ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΝ ΙΣΤΟΡΙΟ-ΜΥΘΟΓΡΑΦΙΚΟΝ ΔΙΗΓΗΜΑ
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕ
και η αυθέρτετη ετυμολογία της ονομασίας του-
(=Εκδοσις τέταρτη-βελτιωμένη=)
Επι τω σκοπώ αναπτήξεως του “φαινομένου” ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΣ και της κατά το ήττον ετυμολογίας αυτού,δεόν αναφερθώμεν, εν σχετική αναλύσει,εις τα κάτωθι γεγονότα,ούτως ώστε ο αναγνώστης κατανοήσαι δεόντως και εμπεδώσει θεμελιακώς και οίκαδε το θέμα επι τα μάλα.
Παραβλέπω φυσικά τα υπο των λογίων γραφέντα προέλευσις της λέξεως
απο τον Ανατολικό κουραμπιγιέ και το δικό μας κουραμπιέ που στη Δύση μεταφέρθηκε σαν «μπισ-κουϊτ» και βεβαίως το αρχαίον δίπυρον(δί-πυρ-ος) διπλοφουρνιστός και σε αυθέρετη σατιρική διασκευή ,αναλύω τα κάτωθι.
Το πάλαι ποτέ, οι άνθρωποι(HOMO HERECTUS)ανακάλυψαν τη φωτιά
(ως ανέφερε ξένη δημοσίευση προσφάτως)δια του κάτωθι περίεργου περιστατικού (γεγονότος).
Κάποιοι πεινώντες οδοιπόροι,καθώς έβρωσκον,αναφέρει η δημοσίευση,ικανόν αριθμόν ερυθρών καρπών(που σήμερον αποκαλούμε καυτερές κόκκινες πιπεριές) τους οποίους ανεύρον είς τιναν αγρόν, διεπίστωσαν με έκπληξιν(παρά τον αφόρητον ερεθισμόν και πόνον του πρωκτού των) ότι η παρακείμενη ξηρά χλόη ανεφλέγη εκ του “μέγα πάνυ απέπαρδον”(Αριστοφάνης)τινών των “πειναλέων”.
Το ως άνω δημοσίευμα φυσικά,έρχεται εις μερικήν αντίφασιν με τον κρατούντα μύθον,παρ’ημών,κατα τόν οποίον,ναι μεν η φωτιά ,τω όντι, εξεδηλώθη εις παρακείμενους ξηρούς θάμνους,όμως τούτο συνέβη ότε νεαρόν ζεύγος ερωμένων,συνουσιαζόμενον εν θαμνώδι αγρώ,επέρδετο αμφιδρόμως τε και ασκαρδαμυκτί, προς δημιουργίαν προσωπικής των φιλίας “ατμόσφαιρας”,και επιπροσθέτως όπως (και τότε υπήρχε η συνήθεια) “…..εν τοίχοις και δένδροις γράφειν ονόματα αυτών”(ως λέγει και ο Αριστοφάνης)και εισέτι ίνα γευθώσιν “ξανθόν μέλι και γάλα σύμπακτον”(ήτοι μέλι με γιαούρτι,όπως λέμε σήμερον).
Πρός επίρρωσιν των ως ανω λεχθέντων,δυνάμεθα να επικαλεσθώμεν και το εν τη καθομιλουμένη κοινόν..”έβγαζε φωτιές ..ο κώλος του”…είτε γιατί κάποιος έφαγε “πιπεράτο τασκεμπάπ”είτε γιατί δια των πορδών “εκτοξεύθηκε..” επαγγελαμτικώς.
Συνεχίζοντες την ξενάγησιν εις χρόνους παλαιολιθικούς,συναντώμεν τους προγόνους ημών να εφευρίσκουν λοιπόν την φωτιά -ασχέτως της αναφερθείσης ως άνω μεθόδου-και την εξ’αυτής θερμότητος εξαιρουμένης το δήλον της λαμπράς φωτεινότητος,ήτις έμελλε να υποκαταστήσει τον ήλιον,εν τω μέσω της νυκτός,(ίνα μη παραμένει ο κώλος ανοιχτός..). Η θερμότης λοιπόν,ως πλέον χρήσιμος εκ της παραγωγής έργου,τους εβοήθησε εν αρχή και γενικώς να θερμένονται και ειδικότερα να θερμένουν και τα προς βρώσιν εδέσματα αυτών .
Ειρήσθω εν παρόδω ,δέον αναφέρομεν ότι η υφισταμένη και..προ-οδεύουσα υπερκατανάλωσις άγει την αιτίαν της και εκ των αποτελεσμάτων της θερμότητος.
