Με το θάνατο σου / Κουντουράκη Αγγελική

Με το θάνατο σου έμαθα
ότι οι άνθρωποι δεν είναι συνεπείς στα ραντεβού τους
Φτάνουν πάντα μισή ώρα αργότερα
Φτάνουν όταν έχει παίξει το πρώτο κομμάτι
Ενώ ήδη έχει ειπωθεί η πρώτη ατάκα

Έμαθα πως τα βράδια θέλουν τη συνήθεια του κλουβιού
μισώντας την ελευθερία του ανοιχτού παράθυρου
Για να αντέξεις ξαπλώνεις μόνος
ξεχνώντας το πρώτο ήλιο το ξημέρωμα
τα πλεγμένα τα άκρα σε χορό πολεμικό

Πως το σώμα συνηθίζει στα περισσεύματα της μέρας
ξεπουλώντας τις βαθιές ώρες της ελευθερίας που του έταξαν
Για να μην λυπάται τις αναγούλες της πείνας
μόνο να εκλιπαρεί την ελεημοσύνη του δυνάστη
στη πράξη αφαίρεσης των μελών του

Έμαθα πως η φυγή ορίζει το χρόνο στο άπειρο
ενώ η λεπίδα της αλήθειας αγγίζει τη καρωτίδα
Για να σταθεί ο κόσμος ανάποδα
ανώφελα να ψυχορραγεί
χωρίς περιθώρια προδοσίας

Πως η πραγματικότητα είναι χειρότερη από τους εφιάλτες
Για να παραμένει ζωντανή
ορίζεται μέδουσα με όρεξη για εκδίκηση

Χωρίς προσδοκίες, η απόγνωση ξεγελιέται

Με το θάνατο σου έμαθα
πως τα διλήμματα σκοτώνουν
και φτάνουν πάντα στην ώρα τους

ΤΟ ΜΕΛΩΜΕΝΟ ΒΥΖΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΒΥΖΑΙΝΩ / Μασμανίδης Ιωάννης

