ΗΡΩΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ / Μελιτάς Χάρης

Οι τοίχοι έρχονται ακόμα πιο κοντά.

Ώρα την ώρα το ταβάνι κατεβαίνει.

Το πάτωμα ως τον λαιμό, πάει καιρός

που έντρομος κατάπια την εξώπορτα

τα δεύτερα κλειδιά βορά στα ζάρια.

Ξερνάω τεθλασμένα αδιέξοδα

μισάνοιχτο το παρελθόν

μονόδρομος να πέσω απ' το μπαλκόνι.

Μπροστά στο πλην της συντριβής

στο διάολο κι αν σπάσω καμιά μνήμη.

Ανασφαλές να μένεις στο ισόγειο...

~Εγώ κι ο άνεμος~ / Ρούλα Τριανταφύλλου

Σ΄ αυτήν

Την απέραντη γαλάζια θάλασσα

-που τόσο αγαπήσαμε

Φως ήλιος , ανάσες κυμάτων

-Πόσα μοιραστήκαμε

Αυτή τη θάλασσα που τώρα φλέγεται

-Με προδοσίες πληγώσαμε

Τώρα ,

Έρημο το κύμα κι η ακρογιαλιά

Ηχώ απ’ τα βάθη πελάγου μήνυμα με τ' αγέρι φέρνει

Περαστική σαν Άνοιξη ήσουν

-Αυτό το όνειρο δεν ήταν για μας

Κοράλλια, αστερίες, κύματα

εγώ κι ο άνεμος…

Το βαθύ γαλάζιο του Αιγαίου μάς ξέχασε.

Τι είναι Ποίηση / Γιώργος Σαρδέλης

Ποίηση είναι ή έκφραση τους ωραίου, έχοντας έμμετρο λόγο, έναντι του πεζού και του διαλόγου.

Ως τέχνη είναι προϊόν έμπνευσης και φαντασίας με ελευθερία έκφρασης.

Ποίηση είναι το "ρίμα" της ευωδιάς.

ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΡΑΜΦΙΣΜΑΤΟΣ* / Μασμανίδης Ιωάννης

ὅ,τι ζήσαμε ὑποτάχθηκε

στὴν κυριαρχία τῆς λογικῆς

στενάζει

Ἡ εὐσπλαχνικὴ λήθη μὲ ἤπια ἐχθρότητα

στὰ πυκνὰ σκοτάδια τοῦ νοῦ μου

σκόνη ρίχνει

φορτία ἐνοχῆς

στὸ φεγγαρόφωτο μας

Στὴν ἱεραρχία τοῦ ραμφίσματος

ἀνάμεσα σὲ ἀγριόχορτα μὲ μικρὰ μώβ διψασμένα ἄνθη

σὲ μιὰ σιωπὴ ἁρπάγη

Ἕνα σωματίδιο σωματιδίου

κουρνιάζω

Στὸ μῦθο τοῦ ὀνείρου ἀκολουθώντας μιὰ παρόρμηση

ποὺ τὴ στέπα σὲ μιὰν ὁλάνθιστη θάλασσα μεταμορφώνει

λιποτακτῶ

ἀδιαφορώντας γιὰ συσσώρευση κι ἄλλων ἡττῶν

ἱεραρχίες κλειστὲς σιωπηλές μόνες

ἀλλοιωμένες ἀπὸ σφίξιμο χειλιῶν

στὴν ψυχὴ μου ἀφήνουν

μονάχα ρυτιδιασμένους βαλτότοπους

Κάτω ἀπὸ τὸ τσιρότο ὡστόσο

ἡ πληγὴ πάλλεται ἔχει μολυνθεῖ

Ἡ ἐρημία θὰ ὀργώσει τὸ χωράφι

θὰ συδαυλίσει τὴ φωτιὰ

θὰ αὐλακώσει τὸ γέρικο πηλὸ μου

σαρώνοντας τὰ ἀναχώματά μου

καταστρέφοντάς με

οἱ ἄλλοι

γιὰ ὅσα γνωρίζουν πενθοῦν

ξέρω

Λυγερή Ζωχιού: Σκέψεις και [2] ποιήματα

 

 

Ω!

Παρακαλώ μην σβήσετε εσείς

Γλυκές

Των παιδικών των χρόνων αναμνήσεις…

 

Ποιήματα…

Μικρές κεκαλυμμένες προσευχές

 

Ο κόσμος

Θα έπρεπε να είναι γεμάτος

Από χαρούμενες νεραïδούλες και ευγενικούς πρίγκηπες

Θαρρώ…

 

Εκεί που βολεύονται…

Εκεί θα βρεις τις περισσότερες φορές τους ανθρώπους

 

Ο ήχος της σιωπής και του θανάτου

Ο ήχος του λάθους…

 

Μανιασμένος στροβιλοκοπούσε ο άνεμος

Έξω από το ασημένιο κουκούλι μου

 

Πόσο λίγος ο άνθρωπος

Σαν δεν αγαπάει…

 

Είναι σαν κάποιες μέρες η συννεφιά να είναι αρκετή

Κι ο ήλιος να περσεύει

 

Τότε…

Εγώ με τα γοργά βήματα της Αφροδίτης

Κι η μάνα μου με τα αργά του Κρόνου

 

Κι η ζωή συνεχίζεται με ό,τι έχει απομείνει

Και το συναίσθημα γυμνάζεται

 

Το χειροκρότημα είναι για φόβο…

Μη κι οδηγήσει σε μαλακό κρεβάτι

Κι όνειρα τρυφηλά…

 

Πονάει πολύ σαν σου ξεκολλάνε χρόνια ζωής

Για να κάνει τα κέφια της η ιστορία

 

Το καλοκαιράκι…

Πολύτιμο κολιέ κάτω απ΄το πουλόβερ του χειμώνα

Eίθε…

Ποτέ μη σβήσει η ανάμνηση της φτώχειας

και φτωχύνω

 

Τίποτα δεν θα γίνει αγαπητέ μου

Κανείς δεν θα έρθει εκεί πάνω

Αν δεν κατέβεις…

 

Είμαστε οι άνθρωποι

Που έχουν ανάγκη απ΄την παρουσία μας

 

Νομίζω συνήθως…

Οι αριθμοί οδηγούν στα χρήματα

και τα γράμματα στους επαίνους

 

 

ΠΕΣ ΜΟΥ
 
Πες μου τί βλέπεις;
Καθώς το βλέμμα σου αχόρταγο, θαυμαστερό
γλΙστρά γοργά από κανάλι σε κανάλι
αυτού του θαυμαστού τοπίου, του ξέγνοιαστου
κι από μεγαλειώδη κάστρα σε κήπους πλουμιστούς
Ολοφόρτωτους αρώματα, χρώματα και φροντίδα
Πλούτος και ομορφιά που δεν χορταίνεις
Πες μου τι βλέπεις;
Τις αλυσίδες και τα σκυφτά κορμιά
Τα δάκρυα και τον ιδρώτα
Τον πόνο που δεν βγάζει άχνα
Πες μου τα βλέπεις;

 

 
ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΛΑΖΙΟ ΟΥΡΑΝΟ
 
Στάσου εκεί
Ψηλά
Με όλο το γαλάζιο σου
Κουβέντα να πιάνεις με το βλέμμα μας
Βλέπεις πως σ΄αγκαλιάζει;
Και μην ξεχνάς τις μέρες της βροχής
Γοργά να ξαναντύνεσαι
το αγαπημένο χρώμα

Γιάννης Η. Παππάς ( Βιογραφικό)

Ο Γιάννης Η. Παππάς γεννήθηκε στην Άρτα (Χαλκιάδες) το 1962. 

Τελείωσε το Λύκειο στη Θεσσαλονίκη.
Είναι πτυχιούχος του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Για δύο χρόνια παρακολούθησε μαθήματα ιταλικής γλώσσας και λογοτεχνίας στα Πανεπιστήμια της Perugia και του Bari.
Υπήρξε συνδιευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού Ελίτροχος της Πάτρας (1993-1999).
Από το 2002 είναι πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Πάτρας και από το 2003 είναι εκδότης-διευθυντής του ηλεκτρονικού λογοτεχνικού περιοδικού Διαπολιτισμός (www.diapolitismos.gr).

