κι ως μέσα στο ξημέρωμα σούρουπο, λες, απλώνει,
αργά γλυστράνε οι σκιές εκείνων που τα "πίναν
στου λιμανιού τα καπηλειά όλη τη νύχτα μόνοι.
κι ας μοιάζω σάπιο πια σκαρί, δεμένο στο μουράγιο.
Πάντα στα ίδια να γυρνώ, πάντα να ζω τα ίδια
από φουρτούνες μακρυά, μα της στεργιάς ναυάγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου