναταράζει της ψυχεγέλοιας τους κύκλους
που σου έχουμε επιβάλει.
Μπρος στις φρουσκάλες του καφέ
τι είναι οι φρουσκάλες του μυαλού σου.
Άμα σκεφτείς είσαι εχθρός μας.
Άμα διεκδικήσεις ότι σου ανήκει θα είσαι ο παράνομος.
Δεν ακούς τι λένε οι << σοφοί >> αλλοτινών καιρών
τόσο χρήμα έχουμε ξοδέψει
για το πνευματικό τους βρυκολάκιασμα.
Τολμάς να αμφισβητείς ακόμα
την Δημοκρατική οικογενειοκρατία !
Τολμάς να αμφισβητείς τα εγκρύφια κυκλώματα !
Τολμάς να εναντιώνεσαι
στους πονηρούς αριστοκράτες
στα παιδιά τους
στα εγγόνια τους !
Τολμάς !
Γιατί πεθάναν στους πολέμους οι ιεροί σου πρόγονοι
για όλα αυτά που σήμερα σε δυναστεύουν
δεν πεθάναν !
Απάντησε όχι
και θα δεις πόσο μεγάλο άδικο έχεις !
Τα νέα ιδανικά δεν είδες που δημιουργήσαμε
και λίγο το ’χεις
το υπέρτατο δικαίωμά σου να ’ναι
ποιος επιλεκτικά από τα νώτα σου απάνω θα περάσει !
Κατάκτηση δική μας και αυτό δεν είναι
πότε άλλοτε το κάτι τέτοιο απολάμβανες !
Ευτυχισμένε άνθρωπε
αν τη μοντέρνα που σου δώσαμε δε συμμερίζεσαι ευτυχία
τότε δυο μεγάλα λάθη στη ζωή σου έχεις κάνει
 
το πρώτο είναι
που γεννήθηκες και συ ανάμεσά μας
το δεύτερο
το ότι συνεχίζεις ανάμεσα σε μας να ζεις
 
( αν λέγεται ζωή αυτό που σου ’χουμε επιβάλλει )
 
                                                                   Β.Α.
 
 
 
 
 
 

ΘΡΗΝΟΙ ΚΑΙ ΠΑΙΝΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ (Από την ανθολογία Απόστολου και Καίτης Μαγγανάρη Εκδόσεις ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ – Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ )

 (Προτείνει η Βασιλική Κοκκίνου)

Η μικρασιατική τραγωδία δεν είναι η τραγωδία μιας γενιάς, ενός
αρχοντικού οίκου ή μιας δυναστείας, αλλά η τραγωδία ενός ολόκληρου
έθνους στα 1922 που συνεχίζεται μέσα στα ποιήματα, τα τραγούδια και
τα πεζά κείμενα, τις διηγήσεις και τις αφηγήσεις που διαβάζουμε εμείς
οι κατοπινοί Έλληνες. Αυτό το ασύλληπτο και φοβερό που συνέβη στον
ελληνισμό μέσα στο διάβα της ιστορίας διατηρείται ζωντανό σαν
υποχρεωτική εξιλέωση στις μνήμες των μεταγενεστέρων.

    ΟΛΕΘΡΟΣ (αγνώστου ποιητή)

Τι εν τω κακό που γένηκε τούτο το καλοκαίρι
που ξεκληρίστηκε ο ντουνιάς και η Χριστιανοσύνη.

Ο Πόντος ξεριζώθηκε, η Σμύρνη κατεστράφη
στην Προύσα, στην Αττάλεια δεν έμεινε σημάδι!

Πέρα εις την Καισάρεια, Πέργαμο, Μαγνησία
δε φαίνεται, δε βρίσκεται Ρωμιός για να μιλάει.

Οι Τούρκοι τα κουρσέψανε, οι Τούρκοι τα πατήσαν,
τη χώρα την κατέστρεψαν, την πλούσια τη Σμύρνη

Που ήταν τ’ άνθι του ντουνιά, καμάρι της Ασίας
όπου είχε μέσα Έλληνες και μίλαγαν μια γλώσσα,

Τη γλώσσα την ελληνική, την ξακουσμένη γλώσσα.
Εξεκληρίσαν τον ντουνιά, κατάστρεψαν τον κόσμο

έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα,
η αδερφή τον αδερφό, Ο άντρας τη γυναίκα

και γυναικόπαιδα πολλά, γερόντισσες και γέροι,
ήρθαν εδώ ξυπόλυτοι, γδυτοί και πεινασμένοι…

