Είπα να ξεχαστώ,
σε μια αυλή απ’ τα παλιά,
άσπρα γαρύφαλλα του ήλιου,
κόκκινα φύλλα του βοριά
Είπα να θυμηθώ,
ένα παιγνίδι, μια κοπάνα,
τότε που ήμασταν παιδιά,
χώματα, πέτρες και μια μπάλα,
από ρετάλια και πανιά
Παράξενη που είναι η ζωή,
παράξενος κι ο άνθρωπος,
αετός απελπισμένος,
πίνει νερό γονατιστός
στα σύννεφα κρυμμένος
παράξενα κλαίνε τα μωρά,
σαν νιώθουν την ορφάνια
χιλιάδες στόματα κλειστά,
ξεχνούν την περηφάνια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου