Ο τυφλός Κόνδορας στην προκυμαία / Δρύλλης Γιάννης

https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Periplous/40/8.html

Γιάννης Δημητράκης (μικρή αναφορά)

Ο Δημητράκης Γιάννης είναι Έλληνας ποιητής 

Πράσσειν άλογα / Γιάννης Δημητράκης

Οι τέσσερις τοίχοι του ξύλινου δωματίου 
ξαπλωμένοι στο δάπεδο τη αυλής 
αφήνουν στενά μονοπάτια
γύρω- γύρω
εμείς όμως περπατούμε πάνω τους

Δέδες Βασίλης - Φώτης (μικρή αναφορά)

Έλληνας Ποιητής

Της Ομορφιάς.../ Δέδες Βασίλης – Φώτης

https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/antiparathesis/12/10.html

Δασκαλόπουλος Κωνσταντίνος (Μικρή αναφορά)

Ο Δασκαλόπουλος Κωνσταντίνος είναι Έλληνας ποιητής

Ποιητικές Συλλογές:

Αμαρυγή Ματιών/ Εκδόσεις Σέλας/ 2000

Δασκαλόπουλος Κωνσταντίνος: Ποιήματα

https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Grafi/47/6.html

Εβραίοι της Γιωσέφ Ελιγιά / Βασίλης Κλείτσας

Περνώντας το απόγευμα την οδό Γιωσέφ Ελιγιά, ειδυλλιακού ποιητή του Μεσοπολέμου, είδα παλιό, νεοκλασικό αρχοντικό, ακατοίκητο και ερειπωμένο, και πάνω από το μπαλκόνι του μία πέτρινη πλακέτα με ανάγλυφο εβραϊκό άστρο.

Γυρνώντας από το παραλίμνιο στην ίδια οδό, είδα σε γκριζογάλανη σιδερένια πόρτα σπιτιού, να είναι κολλημένο ένα κηδειόχαρτο με εβραϊκό άστρο. Δύο εικοσάχρονα, πολύ ωραία κορίτσια έβγαιναν από μέσα και, μεταξύ τους, διαβεβαίωναν πως είχε πεθάνει κι εκείνος στον Ευαγγελισμό. Τι ένιωσα, σαν είδα τα δύο αυτά αστέρια στο δρόμο μου, μόνον εγώ το ξέρω!

ΑΧ, ΑΥΤΗ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ / Τσερκεζης Πέτρος

Αχ, αυτή η θάλασσα του Αυγούστου
Με κράζει με τραγουδιστές φωνές σειρήνων
Που το γαλάζιο κύμα μου τις φέρνει
Κι εγώ δεν είμαι Οδυσσέας, τις τρέχω πίσω
Σαν να έχω πάρει υποσχέσεις από μια ερωμένη!

Αχ, αυτή η θάλασσα του Αυγούστου
Με γαλάζια, καταγάλανα δεσμά με παγιδεύει.
Εψές κοιμήθηκα εκεί με την πανσέληνο αγκαλιά
Δεν είχε κλαρίνα,
Δεν είχε βιολιά
Και ξανά χόρευα πάνω στα κύματα
Σαν στο πιο απέραντο αλώνι του κόσμου.

Ο Ιούλης έφυγε με την καυτή του αναπνοή
Και μου άφησε το καταϊδρωμένο πουκάμισο σαν συμφορά.
Και ήρθε ο Αύγουστος με δυο πανσέληνους.

Έμπαινε η πανσέληνος
Έμπαινε και οι θάλασσα
Από όλα τα παράθυρα, πλημμύριζε από όλα τα όνειρα.
Η νύχτα αναστέναζε ζητώντας τα φιλιά σου, αγάπη μου.

Εκεί έξω γλεντούσαν ή μάλωναν; Έσκουζε η θάλασσα
Καίγονταν η πανσέληνος και κρύβονταν πίσω από τα πεύκα
Ποιος ήθελε να μου την κλέψει
Είχα ακουμπήσει στο περβάζι μιας υποψίας
Και είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου
Σαν να περιπλανιόμουν σε μια σκοτεινή λαβύρινθο.

Και έξω, αχ, εκεί έξω ο κόσμος ξημέρωνε
Με το φιλί μιας πανσέληνου
Ποιος έπλεκε τα μαλλιά σου με τα φύκια
Και προσπαθούσε να μουντζουρώσει την πανσέληνο.

