Κι’ εμένα, κάποτε σε τάφο πάγιο,
και τρίχρονο θα εμφυτεύσουν
Παππάς και ψάλτης σε ήχο πλάγιο
« Ζωήν αιώνιον» θα προφητευόσουν.
//
Ο νεκρός «δεδικαίοται» ανυπερθέτως,
δεδομένου αμαρτίες πληρώνονται καθέτως.
Ουδείς απ’τον νεκρό , κίνδυνον διατρέχει,
αντίθετα χαρά, αν κληρονομιά κατέχει.
//
Και με τον «τελευταίον ασπασμόν»
του εκλιπόντος.. «τελώντας εις σκασμόν»,
μιαν αλήθεια θα αρθρώσουν,
δίχως αιτίαν ν’ αποδώσουν,
και με «ίσον» των ψαλτών την μπάντα,
«μετά τον θάνατον….εξηφάνισται τα πάντα.»
//
Οι αγαπώντες με, λίγο-πολύ θα κλάψουν
Παππάς με τέσσερις θα με πάνε, και δυο θα με θάψουν.
Θαρρώ πως διάλεξαν, το άτμητο και φυσικό «εφτά»;,
μάλλον για να χρεώνουν τη κηδεία τριπλάσια λεφτά.
//
Νεκρόδειπνον ακολουθεί φτηνό είτε σπουδαίον
κατάλοιπο που.. λέγεται κι’ αρχαίον.
Οι Ζώντες, «εις μνήνην» θα φάνε και θα πιούνε,,,
κι’ ανομολόγητα στα σώψυχα θα πούνε:
«Δεν είμ’εγω, ο νεκρός.. ευτυχώς……
κι’αλί, σαν έρθει η σειρά μου..δυστυχώς»
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείον,
άρρητο των άπληστων αποτελεί στοιχείον.
//
Κύριε, ελέησον μας εν ζωή,
γιατί στον Αδη δεν υφίσταται «πνοή».
Δεν υφίσταται ελπίδα μήτε κανένας φόβος,
αφού, μήτε πόνος, μήτ’ επιστροφής τις κόμβος.
//
Απάλειψον ταις αμαρτίαις εμού κι’ άλλων μιαρών
ακρίτως τελεσάντων εξ αισθημάτων μισερών.
Σώσον και ελέησον, άτυχων ζώντων το κακόν,
αφού οι πεθαμένοι στερούνται αναγκών
//
Κύριε, δώσε στους ζώντες καρτερία,
κι’απάλλαξε τους απ’ανθρώπινα «θηρία».
Δώστους πυγμή στο νού, να σπάζουνε αγγεία,
Στους αρρώστους, δώσε υγεία.
Στους ενόχους , ανάνηψης τιμωρία
και στους αθώους σκλάβους ελευθερία .
Ενθύμου. Ω θνητέ, η ζωή χρόνου είν’ πεπερασμένου
κι’ αθάνατος ο θάνατος , κάθε οντογενημένου.
Πεπερασμένο και του έρωτος το «άβλητον βέλος»
και άδειο το σκέλεθρο του ‘άπληστου, στο τέλος.
«Ημέν»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου