ΑΥΤΗ Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ / Γιώργος Αλεξανδρής

Αυτή η σκλαβωμένη γη,
μαρτυρικά καθώς τη ζήσαμε
και μάνα τη φιλήσαμε
στο πρώτο και στερνό της ζωής φιλί,
μικρή, καρπερή κι αλύτρωτη
με φιρμάνι στου τσιφλικά τα χέρια,
αυτή η γη είναι δική μας,
το σπιτικό κι η δούλεψή μας.

Μια ολόκληρη ζωή,
αυτή η άγια και δόλια μάνα γη
σταλιά -σταλιά μας ρούφηξε
τα νάματα της ψυχής μας
καθώς την προσκυνούσαμε
απ’ το πρωί ως το βράδυ,
τη δίψα μας στις λάσπες της να σβήσει,
τη ζητιανιά της πείνας μας να κρύψει.

Αυτή η άπονη μάνα γη
που μάτωνε τα χέρια μας
και έλουζε το μέτωπο με ιδρώτα,
μας πρόδιδε μας κάρφωνε
φτωχούς κολλήγες κι άκληρους,
με δικασμένη την κάθε μας σοδειά
και τους κόπους μας χεριά-χεριά,
στα φέουδα και την κληρονομιά.

Χρόνους πολλούς, γενιές πολλές,
όνειρα κι ελπίδες νανουρίζουν.
Πικρή η θύμηση της πείνας
σκληρή της φτώχειας η ζωή,
μας γίναν δύναμη και πίστη ιερή.
Δώστε μας πίσω αυτή τη γη,
να’ ναι δικό μας το ψωμί, δική μας η ζωή,
γιατί αυτή η γη είναι δική μας.

           

ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙΣ / Γιώργος Αλεξανδρής

Η ενσυνείδητη σπουδή προσώπων και γεγονότων
ως πόρισμα και διδαχή στης ιστορίας τη μελέτη,
αποτελεί θέαση και ανασκόπηση του μέλλοντος,
τολμηρή φαντασία επινοήσεων και μαρτυριών,
αναπόληση και νοσταλγία προθέσεων και προσδοκιών.

Του χθες οι επώδυνες αλήθειες είναι συμβατές
και η αποδοχή τους, πρώτιστη ανάγκη επιστροφής
στον προγραμματισμό και τη διαβούλευση του αύριο,
να είναι το σήμερα στοχαστικό και ευσύνοπτο
σε περιλάλητες δοξασίες και τρέχουσες εφαρμογές.

Παινέματα ευπροσήγορα κι ευδόκιμες διανθίσεις
ανιστόρητων εποχών και αλλόδοξων φρονημάτων,
με πρόταξη την ελευθερία και δύναμη του λόγου,
συμπαιγνία είναι ναρκισσισμού και ειδημοσύνης,
διαφέντεμα στην κενότητα προοπτικής και ιδεών.

Ο καθωσπρεπισμός, συνέπεια της παραδοχής
κοινωνικών σχημάτων και κλειστών παρατάξεων,
οχύρωση του δεδικασμένου σε κάθε αλλαγή,
να είναι η απουσία κέλευσμα και απαντοχή,
συμμόρφωση και ρητή αποδοχή της ευκολίας.

Η συνομολογία σε σοφίας προτάγματα και θέσεις
για την επένδυση με ρήτρες ελεύθερου στοχασμού
στη  γνώση και της ευρυμάθειας την  επιμονή,
χωρίς επιφανειακές αναγνώσεις και αφορισμούς,
αναγνώριση είναι του ευ γίγνεσθαι και αρετή.

Η αμφισβήτηση παγιωμένων αντιλήψεων και θεσμών
σε πατριαρχικές δομές και νόμιμες συγκλίσεις,
με τη μνήμη κιβωτό παραστάσεων και επιλογών,
δεν είναι παρέκκλιση καθεστωτική κι αυθαιρεσία
παρά εκσυγχρονισμού διάγραμμα και δημιουργία.