Αχ, αυτός ο Αύγουστος με δυο πανσέληνους!
Βάλθηκε να χαλάσει τη ισορροπία του κόσμου.
Έστρωσε τις αμμουδιές με χρυσή άμμο
Έκαμε τη θάλασσα πλατινένια
Και ρουθουνίζει μπροστά στα πρόσωπά μας.
Βρήκε μια κρυφή φλέβα
Και χύθηκε όλη στην καρδιά μου.
Α, τι ευλογημένες νύχτες
Που προτιμάς να εγκαταλείψεις το σπίτι σου
Και να βουλιάξεις σ’ ένα πλατινένιο σπίτι.

Εψές η θάλασσα βγήκε από τα ρούχα της
Και ανταλλάξαμε φιλιά, ανταλλάξαμε δέρμα
Και μάτια και καρδιά.
Αυγουστιάτικο φεγγάρι για πού ανοίγεις τα πανιά;
Θρυψάλιασα την πανσέληνο της συμφοράς
Και ταξιδεύω με την πανσέληνο της αγάπης
Η πανσέληνος σαν να έριχνε λάδι στη φωτιά
Για χατίρι σου αγάπη μου, μάλωσα με τη θάλασσα
Μάλωσα και με μια μακρινή φίλη
Λες και ήθελε να σου κλέψει τα μαργαριτάρια,
Να κλέψει τους πολύτιμους λίθους της ψυχής μου.

Αχ, αυτή θάλασσα του Αυγούστου
Παφλάζει, γαληνεύει με χρυσές ρανίδες
Κατασταλαγμένη από το μέλι του ήλιου
Λες και θέλει να μου κολλήσει ένα δάκρυ στην άκρη του ματιού
Λες και θέλει να μου ψιθυρίσει μια συγγνώμη ή έχε γεια!
Πότε με δελεάζει με φωνές σειρήνων, πότε στραβοκοιτάζει
Λες και θα της κλέψω την παρθενιά.
Λες και θα της κλέψω τα μεγάλα της μυστικά.
Λες και ψάχνω κομμάτια από ήλιους ξεχασμένων καλοκαιριών
Και χαμένα φεγγάρια στις ανηφοριές του χρόνου.
Αχ, αυτή η θάλασσα του Αυγούστου!

ΠΕΤΡΟΣ ΤΣΕΡΚΕΖΗΣ

Από τη συλλογή: ΛΑΒΩΜΕΝΟ ΑΗΔΟΝΗ

Κύκλος: ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΥ

ΜΗ ΜΕ ΡΩΤΑΤΕ… / ΠΕΤΡΟΣ ΤΣΕΡΚΕΖΗΣ

Μη με ρωτάτε για την καταγωγή μου;

Είμαι ένα δάκρυ απόδημου ουρανού 
κι ένα φιλί αποθυμιάς
στη φουρτουνιασμένη θάλασσα του νόστου.

Φιλί του Ιούδα μ’ έσφαξε,
φιλί αγάπης δίνω.

Και αν με βρείτε να μαζεύω θρυμματισμένα φεγγάρια
στην έρημη αμμουδιά της Πηνελόπης,
είναι γιατί ψάχνω μια πατρίδα για τους μελλοθάνατους!

Από τη συλλογή: «ΛΑΒΩΜΕΝΟ ΑΗΔΟΝΙ»

Γιάννης Λιβαθινός (μικρή αναφορά)

Ο Γιάννης Λιβαθινός, με Κεφαλλονίτικη καταγωγή, ζωγράφος, βυζαντινός αγιογράφος, συντηρητής έργων τέχνης, αλλά και ενεργός πολίτης στα εικαστικά και πολιτιστικά δρώμενα της Πάτρας, που πρωτοστάτησε στη διάσωση της οικίας του Κωστή Παλαμά, είναι εκτός των άλλων και εξαίρετος ποιητής. Από την αδημοσίευτη ποιητική παρακαταθήκη του, έχει αντληθεί το παραπάνω ποίημα που γράφηκε στα 1998.

