Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Πόπη Παντελάκη (μικρή αναφορά)

Γεννήθηκε στην Αθήνα.
Σπούδασε Αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Δίδαξε σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία. 
Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και
ανθολογίες και έχει διακριθεί  σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς

ΠΡΕΠΕΙ


Τώρα πρέπει να γυρίσω σελίδα
να κλείσω το κεφάλαιο
με τ’ όνομά σου
και να σφραγίσω το παρελθόν
ερμητικά
μη τυχόν κι επιστρέψεις αναπάντεχα
από κάποια μικρή χαραμάδα της μνήμης
Με τα χέρια μου πρέπει να ξεριζώσω
το κόκκινο λουλούδι
-την καρδιά μου-
και να πορευτώ ανάλγητη στο μέλλον






Πόπη Παντελάκη


Δημοσιεύθηκε και στο Λογοτεχνικό Περιοδικό «ΕΥΛΟΓΟΝ» 
2015 – τεύχος 6ο – Έτος 3ο

Η καταδίκη της Άνοιξης

Πόπη Παντελάκη 

Με το αίμα από τις παπαρούνες
υπογράφω την καταδίκη της Άνοιξης
που έρχεται ύπουλη με τα χρώματα της
τις γελαστές φωνές
τις ευωδιές της
κι αναστατώνει την ηρεμία και την τάξη
των πραγμάτων
Ανατρέπει την γαλήνη
Μας πνίγει μέσα σε τόνους
από κίτρινη γύρη

Κραυγή

 Πόπη Παντελάκη 

Κραυγή που γίνεται ψίθυρος
ώσπου να τον ταξιδέψει ο άνεμος
στο κοχύλι του αυτιού σου
να νιώσεις τη συγκίνηση και τη τρέλα
που συγκλονίζει το σώμα μου
και μόνο με τη σκέψη σου .
Χάρισέ μου το πρώτο σου χαμόγελο
αυτό που αστράφτει πρωινό μαργαριτάρι
να το κοιτάζω και να με πλημμυρίζει η αγάπη
Να ξεχειλίζει η ζεστασιά σου
ως τον πυρήνα της ύπαρξης
Να απλώσεις ρίζες εκεί
να γίνεις δέντρο που μεγαλώνει
κι απλώνει τα κλαδιά του μέσα μου
Να σ' έχω να σε κουβαλώ μαζί μου
Σαν πατρίδα
σαν θρησκεία
σαν οικογένεια

Πιο ανώδυνα


        Πόπη Παντελάκη 
Η αλήθεια γυμνή στο ανελέητο φως
πληγώνει
Δεν αντέχουν τα μάτια τη λάμψη της
Γι αυτό βυθιζόμαστε
στα πουπουλένια σύννεφα του ονείρου
Το όνειρο χάδι και βάλσαμο
Λυτρώνει την ψυχή
ευνουχίζει τον πόνο
κι έτσι γλυστράμε πιο ανώδυνα
στη χοάνη του χρόνου.

Μετανιώνω

   Πόπη Παντελάκη 

Μετανιώνω που δεν αποδέχτηκα
τις προκλήσεις των καιρών
Μετανιώνω που υπέκυψα στο φόβο
του άγνωστου
και κρύφτηκα σε υπόγειες στοές
ενώ ο κίνδυνος με προκαλούσε
να κυλιστώ μαζί του

Αυτός ο τόπος


Πόπη Παντελάκη
 Κάστρα ερειπωμένα
 σπασμένες κολώνες και μάρμαρα
 αγάλματα κομμάτια
 Να τι απέμεινε από όλη αυτή την ένδοξή μας
 Ιστορία
 Ερείπια και στάχτες
 πέτρες βαμμένες με αίμα
 σημαίες σκισμένες σε αγώνες λευτεριάς άδοξους
 και σταυροί , ατέλειωτες σειρές σταυροί
 στους τάφους
 Αυτός ο τόπος είναι παλιός όσο κι ο κόσμος
 και πονεμένος σα λαβωμένο θεριό
 Όπου κι αν τον αγγίξεις σε πληγώνει
 όπου κι αν ακουμπήσεις
 οι πληγές του αιμορραγούν
 το παρελθόν του δίκοπο μαχαίρι
 Το μέλλον του θολό κι αβέβαιο

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Η ΘΕΟΜΠΑΙΧΤΡΑ

Τι και αν σου έκανε πολλά
νάζια ,σκέρτσα και μάτια γλυκά
 η θεομπαίχτρα είχε ομορφιά,
 αυτή κολάζει και παπά .
Την πήγες σε ένα ξενοδοχείο ,
οδηγώντας από το Σούνιο στο Θησείο.
 να βγάλετε μια βραδιά
ρούχα, μάτια, φρύδια και λοιπά.
Σου έμαθε κόλπα πολλά
 να μη τα πούμε όμως αυτά
 σου ξεφούρνισε ψέματα πολλά
μα πόσο ούφο είσαι τελικά;
Με το πρώτο 'μπραφ '
 πηρέ το τραίνο πριν πεις 'τσαφ'
την κοπάνησε για τα καλά
δεν είχε όσια και ιερά
 αφού σου πηρέ τα λεφτά ,
και κάτι νομίσματα ,συλλεκτικά
 Για τίποτα δεν την κακίζεις
τι να πεις; αφού στα 'λεγα, δε στα 'λεγα;
 την τύχη σου τη μαύρη βρίζεις ...
κολοκύθια και πρασιν' άλογα
 σε έχει φάει η μαρμάγκα 
τράβα να σωθείς, γαμπρός  στη Ματσαράγκα .
Αυτή γυρίζει με άλλο μάγκα
μέχρι να του σωθούν τα φράγκα

 ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ -ΒΕΛΛΟΥ
 -Evri Drat 23/9/2015

“Νοσοκομείο Ιδεών…”


Σ΄ αυτό το φριχτό νοσοκομείο
των πληγωμένων ιδεών
Σύρθηκα με τον παλιό μου στρυφνό κλασικισμό
τάχα για μιαν επίσκεψιν
σε κάποιο φίλο με αναιμικό ειρμό
Έκρυψα καλά τις ρυτίδες του προσώπου
στην μάσκα των χεριών, που μου πρότεινε η πόρτα
Ο χώρος ήταν λέει μολυσματικός


Κωπηλατώντας αλλεπάλληλα σε μεταγγίσεις έρματος
εισπνέοντας άπληστα αύρα εναρμόνια σε αλέες συμβολικές
Μιλούσα συχνά με τους θεράποντες βιβλιοκριτικούς
Πάντοτε με μία κάποια συστολή
μην υποπέσει μία κενότης εσωτερική
στα μικροσκόπια των
Ανέβαλλα συνεχώς την συνάντηση με τον ιδεατό γνωστό
εστιάζοντας στο ασπράδι νοτισμένων οφθαλμών


Σ’ αυτό το φριχτό νοσοκομείο
των ξεπεσμένων ιδεών
Ξεπατικώνοντας τόνους σουρεαλιστικούς
βαθείς παιάνες Αλεξανδρινούς
Αποζητούσα -μάταια τελικά-
κάτι καταπραϋντικά-άτεχνα και λιγοστά-
Ζητιάνευα -σα χαμερπές ρουσφέτι-
ένα χρέος προσωπικό -την ίαση-
της ταπεινής μου τέχνης…

Γέννα


Ανατέλλει και δύει
σταυροκοπιέται
από ψιθύρους κρέμεται.