Πάλι για τα πουλιά / Παππάς Η. Γιάννης

 

Στον Γιώργη Παυλόπουλο

Γλαρόνια ,χελιδόνια, αβοκέτες, καλαμοκανάδες ,
ασημόγλαροι, θαλασσοσφυριχτήδες, και νυχτοκόρακες,
λευκοτσικνιάδες,σταχτοτσικνιάδες, και πορφυροτσικνιάδες, νανομουγκάνες, χαλκόκοτες και χουλιαρομύτες,
βαλτόπαπιες ,κυνηγόπαπιες και βουτηχτάρια.
Σφυριχτάρια, φλυαρόπαπιες ,κιρκίρια,
σουβλόπαπιες, τσικνόπαπιες, λουφοπρίστες,
βαρβάρες, χήνες, ποντικοβαρβαρίνες και ξεφτάρια,
όρνια, φιδαετοί, χρυσαετοί και θαλασσαετοί,
χρυσογέρακες , πετρίτες και δρυοκολάπτες,
νεροκότσυφες και παπαδίτσες.

Πού πήγαν όλα;

Ο Σπύρος, ο Νίκος, ο Κούλης και ο Στέλιος,
η Άννα, η Ελένη και η Νατάσσα,
ο Μάκης, ο Γιώργος, ο Τάσος και ο Θανάσης,
ο Τριαντάφυλλος, ο Ρίβας και ο Βασίλης,
ο Παναγιώτης, ο Βασιλάκης και ο Γιάννης.

Πού πήγαν όλοι;

Πουλιά κι αυτοί, που χάθηκαν στην μαύρη καταιγίδα της ζωής.

Η δυστυχία του θανάτου / Παππάς Η. Γιάννης

Στον Αντώνη Φωστιέρη

Έχει παιδάκια ο θάνατος να τα νταντέψει
και να τα νανουρίσει;
Άκληρος είναι ευθυνών.
Ποιος θα δεχόταν να τον νανουρίσει ο θάνατος ;

Δυστυχισμένος είναι ο θάνατος, απόκληρος, διωγμένος.
Αιώνες μόνος δίχως φίλους.
Ποιος θα ʼθελε το θάνατο για φίλο;

Ανάγωγος και αγενής είναι ο θάνατος.
Πάντα ακάλεστος και χωρίς ένα δώρο.
Ποιος θα ʼθελε τα δώρα του θανάτου;

Δυστυχισμένος είναι ο θάνατος,
που ούτε ένα θάνατο δεν έχει.

Σέιμους Χίνι :Πέτρα απ’ τους Δελφούς

  Μετάφραση από την Κλέλια Μωραΐτη – Θεοδωρίδη

Stone From Delphi…..by Seamus Heaney
To be carried back to the shrine some dawn
when the sea spreads
its far sun-crops to the south
and I make a morning offering again:
that I may escape the miasma of spilled blood,
govern the tongue, fear hybris, fear the God
until he speaks in my untrammeled mouth.

Πέτρα απ’ τους Δελφούς
Να επιστραφεί χαράματα στον ιερό τον τόπο
Την ώρα που η θάλασσα απλώνει
τα λιόλουστα σπαρτά της
Μακριά μέχρι τον Νότο
Κι εγώ κάνω ξανά μια πρωινή προσευχή:
Να γλυτώσω από το μίασμα
του χυμένου αίματος
Τη γλώσσα να ελέγχω,
την ύβρη να φοβάμαι και τον Θεό
Να τον φοβούμαι
Μέχρι να μιλήσει ανεμπόδιστα
μέσ’ απ’ το στόμα μου. 

ΟΛΓΑ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΚΑΛΥΒΑ:Χαϊκού για τη φύση και τη ζωή

 

 

 
 

Χρυσαυγή σιμά,
ρόδινο χαμόγελο
ελπίδα γεννά.

 
Αποβροχάρη
ιριδιστά βλέφαρα.
Φύσις ομορφιά!
 

Ζήση λιγοστή.
Ανθοστέφανο λεπτό,
ευώδης βίος.
 

 

 (Εύφημος  μνεία στον Ε΄ Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό-Πνευματικοί Ορίζοντες Λεμεσού)