Τούτη την τελευταία ώρα που νιώθω κιόλας
να τρίζουν τα θεμέλιά μου, που ακούω
οι μυστικοί μου αρμοί να παίζουν, απειλώντας με
κάθε στιγμή να πέσω και να σωριαστώ–
τούτη την ύστατη ώρα
πρόλαβε, ποίηση
λέξεις
αίμα από το αίμα μου
από τη σάρκα μου σάρκα
πρόλαβε, ποίηση
πριν έρθει η νύχτα
να διασώσω κάτι από το πρόσωπό μου.
Με μικρά βήματα μέσα στη μνήμη περνάς,
μακρινή μουσική, ήχοι ενός άλλου κόσμου,
ως εσύ, αθόρυβη, ανοιχτή πάντοτε πληγή
γι’ αυτούς που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους ή τα ’χασαν ανεξήγητα,
για όσους δεν έχουνε πού την κεφαλήν κλίναι,
καθώς όταν σου ρίχνουνε φαρμάκι στο ποτήρι
και δεν έχεις πια γεύση παρά μόνο για πίκρα,
καθώς ένα παιδί που του αρπάζουνε το παιχνίδι του
και το αφήνουν με άδεια χέρια σε μια έρημη σάλα–
με μικρά βήματα μέσα στη μνήμη περνάς
σταλάζεις ένα σύννεφο στην καρδιά, θολώνεις τη μέρα
τυλίγεις με ομίχλη τα πρόσωπα, παιδεύεις
τα τελευταία που μας έμειναν όνειρα.
Κατάρας περιδίνηση
μνήμη αλάνθαστη
κραδαίνει τον ήλιο
πάνω απ’ τη θάλασσα
μονότροποι λίχνοι
γκρεμίζουν τα τείχη
σε αγέρωχους τύμβους
υπερίπτανται γύπες
κεντούν τον ορίζοντα
μαντήλες αιώνες
σάρκες τυλίγουν κι οστά.
Η νύχτα αλυχτά
Δεμένη σε υπόγειο
Τα νύχια
Στον υπόνομο
Γραπώνουν
Ήχους και βήματα
Η νύχτα διψά
Ολόγιομο φεγγάρι
Στο φεγγίτη σκυμμένο
Χύνει μετάξι
Από κρύσταλλο
Λωρίδες σεντόνι
Σκίζει το φως
Η νύχτα αποδρά
Πρέπει να το τελειώσω
πριν τελειώσω…
Περιέργως πώς
ακόμα πλέκει…
Αγριοκαίρια διχοτόμησαν τον Χρόνο
Στο μισό του συμπυκνώνω μια ολόκληρη ζωή
Στο άλλο του μισό επουλώνω τις πληγές μου
Γειωμένη στα βιώματά μου
σπάζω
με τα δόντια μου τις φυλακές μου
Κόβω
με τα χέρια
τους δεσμώτες των ονείρων
Σε σύμπαντα παράλληλα διασκορπίζομαι
Από λάθος εγκλωβίστηκα μες στο μισό του τίποτα
Το άλλο μισό του όλου ευτυχώς ισορροπεί το τίποτα
Εκτύπωση
Φρενήρης μα ευσταθής
O πώλος της ημέρας εισελαύνει
Στο στόμα της ανοίξεως και μέλπουν τα πουλιά
Με την αιθρία μέσα στη φωνή τους
Καθώς αυλοί που αντιλαλούνε σε χλωρίδα
Δρακός αγγέλων εν εκστάσει διατελούντων
Σαν ανεμώνες που προέρχονται
Από τα πέταλα της ηδονής.
Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.
Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτήν
την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη.
Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας.
Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας
Της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν
εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων.
Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας
της υπάρξεώς μας.
Διαυγείς αλλά με πληθυντική παρρησία δεχτήκαμε
στο στήθος μας την ανταύγεια ενός θυμού.
