Η ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Φρενοκόμοι είμαστε όλοι των καιρών των παράκαιρων
των εγκύρων των πλάνων των σπουδαίων των άκαιρων
σε φωλιά μέσα κούκου που την πλέξαμε ιδιόχειρα
περιμένοντας του όλου τα εσχατόμοιρα αυτόχειρα.
 
Κι απληστία χορεύει σε θανάτων αγκάλιασμα
για να βρει το μεγάλο του χαμού το αγάλιασμα
μες σε δόξες των λόγων παραλόγων το πλάνεμα
που κρατάει τεχνολόγα των νεκρών το ζωντάνεμα.
 
Και τριγύρω οι σπουδαίοι σ΄ έναν κόσμο ασέληνο
να ουρλιάζουν σα λύκοι σε νεφέλη πανσέληνο
και με κρότους με λάμψεις να μας λες ότι άρχουμε
στη φωτιά και στο θάνατο μόνο μέσα υπάρχουμε.
 
Γηινόεσσα ζούγκλα τι θηρία σπαράζουνε
τη σκληρή την καρδιά σου την ξεσκίζουν τη σπάζουνε
και αγία δεν είσαι να εντρυφάς σε ευαγγέλια
μόνο πόρνη για κλάματα και την άλλη για γέλοια.
 
                                                                               Β.Α.
 

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ / Τσιάβος Χρήστος

 

 
Αποφοίτησα κι εγώ
Καλοκαίρι του ‘23
Τον μήνα έβδομο του έτους.
Πτυχίο πήρα δασκάλου δημοτικού,
Έτοιμος τάξη δική μου να αναλάβω,
Για να διδάξω σε σχολείο εγώ,
Παιδιά να μάθω γράμματα
Που λεν και στο χωριό μου.
Μετάδοση γνώσεων
Και τρόπο απόκτησης τους,
Να προσφέρω εγώ,
Και πρόσωπο αποδεκτό
Να έχω στους μαθητές και τις μαθήτριες μου,
Αλλά και στους γονείς τους.

Ο ΞΕΝΟΣ / Σαραντάρης Γιώργος

 

Από σιωπή σε σιωπή
ο ουρανός διάγει
τα χρόνια-
όμοια με άνθρωπο
που γνωρίσαμε παιδιά
που λησμονήσαμε
δεν ξανανταμώσαμε
πια.

ΕΥΧΗ / Σαραντάρης Γιώργος

 

Όλα απονήρευτα
να πούνε δίχως λάθος
από το θάνατο αρχινώντας
τη μοίρα μας
που την έγραψε ο Θεός
στο ανεύρετο βιβλίο του

Ν’ αφηγηθούνε
τη μεταθάνατο ζωή μας
όταν τα επίγεια δάκρυα θα στειρεύσουν
και πρόσωπα και πράματα
ουράνια θα πηγαίνουν
προς κάποιο τέλος και κάποιαν ευτυχία.

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΔΕΝ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ ΠΟΤΕ / Σαραντάρης Γιώργος

 

Ο ουρανός δεν απουσιάζει ποτέ.
Μαζί του θα ‘σβήνε η ζωή
θα ‘σβηναν τα θαύματα.
Η γης θα νέκρωνε.
Ο ουρανός μόλις φοβάται
την αιωνιότητα·
αλλά το φως του δεν το δείχνει-
η δυσπιστία του χρόνου
η δυσπιστία μας
τρέφει υποψίες
και φανερώνει αμφιβολίες,
μορφή σύννεφου
μορφή βροχής…

Χαικου της ποιήτριας Ασημίνα Ξηρογιάννη

 Κορμοί στο δάσος

Γυμνή είναι η λύπη

Έρχεται βροχή.

❧

Νεκρική σιγή

Βουβό το χώμα! Έλα!

Κρυώνει η ψυχή.

❧

Φύλλα ξερά

Η αγάπη κιτρινίζει

Νωρίς νυχτώνει.

Ασημίνα Ξηρογιάννη

'' σελήνη αθρόα'' / Θεοδοσιάδη Σοφία

Βαθειά μεσάνυχτα γκρεμίζονταν το όνειρο

στης ''Όστριας'' τη σκοτεινή γωνιά..

κι επάνω στην τρισέρημη αμμουδιά

σελήνη αθρόα εζωντάνευε το μύθο σου..

