ΑΥΤΟΚΛΗΤΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ / Γιώργος Αλεξανδρής

 

Σε περισπούδαστους καιρούς και εποχές δικαιωμένες
με συστάσεις, υποδείξεις, αναγκασμούς και απειλές,
εκεί όπου οι σκιές δογμάτων, ρητών και σοφιστείας
γίνονται τρόπος σπουδής και εφαρμόσιμης συνταγής
για μια εφήμερη προσδοκία και εντελλόμενη συμπεριφορά,
συνθέτουμε μια ρηχή και ασπούδαστη καθημερινότητα,
πρεσβεία στην ευπείθεια και συνύπαρξη στην ομοδοξία.

Με ανυπόκριτους λογισμούς και μνήμες προικισμένες,
στην αναρώτηση για τις συνήθειες και τις κοινές λατρείες,
στην ιστορία καταφεύγουμε διέξοδο κι απάντηση να βρούμε
σ’ αυτήν που έρευνας ιερείς ιχνηλάτισαν και βρήκαν
σε κώδικες βαθιά μυστικούς και πολυσέλιδες βιογραφίες,
ωραιοποιήσεις, μεταφορές, σχήματα και συμβολισμούς,
αιτιολογίες να έχουμε κι εμείς στους συμβιβασμούς μας.

Η πλουραλιστική συμβίωση ως εχέμυθη αναγνώριση
σε μια κοινωνία ασφαλή με συνείδηση του χρέους,
χωρίς κρησφύγετα αναγκών και καταφύγια επινοήσεων,
με ώριμες παραδοχές, συμφωνίες και αντιστίξεις,
μένει αποζήτησης μορφή και ανεπάρκειας ύστερη γραφή,
ακολουθία συμβατή με εύπεπτες ρήσεις και ευχολόγια
στους ήχους της παράδοσης και της αλληλουχίας.

Στης αυταρέσκειας την οίηση και την εγωπάθεια,
με συνέχεια και συνέπεια σε αναδρομές και επιδείξεις
και τον εφησυχασμό αποδοχή ασφάλειας και τάξης,
βρίσκουν επίκληση και στέγασμα αυτόκλητοι σωτήρες
ως μέντορες και ταγοί, επίδοξοι και σώφρονες ηγέτες,
με γαλαντόμες ρήτρες τιμής, ισότητας και δικαιοσύνης
την  απότοκη αγωνία μας σε σιωπή να φαλκιδέψουν.

              

ΛΕΥΚΗ ΣΕΛΙΔΑ/ Παυλίδης Βασίλης

 

Αντίπαλός μου πάντα η λευκή σελίδα.
Ξέρω πως της αξίζουν άλλες λέξεις,
άλλα νοήματα, άλλη τέχνη.
Ξέρω πως της αξίζει μεγαλύτερο βάσανο,
περισσότερη αλήθεια.
Πόνος που δεν υποφέρεται
η αδυναμία μου ν’ ανταποκριθώ
στις δικαιολογημένες της απαιτήσεις.
Ανάξιος να διαβάσω τι μου γυρεύει
ακόμα και μια λευκή σελίδα.

ΔΙΑΙΡΕΣΕΙΣ΄/ Παυλίδης Βασίλης

 

Τείχη υψώνονται
Στων καιρών το γύρισμα
Κι αν ξέρεις πες
Ποιοι αληθινά οι μέσα
Και ποιοι άραγε οι έξω

Ρήγματα βαθαίνουν
Στης Ιστορίας την κλειστή στροφή
Κι αφού ξέρεις πες
Ποιοι τον ουρανό κοιτούν
Και ποιοι άραγε τον βούρκο

Ως ξεχωριστός
Τον κόσμο χώρισες

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2015 / Παυλίδης Βασίλης

 

Πόλη που ζεις βουβά, αμήχανα τον θάνατό σου
Των ανθρώπων οι αγάπες
Στοιβάζονται σε κάθε ζεστή από τη χρήση γωνιά
Κάθε μέρα ένα βήμα προς το τέλος
Μοίρα κοινή με το άμοιρο κοινό σου
Μήπως ο θάνατος δεν είναι για σένα;
Εσύ χάιδεψες κάθε έρωτα την ανάσα
Εσύ ποτίστηκες με κάθε αποχαιρετισμού το δάκρυ
Εσύ παρηγόρησες κάθε μοναξιάς την παραίτηση
Μήπως το τέλος δεν είναι για σένα;
Με υπομονή αγκάλιασες κάθε προσπάθεια
Να διεκδικήσουμε ύπαρξη στη δική σου ανυπαρξία
Το μέλλον σου ήρθε τώρα
Δεν το περίμενες
Μα για το μέλλον δεν είναι ποτέ νωρίς
Δεν είναι ποτέ αργά
Πόλη που και τη δική μου λαθραία ζωή δέχτηκες
Σου απευθύνομαι
Σου υποκλίνομαι

Δύο ποιήματα από το ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΣΤΟ ΜΝΗΜΑ του Βασίλη Ιωαννίδη

 

Και μη μου πεις

πως δεν σε ενημέρωσα,
πως δε σε πληροφόρησα
επαρκώς·
όλα στο χώμα επιστρέφουν,
εκεί τελειώνει το ταξίδι.
Από τον τάφο σου μιλώ,
μήνυμα- επιβεβαίωση
Σου στέλνω·
δυο λέξεις μόνο
προτού προλάβει και με λιώσει
η αποσύνθεση

/////

Τίποτε δεν συγκράτησε
η πόλη·
χείμαρρος ορμητικός
παρέσυρε τα πάντα.
Μόνος και ξένος
έμεινε
στο ίδιο του το σπίτι

Πέντε (5) ποιήματα από τον ΕΡΩΤΑ ΣΤΗ ΜΕΘΟΡΙΟ του Βασίλη Ιωαννίδη

 Κλαδιά

φορτωμένα ελιές
ο κόσμος σου`
ελαφρά τον τινάζεις
και γεμίζουν τα χέρια
καρπούς

*

Ρίζωσα
στα στήθη σου
πλουτίζω
απ’ το χυμό σου

*

Σαν τριαντάφυλλα
τα μάτια σου,
αιμάτινα`
όλο φωτιές

*

Κεριά που ανάβουνε
τα μάτια σου
τη νύχτα

*

Τα δυο σου μάτια
φάροι
που φωτίζουν
το σκοτάδι

Τρία μικρά ερωτικά του Βασίλη Ιωαννίδη

 Το βάραθρο να γίνει φως

πλατύσκαλο
στον κόρφο σου
να περπατήσω

...

Ανοίγουνε
τα φύλλα της καρδιάς σου
και με πνίγουν

...

Σα ναυαγός,
στο σκοτεινό σου βλέμμα
πέφτω

ΑΡΙΑΔΝΗ / Δασκαλάκης Βασίλης

 

Έρπω χωρίς μίτο
ομιχλώδης
ακόρεστος ιέραξ ή
θαλάσσιος ίππος
να φεύγω πάμφτωχος.

Όμως στη γλώσσα μου
η αγάπη έχει χρώμα μπλε
και φεύγω πάμφωτος.

Είμαι βαρκούλα στο γιαλό
και συ μεθάς με άστρα.

ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΙΚΟ / Δασκαλάκης Βασίλης

 

προσοχή κύριε, θα μείνετε στείρος
βγάλτε τη βέρα και
βάλτε στην καρδιά το ρουλεμάν
βαθιά αναπνοή
ύστερα στύσις
ανάρπαστοι και παραγωγικοί
δημόσιοι υπάλληλοι
κύριε Καρυωτάκη
δώστε τη σφαίρα
και εμείς αναλαμβάνουμε τα υπόλοιπα

να πάρεις παραπεμπτικό
σφραγίδα στρογγυλή στη γραμματεία

αθέλητος συνωστισμός
σε σκοτεινούς διαδρόμους
με τους πλασιέ εταιρειών
και τα ετοιμοπόλεμα
γραφεία τελετών

ΜΑΝΑ / Δασκαλάκης Βασίλης

 

