Τι όμορφα που ζουν
οι αγαπημένοι μες στις φωτογραφίες
κι ας στάθηκε σκληρός ο χρόνος μαζί τους
αυτοί εξακολουθούν
να σηκώνουν ψηλά το ποτήρι
αφήνουν το χαμόγελό τους ακέραιο
φέρνουν μια στροφή στη μέση της πίστας
με το αγαπημένο τους τραγούδι
Περήφανοι μ’ ένα λουλούδι στο στόμα
ξέροντας καλά πώς να κρατούν
έξω απ’ τη φωτογραφία
τα σφάλματα
που τους ακρωτηρίασαν
Κάθε βράδυ
δυο με τέσσερις
νούμερο γερμανικό
ξύλινη σκοπιά
Μια νύχτα
τρόμαξε πολύ
τη γκρέμισε ο αέρας
φοβήθηκε για Τούρκους
μα ήταν μόνο ο αέρας
πήρε και σήκωσε ψηλά
χρόνια ισόβιας θητείας
Και που να πάω μου λες
γεννήθηκα μεγάλωσα αλήτεψα
πέθανα κι αναστήθηκα εδώ
Δυο χρόνια μόνο έλειψα μακριά
όταν με πήρανε φαντάρο
Πώς γίνεται ζωή χωρίς τις Εξοχές
την Αρετσού τα Κάστρα το Ντεπώ
χωρίς την Τσιμισκή με τις ωραίες γκόμενες
Και πού να πάω μου λες
κοντά στο σπίτι μου η Τούμπα
άμα κερδίσει ο Ολυμπιακός και λείπω
πώς θ’ ακούσω τη σιωπή της κερκίδας
Ήρθαν οι λεοπαρδάλεις που
ήταν αγκαλιασμένες σφιχτά με
τους λαιμούς των δέντρων
Καμιά ακακία δεν εκφράζει το
παράπονο για το γδάρσιμό
της από τα νύχια
ούτε τα σφάγια εκφράζουν
το δίκαιο παράπονό τους
επειδή δεν μπορείς να είσαι
κάτι άλλο εκτός από αυτό
που είσαι και τότε οι ιδιότητες
δεν είναι δισυπόστατες
Πείτε μου γιατί οι κυνηγημένοι
δεν ανταλλάσσουν τους
λαιμούς τους
με ακριβά περιδέραια;
Μάλλον τα περιδέραια είναι οι
πράξεις που στοιχίζουν
Ήρθαν λοιπόν οι λεοπαρδάλεις
κι άρχισαν να μιλούν
μια γλώσσα που καταλαβαίνουν
μονάχα οι θηριώδεις
κι είπαν το μόνο νόημα του
κόσμου που μπορούμε να
σκεφτούμε είναι
οι μικροί μπαμπουίνοι ψημένοι
στα κάρβουνα
ούτε καν το λεξιλόγιο των
λίγων λέξεων που έχουν οι
κωφοί
αν λοιπόν τα παιδιά μας στο
λεοπαρδαλικό σχολείο έχουν
ανάγκη από στήριξη
ποιος θα μας σεβαστεί ποιος
θα δακρύσει ποιος θα
χτυπήσει με ενσυναίσθηση
την πλάτη μας αφού
απέχουμε τόσο πολύ
από καθετί το ανθρώπινο
είπαν οι λεοπαρδάλεις
κι ύστερα αποχώρησαν
μαζί με τις φυγές τους
Ήρθαν οι αρρώστιες
που σε κάνουν να διερωτάσαι
χωρίς καμιά προειδοποίηση
λες και πρέπει να προειδοποιούν
όπως οι διαβάσεις με αυτόματο
σύστημα προστασίας
όπως οι τροχονόμοι που βοηθούν
όταν δεν λειτουργούν τα φανάρια
της τροχαίας
όπως οι φάροι που πλέον όλοι
είναι αυτόματοι
ποιος θα βοηθήσει ένα πλήρωμα
όταν όλοι τους είναι μεθυσμένοι
ενάντια σε όλους τους κανονισμούς
