Μιλάω τα μάτια σου / ~Στέλλα Βρακά~

Μιλάω τα μάτια σου
όταν όλα βουλιάζουν.
Έτσι σώζω την εποχή
απ' την φθορά.

Μιλάω την ομορφιά σου
όταν ο ήλιος λύει την νύχτα
και τα πουλιά ανασαίνουν
τις αισθήσεις.

Τραγουδάω τα λόγια
που ειπώθηκαν
για να αποκοιμηθώ στην μουσική σου.

Μιλάω την καρδιά σου
τις ώρες τις ακατάπαυστες της απουσίας σου.
Έτσι κοπάζουν οι πληγές
στο ξαπόσταμα της σκάλας
που ανεβαίνει στην Σοφία
και κατεβαίνει στην Άγνοια.

Μιλάω την ψυχή σου
γιατί την απωλεσμένη δική μου
την βρίσκω στα φτερά σου.

γιορτάζω

δεν θ’ απομείνει
ούτ’ ένας στίχος
μια λέξη
ελάχιστο ένα ίχνος
στην κινούμενη άμμο

υμνώ λοιπόν το φως
μπροστά στην προαιώνια νύχτα
γιορτάζω
το δευτερόλεπτο της ύπαρξης
γράφοντας δακρυσμένα ποιήματα

κάθε βιβλίο μου
στην άβυσσο του τίποτα
είναι ένα πείσμα
μια περηφάνια

μια χειραψία με τη ματαιότητα
και το ανεξιχνίαστο μέλλον

(από τη συλλογή Φλόγα απ' τη στάχτη, 2017)

Κόκκινο δειλινό / Βαγγέλης Φίλος

Βρέχει.. πάλι βρέχει.
Δεν έχω αγάπη,
δεν έχω πίκρα,
δεν έχω θλίψη.
Άσκοπα πια βρέχει.

"ΕΦΙΑΛΤΗΣ" / Μυτιληναίου- Ιακωβίδου Χριστίνα

Απ' της ψυχής τις μύχιες τις γωνιές
φωνές ακούγονται ανθρώπων.
Κρωξίματα πουλιών σε δάση
απροσπέλαστα σκέψεων
κι άλλοτε μελωδίες γαλήνης...

Βροντοχτυπούν οι πόρτες της καρδιάς
προβάλλοντας στο νου εικόνες
σε παρελθόντος μνήμες...

Γυρίζει ο νους... Γη στο Σύμπαν μόνη.
Αναλώνεται στων Ερινύων τα πλοκάμια,
στης Μέδουσας τη φοβερή μορφή,
σε Πελάγου βάθη...

Απορίες, φόβοι, ξεσηκώθηκαν.
Εκρήξεις ηφαιστείων, λάβας καυτό μάγμα...
Κραυγές ατέλειωτες ακούγονται...
Κλάμα παιδιών...

΄Αραγε ξυπνούν οι συνειδήσεις;

"Ηλιαχτίδα"-Ποιητική συλλογή "2005-2015". / Βαρδάκας Νίκος

Έλα μαζί μου ηλιαχτίδα, να ταξιδέψουμε μακριά
από αυτή την γκρίζα παγίδα. Να πετάμε μαζί, σαν δυο πουλιά
να διασχίζουν τον ουρανό μέσα απ΄τα σύννεφα.
Γελώντας ξένοιαστα να ξεπεράσουμε τα σύνορα της γης
με το διάστημα. Να αντικρίζουμε τους ωκεανούς από ψηλά
και να αγγίζουμε τις κορυφές απ΄τα ψηλότερα βουνά.
Να λιώσουμε χούφτες από χιόνι, και να ποτίσουμε με βροχή
την διψασμένη έρημο. Και όταν στις δυο Άρκτους αφήσουμε
τα όνειρα μας που ζωγραφίζαμε στο χαρτί, έπειτα θα εκτοξεύσουμε
στο άπειρο το παρελθόν κρατώντας μαζί ένα φυλαχτό που αγοράσαμε
από έναν πλανόδιο έμπορο.
Σαν υπόσχεση για το μέλλον, έναν σπόρο που θα σπείρουμε σε κάθε κρύο πλανήτη.

Μικρή Ζωή / Χρήστος Κουκουσούρης

Κάπου στην άκρη τ’ ουρανού ένα αστέρι
φωτίζει τη μικρή του γειτονιά,
έλα κοντά μου πιάσε με απ’ το χέρι
κι ας πάμε ως την ακροθαλασσιά
να ονειρευτούμε πως εκεί στην άκρη ζούμε
και βλέπουμε τον κόσμο από ψηλά.

Κάπου στην άκρη του μυαλού μι’ άδολη σκέψη
φτιάχνει ιστορίες για ταξίδια μακρινά
μ’ ένα Picando δυο βαλίτσες, πως ν’ αντέξει
το όνειρο, δεν θα μας πάει πουθενά,
πόσο άκαρδη, πικρή είναι αυτή η λέξη,
τα όνειρα κοστίζουν ακριβά.

Πόσο μικρή είναι ετούτη η παραλία
χωράει εμάς τους δυο και τον ψαρά
τα δίχτυα που μπαλώνει με ηρεμία,
με τρυφερότητα στην βάρκα του ακουμπά
το βλέμμα του χαϊδεύει με σοφία
τη θάλασσα, την ταραχή της όπως μετρά.

Σφίξε το χέρι μου το σπίτι μας προσμένει
και η καρδιά μου αχ νοιώθω φτερουγίζει,
να μ’ αγαπάς μη μείνουμε δυο ξένοι
με ‘στο μικρόκοσμό μου ή αγάπη σου μ’ αγγίζει
τούτη η ζωή, μικρή ζωή, ότι μας μένει
κι ο κόσμος γύρο μας αδιάφορα σφυρίζει.

………………………Χρήστος Κουκουσούρης

ΔΙΟΣ ΚΑΙ ΑΙΟΛΟΥ ΕΡΙΣ / Γουργιώτου Αρετή

Μέγας σάλαγος στον Όλυμπο.
Ο Ζεύς οργισμένος σείει την φοβερή του κόμη.

