ΕΝ ΑΡΧΗ / Καπλάνη Βικτώρια

 

α

Φως εν αρχή και δάκρυ
αγέννητο στις κόγχες των ματιών σου

κάπου χάθηκες
και χάθηκε κι ο δρόμος

σκηνοθετείς πάλι από την αρχή
την αναπαράσταση του αθέατου ταξιδιού
από το χάος στον έρωτα και τη μοίρα

χαράζεις το όριο
τις τρεις πρώτες νότες
πρελούδιο σε λα μινόρε

β

Από τα χλωμά νερά της λήθης
μια στιγμή αέρινη
έτοιμη να διαλυθεί στο φως
δάκρυ εγώ φωνήεν
στις χορδές της άρπας συλλαβή της αγωνίας
άθυρμα στη δοκιμασία των χρωμάτων

μεταμορφώνομαι
κόσμημα και νιο φεγγάρι
πίσω από τα σύννεφα της σκέψης σου
ανατέλλω και ο ουρανός σου πλημμυρίζει
αντιφεγγίσματα
αδικαίωτων στιγμών

γ

Δέσμη φωτονίων επί του ύδατος ορθρίζει εκ νυκτός μια σταγόνα μια νότα παίρνει φως κίνηση αργή τελετουργική στους ανέγνωρους ρυθμούς του σύμπαντος απ’ αυτήν φωτίζεται μια άλλη κι ύστερα άλλη η σκέψη ρέει ανακαλεί το άνυδρο τοπίο απολύει στον αέρα τα πάθη της μια λάμψη όλα μια εύθραυστη στιγμή η γέννηση

Η άγνωστη φίλη / Καπλάνη Βικτώρια

 

Ένα τετράγωνο
κάδρο κενό
ένα ερωτηματικό
ένα ξυλάκι κανέλας
ένα κλειδί του χαμένου σπιτιού
από σκουριασμένο σίδερο
τα φυλαχτά της
ο τοίχος
στο χρώμα της γης
ασφαλές, μητρικό, σιωπηλό
όλα όσα συμβαίνουν εκεί είναι κόσμος
ό,τι ποθεί η ψυχή
και σχεδιάζει είναι κόσμος
η σιωπή της
να συντονιστεί με μιαν άλλη
από το ρήγμα κρινάκι της αρμύρας
ο λόγος

ένα τετράγωνο
ένα κλειδί
ένα ερωτηματικό στο λαιμό της κρεμασμένα
μενταγιόν μαγνήτης
προσανατολίζει το βλέμμα
να διασχίσει την απόσταση
μέχρι τον άγριο κήπο της καρδιάς της
πρόσωπο παιδιού
κορμί ανάλαφρο, μίσχος που ισιώνει
να χαιρετήσει τον ήλιο
κάθε φορά σε άλλη πόλη
στα χνάρια του χρόνου κεντάει
φύλλα πλανόδια μαντείες του αιθέρα
σε κάθε τόπο πλάθεται και γεννιέται εξαρχής
καθρεφτίζει στο σώμα του
τα αντιφεγγίσματα της δικής της μεταμόρφωσης

Την είδα στο λυκόφως
μιας καλοκαιρινής μέρας
η άγνωστη αιχμάλωτη της σκιάς μου
μου χαμογελά
στο άδειο κάδρο.

Νεκρομαντείο / Καπλάνη Βικτώρια

 

Κατεβαίνει τη στενή σκάλα
φωτισμός ελάχιστος τεχνητός
ψηλαφεί με δέος τις πέτρες
δοκιμάζει την ηχώ
ο τρόμος εδώ υποβάλλεται.

Ανακαλεί την αναγνωστική εμπειρία
ζητά τη συνδρομή της εις μάτην
περιμένει ένας ίσκιος να φανεί.
Απορεί κι ας στην πραγματικότητα γνωρίζει.
«Απέσβετο η ισχύς του χώρου».
Οι νεκροί δεν πλησιάζουν πια
το ιερό στην περιέργεια αντιστέκεται.