Πηγή:Leovard

Ζάντε / Λιβαθινός Γιάννης

Σε γνώρισα ομορφάδα μου στη πρώτη μου σκιρτάδα,

ρεμπέλιασα στη στράτα σου, τα λόγια σου που χάνεις

και το καστέλι αγνάντεψα ’σα πάνω στη κορφή σου. 

Μ’ ένα λιμπρέτο στάλιασα πιο κάτω απ’ τις καμάρες,

λιμπίστικα τα φιόρα σου, τζόγια μου στο μπαλκόνι,

της μαντζουράνας τ’ άρωμα, στο φυγιoμό να πάρω.

Ζουρλάθηκα στο βλέμμα σου και στων χειλιών τη γλύκα

κι απάνω απ’ τη Μπόχαλη καντάδα να σου κάνω. 

Αναφωνήτρα σώπασε που ’ρθε ληστής στην πόρτα,

να πάρει τ’ Άγιου την ευχή από το πάνω δώμα

και ν’ ακουστεί το σήμαντρο, από την Άγια Μαύρα

στη στροφαδιά απέναντι, που φύλαγε τον Άγιο,

του Σολωμού το πόνεμα που τόκαμε υμνητάρι.

      

Θιάκι / Γιάννης Λιβαθινός

Στο Θιάκι ο πηγαιμός θάχει στο σείρε μπόδια.

Ας έκιωσε η αρχόντισσα στον αργαλειό να υφαίνει,

του Οδυσσέα το σκαρί δε θα ’βρει αραξοβόλι.

Εγιόμησε τ’ απάνεμο με κολασμένου λόγια

και μάντρωσαν το πέρασμα τ’ αφύλαχτο του δράκου.

Οι σαϊτεύτρες  το χορό, στ’ αφρόκυμα τον κάνουν,

κι ανάγκασαν ανάποδα, τον Ήλιο για να πέσει.

Απάτητο το ξέφωτο, απ’ τη μεριά που διάλεξε

                                         να γείρει το φεγγάρι.

Εκεί το πέλαγος ορμά, ξωπίσω απ’ τα λιθάρια

κι ανασκαλεύει τα ριζά, τα ξέρικ’ αρμυρίκια.

Το δένδρο το αφύλλωτο κρατάει το βλαστό του,

όταν το πιάνει η θάλασσα αναδομό για να ’χει.

Και πώς να ζώξεις τα πανιά και πως τα παλαμάρια

που ξέχασε ο Αλεξανδρινός, σε κείνο το ταξίδι.

Όσο θα ψάχνεις τη στεριά απόμακρη θα μένει.

ΚΑΛΕΣΜΑ / Αλεξανδρής Γεώργιος

 Κρυφοί της αγάπης ψίθυροι

το βραδινό τ’ αγέρι

και αγαλλίαση ψυχής

το γλύκασμα της νύχτας.

Αγγέλων χοροί και στάσιμα

του φεγγαριού η εύπλοια  πορεία

και πλάνεμα μάγισσας θεάς

των αστεριών η ακολουθία.

Πύρωμα το βλέμμα το βαθύ,

παράκληση, κάλεσμα και ευφορία,

μάγεμα των χεριών το σμίξιμο,

παράδοση και συνάγωγη λειτουργία.

Το σκίρτημα έγινε ταραχή,

βωμού τελετή χωρίς ψεγάδι

και το αυθόρμητο φιλί

γήτεμα στων αισθήσεων τη γιορτή.

Λογιάζει ο νους το ξόδεμα

του χρόνου και της πίστης

και βρίσκει τις αλήθειες του

στ’ απρόσμενο το θαύμα.

Μπολιάζει τ’ άγναντο με φως ,

γέρνει ομόλογα στις ευχές της

και ανάβρυσμα ζωής  θωρεί

στα χείλη της το γέλιο.

Η σκέψη της επιστροφής / Τρίψας Αθανάσιος

Κει στα βαθιά του λογισμού
οι σκέψεις που γεννιούνται,
μια σκέψη λες και πείσμωσε,
δεν παύει να γεννά.
Τα χρόνια κι ‘ αν περάσανε
αρνείται να κοπάσει,
στέλνει ένα κύμα στην καρδιά
και δυνατά κτυπά.

Οι εκβολές της σκέψης μου
στα χείλη μου σαν φτάνουν,
αφήνουν ένα όνομα,
που γύρω μου αντηχεί,
πεισματικά και επίμονα
η θύμηση κραυγάζει,
της λήθης το φτερούγισμα
να διώξει προσπαθεί.