Κάθε ψιθύρισμα, ευχή
κάθε ευχή και γέννα


κόρης νόθας, γέννα
βίαιη
καισαρική
κακοφορμισμένη.
γεννιέται το μωρό μισό
μισό το στήθος της θηλάζει
το στόμα του -κι αυτό μισό- φιλεί
φιλί αλατισμένο
βιαστικό
φιλί πηχτό
υπερχρεωμένο.

Φιλί που ξήλωσε νωρίς
ραμμένες μελωδίες.


Μαρία Αγγελοπούλου 

Συλλέκτες βλεμμάτων


Ασυρματιστές
Τικ – τακ
τακ – τικ
θόρυβος να γίνεται
και τα παιδιά, να παίζουν.


«Έκφυλους»
συλλέκτες αισθημάτων
στα χείλη βάφετε
κραγιόν.

Κραγιόν και βαζελίνη.

Μαρία Αγγελοπούλου

Επιδημία ανθρωπιάς



Ο πηχυαίος τίτλος γράφει
«Επιδημία Ανθρωπιάς».
Στα δικαστήρια κατήγοροι
διάφοροι άντρες κατοικημένοι
απ’ το πελώριο θράσος της άγνοιας .
Οι κατηγορούμενοι φοράνε όλοι το ίδιο παλιό παλτό
φτιαγμένο από καρφίτσες.
Όλοι τους προσπαθούν να καταλάβουν
γιατί τους δώσαν από ένα χαλασμένο ρολόι .
Η απολογία :
«Ήθελα απλώς να αναπνεύσω λίγη ανθρωπιά»
Η ετυμηγορία:
«Λεηλατημένος απ’τη ζωή της άλλης όχθης».
Και τώρα εκτός του κοπετού
που πήγε η ευγλωττία σου;



Αρίστος Βασιλειάδης

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ / Κρανιώτης Π. Δημήτρης


Έχασα το αλφαβητάρι
της πρώτης δημοτικού
και τώρα 
που ψάχνω απεγνωσμένα
να δώσω στην Άννα
ένα μήλο,
γέρασα από αναμνήσεις,
χωρίς διακοπή
για διαφημίσεις,
πίνοντας αναψυκτικό light
και κάνοντας "like"
σε τετράστιχα ημερολογίου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΚΡΑΝΙΩΤΗΣ
(από ανέκδοτη ποιητική συλλογή)

Η Ανατολή σου

Λάσκαρης   Ζαράρης 
Με μια ντροπή ή δισταγμό
φάνηκε ο ήλιος κομιστής
ελπίδας, νιότης και χαράς.
Ζέστανε μέρες μοναξιάς
κι ήρθε με τη γαλήνη μιας ζωής
ψιθυριστής στα όνειρα.
Με μια ανάσα ολόγιομης ψυχής
που γνέφει στον ορίζοντα
τη μέθη των ματιών και του προσώπου το θαύμα...
ήλιε δάσκαλε και γελαστέ μου σύντροφε
στη θάλασσα καθρεφτίζεις μια καρδιά.
Μες στα κρυστάλλινα νερά αφήνεται κοπέλα δροσερή
συλλέγοντας θραύσματα των αέρινων στιγμών
μεθώντας με λυτρωτικές φωνές Αγγέλων
παιχνίδισμα της αθωότητας
στο απαλό άγγιγμα των κυμάτων
και χρώματα, άπειρα χρώματα
στου πάθους την ανεμελιά.
Ώρες κοιτώντας τη λέξη στα χείλη σου φυλακισμένη
αναποφάσιστη να πλησιάσεις σκέψεις ερωτικές
καθυστερούσε του τοπίου η παραίτηση
και μόνο γαλάζιο γέμιζα
στις παλάμες μου το φως.
Σπίθες νιότης από την ηρωίδα σου τινάζονταν
κι ένα μυστικό σου χόρευα στον αγέρα
μαντίλι συνάντησης κι όχι χωρισμού
μέχρι να κεντήσουν τα άστρα της νύχτας πάνω του
τα ονόματα: Εύα ή Μαρία.

Δύο (2) Ποιήματα της Ουρανίας Βασιλάτου

ΣΑΜΟΥΡΑΪ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σκληρά εκπαιδευμένος
σε τέχνες πολεμικές.
Επίδοξος καλλιτέχνης,
οπλουργός.
Προστάτης τιμής του κυρίου του.
Αφοσιωμένος και υποταγμένος
πλήρως σ’ αυτόν.
Κρατώντας στο χέρι ένα κατάνα,
θρυλικό και εντυπωσιακό,
χύνεται στην μάχη
με θάρρος και ζήλο υπέρμετρο.
Αψηφά τη δική του ζωή.
Αψηφά τον ίδιο τον θάνατο.
Μέσα από τον εξευγενισμένο
κώδικα συμπεριφοράς
που έμαθε πιστά να ακολουθεί,
διδάχθηκε να αφαιρεί την πνοή του,
με τα ίδια του τα χέρια,
μέσα από τελετουργικό
οδυνηρό και βίαιο.
Αυτοκτονία,
αναμάρτητη.
Καλύτερα να προσφερθείς
στον θάνατο
παρά να δεχτείς την ατίμωση.
Τη δύναμή σου να’ χα…

****

ΒΙΟΛΙ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σύρεται το δοξάρι
πάνω στις χορδές,
σαν δάκρυα που κυλούν
αργά στο πρόσωπο.
Λυγμός, μελωδικός.
Φθόγγοι χρωματικοί
στις φλέβες.
Ωκεάνιος κυματισμός.
Στο εσωτερικό,
η «ψυχή» του
μεταφέρει στη ράχη
τον παραπονεμένο ήχο

Κόφτες

του Άγγελου Κούρου 


Αγάπη

Μπαίνοντας  χθες το βράδυ σπίτι μου
άφησα απέξω την Αγάπη
ούρλιαζαν όλη τη νύχτα έξω απ’ το παράθυρο μου,
λύκοι; Λύκοι στην Αθήνα;
άνοιξα το παράθυρο
τα δόντια τους γεμάτα αίμα, νύχια σπασμένα, τρίχωμα σηκωμένο και
ανάσες που τις μέτραγε μια-μια πια ο θάνατος
έσκυψα ανόρεχτα, την πήρα και την ξανάβαλα
μέσα
το άλλο πρωί
κατάπια το ξεραμένο αίμα απ’ το στόμα μου
ούρλιαξα στο μεγάλο στρογγυλό ρολόι του τοίχου την καινούρια μέρα
και ξύπνησα.

***

Μικρή
υπόμνηση

Υπάρχουν κουβέντες
που δεν πρέπει να τις κάνεις ποτέ
ούτε με τον εαυτό σου
κλείνεις με δύναμη το λαρύγγι, σφίγγεις τα δόντια
καταπίνεις στραβά τον αέρα
και τις ξαναρίχνεις μέσα
να χωνευτούν για ώρα στην κοιλιά
κουβέντες
που τις καπνίζουμε, τις ζαλίζουμε με μπύρες
τις στριμώχνουμε σε σύριγγες
τις πετάμε με αγένεια κάτω απ’ την καρέκλα
και στη θέση τους προσκαλούμε να κάτσουν
φίλοι, γνωστοί, τυχαίοι περαστικοί
και δεν τις ξεκινάμε ποτέ.