γιάτρισσα η ακρογιαλιά..γλυκύς ο μισεμός σου..

τα κατακάθια της ψυχής μας εβουλιάζαμε

του έρωτά μας τις αμαρτίες τις κρυφές

ξεπλέναμε..λούζαμε στα νερά της..

στο αντάμωμα του αποχαιρετισμού

βαθύ Φθινόπωρο εμήναε

το πρώιμο πρωτοβρόχι.

στα αναπάντεχα..παράφορα η τόλμη σου..

εστάλαζε σαν λάδι στο καντήλι..το κορμί μου.

στο λάγνο της ψυχής..φιλί ζωής ταξίδεψες..

στα πλάνα Καλοκαίρια που μας ένωσαν

αλλάξαν χρώματα οι ζωές μας..

πλατύνανε οι θάλασσες..ταξίδεψαν μες στα νερά

τα απαγορευμένα μας..τα λόγια τα κρυφά μας..

'' σελήνη αθρόα'' - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

https://aromasofias.blogspot.com/2020/09/blog-post_63.html

ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.. / Παρέλης Στρατής

Απαλή που σκαρφαλώνει χλόη πάνω απ’ τους τάφους και στο κοιμητήριο

μεσάνυχτα φεγγάρι από πάνω ακούγεται

και γλυκό και άπονο.

Οι νεκροί αλλάζουν πλευρό τα καντηλάκια τους

γέρνουν προς το γαλήνης μέρος κι ύστερα

να βλέπεις τον άνεμο βιαστικό

να μπαίνει μες το χοϊκό του σκάφανδρο.

Μυρίζει αγγέλου σώμα!

Λίγο η σιγαλιά

λίγο το που φυλάει απόκοσμο

κυπαρίσσι μυτερό ξύνει γαλαχτωμένο ουρανό

και ρίχνει έν’ άστρο.

Άηχες συγκυρίες!

Τρίζουν θεμέλια της γης κι ο δραγουμάνος ψίθυρος

κομίζει τον μεταφρασμένο του ύμνο.

Ένα ή δύο που ξυπνήσανε παιδιά.

Έφυγαν το λοιπόν νωρίς κι ούτε που πρόλαβαν να ζήσουν το κορμί γυναίκας!

Απόηχα ακούγεται έως εδώ η ομορφιά της

και να χαθούν μέσα στο απύθμενό της σώμα, μετερίζι μοναξιάς

που πολεμάς καλύτερα τον χάρο.

Έφυγαν νωρίς…

Τώρα θα πίνουν το αμίλητο νερό. Και μόνο οι μάνες τους θα έρχονται να κάνουν

μαύρα δάκρυα.

Αλλά εκείνοι θα γυρνούν μέσα σε άδειες νύχτες.

Απαλή που σκαρφαλώνει χλόη πάνω απ’ τους τάφους και στο κοιμητήριο

μεσάνυχτα φεγγάρι από πάνω ακούγεται

και γλυκό και άπονο…

ΩΡΙΜΟΤΗΤΕΣ / Αλεξανδρής Γιώργος

Τον έσμπρωξαν στο περιθώριο ο χρόνος και η ζωή,

την ώρα που δαψίλευε ωριμότητα στον κόσμο

κι απόμεινε σκεφτικός ν’ ανακαλεί και να ερμηνεύει

μέρες και πρόσωπα γνωστά και μια ζωή στρογγυλεμένη.

Κατανοούσε βεβαιότητες και εξίσωνε αγωνίες,

αμφισβητούσε αλήθειες και δίκαζε προθέσεις

κι ανίχνευε στη συμμόρφωση και την ανυπακοή,

κρυφά ελευθερίας θέλγητρα και αυτονομίας πάθη.

Ώριμες πράξεις η ζωή,χωρίς ρωγμές ο χρόνος

και οι διαστάσεις του μικρές,ίσαμε τη δημιουργία,

για να χωράει η αρετή, του χαρακτήρα οι μεταπτώσεις,

δασκαλεμένη πρόβλεψη και ωριμότητα ιστορίας.

Υπέκυπτε κι η λογική στον πειρασμό των θαυμάτων,

τακτοποιούσε δόγματα και οφειλές, επόπτευε μεγαλεία,

ώριμο λόγο άρθρωνε, φυλλομετρούσε ιδέες

και ησύχαζε τη συνείδηση στις κοινές παραδοχές.