μὲ σιωπηρὴ ἱκεσία

τριγυρνῶ

στὴν ἀπάνεμη σελίδα μου πάλι

σαπίζω ἀκούραστα μὲ καμπούρα καὶ ὄψη φιλήσυχη

εἶναι συνήθεια κακὴ ποὺ λὲς καὶ διστάζει νὰ ἐκδηλωθεῖ ξέρω

ἱππότης μοναχικῆς πορείας ποὺ ξεγελάστηκε ὁλοσδιόλου νὰ ἐλπίζει ἄνοιξη

τὴν ἐπέλευση τῆς ζωῆς μου σὲ τόσα ἐγκαύματα-προσεγγίσεις

στὸ αἰσθητικὸ ρίγος τῆς γραφῆς συναντῶ

μὲ μιάν ἀνομολόγητη λυγμικὴ σιωπὴ νὰ περισώσω ἑαυτὸν προσπαθῶ

Στὸ σκάψιμο αὐτοῦ τοῦ δυσθεώρατου τοῦνελ μου

ἴδιες ὀλισθηρές κατακρημνήσεις κουρασμένης ψυχῆς

πάλι σὲ ἄδεια χάρτινα παράθυρα ὁλοσκότεινα ὀλισθηρὰ

Στὰ ἴδια μονοπάτια ἡ σκέψη τοῦ τέλους καταλυτικὴ

μέσα μου ξεσπᾶ

Θαμπὸς ἄγαρμπος ὁ κόσμος σβόλος πηλοῦ

τσιγκελώνει πόθους

θὰ συμφωνοῦσε καὶ ὁ συγχωρεμένος Τηλέμαχος Ἀλαβέρας

ἤ κι ὁ Βύρωνας Λεοντάρης πού δέν γνώρισα ποτὲ καὶ γνωρίζω τόσο

ὅσο κι ὁ φίλος Τόλης Νικηφόρου ὁ Σταῦρος Ζαφειρίου καὶ ἡ Χλόη μας

ποὺ ἀγαπῶ τὴ γραφὴ τους θά συμφωνοῦν

λογαριάζω ὅμως

τὶς σαρακοφαγωμένες κοῖτες τῶν ὀνείρων μου

μέ νυχτολούλουδα ντυμένα φεγγαρίσιες ἀνταύγειες

στάζω λέξεις στὸ χάος μου

Στὴν ἄκρια τῆς λύπης καρπίζω τὸ ἀτέρμονο ταξίδι μου

Τὸ μελωμένο βυζὶ τῆς ποιήσης βυζαίνω

τὴ φυλακὴ τῆς ζωῆς μου σὲ λέξεις διεξοδικὰ στοιβάζω

μὲ τελετουργικὴ μεταμέλεια τὶς ρουφῶ ἀχόρταγα

Μπαλόνι ποὺ ἀφέθηκε ἐλεύθερο

ἀπο χαμηλὴ λυτρωτικὴ αὐτοεκτίμηση

ξεκινῶ γιὰ μιὰν ἄλλη διαδρομὴ ἐπινοημένη ἴδια

κάθε στιγμὴ κρύβει θάνατο μέσα σὲ κάποια ντουλάπα

κάθε στιγμὴ κρυμμένο τὸν κρατεῖ σὰν πεινασμένη ἀράχνη πανέτοιμη

Τὴν ἀφημένη ζωὴ μου σφυροκοπῶ ἐκτοπίζω σύννεφα ἔστω παροδικά

ἄντυτος ἀθεράπευτα μόνος στὸ μελωμένο τεράστιο βυζὶ της

βυζαίνω μεθόδους ἀπεγνωσμένης λυτρωτικῆς ἐξαφάνισης

λέξεις βυζαίνω μὲ ἄρωμα λύπης

ποὺ ἀγκυλώνουν

⫷ εις γυρογυάλι απόμερον ⫸/ Θεοδοσιάδη Σοφία

Ένα φεγγάρι σε εξεγέλασεν
σε βραδινήν πλανεύτρα αστροφεγγιάν
και σ' έριξεν εις γυρογυάλι απόμερον
εκεί που η γλώσσα των ψυχών σιωπά
αφουγκράζεται ..διψά
εκεί.........
π' αύρες θαλασσινές φέρνουν το μύρο της ζωής
το παραμύθι της ζωής να κολυμπήσεις
κι αν είν' αλήθεια παραμύθι η ζωή
πως τόσος πόνος να την κατοικεί
πως γίνεται ολάκερη ζωή
μέσα στα αφρισμένα της νερά
ν' αναζητείς το αίσιον τέλος?

Της αλισάνθης στάλες αλμυρές
τρικύμισμα νεότητας ξυπνούν..σε κατοικεί
μαντατοφόροι σου μηνάν απ' το πρωί
ο παλιός δόλος των Θεών
που τυραννά τη γη θα καταποντισθεί
τ' αηδόνι θα λαλήσει την αυγή
δε θαν' το μπούστο σου αδειανό
μιας πεταλούδας τίναγμα θ' αφήσει το φτερό
κι ο ποιητάρης μες στους δρόμους θα διαλαλεί
ήρθε ο καιρός
θα γίνουν τα νερά ποτάμι της οργής
εις το σαλπάρισμα στο μπάρκο της ζωής
τόσες ψυχές στη θάλασσα
δεν πήγαν στα χαμένα.

⫷ εις γυρογυάλι απόμερον ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

https://aromasofias.blogspot.com/2022/06/blog-post_20.html

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΙΑΤΡΟΣ της ΣΟΦΙΑΣ ΚΙΟΡΟΓΛΟΥ

 

Έχω την ιδιαίτερη χαρά να σας παρουσιάσω ένα νέο βιβλίο με θέμα την ζωή του Αγίου Λουκά. Θέλω να σας ευχαριστήσω από καρδιάς που για χρόνια στηρίζετε το έργο μου είτε αγοράζοντας τα βιβλία μου είτε στηρίζοντας το συγγραφικό μου έργο με το χαμόγελο και την αγκαλιά σας. Περισσότερο στην εποχή μας, χρειάζονται βιβλία που θα αντικατοπτρίζουν την εποχή στην οποία γράφτηκαν. Δυστυχώς ελάχιστοι έως ανύπαρκτοι είναι οι εκδοτικοί οίκοι που αναλαμβάνουν την έκδοση βιβλίων που έρχονται σε αντίθεση με την επικρατούσα γνώμη και το status quo. Aπό το 2019 ξεκίνησα μια προσπάθεια να κάνω ελεύθερο ρεπορτάζ, να εκφράζομαι ελεύθερα μέσα από τα βιβλία μου και να μιλώ για την αποστασία τόσο της εκκλησίας όσο και για το χάραγμα. Αυτό συνεπάγεται τον αποκλεισμό τόσο στον επαγγελματικό όσο και στον προσωπικό τομέα. Θα συνεχίζουμε όμως να γράφουμε αλήθειες γιατί αυτά που έρχονται θα είναι τόσο ισοπεδωτικά για τον καθένα από εμάς που τελικά θα μας βοηθήσουν να επιστρέψουμε στο θεμέλιο του κόσμου, που είναι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός.