Είν τα κομμάτια της καρδιάς
που λένε το όνομά σου
και κάποιοι κτύποι αγγίζουνε
στη σκέψη σου συχνά,
που μένει πάντα ακοίμητη
στης προσμονής την πόρτα,
με την ελπίδα που άφησες
πίσω να ρθείς ξανά.

Μαίρη Πίσια (μικρή αναφορά)

H Μαίρη Πίσια γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Μεσαιωνική και Νεοελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Από το 1990 εργάζεται στη δημόσια εκπαίδευση ως εκπαιδευτικός. 

Βιβλία :

• 2009 Συμμετοχή στη συλλογή διηγημάτων «7 ψυχές, 7 ζωές» (εκδ. Χρ. Δαρδανός). 
• 2011 και το 2012 δύο θεατρικά της έργα παρουσιάστηκαν στο διεθνές φεστιβάλ του θεάτρου Πέτρας και στα πολιτιστικά δρώμενα του δήμου Ιλίου, από την ομάδα «Ερωτέχνες». 
• 2013:  Τριλογία με τίτλο «Τρεις δράκοι, μα τι δράκοι!»  από τις εκδόσεις Οσελότος. 

Έχει συμμετάσχει σε ομάδες δημιουργικής γραφής και σε ποιητικά αφιερώματα ενώ κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε τοπικές εφημερίδες και περιοδικά.

Θανάσης Τρίψας (βιογραφικό σημείωμα)

O Θανάσης Τρίψας γεννήθηκε στο Αίγιο το 1956. 
 Είναι απόφοιτος Λυκείου. Εργάσθηκε στο Δημόσιο (Ο.Α.Ε.Ε.). 
Είναι μέλος του Λογοτεχνικού Περιοδικού Κελαινώ, στο οποίο δημοσιεύονται ποιήματά του. Έχει συμμετάσχει από τον Απρίλιο του 2014 έως και σήμερα σε Πανελλήνιους, Διεθνείς και Παγκόσμιους Ποιητικούς Διαγωνισμούς, απ' όπου και απέσπασε:
Α΄ Βραβείο στον Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του έτους 2016 της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος. 
Α΄ Βραβείο στον 5ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό που διοργάνωσε η Αμφικτυονία Ελληνισμού.
Α΄ Βραβείο στον Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Περιοδικού Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού Κελαινώ, (2014)
Α΄ Βραβείο στον 15ο Διαγωνισμό της Εταιρείας Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου για το ποίημα 'Ελάφι και Αγρίμι' με σύνολο 160 στίχων. 
Α΄ Βραβείο στις κατηγορίες: Ελληνοεμφορούμενη ποίηση, Ρομαντική ποίηση, Στίχος για μελοποίηση στο 30ό Πανελλήνιο Συμπόσιο Ποίησης και Λογοτεχνίας, που διοργάνωσε το Καφενείο Ιδεών Σαλαμίνας. 
Β΄ Βραβείο στον Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Περιοδικού Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού Κελαινώ, (2015) 
Β΄ Βραβείο στην κατηγορία ανέντακτη ποίηση, στο 30ό Πανελλήνιο Συμπόσιο 
Ποίησης και Λογοτεχνίας που διοργάνωσε το Καφενείο Ιδεών Σαλαμίνας. 
Β΄ Βραβείο στον 1ο Διεθνή Διαγωνισμό που διοργάνωσε η UNESCO Κεφαλληνίας, Ζακύνθου και Ιθάκης. 
Γ΄ Βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό που διοργάνωσε η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών Ελλάδος, (2014).
Γ΄ Βραβείο στους 31ους Δελφικούς Αγώνες Ποίησης της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, (2016). 
Γ΄ Βραβείο στον 4ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποίησης "Βραυρώνια 2014". 
Γ΄ Βραβείο στο 30ό Πανελλήνιο Συμπόσιο Ποίησης και Λογοτεχνίας που διοργάνωσε το Καφενείο Ιδεών Σαλαμίνας, στις κατηγορίες: Γονεϊκή Ποίηση, Ποίηση Ιδεών, Ποίηση Απόψεων. Έπαινος στον 5ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποίησης Βραυρώνια 2015.
Γ΄ Έπαινος στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης του Αρχείου Ιστορίας και Τέχνης Καισάρειας Κοζάνης. 
Γ΄ Έπαινος στον Ε' Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Πνευματικής Συντροφιάς Λεμεσού. 
Τιμητική Διάκριση στον 2ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό 'Σωτήρης Περτσιούνης' του Λαογραφικού Ομίλου Μελίκης και Περιχώρων.
Τέλος, ανακηρύχτηκε 'Ποιητής της χρονιάς 2014-2015' από το Λογοτεχνικό
Περιοδικό Κελαινώ του Λογοτεχνικού ομίλου Ζαλώνη - Ξάστερον. 