ποιος θα κατηγορήσει ποιον για
παράβαση καθήκοντος τα
φωταγωγημένα πλοία φωταγωγημένα
βυθίζονται
Ήρθαν οι αρρώστιες οι ανθεκτικές
οι αδιάβροχες στο νερό όπως τα
ακριβά ρολόγια χειρός και στα
φάρμακα
ίσως στο μέλλον οι άνθρωποι να είναι
γενετικά προγραμματισμένοι να μην
αρρωστούν
να θεραπεύονται όλες οι ασθένειες
όπως πάνω στο διαστημόπλοιο
Εντερπράιζ στη σειρά επιστημονικής
φαντασίας Σταρ Τρεκ από τον
αρχίατρο Μακκόι όμως εγώ πάντα
συμπαθούσα τον πηδαλιούχο Χικάρου
Σούλου που καθοδηγούσε το σκάφος
να περάσει μέσα από ραγδαίες βροχές
μετεωριτών πάντα με αίσια κατάληξη
ίσως λέω στο μέλλον να γεμίσουν οι
μακρινοί πλανήτες στο διάστημα με
Παναγίες της Τήνου και προσκυνητές
που έχουν τάμα να περπατήσουν
γονατιστοί από το λιμάνι μέχρι τον ναό
ίσως λέω στο μέλλον να πρέπει όπως
έχουν οι ορθόδοξες εκκλησίες μεγάφωνα
απ’ τα οποία ακούγονται οι λειτουργίες
να έχουν και τα νοσοκομεία μεγάφωνα
και ν’ ακούγονται τα βογκητά και τα
κλάματα
τότε θα ήμασταν προετοιμασμένοι
μάταιος κόπος κανείς δεν είναι ποτέ
προετοιμασμένος για τίποτε γι’ αυτό
και χρειαζόμαστε μιαν εναλλακτική
πραγματικότητα και τον κυβερνήτη
Τζέιμς Τ. Κερκ να δίνει ασφαλείς
οδηγίες για το πώς πρέπει να ζήσουμε
κι ακόμα την αξιωματικό επικοινωνιών
Ουχούρα για να μας μάθει πώς να
επικοινωνούμε
να λέμε αυτά που μια ζωή διστάζαμε
να πούμε αλλά και να τα εννοούμε
Εσύ που είσαι
τόσα πολλά πράγματα
είσαι η τροφή μου
είσαι καλοψημένη χωρίς
τα ξίγκια και τα νεύρα
είσαι ο πουρές όλες οι
αλοιφές
το χούμους η τυροσαλάτα
και το τζατζίκι
είσαι η ανατροφή μου
θα φτιάξεις ιστό για το
φατνίο μου
θα αγοράσεις παυσίπονη
κρέμα για τα ούλα μου
είσαι η φρουτόκρεμα το
αλεσμένο κρέας και το
φαρίν λακτέ
το παχυντικό για τα μωρά
με τα παραφουσκωμένα
μάγουλα και θα πίνω το
γάλα μέσα στο μπιμπερό
και το γάλα μετά το
κατσικίσιο
πρέπει να γίνεις μωρό για
να καταλάβεις κάπως τον
κόσμο
θα πετάξω το πι που
κληρονόμησα απ’ τους
γονείς μου και θα κινούμαι
με περπατούρα γιατί πρέπει
να γίνεις μωρό για να
καταλάβεις ίσως τον κόσμο
και θα πετάξω όλα τα
κουστούμια μου τις γραβάτες
μου και τα παπιγιόν μου και
τα ιταλικά παπούτσια μου
και θα φορώ από τώρα και
στο εξής τη σαλοπέτα μου
και τα εσκιμό μου και τον
υπνόσακό μου
μπορεί τότε να καταλάβω
τον κόσμο
ο κόσμος ποτέ δεν θα με
καταλάβει
ο απόκοσμος κόσμος