όσο περνά ο χρόνος
κι οι μέρες κυλούν με ταχύτητα
μένει στην καρδιά ένα ημερολόγιο τοίχου
σκέφτομαι πόσοι ποιητές σε ύμνησαν
σε λάτρεψαν σε εξύψωσαν
τρομάζω με τον εαυτό μου
γιατί τάχα γράφω ποιήματα
(κι έναν στίχο για σένα δεν βρήκα)
κάποιοι λένε είναι καλά
κι άλλοι με λένε γραφικό
μα δε με νοιάζει μάνα
κοιτάζω τον χρόνο κατάματα και δεν μου λείπεις
κοιτάζω τον καθρέφτη και βλέπω τη μορφή σου
σε βλέπω
μαλλιά, χαμόγελο, μάτια, ίδια όλα
κλωνάρι σου είμαι

Ἐκεῖνο τὸ Ἄστρο / Γεραλής Γιώργος

Ἐκεῖνο τὸ ἄστρο, τόσες νύχτες καρφωμένο
πάνω ἀπ’ τὰ νέα βουνὰ καὶ τόσο ἀπόμακρο,
σὰν τὴν πατρίδα τοῦ πόνου μας, σὰν κάθε πατρίδα.
Νὰ ’τανε κὰν ἕνα ὄνειρο νὰ μᾶς τυλίξει
μιὰ θαμπὴ περιπλάνηση, κι ἀπὸ κορφὴ σὲ κορφὴ
κι ἀπὸ πλαγιὰ σὲ πλαγιά, νὰ θυμηθοῦμε.
Κάπου ἡ πηγὴ ἀναβρύζει, κάποτε κινήσαμε,
κάπου χαθήκανε τὰ βήματά μας.
Εἶδα
τὸ χέρι της νὰ ὑψώνεται μὲς στὴν ὁμίχλη,
κόκκινο, μὲ τὴ βούλα τῆς πληγῆς, τρεμουλιαστό,
στὴ σύσπαση ποὺ ξέρει ὁ θάνατος
γυρεύοντας τὴ γῆ,
στὴ σύσπαση ποὺ ξέρει ὁ ἔρωτας
ψάχνοντας γιὰ ἕνα δρόμο πρὸς τὰ ἄστρα.

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΧΕΡΑΣ

 

          Το έτος 2024 συμπληρώνονται εκατόν είκοσι (120) χρόνια από τη γέννηση του ποιητή, πολιτικού και αγωνιστή, Γιάννη Κουτσοχέρα και τριάντα χρόνια (30) από την αποδημία του για τα Επέκεινα.

Εν όψει αυτής της διπλής επετείου το «Διεθνές Ίδρυμα Γιάννη Κουτσοχέρα και Λένας Στρέφη» και το Φιλολογικό περιοδικό «ΝΟΥΜΑΣ», προκηρύσσουν Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης, προς τιμή και μνήμη του πολίτη του κόσμου, Γιάννη Κουτσοχέρα, του ποιητή της ειρήνης και της συναδέλφωσης των λαών.

Δικαίωμα συμμετοχής στον Διαγωνισμό έχουν Ελληνίδες και Έλληνες όπου κι αν κατοικούν ανεξαρτήτως ηλικίας. Το Θέμα είναι ελεύθερο.

Τα ποιήματα των συμμετεχόντων, τα οποία πρέπει να μην υπερβαίνουν τους 27 στίχους, θα υποβληθούν σε τρία (3) αντίγραφα με ψευδώνυμο.

Εντός του φακέλου με τα τρία αντίγραφα θα υπάρχει και δεύτερος κλειστός φάκελος με βιογραφικό σημείωμα, αίτηση συμμετοχής με πλήρη στοιχεία, εργογραφία – εάν υπάρχει – και μία φωτογραφία. Τα υποβαλλόμενα έργα δεν πρέπει να έχουν τύχει καμίας άλλης βράβευσης ή διάκρισης σε διαγωνισμούς ποίησης κ.λπ. Τα βραβεία και οι έπαινοι θα συνοδεύονται με χρηματικό ποσό. ενώ θα γίνει ειδική εκδήλωση απονομής των βραβείων που θα ανακοινωθεί εν ευθέτω χρόνο.

Καταληκτική ημερομηνία υποβολής ορίζεται η 20η Οκτωβρίου 2024.

