«Οι τριάντα σταγόνες τ’ ουρανού» του Αγχιαλίτη συγγραφέα και ποιητή Λάσκαρη Π. Ζαράρη κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες

Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το καινούργιο βιβλίο του Αγχιαλίτη συγγραφέα και ποιητή Λάσκαρη Π. Ζαράρη, μία διπλή ποιητική συλλογή με τίτλο: «Τριάντα σταγόνες τ’ ουρανού και Η φλεγόμενη πόλη».

   Στην παρούσα διπλή ποιητική συλλογή, τα θέματα που παρουσιάζονται είναι μεταφυσικά, θρησκευτικά και διαπνέονται από τη νοσταλγία μιας αλησμόνητης αγαπημένης πόλης.

   «Οι τριάντα σταγόνες τ’ ουρανού» αποτελούνται από τριάντα ποιήματα με έντονη ρομαντική διάθεση, που συνθέτουν αποσπασματικά την εξής ιστορία: «Ένα αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή, ο Πέτρος και η Ελένη, κάνουν το «μεγάλο ταξίδι» και δοκιμάζουν την αγάπη τους και τη συμβίωσή τους έξω από τους περιορισμούς που τους επιβάλλει η αίσθηση του σώματος. Βλέπουν και νιώθουν με την ψυχή προσπαθώντας να αποτυπώσουν τη μεταθανάτια εμπειρία τους, στην ουράνια και ασφαλή κατοικία τους, που οικοδεσπότης είναι ο Θεός και φροντίζει για όλα Εκείνος».

   «Η φλεγόμενη πόλη» είναι στην ουσία ο ύμνος μιας αλησμόνητης πόλης του Εύξεινου Πόντου, που αναγεννιέται μέσα στις σελίδες του βιβλίου, ενώ πρόσωπα του παρελθόντος μάς «αγγίζουν» με την αύρα τους αφήνοντας τα αποτυπώματά τους στην ιστορία. Δικαιούνται έστω την ελάχιστη ιστορική καταγραφή, αφού λείπουν τα βιβλία που καλύπτουν ικανοποιητικά το θέμα από άποψης μαρτυριών των προσφύγων της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Ρωμυλίας. Με την ελπίδα πως ίσως η ποίηση καταφέρει να συμπληρώσει μια ψηφίδα στη συνολική προσπάθεια

ανάδειξης των τοπικών πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων.

Η νύχτα αυτή

Η  νύχτα αυτή

Μας τύλιξε για τα καλά

Έστω ένα καντήλι

Άς έφεγγε ακόμη

Να διώχνει μακριά

Τις ανταύγειες του φόβου μας

Ένα θρόϊσμα της λεύκας

Άς έμπαινε απ’ τη σκεπή

Και ν’ άρπαζε με μια πνοή

Την έναστρη σκέψη μας..

Θλίψης Τρόπαια (τρία ποιήματα)

 του Αντώνη Περδικούλη 

1.           ΑΚΟΙΜΗΤΟΣ  ΨΑΛΤΗΣ

   Ιερή Μνήμη Ρίζου Ζαβάλκου

Ασίγαστη ψυχή του αιθέρα

Ίσο του ακοίμητου ψαλμού σου

Γλυκό ηχεί στα ουράνια πέρα

Πάρε το φως που ανθεί περίσσο

Κι απ’ το θρονί σου εκεί στον ήλιο

Στείλε μας πασχαλιά και μύρτο..

2.             ΓΕΡΜΑ

Κλαίει η καρδιά σαν αχναστέρι

Μες στον βυθό της γκρίζας μέρας

Κρύσταλλα φύλλα ‘ πά στο μνήμα

Κλαίει σαν ήλιου καταιγίδα

Μαβί κι ασάλευτο το δείλι

Του ονείρου εχάθη το καράβι..

3.     ΤΗΣ  ΨΥΧΗΣ

Της ψυχής παλμός

Άσβηστο λυχνάρι

Στ’ ακρογιάλι

Της ψυχής ορμή

Άκοπο σπαθάρι

Στο θηκάρι

Της σιωπής ρυθμός

Φως μες στο τσαρδί

Του αλωνάρη

Της ψυχής κραυγή

Τρέμουν τα νερά

Βάρκα παλαμάρι

Της αυγής πνοή

Σ’ έρημο νησί

Λυγερό κλωνάρι

Έρωτα βουή

Και Ονείρου αφή

Γλάρος θα τα πάρει..