- Ο Αίολος , ένας κατώτερος θεός, ανταγωνιστής μου;
Την κραταιότητά μου φθόνησε και άνοιξε τους ασκούς του, τρόμο στην γη να σπείρει ,όπως οι κεραυνοί μου,
καταπατητής του αιώνιου νόμου του Ισχυροτέρου.
Δεν θωρεί τους ανθρώπους ,πώς σκύβουν το κεφάλι στην Εξουσία;
Δεν βλέπει τις ειρκτές γιομάτες από ανυπότακτους;

Μάζωξε ,Αίολε, τον ασκό σου !!!
Θα απωλέσεις την Αθανασία σου!

- Την φοβέρα σου ,Δία, δεν σκιάζομαι.!
Κάλλιο θνητός και λεύτερος, παρά αθάνατος και δούλος!

Τες ομιλίες των θεών Όλυμπος και Κίσσαβος άδραξαν και στων Τεμπών την κοιλάδα τις έρριξαν , ο Πηνειός να τις καθαίρει.

Αρετή Γουργιώτου

Από την υπό έκδοσιν ποιητική  συλλογή

" ΕΣΩ ΙΡΙΔΙΣΜΟΙ"

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ / Αντώνης Χρ. Περδικούλης

Εμείς οι καταραμένοι ποιητές
Καμαρώνουμε την άνοιξη
Σα νά’ ναι δικό μας παιδί
Τα δέντρα τα πουλιά
Που μάς μεθούν

Εμείς οι καταραμένοι ποιητές
Ατενίζουμε τη θάλασσα
Καθρέφτη μέγα μες στον ήλιο
Τη ρέμβη το φλοίσβο
Που γελούν

Απ’ τα κλαριά
Μελισσουργοί μάς θέλουν
Να κατοικήσουμε
Φύλλα χρυσά
Μέσα στα πεύκα

Μές στον αχό ν’ ανθίσουμε
Μάς γνέφουν οι νεκροί μας
Φωνές αλαργινές
Που ανεβαίνουν
Όλοένα γλυκύτερες...

Αντώνης Χρ. Περδικούλης

γραμμένο την άνοιξη 2015

Αριάδνη Πορφυρίου (μικρή αναφορά)

Η Αριάδνη Πορφυρίου γεννήθηκε, κατοικεί και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στο ΕΚΠΑ και οι σπουδές της την οδήγησαν σε μονοπάτια ποιητικά, αλλά και ιστορικά. Είναι μητέρα δυο παιδιών. Έχει εκδώσει ηλεκτρονικώς μία ποιητική συλλογή, το ΚΑΡΦΙ, στα 24grammata.

ΑΡΙΆΔΝΗ / Αριάδνη Πορφυρίου

Δένεται γύρω απ’ τον λαιμό μου
Η αλυσίδα του Μινώταυρου
Ισχυρότερη των μίτων μου.
Πώς όμως γίνεται
Να ‘χει μεταξένια υφή;
Τυλίγομαι στα πέπλα μου
Κρύβομαι πίσω τους.
Αδιόρατο φως πάνω από τις σπηλιές
Οι τελετές συνεχίζονται.
Πολύχρωμος ο κόσμος
Μα αγαπημένος αυτός των ματιών σου.
Μεγάλη παραφωνία τα μαύρα πανιά.
Ο γιος της Αφροδίτης τα τοξεύει.

 "Ελλάμψεις" (υπό έκδοση)

Στα πλυντήρια / Τριάντης Χριστόφορος

Ξεπρόβαλαν οι πλύστρες
στα καθαρτήρια.
Γρήγορα ετοιμαστήκανε
ν’ αρχίσουνε την εργασία:
καθάρσεις κάθε λογής
προς όλες τις κατευθύνσεις.
Και έτρεξαν πρώτοι
οι παρίες,
λίγες ακολασίες βάλανε στη σειρά
και τελειώσανε αμέσως κι αποτελεσματικά.
Να και οι δυνατοί,
κρυφά χωθήκανε στις υδρορροές,
την προστυχιά ξεπλένοντας,
μήπως και κονομήσουνε
άλλη (διαφορετική)
πιο εύγεστη και σταθερή.
Μα, ήταν άξιο προσοχής
πως οι πλύστρες
δεν κουραστήκανε διόλου
να ξεπλένουνε βρομιές
και οδοντοστοιχίες αδειανές.
Τάχιστα
τους άρχοντες καλέσανε,
μη χαθούνε στις βεσπασιανές
και ξεχάσουνε (από ραθυμία)
το καθήκον προς την κάθαρση.
Ω, κατέφθασαν απαγγέλλοντας
και οι ατακοφόροι λογοτέχνες.
Ήταν πολλοί,
τέκνα της εποχής.
Ήθελαν τα κατορθώματά τους
να καθαρίσουνε,
για να αποκτήσουνε αξία
αιώνια και λαμπερή.
Ω, δεν έλειψαν και τα μειράκια.
Ψόφιες επιθυμίες
κουβάλησαν προς καθαρμό
κάνοντας ευχές
στο πεπρωμένο:
να αποκτήσουνε σώματα καινούργια
(ίδια κι απαράλλαχτα με τα παλιά),
για να χορτάσουνε τύρβη και χασούρα.
Ω, το θέαμα υπερέβη τις προσδοκίες
των καθαριστριών.
Να, σαν άλλοι Καθαροί
ήρθανε
και οι ιερείς με τους θαυματοποιούς.
Τ’ άπλυτά τους
ήταν πολλά και
θεϊκώς ενδεδυμένα:
μικροεκδουλεύσεις
σε διαβόλους και υπάτους.
Ε, σαν διαφημίστηκαν οι καθαρμοί
(μέσα στην πολιτεία),
δεν σταμάτησαν να ‘ρχονται
οι όχλοι.
Οι αποχετεύσεις γέμισαν
και στα πλέγματα στοιβάχτηκαν οστά
και απορρίμματα,
εμποδίζοντας το έργο (λίγο)
της λευκάνσεως,
μέχρι να ξεκινήσουν πάλι τα πλυντήρια.

Φώτιση, Φυγή και Έξοδος / Τρία ποιήματα του Γρηγόρη Σακαλή

Φώτιση

Στο μονοπάτι του ήλιου
πορεύομαι
φίδια-ποτάμια διασχίζω
με τυλίγουν
ξετυλίγομαι
σ’ έρημες αυλές
μετράω το χρόνο
πρόσωπα ανακαλώ
μα η μνήμη με προδίδει
τα βήματά μου μ’ οδηγούν
σ’ ένα κοιμητήριο
εκεί είναι πια οι ρίζες μου
εκεί είναι οι ρίζες όλων
κάποτε
δύο μεταλλικά κουτιά
γεμάτα κόκκαλα
οι γεννήτορές μου
ανάβω ένα κερί
σε ποιον
σε τι
παίρνω τον ανήφορο
για το βουνό
κι εκεί εγκαθίσταμαι
να βρω τη φώτιση.

**

Φυγή

Φεύγω
παίρνω ένα λεωφορείο
με μακρινό προορισμό
φτάνω
παίρνω άλλο
για πολύ μακριά
αλλάζω λεωφορεία
τραίνα, πλοία
φεύγω
απομακρύνομαι
από το εδώ
από το σήμερα
που με πνίγει
που δεν μπορώ να ανασάνω
ίσως να είναι μια λύση
ίσως να είναι η λύση
γι’ αυτό που βιώνω καθημερινά
που δράκοι κυβερνούν
το μυαλό μου
αιχμαλωτίζουν το σώμα μου
λύκοι με προβιά
θ’ αρχίσω ξανά απ’ την αρχή
δεν έχω τίποτα να χάσω
αφού σήμερα ζω
μέσα στο τίποτα.

Έξοδος

Σημαδεμένα νιάτα
μικρές αποσκευές
όνειρα ψαλιδισμένα
στα τέσσερα σημεία
του ορίζοντα
σκόρπισαν σαν πουλιά
να βρουν φιλόξενη γη
αφού η πατρίδα
τους απαρνήθηκε
δεν είχαν πια ζωή σ’ αυτήν
προτεκτοράτο των ισχυρών
έγινε.
Κονκισταδόρες και ανθύπατοι
και ντόπιοι πρόθυμοι
τους έδειξαν την έξοδο
να φύγουνε γι’ αλλού
κι όσοι νέοι μείνανε
στην ουρά του ΟΑΕΔ
πενιχρό επίδομα
ή δουλειά για λίγα ευρώ
η χαρά του εργοδότη
πατρίδα μητριά
φυγαδεύεις τα παιδιά σου.

ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ… / ΠΕΤΡΟΣ ΤΣΕΡΚΕΖΗΣ

Το σώμα μου είσαι εσύ, το μάτι μου είσαι εσύ
Η γεωγραφία του ανέκφραστου
Του ανεξερεύνητου και εξαντλητικού.
Κοιλάδα, έρημος και ζούγκλα
Που εξάπτει την περιέργεια, τη φαντασία και το πάθος.
Τριαντάφυλλα του πρωινού βγαίνουν από το κρύσταλλο
Μιας πεινασμένης νύχτας
Και γίνονται ομίχλη στην άπιστη πελαγοδρομία
Μιας ανεπίβουλης ημέρας από ανεπαρκής ψυχικά αποθέματα.
Έσπασε η ραχοκοκαλιά του χρόνου στην ύποπτη διαχυτικότητα
Στο φιλήδονο τρυφηλό της ανεπάρκειας.

Μίλησέ μου σώμα μου, πριν ξεσκίσω το νυφικό της παρθενιάς,
σώμα στο λευκό σταυρό του μαρτυρίου
ρίξε μου θάλασσα τα λευκά σου πέταλα να τα βάψω κόκκινα.
Φέρτε μου μια βάρκα, παρθένα σελήνη
Της θαλασσοταραχής και των συλλογισμών
Να θεραπέψω τα τραύματα από τα ναυάγια του χρόνου.
Φέρτε μου δυο κουπιά να σπάσω συμπληγάδες.
Σκιά και σώμα, ανατριχίλες ηδονής
Πεταλούδα στην αυτανάφλεξη του πάθους
Αυταρχία μιας προϊστορίας που σβήνει τις αναμνήσεις
Και αφήνει τα σώματα να φλέγονται
Στη βάρβαρη πυρκαγιά μιας λεηλατημένης χώρας.
Σώμα και ψυχή, πέπλα και σάβανα
Και η λησμονιά να παγιδεύει το πράσινο δάσος
Στις δαγκάνες μιας χειμωνιάτικες θλίψης
Από θανατηφόρα κρύσταλλα, μαχαίρια λαμπερά
Που ξεσκίζουν τα σωθικά του ασυμβίβαστου.

Το σώμα μου είσαι εσύ, είσαι εσύ η καρδιά μου
Η πεταλούδα που δίπλωσε τα φτερά της
Και ανέβηκε στο βάθρο του χρόνου
Να ζωντανέψει, να φωτίσει και να φτεριάσει
Στο φαιόχρωμο διάστημα του ανέλπιδου.
Σώμα, σώμα, κράτα και λίγο ακόμα
Να φαιδρύνεις την ατμόσφαιρα
Να με ντύνεις με άλικο
Στον αναστεναγμό μιας παπαρούνας.
Σώμα μου τραγούδησε μου τώρα
Μέσα από τα κοχύλια των αστεριών
Να κατασπαράξω τις μνησικακίες
Και θα σου φτιάξω ένα σπίτι από ρόδα,
μια ορχήστρα από μεθυσμένα αηδόνια
και ένα καθρέφτη αθανασίας
για να καθρεφτίζεις την ομορφιά
και να βάζεις φωτιά στις απογοητεύσεις.

Το σώμα μου είσαι εσύ, σώμα θηλυκό
Δήμητρα, θεά της ευφορίας
Tο δέμα σου από στάχυα μου χρυσώνει τα καλοκαίρια,
Και τους κάμπους της ψυχής μου. Στο καλάθι με τους καρπούς
Tο ανοιχτό ρόδι είναι το φλεγόμενο σου στόμα
Που καίει τους θνητούς ιστούς στις φλόγες της αιωνιότητας.

Από την ποιητική συλλογή:
«Τ’ ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ»

ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ / ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Μπήκε αργά στο δωμάτιο,
κλειδώνοντας πίσω του την πόρτα.
Καθισμένος στην πολυθρόνα κάπνιζε
κοιτώντας επίμονα μακρυά
χωρίς τίποτα να βλέπει.
Ύστερα μάζεψε αργά τις στάχτες.
΄Απλωσε τα χέρια σπρώχνοντας νοερά.
Τάνυσε τα πόδια τάχα πως περπατούσε βιαστικά.
Ξανάζησε το όνειρο.
Το πρωί οι στάχτες ήταν ξανά
σκορπισμένες γύρω του.

Ένας λαός χωρίς Ιστορία, / Γρηγορία Πελεκούδα

δεν εξαγοράζεται από τον χρόνο,
γιατί η Ιστορία είναι ένα σχέδιο
από άχρονες στιγμές.
Όλα θα πάνε καλά και
το κάθε τι θα πάει καλά
όταν καούν οι γλώσσες της φλόγας
μέσα στο σταυρόκομπο φωτιάς.

Ένα πουλί θα τραγουδάει από ψηλά,
μόνο αν για να φτάσεις να γνωρίζεις το κάθε τι,
πόθησε να είσαι ένα τίποτε,
για να φτάσεις σ΄αυτό που δεν είσαι,
πρέπει να διαβείς την ανηφοριά,
αγρυπνώντας να προσεύχεσαι
σε έναν χρόνο που τεντώνεται
με φως στο φως και σωπαίνει,
ο τόπος σου είναι εδώ που ξεκινάς,
που γεννιέσαι και παθαίνεις...

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ / Γιάννης Τάτσης

Όταν το λαμπερό άστρο της ημέρας
χαμηλώνει τα φλογισμένα μάτια του
και η μαυροφορεμένη νύχτα
μας υποδέχεται στο περιβόλι της μνήμης,
προσφέροντάς μας λουλούδια θυμίσεων
για το ταξίδι μας στους δρόμους της ζωής,
με τις αρνήσεις κρυμμένες στο περιβόλι
της κοινωνίας να στήνουν το κρεβάτι
του Προκρούστη, κλαδευτή των ονείρων,
μας περικυκλώνουν πολλοί προβληματισμοί.
Συντροφιά με τους συνειρμούς των σκέψεων
ζωγραφίζουμε της πολιτείας το πρόσωπο,
που άλλοτε σαν ευωδιαστό τριαντάφυλλο
μας χαμογελάει και άλλοτε γκρίζο
σαν το σκιάχτρο που διώχνει τις κάργιες
μακριά, το αποστρεφόμαστε.
Της απευθύνουμε τα πώς…και τα γιατί…
Το θα κυριαρχεί και πάλι στα λόγια της,
ανοίγοντάς μας ένα παράθυρο ελπίδας
στο αύριο που ξημερώνει.
Ίσως είναι το οξυγόνο της ζωής,
που σηκώνει τα βήματά μας στο αύριο.
Ίσως το γλειφιτζούρι μικρών παιδιών
για να ημερέψουν το κλάμα τους.
Ίσως είναι και αυτός ένας τρόπος ζωής,
ένα μονοπάτι πορείας προς το ηλιοβασίλεμα
ακούγοντας ευχάριστα τα παραμύθια
της γιαγιάς υπόσχεσης.

Γιάννης Τάτσης

Από την ποιητική συλλογή "Ανήκω στον Αγωνιστή"
Για περισσότερη ποίηση:

BLOGS.SCH.GR

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΑΤΣΗΣ -

Τα συγγραφικά δικαιώματα του παρόντος ιστολογίου ανήκουν στον Γιάννη Β. Τάτση Σύμφωνα με το Νόμο 2121/1993 και τη διεθνή σύμβαση της Βέρνης που έχει κυρωθεί με τον Ν. 100/1...

Τα ερωτήματα στα χείλη βασανίζονται, / Μιχαλόπουλος Γεώργιος

Τα ερωτήματα στα χείλη βασανίζονται,
με το μαστίγιο της απορίας,

τα λόγια της σιωπής εξανεμίζονται,
στεγνώνουν τα δάκρυα της μοιρολατρίας.

Στα τοιχώματα του μυαλού καρφωμένες εικόνες της μνήμης,

στις κρυφές εισόδους της ακοής,
ψίθυροι χτυπάνε το κουδούνι της πόρτας των αναστεναγμών.

Σκαρφαλώνουν κρυφά τα τείχη του σώματος τα φιλιά των εραστών,

φορώντας πανοπλία εμπιστοσύνης,
καταλαμβάνοντας το απόρθητο φρούριο της συντροφικότητας.

Οι παραισθήσεις ξεφορτώνουν τα λαθραία οράματα,

αδειάζοντας τα νοικιασμένα καμιόνια της φαντασίας,
φορτίο παράνομης διακίνησης συναισθηματικού υλικού.

Στα θεμέλια της ύπαρξης τα συνεργεία διάσωσης των πλημμυρισμένων αισθήσεων,

βάζουν σ εφαρμογή το σχέδιο απεγκλωβισμού της συνείδησης,

μες στο υπόγειο πέρασμα του αγωγού μεταφοράς αισιοδοξίας.

Με τις πρώτες βοήθειες να παράσχονται στα τραυματισμένα όνειρα,

αχνοφέγγει στον φωταγωγό της λύτρωσης μια σπίθα ζωής

Σε νιώθω / Νίκος Στόφορος

Νιώθω το άρωμα από τα χείλη σου *
νιώθω του έρωτα σου την παρουσία
νιώθω τα μάτια σου να καρφώνονται
στην δικιά μου πλέων την εξουσία!
Νιώθω στα χέρια μου, ν' ακουμπάς την υφή σου
νιώθω κραυγές στα βαθιά της ψυχή σου *
νιώθω τα θέλω σου και τους καημούς σου
νιώθω τη δύναμη που κρατώ τους σφυγμούς σου!
Νιώθω τη πλήρωση, στους ουρανούς να μας πάει
νιώθω την έκσταση στην καρδιά να χτυπάει
νιώθω τ' αθάνατο, το μύρο, το θείο *
νιώθω τ' αγρίμι, της ζωής το λαχείο!
Νιώθω πως θέλεις, να γίνουμε "ένα"
νιώθω πως δίπλα, παραμονεύει το ψέμα
νιώθω αγάπη, μες στις καρδιές μας
νιώθω μια θάλασσα, είν' οι ζωές μας!
Νιώθω ματάκια μου, πως για σένα πονάω
νιώθω ανάσα μου, στη ζωή πως πετάω
νιώθω πως θέλεις μαζί μου να είσαι
νιώθω τη δύναμη, στον έρωτα ζήσε!
Νιώθω λαχτάρα μου, την θεϊκή σου ουσία
νιώθω στη σκέψη μου, τη καυτή φαντασία
νιώθω τα φόρτσα μας, μες τη μαγεία
νιώθω την έλξη, στη φαιά μας ουσία!
. . . * * Nikos D. Stoforos * *

Άτιτλο/ Παπανικολάου Πάρης

Μες το κατα-καλόκαιρο
στη λιόλουστη ακτή
ο ούριος άνεμος...
διέσχιζε τα ξανθά σου μαλλιά
καθώς στα μάτια σου αγνάντευα
πελάγη αστείρευτα γαλάζια...
πάνδροση, κυματιστή,
ονειρώδες πανδαισία
τώρα που...
η ωκεάνια έμπνευση γίνεται
θαλάσσιο, ακατάπαυστο δάκρυ
στάζοντας σ' ένα κοχύλι στο γιαλό
που μόλις ξεβράστηκε απ' το κύμα...
.
Πάρης Π.