Ποιητικές Συλλογές:

2006 /  Ζωής διαδρομές

μπορείτε να επισκεφτείτε και τη σελίδα: http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&sort=date&order=desc&poet_id=85721

Αγιά Σοφιά / Τρίψας Αθανάσιος

Η πόλη και αν επάρθηκε κι εκκλησιά δακρύζει,
κόπηκε μόνο ένα κλαρί από εκείνα που καρπίζει.
Της μήτρας πανωσέντονο εσκέπασε τη ρίζα
και τη ποτίζει ο αετός κάτω από πλάκα γκρίζα.
Που τρέφεται απ τον άνεμο που φέρνει καταιγίδα
και προσδοκά την άνοιξη ν αλλάξει την πατρίδα.
Κι όσοι βαθιά κοιμήθηκαν , ψυχές αναστηλώνουν,
προσμένουνε τα σήματρα ,που οι λειτουργιές ζυγώνουν.
Το μάρμαρο που πάτησαν τρανοί καβαλαραίοι
αργοκαρπίζει μια φωτιά ,φωτιά που σιγοκαίει,
που τη δαυλίζουν λάφυρα, ακόνια και χλαμύδες,
σταυραετοί που πέταξαν πάνω από πυραμίδες.
Που ξανασμίγουν τα κλαδιά δεμάτι να τα κάνουν,
για να τα πλέξουν με γροθιά το τρόμο να υφάνουν.
Και από τον τρούλο της ψηλά που η Παναγιά κοιτάει,
της ρίζας άνθος φαίνεται ασπίδα που κρατάει,
πούχει σταυρό στα πέταλα σημάδια για να αφήνει,
και ένα σπαθί βυζαντινό , το χέρι της που δίνει.
Για να ματώνει όνειρα, να φέρνει καταιγίδες
στα σωθικά των ερπετών που τρέφουνε ελπίδες.

Τοίχοι και τείχη κι άτυχοι / Τρίψας Αθανάσιος

Όταν το Άλφα θα σταθεί μπροστά από την τύχη,
το συνοδεύουν τοίχοι , που τείχη θα γενούν,
να μη μπορεί η τύχη να διαπερνά τα τείχη,
αφού οι ψηλοί οι τοίχοι, την τύχη απωθούν.

Κι αν κατά τύχη, τύχει και φύγουνε οι τοίχοι,
και γκρεμιστούν τα τείχη, θάχουν μεγάλη τύχη
οι άτυχοι την τύχη, πάλι να ξαναδούν.

ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ : ΙΤΕ ! / Πάνος Κουμπούρας

Παιδιά της Ελλάδας , παιδιά , που το μέλλον σας φεύγει
και σεις στο σκοτάδι του φόβου και στ’ άδικο ζείτε .
Ποιας μάνας παιδί θα λυγίσει ; Ψυχή ποια θα έβγει ;
Σταμάτησε ο χρόνος . Μονάχα η υδρόγειος κινείται
λεπτό το λεπτό κι ένα σμήνος ονείρων μισεύγει .
Καμπάνες χτυπάνε . Λες , θάνατος νά’ ναι ή « Ίτε » ;

Ξημέρωσε πάλι . Ποιος « δήμιος » νίπτεται – άδων –
κι απόχη – κομψός – σ’ ένα σώμα ανέργων τούς ρίχνει ;
Γραφιάδες τσεκάρουν τα πλήθη . Πραιτόρια φονιάδων
σε δράση . Ποιο χέρι τον Χρήστο της Δέσποινας δείχνει ;
Τι θλίψη , θεέ μου . Τι θρήνος σε μάτια μανάδων
με πάναγνα δάκρυα . Στα σπλάχνα , του πόνου τα ίχνη .