***

Άλλη
μία

Η νύχτα δεν έχει μεγάλα δέντρα
διακλαδώσεις, υπόγειες αποφύσεις, συστάδες και
αλέες
και ρομαντικά φύλλα στους δρόμους
η νύχτα έχει ένα νταμάρι
κομμάτια πέτρες, σκαμμένα βράχια και
υγρές στοές και
τρύπες
γεμάτες μπαρούτι
κάποιες φορές
δεν ξέρουμε αν μόλις ανάψαμε το τσιγάρο μας

ή το μακρύ φυτίλι του δυναμίτη.

Προτιμήσεις

του Άγγελου Κούρου 


Μου αρέσουν στο κέντρο της Αθήνας
οι παλιές πολυκατοικίες
του μεσοπολέμου
αυτές, που όταν βρίσκονται σε γωνία, τα μπαλκόνια τους
δε σχηματίζουν μύτη αλλά
μεγάλες συμμετρικές καμπύλες
μ’ αρέσουν, γιατί θα μπορούσα
να τις αγκαλιάσω.

Από μικρό παιδί



του Άγγελου Κούρου 

Από μικρό παιδί σιχαινόμουνα τους οδοντιάτρους
στον πρώτο πόνο γέμιζα το στόμα μου με depon
και ασπιρίνες, μόνο και μόνο για να μην καθίσω μπροστά στον
εκτυφλωτικό τους προβολέα. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο
κάποιο πρωί σερνόμουν μπροστά στην πόρτα
και υπέμενα -δουλικά- τα χέρια τους
το ατύχημα βέβαια ήταν ότι αυτή την τακτική
την ακολούθησα και με τους ανθρώπους
τα αναλγητικά τότε άλλαζαν μορφή και σχήμα
δεν πουλιόνταν στα φαρμακεία και τα περίπτερα αν και η τανάλια
παρέμενε πάντα τανάλια που γρήγορα
και άχαρα ξερίζωνε.

Άλλη μία

του Άγγελου Κούρου



Η νύχτα δεν έχει μεγάλα δέντρα
διακλαδώσεις, υπόγειες αποφύσεις, συστάδες και
αλέες
και ρομαντικά φύλλα στους δρόμους
η νύχτα έχει ένα νταμάρι
κομμάτια πέτρες, σκαμμένα βράχια και
υγρές στοές και
τρύπες
γεμάτες μπαρούτι
κάποιες φορές
δεν ξέρουμε αν μόλις ανάψαμε το τσιγάρο μας
ή το μακρύ φυτίλι του δυναμίτη.

[Βέβαια εμείς ποτέ δεν κουβαλήσαμε φιάλη με υδροκυάνιο πάνω μας]


"Βέβαια εμείς ποτέ δεν κουβαλήσαμε φιάλη με υδροκυάνιο πάνω μας (...)
Τώρα τελευταία όμως τα πράγματα
είχαν ζορίσει πολύ
συνέχεια τηλέφωνα στο σπίτι πιστωτικές κάρτες προσφορές
και φθηνότερες συνδέσεις σταθερής τηλεφωνίας χωρίς πάγιο
άτοκες δόσεις τηλεμάρκετινγκ
διαγωνισμοί με δώρα και οικονομικά πακέτα συσκευές
χωρίς χρέωση μόνο τα ταχυδρομικά

στην πόρτα μας συστημένα από εταιρίες κατεψυγμένων
προϊόντων
μυστικοί κωδικοί κατάλογοι από καταστήματα ηλεκτρικών
ειδών και αλυσίδες πρόχειρου φαγητού
κάποιες προσωπικές επιστολές από βουλευτές και
δημάρχους εκατοντάδες γράμματα με πληρωμένο τέλος
άγνωστοι αποστολείς (...)

(...) Εκπαιδευτήκαμε και ξυπνάμε νωρίς το πρωί στην αποθήκη
υπάρχουν σκοινί και sleeping bags και πάντα μετράμε πόση
ώρα κάναμε για να φθάσουμε στο κάθε μέρος
σε πόσο χρόνο στήσαμε πόσα λεφτά χαλάσαμε πόσα
χρειαζόμαστε για περισσότερες ημέρες
ετοιμαζόμαστε για μια ξαφνική διαφυγή είμαστε συνωμότες
δογματικοί αποφασισμένοι είμαστε ακόμα ασύλληπτοι

κουβαλάμε πάνω μας υδροκυάνιο".

Κουβαλάμε πάνω μας υδροκυάνιο

του Άγγελου Κούρου 


"ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ"

Κάποιοι άνθρωποι κατεβαίνουν
απ' τις προσδοκίες τους
όπως κατεβαίνουν από ένα τρόλεϊ
δεν κλαίνε δεν ουρλιάζουν
δεν τρέχουν από πίσω τους μέχρι να τους λυγίσουν τα γόνατα
εμένα μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω
πως ό,τι και να έχανα ήταν μικρό
και την επομένη ακόμα μικρότερο
και το επόμενο από όλα μικρότερο
τώρα πια δεν ξέρω αν έχασα ποτέ τίποτα
και οι μέρες μου είναι έξοχες.

***

Ωραίες ξεχασμένες ιστορίες: οι συγγνώμες

Υπάρχουν άνθρωποι
που πέρασα δίπλα τους
και ήταν σαν κλήματα
γερτά
τα φύλλα τους έγλειφαν το χώμα
και ο ξερός μίσχος έστριβε απότομα προς τα κάτω
σαν φίδι
που του τελείωσε το δηλητήριο ή ο πολύτιμος εγωισμός

και το μόνο που ήθελαν
ήταν ένα κομματάκι λευκό σπάγκο
να τα πιάσεις τρυφερά
να κάνεις ένα κόμπο
και να τα δέσεις
πάνω στο υποστύλωμα

υπάρχουν άνθρωποι
που πέρασα δίπλα τους
***



"Βέβαια εμείς ποτέ δεν κουβαλήσαμε φιάλη με υδροκυάνιο πάνω μας (...)
Τώρα τελευταία όμως τα πράγματα
είχαν ζορίσει πολύ
συνέχεια τηλέφωνα στο σπίτι πιστωτικές κάρτες προσφορές
και φθηνότερες συνδέσεις σταθερής τηλεφωνίας χωρίς πάγιο
άτοκες δόσεις τηλεμάρκετινγκ
διαγωνισμοί με δώρα και οικονομικά πακέτα συσκευές
χωρίς χρέωση μόνο τα ταχυδρομικά

στην πόρτα μας συστημένα από εταιρίες κατεψυγμένων
προϊόντων
μυστικοί κωδικοί κατάλογοι από καταστήματα ηλεκτρικών
ειδών και αλυσίδες πρόχειρου φαγητού
κάποιες προσωπικές επιστολές από βουλευτές και
δημάρχους εκατοντάδες γράμματα με πληρωμένο τέλος
άγνωστοι αποστολείς (...)