Η πιο αρχαία στιγμή του πόνου. ~Στέλλα Βρακά~

Με συνέπαιρνε το απάτητο φως
μ' αποτίναζε η έκπληξη
έσπαγε η φωνή
έμεναν τα γράμματα
τα συνέλεγα προσεχτικά
να κάνω λέξεις.

Με τριγύριζε
η καπνισμένη αθωότητα
με καθήλωνε
η πιο αρχαία στιγμή του πόνου.

Μα δεν μπορούσα να παρακάμψω
το εκμηστηρευμένο φως
που ξεσήκωνε την νύχτα
κι ήταν γιομάτο αποκαλύψεις
για τους παμφάγους λυγμούς
στο ξεπαστρεμένο της γης.

ΜΟΝΑΞΙΑ / Χαραλάμπους Φρόσω

Ο παππούς πάνω από ενενήντα
-μόνος-
καθισμένος σε μια παλιά καρέκλα
βλέπει ν' ανάβουν τα φώτα του δρόμου.
Περπατά με δυσκολία, ανασαίνοντας βαριά
-με προσεκτικά, μικρά βήματα-
Στο τηλέφωνο, το 1 είναι βαμμένο κόκκινο με χοντρό μαρκαδόρο
-ο αριθμός της μοναχοκόρης του διακόσια πενήντα χιλιόμετρα μακριά-
Έρχεται η νύχτα
-με προσεκτικά, μικρά βήματα-
και πρέπει να πάει για ύπνο.
Όχι! Δεν φοβάται τα σκοτάδια.
-τη μοναξιά μόνο-
-αυτή την επάρατο νόσο: ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ!
Σε λίγο θά 'ρθουν και τα όνειρα
-με προσεκτικά, μικρά βήματα-
και τότε γίνεται δεκάξη χρονών κι η συχωρεμένη η γυναίκα του δεκατεσσάρων.
Ναι! Τ' αστέρια δακρύζουν και
-με προσεκτικά, μικρά βήματα-
δίνουν τη θέση σε μια καινούργια μέρα
ΜΟΝΑΞΙΑΣ.

[Μόνο αν πας από δρόμο] / Γρηγορία Πελεκούδα

Μόνο αν πας από δρόμο
που δεν υπάρχει έκσταση για να φτάσεις
σε κάτι που δεν ξέρεις,
πρέπει να πάρεις τον δρόμο της άγνοιας
κι όπου βρίσκεσαι είναι εκεί
όπου δεν βρίσκεται το τέρμα.

Μόνοι σ΄έναν κόσμο ρεμβασμού
στο σοκάκι που δεν περπατήσαμε
τους αντίλαλους ακολουθήσαμε
που αντηχούν μες στο μυαλό,
στον παλλόμενο αέρα φωνή πουλιού
δεν λάλησε γιατί οι άνθρωποι
δεν άντεξαν την πραγματικότητα
τον περασμένο χρόνο και το μελλούμενο
χρόνο, αυτός που θα μπορούσε να ταν κι αυτός
που ήταν, σημαδεύουν το τέρμα το τωρινό.

Στο ακίνητο ούτε στάση ούτε κίνηση
Στη λύτρωση υφαίνεται η ανημποριά,
Στο χρόνο μόνο μες στο χρόνο
μπορεί η στιγμή να πλεχτή με το μέλλον.
Σ΄ένα μισόφωτο μήτε φως της ημέρας
μπορεί να ντύσει το σχήμα μας, με φωτεινή
ακινησία τον ίσκιο μας,
μόνο ένα τρεμόσβημα πάνω στα ρημαγμένα
μέτωπα ένα τσουλούφι περιδινείται
από την ένταση, υπνωτισμένο αξιοπρεπές
στη ρυτίδα γλιστρά.

Ότι απόμεινε...

Σχεδόν γκρο πλαν / Λεωνίδας Κακάρογλου / Πλέθρον, Έτος έκδοσης1986

Μου 'λεγες 
"Βαθειά πιο βαθειά"
Και χάθηκα στο πέλαγος 
Των ήχων και των σιωπών
Του ιδρώτα και της προσμονής

Στα τελιώμα του ορίζοντα
Αρμενίζαμε λουσμένοι
Την πρώτη βροχή του φθινοπώρου

Οι τίγρεις των δωματίων / Λεωνίδας Κακάρογλου / Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Έτος έκδοσης: 2017

Έφυγες
Κι άφησες το σπίτι ολομόναχο
Με τα φαντάσματα των ημερών
Να νανουρίζουν
Τις τίγρεις των δωματίων
Και να αφουγκράζονται
Τους ήχους από τα σκαλοπάτια
Το βογγητό του αέρα
Στα παράθυρα
Τώρα
Μια ψιχάλα φως 
Πολιορκεί 
Τη μνήμη τους

Το σπίτι που γεννήθηκα / Κακάρογλου Λεωνίδας

(Στον Μιχάλη Μανουσάκη)

Συχνά περνάω από την παλιά μου γειτονιά

Το σπίτι που γεννήθηκα

Ολοσκότεινο

Ρίζωσε στο σκοτάδι και τα άλλα αποδημητικά

Το σπίτι που γεννήθηκα

Θηλαστικό

Αναμασάει με προσήλωση

Τις συνήθειες των κατοίκων του

Και κάποτε  κάποτε  δακρύζει

Για τους νεκρούς που σκέπασε

Για τους λυπημένους που παρηγόρησε

Για τα χρόνια που φευγάτα

Βγάζουν τη γλώσσα τους και το κοροϊδεύουν

Στο σπίτι που γεννήθηκα

Άλλοι άνθρωποι, ξένες γλώσσες μιλάνε

Κι ένα παιδί στο κήπο του

Μοιάζει να ξέμεινε εκεί

Και ψηλαφίζει το σκοτάδι

Νυχτερινός Χωρισμός / Κακάρογλου Λεωνίδας

Νυχτερινός κι αβάσταχτος ο χωρισμός

Ντύθηκες τη μελαγχολία της βραδιάς

Και χάθηκες στις ομοιοκαταληξίες

Των εκτάκτων εκδόσεων

Που διαφημίζουν

Την ανυπέρβλητη χάρη

Του καινούργιου απορρυπαντικού

«Το μέλλον»