Στιγμή , πεταλούδα – ψυχή μου , δε νύχτωσες , όμως .
Παιδείας λαμπρό φεγγαράκι , των άστρων η μνήμη ,
πνοή στις ανάσες μας δίνει , που έπνιγε ο τρόμος .
Στοχάσου με θάρρος . Οι άβουλοι χάνονται ερήμη(ν) .
Με τόλμης αγώνες λυτρώνεται ο λεύτερος δρόμος .
« Ωιμένα » , σιγείστε . Να πάψουν τα ωχ και τα οίμοι .

Του νου την αλήθεια δε σκιάζει της πλάνης το ψέμα ,
απόπαιδα , πια , μάς κατάντησαν , με όραμα δίχως ,
ζητιάνους στης ίδιας της γης μας το άστοργο βλέμμα .
Εμπρός , οι τυφλοί , να διαβούμε του σκότους το τείχος .
Σαλπίζει ο θούριος της Νιότης . Της νέμεσης αίμα ,
κραυγάζει η οργή μας . Του δίκιου εσήμανε ο ήχος .

Παιδιά της Ελλάδας , παιδιά , που τα πάντα μπορούμε ,
εμείς ν’ αναστήσουμε πάλι τη δόλια πατρίδα .
Περήφανοι , μέσα στο Τώρα , πολίτες , να ζούμε .
Δε νίκησε εχθρός μας ποτές τη δική μας ελπίδα ,
μονάχοι μας φταίμε . Τα λάθη κατάματα αν δούμε ,
ώ ουράνια μορφή της ψυχής μας , το μέλλον σου : είδα !

Πάνος Κουμπούρας 

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΕΛΑΙΝΩ 2017

Μάχιμες Προσδοκίες / Τρίψας Αθανάσιος

Για της Ελλάδας τα παιδιά που με φτερ’ ανοιγμένα
τον ερχομό της χαραυγής μείναν να καρτερούν,
ψηλά για να πετάξουνε που τόσο λαχταρούν˙
για κείνα είν’ τα μάτια μου κάποιες φορές θλιμμένα,
γιατ’ όσο κείνη η αυγή στην προσμονή λιμνάζει,
ο κόσμος που τους τάξαμε μ’ όνειρο θα φαντάζει.

Σ’ εκείνα τ’ αζευγάρωτα της γης μας αηδόνια
που προσπαθούν την πρώτη τους να χτίσουνε φωλιά
και της ανάγκης η σιωπή τους κλέβει τη λαλιά,
ψάχνοντας για ελεύθερα που απομείναν κλώνια˙
σε κείνα λεύθερο κλαδί ας βρούμε για να χτίσουν,
πρωτόγεννες γλυκές λαλιές γύρω μας ν’ αντηχήσουν.

Για κείνα π’ αντιστέκονται στης στέρησης το κύμα,
μες στης ζωής το πέλαγος μ’ ένα σκαρί φτωχό
και της φωνής τους μοναχά ακούνε την ηχώ,
καθώς απομακρύνονται απ’ της χαράς το σήμα˙
για κείνα κει τα κύματα μεμιάς ας ημερέψουν
και τις πυξίδες οι χαρές επάνω τους ας στρέψουν.

Σ’ εκείνα που αναζητούν το πέρασμα να βρούνε
στην άλλη όχθη της ζωής, π’ ανθίζει, να βρεθούν
και σ’ ανθισμένες κορυφές να αναρριχηθούν,
κει που τα μάτια της ζωής από ψηλά κοιτούνε˙
σ’ εκείνα τα περάσματα κρυφά ας πάψουν να ‘ναι,
φτιαγμένα είν’ απ’ τη ζωή όλοι να τα περνάνε.

Για κείνα τ’ άνθη που λυγάν’ απ’ τ’ άνυδρα τα χρόνια
κι η προσμονή τους γίνεται γόνος της λησμονιάς,
κείνα τα στάχια που ‘μειναν εκτός της θημωνιάς,
ακολουθώντας άγνωστα της μοίρας χελιδόνια˙
για κείνα απ’ το δένδρο μας ευχές αργοκυλάνε
και ζωγραφίζουν στον κορμό εικόνες να γυρνάνε.