Περιορισμός δεν υπήρχε. Tο φιλί που δώσαμε μας το
πήρε το δρολάπι και ξερριζωμένοι κραυγάσαμε
μέσα στα χόρτα της νυκτός την ώρα του περιοδικού
φρουρού μας. H κλοπή του φιλήματος μας
προσέδωσε αναπάντεχη ζηλοτυπία αλλά η αλήθεια
απεδείχθη και απεδείχθη ιδική μας. Tώρα και το
δρολάπι το ίδιο κυκλοφορεί μέσα στην αλήθεια μας
με μύρα και με καρπούς και δροσίζει την πυκνότητα
των πουλιών του στήθους μας. Tα ποθητά
λουλούδια ποικίλλουν την γαλήνη των εκτάσεων
της καρδιάς μας και πληθαίνουν τα πιστά στίφη
των ενιαυτών που μας ανήκουν.
Παγερός χειμώνας το σαλόνι.
Ο καμβάς παραμένει λευκός.
Μόλις δυο εβδομάδων τα κυκλάμινα,
γλύτωσαν από την καταστροφή.
Ύλη βυθισμένη στο νερό,
στιγμή διαρκείας,
χωρίς ρίζες,
ανεξάρτητη από θλίψη
ενικού ή πληθυντικού αριθμού.
Όσες ώρες αγνοείσαι αγαπημένη,
κοιμάμαι σ’ αυτή τη γωνιά.
Έχω καταργήσει την καθημερινότητα,
είμαι μια πόλη με απρόσωπα κτίρια.
Απομακρύνω τα πουλιά μέσα μου,
φοβάμαι μη γίνω δέντρο
και χάσω από άνθρωπος.
Μια θαλάσσια ανεμώνη
στο βυθό του μυαλού
σε σηκώνει πάνω απ’ τα κτίρια.
Χάνεσαι στον ουρανό
ανάμεσα σε αυγή και σούρουπο,
σπουργίτι,
στων σκίνων τη δροσιά,
κελαηδάς στους πληγωμένους,
ανακουφίζεις τις αργόσυρτες ανάσες
στην παγωνιά ενός μολυσμένου χειμώνα.
Σπουργίτι μου,
ωρίμασες απότομα,
ψήθηκες στου πολέμου τ’ αλάτι.
Πάνω απ’ τα βράχια φτερουγίζεις,
αλλά το τιτίβισμα δεν αρκεί
να πείσει μια θαλάσσια ανεμώνη
ότι ανήκετε στο ίδιο σύμπαν.
Χειμώνας.
Τοπίο αθώο,
δηλαδή ανεκμετάλλευτο.
Ακολουθείς τα ίχνη
για μια νέα πατρίδα
μέσα από συστάδες δέντρων
απ’ όπου φυτρώνει η έννοια «δάσος».
Δεν ξεστόμισες ποτέ τη λέξη.
Στην πατρίδα κυριαρχούσε
ανυδρία, έρημος.
Κι όσο προχωράς,
ξημερώνει στου μυαλού τον πόλεμο
χωρίς να σε ρωτά ποιος είσαι
ή από πού έρχεσαι.
Διατρέχεις το σύμπαν και κάθε φορά
όταν δοκιμάζεις πατρίδα,
ο Ηράκλειτος επιμένει:
δεν μπορείς να μπεις
στο ίδιο ποτάμι
δύο φορές.
Χειμώνας.
Έξω από την πόλη,
το ποτάμι δεν σε αναγνωρίζει.
Ρίχνεις την κουβέρτα πάνω σου
με βλέμμα γεμάτο ομίχλη.
Το λίκνισμα του νησιού, στ’ αφρόσκεπο το κύμα,
γλυκανασαιμιά και τραγούδι στης πεθυμιάς την τράτα
και το μακρινό τ’ αγνάντεμα, ακόμη ένα στέριο βήμα
για το σφιχτό τ’ αγκάλιασμα στης ένωσης τη στράτα.
Λιοκέντητη η σημερινή, εικοστή του Ιούλη αυγή,
το μεσημέρι απάντημα της πίστης στην ελπίδα
κι απέλπισμα τ’ απόβραδο με σταύρωση θλιβερή
στ’ αντάμωμα που πόθησε τ’ αδέρφι στην πατρίδα.
Τα πορτόφυλλα που έπεσαν στο βάρος της κατάρας,
τα κλάματα που ακούστηκαν παράπονο κι ευχή,
ψυχές που μοιρολόγησαν το στοίχειωμα της λαχτάρας,
στο σπίτι μας αντήχησαν παράκληση και οργή.
