ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.. / Παρέλης Στρατής

Απαλή που σκαρφαλώνει χλόη πάνω απ’ τους τάφους και στο κοιμητήριο

μεσάνυχτα φεγγάρι από πάνω ακούγεται

και γλυκό και άπονο.

Οι νεκροί αλλάζουν πλευρό τα καντηλάκια τους

γέρνουν προς το γαλήνης μέρος κι ύστερα

να βλέπεις τον άνεμο βιαστικό

να μπαίνει μες το χοϊκό του σκάφανδρο.

Μυρίζει αγγέλου σώμα!

Λίγο η σιγαλιά

λίγο το που φυλάει απόκοσμο

κυπαρίσσι μυτερό ξύνει γαλαχτωμένο ουρανό

και ρίχνει έν’ άστρο.

Άηχες συγκυρίες!

Τρίζουν θεμέλια της γης κι ο δραγουμάνος ψίθυρος

κομίζει τον μεταφρασμένο του ύμνο.

Ένα ή δύο που ξυπνήσανε παιδιά.

Έφυγαν το λοιπόν νωρίς κι ούτε που πρόλαβαν να ζήσουν το κορμί γυναίκας!

Απόηχα ακούγεται έως εδώ η ομορφιά της

και να χαθούν μέσα στο απύθμενό της σώμα, μετερίζι μοναξιάς

που πολεμάς καλύτερα τον χάρο.

Έφυγαν νωρίς…

Τώρα θα πίνουν το αμίλητο νερό. Και μόνο οι μάνες τους θα έρχονται να κάνουν

μαύρα δάκρυα.

Αλλά εκείνοι θα γυρνούν μέσα σε άδειες νύχτες.

Απαλή που σκαρφαλώνει χλόη πάνω απ’ τους τάφους και στο κοιμητήριο

μεσάνυχτα φεγγάρι από πάνω ακούγεται

και γλυκό και άπονο…

ΩΡΙΜΟΤΗΤΕΣ / Αλεξανδρής Γιώργος

Τον έσμπρωξαν στο περιθώριο ο χρόνος και η ζωή,

την ώρα που δαψίλευε ωριμότητα στον κόσμο

κι απόμεινε σκεφτικός ν’ ανακαλεί και να ερμηνεύει

μέρες και πρόσωπα γνωστά και μια ζωή στρογγυλεμένη.

Κατανοούσε βεβαιότητες και εξίσωνε αγωνίες,

αμφισβητούσε αλήθειες και δίκαζε προθέσεις

κι ανίχνευε στη συμμόρφωση και την ανυπακοή,

κρυφά ελευθερίας θέλγητρα και αυτονομίας πάθη.

Ώριμες πράξεις η ζωή,χωρίς ρωγμές ο χρόνος

και οι διαστάσεις του μικρές,ίσαμε τη δημιουργία,

για να χωράει η αρετή, του χαρακτήρα οι μεταπτώσεις,

δασκαλεμένη πρόβλεψη και ωριμότητα ιστορίας.

Υπέκυπτε κι η λογική στον πειρασμό των θαυμάτων,

τακτοποιούσε δόγματα και οφειλές, επόπτευε μεγαλεία,

ώριμο λόγο άρθρωνε, φυλλομετρούσε ιδέες

και ησύχαζε τη συνείδηση στις κοινές παραδοχές.

Τώρα που στοχάζεται την τάξη ως πλάνη και αγυρτεία,

πώς θα ’ θελε ν’ αφεθεί σε υπερβολές και υστερίες,

σοφότερος να παρασυρθεί σε λάθη και παραλείψεις,

και τη δική του ωριμότητα χωρίς σχήμα να βιώσει.

Γ.Α.

Από τη συλλογή " ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΕΙΣ"

[Κάποιοι πληγώνονται]Πελεκούδα Γρηγορία

 Κάποιοι πληγώνονται

από αγάπη ακατανόητη

και άλλοι από ευτυχία

γράφοντας ατέλειωτα

ποιήματα

και κάποιοι πετάνε

σε αιώνια αναζήτηση

να την βρουν στο σύμπαν.