(...) Εκπαιδευτήκαμε και ξυπνάμε νωρίς το πρωί στην αποθήκη
υπάρχουν σκοινί και sleeping bags και πάντα μετράμε πόση
ώρα κάναμε για να φθάσουμε στο κάθε μέρος
σε πόσο χρόνο στήσαμε πόσα λεφτά χαλάσαμε πόσα
χρειαζόμαστε για περισσότερες ημέρες
ετοιμαζόμαστε για μια ξαφνική διαφυγή είμαστε συνωμότες
δογματικοί αποφασισμένοι είμαστε ακόμα ασύλληπτοι
κουβαλάμε πάνω μας υδροκυάνιο".

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015

ΠΑΡΑΓΩΓΑ


Κάποτε, όταν μικρός περπατούσα
πάνω στα χώματα της γής
ξαπόστειλαν οι ιερείς 
τρείς τρίαινες
και η ορφάνια σίγησε για μια στιγμή
από τα περίχωρα της ανθρώπινης ψυχής.
Ισα για να αντέξει λέξη προς λέξη
ζυγίζοντας το ανυπόφορο, να θυμηθεί
τι χρώμα έχει το ψωμί και η σάρκα αντιγύρισες
και έτσι με εσένα αντίβαρο στο μέσα μου
άνοιξα παρένθεση
νεοσύστατης αριθμητικής πράξης.
-Βαλτόχορτο αράδα συνοδοιπόρε
τρέχει στα κακοτράχαλα και έντεχνα μας καλεί
μα δείξε μου, απαίτησα
που γέρνει η πλάστιγγα
υπερασπιζόμενος το μίζερο μερδικό
απ’ αυτό που ακόμα μου ανήκει.
Όταν εσύ σιωπηλός με κοίταξες βαθύτερα
στις κόρες των ματιών μου
ζητώντας μονάχα θαλπωρή
και εγώ από ντροπή σκυφτός
ψάχνοντας στις άδειες τσέπες μου χωμένος
για πρώτη φορά αντίκρισα το βιός των πικραμένων.
Λουκία Πλυτά

[Έμεινα με την θάλασσα]

Έμεινα με την θάλασσα.
Παίζει πάνω της κρυφτό
ο αέρας
κι η βροχή να ξελύνει
την ποδιά της.
Η ελαφράδα της ώρας
άφθονη ως πριν λίγο
μου στερεί την σοφία των ρητών
και των αποφθεγμάτων.
Είδα ένα όνειρο τώρα να...
λίγο πριν η βροχή ξεκλειδώσει
το σύγνεφο.
Όλα τα της γης πρόσχαρα
όλα συγυρισμένα
όλα καινούρια
στο νοιάξιμο της Αλήθειας
στο αλάφρωμα της Ελευθερίας
στο φυσιολογικό της Αγάπης.
στέλλα βρακά

Εκροές


...σε ακάνθινα γυμνά ξωκλήσια
πνιγμένοι πόνοι αναμετρούνται μόνοι
πέτρινες αναμετρήσεις ιχνηλάτες
σφαγμένοι άγιοι προύχοντες ευθύνης
ξυστά σαν σφαίρες της απώλειας
εμμονών καταβεβλημένα υπολειμματικά
αποκρούουν τις κωδωνοκρουσίες
ξυπόλητες αρπάγες που μυρίζουν
αφλογιστία επίπονων ηρώων
ξέρουν οι ράγες να κυλούν τις υπολήψεις
απωθημένες πενιχρών διαδηλώσεων
θέλουν να υψωθούν των αναλήψεων
δεν θα ακουστούν ξανά αυτές οι λέξεις
Βαιος Μεταξογιεννης

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΟΙΗΣΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΣ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ στο ΜΟΥΣΙΚΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ


την ΤΕΤΑΡΤΗ 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ,ωρα 8.00μμ

στους ΜΕΘΥΣΤΑΝΕΣ στου ΨΥΡΡΗ
(Λεπενιωτου 26 και Ωγυγου, τηλ 21 0331 4298)

Για την ποιητική της συλλογή "Οι νύχτες μου" των εκδόσεων ΟΣΤΡΙΑ 

θα μιλήσουν και θα απαγγείλουν ποιήματα της

ο λόγιος ποιητής ΓΑΒΡΙΛΗΣ ΙΣΤΙΚΟΠΟΥΛΟΣ
κι ο ποιητής ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ

Επίσης ποιήματα της θα απαγγείλουν
η ΧΡΥΣΑ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ
και η ΜΑΙΡΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗ
και η ίδια η ποιήτρια ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ

Σε ποιητικό διάλογο της Γρηγορίας Πελεκούδα
ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΟΥΧΑΣ με την ΧΡΥΣΑ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

Στο δεύτερο μέρος φίλοι της Γρηγορίας και φίλοι μας θα απαγγείλουν δικούς τους στίχους.

17 ΠΑΝΕΜΟΡΦΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ μεταξύ των απαγγελιών θα μας ταξιδέψουν μελωδικά:

στο τραγούδι
η καλεσμένη μας ερμηνεύτρια ΘΕΛΜΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ
και βεβαίως ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΜΑΡΤΖΗΣ

Συνοδεύουν 
με το ακορντεόν η ΜΕΡΟΠΗ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ
και με την κιθάρα της η συνθέτης ΑΡΕΤΗ ΚΟΚΚΙΝΟΥ


Επιμελείται και παρουσιάζει η Μαίρη Γραμματικάκη.



Η ΑΡΕΤΗ ΚΟΚΚΙΝΟΥ θα είναι υπεύθυνη για το μουσικό μέρος των εκδηλώσεων μας και η ΜΑΙΡΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗ για το ποιητικό μέρος

με την στήριξη των συνεργατών ποιητών.

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Μη μου στερείς αυτό που δεν είναι δικό σου....

Αγαθή Γιολτζίδου 
Μέσα Σεπτέμβρη

κι έγειρε στους πρωινούς μου ώμους, ένα κλωναράκι ανθισμένου γιασεμιού (γιασεμάκι σε αποκαλούσα ,γιατί ευωδίασε τη ζωή μου ο ερχομό σου ), τον ουρανίσκο μου χάιδευε μια γεύση μπισκότου ( μπισκοτάκι σε φώναζα και στο άκουσμα της φωνής μου ,μοσχοβολούσαν τα σύμπαντα μου)..
Βούτηξα τα χέρια μου στο χρώμα του Ήλιου και τα έκπληκτα μάτια σας μ αγκάλιαζαν σφιχτά.
Άπλωνα τα χέρια μου στις ηλιαχτίδες κι έφτιαχνα αιώρες που άγγιζαν τα νούφαρα της λίμνης, της λίμνης της αγάπης μου.
Ξαφνικά ,
Φύτρωσε ανάμεσα από εμένα και τις φωνές σας, άχαρες πολυκατοικίες ,άχρωμοι τοίχοι που αγκύλωναν τα χαμόγελά σας και τα σύννεφα φτιάχνανε μονάχα αναμνήσεις.
Τώρα,
κάθε στο χάραμα χωρίζω τον Ήλιο στα δυό.
Κι αυτά τα κομματάκια τα φορώ στο πέτο της καρδιάς.
Τα δίνω και πνοές .
Και τα μετουσιώνω σε Ηλιοουρανούς και Ηλιοπέλαγα!!!
Και τότε χαμογελώ.
Και σαν περνάω από το μονοπάτι με τα γιασεμιά ,χάνω τους υφάλους της ζωής μου και σαν μασουλάω το μπισκοτάκι μου ,ακούω φωνές, ακούω τις φωνές σας…

Η Αλίκη δε μένει πια εδώ / Μυρτώ Τάσιου



Κι εκείνη όλη της τη ζωή πέρασε ελπίζοντας

πως θα αλλάξουν τα πράγματα·

το θυμάμαι, Κατερίνα

ήσουν εσύ που περίμενες ώρες ατελείωτες

ένα σημάδι πως είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Σου γράφω γιατί έμεινες μόνη σου με τα φαντάσματα

εγώ δεν μπόρεσα, πήγα σε άλλη γη

που το πάθος για τη ζωή

γίνεται ένα με τη μουσική

και οι πληγές μένουν ένα ενθύμιο

στον μπουφέ με τις φωτογραφίες

των συγγενών που πέθαναν.

Κάθε φορά που μιλάω για σένα

δάκρυα ποτάμια· είσαι η ψυχή κι η βροχή

ψυχούλα μου.

ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΤΕΛΕΙΩΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΠΡΩΙΝΟ

Dieter Leisegang

Σήμερα το πρωί, Σάββατο, στις έντεκα του Απρίλη
Όπως κάθε πρωί ανάμεσα Μάρτη κι Οκτώβρη, μία παρέα
Πουλιά που κελαηδούσαν, με απόσπασε
Απ' τη δουλειά μου

Ολόκληρη τη νύχτα ήμουν απασχολημένος
Γράφοντας, ξεφυλλίζοντας (τελείως ξεχασμένος, τελείως στο
Γραπτό μου βυθισμένος) την εργασία μου για το
'Τέλος της μοναξιάς'

Τώρα, πέντε η ώρα και τριάντα, με το θόρυβο
Του πρώτου τραμ, αναλογίζομαι το
Αληθινό ξανά: τον εαυτό μου, καθώς κάθεται εδώ
Με πονεμένη πλάτη και στεγνό από το κάπνισμα λαιμό

Τα βιβλία, οι πολυδιαβασμένες τους σελίδες (πάντα
Κάπως εμφατικές σημειώσεις στο περιθώριο)
Ρολόι ασημένιο, ένας χαρτοκόπτης από αλάβαστρο

Όπως κάθε πρωί, θ' αδειάσω το
Τασάκι αμέσως, θα περπατήσω στα σκοτεινά δωμάτια
Ίσως για λίγο
Απ' το παράθυρο θα ατενίσω τις ακόμα ήσυχες οδούς

Μέχρι επάνω στην κατοικία, όπου μένει ο αδελφός μου
Θα ξαπλώσω, σχεδόν κρυφά
Για λίγο στο κρεβάτι της γυναίκας μου
Θ' αφουγκραστώ τον ύπνο της και

Θα παραδεχτώ (χωρίς πικρία, βεβαίως), ότι τα περισσότερα
Θα γίνουν κι εν τη απουσία μου
Μετά θα ρίξω τελικά
Μια τελευταία ματιά στα πυκνογραμμένα φύλλα

Με το επίμονο αίσθημα, πως έχω κάνει κάτι
Κάτι καλό, χρήσιμο
Και, όπως πάντα, θ' απωθήσω τα ερωτηματικά
«Γιατί;» και «Για ποιον;»
(11-4-1970)



Σύγχρονη γερμανόφωνη ποίηση 
Επιλογή και μετάφαφραση: Αντώνης Τριφύλλης 
Εκδόσεις Πλέφρον : 1983

25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1945

Nazim Hikmet

Εκείνη τι κάνει τώρα,
αυτή τη στιγμή, τώρα, τώρα;
Είναι στο σπίτι, στο δρόμο,
δουλεύει, ξάπλωσε, είναι στο πόδι;
Μπορεί να σήκωσε το χέρι,
-αχ, ρόδο μου,
πώς γυμνώνει αυτή η κίνηση τον λευκό, γερό καρπό του χεριού της!-
Εκείνη τι κάνει τώρα,
αυτή τη στιγμή, τώρα, τώρα;
Μπορεί να' χει στα γόνατά της ένα γατάκι
να το χαϊδεύει.
Μπορεί να περπατάει, έτοιμη ν' απλώσει το πόδι,
-εκείνα τα λατρευτά πόδια που τη φέρνουν γοργά γοργά κοντά μου,
κάθε μαύρη μέρα!…-
Και τι σκέφτεται,
εμένα;
Είτε
ξέρω γω
γιατί δε βράζουν τόσην ώρα τα φασόλια;
Είτε γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι
είναι τόσο δυστυχισμένοι;
Εκείνη τι σκέφτεται τώρα,
αυτή τη στιγμή, τώρα, τώρα;



Ξένη Ποίηση του 20ού αιώνα, 
Εκδόσεις Λωτός 1989
μτφρ. Πέτρος Μάρκαρης

ΠΛΑΪ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ Η ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ

Bo Carpelan

Πλάι στο τραπέζι η μορφή σου,
πάνω στο χέρι σου η σκιά απ' το κεφάλι του παιδιού, ένα φρούτο,
το βλέμμα σου περνάει το παράθυρο
και προσηλώνεται στο σάλεμα του δέντρου,
το σάλεμα καθρεφτίζεται στο μαχαίρι που κόβει το ψωμί,
η χρήση κι η στιλπνότητα των πραγμάτων.
Ξένη Ποίηση του 20ού αιώνα, 
Εκδόσεις Λωτός 1989
μτφρ. Δημοσθένης Κούρτοβικ

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Ιωάννα Α. Αγγελή: «….κάθε στίχος μου αποτελεί πηγαία και αυθόρμητη κατάθεση ψυχής…»



«….Και το ταξίδι στ’ ανοιχτά πελάγη σου να μην έχει τέλος,
μόνο αρχή, αρχή και πηγαιμό,
αρχή σε κάθε προσδοκία, πηγαιμό σε κάθε πόθο εκπλήρωσης
και πάλι ν’ αρχίζει και πάλι να νοσταλγεί και πάλι να ονειρεύεται,
ακάματα να οδεύει, αγόγγυστα να πονά, χωρίς σταματημό….»



γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

 Η ποιήτρια  Ιωάννα Αγγελή γεννήθηκε στη Λάρισα το 1973. Σπούδασε στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου στις Σέρρες. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.
Τα ποιήματα της, τα γνωρίσαμε από την ευγενική προσφορά ενός καλού αναγνώστη της ποίησης να μας  στείλει μικρό απόσπασμα  της πρώτης ποιητικής συλλογής «Ποιήματα Στιγμής Ποιήματα Ζωής Ανεμοπορίες Καρδιάς» (εκδόσεις Όστρια) για να συμπεριληφθούν στο ποιητικό μου ανθολόγιο «Οι ποιητές που αγάπησα και άλλες μικρές και μεγάλες ιστορίες λόγου» Στα λίγα ποιήματα που διαβάσαμε φαίνεται καθαρά ότι η ποιήτρια έχει την τόλμη και την δύναμη να δηλώσει παρούσα στον ποιητικό χώρο. Σε αυτά κυριαρχεί ο έρωτας και οι …ανεμοπορίες της καρδιάς. Μέσα από τους στίχους της ταξιδεύουμε αλλά σίγουρα όχι μόνοι μας. Η ποιήτρια είναι σε κάθε στίχο δίπλα μας, ρυθμίζοντας τις ταχύτητες στο χρόνο, έτσι ώστε να μην χάνεται καμία απολύτως εικόνα από τις μικρές και μεγάλες εκρήξεις των συναισθημάτων.  Όπως και η ίδια αναφέρει «…μέσα από τις Ανεμοπορίες καρδιάς γίνεται προσπάθεια ο έρωτας να αναβιωθεί ως έννοια, ιδέα και αξία πνευματικής ανάτασης και ηθικής διάπλασης…..»