Φωτιές φυγής και κρότοι διωγμού στο σπίτι του αδερφού
και πνίγεται η ανάσα του ,μαραίνεται η ψυχή του
στο μίσος και την απειλή, του γείτονα και του γνωστού,
να σηκώνει ψηλά τα χέρια του, ικέτης στη ζωή του.
Σε σταύρωσαν αδέρφι μου και είδα τη θανή μου.
Τον τάφο που σου άνοιξαν είναι δικό μου μνήμα.
Θεριέψου στο κουράγιο σου, άκου και τη φωνή μου
κι η πίστη μας ομόψυχη, φουρτουνιασμένο κύμα,
θα πνίξει στο βαθυγάλαζο τ’ αφορεσμένα χέρια
που μάτωσαν τη θάλασσα, αυτή που γλυκοκυματούσα
κρατούσε στην αγκάλη της το σμίξιμο των πόθων,
περήφανα που το ένιωθες κι εγώ το λαχταρούσα.
Στα σκοτάδια περπατώ μονάχη,
φτάνω στου γκρεμού την άκρη.
Ξυπόλυτη βαδίζω με τα μαλλιά λυμένα,
έλα τα βράδια να τελειώσεις τα θλιμμένα.
Άπλωσε το χέρι σου, παλμό να μου χαρίσεις,
άνοιξη τα χέρια σου μέσα τους να με κλείσεις
Άσε πίσω μας το σκοτάδι,
μαζί στο φως μ’ ένα χάδι.
Χάνεσαι, σε ψάχνω τρομαγμένη,
μήπως δεν σε βρω φοβάμαι, στέκομαι παγωμένη.
Δεν αναπνέω μήπως και σ’ ακούσω,
αχ να μπορούσα με φιλιά το σώμα σου να λούσω.
Βάδισε δίπλα μου στα δύσκολα, μόνη μην μ’ αφήνεις.
Γλυκό κρασί η ζωή μας, μόνος σου γιατί το πίνεις;
Λείπεις και κλαίει η ψυχή μονάχη.
Λείπεις, έμεινα βάρκα μόνη στον γιαλό.
Θάλασσα δίχως το κύμα δίπλα να ’χει.
Τα λόγια σου ματώνουν το μυαλό.
Ερήμωσες τα μέσα μου, παγώνουν.
Μας άφησες στη μέση, μας αδίκησες.
Άλλοτε κλαίνε γοερά κι άλλοτε σε θυμώνουν.
Έδωσα ψυχή, μα στην αγάπη μου την πλάτη γύρισες.
Στα χέρια σου ν’ ακούμπαγα λιγάκι,
τις νύχτες που πονώ να μου ’δίνες γλυκό φιλί.
Δίπλα μου ας σ’ είχα κι όχι μόνη σε διπλό παγκάκι,
να βούταγα βαθιά στα μάτια τα μελί.
Εκεί να μ’ έκλεινες καλέ μου,
εκεί μαζί και αγκαλιά,
εκεί να μ’ έβρισκε η μέρα,
χωρίς εσέ χαρά δεν βρίσκω που
Είναι κι αυτές οι μέρες που ο πόνος μεγαλύτερος απ’ τον θυμό
Οι μέρες που το αγκάθι χώνεται βαθύτερα στον πράσινο κορμό
Οι μέρες που το ποτάμι φουσκώνει και θεριεύει
Παγόβουνο κοιτάζει ένα παιδάκι μαγεμένο
Με τις σκιές παρέα κοιμάται και ξυπνάει
Κι οι μέρες χάνουν το χρώμα τους
Ξεραμένες νοσταλγίες
Σαν ρίζες βγαλμένες απ’ το υγρό χώμα τους
Μια ξαστεριά δίχως καπνούς να μαυρίζουνε τα άστρα
Μια πρόσκαιρη αναπνοή
Ελεύθερο το χέρι πονά.
Βροχή στάλαζε στα θολά τζάμια
του λεωφορείου
με τα παλιά λάστιχα που
τρίβονταν στους δρόμους
της Θεσσαλονίκης.
Τούτη η βροχή δεν
έφτασε να ξεπλύνει
τις λέξεις μου
που τριγυρνούν μονάχες
στα κάστρα θωρώντας
το ανείπωτο.
