ΝΟΜΙΜΟΝ* / Σταυραετός / Β.Α

 

 

Εγκληματίες δεν είναι όσοι κρατάν όπλα
αυτοί άρρωστοι είναι
που κρύβονται πίσω από το φόβο
κρατώντας μία σκανδάλη.
Εγκληματίες είναι όσοι χρησιμοποιούν
εναντίον των ανθρώπων το μυαλό τους.
Εγκληματίας είναι ο τοκογλύφος τραπεζίτης
Εγκληματίας είναι ο διεφθαρμένος δικαστής.
Εγκληματίας είναι ο αντίνομος παραπολιτικός
Εγκληματίας είναι ο νομοθέτης των αθεμίτων.
Εγκληματίας   είναι ο αρχιεπίσκοπος  της συνενοχής.
Εγκληματίας είναι ο υπουργός που θυσιάζει τη νεότητα
στο βωμό των κυβερνητικών τάχα εξαγγελιών.
Εγκληματίας είναι
ο φιλόσαρκος απελευθερωτής των λυμάτων
του εικοστού πρώτου αιώνα.
Εγκληματίας είναι ο σκηνοθέτης
που βιάζει και εκτελεί συνεχώς
τη βιασμένη του ακαταξίωτη σκέψη.
Εγκληματίας είναι ο δάσκαλος που συμφώνησε
στον απαγχονισμό της φυσικής ελευθερίας.
Εγκληματίας είναι ο στρατηγός που κουβαλάει σαν δούλος αρώματα στις κυρίες των τιμών.
Εγκληματίας είναι
ο μαστροπός της τηλεοπτικής παραγωγής
εις το όνομα του τίποτα και του καθένα από μας.
Εγκληματίες τέλος είμαστε όλοι εμείς
που στο όνομα της αυριανής πονηριάς μας
ελπίζουμε σε μια ιδιόφελη εγκληματική συνέχεια.
 
                                                                      Β.Α.
*Η λέξη διαβάζεται και αντίστροφα

Άδικα (Γιάννης Ρίτσος)

 

Άδικα περιμένουν οι νεκροί στις επιτύμβιες στήλες (όσοι πρόφτασαν
κι απόχτησαν μια τέτοια, ή που δεν τους την έσπασαν), άδικα
με κείνο τους το σκεύος για σπονδές ολότελα άδειο· — περιμένουν
κάποιον να θυμηθεί μια πράξη τους, μέσα στις τόσες, κάποιον να προσφέρει
όχι τροφές και στεφάνια, μόνον μια ματιά στα γυμνά μέλη τους, γιατί, τα βράδια,
τώρα που μπαίνει η άνοιξη με τα πολλά πουλιά της και τα φύλλα, αβάσταχτη
γίνεται η μοναξιά, τόσο που, απόψε, σεργιανώντας στο προαύλιο
με μιαν ολόλευκη, περίσκεπτη πανσέληνο, ξάφνου ο Βαγγέλης
αποτραβήχτηκε απ’ τη συντροφιά μας, στάθηκε κάτω απ’ τα δέντρα,
κάτι ψιθύρισε σα δέηση μυστική, κι έβγαλε τα παπούτσια του (τα μόνα
που του ’μεναν — τρύπια κι αυτά) και με μια κίνηση ντροπαλή τα κατάθεσε
ευλαβικά σ’ έναν αόρατο τάφο — ίσως του Ορέστη ή της Ηλέκτρας.

Λέρος, 22.III.68

*Από την ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου Πέτρες. Επαναλήψεις. Κιγκλίδωμα (Κέδρος, Αθήνα, 1972).

Ουαρσάν Σαιρ «Πατρίδα»

 «Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,

εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις

ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη

οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα

με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους

το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου

που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου

κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του

αφήνεις την πατρίδα

μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.

κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά

φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου

ζεστό αίμα στην κοιλιά σου

δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες

μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου

και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο

ανάμεσα στα δόντια σου

και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων

κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού

δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.

πρέπει να καταλάβεις

ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα

εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά

κανένας δεν καίει τις παλάμες του

κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια

κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού

τρώγοντας εφημερίδες

εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει

σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.

κανένας δε σέρνεται

κάτω από φράχτες

κανένας δε θέλει να τον δέρνουν

να τον λυπούνται

κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων

ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία

όπου το σώμα σου πονούσε

ή τη φυλακή,

επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη

από μια πόλη που φλέγεται

και ένας δεσμοφύλακας το βράδι

είναι προτιμότερα από ένα φορτηγό

γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου

κανένας δε θα το μπορούσε

κανένας δε θα το άντεχε

κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό

για να ακούσει τα:

γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι

πρόσφυγες

βρομομετανάστες

ζητιάνοι ασύλου

που ρουφάτε τη χώρα μας

αράπηδες με τα χέρια απλωμένα

μυρίζετε περίεργα

απολίτιστοι

κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε

να κάνετε και τη δική μας

πώς δε δίνουμε σημασία

στα λόγια

στα άγρια βλέμματα

ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλά

από το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού

ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά

από δεκατέσσερις άντρες

ανάμεσα στα πόδια σου

ή οι προσβολές είναι πιο εύκολο

να καταπιείς

από τα χαλίκια

από τα κόκαλα

από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.

θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,

αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

πατρίδα είναι η κάνη ενός όπλου

και κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα

εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές

εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα

να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου

να συρθείς στην έρημο

να κολυμπήσεις ωκεανούς

να πνιγείς

να σωθείς

να πεινάσεις

να εκλιπαρήσεις

να ξεχάσεις την υπερηφάνεια

η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.

κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι

μια ιδρωμένη φωνή στο αυτή σου

που λέει

φύγε,

τρέξε μακριά μου τώρα

δεν ξέρω τι έχω γίνει

αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού

θα είσαι πιο ασφαλής απ΄ ό,τι εδώ»

Λεπτομέρειες / Αβούρης Δημήτρης

Φυσαγε

Η μπουκαμβιλια

Έβγαζε από το τσεπάκι της πεταλούδες

Έπεφταν στη γη

Φτάνει που πέταξαν

Τι ομορφιά!

Ο αέρας αέρας

Το χώμα χρώμα

Τα μάτια ανθοι

Φυσαγε λεπτομέρειες!

ΤΟ ΔΑΚΡΥ / Κεραμίδης Χρήστος

Κι αν την ώρα της γραφής –από τα μάτια τα θολά–, δάκρυ καυτό κυλήσει· εσύ μόνο ξέρεις Ποιητή σε ποια δύναμη της ψυχής σου αντιστοιχεί, που όμως δεν τολμά

ούτε δύναται να μιλήσει..

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ / Χρήστος Ντικμπασανης

Κύριε της βαθιάς σιωπής

των αστεριών,

της αιώνιας νύχτας Κυρίαρχε,

του έναστρου θόλου Πανεπόπτη

Θεέ που στην παντοδύναμη

φούχτα Σου βαστάς

τις εφήμερες

επικλήσεις μας

και την ανάγκη μας

να πιστέψουμε

στην ύπαρξη

άλλων κόσμων

φωτεινών κι ελπιδοφόρων

και τους φόβους μας

υποτάσσεις

με τον επουράνιο Σου

Παράδεισο,

σκορπίζοντας απόκοσμες

μελωδίες στο Σύμπαν,

τις κραυγές

της θλίψης μας

μηδένισε

μέσα στο απρόσωπο άπειρο

Χάρισε μας την αίσθηση

της αναλλοίωτης παρουσίας Σου

Απάλλαξε μας

απ' το σκληρό βλέμμα

της μοναξιάς,

των εμπολέμων συγκρούσεων,

των αδιάκοπων δεήσεων της ψυχής μας

για πράγματα ανώφελα

και φθαρτά

Κύριε, Προαιώνιε, Άφθαρτε

ξανακάνε ανθρώπινο

το είναι μας

"κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν" δική Σου

Μαρία Πολυδούρη "ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ"

Κοντά σου δεν αχουν άγρια οι άνεμοι.

Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.

Στο νου μας ,τη χρυσοβεργην ανέμη ,

ο ροδινος τυλιεται στοχασμός.

Κοντά σου η σιγαλια σα γέλιο μοιάζει

που αντιφεγγιζουν μάτια τρυφερά

κι αν κάποτε μιλάμε ,αναφτεριαζει πλάι μας

κάπου η άνεργη.χαρα.

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι

κι ανύποπτα περνά μες στη ζωή.

Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σα χνούδι,

σα χάδι,σα δροσουλα ,σαν πνοή.....

Σύγκριση / Βουτσινά Κωνσταντίνα

Στα ουράνια

φτερουγάς με σιγουριά

Θεό δοξάζεις...

Κι ο άνθρωπος

σ' ακολουθεί και ψάχνει

θεός να μοιάζει...

ΗΡΩΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ / Μελιτάς Χάρης

Οι τοίχοι έρχονται ακόμα πιο κοντά.

Ώρα την ώρα το ταβάνι κατεβαίνει.

Το πάτωμα ως τον λαιμό, πάει καιρός

που έντρομος κατάπια την εξώπορτα

τα δεύτερα κλειδιά βορά στα ζάρια.

Ξερνάω τεθλασμένα αδιέξοδα

μισάνοιχτο το παρελθόν

μονόδρομος να πέσω απ' το μπαλκόνι.

Μπροστά στο πλην της συντριβής

στο διάολο κι αν σπάσω καμιά μνήμη.

Ανασφαλές να μένεις στο ισόγειο...

~Εγώ κι ο άνεμος~ / Ρούλα Τριανταφύλλου

Σ΄ αυτήν

Την απέραντη γαλάζια θάλασσα

-που τόσο αγαπήσαμε

Φως ήλιος , ανάσες κυμάτων

-Πόσα μοιραστήκαμε

Αυτή τη θάλασσα που τώρα φλέγεται

-Με προδοσίες πληγώσαμε

Τώρα ,

Έρημο το κύμα κι η ακρογιαλιά

Ηχώ απ’ τα βάθη πελάγου μήνυμα με τ' αγέρι φέρνει

Περαστική σαν Άνοιξη ήσουν

-Αυτό το όνειρο δεν ήταν για μας

Κοράλλια, αστερίες, κύματα

εγώ κι ο άνεμος…

Το βαθύ γαλάζιο του Αιγαίου μάς ξέχασε.