Τώρα που στοχάζεται την τάξη ως πλάνη και αγυρτεία,

πώς θα ’ θελε ν’ αφεθεί σε υπερβολές και υστερίες,

σοφότερος να παρασυρθεί σε λάθη και παραλείψεις,

και τη δική του ωριμότητα χωρίς σχήμα να βιώσει.

Γ.Α.

Από τη συλλογή " ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΕΙΣ"

[Κάποιοι πληγώνονται]Πελεκούδα Γρηγορία

 Κάποιοι πληγώνονται

από αγάπη ακατανόητη

και άλλοι από ευτυχία

γράφοντας ατέλειωτα

ποιήματα

και κάποιοι πετάνε

σε αιώνια αναζήτηση

να την βρουν στο σύμπαν.

Γλιστρούν αόρατοι

σε ουρανό γεμάτο είδωλα

σε χρόνο που πέρασε

εξαφανίζεται πεθαίνει

ανακυκλώνεται

στο τώρα χάνεται.

Καθώς ένα άστρο

ταξιδεύει με ταχύτητα

στο φως οριζόντια

μέχρι το φως να θαμπώσει

στο δικό μου παρόν

της ύπαρξης το φεγγάρι

μετράει τους αναχωρητές

του συστήματος

αυτούς που αντιστέκονται.

Όχι μόνο δεν σιωπούν

αλλά υπερασπίζονται

την εμπέδωση αυτού

του βάρβαρου συστήματος

είτε γιατί προέρχονται

από τα σπλάχνα του

είτε γατί υπηρετούν

την άρχουσα ελίτ.

Εγώ ανήκω σ΄αυτούς

που αντιστέκονται

ένας απλός κομπάρσος

εκεί που μόνο ένα δένδρο έμεινε

και χάθηκε το δάσος,

το θέμα δεν είναι να αναζητήσεις

καινούργιο τοπίο

αλλά να έχεις καινούργια μάτια.

Έφυγα...

Γρηγορία Πελεκούδα

ΑΥΤΟΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ / Οικονόμου Λ. Γιώργος

 

Τι όμορφα που ζουν
οι αγαπημένοι μες στις φωτογραφίες
κι ας στάθηκε σκληρός ο χρόνος μαζί τους

αυτοί εξακολουθούν
να σηκώνουν ψηλά το ποτήρι
αφήνουν το χαμόγελό τους ακέραιο
φέρνουν μια στροφή στη μέση της πίστας
με το αγαπημένο τους τραγούδι

Περήφανοι μ’ ένα λουλούδι στο στόμα
ξέροντας καλά πώς να κρατούν
έξω απ’ τη φωτογραφία
τα σφάλματα

που τους ακρωτηρίασαν

ΘΗΤΕΙΑ / Οικονόμου Λ. Γιώργος

 

Κάθε βράδυ
δυο με τέσσερις
νούμερο γερμανικό
ξύλινη σκοπιά

Μια νύχτα
τρόμαξε πολύ
τη γκρέμισε ο αέρας
φοβήθηκε για Τούρκους

μα ήταν μόνο ο αέρας
πήρε και σήκωσε ψηλά
χρόνια ισόβιας θητείας

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ / Οικονόμου Λ. Γιώργος

 

Και που να πάω μου λες
γεννήθηκα μεγάλωσα αλήτεψα
πέθανα κι αναστήθηκα εδώ

Δυο χρόνια μόνο έλειψα μακριά
όταν με πήρανε φαντάρο

Πώς γίνεται ζωή χωρίς τις Εξοχές
την Αρετσού τα Κάστρα το Ντεπώ
χωρίς την Τσιμισκή με τις ωραίες γκόμενες

Και πού να πάω μου λες
κοντά στο σπίτι μου η Τούμπα
άμα κερδίσει ο Ολυμπιακός και λείπω
πώς θ’ ακούσω τη σιωπή της κερκίδας

Η ΑΦΙΞΗ ΤΩΝ ΘΗΡΙΩΝ / Καλοζώης Γιώργος

 