Διεύθυνση αποστολής: «Διεθνές Ίδρυμα Γιάννη Κουτσοχέρα και Λένας Στρέφη – Κουτσοχέρα», Σκουφά 60α, Αθήνα, Τ.Κ. 10680. Τηλ. 210 3613

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ / Χριστιά Βαρβάρα

 

Μέσα στα νύχια σου σκόνες αιώνων
παλιά καπνά απ’ τη Δράμα
κι απ’ τη Σαλονίκη.
Στα σταυροδρόμια οι επιτάφιοι στενάζουν
πάχνη βαριά στα βλέφαρα του κόσμου.

Πρώτη του Μάη
έχει πιάσει πάλι κρύο
κι εσύ εργάτης το λησμόνησες πως είσαι;
Τον αλατζά πασχίζεις να πετάξεις
μα κείνοι ξέρουν πιο σφιχτά να σε φασκιώνουν.

Δειλά τα χέρια δεν τολμούν να διεκδικήσουν.
Θολές οι οθόνες
σου Θαμπώθηκαν τα μάτια.
Σ’ ηλεκτρικές Καισαριανές φυλακισμένος
με σιγαστήρα οι βολές που σ’ εκτελούνε.

Απ’ το Σικάγο, απ’ τη Βαστίλη, απ’ το Βραχώρι
ίδια αρμύρα τού εργάτη ο ιδρώτας.
Σε ξηλωμένη πόρτα ξαπλωμένος
«μην παραδίνεσαι»
ψελλίζει ο Τάσος Τούσης.

Στα σταυροδρόμια οι αναστάσεις καρτεράνε.
Πρωτομαγιά, Πρωτομηνιά, πρώτη απεργία.

ΑΜΑΧΗΤΙ / Χριστιά Βαρβάρα

 

Εκείνο που πιότερο με πονά,
εκείνο που με καταβάλει
είν’ το κρυφό σημάδι
απ’ τη μάχη που φοβήθηκα να δώσω

κι αμαχητί
σ’ άτιμο βόλι παραδόθηκα.

Κι αν έχει Θρέψει απ’ έξω η πληγή,
μέσα στα τρίσβαθα η ψυχή
κρυφά φλεγμαίνει.

ΔΙΧΩΣ ΘΕΡΟΣ / Βαρβάρα Χριστιά

 

Σκυφτά κι αγόγγυστα
η προλετάρισσα η Παναγιά
πιστή εργάτρια
σε χρεωμένες πανσελήνους,
μ’ ένα λερό μαντήλι στο λαιμό
—σφιχτά δεμένη η περιδέραια θηλιά της—
μεσ’ σε λιοπύρια με τα χέρια της γυμνά
ανάβει τ’ άσπρα καντηλέρια της αγάπης.

Σε στοιχειωμένους ουρανούς επιχειρεί
γδέρνει σκουριές από ναυάγια αστέρια.
Ξεχνά να γείρει για να κοιμηθεί.

Θρηνεί τους Αύγουστους
που φεύγουν δίχως θέρος.

10 ποιητές και Ποιήτριες που τα ποιήματα ή τα κείμενά τους είχαν την μεγαλύτερη απήχηση στη σελίδα στο FB: Οι ποιητές που αγάπησα και άλλες μικρές και μεγάλες ιστορίες λόγου κατά τον μήνα Σεπ 2024 στη

 ΜΟΝΟΣΤΙΧΑ / Πέτρος Τσερκέζης

Στα μάτια σου γεννήθηκε θεϊκός ο εαυτός μου.

***

Πίνω το δάκρυ θάλασσα, πίνω το δάκρυ μοίρα.

***

Στ’ αλώνια της παλικαριάς η απόγνωση χορεύει.

***

Σπάσε τα πόδια μοναξιά και μη χτυπάς τις πόρτες.

***

Μες το φιλί της σιωπής ανθίζει ένα λουλούδι.

***

Μέσα μου έχω ένα παιδί που κυνηγάει τον ήλιο.

***

Κλαρίνο γοερά θρηνεί, ξεσκίζει την ψυχή μου.

***

Μες στην ψυχή μου έχτισα κελί της φυλακής σου.

***

Έκλαψες κι απ’ τα μάτια σου ίριδα γεφυρώνει.

***

Τι δεσμά κρύβεις έρωτα που αιχμάλωτο με σέρνεις;

***

Είναι το δάκρυ σου φωτιά και η φωτιά σου πάγος.

