ΑΝΟΙΞΗ / Καζακλάρη Μαρίζα

 

Αλαφροΐσκιωτες  αχτίδες

χαϊδεύουν τις πνοές σου.

Υπόσχεση εαρινής  νηνεμίας

το φως,

όπως θωπεύει τα ξέστρωτα σεντόνια.

Μηρυκάζοντας  τις κραυγές

του χειμώνα

νανουρίζεις τις βροντές

και καλωσορίζεις την άνοιξη.

Καρφώνεις πρόκες

στο μπαούλο με τις αστραπές

και στέλνεις φιλί

στις γλυκόπιοτες  αχτίδες.

 

Ιδανική μεταφορά / Κουλούρη Μαρία

Γνωστή τοις πάσι
Ποιος σερνικός δεν έτριψε τη μούρη του στο χώμα
Σκύλα από σόι
Η καπάτσα με τα τόσα πόδια
Μπάσταρδη κυρία
Σου λέω, την είδανε πολλοί
Στεκότανε στους στύλους
Άναβε τα φανάρια
Λέρωνε τους δρόμους
Μεγαλεία τότε η πόλη
Μπιάνκα η Λευκή
Με τα γαβγίσματά της γέμιζαν απογεύματα
Μάνα της ήταν
Είχε να μοιάσει, κι αυτή

Σπίτια / Κουλούρη Μαρία

Είναι γεγονός
Οι τοίχοι έπεσαν
Σπίτια δεν τα λες πια
Πέτρες στοιβαγμένες
Συμπλέγματα
Αλήθειες
Ύπνοι
Κάποιος να καθαρίσει τους δρόμους
Κάποιος που άντεξε
Αυτός που κουβάλησε τόνους επιθυμίας
Στις πλάτες μιας όμορφης Κυριακής
Κάποτε μετρήσαμε το χρόνο με χαμόγελα
Τώρα σκυμμένοι ζητάμε λεπτά πάνω στο χώμα
Η σκιά του ήλιου πάντα πρόθυμη να δείξει άλλη
μια τελειωμένη ιστορία
Και το ρολόι παραμένει παλιό
Ο μόνος τρόπος για την ύπαρξη
Ένα κλαδί καρφωμένο στο χώμα
Ρουφά φως
Οι πέτρες ακόμα εκεί
Μπορεί και να ανθίσουν στην επόμενη βροχή
Μπορεί και όχι
Μάλλον όχι

Saturnalia / Κατσαμάκας Νικόλαος

 

Θέλω μια μέρα μόνο!

Όλα θα ‘ρθουν ανάποδα

και θα γυρίσουν όπως πρέπει.

Οι δούλοι θα γιορτάσουν τα δεσμά τους,

οι εργάτες θα χαλούν τις μηχανές, οι γυναίκες

θα χλευάζουν τους συζύγους τους ολόγυμνες.

Θα είναι ο Κρόνος πάλι ο βασιλιάς

και ο Γκεβάρα πρόεδρος στην Ουάσιγκτον.

Θα μοιάζει το νερό για κόκκινο κρασί κι εγώ

τότε θα φύγω μακριά

στο μαύρο δάσος του Κισσάβου

στα κρύα νερά, στις αλπικές πηγές, στην κορυφή

του κόσμου.

Εφέτος / Γκούμας Γιάννης

 

Τα όνειρα είναι προνόμια άνευ σημασίας,

η αθλιότητα της ζωής έχοντας καταπιεί

όποια καλοσύνη.  Είμαι ένα ζωντανό μοντέλο μοναξιάς.

Σκιαγραφημένα σε συννεφιασμένο φόντο Απριλιάτικου ουρανού,

ένα σμήνος πουλιών μοιάζει με στοιχεία στίξης.

Κάτω στον κήπο τα δύο ματάκια μιας αδέσποτης γάτας

κοιτάζουν προς τα πάνω προσπαθώντας να μου ρίξουν

μια ματιά και να απηχούν τη λάμψη της επιθυμίας τους.

