ΑΥΤΟΣΕΛΦΗΜΑ ΦΡΕΝΙΚΟ / Σταυραετός / Β.Α

 

Τον πεθύμησες!
Είχες τόσο καιρό να δεις τον εαυτό σου!
Από χθες!
Βγάλε με το κινητό μια φωτογραφία ακόμα!
Αλλά μην ξεχάσεις να βγάλεις και μία 
όταν έχεις πληρώσει το λογαριασμό του ρεύματος.
Όταν έχεις πληρώσει το λογαριασμό του νερού.
Όταν δίνεις το μισθό ενοίκιο στον ιδιοκτήτη.
Όταν πληρώνεις την κάρτα των εισιτηρίων.
Όταν σου έχουν ζητήσει βιογραφικό και γυρίζεις σπίτι.
Όταν στέκεσαι στο ταμείο να πληρώσεις τα ψώνια.
Όταν περιμένεις το λεωφορείο
της σχεδόν άγονης προαστιακής γραμμής.
Όταν την Κυριακή ακούς
το θρησκευτικό κήρυγμα της ενορίας σου
που αυτομάτως
με τρόπο θαυματουργό
μετατρέπεται σε πολιτικό μανιφέστο.
Βγάλε μια φωτογραφία ακόμα
όταν έχεις συμπληρώσει τη φορολογική δήλωση.
Όταν έχεις δει το νοητικά απροσάρμοστο τηλεπαιχνίδι
Όταν περιμένεις στην ουρά
να κάνεις το τεστ της πιθανής υπάρξεώς σου.
Όταν έχεις διαβάσει τις εξαγγελίες
για τα νέα οικονομικά προσθετικά επίμετρα.
Όταν έχεις ακούσει το βραδινό δελτίο ειδήσεων
που περιέχει όλη την προκάμβρια θανατολογία.
Όταν πληρώνεις το δωμάτιο
των αναγκαστικά επιβαλλόμενων καλοκαιρινών διακοπών
στην πληθώρα των οικονομικών δημίων.
Βγάλε μια φωτογραφία ακόμα
Όταν έχεις ακούσει τα αναπαλαιωμένα
του ανασχηματισμού ονόματα.
Όταν κάτι με καλοχτενισμένα μαλλιά 
χωρίς αξιοπρέπεια
γεμάτο  πονηριά κι ελπίδα
σε χαϊδεύει και σου λέει σ’ αγαπώ.
Όταν μετά από μια συναυλία χιλιάδων ντεσιμπέλ
σου λένε τι καλά περάσαμε απόψε.
Όταν περπατάς και σκέφτεσαι: << Και τώρα τι κάνουμε >>
Τότε αξίζει να βγάλεις μια σέλφυ.
Γιατί τότε πράγματι
θα αποκαλυφτεί μπροστά σου
ο πραγματικός της σέλφι άνοιας ψεύτικος εαυτός σου.
 
                                                                       Β.Α.
 
 

Ω! ΘΕΕ ΜΟΥ . . . / Γιώργος Αλεξανδρής

Βαθύς ο ίσκιος της ζωής
πίσω από θλιμμένα μάτια
κι αυτό το δράμα της ψυχής,
θρήνος σε άγνωστα μονοπάτια.
Ω! Θεέ μου,
παρηγόρησέ με!

Αίμα εδώ και αίμα εκεί,
δρόμοι γεμάτοι δάκρυ,
ποιοι άραγε σ’ αυτή τη γη
το μίσος  θα φέρουνε στην άκρη;
Ω! Θεέ μου,
αξίωσέ με!

Τα χέρια επάνω στη φωτιά
και οι φωνές πολεμική κραυγή,
ποια θα είναι αυτή η γενιά
που θα φέρει μιαν άλλη εποχή;
Ω! Θεέ μου,
αναθάρρησέ με!

