Νάντια Στυλιανού (βιογραφικά στοιχεία)

Η Νάντία Στυλιανού γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης και στο Πανεπιστήμιο Jean Moulin III της Λυόν. Το 1997 αποκτά μεταπτυχιακό τίτλο (με διάκριση) ύστερα από διατριβή που εκπόνησε στο Πανεπιστήμιo Paul Valery του Μονπελιέ με θέμα: "Ο έρωτας στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη". Μαθήτρια στο Γυμνάσιο Ακρόπολης Λευκωσίας εκδίδει την πρώτη της ποιητική συλλογή Γαλαξίες η οποία τιμάται με το πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποιήσης Νέου Λογοτέχνη του Υπουργείου Παιδείας.

το κατεστημένο

Δεν αποκρύβεται το γεγονός
ότι μπορείς
με τρόπους χίλιους δυο
να με πληγώσεις στη στιγμή
και να θριαμβεύσεις
ανάμεσα στα γεγονότα
νικητής

Κι εγώ μετέωρη στο κενό
μ’ όλα εκείνα τα διαβήματα
που έχω κατά νουν για να προβώ
που μένουν πάντα
σκιώδη επινοήματα
στο μυαλό

Κι εγώ το μόνο
που τελικά μπορώ
να κατορθώσω
είν’ ένα ποίημα
στον αέρα να καρφώσω

εσύ που ήσουν;

Όταν αφήναμε πια
τα εφηβικά ιδανικά
και βγαίναμε
προς την κομματικοποίηση
εσύ πού ήσουν;
-Γλίστρησα κοντά στην Ποίηση

Όταν οι καιροί ζητούσαν
επιτακτικά αλλαγή
και τα πλεονεκτήματα
κατόρθωναν να πείθουν
για την ανάγκη τροποποίησης
εσύ πού ήσουν;
-Μαθήτευα στο φως της Ποίησης

Κι όταν καθορίζαμε τον συνδικαλισμό
ως πρωτεύοντα
και χωρίς αιδώ ούτε προσποίηση
όλα τ’ άλλα γίνονταν δευτερεύοντα
εσύ πού ήσουν;
-Μυήθηκα στην Ποίηση

Κι όταν τα πασιφανή
κέρδη των άλλων
παρουσιάζονταν συμπαγή να βρίθουν
και εκτός απ’ την εκποίηση δε μας συνέφερε τίποτ’ άλλο
εσύ πού ήσουν;
-Έγραφα Ποίηση

Παιδούλα της ΕΟΚΑ

Παιδούλα της ΕΟΚΑ
των δεκαπέντε χρόνων
με τη χειροβομβίδα
στην ποδιά,
με τη καρδιά ανεμισμένη παντιέρα
ποια αγάπη σε τραγούδησε
ποια σελίδα σε ιστόρησε

Αν απλώσω τη σφαίρα της ψυχής μου μ' όλες τι πτυχώσεις της.

http://www.scribd.com/doc/126555078/%CE%92%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CE%9A%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%91%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%89-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%AE%CF%82-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BC-%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B9-%CF%80%CF%84%CF%85%CF%87%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-1985

Πυθαγόρας

Ούτος
ως ο εξίσου ωραίος
με τον θεό που υπηρετεί
ιδιόμορφος άνδρας
παράστημα θαλερό
και συγκρατημένο συγχρόνως
«μηδέν άγαν»

Προσωπικότητα που υπερέχει αδιάλειπτα
ευνοημένης από τη μοίρα
ντυμένος στα λευκά όπως κάθε μυημένος
ο χρησμός των Δελφών
απέκρυβε ένα πεπρωμένο
εκτός συναγωνισμού
θείος δαίμων

Σ’ αυτόν που δώρισαν οι Θεοί
εκπληκτικά τόλμη δεινή
επικεντρώνει την προσοχή
στις μεταρσιωμένες συμφωνίες
των ουρανίων σφαιρών
των κινουμένων γύρω αστέρων
κι οριοθετεί τις σχέσεις συνηχήσεων
εναπόκειται να μην απογοητεύσει
τους αθανάτους

Σε παρακινδυνευμένα μονοπάτια ταξιδευτής
όπου και το πνεύμα συνάμα
πλόες, περιπλανήσεις έως το ακρότατο
θα συναντήσει μυστικούς, σοφούς, αφανείς
έχουν επαφή με το Αόρατο

Μυστηριώδης γύρω του αύρα
ίδιον γνώρισμα καθοδηγητών
μεταφέρει ήρεμο βαθύ ενθουσιασμό
χωρίς αυτόν οι άνθρωποι
δεν είναι άξιοι να επωφεληθούν
της ανοχής των Θεών

ιστορίες στη βεράντα

Ένας γάτος εκ του λιμένος Αμμοχώστου ορμώμενος
Μπαρκάριζε με λογής καράβια
Επιλογής του ιδίου
Πότε Αγγλογάλλοι τον νταντεύανε
Με ναυλοσύμφωνα που διαρκούσαν μήνες
Πότε καταδεχότανε και της Ασίας το σκαρί
Στ’ αμπάρια μπαινοβγαίνοντας αριστοκράτης.