Αρχή φόρμας

Μνήμη Φθινοπώρου / Κακάρογλου Λεωνίδας

Όταν σε ρώτησα
Γιατί μαζεύεις την βροχή
Μ’ απάντησες πως ήθελες
Να ‘χεις κάτι να θυμάσαι
Από το φθινόπωρο

Τώρα που η ζωή μας
Άγγιξε το φθινόπωρο
Δεν βρέχει πια
Γι αυτό βγάζεις τα μπουκάλια
Με την φυλαγμένη βροχή

Τα καθαρίζεις
Για να μυρίσεις
Την αθωότητα
Μικρών σταγόνων
Που έγιναν υγρασία

Ο μικρούλης / Κακάρογλου Λεωνίδας

Ήθελα να σου μοιάζω μικρούλη τζίτζικα
Να γεννιέμαι από την ζέστη
Να γράφω για το καλοκαίρι
Και να ζω μέχρι το φως να ναι ακόμη γαλάζιο
Όμως μόνο για θανάτους γράφω
Τη σιωπή ικετεύω να μου χαμογελάσει
Και τα τραγούδια μου λυπητερά
Εκλιπαρούν για λίγη αγάπη
Μικρούλη τραγουδιστή
Οι μέρες σου λίγες μα το 
Καλοκαίρι μεγάλο
Και σε προστατεύει
Από την απονιά της λήθης

Ρυτίδες / Κακάρογλου Λεωνίδας

Όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη
Παρατηρώ τις ρυτίδες στο πρόσωπο 
Μοιάζουν με γραμμές που ξεκλέβουν τα χρόνια
Από την ευθύτητα των ημερών

Πότε ξεκίνησαν και πότε θα τελειώσουν
Σα μεθυσμένος που τρικλίζει 
Γυρνούν πάντα στο ίδιο σημείο
Και ψάχνουν να βρουν διαφυγή

Μα το βάθος του καθρέφτη
Είναι μικρό και ξεγελά
Κι έτσι γυρνούν πάλι από την αρχή
Σαν μέλισσες που τριγυρνούν το άνθος

Μέχρι να ρουφήξουν το χυμό

Ξεκλειδώνω την πόρτα / του Λεωνίδα Κακάρογλου

Ξεκλειδώνω την πόρτα

ανάβω το φως

από το ταβάνι κρέμεται η μνήμη

σα σφαχτάρι.

Σουρώνουν οι μέρες που έφυγαν

τα χρόνια που έρχονται

η υγρασία σαν φρέσκο αίμα

πλημμυρίζει τα πλακάκια.

Δεν ξέρω πώς να τη στεγνώσω

η σιγαλιά του σπιτιού

τραυλίζει δικαιολογίες

δεν υπάρχει άλλη.

Μνήμη σχεδόν πλήρης

από τώρα και στο εξής.

[Ποιου θανάτου ιστορία ονειρεύτηκα] του Λεωνίδα Κακάρογλου

Ποιου θανάτου ιστορία ονειρεύτηκα

μπροστά πήγαινε η μουσική

και πίσω κόσμος ακολουθούσε.

Ένα σκούρο μπλε

νυχτωμένος καιρός.

Δεν γνώριζα κανέναν

μονάχα τη σιωπή που σάρκωσα

κι ύστερα

φύτρωσα.

Λεωνίδας Κακάρογλου (βιογραφικό)

Ο Λεωνίδας Κακάρογλου γεννήθηκε το 1952 στα Χανιά.

Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο.

Ποιητικές συλλογές:

·         Τοπία κοριτσιών (1981),

·         Σχεδόν γκρο πλαν (Πλέθρον 1986),

·          Στο λευκό του βυθού (Πλέθρον 1986),

·         Η συνήθεια των ημερολογίων (Πλέθρον 1995),

·         Μονάχα ο χρόνος ξέρει (Πλέθρον 2000),

·         Οι μέρες πριν τα χρόνια (Οδός Πανός 2007),

·          Άδεια εξόδου (Οδός Πανός 2009).

·         Μνήμη σχεδόν πλήρης (Εστία)

Μυθιστόρημα:

·         Η ζωή και τίποτ΄ άλλο από τις εκδόσεις της Εστίας (2011).

 Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, ιστοσελίδες του διαδικτύου.

Αλλαγές του Χριστόφορου Τριάντη

Ω , η πολιτεία αλλάζει άρδην.  

Πρεσβευτές και υπουργοί

παίζουν ακορντεόν

στα καφωδεία

και οι εθνικοί καπιταλιστές

αναλαμβάνουν τη θέση των αγίων.

Χτίζουν σχολεία και καταστήματα

προσφορά στο κοινόν.

Οι καλλιτέχνες

(οι επίσημοι και εγκεκριμένοι)

διορίζονται πρόεδροι

σε κοινοβούλια και οργανισμούς .

Ενίοτε εκτελούν και χρέη δικαστών

το γελοίο στέκεται έξω από

αποφάσεις και ετυμηγορίες).

[Οι ψιχάλες άρχισαν ] / Χαραλάμπους Φρόσω

Οι ψιχάλες άρχισαν τώρα να γίνονται χοντρές σταγόνες, μ' αυτή, βουλιαγμένη στην απελπισία, το μόνο που άκουγε ήταν ο ήχος της βροχής στην ψυχή της. 

"Ακούς τη βροχή;" σε ρωτούν... Τι ν' απαντήσεις; Άλλος ο ήχος της πάνω στα χόρτα, άλλος πάνω στα δέντρα, στα σπίτια, στο δρόμο, στα κεραμίδια κι άλλος, εντελώς, στην ψυχή. 

Α! Ναι! Και πάνω στις λαμαρίνες! Εκεί πια, ο ήχος της ήταν τελείως διαφορετικός και, όπως της είχε πει προχτές ο ποιητής: "Έχεις λαμαρίνες κάπου σπίτι σου; Εκεί να δεις μουσική η βροχή!" 