Ήρθαν οι λεοπαρδάλεις που
ήταν αγκαλιασμένες σφιχτά με
τους λαιμούς των δέντρων
Καμιά ακακία δεν εκφράζει το
παράπονο για το γδάρσιμό
της από τα νύχια
ούτε τα σφάγια εκφράζουν
το δίκαιο παράπονό τους
επειδή δεν μπορείς να είσαι
κάτι άλλο εκτός από αυτό
που είσαι και τότε οι ιδιότητες
δεν είναι δισυπόστατες
Πείτε μου γιατί οι κυνηγημένοι
δεν ανταλλάσσουν τους
λαιμούς τους
με ακριβά περιδέραια;
Μάλλον τα περιδέραια είναι οι
πράξεις που στοιχίζουν
Ήρθαν λοιπόν οι λεοπαρδάλεις
κι άρχισαν να μιλούν
μια γλώσσα που καταλαβαίνουν
μονάχα οι θηριώδεις
κι είπαν το μόνο νόημα του
κόσμου που μπορούμε να
σκεφτούμε είναι
οι μικροί μπαμπουίνοι ψημένοι
στα κάρβουνα
ούτε καν το λεξιλόγιο των
λίγων λέξεων που έχουν οι
κωφοί
αν λοιπόν τα παιδιά μας στο
λεοπαρδαλικό σχολείο έχουν
ανάγκη από στήριξη
ποιος θα μας σεβαστεί ποιος
θα δακρύσει ποιος θα
χτυπήσει με ενσυναίσθηση
την πλάτη μας αφού
απέχουμε τόσο πολύ
από καθετί το ανθρώπινο
είπαν οι λεοπαρδάλεις
κι ύστερα αποχώρησαν
μαζί με τις φυγές τους

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ / Καλοζώης Γιώργος

 

Ήρθαν οι αρρώστιες
που σε κάνουν να διερωτάσαι
χωρίς καμιά προειδοποίηση
λες και πρέπει να προειδοποιούν
όπως οι διαβάσεις με αυτόματο
σύστημα προστασίας
όπως οι τροχονόμοι που βοηθούν
όταν δεν λειτουργούν τα φανάρια
της τροχαίας
όπως οι φάροι που πλέον όλοι
είναι αυτόματοι
ποιος θα βοηθήσει ένα πλήρωμα
όταν όλοι τους είναι μεθυσμένοι
ενάντια σε όλους τους κανονισμούς
ποιος θα κατηγορήσει ποιον για
παράβαση καθήκοντος τα
φωταγωγημένα πλοία φωταγωγημένα
βυθίζονται
Ήρθαν οι αρρώστιες οι ανθεκτικές
οι αδιάβροχες στο νερό όπως τα
ακριβά ρολόγια χειρός και στα
φάρμακα
ίσως στο μέλλον οι άνθρωποι να είναι
γενετικά προγραμματισμένοι να μην
αρρωστούν
να θεραπεύονται όλες οι ασθένειες
όπως πάνω στο διαστημόπλοιο
Εντερπράιζ στη σειρά επιστημονικής
φαντασίας Σταρ Τρεκ από τον
αρχίατρο Μακκόι όμως εγώ πάντα
συμπαθούσα τον πηδαλιούχο Χικάρου
Σούλου που καθοδηγούσε το σκάφος
να περάσει μέσα από ραγδαίες βροχές
μετεωριτών πάντα με αίσια κατάληξη
ίσως λέω στο μέλλον να γεμίσουν οι
μακρινοί πλανήτες στο διάστημα με
Παναγίες της Τήνου και προσκυνητές
που έχουν τάμα να περπατήσουν
γονατιστοί από το λιμάνι μέχρι τον ναό
ίσως λέω στο μέλλον να πρέπει όπως
έχουν οι ορθόδοξες εκκλησίες μεγάφωνα
απ’ τα οποία ακούγονται οι λειτουργίες
να έχουν και τα νοσοκομεία μεγάφωνα
και ν’ ακούγονται τα βογκητά και τα
κλάματα
τότε θα ήμασταν προετοιμασμένοι
μάταιος κόπος κανείς δεν είναι ποτέ
προετοιμασμένος για τίποτε γι’ αυτό
και χρειαζόμαστε μιαν εναλλακτική
πραγματικότητα και τον κυβερνήτη
Τζέιμς Τ. Κερκ να δίνει ασφαλείς
οδηγίες για το πώς πρέπει να ζήσουμε
κι ακόμα την αξιωματικό επικοινωνιών
Ουχούρα για να μας μάθει πώς να
επικοινωνούμε
να λέμε αυτά που μια ζωή διστάζαμε
να πούμε αλλά και να τα εννοούμε