                             

ΦΟΙΝΙΞ / Νήδυμος Πάνος

Όταν τα ακροδάχτυλα στο δέρμα ακουμπούν

το κάθε κύτταρό της ηλεκτρίζεται

Η φόρτιση σε έκρηξη λαγνείας οδηγεί

με οργασμούς ο πόθος ζητά να ξεδιψάσει

Το ροδόσκουρο κορμί καθώς γέρνει στο πλάι

μια αγωνιώδη ανάσα προφταίνω να πάρω

στων υγρών την απύθμενη πριν ξανασβήσω γλύκα

Δύναμη αντλώ από τις στάχτες

Άλλη μια μέρα τραβώ εμπρός

Στης καθημερινότητας τον αέναο κύκλο

ξαναγιεννιέμαι

ΤΑΙΝΙΑ ΣΕ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ / Νήδυμος Πάνος

Συμπρωταγωνιστές στην ίδια σκηνή

Τρία, δύο, ένα, μοτέρ, κλακέτα

Ησυχία, γυρίζουμε!

Το χέρι νωχελικά εκτείνεται στο άδειο προσκέφαλο

κορμί σε εμβρυακή στάση αναζητά απεγνωσμένα ζεστασιά

Ψάχνουν τα χείλη να ξεδιψάσουν

τη γλύκα μιας ολονύχτιας κλινοπάλης

Το πρόσωπο λαχταρά απεγνωσμένα

ένα γαργαλιστικό άγγιγμα των μαλλιών

Συνθλίβεται η καρδιά κάθε πρωί από την απουσία

δάκρυα αθέλητα κυλούν στην ίδια διαπίστωση

Ξημερώνοντας άλλη μια αυγή

έρωτα σκηνοθέτη σ’ εκλιπαρώ

σενάριο να αλλάξεις

Δημοσιεύθηκε στο 4ο Γεναριάτικο ΠΕΡΙ ΟΥ:

https://www.periou.gr/panos-nidymos-tainia-se-epanalipsi/

ΦΥΣΙΚΗ ΦΘΟΡΑ / Πάνος Νήδυμος

 

Κορμί αλαβάστρινο θάμπωσες με τα χρόνια

μόνο η αγάπη με γλυπτό σε κάνει να φαντάζεις

Ρούχο φθαρμένο από καιρό που η λαγνεία φρεσκάρει

τις αισθήσεις σου ανέστησα κι οι πόροι ανασαίνουν

Φθείρεται καθετί θνητό, η φύση το προστάζει

αφήνει ο χρόνος πάνω μας αμείλικτα σημάδια

Η στίλβη πλάνεψε αιώνια τη ματιά μου

της νιότης σου η εικόνα χαράχτηκε στο βλέμμα

Πάντα θωρώντας σε τ’ ορκίζομαι

σαν πρώτη φορά θα ’ναι

ΙΣΩΣ ΣΟΥ ΠΑΕΙ / Μακρογιώργου Γεωργία

 

Παλτό
σε ναφθαλίνη
κάποτε κόκκινο
με ασπρισμένο πέτο.
Οι τσέπες ξηλωμένες
και οι λεκέδες ανεξίτηλοι
απ’ το κρασί, το αίμα
και τη στάχτη.

Βγάλ’ το από το μπαούλο,
δοκίμασέ το,
κοιτάξου στον καθρέφτη ·
ίσως σου πάει.