Μα ένα πουλί, καλό πουλί, ελάλησε και λέει:
Μην κλαίτε την καταστροφή και μην πολυλυπάστε

ποιος ξέρει τι καιροί θα ’ρθουν, τι χρόνοι θα γυρίσουν
να πάμε να τα πάρουμε για να πολυχαρούμε…

(Εικόνα: Σμύρνη 11 - Levantine Heritage Foundation)

ΔΙΑΚΟΠΕΣ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Βάζεις στο σακίδιο
την κούραση τους λογαριασμούς τα χρέη
και πας διακοπές !
Που πας ταλαίπωρε !
Η μάζα πίσω σε ακολουθεί
σαν πρόβατο για οικονομική σφαγή που πάει !
Που πας ταλαίπωρε !
Λίγο θάλασσα λίγο ήλιος λίγο αέρας
σου θυμίζουν ότι κάποτε υπήρξες άνθρωπος.
Η ψευδαίσθη
μιας αναγκαστικά αποσυμπιεσμένης δικαίωσης
κι ο χείμαρος των  τουριστών
σου προσφέρουν μια ανοχή συνέχειας.
Χαμογελάς στα τραπέζια της αλυσοδεμένης καλοπέρασης
όμως πίσω απ' τ'αυτιά
σκέφτεσαι τον οβολό που έφυγε
για ένα κρεβάτι ολιγόημερο
για ένα πιάτο αμφίβολης καταγωγής
για ένα ρόφημα
κάτω από ένα φεγγάρι σεληνιασμένο.
Τα πρωινά μια καλημέρα λες
στης πληρωμένης της υποκρισίας τα χαμόγελα
το βράδυ σε ψυχοτραγωδίες συμετέχεις
με ουρακουτάγκια πηδήματα
και προσπαθείς κάθε σου σκέψη λογική
μ' ένα ποτό να καταστείλεις.
Πού πας ταλαίπωρε !
Χάπι για σένα υπνωτικό οι διακοπές
να μην ξυπνήσεις
από την καθημερινή σου ταλαιπώρια.
Σα γύφτικο σκερπάνι καμαρώνεις
στης παραλίας τον πεζόδρομο λικνίζεσαι.
Κι όταν στο σπίτι σου γυρνάς
με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια
αφηρημένα τοίχους και ντουβάρια τα κοιτάς
και στη δουλειά σου σε συναδέλφους διηγείσαι
πόσο καλό ήταν το νησί
και της διαμονής το ευκαιριακό σαρδελοκούτι.
Και σκέφτεσαι
πως την επόμενη χρονιά
θα επαναλάβεις την προγραμματισμένη τραγικότητα
της ψεύτικης φυγής
από τον υποταγμένο εαυτό σου
αν μέχρι τότε
η κούραση οι λογαριασμοί η καταπίεση τα χρέη
κι η ανομοπλασία των κνωδάλων
δεν σ' έχουν γονατίσει
η και οριζοντιώσει
στον αγαθό μπροστά κατά τα άλλα
της ενορία σου τον ουρανόφρονα αγωνιστή Ιερέα.
 
                                                          Β.Α.
 
 
 

Η βόλτα / Παπασταθόπουλος Γεώργιος

               

 

 

                             Θέλω να περπατάμε πλάι-πλάι,  

                             να σε κρατώ στη μέση απ’ τη λαγόνα,  

                             να μας ποτίζει ο μπάτης οξυγόνα,  

                             ο φλοίσβος απαλά να μας μιλάει,  

 

                             στις φλέβες μας το αίμα να κυλάει  

                             όλο και γρηγορότερα γοργόνα  

                             κι εγώ να καμαρώνω την τρυγόνα,  

                             που με το φως του ο ήλιος τη φιλάει!  

 

                             Κάποτε το κεφάλι σου να γέρνεις  

                             στον ώμο μου και να με παρασέρνεις  

                             κι εγώ να γύρω πάνω σου κι ακόμα  

 

                             κάτω να σταματάς απ’ τ’ αρμυρίκια,  

                             κι εκεί στ’ ακροθαλάσσι, στα χαλίκια  

                             γλυκό φιλί ν’ αλλάζουμε στο στόμα!  