Επακόλουθον όθεν της θερμότητος ,οι εκ φύσεως οικολόγοι πρόγονοι
προέβησαν εις υπερκατανάλωσιν βρωσίμων προϊόντων και επομένως η
φυσική ανάγκη του “χέσαιτο η μαχέσαιτο…”(Αριστοφάνης) επέφερε την
“αποπάτησιν” πλειστάκις ημηρεσίως(απο-πατώ=περπατώ εκείθεν του σκατού μου ινα αποφύγω να πατήσω επ’αυτού και ακολούθως μολύνω τους γυμνούς πόδας μου).
Δεον επίσεις αναφερθή ότι η “περισυλλογή”του …προϊόντος εγένετο απο τα περι-ιπτάμενα πτηνά και χερσαία οικιακά χαριτωμένα ζωάκια(βλέπε κότες/γουρουνάκια) .
Το ως άνω “μεγαλείον του πλείονος σκατού”εξ’ού ίσως και η ονομασία “πλειστόκενος εποχή”-απο τις πολλές…”εκκενώσεις”, οι παλαιο-πρόγονοι μετέδωσαν στούς επιγόνους των(HOMO SAPIENT) ,οίτινες πλέον σοφοί,ήρχισαν να μελετούν “το φαινόμενον”…και ένεκα που… η αναγκαιότητα να ζούν πλησιέστερα αλλήλων, δημιουργούσε πρόβλημα στη διακίνηση των εν μέσω πτηνών,ζώων και σκατών,κατασκεύασαν τας οδούς, προς διευκόλυνσιν της “απο-πάτησης” εις χώρους “εντεταγμένους”.
Ενεκα βεβαίως που και η γλώσσα των προ-όδευσε , αντικατέστησαν την λέξιν “αποπατώ” με την πλέον αρμόζουσα στας περιστάσεις και είπαν “αφοδεύω”
(Περπατώ μακράν της οδού)δια τον αυτόν φυσικά λόγον που χρησιμοποίησαν την προγενέστερη λέξιν “αποπατώ.”
Παραλείπω ενταύθα την ολούθε δισοσμίαν, ήτις φυσικά δια του ανέμου έγένετο κοινώς αποδεκτή αφ’όλων.
Περεταίρω και προς καλλωπισμόν τών οικισμών των(είθισται εισέτι και ει τας ημετέρας ημέρας) εφύτευσαν φοίνικας εκατέρωθεν τών οδών.
Ακολούθως , όταν οι φοίνικες έδωσαν καρπούς και μετά απο κάποια καταιγίδα,διεπίστωσαν μετά περισσής εκπλήξεως,ότι τα εκτός των οδών συσσωρευμένα περιττώματα που υπετίθετο εξηφανήσθησαν απο την “γνωστήν”λεχθείσα ως άνω “περισυλλογήν”είχαν αντικατσταθή εκ μικρών κεκλασμένων τεμαχίων, μαλακής υφής, “προϊόντων”, κεκαλυμμένων δια λευκής τινός κόνεος,ήτις προσέδιδε επι πλέον ευχάριστον οσμήν (επόμενον ήτο αφού οι αποξηραμένοι καρποί των φοινίκων διαλυθέντες εκ της καταιγίδος εδημιούργησαν τοιαύτην σκόνη ,ήτις ήτο και λίαν εύοσμος και γλυκυτάτης γεύσεως)
Η εκ φύσεως περιέργεια ,απο καταβολής ανθρώπου,όδήγησε το σοφούς μας πρόγονους στην ακαταμάχητον επιθυμίαν να γευθώσι τοιούτον λευκόν και εύμορφον …της φύσεως .. “κατασκέυασμα” και Ωωωω.. μα τον Δία διεπίστωσαν την προ-έλευσιν του “νοστιμότατου τούτου προϊόντος” και ανέκραξαν ομοθυμαδόν “ΣΚΟΥΡΑΔΙΟΝ…-ΜΠΙΕΣ”….(Εξ ών σκουράδιον/σκωράδιον.κουράδιον, εκ το σκωρ=σκατόν)+(”μπιές”=, επιτακτικόν και συνάμα παρακλητικόν επιφώνημα της εποχής,που προκαλούσε τους παροικούντας να προσφέρουν τάχιστα πόσιμον ύδωρ ,εις τον καλούντα, δια την εξάλειψιν της άσβεστης φλόγωσης, από την βρώσιν “καυτερών” η και άνοστων εδεσμάτων-.Δυνάμεθα επ’ αυτου να αποτολμήσωμεν την αυτήν επιτάκτηκότητα στο υφ’ημων χρησιμοποιούμενον επιφώνημα-επιταγή η πρόσκληση “πιές”με αποβολήν του “μ” λόγω… οικονομίας η λόγω χρησιμότητος του “μ” σε έτερες ,πλέον ‘εύχρηστες” λέξεις,”αι οποίαι ουκ έστι του παρόντος”.)