Η κα Ιωάννα Αγγελή αποδέχτηκε την πρόσκλησή , το αίτημά μας να παραχωρήσει τη μικρή συνέντευξη που ακολουθεί και την ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιά μας.


--Κυρία Αγγελή, σας γνωρίσαμε ουσιαστικά με την πρώτη σας ποιητική συλλογή "....Ανεμοπορίες καρδιάς  "  Μια συλλογή όπου κυριαρχεί ο έρωτας, οι περιπέτειές του και τα πάθη της καρδιάς. Θα θέλαμε να μας μιλήσετε για αυτή τη δουλειά σας. 

Ι.Α: …ας ξεκινήσω με τον τίτλο της συλλογής…
Ποιήματα στιγμής… γιατί κάθε στίχος αποτελεί αυθόρμητη και πηγαία κατάθεση ψυχής, κάθε στιγμής που η καρδιά αποζητούσε να αποδράσει στην ανθεκτικότητα του χρόνου, που είχε ανάγκη να φωνάξει μέσα από τη σιωπή και να επιβεβαιώσει την ίδια την ύπαρξή της.
Ποιήματα ζωής… γιατί όλες αυτές οι στιγμιαίες εκρήξεις γνήσιων συναισθημάτων αποτέλεσαν την αφορμή για να αποκτήσει η ύπαρξη οντότητα και να χαράξει στο χρόνο διαδρομές ταπείνωσης του εγώ.
Ανεμοπορίες καρδιάς… γιατί όταν η καρδιά μας ανεμοπορεί ελεύθερα στον καθάριο ουρανό της, προσεγγίζουμε το ξεχασμένο, αθώο παιδί που έχουμε μέσα μας και έτσι σιωπούν οι υπερφίαλες φωνές μας…
Το βιβλίο χωρίζεται σε 3 ενότητες, στα ¨Ποιήματα της προσδοκίας και της γλυκιάς απελευθέρωσης¨ που αποτελούν την πρώτη ενότητα, στα ¨Μελοποιημένα ερωτικά¨ της δεύτερης ενότητας, δύο ενότητες που γράφτηκαν σε βάθος χρόνου από την περίοδο της «ανώριμης ωριμότητας μου» ως και την περίοδο της «ώριμης ανωριμότητας», περίοδοι και φάσεις της ζωής μου που η καρδιά προσδοκούσε, και σε κάθε προσδοκία απελευθερωνόταν δειλά αλλά γλυκά. Στο τρίτος μέρος του βιβλίου, ¨Τα ερωτικά του ονειρικού απόλυτου¨, η καρδιά καταφέρνει να κάνει την ανατροπή και εν συνεχεία την υπέρβαση και να καταφέρει να γεφυρώσει το ποθητό όνειρο με την πραγματικότητα και να φτεροκοπήσει ψηλά…και να αφεθεί, ανεμοπορώντας στα ρεύματα γνήσιων συναισθημάτων.

-- Ποια λοιπόν ανάγκη σας ώθησε να ασχοληθείτε με την ποίηση; Τι είναι η ποίηση για εσάς;

Ι.Α: … ξεκίνησα να γράφω στίχους από την εφηβική-μεταεφηβική μου ηλικία… κάθε ερέθισμα γύρω μου, κάθε στιγμή που δονούσε την καρδιά μου την αποτύπωνα στο χαρτί… ήταν για μένα απελευθέρωση ψυχής, θα’ λεγα το απαραίτητο οξυγόνο για την ουσιαστικοποίηση της ύπαρξής μου. Άρα, η αδήριτη ανάγκη και ο πόθος να υπερβώ τον καθημερινό μου εαυτό ώστε να τον απελευθερώσω και τελικά να αυτοπροσδιοριστώ ήταν το πρωταρχικό κίνητρο να ασχοληθώ με την ποίηση.
Όσον αφορά στο τι είναι ποίηση, πιστεύω ότι για την ποίηση δεν μπορείς να δώσεις ένα συγκεκριμένο ορισμό γιατί από μόνη της η ποίηση ως τέχνη και ως αξία σε οδηγεί στο να προσεγγίσεις την αλήθεια της ψυχής σου ώστε να προσδιορίσεις την ατομικότητά σου, ξεβολεύοντας τον καθημερινό σου εαυτό από την ησυχία και την ασφάλεια και τελικά να φτάσεις στην υπέρβαση της ύπαρξής σου. Άρα ο οποιοσδήποτε ορισμός της ποίησης αυτόματα ακυρώνει την εμβρίθειά της…

-- Όταν γράφετε, ποιος είναι ο τρόπος που επεξεργάζεστε τα ποιήματά σας. Τα παρουσιάζετε εν τη γέννησή τους ή τα επεξεργάζεστε, ώστε το αποτέλεσμα να είναι αρτιότερο;

Ι.Α: … επειδή –όπως προείπα-κάθε στίχος μου αποτελεί πηγαία και αυθόρμητη κατάθεση ψυχής που ζητά να αποδράσει από τα ενδόμυχα μονοπάτια της ψυχής και του νου και να ελευθερωθεί στην απλότητα της ελεύθερης έκφρασης ώστε να κρατήσει την αθωότητα, τη γνησιότητα και την αυθεντικότητα της πρώτης δόνησης, προσπαθώ να μην επεξεργάζομαι περαιτέρω τους στίχους ώστε να αποφύγω την  επιτήδευση και κατά συνέπεια την αλλοίωση της γνησιότητας των πρώτων σκιρτημάτων…

-- Η πρώτη σας συλλογή είναι ουσιαστικά ερωτικά ποιήματα. Θα θέλατε να κινηθείτε και στο μέλλον στην ίδια θεματολογία ή πιστεύετε ότι ο χώρος της ποίησης και των ανησυχιών σας, μπορεί να σας αναγκάσει να δραπετεύσετε και σε άλλα θέματα (πχ κοινωνικά, πολιτικά, υπαρξιακά κτλ) 

Ι.Α: … επειδή ακριβώς μέσα από τις Ανεμοπορίες καρδιάς γίνεται προσπάθεια ο έρωτας να αναβιωθεί ως έννοια, ιδέα και αξία πνευματικής ανάτασης και ηθικής διάπλασης, ο ίδιος ο έρωτας ωθεί τους στίχους να δραπετεύσουν από τη φύση τους και να απλωθούν σε κοινωνικές και υπαρξιακές αναζητήσεις… Πιστεύω, ότι όταν στα έργα σου – είτε αυτά είναι ποιήματα είτε όχι – πραγματεύεσαι τον έρωτα είναι σαν να σιμώνει κοντά σου όλο το σύμπαν και αναπαύεται στις χούφτες σου…κι έτσι προσεγγίζεις ατομικές και κοινωνικές αλήθειες…