 Το βιβλίο είναι σε μορφή ηλεκτρονικού βιβλίου και διατίθεται στο payhip (οι περισσότεροι γνωρίζετε την πλατφόρμα) στο:

 https://payhip.com/b/mN2Px

Όπως θα διαπιστώσετε από την περίληψη, το βιβλίο αντανακλά ένα μέρος από την πραγματικότητα που ζούμε σήμερα. Έγινε μια προσπάθεια να συνδέσουμε τον βίο του μεγάλου Αγίου που αντιστάθηκε με σθένος στις επιταγές της αντίχριστης κρατικής εξουσίας με το σήμερα. Ξαναβιώνουμε εκείνες τις μέρες του αντίχριστου καθεστώτος, μόνο που σήμερα ο διωγμός είναι πιο ύπουλος και καλυμμένος. Αναφερόμαστε στο εμβολιαστικό χάραγμα και σε όλα αυτά που η Νέα Τάξη Πραγμάτων θέλει να επιβάλει, αλλοιώνοντας την εικόνα του ανθρώπου όπως τον έπλασε ο Θεός και δημιουργώντας τον μετάνθρωπο όπως δήλωσε ευθαρσώς κι ο Νόα Χαράρι.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

«Μια αρχή της μηχανικής μάς λέει πως ένας μόνο άνθρωπος μπορεί, μ’ ένα αρκετά μακρύ μοχλό, να κινήσει ολόκληρο τον κόσμο. Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσυν αποτελεί μια ζωντανή απόδειξη της αρχής αυτής.

Η πένα του χρησιμεύει ως μοχλός, ένας μοχλός που γίνεται ακόμη πιο ισχυρός χάρη στην ευφυία του συγγραφέα, το ταλέντο του, το κουράγιο του και την αδάμαστη ακεραιότητά του.
Προσπαθεί να κινήσει έναν κόσμο που περισσότερο από ποτέ άλλοτε είναι παραδομένος στην τρέλα και στη δειλία. Ένα κόσμο που χαιρετά τον τρόμο, το έγκλημα και την καταπίεση […]».
(L. Kirkland)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Μέσα από αυτό το βιβλίο θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε την πορεία της εκκλησίας που ήταν πάντα η ίδια. Μαρτύρια, διώξεις και κακοπάθεια. Θα διαπιστώσουμε ότι σε όλη αυτή την διαδρομή της μια κοινή συνιστώσα. Την αίρεση και την δίωξη των αληθινών μαθητών του Χριστού.

«καὶ ἐδόθη αὐτῷ πνεῦμα δοῦναι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα καὶ λαλήσῃ ἡ εἰκὼν τοῦ θηρίου καὶ ποιήσῃ, ὅσοι ἐὰν μὴ προσκυνήσωσι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα ἀποκτανθῶσι»

«καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν»
«καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ».

Γραπτή ζωγραφική / Παπασταθόπουλος Γεώργιος

              

 

                              Άσε το νυχτικό σου να σου πέσει 

                              και το γυμνό κορμί σου να χαρεί 

                              με τα φιλιά τ’ αέρα, κι αντικρύ 

                              με τη δαχτυλιδένια σου τη μέση 

 

                              στάσου σε μένα όπως σού αρέσει, 

                              μούσα της ποίησής μου γλαφυρή! 

                              Κι άσε τον ποιητή να εξιστορεί 

                              το ακριβό της γδύμνιας σου πεσκέσι! 

 

                              Τα πλούσια μαλλιά σου ρίχτα πίσω 

                              και φέρε τα μισά μετά μπροστά 

                              τη γδύμνια σου για να τη συλλαβίσω 

 

                              στο λίγο φως από το σπαρματσέτο 

                              κι έτσι χωρίς να θίξεις τα χρηστά 

                              τα ήθη, εγώ θα γράψω το σονέτο! 

Τίτος Πατρίκιος : 2 ποιήματα

 ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Νομίζαμε πως γνωριζόμαστε καλά.

Μα όταν τα κουρασμένα ρούχα μας αρχίσανε να πέφτουν

χωρίς προσχήματα ούτε ανταλλάξιμη παραφορά

και μείναν τα κορμιά μας απροσποίητα

φάνηκε καθαρά πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος

πόσο ήταν ο χρόνος μας πολιορκημένος, και μεις

δυο άνθρωποι συνηθισμένοι, περίπου απροσπέλαστοι.

ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΡΑΙΝΟ

Κι έπειτα τα χρόνια θα περάσουν

όγκοι βουνών και πέτρες θα παρεμβληθούν

θα ξεχαστούνε όλα

όπως ξεχνιέται το καθημερινό φαΐ

που μας κρατάει ορθούς.

Όλα, έξω από κείνη τη στιγμή

που μέσα στο συνωστισμό του υπόγειου τρένου

κρατήθηκες στο μπράτσο μου.

Η ΑΛΛΗ ΠΟΛΗ

Την άλλη μέρα του ονείρου

βγήκε ένας ήλιος τόσο μαύρος

που κι οι τυφλοί

βλέπαν διπλό σκοτάδι.