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ / Μακρογιώργου Γεωργία

 

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

όταν σε τίμησαν με το χρυσό μπαστούνι
τη σκουριασμένη σου έσυρες ασπίδα
προς τα βουνά όπου πολέμησες

κάποτε βρύο πάνω της έγινες
μαράθηκες και χάθηκες

στον κόσμο εάν θα ξαναρθείς
ίδια θα βρεις
τα επίγεια των ανθρώπων
και στο ίδιο θα απαντήσεις δίλημμα:
καλύτερα να πολεμήσω πριν χαθώ

ΧΑΡΑΓΜΑΤΙΑ / Μακρογιώργου Γεωργία

 

το γκρίζο σύννεφο του δειλινού
με το μαχαίρι η νύχτα χάραξε
κι ανάσα πήρε ο ήλιος- τρύπωσε
έσμιξε με τη θάλασσα

μία γυμνή ημισέληνος
πήρε πόζα για φωτογράφιση ενώ
τα ναυάγια αναδύθηκαν
κι άρχισαν την αιώρηση

γλάρων το λίκνισμα
τα μάτια ακολούθησαν

χέρια σε χάδια αφέθηκαν
κι έπειτα έγραψαν
για το μαχαίρι

ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ / Καλοβελώνη Γεωργία

 

Ξημερώματα Κυριακής
Θα σε συναντήσω σε μια πόλη ξένη
Θα κουβαλάς εικόνες από μέρη μακρινά
Που ονειρεύτηκα να δω μαζί σου
Θα με ρωτήσεις πώς περνώ
Αν μού ‘λειψες
Και πώς κυλήσανε οι μέρες μακριά σου
Θα ‘μαι χωρίς αποσκευές
Και θα ‘ρθω δίχως απαντήσεις
Ήχος κανείς δεν θ’ ακουστεί
Τα σφραγισμένα χείλη μου θ’ ανοίξουν
Μόνο για να γευτούνε τα δικά σου
Κι όταν το αίμα στάξει
Μέχρι τις άκρες των ποδιών σου
Θα σε αφήσω ως άπιστο Θωμά
Να ψαύσεις τις πληγές μου
Ολωσδιόλου ανίδεο
Γι’ αυτό αθωωμένον

ΠΑΡΑΔΟΧΗ / Καλοβελώνη Γεωργία

 

ύπαρξη αδικαίωτη
στέκεις
τομή αγεωγράφητη
δίχως πυξίδα
δεν είναι η ποίηση που επιτάσσει τη φυγή
μήτε η ζωή που κρύβεις μες στις λέξεις
είναι που θέλεις να’ σαι ποιητής
σε κόσμο ανυπεράσπιστο
που όλο το μελάνι το χρωστάει
του θανάτου

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ / Καλοβελώνη Γεωργία

 

ξαπλώνει στο κρεβάτι του
αγγίζει τα οστεώδη χέρια του
το κορμί του ζεστό
το στόμα του άγραφη σελίδα
δεν τον φιλά
ανασαίνει δυο στιγμές σιωπής και φεύγει

μέσα της χιονίζει λέξεις

"Απαξίωση-αυτοκαταστροφή της Ιστορικής Αριστεράς" [3] άρθρα του Λουκά Αξελού

1)https://slpress.gr/politiki/i-eximerosi-tis-istorikis-aristeras/

2)https://slpress.gr/politiki/i-apaxiosi-aftokatastrofi-tis-istorikis-aristeras/

3)https://slpress.gr/politiki/exafanisi-i-anakampsi-tis-istorikis-aristeras/

ΕΚΕΙ . . . / Αλεξανδρής Γιώργος

 

           

Ξεστράτισε και τράβηξε
στο στρατί που λίγοι πάνε.
Εκεί που ο καίριος στοχασμός
μένει στοιχειό και ρημάδι
και γίνεται βαθύς στεναγμός
στης νύχτας το πυκνό σκοτάδι.

Εκεί που στεφανώνεται
ο καημός του την ελπίδα
και νιώθει στο σμίξιμο αυτό
την πρώτη και στερνή χαρά του,
κρυφό της ψυχής του φυλαχτό
στο εσπέριο πέταγμά του.

Εκεί που φόβος γίνεται
το τόλμημα της σκέψης
και σμίγουν στον  αφορισμό
η πίστη και η γνώση,
μετέωρες στον εναγκαλισμό
κι απόκληρες στην πτώση.