σε κλωστή μεταξωτή
στην ανέμη τυλιγμένη
μύθων αποκυήματα
ρήματα βήματα
πάνω εκεί

ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ / Αλεξανδρής Γιώργος

[ Αθήνα  6−12−08.

Σκοτώνουν ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι.
Το δικό μας αγόρι, το παιδί του κόσμου.
Επειδή  επέμενε να ζει στον κόσμο των παιδιών
και η εξουσία δε συγχωρούσε παρατάσεις στη χώρα των ονείρων.
Ήταν επικίνδυνο. ]

Αγόρι μου,
που σε μεγάλωνα με πεθυμιές κι ανάσες
κι ονειρευόμαστε μαζί στου ήλιου το κατόπι,
να ’ναι η ζωή σου ανατολή κι οι μέρες σου δοξάρι,
πώς έγινε και βιάστηκες στο λιόγερμα να φτάσεις,
χωρίς σεργιάνι στην αυλή, στου κόσμου τα περβόλια,
χωρίς  αγνάντιο σε στρατί ψηλά από παραθύρι!

Αγόρι μου,
στο ματωμένο στήθος σου, στα σφαλιστά σου μάτια,
σημάδεψαν το όνειρο τ’ αβόλευτο της νιότης,
αυτό που εγώ ζωγράφιζα και θέριευε σε σένα,
να μας νυχτώσουν την ψυχή, το νου να μας φοβίσουν,
της μέρας γύρισμα ζεστό να μην αφουγκραστούμε,
γιατ’ είναι η ζωή μας μέτρημα και οι καιροί δικοί τους!

Αγόρι μου,
οργίστηκαν οι γειτονιές και πλάτυναν οι δρόμοι,
ανέσπερο φως σε έδειξαν, παιδί του κόσμου σ’ είπαν.
Πού νa ’βρω κουράγιο να τους πω, σοφία να μαρτυρήσω,
πως κάθε μέρα πέθαινες στη μοναξιά μαζί τους,
πως κάθε πρωί και μια βολή κι απόγνωση η νύχτα
γιατ’ είναι πολλοί αυτοί που ως λάφυρο θα σε πανηγυρίσουν!

                             Γιώργος  Αλεξανδρής

Η ΜΑΝΝΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ /Σταυραετός / Β.Α

 

 
Έγερνε η μέρα αλαργινά αλλοχωρίτη ήλιο
ζαβό  κοπάδι έμπαινε βελάζοντας στη στάνη
κι έφευγε μες τ’ απόβραδο της κορυφής προσήλιο
που στη ματιά αντιφέγγιζε του ταπεινού τσοπάνη.
 
Στο χιόνι απάνω άφησε ο γερο βοσκός τ’ αχνάρια
κι άναψε λάμπα σε φτωχό καλύβι να φωτίζει
λαμπύρισε κι ο ουρανός απόθαμπα άστρα ανάρια
ξερό κεδρό μες τη φωτιά τινάζεται και τρίζει.
 
Μα απόψε αλλιώτικη η βραδιά για τον καλό ειν’ ποιμένα
που’ χει κλεισμένο στην καρδιά της Βηθλεέμ τ’ αστέρι
μαχαίρια ’γίναν του χαμού χρόνια τα προδομένα
απ’ όσα  νιότης η χαρά του είχε πρώτα φέρει.
 
Μόνος ! και φεύγει η σκέψη του! Στην άγια νύχτα πάει
στα ωσαννά  Άγγελος κι αυτός ! Άγγελος φωτοφόρος!
μέσα στην άρρητη χαρά του Θείου σπηλαίου πετάει
όπου γεννήθηκε Θεός ανθρώπων Λυτροφόρος.
 
Είχε αποκοιμηθεί γλυκά σαν βρέφος να ’ν σε μάνα
αόρατη μία μορφή του κράταγε το χέρι
των Χριστουγέννων ορθρινή ακούστηκε  καμπάνα
κι έλαμπε στην Ανατολή της Βηθλεέμ τ’ αστέρι.
 