Εφέτος, το Πάσχα, την Κυριακή, 16 Απριλίου, θα γιορταστεί

μαζικά (σεκταριστικά) από τους Ορθοδόξους,

Καθολικούς και Προτεστάντες.  Δεν ξέρω πώς πρέπει

να εκπληρώσω τη γυμνή μου ύπαρξη.  Πέρσι κοίταξα

αλλού. έχοντας αφεθεί να είμαι ο εαυτός μου.

Και η απόλυτη σιωπή δεν είναι και τόσο σουρεαλιστική

ώστε να μην με καταλαβαίνει.  Δεν έχω παρά

μια φωνή, αλλά ως ποιητής πρέπει να ψάξω

τις λέξεις να την ντύνω, λέξεις που όλοι

να παίρνουν το κολάι.

Αγάπη πρώτη / Παπασταθόπουλος Γεώργιος

                      

 

                          Ροδόβαμμα κάποιας αγάπης πρώτης  

                          στα μάγουλά της φόρεσε το δείλι,  

                          πλάι της μόλις είδε στον Απρίλη,  

                          να παραστέκει έρωτας τοξότης!  

 

                          Και πώς ν’ αντισταθεί ανθός της νιότης,  

                          στα χείλη της που τ’ άνοιγε κοχύλι  

                          χαμόγελου προκλητικού να στείλει  

                          σήμα να πλησιάσει ο ιππότης;  

 

                          Κι ο νέος μεθυσμένος απ’ τα γράδα  

                          της πρόκλησης βουτάει την αχιβάδα  

                          κι αυτή το στόμα στο φιλί του ανοίγει  

 

                          κι όσο τριγύρω πέφτει το σκοτάδι  

                          τ’ απογευματινό της κοκκινάδι  

                          έγινε πυρκαγιά! Μα που να φύγει!   

Δύο Ποιήματα του Σταυραετός / Β.Α

 
 
ΠΥΡ
 
Δεν έχω κάτι να πω
δεν έχω κάποια τελευταία θέληση
δεχθείτε μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Με εφοδιάσατε με τόσο γέλιο ως κυβερνήτες
ως δικαιοκρίτες
ως ψυχοδηγητές
ως συνάνθρωποι
που θα μου φτάσει στην αιωνιότητα.
 
**
 
ΤΡΥΠΙΟΤΣΕΠΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ
 
Θεέ μου!
Αν Σε αδικούσαν!
Αν Σε λήστευαν!
Αν καθημερινά Σε κοροιδεύαν!
Αν κάποιοι έπαιρναν τη θέση Σου θα το Άντεχες !
Αν Ήσουνα στο ενοίκιο!
Αν δεν είχες εισιτήριο για λεωφορείο!
Αν δεν είχες Εσύ να φας!
Αν έπεφτες στα χέρια τους Εσύ!
Αν Ήσουν άνεργος θα το άντεχες !
Αν στις αρχές στις εξουσίες του Παύλου
υποταγμένος Ήσουν
(που ούτε ο ίδιος τέλος δεν υποτάχτηκε σ’αυτές)
Και έπραξε σωστά !
Μα σήμερα πολύ και πλέον οι εξουσίες
υπερ νερώνιες έχουν γίνει).
θα το άντεχες !
Οι βολεμένοι Σε χρησιμοποιούν σαν άλοθι.
Οι τυχοδιώκτες για το μεροκάματο του αέρα.
Για ανομία οι λογής διεφθαρμένοι.
Οι ματαιόδοξοι για της συγγένειας τη συνέχεια.
Για αίμα νέο του θανάτου οι στρατηγοί
και των πολέμων οι καννίβαλοι.
Για τάξη και υπακοή οι κρατούντες
μισθώνουν ματ Πνευματικά από τζάκια
να απειλούν θεούς και δαίμονες
οι αρχιερείς ,οι φαρισαίοι ,οι πιλάτοι
δίχως τις βασικές
τις υλικές του ανθρώπου τις ανάγκες
να ’χουν λύσει
που τάχατες υπηρετούν και λύσεις τέτοιες
λύνοντας όμως πάντα τις δικές τους
και το τομάρι τους το δένουν από τις αθλιότητες σκυλιών που τους διδάξαν
τα κόκκαλα, τα κλοπιμαία πώς να κρύβουνε στο χώμα
από τον άσαρκο φτωχό
και το φαί να παίρνουν
απ’ το στόμα του ορφανού και δόξα τω θεό να λέν
όχι Σε Σένα Δόξα
μα στο θεό που πλάσανε αυτοί
όπως τους βόλευε
μοσχάρι ολόχρυσο στην έρημο του κόσμου
που εμείς οι άλλοι
να συντρίψουμε ετοιμαζόμαστε Θεέ Μου .
Κι όλοι μαζί να πούμε
 