---

Ας ήταν / Κική Ματέρη

Στον δρόμο που περπατάς προς τα πάνω

Φτερούγες σκορπούσαν όλες κατά εκεί

Μιας και είχαν το κάτιτί το παραπάνω

Μπογιές πέταξαν οι φίλοι μας οι τακτικοί

Με χρώματα σε ολη τούτην την γή

Στην άμμο είδες πως εικόνες κάνω

Με μπλέ φτερά να πέφτουν χάμω

Παγόνι στέκει , ίσως μόνο εκεί

Μελάνι και λίγες λέξεις εκείθε

Σαν ήθελε άλλος να λέει " πείθε"

Ας ήταν ο λόγος να φύγω ξανα

Πολλές μουντζούρες εδώ για σένα 

Το πάντα ετούτο , δίχως εμενα

Ας ήταν ο λόγος να γυρίσω ξανά

«Σαν τη μουσική που αναζητάει στο άπειρο... – Ποίηση & Φλάουτο» Συγγραφέας: Αλέξιος Μάινας

 

Εκδόσεις «ΕΚΑΤΗ», Χ.Κ. ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ   

Σε συνεργασία με:   

₦αρκοπέδιο – σειρά Οκτασέλιδο (αρ. 10)       

Στράτος Κοσσιώρης, email: ekossioris@yahoo.gr    

 

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 

 

 

Τίτλος:                                     «Σαν τη μουσική που αναζητάει στο άπειρο...

 – Ποίηση & Φλάουτο»    

Συγγραφέας:                            Αλέξιος Μάινας 

 

 

Στον άξονα του διαλόγου της ποίησης και της μουσικής, που μας έχει δώσει αμφίπλευρα σπουδαίους καρπούς, ο ποιητής Αλέξιος Μάινας συγκέντρωσε και ανθολόγησε σημεία από τη νεοελληνική ποίηση που σχετίζονται με το φλάουτο. Έτσι προέκυψε το ανθολόγιο ποιημάτων και στίχων «Σαν τη μουσική που αναζητάει στο άπειρο... – Ποίηση & Φλάουτο», μέρος του οποίου ακούστηκε στο ρεσιτάλ για φλάουτο σόλο (και απαγγελία ποίησης) του Πέτρου Στεργιόπουλου στις 9.12.2021 – στο Ωδείο Αθηνών

(για το οποίο ο Γιάννης Ρίτσος είχε γράψει: «Στο Ωδείο Αθηνών όπου οι μαζούρκες του Σοπέν/ έβγαιναν απ’ το πιάνο τρέχαν στα παράθυρα» – Σημ. τ. ανθολόγου).  

 

Το μουσικά έργα του δρωμένου-ρεσιτάλ, που έγινε στα πλαίσια του Τριημέρου Σύγχρονης Μουσικής του ΚΣΥΜΕ (Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας), υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, μπορεί κανείς να τα ακούσει στον σύνδεσμο: https://ksyme2021event.weebly.com/9-12-2021.html      

 

Η επιλογή και η σειρά των ποιημάτων και στίχων έγινε με βάση τις μουσικές επιλογές, τις οποίες πλαισιώνουν διαλογικά. Για τις ανάγκες μιας αρτιότερης συνολικής σύνθεσης-διαπλοκής, κάποια από τα ποιητικά σημεία δεν αναφέρονται στο φλάουτο, αλλά σε άλλες πτυχές της μουσικής.   

 

Ο τίτλος του ανθολόγιου, καθώς και όλες οι επιφράσεις (δηλαδή οι μεμονωμένοι επιπλέον στίχοι μετά από κάθε μουσικό έργο), είναι από το έργο του Τάσου Λειβαδίτη (1922-1988), ένεκα της ξεχωριστής θέσης που κατέχει στο έργο του η μουσική, και με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του. 

Στον Άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη - Ιερομόναχος Ευφρόσυνος Σαββαΐτης - Πρεσβ...

*ΕΚΟΥΣΙΑ ΣΤΑΥΡΩΣΗ!*Ποίημα Πρεσβυτέρα Καλυψώ Δημητριάδη

Περνούν οι μέρες,

περνούν τα χρόνια,

η ζωή μας φεύγει

σαν το νερό,

και μεις πιστεύουμε,

έχουμε ακόμα 

και ευκαιρίες

μα και καιρό!

Ίσως δεν έχουμε

ούτε μία μέρα,

ούτε μία ώρα,

ούτε λεπτό…

Ξέρουμε αν έρχεται 

ο Ταξιάρχης 

με το σπαθί του 

το κοφτερό,

για να μας κόψει 

της ζωής το νήμα,

κι αύριο να ‘μαστε 

μέσα στο μνήμα;;

Μήπως μας κούρασε

η κατάσταση όλη

και αδρανήσαμε

για προσευχή;

Μήπως γογγύσαμε

μ’ αυτά που ήρθαν;

Μήπως δεν έχουμε 

υπομονή;

*Πότε σκεφτήκαμε

πόση ο Χριστός μας,

κάνει για όλους μας

υπομονή,*

και περιμένει

το όπλο να πιάσουμε

που όλα τα νήματα

της γης κινεί;

Είναι το μόνο 

που δεν σπουδάζεται,

παρά βιώνεται 

πνευματικά,

μας γιγαντώνει,

μας υποχρεώνει,

*να ζούμε μόνο 

θυσιαστικά,*

με ένα τρόπο 

πολύ παράξενο,

*όπως η Σταύρωση 

του Ιησού!*

*Πάσχουμε αγόγγυστα*

*και τους νικάμε

όλους τους αόρατους

γύρω εχθρούς!*

Ποιο είναι το όπλο;;

Είναι η αγάπη!

Όποιος αγαπάει αληθινά,

*με προθυμία

πολλή σταυρώνεται*

*και θυσιάζεται ειλικρινά!*

*Η εκούσια Σταύρωση

είναι ψυχή μου,

το εισιτήριο 

του Παραδείσου!

Χωρίς αυτήν 

ούτε αγάπη,

ούτε Ανάσταση 

θα’χεις… θυμήσου!*

Κι αν ο Αντίχριστος

στα χρόνια που ήρθαν

τώρα την πάγωσε

κάθε αγάπη 

και τη σκοτώνει,

υπάρχουν κάποιοι

που αντιστέκονται,

που δεν τους νοιάζουν

κόποι και πόνοι.

Κρατούν το λάβαρο

ψηλά της Πίστης,

γι’αυτό σε λίγο

θα τους υψώσει

πολύ ο Κτίστης,

και τον Αντίχριστο

μα και τα πιόνια του

θα τα νικήσει,

γιατί δεν πιάσαν 

ποτέ τους όπλο,

*αφού κανέναν

ποτέ δεν είχανε 

αυτοί αγαπήσει!!*

Θαρσείτε αδέλφια!

Χαρά να έχουμε,

μην μας πλακώνει 

θλίψη βαρειά,

*γιατί εμάς

ο Κύριος διάλεξε,

της Πίστης να’μαστε

η μικρή η ζύμη

και η μαγιά!*

Ψυχή μου χαίρε

μα και αγάλλου,

η νίκη σου είναι 

μοναδική!

*Είσαι βασίλισσα 

ενός κόσμου άλλου,

που σε προσμένει

ψηλά εκεί!!*

Η αιωνιότητα 

δεν έχει χρόνο!

Γι’ αυτό και γεύεσαι

τόση χαρά,

αφού ήδη βρίσκεσαι

στα χέρια Εκείνου

που με λαχτάρα

σε καρτερά!

Ζεις από τώρα

του Παραδείσου 

το πανηγύρι!

Μόνο κρατήσου

απ’ την ταπείνωση

και να ζητάς μονάχα ένα:

*Την χάρη Του ο Ύψιστος

απ’ την καρδιά σου,

μην αποσύρει!*

Αυτό αν κάνεις,

δεν έχεις τίποτα 

να φοβηθείς!

*Αφού τη νοιώθεις,

την Βασιλεία Του,

μες στην καρδιά σου

ήδη την ζεις!!*

Αν δεν ποθούμε

και δεν πιστεύουμε

*με σιγουριά*

ότι θα βρούμε

οι πιστοί Παράδεισο,

η αμφιβολία μας

είναι επικίνδυνη

και να μας ρίξει 

μπορεί στην άβυσσο!

*Με τέλεια πίστη 

γι’ αυτό ας βαδίζουμε

και θα μας βγάλει

όπου ποθούμε 

μονάχα εμείς 

κι όχι όπου θέλουν

να πάμε οι άλλοι!!*

*ΟΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΑΝΕ

ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ

ΠΟΤΕ ΠΙΣΤΟΙ

ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΠΕΣΑΝ

Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ

ΤΗΝ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ

Α Ν Ε Π Ι Σ Τ Ρ Ε Π Τ Ι !!!*

5 ποιήτριες 5 ποιήματα

 

Συνθήκες της Λίνας Βαταντζή
 
Ίσως ο χρόνος
εξαλείψει τον εαυτό μου
ίσως ξεχάσω
την θνητότητά μου –
Αυτή
η ενστικτώδης απαίτηση
να επιστρέφω στα δεδομένα
φορτίο αποτελεί
που με αλυσοδένει –
Mακριά από
τα ποιήματα
και την αγνότητα
όσων δεν πρόφτασα
να βιώσω.
 
