Σε βλέπω Πατέρα
εκεί που φυτρώνει η ελιά,
τ΄ αμπέλι κ’ η πέτρα,
να πολεμάς με την τύχη σου.
Σε βλέπω ν’ αυλακώνεις τη γη,
κι αυτή να γίνεται υπόσχεση,
προσμονή και ψωμί.
Σε βλέπω να χόρευες στ’ αλώνι,
πρωτοχορευτής
στον ασίκικο χορό της ζωής.
Το ποτήρι
Σε βλέπω
να σηκώνεις με το κρασί,
κ’ η ψυχή σου
να ξεδιψάει και ν’ αγάλλεται.
Να ξαποσταίνεις τη σάρκα σου
Σε βλέπω,
κάτω από τον ίσκιο των νεκρών σου
κ’ η σκέψη σου να αιμορραγεί.
Το όνειρό σου μεγάλο κι απόκρημνο
ήταν το ίδιο
μ’ εκείνο της ανθρωπότητας,
το ψωμί, το λάδι, το κρασί.
Όνειρο στα μέτρα της γης
που σε γέννησε
και χώρεσε σε μια αυλή,
με μια στέρνα και μια κληματαριά.
Ποιητής στάθηκες μιας ζωής,
με αρχέτυπα τον χρόνο, τη φύση, το μόχθο,
την απέρριτη
ομορφιά της
γλώσσας σου.
Τις Κυριακές,
τα ρούχα της ψυχής σου φόραγες
και πήγαινες
στην εκκλησιά,
με ένα
μαντήλι στη τσέπη άσπρο,
καθαρό σαν το
χιόνι,
το μαντήλι
της λύπης σου
για τους
πεθαμένους.
Εγκεφαλικό το
τελευταίο σου επεισόδιο.
Χωρίς ελπίδα
χαροπάλεψες τρεις μέρες.
Έφυγες.
Χάσαμε τη γη
κάτω από τα πόδια μας.
Τώρα,σε μια
γωνιά,
στην άκρη της
αιωνιότητας
Σε βλέπω, να
περιμένεις
το δικαστήριο
της ζωής σου,
με μάρτυρες
υπεράσπισης
τις τρεις
καλοσύνες σου.
Την
εντιμότητα.
Την λιτότητα.
Την
εργατικότητα.
Σε βλέπω ακόμη
ευπρόσδεκτο
ορθρικό επισκέπτη,
στο ένοχο
υποσυνείδητό
του ύπνου μου.
Μοναδικός ο διάλογος της σιωπής,
όπου πια καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας.
Ησύχασε.Το
πήρα απόφαση.
Σαν έρθει η
ώρα η στερνή μου
τον ύπνο σου
δεν θα ταράξω.
Αλλού θα
μετρήσω το χωράφι της ειρήνης μου.
Αλλού θα
φυτέψω το κυπαρίσσι μου.-
Λ.Κατσιγιάννης
Απ΄τη συλλογή “ μικρός ασφοδελώνας”