Εις χρόνους μετακλασσικούς κάποιοι “τρέφοντες πώγωνα”(κουλτουριάρηδες θα λέγαμε σήμερα) προσπάθησαν να αποδώσουν πλήρως το έτυμον της λέξεως
και απεκάλεσαν τούτο ΚΑΡΥΔΟ-ΚΟΥΡΑΔΙ-ΜΠΙΕ,αφ’ενός να προσδιορίσουν επακριβώς την έλευσιν και το επακόλουθον και αφ’ετέρου όπως αποσωβήσουν τυχόν παρερμηνεία με τα παραπλήσια -ακουστικώς-κατοικιδία ζωάκια, τα ΜΥΟ-ΚΟΥΡΑΔΙΑ (ούτως αποκαλούσαν τα νεογνά αρσενικά “ποντικάκια”)
‘
Οι επελθούσες,εν μορφή λαίμαργων ορδών,γενεές,με την καλλιέπεια της επιστήμης, λόγω του ότι δεν ηδυνήθησαν να αποβάλουν την βρώσιν του νοστιμοτάτου και γλυκυτάτου τούτου εδέσματος…εκ φύσεως γαρ
(Επιβεβαίωσις περι του προϊόντος τούτου ώς “έδεσμα” ας αναφέρωμεν τον ,υπό του υπογράφοντος λεχθέντα στίχον..
“Εκ κόπρων προερχόμεθα
κόπρους καταγινόμεθα
κόπρους αεί γευόμεθα
εις κόπρους πορευόμεθα”).
Εν πρώτοις λοιπόν αντικατέστησαν τα υλικά παρασκευής του, απο τα υποπροϊόντα του σκατού,ήτοι των αναφυέντων καρπών ( σίτου, τεύτλου και ελαίου εξ’αραβοσίτου”).
Δευτερευόντως δε , συνέθεσαν τας δυο λέξεις -εννοίας εις μίαν,αποβάλοντες τελείως την πρώτη λέξη δια συντόμευσιν,από δε την δεύτερην απέληψαν την κατάληξη -ΔΑ προς απόσβεσιν της πραγμάτικής προέλευσης του προϊόντος ως αναδυούσης σκέψεις άλλων… οσμών, αλλά και δια λόγους ευφωνίας και επαναφέροντες το γράμμα -Μ- στο τρίτο συνθετικό,απεκάλουν και αποκαλούν είσετι και σήμερον τούτο με την περίφημη λέξη ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΣ .
Είθισται δε ακόμη να παρασκευάζεται τούτος και να τρώγεται κατά τας ημέρας της αρχής του χειμώνος ως λίαν θρεπτικός διά τας….. θερμίδας του.(Εις τα κρύα κλίματα παρασκευάζεται εσαεί του έτους,ως γνώστον).
Τέλος θα ήτο αβλεψίας παράλειψις, να αποφύγομεν την επί των εσχάτων ετών, παρομοίωσιν του γλυκητάτου επιδόρπιου με τον ανόητον,ασύνετον,ηλίθιον,ευήθην,δειλόν και βαρβαριστί ζωντόβολο .
Τοιούτην, οθεν παρομοίωσις, θεωρώ λίαν προσβλητικήν δια το σκεύασμα τούτον,αν και αυτό απεδόθη, λόγω του εύθραυστου του προϊόντος και επι πλέον
της ενεργτικής του απόδοσις στη διευκόλυνσιν του χεσείν άνευ επώδυνου συνσφίγξεως των κοιλιακών μυών,φυσικα και εξερχομένων παραγώγων,ήγουν
«βόρβορον πολὺν καὶ σκῶρ ἀείνων»
Παράλληλα δε ένεκα που αποτελεί ευτελή λειχουδιά ,συνήθως καταναλούμενη υπο των πτωχοτέρων τάξεων ,της απέδωσαν επιπροσθέτως και έτερην έννοιαν ,αυτήν του αναξιοπαθούντος ..”μαλα..κού” και κατα το μάλλον ευσεβούς συνοδοιπόρου ,ως ανεφέρθη άνωτέρω,όμοια με αυτήν του εύγευστου και κατα γενικήν ομολογίαν αλλά συμπαθούς φυτού “βλίτου”…………………………………………………………
Όμως και Ευρωπαϊστί (idiot=bun=κότσος), η λέξις χρησιμοποιείται δια τη ιδιοτελή οξυδέρκεια και φυσικά μετριότητα ..Ταγών ημών , ημετέρων και ετέρων
NO MORE -NO LESS
όπως λένε και οι νεο-Ελληνες.
Σάλος/1998