***

Φτερά μου δίνεις ποίηση, ουρανό να πετάξω.

***

Πού θα με βγάλεις θάλασσα δεν είμαι Οδυσσέας.

***

Ψάχνω Ιθάκη μια ζωή στέγη για τα όνειρα μου.

***

Γλώσσα μου, γλώσσα της ψυχής, πατρίδα πονεμένη.

***

Μου καμπανίζουν οι φωνές το παρελθόν της λύπης.

***

Ακούει κλαρίνο η καρδιά μαντίλια ανεμίζει.

***

Στα μάτια της αγάπης μου βλεφάρισε η σελήνη.

Από τη συλλογή: «Στον καμβά του καλοκαιριού»

----

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ/ Δέσπω Πηλαβάκη

Σαν πεταλούδα με χαρα φτεροπετώ

μέσα στης μάνας μου το φωτεινό σαλόνι,

λίγο πιο πέρα η γιαγιά χαμογελά,

έχω τ´αδέλφια μου μαζί, δεν είμαι μόνη.

Με το χεράκι το μικρό δειλά τραβώ

τη χειροποίητη κουρτίνα σε μια άκρη,

βλέπω ως πέρα του χωριού τις ομορφιές

και στα ματάκια αναβλύζει ένα δάκρυ.

Πάλι παιδάκι σεργιανίζω στο χωριό

λες και καθόλου δεν με άγγιξε ο χρόνος,

τις δυσκολίες δεν θυμάμαι της ζωής,

δεν με ακούμπησαν τα λάθη και ο πόνος.

Μόλις ξημέρωσε και πάλι Κυριακή,

τα όμορφά μου ρουχαλάκια ετοιμάζω,

από το σπίτι της γιαγιάς πάντα περνώ

και το τσεμπέρι στο κεφάλι της το βάζω.

Λένε πως θα ´ρθει φωτογράφος, τι χαρά,

θα πάρω πόζα και για μια φωτογραφία,

όταν μια μέρα θα ´μαι πια κι εγώ γιαγιά,

να με θυμούνται στη μικρή μου ηλικία!!

---

Πρόσεχε / Σπύρος Ποδαράς

Τακτοποίησε τα όνειρα σου,

για να μπορείς να τα βρεις όταν έρθει η ώρα.

Αλλιώς επιλέγεις

λάθος όνειρο όταν χρειαστεί,

και κάνεις άλλον ευτυχισμένο.

---

ΞΥΠΝΩΝΤΑΣ / Χρήστος Ντικμπασάνης

Έρχεται πάλι η αιώνια νύχτα

Πετώ μια φωτοβολίδα

για να σε ξυπνήσω απ' τη λήθη σου

Κρεμώ στο ιγκλού μας

μια ονειροπαγίδα

να μη ξεφύγουν τα όνειρα μου

Γιατί δε με κοιτάς

σου φωνάζει το αγουροξυπνημένο

είδωλο μου

μέσα απ' τον καθρέφτη του χρόνου

Έχω ντυθεί με όλα τ' αστέρια του ουρανού

μα εσύ δε μου ρίχνεις

ούτε ένα παγωμένο βλέμμα

Πόσο καιρό να σε προσμένω πια

να έρθεις να με αγκαλιάσεις;

Δες, άρχισε ήδη να χορταριάζει

το κορμί και η ψυχή μου!

Μα εσύ ξυπνάς

και ύστερα χάνεσαι

σε μια αέναη επανάληψη ακηδίας

Γίνε επιτέλους η συνοδοιπόρος μου

σε αυτήν την κρυστάλλινη γη του πάγου

Σκέπτομαι να σου στήσω ενέδρα

σε μια επικίνδυνη στροφή ενός παγόβουνου

Να πάψεις να βολοδέρνεις,

όπου ο άνεμος σε σπρώχνει,

περιφρονώντας το μέλλον της αγάπης μας

που ξεπαγιάζει μέσα στην ανελέητη

και ατέρμονη νύχτα της Ανταρκτικής

(Απ' την ανέκδοτη ποιητική συλλογή ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠ' ΤΗΝ ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΓΗ)

---

ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ / Χριστόφορος Τριάντης

Όλη του η ζωή ήταν μια συνήθεια, μια επανάληψη: ίδιες διαδρομές, ίδια πρόσωπα, ίδιες θέσεις κι αντιθέσεις, ίδιες απόψεις. Μοχθούσε ν’ αλλάξει κάποια πράγματα, όμως δεν ήταν δυνατόν. Ήταν ένας κομφορμιστής, ένας μικροαστός, ένας κανονικός άνθρωπος. Σκέφτηκε πολύ για μια νέα ζωή, υπήρχαν τα περιθώρια, τα χρονικά σίγουρα, για τ’ άλλα των αξιών, είχε κάποιες πιθανότητες, όμοιες με τυχερά παίγνια.

