ΠΕΝΤΕ ΔΑΚΤΥΛΑ * / Δημήτριος Γκόγκας

 

 
 
Κυπαρισσόβουνος
 
Χίλια είκοσι-τέσσερα βήματα,
μέχρι να βρω στα άγια χώματά σου, αίμα ηρώων.
Περιμένω τη σχάση του χρόνου,
όπου θα γίνει λάβα το αίμα και ανάσταση.
 
Άγιος Ιλαρίωνας
 
Βουβός ένας ήχος καμπάνας, ταξιδεύει με τον άνεμο,
υμνολογώντας εργάτες που σκότωσε η Ρήγαινα.
Ο ασκητής σαν ρόδο μες στ΄ αγκάθια, στην εισβολή φωνάζει τα παιδιά του
κι ύστερα αφήνει πνοή καπνού ως τα ουράνια. Στους αγνοούμενους θυσία.
 
Πενταδάκτυλος
 
Έπραξες το χρέος. Πατριδοκαπηλία είπε ο Διγενής
πατώντας με την παλάμη του, την κορυφή σου.
Τώρα ήρθε η σειρά μου. Δεν γνωρίζω αν πολεμήσω.
Γνωρίζω πως οφείλω. Για πληρωμή, πρέπει να ζήσω. 
 
Βουφαβέντο
 
Έγινα αετός.
Πέταξα στα μυστικά περάσματα σου.
Κάθε πέτρα, ένας στρατιώτης.
Σε κάθε βόλι, μια πικράδα χρόνου.
 
Καντάρα
 
Άτροπος στον κόρφο τους κι έτσι πεθάνανε στην κοίτη του ποταμού.
Είπαν την πίστη τους νερό να γίνει.
Ο ουρανός να πέσει στον κάμπο, να μεστώσουν τα στάχυα.  
Να ζήσει αιώνια, η κόρη της νήσου.
 
 

* Συμμετοχή στην Ποιητική Ανθολογία για τον Πενταδάκτυλο, κατόπιν συμμετοχής σε σχετικό  ποιητικό διαγωνισμό από την Ένωση Λογοτεχνών Κύπρου

ΜΟΝΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ / Τσιάβος Χρήστος

 

 
Η ψυχή του παιδιού αγνή,
Και η καρδιά του,
Τεράστια κι ανοιχτή,
Για οποιονδήποτε,
Να βρεθεί εκεί.
Ανιδιοτελής η Αγάπη,
Που σου δίνουν.
Για να βρεθείς στην καρδιά τους
Και για να κερδίσεις την Αγάπη τους,
Με πράγματα απλά,
Θα τα καταφέρεις.
Ένα χαμόγελο, μια λέξη
Και ηρεμία στο βλέμμα.
Με ένστικτο λειτουργεί ένα παιδί.
 
Κι αν είσαι άνθρωπος περίεργος,
Με κακή ψυχή,
Μόνο με τεχνάσματα ύπουλα,
Θα μπεις
Μες στην καρδιά του,
Και θα του δώσεις μόνο αρνητικά.
Αχ Θεέ μου γιατί να υπάρχουν,
Αυτοί οι άνθρωποι;
 
Αν όμως είσαι άνθρωπος σωστός,
Ένα παιδί ενστικτωδώς,
Θα σε συμπαθήσει,
Είτε αγόρι είτε κορίτσι κι αν είναι.
 
Να ήμασταν όλοι παιδιά,
Θα ήταν ο κόσμος μια αγκαλιά.
Να μάθουμε από τα παιδιά,
Κι όχι να τα μαθαίνουμε εμείς αυτά
Τα λάθος πρότυπα.
«Γιατί;» θα αναρωτηθείς.
Δες τον κόσμο γύρω
Και θα καταλάβεις.
 
Τον είδες;
 
Οι σχέσεις όλες δεν ευδοκιμούν,
Γιατί όλοι το συμφέρον κοιτούν,
Και πληγώνουν όσους,
Την πραγματική φιλία
Και τον πραγματικό Έρωτα αναζητούν.
Ξεχνάνε ότι κάποτε ήτανε παιδιά,
Κι όλοι παίζανε σαν μια συντροφιά.
 
Όσο μεγαλώνει κάποιος,
Τόσο χάνει την παιδική ψυχή του.
Αυτό του επιβάλλει η κοινωνία
Κι η οικογένειά του.
 
Καιρός να αντισταθείς,
Και το παιδί που είσαι,
Να το διατηρείς.
Άσε τους γονείς να λένε.
Γίνε πρότυπο και για αυτούς.
Κι αν δεν θέλουν,
Άφησε τους στη μιζέρια,
Και φτιάξε τον δικό σου κόσμο.
 