-- Πιστεύω ότι ο κάθε ποιητής γράφει προσπαθώντας να δώσει στο κοινό (του) κάποια μηνύματα. Το δικό σας μήνυμα, υπάρχει; ποιο είναι αυτό;

Ι.Α: το δικό μου μήνυμα είναι πως μόνο όταν η καρδιά μας αφήνει ανέμελα τις φτερούγες της να ανεμοπορήσουν μόνο τότε παύουμε να είμαστε απόντες και απούσες από τον εαυτό μας και μόνο τότε ερχόμαστε σε επαφή με την αλήθεια μας και την αθωότητά μας…

-- Ο ποιητής μπορεί να συμβάλλει στην προσπάθεια για έναν καλύτερο κόσμο; Και πως μπορεί να επιτευχθεί τούτο;

Ι.Α: ποίηση γαρ ήθος ποιεί (αποδίδοντας στο ήθος την πολυδιάστατη και πολυσχιδή ερμηνεία και αξία του)…ο ποιητής είναι ο άνθρωπος που αποκαλύπτει τον εαυτό του υπερβαίνοντας την ύπαρξή του… είναι ο ελεύθερα προσηλωμένος, ο πιστά αφοσιωμένος, ο ακάματος αγωνιστής της τέχνης της ζωής… ο άνθρωπος που θα αντιληφθεί τη δόνηση της στιγμής και θα την απλώσει στην ανθεκτικότητα του χωροχρόνου…έχοντας, λοιπόν, τέτοια δύναμη στα χέρια του είναι ικανός να συμβάλλει στην οικοδόμηση πνευματικών και συναισθηματικών αξιών αποδυναμώνοντας την ευτέλεια κάθε τι μη γνήσιου και αληθινού…

-- Υποστηρίζω την άποψη ότι γράφονται ακόμα και σήμερα πολύ όμορφα ποιήματα. Παρ΄ όλα αυτά, έχω την αίσθηση ότι δεν  έχουν τη δυναμική παλαιοτέρων ποιημάτων ώστε να μείνουν στη μνήμη μας, όπως πχ Μια Ιθάκη, Ένας Εθνικός ύμνος, Θερμοπύλες, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, 
Άξιον Εστί, κτλ (ενδεικτικοί τίτλοι ...) Ποιοι πιστεύετε ότι είναι οι λόγοι ή τελικά γράφονται όμορφα ποιήματα μα όχι της ίδιας αξίας.

Ι.Α: πιστεύω ότι και σήμερα γράφονται όμορφα ποιήματα. Αυτά που ξεχωρίζουν και αναδύουν την ομορφιά τους είναι αυτά που υπηρετούν την αυθεντικότητα της πρώτης έκφρασης… αν η ψυχή δε φλέγεται, αν η καρδιά δε χτυπά εκκωφαντικά, αν η ποίηση δε σε πεθαίνει και δε σε αναγεννά ταυτόχρονα, η πένα νεκρώνεται. Μόνο τότε θα πάψουν να υπάρχουν όμορφα ποιήματα…

-- Στην Ποίηση ποια είναι τα επόμενα βήματά σας. Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;

Ι.Α: … ναι, ετοιμάζω κάτι καινούργιο το οποίο οδεύει στην ολοκλήρωσή του… κεντρικές θεματικές του αποτελούν ο έρωτας, η γυναίκα, η φύση…

-- Τελειώνοντας …...

Ι.Α:   Εύχομαι, διαβάζοντας τις Ανεμοπορίες καρδιάς, η δική σας καρδιά να τολμήσει να ανεμοπορήσει έστω και για λίγο, γιατί έχουμε μάθει να φτεροκοπάμε αδιάκοπα μέσα σ’ αυτή την καθημερινότητα των συνεχών συγκρούσεων και εντάσεων, του άγχους και των ανασφαλειών, και ξεχνάμε να ξεκουράσουμε τα φτερά μας αφήνοντάς τα να ανεμοπορήσουν ξέγνοιαστα και ελεύθερα. Ας αποτελέσουν, λοιπόν, οι … Ανεμοπορίες Καρδιάς τις φτερούγες για το δικό σας ευοίωνο ταξίδι...

Κύριε Γκόγκα σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε να απαντήσω στα ερωτήματά σας.
Με ευχαριστίες για τον χρόνο σας που μου αφιερώσατε, με εκτίμηση στην ποίησή σας και με την παραίνεση να συνεχίσετε ακάματα τη σπουδαία σας προσπάθεια με το ιστολόγιο…

ΣΤΟΜΑ

Ηλίας Τσέχος

Άκου πουλάκι μου!
Αδιάφοροι οι θεοί για
ανθρώπους
Αυτοί για θεούς ενδιαφέρονται
Άντε ! Πέτα
Οι φωλιές είναι
Θάνατοι γλυκείς
Μήτε γουλιά στο σύμπαν
Στάλα θάματος
Πτερέ
Δεν γράφω να
Αποφυλακιστώ
Να αποκεφαλιστώ
Να μετανοιώσεις
Ζαλιστώ
Ελλάδα κάνε τη δουλειά σου
Μείνε μακριά μου
Να μια ανάστροφη

Από τη συλλογή ” Αγριόχορτο στόμα ” 2015

Ψυχότροπο

Χορός έρωτας απόλαυση!
Μορφασμός θανάτου
η κάθε στέρηση.
Συστρεφόμενος
καημός και πόνος
θάλασσα αμφιβολίας
συγκαλυμμένο χαμόγελο
κύμα κρυμμένης χαράς
πάθος και φόβος
αλήθεια κι εμπειρία
διοδεύουν…
Τ ’ανυπέρβλητο μπροστά
αοριστία δένει σφιχτά
χτίζω ελπίδες
διαποτίζοντας το χρόνο
προσδοκία…
Στην αγκαλιά της σιωπής
πέφτουν δάκρυα
κατεβαίνουν τ’ άστρα
στ’ ακρογιάλι ψυχής
ανανεώνουν
την ποιητική λάβα!
Νοσταλγία
άπιαστη αιθέρια
φευγαλέες εικόνες
ριπές σε ταξίδι ονείρου
που με ρωτά με απορία
διαπερνά
πόρους ανοιχτούς
φιλτράροντας τη δίψα
για ανάταση
Μαίρη Σουρλή
Απ' την ποιητική συλλογή"Ρίγος προσμονής"