Τίτος Πατρίκιος Έλληνας ποιητής Συλλογή: Θάλασσα Επαγγελίας εκδ. Θέμελιο 1977. Τ

Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΚΥΠΡΟΣ / Οικονομίδης Λεωνίδας

Οι πορτολάνοι*

ποτέ δεν κατέγραψαν

τις ομορφιές σου‧

αρκέστηκαν

στους σκόπελους

που σε περιέβαλλαν

Όμως εμείς

τις συντεταγμένες

τ’ άπειρου κάλλους σου

γραμμές απέριττες

οριοθετήσαμε

σ’ ανθισμένους λειμώνες

* Ναυτικοί χάρτες

Λεωνίδας Οικονομίδης, Ιούνης 2022

(Φωτεινές Αναλαμπές)

Προσκλητήριο απόντων / Κώστας Βασιλάκος

Αυτές οι σκιές

που σέρνονται αθόρυβα στις νύχτες μου

δεν με τρομάζουν.

Ακροβολίζονται σε ξεθωριασμένες φωτογραφίες ,

σκονισμένα ημερολόγια , κιτρινισμένες σελίδες .

Τις καλώ μία- μία με ονόματα

που φτερουγάνε στη γραμμή αναφοράς .

Ο ύπνος μου , ένα προσκλητήριο απόντων.

«Λόγια δραπέτες»

Κώστας Βασιλάκος / Άνεμος Εκδοτική

Δρόμοι / Μαστοροδήμου Χρύσα

Μια σταγόνα

 αίμα

 στο ρούχο του νέου αιώνα.

Λόγια, ανακοινώσεις

πολιτικών

κενές δηλώσεις.

Ήθη αλλάζουν

μα οι λαοί

πάντα αναστενάζουν.

Νέες συνήθειες,

η επιστήμη

δρόμους άλλους  βρίσκει.

Δρόμους πολλούς

πλην αυτού

που ξεκλειδώνει τις καρδιές.

 Ειρήνη

 

Ειρήνη, 

περισσότερο από ποτέ 

μένεις τώρα βουβή 

στην τραγικότητα του κόσμου.

Ειρήνη, 

το πνεύμα σου μένει ζωντανό 

το σώμα σου: 

στην Παλαιστίνη σκοτώνεται 

στην Αμερική ανατινάζεται 

στο σταθμό του Παρισιού ψυχορραγεί.

Ειρήνη, 

να ερχόσουνα για πάντα στις ζωές μας 

τούτο τον ακήρυχτο πόλεμο 

να σταματούσες  

τα λευκά περιστέρια 

να σκορπούσες 

και να απάλυνες όλες τις πληγές.

Όμως μπερδεύτηκες κι εσύ 

σε τούτη τη ροή του χρόνου

τούτος ο πόλεμος 

δεν έχει εποχή

δεν έχει χρώμα και θρησκεία 

μυρίζει παραισθητικά 

θάνατο δίχως σημασία.

Ειρήνη, 

λέξη βουβή, 

εδώ και χρόνια μένεις 

ο άνθρωπος, τα όπλα του 

επάνω σου τα στρέφει.

Να βγάλεις τώρα μια κραυγή 

βουβή μη μένεις άλλο! 

τα λόγια σου να ακουστούν 

κάνε Θεέ των ταπεινών:

 ο άνθρωπος

- τον άνθρωπο -

να μην τον καταστρέφει.

(Τιμητική διάκριση 

από "Αμφικτιονία Ελληνισμού" 2007)

Διερμηνείς / Μαστροδήμου Χρύσα

Απλοί διερμηνείς,
στα παραθύρια της ζωής
μέσα από ραγισμένα τζάμια
ατενίζουμε τους δρόμους
της φεγγαρένιας μοναξιάς μας.

Πληθαίνουν οι βοές
πληθαίνουν
και εμείς μες τις σιωπές,
μαργαριτάρια να γυρεύουμε
κρυμμένα μυστικά.

Απλοί διερμηνείς
ερμηνεύουμε το δήθεν,
το πρέπει, το γιατί,
τα θέλω, που πεισματικά
ανερμήνευτα μένουν.

Τριγύρω πλήθος,
νεφέλη που καλύπτει
απρόσωπα προσωπεία,
αναλωνόμαστε τώρα καιρό
στην επιστημονική τους ερμηνεία.

Απλοί διερμηνείς,
στα παραθύρια της ύπαρξής μας
πού, ποιος ξέρει
πόσο φάλτσα
μεταφράζουμε της ζωής το τραγούδι.

(Α’ βραβείο Πανελλήνιας

Ένωσης Λογοτεχνών 2008)