ΤΟ ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΣΜΑ / Γιώργος Αλεξανδρής

 

              

Η εσπέρια πεταλούδα έγινε ανεμοστρόβιλος
γύρω στη λάμπα τη φωτεινή.
Χτυπούσε τα πολύχρωμα και απαλά της φτερά
στο καυτό το γυαλί, στη στεφάνη.
Ζητούσε ως κορασίδα στο φως νυφικά να ντυθεί
και σ’ αυτό με πάθος στροβιλιζόταν.
Αθάμπωτο βλέμμα στο φέγγισμα, κορύφωση διπλή,
ακόρεστη μανία και θέλξη μαγική.
Χορός το φτερούγισμα στων θεών το χοροστάσι,
νύμφη των χρωμάτων να στολισθεί.
Είχε η φύση κάλλος, ασπροφορεμένη στο φως,
ζηλεμένη στο θάμπος μιας άλλης ζωής.
Διπλοφτέρουγες οι επιθυμίες και η ζάλη δυνατή
σε χρυσή κορώνα να μεταμορφωθεί.
Το πεταλούδισμα λάμπρισμα και παράδοσης ψυχής,
στην αθανασία, να έχει νόημα η ζωή.
Και ήταν μονάχη κόρη της νύχτας αλαργινή
χωρίς ταίρι στη χαρά την κρυφή.
Άραγε τι θα ένιωθε αν γνώριζε ότι και άλλες νύμφες
πεταλουδίζαν σ’ ένα άλλο έντονο φως;
                                    *
Έστεκε μόνος, απέναντι από τον τρελό της χορό,
άναυδος με την απορία στα μάτια.
Δαψίλευε στης μοναξιάς τον πολύκλιτο ναό
τον κρυφό της υμνωδίας παρασυρμό.
Ορφάνευε στη φωταγώγηση ονείρων και προσδοκιών
στης φιλοδοξίας το περιστύλιο.
Αριθμούσε βεβαιότητες, προσθήκες και υπερβάσεις
με αυτοπεποίθηση και εγωισμό.
Με πάθος προσπερνούσε υποδείξεις και μιμήσεις
πρωτότυπες να είναι οι ορχηστρώσεις.
Με θάρρητα διαφέντευε την πρόκληση και τον πειρασμό
να ξεπεράσει τον γνώριμο εαυτό.
Δεν είχε ο κόσμος όρια και κοντινούς τερματισμούς
και η θέλησή του περιορισμούς.
Ούτε και ανάγκες ευπρόσδεκτης προσαρμογής
με διαδοχή την υστεροφημία.
Παρά μόνο άγγιστρα αναρρίχησης και επιβολής,
στην τελετή της επινόησης και της εφαρμογής.
Πεταλούδισμα ζωής το δοξαστικό της υπερβολής,
χωρίς αλαζονεία και πρόθεση αναστολής.
                          Γιώργος   Αλεξανδρής

Κύκλος δώδεκα μελοποιημένων ποιημάτων του Γιώργου Δουατζή / ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

 

Κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο (You Tube) από το ΡάδιοΤέχνης ο κύκλος δώδεκα μελοποιημένων ποιημάτων του Γιώργου Δουατζή, σε μουσικές συνθέσεις του Λάμπρου Μητρόπουλου, με χρήση ψηφιακών μέσων και Τεχνητής Νοημοσύνης. Πρόκειται, ίσως, για την πρώτη φορά που μελοποιείται ποίηση στην Ελλάδα με τη χρήση υψηλής τεχνολογίας.

 

            Τα έργα μπορούν να ακροαστούν όσοι ενδιαφέρονται στη διεύθυνση: https://www.youtube.com/playlist?list=PLR4sREA42ckVUZoYZEfTGUe3lZ6LYGjDV

όπου και η πλήρης λίστα των δώδεκα τραγουδιών. Στην μελοποίηση των ποιημάτων, τα οποία επέλεξε ο Λ. Μητρόπουλος, μεταξύ άλλων, χρησιμοποιούνται φωνές τενόρου και σοπράνο, η δε οπτικοποίηση έγινε με χρήση Τεχνητής Νοημοσύνης, αλλά και εικαστικών έργων του Γ. Δουατζή.

 

            Ο Γιώργος Δουατζής είναι ποιητής, συγγραφέας, δημοσιογράφος. Εξέδωσε τριάντα οχτώ βιβλία (ποίηση, διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά), συμμετείχε σε δεκαεννέα συλλογικά έργα, έργα του περιλαμβάνονται σε δεκαέξι ανθολογίες-λεξικά, έγιναν δέκα θεατρικές παραστάσεις με έργα του. Έχουν μεταφραστεί έργα του σε οχτώ γλώσσες. Έχει εκθέσει έργα ζωγραφικής σε δύο ατομικές και τρεις ομαδικές εκθέσεις. Η νέα ατομική του έκθεση θα πραγματοποιηθεί στον χώρο πολιτισμού «Λόφος Artproject» (8-31 Ιανουαρίου).

 

             Ο Λάμπρος Μητρόπουλος εργάστηκε ως στέλεχος επιχειρήσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μαθήτευσε στην κλασική κιθάρα με δάσκαλο τον Βαγγέλη Μπουντούνη στο Εθνικό Ωδείο. Το 2005 ίδρυσε το Radio Art - Ραδιόφωνο Τέχνης, με στόχο την προβολή ποιοτικής μουσικής και ποιητικού λόγου. Συνεργάστηκε με τη δισκογραφική εταιρεία Σείριος του Μάνου Χατζιδάκι και με τον Μίκη Θεοδωράκη, οι οποίοι του παραχώρησαν το σύνολο του έργου τους για παρουσίαση. Το Radio Art - Ραδιόφωνο Τέχνης  https://www.radiotechnis.gr/ έχει αποσπάσει πλήθος θετικών κριτικών στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 2021, οι Times του Λονδίνου το κατέταξε στους δέκα καλύτερους διαδικτυακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς παγκοσμίως.

 

 

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ / Αλεξανδρής Γιώργος

Η μάνα μας, η Άγια, οικοκυρά κι αφέντρα,
πλατύφυλλο αγιόκλημα στου σπιτιού την  αυλή
και άγνεστη ανατολή στο ανοιχτό το παραθύρι,
από τότε που κρατούσε τις μέρες στην ποδιά της
και μοίραζε πρωινά και δειλινά στη γειτονιά,
δεν ήξερε από προσχήματα και ψευδομαρτυρίες.

Έσκυβε πάνω από τους βιαστικούς καιρούς
με σκέψη δίστομη και λόγο ακονισμένο,
ώριμη ανάγκη της δύσκολης και αχάλκευτης ζωής
και ανέσυρε μέσα από θορύβους και σιωπές
την ερημιά και τα βαθύσκια κενά του κόσμου
χωρίς να φοβάται από ιερές γραφές και μνήμες.

Και στο κατόπι της, οι άγουρες περπατησιές μας
όρκοι ψυχής, ηρωισμοί και αστέγαστες θυσίες
στο επόμενο ξημέρωμα να έχει ο ήλιος χρώμα
από την ομορφιά και τη βία του αυθόρμητου,
από τη σοφία του θυμού, το πείσμα της ουτοπίας,
γιατί δεν νιώθαμε της εποχής τους μονολόγους.

Και σημαδεύαμε πιο κει ορόσημα κι αλήθειες,
ταπεινές  ομολογίες ήθους και σεβασμού
με αμφισβητήσεις, ανατροπές και ρήξεις,
με μυήσεις  σε αναδρομές και αποδράσεις,
στο  χθες της άγιας μάνας μας να προλάβουμε
το δικό μας πρώτο πέταγμα, στο αύριο της χαράς.

Ζεστή φωλιά η αγκαλιά, γλυκόχαρη η ματιά της,
απαίδευτες οι φωνές και προσταγές οι συμβουλές,
φόβου τρέμουλο η γη και λίκνισμα ο ουρανός
να πλάσουμε στο πέταγμα χρυσό το ριζικό μας,
με αμανάτι την ευχή και τη δύναμη της αγάπης,
με το πέταγμα περπατησιά στ’ απέραντο του κόσμου.

Πολυφτέρουγα πουλιά στου ουρανού τις στράτες,
αφτέρουγοι άγγελοι στης μάνας τη δεσποσύνη,
τα χρόνια να προσπεράσουμε μεγάλοι να γενούμε,
τον κόσμο να γνωρίσουμε στη φρόνηση και τη βιάση,
να ‘ναι το πέταγμά μας τρέξιμο στης γης τις απλωσιές,
οι προσδοκίες σμίλεμα και τα όνειρα κατακτήσεις.
 
                                       Γιώργος  Αλεξανδρής

Όταν η Joan Baez τραγούδησε το «Άσμα Ασμάτων» στα Ελληνικά

ΤΟ ΛΥΝΤΣΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥ / Σταυραετός / Β.Α

 

                                                                                                                                                                     

                                                                                                                                                                                  Ελλάς δη,

                                                                                                                                                                                  τι πέποιθας επ  ανδράσι ηγεμόνεσιν θνητοίς

                                                                                                                                                                                  οις ουκ έστι φυγείν θανάτοιο τελευτήν;

                                                                                                                                                                                  προς τί τε

                                                                                                                                                                                  δώρα μάταια καταφθιμένοισι πορίζεις

                                                                                                                                                                                  θύεις τ’ ειδώλοις;

                                                                                                                                                                                  τις το πλάνον εν φρεσίν θήκεν ταύτα τελείν

                                                                                                                                                                                  προλιπούσα θεού μεγάλοιο πρόσωπον;

 

 

                                                                                                                                                                                                                      ΑΠΟ ΤΑ ΣΙΒΥΛΛΙΚΑ

 

ΤΟ ΛΥΝΤΣΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

Στον  κόσμο των ζώων

αν κατά λάθος κάποιος λύκος τραυματιστεί

η υπόλοιπη αγέλη τον κατασπαράζει.

Στον κόσμο των πιθήκων

αν κάποιος πίθηκος

ξεφύγει από το νόμο της ζούγκλας

η ομάδα του επιτίθεται με νύχια και με δόντια

και τον ξεσκίζει.

Στον κόσμο των πουλιών

αν μια κλώσα δεν προστατέψει τη φωλιά της

τα σαρκοβόρα αρπακτικά

θα καταβροχθίσουν τα νεογνά της.

Στον κόσμο των ερπετών

το πιο δυνατό ερπετό στο δηλητήριο

συνήθως σκοτώνει το πιο αδύναμο.

Στον κόσμο της θάλασσας

το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό

και το πιο πονηρό τρώει το απονήρευτο.

 

Αυτός  είναι ο νόμος της φύσης.

 

Στο ανθρώπινο είδος

αυτό το αναλαμβάνουν

οι ασυνείδητοι δημοσιογράφοι

με τη βοήθεια διεφθαρμένων δικαστών και πολιτικών τυχοδιωκτών

με συμμέτοχους σκοτεινούς τραπεζίτες

και με  εκβιαζόμενους εργασιακούς δούλους

που ονομάζονται ψηφοφόροι.

Αυτοί διαχειρίζονται το ανθρώπινο λάθος

που συνήθως το προκαλούν οι ίδιοι

με το προαναφερθέν της ζούγκλας πνεύμα.

 

Αυτός είναι ο νόμος της Απόλυτης Ανθρώπινης  Ηλιθιότητας.

 

                                                                                                             Β.Α.