<<ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΟΥ ΑΠΑΛΛΑΓΗΚΑΜΕ >>

Απόκρυφη Θάλασσα / Τάκης Τσαντήλας

 Έτσι σε ανιχνεύω αιώνες

πριν το μέλλον σκαλώσει στη θύελλα

κι ένα σου βλέμμα αρκεί

για να φορτίζει

μ’ ατέλειωτο εσύ την ψυχή μου.

Πήγαινε

λύσε τα μαύρα ριχτά σου μαλλιά

φόρα την πιο καλή φορεσιά

τη φλόγα σου

την αιθέρια δροσιά σου

την πιο όμορφη

αυτή που φυλάσσεις για στιγμές μαγικές

για στιγμές

που η ανάσα ανταμώνει την αίσθηση

η σιωπή την αντάρα του αφεύγατου πόθου.

Τράβα σου λέω

και φέρε άμμο και βότσαλα

λίγες σταγόνες αλμύρας

κύμα και φλοίσβο

κι έλα σιμά μου

δίπλα μου έλα

να σκαρώσουμε τη δική μας νησίδα

τη δική μας ακτή

τη δική μας απόκρυφη θάλασσα.

''Αν η αγάπη μου'' / Χρυσανθάκης Κωνσταντίνος

Αν η αγάπη μου ήταν φως κι άγριος καιρός

Θα ‘ταν Νοέμβρης, μήνας άστατος κι αντάρτης

Θα ‘ταν Βαρδάρης απ’ το δάκρυ μου αλμυρός

Αν η αγάπη μου ήταν φως κι άγριος καιρός

.

Αν η αγάπη μου ήταν φλόγα και εικόνα

Θα ‘ταν κερί, σε γκρεμισμένη εκκλησία

Θα ‘ταν αμάρτημα που λιώνει τον Χειμώνα

Αν η αγάπη μου ήταν φλόγα και εικόνα

.

Μα είναι δρόμος που βαδίζω να ξεχνάω

Την απουσία σε κάθε βήμα να μετράω

Και μαύρο ρούχο κάθε μέρα που φοράω

.

Αν η αγάπη μου ήταν πέτρα και λιμάνι

Θα ‘ταν φεγγάρι κι άστρο στη Μονεμβασιά

Θα ‘ταν αχάτης που ‘χα κρύψει στο Καπάνι

Αν η αγάπη μου ήταν πέτρα και λιμάνι

.

Αν η αγάπη μου ήταν άγαλμα και δέντρο

Θα ‘ταν λευκό χάδι κι αθάνατο πλατάνι

Θα ‘ταν δροσιά στου άδικου κόσμου μου το κέντρο

Αν η αγάπη μου ήταν άγαλμα και δέντρο

[Τα χρόνια της Βροχής,] / Ορφέας Σπαρτιώτης

 Τα χρόνια της Βροχής,

θα μας θυμίζουν

και θα ορίζουν

το Στίγμα μας

Εμείς

που δε νιώσαμε τη δροσιά της βροχής,

μα με την άγρια ομορφάδα της

τρανέψαμε,

αρμενίζουμε στα πέλαγα της προσμονής

κλείνοντας τα μάτια.

μνήμες

που έστεργαν να πλανέψουν τον κόσμο

σαν εικόνες ξεπροβάλλουν

μα το τραγούδι της βροχής

ξεδιαλύνει πάντα τις σκοτεινές θύμησες

των παιδικών μας άστρων

και έτσι

ταξιδιώτες της Ελπίδας γενήκαμε

δοκιμάζοντας τα όρια μας.

Από την ποιητική συλλογή :

'' Νυχτερινή περιπλάνηση στις ανταύγειες του φεγγαριού''