Γιατί καθένα μας παιδί και μια ελπίδα φέρνει
στ’ αύριο τούτης της γης που πάει σ’ ανηφοριά,
στην ακριβή της ρίζας μας άδοτη λευτεριά,
που με θυσίες κτίσαμε και πέτρα ματωμένη.
Κι όσο η ζωή θα αφαιρεί απ’ τ’ αύριο ελπίδες
θ’ αθροίζει φόβους να γενούν παιδιά με δυο πατρίδες.

Θανάσης Τρίψας

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΕΛΑΙΝΩ 2017

Ζωής διαδρομές: Ποιητική Συλλογή του Αθανάσιου Τρίψα/ Βεργίνα, 2016

Τρένα της άγονης γραμμής 
σε ράγα χιονισμένη, 

που φέρνουνε το αντάμωμα 
κάποιας χαράς κρυφής 

στα όνειρα που καρτερούν 
σ' αίθουσα αναμονής·

αυτή είναι η μοίρα μας, 
πάντοτε να προσμένει. 

Κι όσο διαλέγουνε γραμμή, 
χωρίς σταθμούς τα τρένα, 

τα όνειρα πληθαίνουνε 
σε ράφια στοιβαγμένα,

να καρτερούν εσένα, 

να καρτερούν εμένα....

Γιακουμάκης Μανόλης (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Μανόλης Γιακουμάκης γεννήθηκε στην Ανατολική Κρήτη το 1951. Εργάστηκε ως Ιδιωτικός Υπάλληλος και συνταξιοδοτήθηκε το 2009. 

τα ποιήματά του μπορείτε να τα διαβάσετε στη σελίδα: http://www.anagnostis.info/poetsfromgreece.htm

Ποιητικές Συλλογές :

• Η επίδραση του Ευρωπαικού Αμπαζούρ (1979)
• Απελάτες στο Αιγαίο (Ωλήν 1981)
• Μικρή Καθοδήγηση (Ωλήν 1984)
• Μεταναστεύσεις (Οσελότος 2012)
• Ισχαιμικό επεισόδιο-Ρωτώντας βαδίζουμε, υποδιοικητά (Εκάτη 2014)

Ισχαιμικό επεισόδιο-Ρωτώντας βαδίζουμε, υποδιοικητά του Μανόλη Γιακουμάκη

http://issuu.com/ocelotos/docs/myrtilo_6_final/18

«23» / Νίκος Βαρδάκας

Δελτίο τύπου εκδόσεων Ρώμη-«23»

Το  2013  ο  συγγραφέας  Νίκος  Βαρδάκας,εξέδωσε  το  πρώτο  του βιβλίο  με τίτλο  «Πλατεία  Συντάγματος» απ’τις εκδόσεις Ρώμη που εδρεύουν  στην  Θεσσαλονίκη. Πέντε  χρόνια αργότερα ανανεώνει  την συνεργασία  του  με τον  γνωστό  εκδοτικό  οίκο  για  να παρουσιάσει το νέο του  βιβλίο με τίτλο «23».

Είναι μία συλλογή  23  διηγημάτων, με  θέματα  που αφορούν  την καθημερινότητα  προβάλλοντας  πτυχές  ανθρώπων  που οι πράξεις τους  διέπονται  από  την  λογική μα και  το  συναίσθημα. Οι  εικόνες που  παρουσιάζονται  δεν  είναι  τίποτα  άλλο  από  αυτές  που  όλοι περιβάλλονται  και  ενίοτε ελκύονται  ή  απωθούνται.

Κυκλοφορεί  απ΄τις  20  Αυγούστου  απ΄τα  γραφεία  των εκδόσεων(Τσιμισκή 16-Θεσσαλονίκη)  και  απ΄το  βιβλιοπωλείο  Ιανός.

Η Παναγία / Θύμιος Κορίνης

Πόσες φορές έχω βουλιάξει
εγώ στη ζωή μου
Πόσες φορές έχω τρομάξει 
μέσα στη ψυχή μου .

Μία δύναμη μεγάλη
πάντα μ .έχει σώσει
και την ύστατη στιγμή
μ .'έχει πια γλιτώσει .

Για μένα είναι η Παναγία
που πάντα με φιλάει
με καμαρώνει με προσέχει
και με αγαπάει .