ΟΙ ΣΚΕψΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Εσύ που είσαι
τόσα πολλά πράγματα
είσαι η τροφή μου
είσαι καλοψημένη χωρίς
τα ξίγκια και τα νεύρα
είσαι ο πουρές όλες οι
αλοιφές
το χούμους η τυροσαλάτα
και το τζατζίκι
είσαι η ανατροφή μου
θα φτιάξεις ιστό για το
φατνίο μου
θα αγοράσεις παυσίπονη
κρέμα για τα ούλα μου
είσαι η φρουτόκρεμα το
αλεσμένο κρέας και το
φαρίν λακτέ
το παχυντικό για τα μωρά
με τα παραφουσκωμένα
μάγουλα και θα πίνω το
γάλα μέσα στο μπιμπερό
και το γάλα μετά το
κατσικίσιο
πρέπει να γίνεις μωρό για
να καταλάβεις κάπως τον
κόσμο
θα πετάξω το πι που
κληρονόμησα απ’ τους
γονείς μου και θα κινούμαι
με περπατούρα γιατί πρέπει
να γίνεις μωρό για να
καταλάβεις ίσως τον κόσμο
και θα πετάξω όλα τα
κουστούμια μου τις γραβάτες
μου και τα παπιγιόν μου και
τα ιταλικά παπούτσια μου
και θα φορώ από τώρα και
στο εξής τη σαλοπέτα μου
και τα εσκιμό μου και τον
υπνόσακό μου
μπορεί τότε να καταλάβω
τον κόσμο
ο κόσμος ποτέ δεν θα με
καταλάβει
ο απόκοσμος κόσμος

Στων ασφοδέλων τους λειμώνες / Ποταμιάνος Γιάννης

Εκεί που κατοικώ

στ’ αλωνάκι των άστρων

τ’ αστέρια τρεμοσβήνουν

τα ερωτηματικά τους

Κοιτάζονται στα μάτια

ο Αυγερινός κι’ η Πούλια

Και το φως μαχαίρι κοφτερό

καθαρίζει το όνειρο σαν μήλο

Να μένει απροστάτευτη η άσπρη σάρκα

καθώς καρτερεί τη ματαιότητα

Εκεί που κατοικώ στον προθάλαμο

του αδιανόητου

Επαίτης στα σκαλιά της αιωνιότητας

ζητιανεύω αθανασία

Εκεί που οδοιπορώ στο άβατο της σκέψης

υποκλίνομαι

καθώς λαμπυρίζουν τ’ άστρα

στη μαύρη χλαμύδα του αρχιερέα

κεντημένα

Κι όταν η λόγχη της σιωπής καρφώνεται

στα πλευρά του χρόνου

πυκνή πέφτει η καταχνιά

να οξειδώνει την προοπτική μου

Αφού στις σπείρες του γαλαξία μας

στροβιλίζεται η μοναξιά

Εγώ ερεβώδης,

στων ασφοδέλων τους λειμώνες οδοιπορώ

Εγώ ανέστιος

στα νεφελώματα της προσμονής υψιπετώ

Και ως πυράκανθος αειθαλής

ταΐζω τα κοτσύφια

στους δύσκολους καιρούς το καταχείμωνο

Κι’ όπως η στείρα σκέψη παρακμάζει

ατελεύτητη η απαντοχή μου πεζοπορεί

πολύανθη στην άδηλη ελπίδα

Έτσι με οθόνια τις αυταπάτες μου

σκεπάζω τις πληγές μου

καθώς με οιμωγές μοιρολογώ

τις θλιβερές αποδημήσεις μου

Γιάννης Ποταμιάνος

Δρομολόγια / Ρούλα Τριανταφύλλου

Γνώριζε δρομολόγια, σταθμούς, γκρίζα βαγόνια.

Γεμάτος προσμονή σε σταθμό μεθοριακό,

στο τελευταίο σκαλοπάτι.

Ένα μαντήλι, ένα φιλί, ένα δάκρυ

κάποιας που αγάπησε πολύ

κι ο χρόνος τους χωρίζει.

Δρομολόγιο η ζωή του

με εισιτήριο ληγμένο στη τσέπη.

Χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς αλλαγές.