Μετανάστες και όμηροι
σε ανθρώπινα παζάρια,
τι δυστυχία οι κακόμοιροι,
αιχμάλωτοι σε κελάρια.
Ω! Θεέ μου,
αντρείεψέ με!

Πού να πάνε να προσκυνήσουν,
σε ποιον τόπο να σταθούν,
τη ζωή τους ν’ αγαπήσουν
χωρίς το αύριο να φοβηθούν;
Ω! Θεέ μου,
ευλόγησέ με!

Μικρά παιδιά στην απονιά,
απόκληρα κι ορφανά στο δρόμο,
σε ποια θα γείρουν αγκαλιά
χωρίς σπαραγμό και τρόμο;
Ω! Θεέ μου,
προστάτεψέ με!

Δύσκολοι κι απέλπιδες καιροί
δίχως δίκιο και σεβασμό,
με ποια ευχή τόσοι καημοί
θα βρούνε λυτρωμό γλυκό;
Ω! Θεέ μου,
φυγάδεψέ με!

Η αντιδικία θρονιασμένη
με τα πάθη ως αρετή
και η κοινωνία διχασμένη
δίχως έρμα και ντροπή.
Ω! Θεέ μου,
γρηγόρεψέ με!

Την ειρήνη πού να καρτερέψουν,
ποιους ηγέτες να εμπιστευθούν
πώς εκδικητές να ημερέψουν,
σε ποιους σωτήρες να στραφούν;
Ω! Θεέ μου,
προφύλαξέ με!

Ικέτες ιεροί στη δύναμή Σου
να  ‘βρει η φιλία χώρο και σκεπή
να ‘ναι αρμονία η θέλησή Σου
των ανθρώπων, και σοφίας ηθική.
Ω! Θεέ μου,
ευτύχισέ με!

 

ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ/ Μπερούκας Γιάννης

 

Στα μάτια της
ο κόσμος γυμνός
υγρά τα τζάμια της νύχτας
απόκρυφη εξομολόγηση
και ενταφιασμένα όνειρα
τη μνήμη φεγγίζουν.
Περασμένης φωνής
αντίλαλος
μικρά περάσματα
στο φως ξυπνά
κατάφορτη ελπίδες η νύχτα
ευτυχίας προάγγελος.
Στην ομορφιά
της φαντασίωσης
παρήγορη παράκρουση
το μάταιο.
Στη νύχτα που θάλπει ελπίδες
ας μην ξημερώσει ακόμα.

ΠΑΛΙΑ ΦΙΓΟΥΡΑ / Μπερούκας Γιάννης

 

Σμιλεμένη ομορφιά
το σκοτεινιασμένο πρόσωπο
και σ’ ένα ερωτηματικό αφωνίας
μια μαρτυρία ανάμνησης.
Η μυρωδιά της νύχτας
πάνω σε μια παλιά φιγούρα
που σε πλησιάζει
και χάνεις τα λόγια σου.
Χωρίς ένα τέλος οι σκέψεις
άναρθροι ήχοι ανατινάζονται
σ’ ένα υπόγειο πέρασμα
που τον φόβο σέρνει
μιας παλιάς εγκατάλειψης.
Σ’ έναν συναγερμό αισθήσεων
η αλήθεια που σπαράζει
και στων χαμένων τη λάμψη
δώρο αποχωρισμού
τα κίτρινα φύλλα που θυμάμαι.

ΑΝΑΜΝΗΣΗ / Μπερούκας Γιάννης

 

Ανέπαφη ακόμη
μέσα στης νιότης την αμφίεση
του θέρους μικρή θημωνιά,
δόλωμα μαρμαρωμένο γυμνό
στην ερημιά του λευκού της κήπου.
Μικρή πεταλούδα σε διψασμένο σώμα
πρωτόπλαστη Ελένη,
στην αρχή μιας εποχής αγκιστρωμένη
και στου πλοηγού της τον γρίφο.
Άοπλη ταξίδεψε στη σιωπή
της άκρατης ηδονής
και στου οργασμού τις κραυγές,
μικρό κύμα τώρα σκορπίζει
στη γαλήνη της ακροθαλασσιάς,
εκεί που ο ήλιος τυφλώνει τα όνειρα
και ταξιδεύει τον έρωτα
στη μοναξιά μιας ανάμνησης.

ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΚΛΕΙΣΙΜΑΤΟΣ / Καρατζόγλου Γιάννης

 

Καιρός για σύνταξη του τελικού Ισολογισμού. Ημερολόγια και συναλλαγές με
επιμέλεια να καταχωρηθούν, να συνταχθεί πραγματική Απογραφή για όλα τα
αποκτήματα (μακρινές αγάπες, ξαφνικοί έρωτες, χείλια ενωμένα σ’ ένα
ατέλειωτο adagio, απρόσμενοι χωρισμοί, ανεξίτηλες φιλίες, μεθύσια
ξημερώματα σε λάγνες αμμουδιές), να τακτοποιηθούν έτσι τα έσοδα και έξοδα
μιας ολόκληρης ζωής, να επανεξεταστούν οι Αποσβέσεις της (λέξεις που έγιναν
λόγια, φράσεις που καταλήξανε ποιήματα), να συλλεχθούν τα απραγματοποίητα
όνειρα, να υπολογιστούνε έτσι με λεπτομέρεια τα Αποτελέσματα Χρήσεως, οι
τελευταίες υποχρεώσεις και απαιτήσεις, κάτι λιγοστές προβλέψεις να εγγραφούν
με τίτλο «Εγγραφές προσαρμογής», να υπολογιστεί επακριβώς το Υπόλοιπο
Ταμείου – αν υπάρχει- καθώς και τα εναπομείναντα Αποθέματα και τέλος όλα
αυτά να αποτελέσουν πλέον τις Εγγραφές Κλεισίματος, χωρίς να προσδοκάται
άνοιγμα Νέας Χρήσης….

PRINT ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΑΠ’ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ / Καρατζόγλου Γιάννης

 

Ξύπνησα μες στη μαύρη νύχτα από ένα υπέροχο όνειρο. Στον ύπνο μου είχα
γράψει, λέει, ένα τέλειο ποίημα που το διάβαζα ανεβασμένος σε μεγάλη εξέδρα
μέσω μικροφώνου σε χιλιάδες ακροατές κι ο κόσμος το χειροκροτούσε ώρα
πολλή ζητωκραυγάζοντας. Λίγο πριν να ξυπνήσω το επαναλάμβανα από μέσα
μου διαρκώς ,ανάμεσα σε ύπνο και σε ξύπνιο, μην το ξεχάσω. Όμως σαν
ξύπνησα, το ποίημα και το όνειρο είχανε γίνει αγέρας. Και τότε άρχισε να με
βασανίζει η απορία, γιατί να μην μπορεί να κάνω print ή έστω save κατευθείαν
μέσα απ’ το όνειρο, να σώσω ότι μπορεί να απομείνει…

ΕΡΩΤΑΣ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΣ / Καρατζόγλου Γιάννης

 

Μουσαφιραίοι ερχόμαστε παιδί μου,
μουσαφιραίοι φεύγουμε από τον ντουνιά
έλεγε η μάνα για τη ζωή κι εγώ δεν καταλάβαινα.
Ερχόμαστε και φεύγουμε για έναν λόγο
μου εκμυστηρεύονταν όταν μεγάλωσα,
για το ένα και μοναδικό τρατάρισμα της ζωής,
τον μέγα έρωτα, τον εξοντωτικό,
τον ανάριθμο, τον μέγα αμαρτωλό.
εκείνον που, θρύψαλα απ’ τον πόθο προσκυνάμε
τον χουβαρντά, τον ασίκη, το αλάνι,
αλλά κι αυτός, δεν είναι παρά ένας ακόμα μουσαφίρης.

ΑΥΤΗ Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ / Γιώργος Αλεξανδρής

Αυτή η σκλαβωμένη γη,
μαρτυρικά καθώς τη ζήσαμε
και μάνα τη φιλήσαμε
στο πρώτο και στερνό της ζωής φιλί,
μικρή, καρπερή κι αλύτρωτη
με φιρμάνι στου τσιφλικά τα χέρια,
αυτή η γη είναι δική μας,
το σπιτικό κι η δούλεψή μας.

Μια ολόκληρη ζωή,
αυτή η άγια και δόλια μάνα γη
σταλιά -σταλιά μας ρούφηξε
τα νάματα της ψυχής μας
καθώς την προσκυνούσαμε
απ’ το πρωί ως το βράδυ,
τη δίψα μας στις λάσπες της να σβήσει,
τη ζητιανιά της πείνας μας να κρύψει.

Αυτή η άπονη μάνα γη
που μάτωνε τα χέρια μας
και έλουζε το μέτωπο με ιδρώτα,
μας πρόδιδε μας κάρφωνε
φτωχούς κολλήγες κι άκληρους,
με δικασμένη την κάθε μας σοδειά
και τους κόπους μας χεριά-χεριά,
στα φέουδα και την κληρονομιά.

Χρόνους πολλούς, γενιές πολλές,
όνειρα κι ελπίδες νανουρίζουν.
Πικρή η θύμηση της πείνας
σκληρή της φτώχειας η ζωή,
μας γίναν δύναμη και πίστη ιερή.
Δώστε μας πίσω αυτή τη γη,
να’ ναι δικό μας το ψωμί, δική μας η ζωή,
γιατί αυτή η γη είναι δική μας.

           

ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙΣ / Γιώργος Αλεξανδρής

Η ενσυνείδητη σπουδή προσώπων και γεγονότων
ως πόρισμα και διδαχή στης ιστορίας τη μελέτη,
αποτελεί θέαση και ανασκόπηση του μέλλοντος,
τολμηρή φαντασία επινοήσεων και μαρτυριών,
αναπόληση και νοσταλγία προθέσεων και προσδοκιών.

Του χθες οι επώδυνες αλήθειες είναι συμβατές
και η αποδοχή τους, πρώτιστη ανάγκη επιστροφής
στον προγραμματισμό και τη διαβούλευση του αύριο,
να είναι το σήμερα στοχαστικό και ευσύνοπτο
σε περιλάλητες δοξασίες και τρέχουσες εφαρμογές.

Παινέματα ευπροσήγορα κι ευδόκιμες διανθίσεις
ανιστόρητων εποχών και αλλόδοξων φρονημάτων,
με πρόταξη την ελευθερία και δύναμη του λόγου,
συμπαιγνία είναι ναρκισσισμού και ειδημοσύνης,
διαφέντεμα στην κενότητα προοπτικής και ιδεών.

Ο καθωσπρεπισμός, συνέπεια της παραδοχής
κοινωνικών σχημάτων και κλειστών παρατάξεων,
οχύρωση του δεδικασμένου σε κάθε αλλαγή,
να είναι η απουσία κέλευσμα και απαντοχή,
συμμόρφωση και ρητή αποδοχή της ευκολίας.

Η συνομολογία σε σοφίας προτάγματα και θέσεις
για την επένδυση με ρήτρες ελεύθερου στοχασμού
στη  γνώση και της ευρυμάθειας την  επιμονή,
χωρίς επιφανειακές αναγνώσεις και αφορισμούς,
αναγνώριση είναι του ευ γίγνεσθαι και αρετή.

Η αμφισβήτηση παγιωμένων αντιλήψεων και θεσμών
σε πατριαρχικές δομές και νόμιμες συγκλίσεις,
με τη μνήμη κιβωτό παραστάσεων και επιλογών,
δεν είναι παρέκκλιση καθεστωτική κι αυθαιρεσία
παρά εκσυγχρονισμού διάγραμμα και δημιουργία.

                             

ΦΟΙΝΙΞ / Νήδυμος Πάνος

Όταν τα ακροδάχτυλα στο δέρμα ακουμπούν

το κάθε κύτταρό της ηλεκτρίζεται

Η φόρτιση σε έκρηξη λαγνείας οδηγεί

με οργασμούς ο πόθος ζητά να ξεδιψάσει

Το ροδόσκουρο κορμί καθώς γέρνει στο πλάι

μια αγωνιώδη ανάσα προφταίνω να πάρω

στων υγρών την απύθμενη πριν ξανασβήσω γλύκα

Δύναμη αντλώ από τις στάχτες

Άλλη μια μέρα τραβώ εμπρός

Στης καθημερινότητας τον αέναο κύκλο

ξαναγιεννιέμαι

ΤΑΙΝΙΑ ΣΕ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ / Νήδυμος Πάνος

Συμπρωταγωνιστές στην ίδια σκηνή

Τρία, δύο, ένα, μοτέρ, κλακέτα

Ησυχία, γυρίζουμε!

Το χέρι νωχελικά εκτείνεται στο άδειο προσκέφαλο

κορμί σε εμβρυακή στάση αναζητά απεγνωσμένα ζεστασιά

Ψάχνουν τα χείλη να ξεδιψάσουν

τη γλύκα μιας ολονύχτιας κλινοπάλης

Το πρόσωπο λαχταρά απεγνωσμένα

ένα γαργαλιστικό άγγιγμα των μαλλιών

Συνθλίβεται η καρδιά κάθε πρωί από την απουσία

δάκρυα αθέλητα κυλούν στην ίδια διαπίστωση

Ξημερώνοντας άλλη μια αυγή

έρωτα σκηνοθέτη σ’ εκλιπαρώ

σενάριο να αλλάξεις

Δημοσιεύθηκε στο 4ο Γεναριάτικο ΠΕΡΙ ΟΥ:

https://www.periou.gr/panos-nidymos-tainia-se-epanalipsi/

ΦΥΣΙΚΗ ΦΘΟΡΑ / Πάνος Νήδυμος

 

Κορμί αλαβάστρινο θάμπωσες με τα χρόνια

μόνο η αγάπη με γλυπτό σε κάνει να φαντάζεις

Ρούχο φθαρμένο από καιρό που η λαγνεία φρεσκάρει

τις αισθήσεις σου ανέστησα κι οι πόροι ανασαίνουν

Φθείρεται καθετί θνητό, η φύση το προστάζει

αφήνει ο χρόνος πάνω μας αμείλικτα σημάδια

Η στίλβη πλάνεψε αιώνια τη ματιά μου

της νιότης σου η εικόνα χαράχτηκε στο βλέμμα

Πάντα θωρώντας σε τ’ ορκίζομαι

σαν πρώτη φορά θα ’ναι

ΙΣΩΣ ΣΟΥ ΠΑΕΙ / Μακρογιώργου Γεωργία

 

Παλτό
σε ναφθαλίνη
κάποτε κόκκινο
με ασπρισμένο πέτο.
Οι τσέπες ξηλωμένες
και οι λεκέδες ανεξίτηλοι
απ’ το κρασί, το αίμα
και τη στάχτη.

Βγάλ’ το από το μπαούλο,
δοκίμασέ το,
κοιτάξου στον καθρέφτη ·
ίσως σου πάει.

