Τα λουλούδια δεν ψήλωναν μέσα στα βιβλία
και οι λέξεις έτρεμαν
σε κάθε άγνωστο άγγιγμα
Ένα σκυλί γάβγισε στο δρόμο σκίζοντας τη σιωπή
Περασμένα μεσάνυχτα
πολλά τα έξοδα για να συντηρείς ερωτήματα
❖
Αχ και να μην έβρισκε κανείς το φωνήεν
που βάραινε κάθε βράδυ στο μαξιλάρι του…
❖
Οι λέξεις έγειραν στα μάτια
όταν το χάος εξόριζε το φως
Το ήξερες
πως θα πετάξει στα σκουπίδια την ψυχή σου
πως η φωνή σου δε θα είχε πού ν’ ακουμπήσει
στις σκοτεινές ώρες της αγάπης
...
Β. ΙΙΙ
Φως που ήσουν φως πριν απ’ το φως
και πέρασες στο χρόνο και διχάστηκες
σε φως και σε σκοτάδι
κι είσαι μισό εκείνου που δεν ήσουν
κι αυτό δε βλέπω
γιατί τα μάτια μου σκέπασαν δυο μεμβράνες
κι όπου τα στρέψω είν’ έγκλειστα ανοιχτά
Έρχομαι νύχτα και σε βλέπω
και να σε πω μπορώ
και να σε κελαηδήσω
νυχτοχελίδονο
Μ’ ακούς;
Είσαι τυφλό
δε βλέπεις
Πάρε τα μάτια μου και φύτεψε μου μάτια
Φύτεψε μάτια μέσα μου και να ‘ν’ δικά μου μάτια
Φύτεψε μάτια μέσα σου και να ‘ν’ μάτια δικά μου
Φύτεψε μάτια μέσα μου και να ‘ν’ δικά σου μάτια
Να ιδωθείς ολόκληρο κι ο χρόνος να τσακίσει
Κι από το τσάκισμα του χρόνου να περάσω
και να μην είμαι
όντας και μη
παύοντας
να είμαι
και να μην είσαι πια
και πάντα
να μην είσαι
Έχω κενό δωμάτιο, θα σας φιλοξενήσω.
Όπως παλιά τους ταξιδιώτες, μόνο και μόνο για τις περιγραφές, τις
ιστορίες, τη διαφορά στην οπτική, τις πιθανότητες της αλήθειας.
Όπως παλιά, με ζωηρή φωτιά, τάβλες του τραπεζιού να ακουμπάτε
το σιδερένιο σας κύπελλο ή τη γροθιά σας σταθερή, κι εγώ τα
μοσχοκάρυδα, το ρόφημα και μια υποψία πως θα ’χω εκρηκτικότερη
φαντασία απ’ το ηφαίστειο του Μονσεράτ κατά τη διερεύνηση
της περιπέτειας, της εξελικτικής σας νίκης, ενάντια στο τρωτό
παρελθόν, που κάποια στιγμή
Αναπόφευκτα
θα μου Διηγηθείτε.
Γύρισε
χαρτιά ήταν εκεί πάνω στο τραπέζι
Η γλυκιά προσμονή της αυγής,
μοιάζει τζάμι που θέλεις να σπάσεις,
κι όμως άλλες φορές προσπαθείς,
να μην έρθει ποτέ ,
ένα χέρι να σφίξει τη γη,
το κενό να χορτάσεις
Όλα μέσα σου οπλοφορούν,
μα η σφαίρα θυμίζει αγάπη,
την σκανδάλη τραβάς της ζωής,
και ο κρότος λαβώνει θαρρείς,
τον «γνωστό» σου άγνωστο στόχο,
μιας κρυμμένης ψυχής
Η ποίηση, είναι μέρος του κινούντος ακίνητου
Ως αυθύπαρκτο μέρος τής συμπαντικής εύτακτης κίνησης,
δεν πηγάζει από εμάς, εφόσον είμαστε φθαρτοί
Η ποίηση, είναι άυλη και υπερβατική
Καταγράφεται και διαμοιράζεται με συμπαντική ρύθμιση·
διασφαλίζοντας ροή και τέλος,
σε αιώνια, ανακυκλούμενη τροχιά