Μονόλογοι Αυτοεξορίας (απόσπασμα)

 Σε μια πρόσφατη αυνέντευξη του ο ποιητής είπε: "Οι «Μονόλογοι Αυτοεξορίας» μου είναι ένα είδος «Ποιητικής».  Ένα τετράδιο ανοιχτό, διαρκές  έως θανάτου.." Άραγε ο ποιητής θέτει στην θέση του ...ποιητή,  τον ίδιο. Ο εαυτός του είναι ο νεκρός άτυχος ποιητής; Και το πτώμα του, το σώμα του στο μάθημα της Ανατομίας δωρεά στην ανθρωπότητα;

  I.    ΜΑΘΗΜΑ   ΑΝΑΤΟΜΙΑΣ

                     Στο μάθημα της Ανατομίας ο κύριος καθηγητής θα πεί: « Ετούτη δώ είναι η καρδιά του άτυχου ποιητή, αυτά είναι τα δυό του νεφρά ,που είχε δωρήσει κιόλας απ’ τα εικοσιδύο του. Ετούτες οι λεπτές κλωστές ονομάζονται νεύρα, ξεκινούν απ’ την υπόφυση και καταλήγουν απευθείας στις γροθιές του.

                 Οι γροθιές του είναι ακόμα τόσο καλά σφιγμένες που με τίποτα δεν ανοίγουν.

                 Κι αυτή εδώ , που βλέπετε, η ειρωνική γκριμάτσα στο πρόσωπό του , με την γλώσσα κρεμασμένη έξω σαν πιπεριά είναι για να δίνει στους αγύρτες την πληρωμή τους!...»

( Α.Π.)

 II.       ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΝΝΟΟΥΝ…

                   Από συνέντευξη του Κωστή Παλαμά στην εφημερίδα «Σκρίπ», με ημερομηνία 4 Σεπτεμβρίου 1897:

                    « Ένας στίχος ωραίος, μια ιδέα μεγάλη, μορφώνουν περισσότερον από το κήρυγμα ενός ιεροκήρυκος. Μέσα εις τας κάτω τάξεις υπάρχουν άνθρωποι που εννοούν Φιλολογίαν και μέσα εις τας ανωτέρας τάξεις άνθρωποι που δεν εννοούν. Βλέπετε έναν κοινόν άνθρωπον να διαβάζει ένα ποίημα ή ένα διήγημα και να τέρπεται..»

Όταν όλα υποκλιθούν

                                                                                                 του Αντώνη Περδικούλη

Όταν  όλα υποκλιθούν στο φως

Τα μάτια απαράλλαχτες σειρήνες

Θα υψωθούν στον ουρανό

Όνειρα θα μπούνε σε ασημένια πλοία

Σα να μη κύλησε ποτέ ο χρόνος

Μόνο σιωπές από διάπυρες φωτορροές.

(Σαν σήμερα)

Σαν σήμερα 
ξημέρωσε το χτές.
 κι ήρθες εσύ κριτής 
κι επίσης όνειρο 
δίχως ρίζες,
σώμα διάτρητο
 από πατημασιές
 απ' το υγρό
 ξεσηκωμένες χώμα, 
χαμένος δρόμους να φωτίσεις.

Σίφνος 1978

Άσπρο 
το εκθαμβωτικό 
από ήλιο κι ασβέστη
Μπλε
του λουλακιού
Λίγο σμαραγδί 
θάλασσας μεσημεριάτικης 
Μια σταγόνα κόκκινο 
το κόκκινο το βαθύ 
του έρωτα 
και μια φτερούγα 
μενεξεδιά 
της χαράς. 