Εκεί που τρέχουν οι καιροί
πίσω από ιδέες νέες,
πολύκλιτοι να ‘ναι οι ναοί
και λειτουργία οι σπονδές,
αγλάισμα ύμνων η σιωπή
και συμφωνία οι κραυγές.

Εκεί που συνομολογούνται
τ’ απέραντα όρια του οίστρου
με τα πλούτη της φαντασίας,
με τον βαθύτονο συλλαβισμό
της πρωτόφαντης απορίας
στο όνειρο το διαχρονικό.

Εκεί που κάποιος αναθαρρεύει
σε οιωνούς και προβλέψεις,
του εύδικου να γίνει τιμητής
χωρίς προσχήματα κι αναστολές,
της κοινωνίας άξιος ζηλωτής
με δόγματα σοφίας και προσφυγές.

Εκεί στην πολυπλοκότητα
της αντίθεσης στο αποδεκτό,
πέρα από την κοινή λογική,
με τον αντίλογο προφητεία
μια νέα αρχή κι αξία να επινοεί,
με αναγνώριση την αυθεντία.

Εκεί στα εύσχημα της υπερβολής,
στου πνεύματος την εγρήγορση
με την ενδοσκόπηση αυτογνωσία,
μάθηση, εμπειρία και προβολή
και θεία ενσυνείδητη υπηρεσία
στην εύγονη λατρεία την κοσμική.

Εκεί στο κρυφό θυσιαστήριο
του γόνιμου ατομισμού,
στη μέθεξη των ιδανικών
με οράματα και βλέψεις,
με υπέρβαση των θεωριών
στου αλτρουισμού τις στέψεις.

Εκεί στην πολυπραγμοσύνη
του νου και τη ψυχής του,
με κατάθεση προμηθεϊκή
σε όνειρα και προσμονές
και με τη συνείδηση αγαθή
στων διπλανών τις απαντοχές.
     
         Γιώργος  Αλεξανδρής

ΑΠΡΙΛΗΣ / Δεμπερδεμίδου Γεωργία

 

Φύσηξε Απρίλης
Ντύθηκε παντού
Ξανθός και μυρωδάτος
Χαμόγελα και πονηριές
Ως κάτω από τα σύννεφα
Μας ομορφαίνει.
Απρίλη φύσηξε άφοβα έως να
Μαδήσουμ’ ένα – ένα φυλλαράκι.
Μήπως πετάξουμε κείνη την ώρα
Που δεν θ’ ανθίζει όλη η πλάσις
Κι όλες τις άσπλαχνες στιγμές ίσως αφήσουμε
Απ’ το πετσί χόρτο ξερό της γης μας.

Κρατώντας μόνο της ψυχής μιαν Άνοιξη

ΑΔΙΟΡΑΤΗ ΦΩΝΗ / Δεμπερδεμίδου Γεωργία

Νεφελωμένη ημέρα.
Αγγίζω τ’ ακροδάχτυλά σου.
Παγωμένα.
Ηδονικά γλείφεις πληγές ενώ
ράβω απαλά
στο στόμα σου φιλιά.
Πηδώ στον ουρανό μου
σε άλλην άλληνα ζωή.

Αδιόρατη συνείδησης φωνή.

Η καλύτερη αγάπη
πάντα είναι της ψυχής

ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ / Δεμπερδεμίδου Γεωργία

 

Πέταξες το μαντήλι
απ’ το τσεπάκι.
Χρώμα άλλαξες
στο χθεσινό σακάκι.
Καινούργιες έβγαλες
φωτογραφίες για
να θυμάσαι τις στιγμές.
Σε έναν ουρανό
κάρφωσες το φεγγάρι.
Έβαλες τις σιωπές
την νύχτα να φωνάζουν

Όλα επιμελώς τα διεκπεραίωσες
μ’ αυτό που δεν μπορείς ό,τι κι αν γίνει
να μας αλλάξεις είναι την ψυχή.