Κι αλήθεια! Οι στάλες, ήταν πλήκτρα πιάνου που τραβούσαν ένα εσωτερικό συρματάκι για να βγάλουν τη μελωδία. Πάνω στο χώμα, στη φύση, ας πούμε, ήταν χαμηλές νότες, πάνω στη θάλασσα πιο ψηλές και πάνω στην καρδιά υφέσεις του μι και του σι: Οι πιο θλιβερές. Όσο για τον ήχο πάνω στις λαμαρίνες... το crescendo του προαναγγελθέντος θανάτου ενός έρωτα.

Το τραγούδι σήμερα έβγαινε μονότονο, οι κλίμακες φτωχές. Πού και πού, καμιά όμορφη ανάμνηση ξέφευγε σε φα δίεση, μα γρήγορα πηδούσε πλήκτρο. 

Η νυχτερινή της μοναξιά, νυχτερινή μουσική, νυχτερινή βροχή, της έπλενε τώρα το κορμί μέσα από το λεπτό φόρεμα κι αυτή βαφτιζόταν στη σκληρή πραγματικότητα που με σθένος έπρεπε πλέον να μάθει ν' αντιμετωπίζει.

Γιατίιιιιιιι !!!!!!!!! Ούρλιαξε μες στο σκοτάδι.

Το πρωί θα έφτιαχνε τη βαλίτσα της...

("αδειάζοντας το σταμνί του έρωτα")

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΕΤΕΦΡΑΖΕ ΤΟ «ΤΕΜΑΧΙΟ» ΤΟΥ ΜΕΤΑΣΤΑΣΙΟΥ/ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

            Στην Πολυξένη

Με ανάπαιστο αρχινάει, με ίαμβο τελειώνει

ο στίχος ο οπερατικός του πρωτοτύπου

Un mar crudele: θάλασσα είναι που θυμώνει,

γιατί τη σκίζει το άρμενό μου με αρμονία ίππου

ατίθασου, και δοκιμάζεται στο αμόνι

της άριας το σφυρί τριπλού επιμόνου χτύπου.

Κρατώ τους αναπαίστους· βγάζω τους ιάμβους·

και μες στους ζόφους διεκδικώ πηγές του θάμβους.

Il ciel s’imbruna… ναι…: του αιθέρος η γλαυκότη

μαυρίζει. Αυτό ακριβώς αισθάνομαι σημαίνει:

πιο μελανό απ’ το μαύρο. Κι αν με πουν προδότη

του ιταλικού κειμένου, απλώς τί το συσταίνει

(καθώς το νιώθω) εδώ εξηγώ. Τα δικά της σκότη

η κάθε γλώσσα απηχεί , και αυτά καταλαβαίνει.

Σκληρό, σκληρότατο το πέλαγο τού λόγου –

μα το δαμάζει η ορμή του λυρικού μου αλόγου.

Κωστής Νικολάκης (μικρή αναφορά)

Ο Κωστής Νικολάκης, Ναξιώτης στην καταγωγή, γεννήθηκε το 1940 στην Εκάλη. και έφυγε από τον κόσμο σε ηλικία 75 ετών από λευχαιμία. 

Διαβάζουμε σε άρθρο του Γιάννη Μπασκόζου: "Ο Κωστής Νικολάκης ξεκίνησε ως τσιγκογράφος, δουλεύοντας για ιστορικά «µαγαζιά» – Ασπιώτη – ΕΛΚΑ, εφηµερίδα «Εστία», περιοδικό «Θέατρο» του Κώστα Νίτσου, τυπογραφείο Γιάννη Μακρή, τυπογραφείο «Κωνσταντινίδη – Μιχαλά» – αλλά και για ζωγράφους και χαράκτες όπως ο Γιάννης Τσαρούχης και ο Τάσος."

 ποιητικές συλλογές:

•  Δημιουργική αδράνεια (Οδυσσέας 1984), 
• Λαθραναγνώστης ονείρων (Οδυσσέας 1997), 
• Χρόνος σε επιφυλακή (Ιδεόγραμμα 1999), 
• Ήχος χάλκινος(Εκάτη 2011).

Μπορείτε να διαβάσετε σχετικά: https://www.oanagnostis.gr/%CE%AD%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%B5-%CE%BF-%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82/

http://www.avgi.gr/article/10976/2219023/pethane-o-kostas-nikolakes-ton-biblion

http://www.biblionet.gr/author/9693/%CE%9A%CF%89%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

Ο Γέρος Ποιητής και τα χάπια του

στον Κώστα Τσολαπάτη

Δίπλα στο κρεβάτι του 

και πάνω στο γραφείο του 

τα χάπια 

Η συντήρηση του χρέους 

των ζωντανών χρόνων 

και μια μικρή παράταση 

της ζωής του

Μονόλογος / Κωστής Νικολάκης

Το χορτάρι ξερό 
έπαψε να κρύβει 
την βρωμιά των πεζοδρομίων 
και συ μου λες 
δεν μ΄αγαπάς
και γω σε πεζοδρόμιο μεγάλωσα 
χωρίς αγάπη μόνος. 

Απόδειπνο / Κωστής Νικολάκης

Παραπομπή: https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/NeaAriadni/9-10/9.html

Το νησί της / Ο Νεορρωμαίος

https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/dexameni/5/6.html

Άτιτλο / Νεάρχου Νέαρχος

Σύνδεσμος: https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/NeaAriadni/35/8.html

Νέαρχος Νεάρχου (μικρό βιογραφικό)

Ο Νέαρχος Νεάρχου κατάγεται από την Πάφο και γεννήθηκε το 1978. Το 1996 αποφοίτησε από το Λύκειο Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ στην Πάφο. Το 2001 αποφοίτησε με υποτροφία από τη Νομική Σχολή του University of Leeds του Ηνωμένου Βασιλείου. 

Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές 

• φωνΗ βοΩντος... (Αλεξάνδρεια, Αθήνα, 2009), η οποία βραβεύτηκε από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδας, 
• η ΈβΔοΜη ΕλΛάΔα (Λευκωσία, 1997) και 
• Ηλί ηλί, λαμά σαβαχθανί (Λευκωσία, 1996). 

Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί στις συλλογές IN MEMORIAM (Λευκωσία, 2001) και Νέοι Κύπριοι Ποιητές (ΓΗ, Λευκωσία, 1998), ενώ άλλα έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς σε ελληνικά και κυπριακά λογοτεχνικά περιοδικά. 

