Στα μάτια της
ο κόσμος γυμνός
υγρά τα τζάμια της νύχτας
απόκρυφη εξομολόγηση
και ενταφιασμένα όνειρα
τη μνήμη φεγγίζουν.
Περασμένης φωνής
αντίλαλος
μικρά περάσματα
στο φως ξυπνά
κατάφορτη ελπίδες η νύχτα
ευτυχίας προάγγελος.
Στην ομορφιά
της φαντασίωσης
παρήγορη παράκρουση
το μάταιο.
Στη νύχτα που θάλπει ελπίδες
ας μην ξημερώσει ακόμα.
Σμιλεμένη ομορφιά
το σκοτεινιασμένο πρόσωπο
και σ’ ένα ερωτηματικό αφωνίας
μια μαρτυρία ανάμνησης.
Η μυρωδιά της νύχτας
πάνω σε μια παλιά φιγούρα
που σε πλησιάζει
και χάνεις τα λόγια σου.
Χωρίς ένα τέλος οι σκέψεις
άναρθροι ήχοι ανατινάζονται
σ’ ένα υπόγειο πέρασμα
που τον φόβο σέρνει
μιας παλιάς εγκατάλειψης.
Σ’ έναν συναγερμό αισθήσεων
η αλήθεια που σπαράζει
και στων χαμένων τη λάμψη
δώρο αποχωρισμού
τα κίτρινα φύλλα που θυμάμαι.
Ανέπαφη ακόμη
μέσα στης νιότης την αμφίεση
του θέρους μικρή θημωνιά,
δόλωμα μαρμαρωμένο γυμνό
στην ερημιά του λευκού της κήπου.
Μικρή πεταλούδα σε διψασμένο σώμα
πρωτόπλαστη Ελένη,
στην αρχή μιας εποχής αγκιστρωμένη
και στου πλοηγού της τον γρίφο.
Άοπλη ταξίδεψε στη σιωπή
της άκρατης ηδονής
και στου οργασμού τις κραυγές,
μικρό κύμα τώρα σκορπίζει
στη γαλήνη της ακροθαλασσιάς,
εκεί που ο ήλιος τυφλώνει τα όνειρα
και ταξιδεύει τον έρωτα
στη μοναξιά μιας ανάμνησης.
Καιρός για σύνταξη του τελικού Ισολογισμού. Ημερολόγια και συναλλαγές με
επιμέλεια να καταχωρηθούν, να συνταχθεί πραγματική Απογραφή για όλα τα
αποκτήματα (μακρινές αγάπες, ξαφνικοί έρωτες, χείλια ενωμένα σ’ ένα
ατέλειωτο adagio, απρόσμενοι χωρισμοί, ανεξίτηλες φιλίες, μεθύσια
ξημερώματα σε λάγνες αμμουδιές), να τακτοποιηθούν έτσι τα έσοδα και έξοδα
μιας ολόκληρης ζωής, να επανεξεταστούν οι Αποσβέσεις της (λέξεις που έγιναν
λόγια, φράσεις που καταλήξανε ποιήματα), να συλλεχθούν τα απραγματοποίητα
όνειρα, να υπολογιστούνε έτσι με λεπτομέρεια τα Αποτελέσματα Χρήσεως, οι
τελευταίες υποχρεώσεις και απαιτήσεις, κάτι λιγοστές προβλέψεις να εγγραφούν
με τίτλο «Εγγραφές προσαρμογής», να υπολογιστεί επακριβώς το Υπόλοιπο
Ταμείου – αν υπάρχει- καθώς και τα εναπομείναντα Αποθέματα και τέλος όλα
αυτά να αποτελέσουν πλέον τις Εγγραφές Κλεισίματος, χωρίς να προσδοκάται
άνοιγμα Νέας Χρήσης….
Ξύπνησα μες στη μαύρη νύχτα από ένα υπέροχο όνειρο. Στον ύπνο μου είχα
γράψει, λέει, ένα τέλειο ποίημα που το διάβαζα ανεβασμένος σε μεγάλη εξέδρα
μέσω μικροφώνου σε χιλιάδες ακροατές κι ο κόσμος το χειροκροτούσε ώρα
πολλή ζητωκραυγάζοντας. Λίγο πριν να ξυπνήσω το επαναλάμβανα από μέσα
μου διαρκώς ,ανάμεσα σε ύπνο και σε ξύπνιο, μην το ξεχάσω. Όμως σαν
ξύπνησα, το ποίημα και το όνειρο είχανε γίνει αγέρας. Και τότε άρχισε να με
βασανίζει η απορία, γιατί να μην μπορεί να κάνω print ή έστω save κατευθείαν
μέσα απ’ το όνειρο, να σώσω ότι μπορεί να απομείνει…
Μουσαφιραίοι ερχόμαστε παιδί μου,
μουσαφιραίοι φεύγουμε από τον ντουνιά
έλεγε η μάνα για τη ζωή κι εγώ δεν καταλάβαινα.