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ / Μακρογιώργου Γεωργία

 

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

όταν σε τίμησαν με το χρυσό μπαστούνι
τη σκουριασμένη σου έσυρες ασπίδα
προς τα βουνά όπου πολέμησες

κάποτε βρύο πάνω της έγινες
μαράθηκες και χάθηκες

στον κόσμο εάν θα ξαναρθείς
ίδια θα βρεις
τα επίγεια των ανθρώπων
και στο ίδιο θα απαντήσεις δίλημμα:
καλύτερα να πολεμήσω πριν χαθώ

ΧΑΡΑΓΜΑΤΙΑ / Μακρογιώργου Γεωργία

 

το γκρίζο σύννεφο του δειλινού
με το μαχαίρι η νύχτα χάραξε
κι ανάσα πήρε ο ήλιος- τρύπωσε
έσμιξε με τη θάλασσα

μία γυμνή ημισέληνος
πήρε πόζα για φωτογράφιση ενώ
τα ναυάγια αναδύθηκαν
κι άρχισαν την αιώρηση

γλάρων το λίκνισμα
τα μάτια ακολούθησαν

χέρια σε χάδια αφέθηκαν
κι έπειτα έγραψαν
για το μαχαίρι

ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ / Καλοβελώνη Γεωργία

 

Ξημερώματα Κυριακής
Θα σε συναντήσω σε μια πόλη ξένη
Θα κουβαλάς εικόνες από μέρη μακρινά
Που ονειρεύτηκα να δω μαζί σου
Θα με ρωτήσεις πώς περνώ
Αν μού ‘λειψες
Και πώς κυλήσανε οι μέρες μακριά σου
Θα ‘μαι χωρίς αποσκευές
Και θα ‘ρθω δίχως απαντήσεις
Ήχος κανείς δεν θ’ ακουστεί
Τα σφραγισμένα χείλη μου θ’ ανοίξουν
Μόνο για να γευτούνε τα δικά σου
Κι όταν το αίμα στάξει
Μέχρι τις άκρες των ποδιών σου
Θα σε αφήσω ως άπιστο Θωμά
Να ψαύσεις τις πληγές μου
Ολωσδιόλου ανίδεο
Γι’ αυτό αθωωμένον

ΠΑΡΑΔΟΧΗ / Καλοβελώνη Γεωργία

 

ύπαρξη αδικαίωτη
στέκεις
τομή αγεωγράφητη
δίχως πυξίδα
δεν είναι η ποίηση που επιτάσσει τη φυγή
μήτε η ζωή που κρύβεις μες στις λέξεις
είναι που θέλεις να’ σαι ποιητής
σε κόσμο ανυπεράσπιστο
που όλο το μελάνι το χρωστάει
του θανάτου

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ / Καλοβελώνη Γεωργία

 

ξαπλώνει στο κρεβάτι του
αγγίζει τα οστεώδη χέρια του
το κορμί του ζεστό
το στόμα του άγραφη σελίδα
δεν τον φιλά
ανασαίνει δυο στιγμές σιωπής και φεύγει

μέσα της χιονίζει λέξεις

"Απαξίωση-αυτοκαταστροφή της Ιστορικής Αριστεράς" [3] άρθρα του Λουκά Αξελού

1)https://slpress.gr/politiki/i-eximerosi-tis-istorikis-aristeras/

2)https://slpress.gr/politiki/i-apaxiosi-aftokatastrofi-tis-istorikis-aristeras/

3)https://slpress.gr/politiki/exafanisi-i-anakampsi-tis-istorikis-aristeras/

ΕΚΕΙ . . . / Αλεξανδρής Γιώργος

 

           

Ξεστράτισε και τράβηξε
στο στρατί που λίγοι πάνε.
Εκεί που ο καίριος στοχασμός
μένει στοιχειό και ρημάδι
και γίνεται βαθύς στεναγμός
στης νύχτας το πυκνό σκοτάδι.

Εκεί που στεφανώνεται
ο καημός του την ελπίδα
και νιώθει στο σμίξιμο αυτό
την πρώτη και στερνή χαρά του,
κρυφό της ψυχής του φυλαχτό
στο εσπέριο πέταγμά του.

Εκεί που φόβος γίνεται
το τόλμημα της σκέψης
και σμίγουν στον  αφορισμό
η πίστη και η γνώση,
μετέωρες στον εναγκαλισμό
κι απόκληρες στην πτώση.