και τα πεζογραφήματα 

• ΤΕΡΙΡΕΜ..., 
• ΕΝΩΠΙΟΣ ΕΝΩΠΙΩ και τη 
• μελέτη Electronic Democracy: A study of the use of the internet to facilitate participation in central & local democracy in the UK (Armida, Lefkosia, 2007)

Περί χρόνου

Κύριοι και κυρίες, Ποιητές και Ποιήτριες Θα ξεκινήσει να δημιουργείται μία ανάρτηση στα δύο(2) Ιστολόγια που επιμελούμαι:

α. Κυπρίων Ποίηση και

β. Οι Ποιητές που αγάπησα και άλλες μικρές και μεγάλες ιστορίες λόγου (Ανθολόγιο ποίησης) και πιθανόν να εξελιχθεί σε ηλεκτρονικό βιβλίο, με επίσημη καταχώρηση (λήψη: ISBN) με θέμα: Τον χρόνο σε όλες του τις μορφές.

Τον χρόνο, ως παρελθόν, παρόν και μέλλον. Τον χρόνο όπως τον κατανοεί ο άνθρωπος στις διάφορες ηλικίες. Ο χρόνος ως …έτος με τις τέσσερις εποχές του (Άνοιξη, Φθινόπωρο, Καλοκαίρι και Χειμώνας) αλλά και ως όλον. Ο χρόνος όπως καθαγιάζεται στην ανθρώπινη υπόσταση, στην φιλοσοφία, όπως τον ονειρευόμαστε, όπως τον οικειοποιούμαστε, όπως μας εξουσιάζει, όπως μας φθείρει και όπως δηλώνει συνεχώς την παντοδυναμία του. Ο χρόνος στη σκέψη του καθενός…

Όσοι λοιπόν επιθυμείτε μπορείτε να στέλνετε από τώρα και μέχρι το τέλος του Οκτωβρίου 2018, Κείμενα, Ρήσεις, Αποφθέγματα, Ορισμούς, Ποιήματα, ( έμμετρα, ελεύθερο στίχο, χαϊ-κού κτλ) (Οι συμμετοχές μπορούν να είναι 2-3 σε κάθε κατηγορία) είτε στο e-mail: dimitriosgogas2991964@yahoo.com, είτε μέσω της σελίδας μου στο FB ως μήνυμα και σε κείμενο word. Η σκέψη μου είναι να δημιουργηθεί ένα βιβλίο παρόμοιο με εκείνο που δημιουργήσαμε το 2017 με θέμα την : Ποίηση.

Στη σελίδα μου στο ΦΒ και στη σελίδα : Οι ποιητές που αγάπησα στο ΦΒ αναρτώνται τα ονόματα των ήδη συμμετασχόντων.

Επίσης σας ζητώ να προτείνετε μέσα από τους παρακάτω 5 τίτλους, ποιο θα θεωρούσατε τον καταλληλότερο για την ανάρτηση ή το βιβλίο. Απλώς σχολιάστε κάτω από την ανάρτηση

α. Κραυγές και ψίθυροι (επί χρόνου κρεμάμενοι)

β. Ετεροθαλείς χρόνοι

γ. Οι εποχές και οι χρόνοι του λόγου

δ. Ο χρόνος των ανθρώπων (χρόνος των Ποιητών)

ε. Χρόνος και λόγοι

14 Ιουν 2018

Με εκτίμηση

Δημήτριος Γκόγκας

ΕΛΑΤΕ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ / Τριάντης Χριστόφορος

Ελάτε καλοκαίρια,

μην αργείτε.

Και η μέρα μοιάζει να στεφανώνεται

με σάβανα.

Του θανάτου οι αμυχές αγαπούν τον πόνο

και ράθυμα ρίχνονται στην ελευθερία,

γεννώντας οδυρμούς.

Απρόσκοπτα γυροφέρνουν τις προσδοκίες,

εκτελώντας εντολές δαιμόνων.

Ω, μην αργείτε καλοκαίρια,

γιατί τ’ αφανέρωτο μίσος

την ομορφιά πλακώνει,

σπέρνοντας σκουλήκια στους ουρανούς.

Μάθανε οι υποταγμένοι

τους μοχθηρούς θεούς

να υπηρετούν (στους αιώνες)…

Με του ονείρου τ΄αστέρια χόρεψε / Γρηγορία Πελεκούδα

Σώμα μου μια σκόνη είσαι
που αιωρήται στο κενό,
ωσάν πεφταστέρι μιας Άνοιξης
ανθοφόρα το άρωμά της
που έχει αφήσει ίσως μυρίσεις
μα προχωρά ο χρόνος
και βγαίνει το φεγγάρι όταν
τα μάτια δακρύζουν και στόματα
γελούν σταμάτα, σταμάτα τώρα
δεν πρέπει να ονειρεύεσαι,
για τους θλιμμένους πες το νανούρισμα
ουράνιων σωμάτων,
πως αν κοιτάξουν τον ήλιο
μια σταγόνα γίνομαι και γλυστράω
στις μουσικές νότες μου,
στους κυανούς βράχους τ΄αφρίσματα,
μια αγάπη ακατοίκητη θα είσαι
στην ράχη ταξιδεύοντας
των δελφινιών.
Στο παρόν και στο μέλλον
οι ξεχασμένοι θα είμαστε που ανώφελα
ήταν όσα δώσαμε στο παρελθόν,
μόνο οι μνήμες μας κρατάνε όρθοιους
με σκέψεις να περιφέρονται
στο παντού στο πουθενά στο κενό μας.

Η Ομορφιά..../ Κουφογάζου Φωτεινή

Η ομορφιά τ'ανθρώπου κρύβεται μέσα του....
πολυσχιδής και γαλαντόμος
Σε κείνες τις ευμετάβλητες σιωπές
της ανυπαρξίας του...
Σε κείνη την τεθλασμένη γραμμή
της αντοχής που επιμένει στις γωνίες της....
Στο ακούραστο παραμιλητό
και στο γλωσσάρι του
και σε κείνα τα μάτια....
της άνευ ορίων ανάγκης, για αναζήτηση...

Στην ακατάληχτη ημερομηνία της καλωσύνης
Στην άχρονη παρούσα «απουσία»
της γοητείας του Έρωτα...
Στην ηχώ και στον απόηχό της...
Στα συντρίμμια του «εγώ»
και στην ανόρθωση του «εμείς»...
 Στην Απλότητα του Όλου
αφειδώς.....

(από τη συλλογή «Θυμοσοφίας Λέξις» 2010-2017)