Συνήθως πλοία προτιμούσε Ευρωπαϊκά
Και γύριζε τη γούνα του
Σε τόπους και συνήθειες αλλοτινές
Ποιος ξέρει ίσαμε πόσες στεριές
Είδαν τα μάτια του
Γάτες Περσικές, Αγκύρας και Σιάμ
Αγάλματα του Βούδα
Που αγαπάει καθώς λένε τα γατιά
Κι ακριβώς δεν ξέρω
Τι μεταφυσικό υπάρχει μεταξύ τους
Κατά τις διηγήσεις πάντα επέστρεφε
Να ξεμπαρκάρει στον ίδιο πάντα τόπο
Όπου ορμώμενος εκ του λιμένος Αμμοχώστου.

Και μ’ έναν πήδο πάταγε στεριά
Γνωρίζοντας πού πρέπει να κατέβει
Να μείνει λίγο καιρό
Να δει γνωστούς
Και γάτες να φιλοφρονήσει
Αν είχε, δε θυμάμαι κάποιο όνομα
Πότε για τελευταία φορά εθεάθη
Μήτε ακριβώς οι διηγήσεις τι θέλανε να πουν
Εμένα με αρκούσε μοναχά εκείνο το ορμώμενος
Εκ του λιμένος Αμμοχώστου…..

Αναστασία Γιανναπή (βιογραφικά στοιχεία)

Είναι απόφοιτος κλασσικού εξατάξιου γυμνασίου. Σπούδασε Γενική Ψυχολογία με αλληλογραφία από το Ruskin College της Οξφόρδης. Έχει πάρει δίπλωμα στο Social Welfare από το Αμερικανικό Κολέγιο Pierce Αθηνών, καθώς επίσης και στην Αγγλική γλώσσα από το Πανεπιστήμιο Michigan Αμερικής μέσω της Ελληνοαμερικανικής Ενώσεως Αθηνών. Με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου έτυχε δωδεκάμηνης μετεκπαιδεύσεως στο Πανεπιστήμιο του Newcastle-upon-Tyne Αγγλίας και πήρε το Diploma in Advanced Educational Studies. Συνέχισε τις σπουδές της στο ίδιο Πανεπιστήμιο και πήρε τον τίτλο Bachelor of Philosophy in Educational Studies. Μεταξύ άλλων, παρακολούθησε επί εικοσαετία τις σειρές μαθημάτων Φιλοσοφίας που οργανώνει κάθε χρόνο η Φιλοσοφική Εταιρεία Κύπρου. Μιλά Αγγλικά, Ιταλικά και λίγα Γαλλικά.

Ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία από μικρή. Άρθρα, μελέτες, διηγήματα και ποιήματά της δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά στην Κύπρο και την Ελλάδα. Έργα της έχουν πάρει διακρίσεις σε παγκυπρίους και πανελληνίους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Θεατρικά μονόπρακτά της παρουσιάσθηκαν από Κυπριακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Υπήρξε συνεργάτιδα του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου στην ετοιμασία προγραμμάτων για μικρά παιδιά. Όλο το γραπτό υλικό που είχε πριν από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο έχει χαθεί. Μετά την εισβολή εξέδωσε δώδεκα βιβλία της.

Η συγγραφέας είναι μέλος σε λογοτεχνικές και κοινωνικές οργανώσεις και συνδέσμους. Κατά την παραμονή της στην περιοχή Σολέας μετά τον εκτοπισμό της εξαιτίας της τουρκικής εισβολής και κατοχής, ίδρυσε τον "Πνευματικό Όμιλο Σολέας", στον οποίο συμμετείχαν εκπαιδευτικοί και άλλοι παράγοντες και ο οποίος είχε ακμάσει με πλήθος δραστηριοτήτων.

Δημήτρης Θ. Γκότσης (βιογραφικά στοιχεία)

O Δημήτρης Θ. Γκότσης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 26 Οκτωβρίου 1945 από γονείς μουσικούς, από τους οποίους και πήρε πλήρη μόρφωση στη φωνητική Μουσική. Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της γενέτειράς του. Μετεκπαιδεύτηκε κι εργάστηκε για πολλά χρόνια στην -τότε Δυτική- Γερμανία. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα στην ώριμη ηλικία των 44 χρόνων. Το 1986 εγκαταστάθηκε στην Πάφο της Κύπρου κι εργάστηκε σαν γιατρός μέχρι το 1999. Από τότε ζει σαν ελεύθερος συγγραφέας και μεταφραστής. Διετέλεσε εξωτερικός συνεργάτης του Κέντρου Χορωδιακής Πράξης  του Υπουργείου Πολιτισμού της Ελλάδας σε θέματα μετάφρασης λιμπρέττων, ποιητικής και αισθητικής της φωνητικής Μουσικής (ειδικά Ορατορίου και Λήντερ).