Ερχόμαστε και φεύγουμε για έναν λόγο
μου εκμυστηρεύονταν όταν μεγάλωσα,
για το ένα και μοναδικό τρατάρισμα της ζωής,
τον μέγα έρωτα, τον εξοντωτικό,
τον ανάριθμο, τον μέγα αμαρτωλό.
εκείνον που, θρύψαλα απ’ τον πόθο προσκυνάμε
τον χουβαρντά, τον ασίκη, το αλάνι,
αλλά κι αυτός, δεν είναι παρά ένας ακόμα μουσαφίρης.
Αυτή η σκλαβωμένη γη,
μαρτυρικά καθώς τη ζήσαμε
και μάνα τη φιλήσαμε
στο πρώτο και στερνό της ζωής φιλί,
μικρή, καρπερή κι αλύτρωτη
με φιρμάνι στου τσιφλικά τα χέρια,
αυτή η γη είναι δική μας,
το σπιτικό κι η δούλεψή μας.
Μια ολόκληρη ζωή,
αυτή η άγια και δόλια μάνα γη
σταλιά -σταλιά μας ρούφηξε
τα νάματα της ψυχής μας
καθώς την προσκυνούσαμε
απ’ το πρωί ως το βράδυ,
τη δίψα μας στις λάσπες της να σβήσει,
τη ζητιανιά της πείνας μας να κρύψει.
Αυτή η άπονη μάνα γη
που μάτωνε τα χέρια μας
και έλουζε το μέτωπο με ιδρώτα,
μας πρόδιδε μας κάρφωνε
φτωχούς κολλήγες κι άκληρους,
με δικασμένη την κάθε μας σοδειά
και τους κόπους μας χεριά-χεριά,
στα φέουδα και την κληρονομιά.
Χρόνους πολλούς, γενιές πολλές,
όνειρα κι ελπίδες νανουρίζουν.
Πικρή η θύμηση της πείνας
σκληρή της φτώχειας η ζωή,
μας γίναν δύναμη και πίστη ιερή.
Δώστε μας πίσω αυτή τη γη,
να’ ναι δικό μας το ψωμί, δική μας η ζωή,
γιατί αυτή η γη είναι δική μας.
Η ενσυνείδητη σπουδή προσώπων και γεγονότων
ως πόρισμα και διδαχή στης ιστορίας τη μελέτη,
αποτελεί θέαση και ανασκόπηση του μέλλοντος,
τολμηρή φαντασία επινοήσεων και μαρτυριών,
αναπόληση και νοσταλγία προθέσεων και προσδοκιών.
Του χθες οι επώδυνες αλήθειες είναι συμβατές
και η αποδοχή τους, πρώτιστη ανάγκη επιστροφής
στον προγραμματισμό και τη διαβούλευση του αύριο,
να είναι το σήμερα στοχαστικό και ευσύνοπτο
σε περιλάλητες δοξασίες και τρέχουσες εφαρμογές.
Παινέματα ευπροσήγορα κι ευδόκιμες διανθίσεις
ανιστόρητων εποχών και αλλόδοξων φρονημάτων,
με πρόταξη την ελευθερία και δύναμη του λόγου,
συμπαιγνία είναι ναρκισσισμού και ειδημοσύνης,
διαφέντεμα στην κενότητα προοπτικής και ιδεών.
Ο καθωσπρεπισμός, συνέπεια της παραδοχής
κοινωνικών σχημάτων και κλειστών παρατάξεων,
οχύρωση του δεδικασμένου σε κάθε αλλαγή,
να είναι η απουσία κέλευσμα και απαντοχή,
συμμόρφωση και ρητή αποδοχή της ευκολίας.
Η συνομολογία σε σοφίας προτάγματα και θέσεις
για την επένδυση με ρήτρες ελεύθερου στοχασμού
στη γνώση και της ευρυμάθειας την επιμονή,
χωρίς επιφανειακές αναγνώσεις και αφορισμούς,
αναγνώριση είναι του ευ γίγνεσθαι και αρετή.
Η αμφισβήτηση παγιωμένων αντιλήψεων και θεσμών
σε πατριαρχικές δομές και νόμιμες συγκλίσεις,
με τη μνήμη κιβωτό παραστάσεων και επιλογών,
δεν είναι παρέκκλιση καθεστωτική κι αυθαιρεσία
παρά εκσυγχρονισμού διάγραμμα και δημιουργία.