ΚΑΡΑΒΙ

της Αγγέλας Καιμακλιώτη 

Θ' αλλάξει μια στιγμή
του καραβιού η πορεία
όχι από τιμονιά στραβή
ούτε από τρελής πυξίδας
παραπλάνηση
αλλά σαν ο πειρατής ανίκανος
δειλός τρελός νεκρός
το παρατήσει εκεί
στη μέση του πελάγου
κουρσεμένο
με κατάρτια τσακισμένα
πανιά μαύρα
αμπάρι άδειο
Εκεί ο άνεμος καπετάνιος
πορθητής και τιμονιέρης
σε συμπληγάδες μοίρες
θα το παρασύρει
Όμως το θαλασσόξυλο γνωρίζει
τους ασημένιους δρόμους
της σελήνης
του ήλιου τις χρυσές εξόδους
Εκεί θα πλεύσει;
Προς την Ουτοπία;
Ή άραγε τα κύματα
θα το γκρεμοτσακίσουν
στις άγριες τις ακτές
της ετερόχρονης ελευθερίας;

("Ξεκλειδώνοντας την αλφαβήτα", ΠΗΛΙΟ 2011)

[Άγρυπνη ελπίδα]

Άγρυπνη ελπίδα
πια είναι τα φτερά σου
ουρανέ
να μας τυλίξουνε
νύχτα με αστέρια
στροβιλίζεται
ατέλειωτη
χορεύει στην εποχή
των κενών βλεμμάτων.

Μια αστραπή βρυχάται
στο αχανές των σφυγμών
μύχιων πόθων μας.

Και να 
το Φως
σπιθίζει πάλλεται
πάνω στα χέρια σου
φλεγόμενο
στο άπειρο
κι εμείς εδώ
αφημένοι στη μοίρα
ικετεύουμε
αποσιωμένες μνήμες,
το τόλμημα
λόγχισε
με πύρινες
ματιές....

Οι νύχτες μου ...της Γρηγορίας Πελεκούδα (απόσπασμα)

.....

Όταν χαράζει στη Μεσόγειο
οι Άγγελοι της αβύσσου
μες στη θολότητα του σκότους τους
πληγώνονται απ΄το φως.
Τώρα που χαράζει,
τώρα που βρήκα τη λαλιά μου
έκαψα το χθές στις νύχτες μου
και άφησα να με νανουρίζει
ο αχός της θάλασσας,
μικρές δροσοσταλίδες
κράτησα στα χέρια μου
κι ανύψωσα το βλέμμα
στα άναρχα ουράνια.
Μίλα μου, νύχτα, μίλα μου,
με ρυάκια, με ποτάμια
μες στη Μεσόγειο που καίγεται,
ίσως εξυμνήσουμε
τους νυσταγμένους ίσκιους
με φως και άστρα,
με ακτίνες φωτός του Αιώνιου
που ονειρεύονται
όσοι αγαπούνε τον Ήλιο της
τον πορφυρό....

ΟΧΙ!

Μη μου κρύβεται το φως του Ήλιου μου!
αυτό που γδύνει τον απόηχο
της νύχτας και σείεται
συνθέμελα άλαλο.

Εδώ θα με βρείτε
εδώ
να με σμιλεύει
στο αχανές των οριζόντων
σ΄ένα λιοστάσι
απο ασφόδελους
που δεν πετρώνει
να πετώ
κι ας μην έχω φτερά
καλπάζοντας στο φως
τούτη την ώρα
την τραγική
ώρα....

Τα πέντε (5) ωραιότερα Ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη

Ποιο από τα παρακάτω Ποιήματα του Κων/νου Π. Καβάφη μπορεί να θεωρηθεί το ...καλύτερο; Με το ερώτημα πριν από τέσσερις περίπου μήνες είχαμε ξεκινήσει στο παρόν Ιστολόγιο, μια ψηφοφορία. Είχαμε πει τότε το επαναλαμβάνουμε και τώρα  ότι αυτού του είδους οι ψηφοφορίες  θεωρούνται ως ένα μικρό …παιχνίδι προκειμένου να σταθμίσουμε απόψεις και γνώμες και τίποτα περισσότερο. Δεν έχουν επίσημο χαρακτήρα και λειτουργούν ως ένα μικρό σημείο αναφοράς ανάμεσά μας. Επιλέξαμε λοιπόν 18 από τα ποιήματα του Κων/νου Π. Καβάφη, που πιστεύαμε  ότι θα μπορούσαν να είναι τα...... ωραιότερά του. Κάποια έχουν τύχει παγκόσμιας αποδοχής όπως : Ιθάκη, Θερμοπύλες,  ενώ  4 από αυτά : Κεριά, Η  πόλις, Τρώες, Νέοι της Σιδώνος (400 μ.χ) είχαν επιλεγεί ανάμεσα στα 100 καλύτερα ποιήματα, μια ανθολογία Ποιημάτων των εκδόσεων Γλάρος . Κανείς από τους αναγνώστες του Ιστολογίου δεν ανέφερε ότι κάποιο άλλο ποίημα θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα στα …καλύτερα. Προσωπικά δεν συμμερίζομαι αυτή την άποψη, αλλά…..