ΟΙ ΣΚΙΕΣ ΤΟΥ «ΠΑΡΑΔΕΊΣΟΥ»…. Του ΠΕΤΡΟ Β. ΚΟΥΡΤΗ


Παράδεισο την ονόμασαν την κόλαση
Οι κολασμένοι
Κι ας ψιθυρίζουμε όλοι, 

Σαν να είμαστε μουγκοί
Ακόμα και Αυτός ψιθυρίζει
Στους κολασμένους όμως
Όχι σε μας τις σκιές
Του «Παραδείσου»
Τους ξεβράκωτους
Ή με τα μπαλωμένα βρακιά
Τα ξεσκισμένα, εκεί στην Αραβουνά
Στα πολυβολεία
Τα τσιμεντένια φρούρια
Με εντολή του φαντασμένου
Που τρίβει τα χέρια συνέχεια
Όχι για να τα ζεστάνει
Όχι! Όχι!
Μάλιστα, κάποτε και τα κουνάει
Και τα δυό μαζί
Δήθεν πως μας χαιρετάει
Εμάς τους αλυσοδεμένους
«Καλά σας έχω γαλιά μου»
Μάθημα ιστορίας και αυτό
Αυτό δεν έπραξε και η Κίρκη
Με τους συντρόφους του Οδυσσέα;
Και ησύχασε όμως
Για λίγο όμως
Ενώ εμείς, τα γαλιά
Κολυμπούμε στην ευτυχία μας
Στο αίμα μας κολυμπούμε
Στον ιδρώτα μας
Στους αμέτρητους κάλους μας
Που μοιάζουν με βραχονησίδες
Χτίζοντας τον «Παράδεισο»
Τον αόρατο
Την ουτοπία
Με τις χειροπέδες του «Παραδείσου»
Έως που να ξυπνήσουμε από το λήθαργο
Από το υπνωτικό της «Κίρκης»
Και τότε, «Ξυρίζουμε το γαμπρό»
Με τα δικά μας ξυράφια
Τα σκουριασμένα
Τα αμεταχείριστα όμως
Γιατί; !
Γιατί ποτέ δεν γινήκαμε «γαμπροί»
Γιατί μας έλειπε το κόκκινο…
Ε, λοιπόν
Με αυτά θα ξυριστούν μόνοι τους
Τότε που θα μιλούν και τα σπαθιά
των «χοίρων».
Φοινίκη: Πέτρος Β. Κούρτης
16.10.1983
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: - Ποίημα που έζησε σε κάποια μικροσπηλιά, μαζί και με μερικά άλλα πάνω από 18 χρόνια σχεδόν.

Πύλη Εξόδου

Γραφάκου Αγγελική


Οι μετανάστες
οι λαθρομετανάστες
οι αναρχικοί
οι φυλακισμένοι
οι ονειροπόλοι
οι ναρκομανείς
οι μηχανόβιοι
οι ελεύθεροι
οι πολιορκημένοι
.
Όλοι τους ψάχνουν
για την Πύλη Εξόδου.
Ο πλανήτης ασθενεί
Ο πλανήτης θρηνεί
Ο πλανήτης στενεύει.
.
Ο Γκαλίπ,ο Αϊλάν
δεν θυμούνται τίποτα.
Πριν λίγο ήταν παιδιά.
Τώρα οι γύπες τα ραμφίζουν
.
Θα σπάσω τις καμπάνες
πριν χτυπήσουν.
Δεν έχω αντοχές κι άλλο
τον θρήνο της ημέρας να βαστώ.
όχι δεν είμαι αναρχική.
μια φυλακισμένη ονειροπόλα είμαι.
.
Η μνήμη είναι ετοιμοθάνατη
Προλαβαίνω δεν προλαβαίνω
Μια συγνώμη για να πω.

[Τα λουλουδια μου καμπυλώνονται]

ΩΡΑ 3.23 ΤΟ ΠΡΩΙ
Τα λουλουδια μου καμπυλώνονται
Προς το παραθυρο
Ζητώντας ανασα
Οι σκεψεις μου
Συσπειρώνονται
Προς τα μεσα
Ψάχνοντας διαφυγή
εκ των εσω ,
φυσικα αδύνατον
Με καθε γουλια
Η ομιχλη του μυαλου
Ολο και ποιο πυκνη
Με καθε τσιγαρο
Και ο καπνος πυκνότερος
Ωρα 3.23 το πρωι
Αρχη Μιας νεας μερας
Διαβαζω ,δεν καταλαβαινω
Οι αισθησεις μου δεν με υπακουν
Το δηλητήριο ευτυχως τέλειωσε
Τα τσιγαρα τελειωσαν,κι’αυτα
Η αντοχη με εγκατέλειψε
Πεφτω με τα ρουχα
σε εναν υπνο βαρυ,βαθυ
Χωρις ονειρα...
γιαννης περγαμηνελλης

Ποίηση-φυλαχτό / Γαβρίλης Ιστικόπουλος


Η ποίηση που γίνεται
από ψίθυρος κραυγή,
που κάνει το άγγιγμα ζωής 
φτερούγισμα αγώνα,
και το πικρό ψωμί, γλυκό
στο τραπέζι της προσμονής.
Η ποίηση που δεν κάθεται
στη γωνιά και καμαρώνεται,
που ματώνει κάθε μέρα
και κάθε στιγμή αντιμάχεται
το άδικο και τον χαμό
που κερνούν οι εξουσίες.
Η ποίηση, καρδιάς άξια σμίλη
σκαλίζει τη πέτρα του χρόνου
όπως η τεχνήτρα ηλιαχτίδα
τα όνειρα και τις προσδοκίες μας
στο αδιάκοπο πήγαινε - έλα
του σκότους με την ελπίδα.
Αυτή η ποίηση συντροφικά
έρχεται και σου γνέφει,
να μη τολμήσεις να με ψάξεις
ποτέ στο χάος ουρανέ,
ούτε κι εκεί που με τρυπάς
με το καρφί σου εσύ καημέ.
Σ αυτή τη ποίηση-φυλαχτό
κλείνω τους μικρούς θεούς μου
κι αφήνω το αίμα των στίχων μου
πρώτο αυτό να πλημμυρίσει
και με το κύμα του να πνίξει
τα όνειρα των άνομων.
Γαβρίλης Ιστικόπουλος / Από τη συλλογή ''Αναζητήσεις''

Σκοπός μας είναι η δημιουργία μιας Ανθολογίας Ποιημάτων από το σύνολο των Ελλήνων Ποιητών- Ποιητριών αλλά και ορισμένων ξένων, καθώς επίσης και κειμένων που έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον μας. Πιθανόν ορισμένοι ποιητές και ποιήτριες να μην έχουν συμπεριληφθεί. Αυτό δεν αποτελεί εσκεμμένη ενέργεια του διαχειριστή του Ιστολογίου αλλά είναι τυχαίο γεγονός. Όσοι δημιουργοί επιθυμούν, μπορούν να αποστέλλουν τα ποιήματά τους

στο e-mail : dimitriosgogas2991964@yahoo.com προκειμένου να αναρτηθούν στο Ιστολόγιο.

Θα θέλαμε να τονίσουμε ότι σεβόμαστε πλήρως τα πνευματικά δικαιώματα του κάθε δημιουργού, ποιητή και ποιήτριας και επισημαίνουμε πως όποιος δεν επιθυμεί την ανάρτηση των ποιημάτων του ή κειμένων στο παρόν Ιστολόγιο, μπορεί να μας αποστείλει σχετικό μήνυμα και τα γραπτά θα διαγραφούν.

Τέλος υπογράφουμε ρητά ότι το παρόν Ιστολόγιο δεν είναι κερδοσκοπικό και πως δεν η ανάρτηση οποιουδήποτε κειμένου, ποιήματος κτλ γίνεται με μοναδικό στόχο την προβολή της ποίησης και την γνωριμία όλων όσων ασχολούνται με αυτή, με το ευρύτερο κοινό του διαδικτύου.