**
ΑΚΡΟΘΑΛΑΣΣΙ της Μαίρης Σκαρπαθιωτάκη
 
Ποθητών νερών το χάδι,χρυσές οι ακτές
πες μου εάν τ' ακούς το κύμα να σκάει'
-σε αυτές -
για ποιο λόγο δες η τράτα κινάει
για απάνεμα λιμάνια ' δεν είν'ορατές.
 
Σα ερημοκλήσι στ' ακροθαλάσσι
βημάτα αχνά χρόνια χαλάσματα,
λόγοι κι εκφράσεις'φιλί και άσματα
για δυο καρδιές μονάχες
'τί έχεις να χάσεις;
 
Στα ακριβά τ' ονείρου κοιτάσματα
Καίει του Ιούλη το τώρα ,το χθες
Δες!Λες να υπάρχουν τα αρχαία
τα θαύματα;
 
Για δαύτα να αξίζει
να ερωτεύεσαι,
να κλαις;
Η μνήμη ας μην τα αρνηθεί
ποτέ,χαρές Του τώρα'
του χτες.Ρίζες γερές.
 
**
 
Προς Τέρψιν της Βίκυς Δερμάνη

Άγρια την ακρωτηρίασε
ύστερα την έκαψε
μια στάχτη τα μάτια
τα σπλάχνα
το σώμα
(προς τέρψιν του Ηρώδη
πόλη ολόκληρη παρανάλωμα έγινε)
 
 
**
 
[Το προφίλ του κόσμου
καθηλωμένο...] της Γρηγορίας Πελεκούδα
 
Το προφίλ του κόσμου
καθηλωμένο...
Χωρίς καύσιμα.
Στη σύναξη ανέμων
που τη μια σε πάνε απάνω
την άλλη σε άραχλο κενό
η στιγμή αντιστέκεται
ύστερα γκρεμίζεται
ματώνει στις αγκαθωτές
προσταγές.
Ένα νεύρο σκιρτά
σε ασταθή βήματα
σε τοποθετημένη εξαπάτηση
από ανήσυχη προσδοκία
στην παλλόμενη ατμόσφαιρα
σε ξέφρενη απόκτηση
στριφογυρίζει.
Σκυθρωπό βλέμμα ρίχνει
στην καθημερινότητά μου
μια καταιγίδα λουλουδίζει
και το Α γίνεται πιο απόκρημνο,
με βήματα συντρίβω
των δρόμων τα χιλιόμετρα.
Λέξεις συνθήματα
ποιανού το σπίτι καίγεται
να λαξεύσω στίχους
απ΄τις βουβές κραυγές μου;
η οργή μου κι εγώ διογκώνεται
στο παράλογο,
που μας πάνε να σταθώ,
μανιασμένος τεράστιος
με το στόμα κλειστό;
 
**
 
Να προσέχεις της Σοφίας Τανακίδου
 
Οι φωτεινοί τίτλοι
δεν κρύβουν πίσω τους
πάντα φως.
Τα μικρά αστέρια
μπορεί μέσα τους να κρατούν
απόλυτο σκοτάδι.
Να προσέχεις.

ΕΙΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΝ / ΛΑΜΠΡΟΣ ΛΑΡΕΛΗΣ

Είναι απ’ τα γέλια να κρατάς στ’ αλήθεια την κοιλιά σου :
με ψέγει ο Κακόκαρπος ότι τον έχω κλέψει.
Φίλος δεν έμεινε ή γνωστός που δεν τον έπιασε ήδη
με σου-σου-σου και ψου-ψου-ψου και τις γνωστές του κλάψες
για να του πει… ενός στίχου του πως βούτηξα τη δόξα !

Στα φόρα δεν κοτάει να βγει, τις τρέμει τις ντομάτες,
απ’ τη λαγουδοτρύπα του το ψέμα λιβανίζει.
Μα τέτοιος είναι, φταίει αυτός ;  Εγώ τα φταίω όλα
που ανέχτηκα τόσο καιρό τα χοιρινά του κόλπα.
Να μη σου πω, πάλι καλά που με διαβάλλει μόνο
(ούτε κι ο πρώτος είμαι δα ούτε κι ο τελευταίος)…
Για σκέψου λέει –ω βάι κι αλί– να μ’ είχε… μεταφράσει !