Γλιστρούν αόρατοι

σε ουρανό γεμάτο είδωλα

σε χρόνο που πέρασε

εξαφανίζεται πεθαίνει

ανακυκλώνεται

στο τώρα χάνεται.

Καθώς ένα άστρο

ταξιδεύει με ταχύτητα

στο φως οριζόντια

μέχρι το φως να θαμπώσει

στο δικό μου παρόν

της ύπαρξης το φεγγάρι

μετράει τους αναχωρητές

του συστήματος

αυτούς που αντιστέκονται.

Όχι μόνο δεν σιωπούν

αλλά υπερασπίζονται

την εμπέδωση αυτού

του βάρβαρου συστήματος

είτε γιατί προέρχονται

από τα σπλάχνα του

είτε γατί υπηρετούν

την άρχουσα ελίτ.

Εγώ ανήκω σ΄αυτούς

που αντιστέκονται

ένας απλός κομπάρσος

εκεί που μόνο ένα δένδρο έμεινε

και χάθηκε το δάσος,

το θέμα δεν είναι να αναζητήσεις

καινούργιο τοπίο

αλλά να έχεις καινούργια μάτια.

Έφυγα...

Γρηγορία Πελεκούδα

ΑΥΤΟΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ / Οικονόμου Λ. Γιώργος

 

Τι όμορφα που ζουν
οι αγαπημένοι μες στις φωτογραφίες
κι ας στάθηκε σκληρός ο χρόνος μαζί τους

αυτοί εξακολουθούν
να σηκώνουν ψηλά το ποτήρι
αφήνουν το χαμόγελό τους ακέραιο
φέρνουν μια στροφή στη μέση της πίστας
με το αγαπημένο τους τραγούδι

Περήφανοι μ’ ένα λουλούδι στο στόμα
ξέροντας καλά πώς να κρατούν
έξω απ’ τη φωτογραφία
τα σφάλματα

που τους ακρωτηρίασαν

ΘΗΤΕΙΑ / Οικονόμου Λ. Γιώργος

 

Κάθε βράδυ
δυο με τέσσερις
νούμερο γερμανικό
ξύλινη σκοπιά

Μια νύχτα
τρόμαξε πολύ
τη γκρέμισε ο αέρας
φοβήθηκε για Τούρκους

μα ήταν μόνο ο αέρας
πήρε και σήκωσε ψηλά
χρόνια ισόβιας θητείας

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ / Οικονόμου Λ. Γιώργος

 

Και που να πάω μου λες
γεννήθηκα μεγάλωσα αλήτεψα
πέθανα κι αναστήθηκα εδώ

Δυο χρόνια μόνο έλειψα μακριά
όταν με πήρανε φαντάρο

Πώς γίνεται ζωή χωρίς τις Εξοχές
την Αρετσού τα Κάστρα το Ντεπώ
χωρίς την Τσιμισκή με τις ωραίες γκόμενες

Και πού να πάω μου λες
κοντά στο σπίτι μου η Τούμπα
άμα κερδίσει ο Ολυμπιακός και λείπω
πώς θ’ ακούσω τη σιωπή της κερκίδας

Η ΑΦΙΞΗ ΤΩΝ ΘΗΡΙΩΝ / Καλοζώης Γιώργος

 