Εκεί που τρέχουν οι καιροί
πίσω από ιδέες νέες,
πολύκλιτοι να ‘ναι οι ναοί
και λειτουργία οι σπονδές,
αγλάισμα ύμνων η σιωπή
και συμφωνία οι κραυγές.

Εκεί που συνομολογούνται
τ’ απέραντα όρια του οίστρου
με τα πλούτη της φαντασίας,
με τον βαθύτονο συλλαβισμό
της πρωτόφαντης απορίας
στο όνειρο το διαχρονικό.

Εκεί που κάποιος αναθαρρεύει
σε οιωνούς και προβλέψεις,
του εύδικου να γίνει τιμητής
χωρίς προσχήματα κι αναστολές,
της κοινωνίας άξιος ζηλωτής
με δόγματα σοφίας και προσφυγές.

Εκεί στην πολυπλοκότητα
της αντίθεσης στο αποδεκτό,
πέρα από την κοινή λογική,
με τον αντίλογο προφητεία
μια νέα αρχή κι αξία να επινοεί,
με αναγνώριση την αυθεντία.

Εκεί στα εύσχημα της υπερβολής,
στου πνεύματος την εγρήγορση
με την ενδοσκόπηση αυτογνωσία,
μάθηση, εμπειρία και προβολή
και θεία ενσυνείδητη υπηρεσία
στην εύγονη λατρεία την κοσμική.

Εκεί στο κρυφό θυσιαστήριο
του γόνιμου ατομισμού,
στη μέθεξη των ιδανικών
με οράματα και βλέψεις,
με υπέρβαση των θεωριών
στου αλτρουισμού τις στέψεις.

Εκεί στην πολυπραγμοσύνη
του νου και τη ψυχής του,
με κατάθεση προμηθεϊκή
σε όνειρα και προσμονές
και με τη συνείδηση αγαθή
στων διπλανών τις απαντοχές.
     
         Γιώργος  Αλεξανδρής

ΑΠΡΙΛΗΣ / Δεμπερδεμίδου Γεωργία

 

Φύσηξε Απρίλης
Ντύθηκε παντού
Ξανθός και μυρωδάτος
Χαμόγελα και πονηριές
Ως κάτω από τα σύννεφα
Μας ομορφαίνει.
Απρίλη φύσηξε άφοβα έως να
Μαδήσουμ’ ένα – ένα φυλλαράκι.
Μήπως πετάξουμε κείνη την ώρα
Που δεν θ’ ανθίζει όλη η πλάσις
Κι όλες τις άσπλαχνες στιγμές ίσως αφήσουμε
Απ’ το πετσί χόρτο ξερό της γης μας.

Κρατώντας μόνο της ψυχής μιαν Άνοιξη

ΑΔΙΟΡΑΤΗ ΦΩΝΗ / Δεμπερδεμίδου Γεωργία

Νεφελωμένη ημέρα.
Αγγίζω τ’ ακροδάχτυλά σου.
Παγωμένα.
Ηδονικά γλείφεις πληγές ενώ
ράβω απαλά
στο στόμα σου φιλιά.
Πηδώ στον ουρανό μου
σε άλλην άλληνα ζωή.

Αδιόρατη συνείδησης φωνή.

Η καλύτερη αγάπη
πάντα είναι της ψυχής

ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ / Δεμπερδεμίδου Γεωργία

 

Πέταξες το μαντήλι
απ’ το τσεπάκι.
Χρώμα άλλαξες
στο χθεσινό σακάκι.
Καινούργιες έβγαλες
φωτογραφίες για
να θυμάσαι τις στιγμές.
Σε έναν ουρανό
κάρφωσες το φεγγάρι.
Έβαλες τις σιωπές
την νύχτα να φωνάζουν

Όλα επιμελώς τα διεκπεραίωσες
μ’ αυτό που δεν μπορείς ό,τι κι αν γίνει
να μας αλλάξεις είναι την ψυχή.