Παράλληλες γραμμές εσύ κι εγώ.

Στις αποβάθρες ξεχασμένη η αγάπη.

Το σφύριγμα των συρμών μουσική μελαγχολική

σαν χωρισμός, σαν τρένο,

σαν δρομολόγιο σε σταθμό λησμονημένο.

Αλεξάνδρα Ζερβού (μικρό βιογραφικό)

 Η Αλεξάνδρα Ζερβού είναι καθηγήτρια Κλασικής Φιλολογίας και Παιδικής Λογοτεχνίας στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές Συγκριτικής Λογοτεχνίας, Θεωρίας Λογοτεχνίας και Κλασικής Φιλολογίας στα Πανεπιστήμια Nanterre (Paris Χ) και της Σορβόννης (Ρaris IV). Ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την πρόσληψη και την παρουσία των Κλασικών στο σχολείο και γενικότερα στο σύγχρονο κόσμο. Έχει δημοσιεύσει επιστημονικά βιβλία και άρθρα.

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ / Ζερβού Αλεξάνδρα

Βαθύτατα συγκινημένες,
σπουδές σωμάτων και ψυχών,
τις απαντούσες στ’ ακρογιάλι,
στις θορυβώδεις αγορές του άστεως
και των τριόδων τους συνωστισμούς.
Κι άλλες καλλίφωνες και σπάνιες,
τις γνώρισες στα σπουδαστήρια,
και στις σχολές και τ’ αρχαιοπωλεία.
Όλες μαζί, να συγκροτούν αρμονικά
κύκλιους χορούς κι ερωτικά ντουέτα,
κομμούς ελληνικούς, χρησμούς,
μελίρρυτες παραμυθίες…
Ντίβες, να τραγουδούν για θεατές
που βρέθηκαν σε λάθος αίθουσα,
τυλίγονται στη βελουδένια λήθη τους
κι αποχωρούν, όλο αρχοντιά και χάρη.
Ωραίες άγνωστες και παρερμηνευμένες.

Η ματαίωση της Τηλεμάχειας / Ζερβού Αλεξάνδρα

                                                 
Η εφηβεία μου  διαρκεί δεκαετίες.
Ήδη με βρήκε το ήμισυ του αιώνος
να διατηρώ μια στάση εφηβική,
 όλο αιφνίδια ερυθήματα αιδούς
και με μια κάμψη του κορμού μπροστά.

Καρφώνω ακόμα στη μοναχική μου κάμαρα
τεράστια πρόσωπα, αφίσες και παντιέρες.
Διαβάζω ευπώλητα για νεανικό κοινό.
Ακκίζομαι, λικνίζομαι σε ξέφρενους ρυθμούς.
Όμως, γυρίζω σπίτι πριν απ’ τα μεσάνυχτα,
(Γι’ αυτό δεν ξέρω αν κρατούν τα μάγια,
ή λύνονται.)

Μιαν ιδιόλεκτο αμφίσημην επίσης
καλλιεργώ με γνώση κι επιμέλεια,
εντροπαλή μαζί κι αυθαδεστάτη.
Όμως, με ποιον να την μιλήσεις τώρα;

Οι σύντροφοι σκορπίσαν ένας- ένας.
Φευγάτοι, κυρτωμένοι, φαλακροί
Και το καράβι σ’ άλλους ναυλωμένο.
Κι ο Μέντης-Αθηνά, γριά παιδίσκη,
ξεμωραμένη, ανδρόγυνη…

Η Τηλεμάχειά μου ματαιώθηκε
Και δεν απέπλευσα ποτέ για μαθητεία.
Και δεν συνετελέσθη ενηλικίωση.
(Δεν ωριμάζεις με τον πόνο,
γερνάς μόνο). 

Εν τούτοις πάλι ετοιμάζω εντατικά
επίπονο ταξίδι θεωρίας
(και εμπορίας, αν κατορθωθεί).
Να δώσω και να πάρω απ’ τους σπουδαγμένους.

Η μαραμένη λογιοσύνη μου εκ-ποιεί
πονήματα μιας γερασμένης εφηβείας.