Ήρθαν οι λεοπαρδάλεις που
ήταν αγκαλιασμένες σφιχτά με
τους λαιμούς των δέντρων
Καμιά ακακία δεν εκφράζει το
παράπονο για το γδάρσιμό
της από τα νύχια
ούτε τα σφάγια εκφράζουν
το δίκαιο παράπονό τους
επειδή δεν μπορείς να είσαι
κάτι άλλο εκτός από αυτό
που είσαι και τότε οι ιδιότητες
δεν είναι δισυπόστατες
Πείτε μου γιατί οι κυνηγημένοι
δεν ανταλλάσσουν τους
λαιμούς τους
με ακριβά περιδέραια;
Μάλλον τα περιδέραια είναι οι
πράξεις που στοιχίζουν
Ήρθαν λοιπόν οι λεοπαρδάλεις
κι άρχισαν να μιλούν
μια γλώσσα που καταλαβαίνουν
μονάχα οι θηριώδεις
κι είπαν το μόνο νόημα του
κόσμου που μπορούμε να
σκεφτούμε είναι
οι μικροί μπαμπουίνοι ψημένοι
στα κάρβουνα
ούτε καν το λεξιλόγιο των
λίγων λέξεων που έχουν οι
κωφοί
αν λοιπόν τα παιδιά μας στο
λεοπαρδαλικό σχολείο έχουν
ανάγκη από στήριξη
ποιος θα μας σεβαστεί ποιος
θα δακρύσει ποιος θα
χτυπήσει με ενσυναίσθηση
την πλάτη μας αφού
απέχουμε τόσο πολύ
από καθετί το ανθρώπινο
είπαν οι λεοπαρδάλεις
κι ύστερα αποχώρησαν
μαζί με τις φυγές τους

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ / Καλοζώης Γιώργος

 

Ήρθαν οι αρρώστιες
που σε κάνουν να διερωτάσαι
χωρίς καμιά προειδοποίηση
λες και πρέπει να προειδοποιούν
όπως οι διαβάσεις με αυτόματο
σύστημα προστασίας
όπως οι τροχονόμοι που βοηθούν
όταν δεν λειτουργούν τα φανάρια
της τροχαίας
όπως οι φάροι που πλέον όλοι
είναι αυτόματοι
ποιος θα βοηθήσει ένα πλήρωμα
όταν όλοι τους είναι μεθυσμένοι
ενάντια σε όλους τους κανονισμούς
ποιος θα κατηγορήσει ποιον για
παράβαση καθήκοντος τα
φωταγωγημένα πλοία φωταγωγημένα
βυθίζονται
Ήρθαν οι αρρώστιες οι ανθεκτικές
οι αδιάβροχες στο νερό όπως τα
ακριβά ρολόγια χειρός και στα
φάρμακα
ίσως στο μέλλον οι άνθρωποι να είναι
γενετικά προγραμματισμένοι να μην
αρρωστούν
να θεραπεύονται όλες οι ασθένειες
όπως πάνω στο διαστημόπλοιο
Εντερπράιζ στη σειρά επιστημονικής
φαντασίας Σταρ Τρεκ από τον
αρχίατρο Μακκόι όμως εγώ πάντα
συμπαθούσα τον πηδαλιούχο Χικάρου
Σούλου που καθοδηγούσε το σκάφος
να περάσει μέσα από ραγδαίες βροχές
μετεωριτών πάντα με αίσια κατάληξη
ίσως λέω στο μέλλον να γεμίσουν οι
μακρινοί πλανήτες στο διάστημα με
Παναγίες της Τήνου και προσκυνητές
που έχουν τάμα να περπατήσουν
γονατιστοί από το λιμάνι μέχρι τον ναό
ίσως λέω στο μέλλον να πρέπει όπως
έχουν οι ορθόδοξες εκκλησίες μεγάφωνα
απ’ τα οποία ακούγονται οι λειτουργίες
να έχουν και τα νοσοκομεία μεγάφωνα
και ν’ ακούγονται τα βογκητά και τα
κλάματα
τότε θα ήμασταν προετοιμασμένοι
μάταιος κόπος κανείς δεν είναι ποτέ
προετοιμασμένος για τίποτε γι’ αυτό
και χρειαζόμαστε μιαν εναλλακτική
πραγματικότητα και τον κυβερνήτη
Τζέιμς Τ. Κερκ να δίνει ασφαλείς
οδηγίες για το πώς πρέπει να ζήσουμε
κι ακόμα την αξιωματικό επικοινωνιών
Ουχούρα για να μας μάθει πώς να
επικοινωνούμε
να λέμε αυτά που μια ζωή διστάζαμε
να πούμε αλλά και να τα εννοούμε