Μύριζες
χίλια στόματα
και μια φωνή.
Μα απ’ όλα περισσότερο
τα’ αστέρια σου νοστάλγησα,
έτσι όπως τρυφερά
τυλίγαν
το κορμί μου.
Andora / Αύγουστος 2009
Όσο κι όσο!
Αρκεί να μου κόψεις κάτι για απόδειξη.
Να αυτό το κομματάκι ξένης επιθυμίας.
Στα απερπάτητα όνειρα
της ευρύχωρης ζωής μου,
Ρόδιζες αμίλητος.
Αυτόκλητος επισκέπτης
εκκρεμών χρόνων
οε κρεμασμένα ρολόγια τοίχου,
εντοιχιζόμενος αυτόπτης μάρτυρας
των καλοραμμένων ονείρων μου.
Μόνο εσύ έμεινες να μαρτυρείς
την κατοικία μου,
να μου θυμίζεις
πως η μνήμη
δεν νοικιάζεται..
Valencia / Αύγουστος 2009
Τ όνομά σου αρχίζει
με το δέκατο γράμμα του αλφαβήτου
Το δικό μου με το πρώτο.
Ανάμεσά τους το μηδέν
Ανάμεσά μας το άπειρο.
Για καλό ή για το τίποτα.
Μπορώ να καταργήσω το μηδέν
Το άπειρο όμως;
2000
‘Ο,τι χώρεσε από ζωή,
χώρεσε.
Τώρα στριφώνω τα ξεφτίδια
για να μην ξηλωθεί
και το λίγο που απομένει.
Οκτ. 2008
Πώς να σε κοιμίσω μέσα μου τούτη τη νύχτα
Που με γυρνά σε μια πλατιά ανάσα
Κάτω απ’ ώρες πιο μαλακές
Κι από γαλάζιες προσδοκίες
Εκεί μες στις ακροβασίες τόσων χελιδονιών
Πώς νύχτα μου να σε κοιμίσω
Σε ποιο κρεβάτι σε ποια χωμάτινη κοίτη
Πού να σας κοιμίσω σκοτεινά μάτια της αγάπης
Σε ποιο κρεβάτι σε ποια χωμάτινη κοίτη
Τώρα που πλησιάζουν οι τυμβωρύχοι
Είχε κλειστεί στο πρόσωπό του
Στους ώμους της βροχής σα ριγμένο παλτό περπάτησε
Εκεί που τέλειωναν τα τραμ στην Αποθήκη της καρδιάς
Και βγαίνανε πιάνα ατέλειωτα μαύρα πιάνα
Ανάμεσα από χριστουγεννιάτικες νιφάδες
Ανάμεσα από γάλα σκόνη
Ανάμεσα από βυθισμένες ναφθαλίνες
Στις ράγες του ανέκκλητου κυλώντας
Η απουσία σου μικραίνει τον ουρανό
Έρχεται φεύγει
Πατά στα νύχια
Ξεκλειδώνει τις πόρτες
Στο ψύχος των μοναχικών χεριών
Τι άσχημα είναι σ’ αυτή την πολική τοποθεσία
Τι άσχημα κλεισμένος μες στο αρκτικό μου σπίτι.
Το βέλος του χρόνου σημάδεψε και την αγάπη μας
κατέρρευσε σαν κυματοσυνάρτηση η ευτυχία
γιατί ο έρωτάς μας συντρίφτηκε από κύματα πιθανοτήτων
Στέρεψε ο αχανής ωκεανός ενέργειας των φιλιών σου
ένα απέραντο κενό απέμεινε από τους όρκους μας.
Μια φριχτή σιωπή από σβησμένα φωτόνια
συνθήκη καταστρεπτικής συμβολής
περίθλαση σκιών αυτού που κάποτε είμασταν
Και τώρα σε άλλα σύμπαντα πια
θα περιμένω να συναντηθούμε.
ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ
Αργά χθες το βράδυ
εξερράγη εκρηκτικός μηχανισμός
στο ιστολόγιο του Χ.
Είχε τοποθετηθεί κάτω απ’ το προφίλ του
χωρίς να αντιληφθούν το παραμικρό
οι διαχειριστές των γειτονικών ιστολογίων.
Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες
πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Φήμες λένε ότι ο Χ το τελευταίο διάστημα
είχε πολλάκις εξαπολύσει λίβελους
κατά των ομοτέχνων του
προκαλώντας τη μήνιν πολλών εξ αυτών.
Το ιστολόγιο καταστράφηκε ολοσχερώς από την
έκρηξη
αλλά, ευτυχώς, δεν υπήρξαν θύματα.
Η υπόθεση ερευνάται από τις αρμόδιες Αρχές
και θεωρείται ότι σύντομα θα εξιχνιαστεί.
ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
Λεωφορεία
‒νεκροφόρες ψυχών‒
μεταφέρουν τους πεσόντες του 8ώρου
από και προς την εργασία τους.
Κι εκείνοι συνομιλούν στα κινητά τους τηλέφωνα
ή στέλνουν μηνύματα SMS
αναζητώντας διεξόδους,
εφήμερους έρωτες,
απαντήσεις σε ερωτήματα
που ποτέ δεν έθεσαν.
Ενίοτε ανταλλάσσουν προγνωστικά
για τους αγώνες ποδοσφαίρου,
που (εκτός από σύγχρονο όπιο του λαού)
έχουν εξελιχθεί και σε υπέρτατο αντικείμενο τζόγου.
Τα πρόσωπα εναλλάσσονται
αλλά επί της ουσίας δεν αλλάζει τίποτα.
Επόμενη στάση: ΑΔΙΕΞΟΔΟ.
ΠΡΟΜΗΝΥΜΑΤΑ
Στα μεγάλα εμπορικά κέντρα
οι καταναλωτές συνωθούνται
για μια κούπα σούπα
που προσφέρουν δωρεάν οι διαφημιστές
εν είδει γκλαμουράτου λαϊκού συσσιτίου.
Κι ύστερα, ικανοποιημένοι,
συνεχίζουν τα ψώνια τους
μέσα σ’ ένα σύννεφο
οικογενειακής ευτυχίας.
Προμηνύματα του μέλλοντος
κι αναμνήσεις του παρελθόντος.
ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΓΡΑΦΟΥ
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, η ίδια αγωνία.
Μηχανικά επαναλαμβανόμενες κινήσεις.
Το ψυχρό άγγιγμα του μηχανήματος.
Οι τετριμμένες οδηγίες της νοσοκόμας.
Εικόνες τεμαχισμένης θηλυκότητας περνούν απ’ το
μυαλό μου
και στοιχειώνουν τη σκέψη μου.
Νιώθω την ακτινοβολία να με διαπερνά.
Μια ανελέητη μονομαχία της Ελπίδας με τον
Θάνατο.
Ο θλιμμένος ήχος της συσκευής σπάει τη σιωπή.
Υπομονή μέχρι τ’ αποτελέσματα.
Αν είναι θετικά, θ’ ακούσουμε του χρόνου πάλι
τα μπλουζ του μαστογράφου.
ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ ΠΛΑΚΑ
(ΩΔΗ ΣΤΟΥΣ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΥΣ
ΠΟΙΗΤΕΣ)
Στη Μαρίνα Αποστόλου
Στεκόμαστε μόνοι.
Μ’ ένα μικρό σημειωματάριο στο χέρι
ή μπροστά σε μια ψυχρή οθόνη.
Χτίζουμε γέφυρες
προσπαθώντας
να ενώσουμε το μέσα με το έξω.
Είμαστε διαμεσολαβητές.
Ψυχορραγούμε και ματώνουμε
τις πιο πολλές φορές εις μάτην,
είτε γιατί δεν πληρούμε τα λογοτεχνικά κριτήρια,
είτε γιατί δεν γνωρίζουμε τους κατάλληλους ανθρώπους,
είτε γιατί, πραγματικά, δεν έχουμε τίποτα να πούμε.
Κάθε φορά που γνωρίζω έναν «δικό μας» μελαγχολώ.
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων,
το πιθανότερο είναι ότι θα χαθούμε
στα βουρκωμένα νερά της λήθης.
Μόνο μια επιτύμβια πλάκα που θα γράφει
«ενθάδε κείται ο ποιητής…»
θα υπενθυμίζει ότι υπήρξαμε κάποτε
εραστές της Ποίησης.
