Κωνσταντίνος Χρυσανθάκης: Τρία (3) Ποιήματα

Κρατώ ένα φιλί για σένα
Εσένα που δε γνώρισα ποτέ
Ποτέ που δεν σε γεύτηκα
.

Μικρό το δέντρο της αγάπης μας
Ποτέ του δε μεγάλωσε
.

Μόνο η σκιά του
Απλώθηκε κι Απλώθηκε
Ως τα πέρατα του κόσμου μας
.

Κι αυτό το μαύρο
Έδιωχνε τ' αηδόνια

Ποτέ μας το τραγούδι τους
Δεν ακούσαμε

**

Αδιαφορώ
Για το λευκό των περιθωρίων

Για μένα υπάρχει μόνο,
Το λευκό του φεγγαριού,
Της καταιγίδας που έρχεται.

Ενός χαμόγελου που με παράτησε κι εγώ το ξέχασα
Το λευκό του πρωινού της τελευταίας μου μέρας.

Το πρώτο φως που αντικρύζω μετά από μια νύχτα μαζί σου

-Οκτώβρη μήνα
Ξημέρωμα Σαββάτου-

Της εικόνας σου, όταν έρχεσαι να μ' αγκαλιάσεις
Και δεν υπάρχει περιθώριο
Γι' άλλο τίποτε

Χωρίς περιθώριο
Φως μόνο
Μόνο φως

***

''Φωνή στις λέξεις''

Έδινες φωνή στις λέξεις ξημερώματα
Ασωμάτων και Ψυρρή κι απ’ την υγρασία
Τα τραγούδια μας βαραίναν στα παπλώματα
Και ξυπνούσε το αντίο και η φαντασία
.

Κάτι ξεχασμένοι στίχοι τα χαράματα
Στην πλατεία Εξαρχείων σιγοντάρανε
Τα αγέννητα τραγούδια και τα θαύματα
Μέχρι το ξημέρωμα κι ύστερα μπατάρανε
.

Κι όπως σβήναμε το χρόνο
Στον Παράδεισο
Μας θυμήθηκε ο πόνος
Ο απλήρωτος
.

Τα τραγούδια γκρεμιστήκαν
Μες στην άβυσσο
Και ο τελευταίος στίχος
ανεκπλήρωτος
.

Μες στα δυό σου μάτια κρύψε την εικόνα μας
Όταν σβήσουνε τα φώτα κι έρθουν οι σκιές
Σ’ ένα βλέμμα να γλυκαίνουν τ’ άγρια χρόνια μας
Μια φωτιά απ’ τις στάχτες μας δυό απ' τις ματιές
.

Τη στιγμή που εξορίζει τον χειμώνα μας
Το φιλί το τελευταίο κράτησε στα χείλη
Μια στιγμή πως ξεγελάει τον αιώνα μας
Και τραγούδι γίνεται που ‘χει η αγάπη στείλει