ΟΙ ΣΚΕψΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Εσύ που είσαι
τόσα πολλά πράγματα
είσαι η τροφή μου
είσαι καλοψημένη χωρίς
τα ξίγκια και τα νεύρα
είσαι ο πουρές όλες οι
αλοιφές
το χούμους η τυροσαλάτα
και το τζατζίκι
είσαι η ανατροφή μου
θα φτιάξεις ιστό για το
φατνίο μου
θα αγοράσεις παυσίπονη
κρέμα για τα ούλα μου
είσαι η φρουτόκρεμα το
αλεσμένο κρέας και το
φαρίν λακτέ
το παχυντικό για τα μωρά
με τα παραφουσκωμένα
μάγουλα και θα πίνω το
γάλα μέσα στο μπιμπερό
και το γάλα μετά το
κατσικίσιο
πρέπει να γίνεις μωρό για
να καταλάβεις κάπως τον
κόσμο
θα πετάξω το πι που
κληρονόμησα απ’ τους
γονείς μου και θα κινούμαι
με περπατούρα γιατί πρέπει
να γίνεις μωρό για να
καταλάβεις ίσως τον κόσμο
και θα πετάξω όλα τα
κουστούμια μου τις γραβάτες
μου και τα παπιγιόν μου και
τα ιταλικά παπούτσια μου
και θα φορώ από τώρα και
στο εξής τη σαλοπέτα μου
και τα εσκιμό μου και τον
υπνόσακό μου
μπορεί τότε να καταλάβω
τον κόσμο
ο κόσμος ποτέ δεν θα με
καταλάβει
ο απόκοσμος κόσμος

Στων ασφοδέλων τους λειμώνες / Ποταμιάνος Γιάννης

Εκεί που κατοικώ

στ’ αλωνάκι των άστρων

τ’ αστέρια τρεμοσβήνουν

τα ερωτηματικά τους

Κοιτάζονται στα μάτια

ο Αυγερινός κι’ η Πούλια

Και το φως μαχαίρι κοφτερό

καθαρίζει το όνειρο σαν μήλο

Να μένει απροστάτευτη η άσπρη σάρκα

καθώς καρτερεί τη ματαιότητα

Εκεί που κατοικώ στον προθάλαμο

του αδιανόητου

Επαίτης στα σκαλιά της αιωνιότητας

ζητιανεύω αθανασία

Εκεί που οδοιπορώ στο άβατο της σκέψης

υποκλίνομαι

καθώς λαμπυρίζουν τ’ άστρα

στη μαύρη χλαμύδα του αρχιερέα

κεντημένα

Κι όταν η λόγχη της σιωπής καρφώνεται

στα πλευρά του χρόνου

πυκνή πέφτει η καταχνιά

να οξειδώνει την προοπτική μου

Αφού στις σπείρες του γαλαξία μας

στροβιλίζεται η μοναξιά

Εγώ ερεβώδης,

στων ασφοδέλων τους λειμώνες οδοιπορώ

Εγώ ανέστιος

στα νεφελώματα της προσμονής υψιπετώ

Και ως πυράκανθος αειθαλής

ταΐζω τα κοτσύφια

στους δύσκολους καιρούς το καταχείμωνο

Κι’ όπως η στείρα σκέψη παρακμάζει

ατελεύτητη η απαντοχή μου πεζοπορεί

πολύανθη στην άδηλη ελπίδα

Έτσι με οθόνια τις αυταπάτες μου

σκεπάζω τις πληγές μου

καθώς με οιμωγές μοιρολογώ

τις θλιβερές αποδημήσεις μου

Γιάννης Ποταμιάνος