Αποφάσισε ότι θα ζούσε μέσα από τα γραπτά του. Στρώθηκε στο γράψιμο για τα καλά. Διάβαζε πολύ κι έγραφε πολύ. «Γέννησε» χίλιους ήρωες. Μπορεί να ήταν μυθιστορηματικοί, αλλά φαίνονταν τόσο αληθινοί, που μπορούσαν να ζουν κι έξω από τα βιβλία και τις λέξεις. Πέρα από το καλό και το κακό.

Ερωτεύονταν με πάθος, πολεμούσαν μέχρι θανάτου, επαναστατούσαν απέναντι στην αδικία, δεν ήταν δειλοί καμιά στιγμή. Σ’ ένα λεπτό ζούσαν, μια ολόκληρη ζωή. Διέσχιζαν θάλασσες και ωκεανούς για μια μικρή αλήθεια ή ένα μεγάλο ψέμα. Οι μυθιστορηματικοί χαρακτήρες του, οι γεμάτοι φλόγα, ήταν κομμάτια από τον ιδανικό εαυτό του. Ήθελε να ‘ναι σαν τους ήρωες του, μα δεν μπόρεσε να γίνει, ποτέ. Όμως, στον τελικό απολογισμό που έκανε έβαλε δύο ρήματα : έγραψε κι αγάπησε. Το πιο σημαντικό ρήμα το άφησε για τις απαγγελίες των μεγάλων–ελασσόνων λογοτεχνών στα καλοκαιρινά (κατά προτίμηση) φεστιβάλ ποίησης .

---

BABY / Μιχαλάκης Τσαππαρίλας

Τον λάτρευε. Μα μήπως μπορούσε να κάνει και αλλιώς; Ήταν τα δικά του χέρια που το πήραν τότε, όταν πεινασμένο και τρέμοντας από το κρύο, αναζητούσε λίγα χάδια και φαγητό. Αυτός το πήρε και το έβαλε στοργικά μέσα στις παλάμες της. Και αυτή γεμάτη χαρά άρχισε να το χαϊδεύει και να του μιλά. Στο σπίτι το τάισαν και του ετοίμασαν το κρεβατάκι του. Το βράδυ καθισμένοι στο ντιβάνι τους αυτή κούρνιασε στην αγκαλιά του και αυτός τη χάιδευε και τη φιλούσε. Την έκανε ευτυχισμένη. Την επομένη του έδωσαν όνομα. BABY. Επιλογή δική της.

Πέρασαν τέσσερα χρόνια γεμάτα ευτυχία. Ο μικρός BABY μεγάλωσε, ψήλωσε. Κάθε μέρα έπαιζε μαζί τους αρκετή ώρα. Κυρίως με αυτόν, που τον λάτρευε. Πήγαιναν βόλτες. Τους έκανε νάζια και γελούσαν.

Μετά ήλθαν τα μαύρα σύννεφα. Κάτι χάλασε στη ζωή τους. Μια Δευτέρα βράδυ αυτός έβαλε στη μαύρη βαλίτσα του κάποια ρούχα και έφυγε. Πήγε στο δικό του διαμέρισμα. Την επομένη γύρισε, πήρε μαζί του τον BABY, την τουαλέτα και το κρεβατάκι του. Αυτή, καθισμένη στο ντιβάνι τους, έκανε πως παρακολουθούσε τηλεόραση. Μόνο σαν έκλεισε η πόρτα πίσω του ξέσπασε σε λυγμούς.

Δεν πέρασε μήνας και της τηλεφώνησε. Ρώτησε αν θα ήταν στο σπίτι το βράδυ. Στις εφτά κτυπάει το κουδούνι της. Ανοίγει και αυτός βάζει μέσα τον BABY, την τουαλέτα και το κρεβατάκι του. Το σκυλάκι τους ο BABY πήδηξε αμέσως στην αγκαλιά της. Αυτός άνοιξε την πόρτα και βγήκε. Σε δύο λεπτά ξαναγύρισε κουβαλώντας τη μαύρη βαλίτσα του.

Δεν άντεχαν μακριά της…

---

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ / Λεωνίδας Οικονομίδης

Μια στάση στη λεμονιά,

ο χειμώνας φαντάζει απόμακρος

κι όμως κυριαρχεί παντού

απόλυτος άρχοντας του κόσμου

Πότε κτύπησε ανελέητα

στοχεύοντας τις συνειδήσεις;

Όλα τώρα αλλοιωμένα

αναζητούν τη ταυτότητά τους

Στο πέρασμα της η καταιγίδα

παρέσυρε αρμούς και συνδέσεις

Κι άφησε το είναι σου λαβωμένο

να ψάχνει ακόμα τις απαντήσεις

Αύριο θ’ ανατείλει καινούργια μέρα

με διάχυτο άρωμα λεμονανθών

κι εσύ τότε, θ’ ανασαίνεις, ίσως,

τη τελευταία ελπίδα για την αλλαγή …

(Σκοτεινές Αναλαμπές)

---

Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ/ Στέφανος Κωνσταντινίδης

Η Λευκωσία ατύχησε

ο Δάνδολος που την υπερασπιζόταν

με Ορθόδοξους και Λατίνους

ήταν μετριότητα

κι ο Λαλά Μουσταφάς

καθόλου

δεν τον υπολόγισε.

Μπήκε θριαμβευτής στη Λευκωσία

και προσευχήθηκε στην Αγία Σοφία.

Ευτυχώς που την τελευταία στιγμή

έσωσε την τιμή μας

η Μαρία η Συγκλητική.

Το θέμα είναι τώρα

ποιος θα την σώσει

μετά τη δεύτερη άλωση.

---

ΑΝΑΙΜΑΚΤΑ / Χρήστος Κουκουσούρης

Κατακτηθήκαμε αμαχητί

και πέσαμε ευτυχισμένοι,

τίποτα άλλο πια δεν μένει,

στη ζούλα κι αν σε λεν κιοτή

τη λευτεριά την έχεις πια χεσμένη.

Για εφόδια καφές και κινητό

κι ένα σακίδιο στην πλάτη

σε κούρασαν τα λόγια πια, σπολλάτη

δεν θέλεις συμβουλές στο μιλητό

την μοίρα σου ελέγχει η Εκάτη.

Στο διάβα βρίσκεις δίχαλα κι ευχές

και πρέπει να διαλέξεις μονοπάτι

ανάμεσα σε Τίγρη και Ευφράτη

μην σε πτοήσουν θρήνοι κι οιμωγές

έχουν θεό δικό, προστάτη.

Στην άυλη φυλακή σου όπως μπορείς,

δεν σου ζητάει κανείς να ομολογήσεις

πιασάρικο συμβάν για τις ειδήσεις,

μηδενικό είσαι πια γι’ αυτό μην απορείς

μήτε που εξάπτεις συνειδήσεις.

Καινούργιου τύπου πόλεμος μπροστά

κι οι εισβολείς με κινητό και με μαντίλα

αναίμακτα, σε πιάνει ανατριχίλα,

μειώνουν παροχές και τα μιστά

ρετάλι, περιθώριο και ξεφτίλα.

Παιγνίδι των μεγάλων η φτιασιά

τα θύματα μυριάδες δίχως πόνο

πανευτυχείς με DATA και με χρόνο

κι αν ξεστομίζεις που και που καμιά βρισιά

δεν θα σε πάνε και για φόνο...

Συμπάθα με που λέω τα αληθή

γιατί θολό είν’ το μάτι και δεν βλέπεις

τον ήχο ακούς του κινητού στης πίσω τσέπης

και χάνεσαι στα έλη τ’ αβαθή

εκεί που όντας θαρρείς πως διαπρέπεις.

Από τα ‘’ΕΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙ’’

Όλες οι αντιδρά