Ανήκει στα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Λογοτεχνών Πάφου, ενώ είναι επίσης και μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου, του Pen Club Κύπρου καθώς και της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Λογοτεχνίας.

Ποιήματά του έχουν ανθολογηθεί στα Γαλλικά, Αγγλικά, Ισπανικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Φινλανδικά, Βουλγαρικά και Περσικά. Επίσης πρωτότυπα γερμανικά του ποιήματα έχουν συμπεριληφθεί σε γερμανικές ποιητικές ανθολογίες, εκδομένες στο Μόναχο και στο Κίελο

Ποίηση

• Έστωρ, Λευκωσία, 1989.
• Ιμάτια, Λευκωσία, 1990.
• Τού Έστεν τα τραγούδια, Παιδική ποίηση, πάνω σε μουσική του Theodore Oesten, Λευκωσία, 1991.
• ...και Ορεινός ο Κήπος, Λευκωσία, 1992.
• Αυλή του Πάσχα, Άσματα για τα Φυλακισμένα Μνήματα, πρόλογος: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Λευκωσία, 1994. (Κρατικό Βραβείο Κυπριακής Δημοκρατίας 1995).
• Ταξιδίου Τέρματα, Λευκωσία, 1998.
• Της Ευφρόνης, Λευκωσία, 2001.
• Ομόκεντρον σε Τρία Πρόσωπα, Λευκωσία, 2003.
• Ταξιδεύοντας με τον Μάλτε, εκδόσεις Αρμός , Αθήνα, 2006.
• Χειμέρια Κύπρια, Λευκωσία, 2007.
• Εκλογή Α΄1989-2009, Λάρνακα, 2010.
• Posthumous (Δεκεμβριανά 2008), Αθήνα, 2011.
• Ότι συνεβασίλευσας (Κουβέντες με τη Σαλονίκη), Λευκωσία, 2012.
• Διχασμένη Αυγή (Μονολογώντας στην «Πράσινη Γραμμή»), Λευκωσία, 2013.

.

Μικρός

Μικρός, περί μικρών,

μικρόψυχα μικρά ασχολείσαι.

Το ξέρω,

πικρός, πικρά, με νοσταλγία ολόπικρη,

αναπολείς τον θάνατο,

που άπονα σ’ απόθεσε στο ζωντανό κοπάδι.

Ξέρεις πως μόνο με τον ταιριαστό τον θάνατο

νικιέται η θανάσιμη αμνησία.

Τώρα σε περιμένει το κρεβάτι της φθοράς.

Σώπα.

Όπου και νάναι,

θα ηχήσουν οι καμπάνες.

Και να το ξέρεις.

Δεν θα τις ακούς.

Στο γιο μου

Mικρό με μάθανε με εμβατήρια να περπατώ

Kαι με ευλάβεια και δέος ν’ ατενίζω

τη σημαία.

Λίγο πιο ύστερα με δίδαξαν

ηρωισμούς να ιστορώ

Για τα παλιά και τα κατοπινά, τα νέα.

Σα μαθητής ονειρευόμουνα

τις Θερμοπύλες.

Σα φοιτητής ψωμί και λευτεριά και σοσιαλισμό.

Στην ώριμη την ηλικία

είδα τον εχθρό μέσα στις πύλες

και στα γεράματα φωνάζω λυτρωμό.

Mου είπαν οι σοφοί,

τον γιο μου αλλιώτικα να μεγαλώσω.

Nα τον διδάξω αριθμούς, ποσά, λογιστική,

αν θέλω ήσυχη και σίγουρη τη φύτρα να ριζώσω.

Mόνο έτσι η γενιά μου θα γευθεί την προκοπή.

Δειλά και κάπως σαστισμένα,

κάποιο πρωί που τραγουδούσε οργισμένα

αυτά του είπα.

Mε κοίταξε με μάτια απορημένα,

κάπως θολά και θυμωμένα,

και από τότε δεν τον είδα.

Kάποιο απόβραδο τον φέραν σκοτωμένο,

κρύο, στητό κι αδέξια βαλσαμωμένο,

στο χέρι του το νεκρικό με ένα αυτόματο κρατούσε ένα χαρτί

κι εκεί με μαύρα κεφαλαία

είχε χαράξει,

Tώρα το ξέρεις.

Έχεις τις πιο βαθιές τις ρίζες σου

στη γη.