ΩΡΙΜΟΤΗΤΕΣ / Γιώργος Αλεξανδρής

              

Τον έσμπρωξαν στο περιθώριο ο χρόνος και η ζωή,
την ώρα που δαψίλευε ωριμότητα στον κόσμο
κι απόμεινε σκεφτικός ν’ ανακαλεί και να ερμηνεύει
μέρες και πρόσωπα γνωστά και μια ζωή στρογγυλεμένη.

Κατανοούσε βεβαιότητες και εξίσωνε αγωνίες,
αμφισβητούσε αλήθειες και δίκαζε προθέσεις
κι ανίχνευε στη συμμόρφωση και την ανυπακοή,
κρυφά ελευθερίας θέλγητρα και αυτονομίας πάθη.

Ώριμες πράξεις η ζωή,χωρίς ρωγμές ο χρόνος
και οι διαστάσεις του μικρές,ίσαμε τη δημιουργία,
για να χωράει η αρετή, του χαρακτήρα οι μεταπτώσεις,
δασκαλεμένη πρόβλεψη και ωριμότητα ιστορίας.

Υπέκυπτε κι η λογική στον πειρασμό των θαυμάτων,
τακτοποιούσε δόγματα και οφειλές, επόπτευε μεγαλεία,
ώριμο λόγο άρθρωνε, φυλλομετρούσε ιδέες
και ησύχαζε τη συνείδηση στις κοινές παραδοχές.

Τώρα που στοχάζεται την τάξη ως πλάνη και αγυρτεία,
πώς θα ’ θελε ν’ αφεθεί  σε υπερβολές και υστερίες,
σοφότερος να παρασυρθεί σε λάθη και παραλείψεις,
και τη δική του ωριμότητα χωρίς σχήμα να βιώσει.

                          Γιώργος  Αλεξανδρής

ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ / Σταυραετός / Β.Α

 

 

Θεέ μου

χινοπώριασε κρύωσε και βρέχει ο καιρός

μας κλέβουν καθημερινά και μας ληστεύουν

οι αρχές οι εξουσίες του αιώνος τούτου

στη << συνετή >> δι’ εαυτούς

που κάνουν διαχείριση του ψυχοκτόνου πλούτου.

Λεφτά δεν έχουμε ούτε για μια ανάγκη ανθρώπινη

και μεις φτωχοί 

το  χρήμα  για ανομία δε ζηλέψαμε ποτέ μας

μα Εσύ αν κρυώσεις

στο γραφείο του πρωθυπουργού

του επισκόπου του προϊστάμενου του διεφθαρμένου δικαστή

πήγαινε να ζεσταθείς Θεέ μας.

Σηκώνεται κρύος βοριάς άσπρος διαβαίνει ο χιονιάς

και στου πρωθυπουργού

του επισκόπου

του εμπορικού προϊστάμενου

του διεφθαρμένου δικαστή απάνω το τραπέζι

αχνίζει η σούπα η ζεστή

το άριστο το επιδόρπιο το δείπνο

και μεις φτωχοί

μες της ψυχής μας τα κουρέλια τυλιγμένοι

να ξεχαστούμε κοιτάμε νηστικοί με λίγο ύπνο.

Και Συ αν πεινάσεις Κύριε και βοηθέ μου

πήγαινε εκεί να φας

Εσένα θα Σου δώσουν

εμάς για ακόμα μια φορά θα μας Σταυρώσουν.

Κι αν αρρωστήσεις Θεέ μου

πήγαινε στους φιλοχρήματα αντ’ επιστήμονες γιατρούς

να σε προσέξουν περισσά

όπως προσέχουν τον πρωθυπουργό

τον υψηλό επίσκοπο το διεφθαρμένο δικαστή

τον προϊστάμενο τον παχουλό τον τραπεζίτη

εμάς ένα σιρόπι πληρωμένο για το βήχα μας αρκεί

και να γυρίσουμε να πεθάνουμε ταπεινά

στο παγωμένο με υγρασία και ενοίκιο σπίτι

που στάζει και νερά

στα τζάμια που φιλιώνει ο αέρας

και να λέμε δόξα

στις αρχές τις εξουσίες του αιώνος τούτου

που όσο κι αν πονάμε τις νυχτιές

ακόμα μας αφήνουν να ξαναδούμε το φως της μέρας.

Κι όλοι αυτοί

μας λεν πως έκανες παράδεισο τη γη

για κάθε ταπεινή ψυχή γαληνεμένο έναν  λειμώνα

μα για να καταλάβεις πόσο πολύ Σε εξαπατάν

έλα και Συ κοντά μας να ζήσεις σαν άνθρωπος φτωχός

Φθινόπωρο ένα βροχερό κι έναν κρύο Χειμώνα.