Τα επιλεγμένα Ποιήματα (αλφαβητικά)  είναι τα παρακάτω:

1.       Απολείπειν ο θεός Αντώνιον

2.       Εκόμισα εις τη τέχνην

3.       Επέστρεφε

4.       Επιθυμίες (Όσο μπορείς..)

5.       Η πόλις

6.       Θερμοπύλες

7.       Ιθάκη

8.       Κεριά

9.       Μύρης Αλεξάνδρεια του 340 μ.χ

10.   Νέοι της Σιδώνος (400 μ.χ)

11.   Ο ήλιος του απογεύματος

12.   Οι ψυχές των γερόντων

13.   Περιμένοντας τους Βαρβάρους

14.   Στο πληκτικό χωριό

15.   Τα παράθυρα

16.   Τείχη

17.   Τρώες

18.   Φωνές

Στην ψηφοφορία συμμετείχαν 196 αναγνώστες (περίπου το 6,5% του αναγνωστικού κοινού του ιστολογίου ανά μήνα)και έδωσαν τιμητικά 334 ψήφους οι οποίοι κατανεμήθηκαν όπως παρακάτω:

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον	39 (19%)
Εκόμισα εις τη τέχνην	5 (2%)
Επέστρεφε	15 (7%)
Επιθυμίες (Όσο μπορείς..)	23 (11%)
Η πόλις	28 (14%)
Θερμοπύλες	24 (12%)
Ιθάκη	67 (34%)
Κεριά	29 (14%)
Μύρης Αλεξάνδρεια του 340 μ.χ	5 (2%)
Νέοι της Σιδώνος (400 μ.χ)	6 (3%)
Ο ήλιος του απογεύματος	6 (3%)
Οι ψυχές των γερόντων	7 (3%)
Περιμένοντας τους Βαρβάρους	24 (12%)
Στο πληκτικό χωριό	3 (1%)
Τα παράθυρα	9 (4%)
Τείχη	27 (13%)
Τρώες	9 (4%)
Φωνές	15 (7%)

Ψηφίστε σε αυτήν την ψηφοφορία

Ψήφοι μέχρι αυτήν τη στιγμή: 196 

Με βάση λοιπόν τα αποτελέσματα του …αναγνωστικού κοινού τα 5 ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη που θεωρήθηκαν ως τα καλύτερα  είναι τα παρακάτω:

Α/Α	Τίτλος Ποιήματος	Ψήφοι	Ποσοστό στα από το αυτόματο σύστημα google	Αναγωγή στο 100% εμ βάση το πραγματικό ποσοστό επί του συνόλου των ψήφων
1	Ιθάκη	67	34%	19,83%
2	Απολείπειν ο θεός Αντώνιον	39	19%	11,54%
3	κεριά	29	14%	8,58%
4	Η πόλις	28	14%	8,29%
5	Τείχη	27	13%	7,98%
6	Τα υπόλοιπα εκ των προαναφερθέντων 18  έλαβαν	148	-	43,78%
7	ΣΥΝΟΛΟ	338		100%

5^Ο

Τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

4^ο

Η πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·

κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.

Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

3^Ο

Κεριά

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας

σα μια σειρά κεράκια αναμένα —

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,

κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

2^Ο

Απολείπειν ο θεός Aντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνά

με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—

την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου

που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου

που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.

Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν

ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·

μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,

πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,

κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι

με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,

ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,

κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.

1^Ο

Ιθάκη

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή

συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι

που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά

θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·

να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,

και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,

σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,

και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·

σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,

να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.

Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.

Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·

και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.

Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.