Διάδωσέ  το παντού.
Βοήθησε ένα παιδί,
Να μείνει πάντα,
Σε αυτή την στιγμή,
Και τους γονείς αυτού,
Ν’ ανακαλύψουν,
Την κρυμμένη πλευρά,
Που λύνει όλα τα προβλήματα.
Κι αν δεν θέλουν,
Δείξε τους τί χάνουν
Και σώσε τα παιδιά.
 
Σώσε τα παιδιά.
Η Ελπίδα του κόσμου είναι αυτά.
Κάτι ξέρουν τα παιδιά
Που δικό τους κόσμο φτιάχνουν,
Με ψεύτικα πρόσωπα, πλασματικά.
Μόνο τα παιδιά.
Αυτά ξέρουν,
Μόνο αυτά.
Μόνο τα παιδιά.
Από την ποιητική συλλογή «Η Διέξοδος…» (2024)

ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ/ Αλεξανδρής Γιώργος

 

Με λογισμό και όνειρα
αποτείχιζαν την πατρίδα,
ψηλαφούσαν τ’ ανάγλυφο της γης με δέος
κι έσφιγγαν στην ψυχή τους
τη μόνη τους προσδοκία.
Να χωρέσουν στο νέο τόπο.
Τρύπωνε στο βλέμμα τους  πεισματικά η ανάγκη,
μια ως παράκληση και μια ως ανταρσία,
ανώνυμοι στην υποταγή,
μόνοι στον αυτοσαρκασμό και την ειρωνεία
και στα σφιγμένα χείλη τους,
σώπαιναν την πικρόχολη οργή
και μάθαιναν την περηφάνια.

Είχε βαθιές ρωγμές και απορίες
τούτη η απαιτητική σιωπή
και προστρέξαμε να δικαιωθούμε
με αυτάρεσκους φόβους
και προστατευτικές ενοχές.
Τους σημαδέψαμε μετανάστες  κι εισβολείς
μ’ ένα εξιλεωτικό σύνδρομο
πνευματικής υστέρησης και ψυχικής αναπηρίας.
Επιβεβαιωθήκαμε  με μαρτυρίες
πίσω από επίπλαστες κοινωνικές ηχήσεις
και  υστερικά  εθνικά σαλπίσματα ,
κι αποφύγαμε να τους δεχτούμε  πολίτες της γης,
χωρίς να μας βαραίνει ο υβρισμός και η αθλιότητα.

Μινύρισμα  των ανθρώπων οι καιροί
σε περιτειχισμένες  και απρόσωπες πολιτείες,
δύσκολοι για μοίρασμα και αποδοχή
γιατί είναι βαθιά η παρακμή
κι η μοναξιά  άσκεπη και δίχως όχθες.

               Γιώργος Αλεξανδρής

ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ / Σταυραετός / Β.Α

 

 

Αν κάποτε

με βρεις στο δρόμο με άσπρα μαλλιά

χαμογέλα πάλι όμορφα

γιατί είσαι εκείνη που αγάπησα.

Μη με κοιτάξεις με οίκτο.

Μην πεις θυσίασα έναν ήλιο στη νύχτα.

Οι μέρες είχαν τη μορφή σου.

Τις νύχτες τα χέρια σου με κρατούσαν απαλά.

Μες στη σιωπή άκουγα τη φωνή σου

και το βλέμμα σου το τύλιγε

ένα παράξενο του χρόνου το μυστήριο.

Η ομορφιά της ψυχής

έφευγε έξω από υπολογισμούς ανάγκης

και αέναα φθαρμένης ματαιότητας.

Δεν κατανάλωσα τη σάρκα σου

στης επιθυμίας το αναλώσιμο διττώς πυρ.

Δεν αναφλέχτηκαν μέσα σου

τα κρυφά αστέρια που στόλιζαν τα μαλλιά σου

στα ανεπίστροφα ταξίδια των μετασχηματισμών

και των ανερμήνευτων καταβατικών ενσαρκώσεων.

Κρυστάλλινες σταγόνες βροχής

σε καθρέφτιζαν στον κόσμο των παραμυθιών

κι οι λόγχες του ήλιου

καρφώνονταν στην ομορφιά σου.

Αδυσώπητος ληστής ο χρόνος

έκλεβε καθημερινά όλο και κάτι από τη μορφή σου

αλλά όχι και την καρδιά σου.

Και πάντα ένας χορός κάτω από χαμηλά φώτα

ήταν κάθε σκέψη μου για σένα.

Τι να ’ναι αγάπη

πέρα από τον πόνο και τη νοσταλγία

που γνωρίζουμε στα φθινοπωρινά απόβραδα;

Τι να ’ναι αγάπη

πέρα από μια ψυχή σε δύο σώματα.

 

Αν κάποτε

με βρεις στο δρόμο με άσπρα μαλλιά

σαν κάποιο ξένο που ήρθε από ένα μακρινό μέλλον

χαμογέλα πάλι όμορφα

γιατί είσαι εκείνη που αγάπησα.

 

                                                                         Β.Α.