Κι αν σου μιλάμε τόσο αληθινά

με χείλη της ψυχής μας πικραμένα

Συγχώρεσέ μας Θεέ μου!

Είσαι ο Θεός μας

και ελπίδα μόνη  στον κόσμο αυτό έχουμε εσένα.

                                                         

                                                                       Β.Α

 

 

 

 

 

 

 

 

ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΓΑΡ / Αλεξανδρής Γιώργος

Στο πρώτο σου βήμα,
μ’ εκείνο το καθάριο και βέβαιο βλέμμα,
γύρισα την πρώτη μου σελίδα.
Την πρώτη φορά που αμήχανα
πρόφερα μισόλογα με κόμπους,
μου έγνεψες την ελπίδα.
Και κινήσαμε μαζί το μεγάλο δρόμο.
Από την άκρη της γης
ως τ’ ουρανού τη στράτα.
Και πηγαίναμε μαζί.Πάντα μαζί.
Πότε ‘γώ στα βήματά σου,
πότε στις σελίδες μου εσύ.
Κι όλο τρέχαμε,όλο τρέχαμε,
πότε στις βεβαιότητές σου και τη βιάση,
πότε στο ξάφνιασμα και την άργητά μου.
Κι ανάσαινα να σε προλάβω φέγγισμα
και σώπαινα όνειρο να σ’ αγγίξω.
Το γέλιο σου κόκκινη ανατολή
κι η αγωνία μου λιόγερμα βαθύ.
Αυγερινός εσύ και αύρα πρωινή,
αγέρι δειλινού εγώ κι Αποσπερίτης.
Διάβαινες μπροστά κι εγώ ακολουθούσα.
Χρώμα και μύρο η άνοιξη
στα γρήγορα βήματά σου,
ωδή και ύμνος στις σελίδες μου
το λάμπρισμα της μορφής σου.
Και τάχυνα το ρυθμό μου να ισιώσω
και θάρρεψα αντίλαλος της φωνής σου
να σε ακούσω προσευχή
πίστη κοινή να σε σμιλέψω,
παράκληση οι μύχιες πεθυμιές
κι απάντημα ζωής η απόφασή σου.
Και φίλιωνα κι αντέγραφα
στις άγραφες σελίδες μου αλήθειες,
πύκνωμα λόγου και άνοιγμα ψυχής,
όρκους τιμής και δόκιμες υποσχέσεις.
Με κοίταξες,τις σκέψεις μου αφουγκράστηκες
και γρηγόρεψες την υπράσπισή μου.
” Φιλόσοφος γαρ!
Οι σελίδες σου το γράφουν.
Ο χρόνος είναι πρόβλεψη
και πρόσταγμα ανάγκης η αγάπη.
Του νου το ταίριασμα αποζήτηση
και της ψυχής το μιλητό αρμονία.
Φιλόσοφε γαρ!
Οι γειτονιές δε σμίγουνε.
Γνωρίζονται, αγαπιούνται
μα μένουν γειτονιές”!
Και φάνταζες ανθισμένη μυγδαλιά
και μάκραινες κελαηδισμός τ’ Απρίλη
και έμενα δέντρο φθινοπωρινό
κι αλάργευα νυχτοπουλιού απόηχος.

  Γιώργος  Αλεξανδρής

ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ ΓΙΑ ΚΙΘΑΡΑ / Αντώνης Περδικούλης

Για μιάν αιώρα

λίγον ήλιο

ένα κομμάτι

ουρανό,

θα φύγω πάλι

γιά άλλα κάλλη

νά'χω στην πόρτα

το Θεό..

Μακρυά η εσπέρα

λίγοι οι φίλοι

πλύνετ'η νύχτα

στο γιαλό,

θ'ανοίξει τώρα

άγιο ανθάκι

να τό'χω στέρνο

για φυλαχτό..

Μιάν άλλη μοίρα

σε τόπο ξένο

θα πάω στην τύχη

μήπως και βρώ,

θα τρέξω πάλι

μές στην αγκάλη

τής γής που θέλει

και π΄αγαπώ...

12 Ιουνίου 2025

Αντώνης Περδικούλης