Μεγάλη η χάρη σας Παναγία
πάντα με προσέχεις κι έχω την υγεία .
Μεγάλη η χάρη σας Παναγιά μου
όπου κι αν είμαι σε νιώθω κοντά μου .

Θύμιος Κορίνης

η Ευγένεια της ψυχής / Αλεξιάδης Χρήστος

Ζούμε, μαχόμαστε, πονάμε,
φοβόμαστε, κοιμόμαστε,
κάποτε αγαπάμε,

Μα ένα χάθηκε,
και τούτο με πληγώνει,
περισσότερο απ΄όλα..

Η ΕΥΓΕΝΕΙΑ ,.....

η Ευγένεια της ψυχής......

ΧΕΛΙΔΟΝΟΣ ΑΠΟΔΗΜΙΑ / Αρετή Γουργιώτου

Κρυφομιλάτε εν σειρά σκαλωμένα πάνω στα σύρματα ,μουσική θεία.
Χαρούμενα φτεροκοπάτε , δίνετε φιλί βιαστικό και σπαθίζοντας τον αιθέρα με την ψαλίδωτή ουρά σας χάνεστε.
Απομένει κείνο το ημίλευκο χρώμα της γαστέρας να ανταμώνει με το μέλαν των φτερών.
Ώ ,αν μπορούσα να νοιώσω τις λέξεις σας ,ταξιδευτές μου ουράνιοι,
όμορφα χελιδόνια!
Σύναξη ,ίσως, για την αποδημία που ζυγώνει;
Διάβηκε και τούτο το θέρος κι είναι έτοιμη η φυγή για την Ηλιοχώρα.
Σας ζηλεύω ,αποδημητικοί σύντροφοι των παιδικών μου χρόνων.
Μοσχοβολάτε Πατρίδα, ξεγνοιασιά, αλάνες, παιγνίδι , άνθη αθωότητας.
Σας πρόσμενα έμπλεη ευτυχίας,
προπομποί σείς της Άνοιξης.
Το φτερούγισμα σας αφουγκραζόμουν κι απίθωνα στο πέταγμα σας τα όνειρά μου τα άγουρα.
-Ήλθαν, ήλθαν τα χελιδόνια φωνάζαμε, τα χεράκια μας χτυπώντας, κι αντάμα πετάριζε η καρδιά μας.
Κι ύστερα, χτίστες ζηλευτοί, με μαεστρία σμιλεύατε την φωλιά σας, έργον Τέχνης κι Αγάπης και Ουσίας πάντα στο ίδιο σημείο με οδηγό της ψυχής την μνήμη.
Αναμετρούσα της ζήσης μου τα καλοκαίρια με τον ερχομό σας και το διάβα τους με το κατευόδιο σας.
Πότε πέρασαν;
Νύχτωσε πια!
Για πόσο ακόμη θα με πλανεύει το τιτίβισμα σας;

Από την ποιητική μου συλλογή
ΕΣΩ ΙΡΙΔΙΣΜΟΙ

"ΖΗΤΗΜΑ ΑΠΟΦΑΣΗΣ" / Γρηγορία Πελεκούδα

Σπασμένο ρολόι
ώρα μηδέν
άδειοι οι δρόμοι
χωρίς ήχο
ο αέρας γεμάτος 
νοήματα
από σκοτάδι
από χάραμα
από λέξεις
αμετανόητες,
ζω προαιώνια
ουτοπία
από αρχαία τοπία
από θαμπό
ουρανό,
περαστική είμαι
κάτι ανύπαρκτο
σε μια νύχτα
σέρνω
τα πόδια μου,
έτσι έγινε
το ατύχημα
σε τυφλή
πορεία
σ΄ένα κόσμο
σκοτεινό.

Από την νέα ποιητική
ανθολογία που θα κυκλοφορήσει
το φθινόπωρο 2018.
Εκδόσεις "ΟΣΤΡΙΑ"

Τέχνης κύημα / Κουφογάζου Φωτεινή

Απ'των πύργων τα κάστρα και των φάρων τις Ώρες
απ'το Θιάκι ως την Πάρο απ' τη Θάσο ως στην Κω
στου πελάου τα βάθη κυματόμορφες κόρες
σου θαμπώνουν τα μάτια μέσ του Αιγαίου τα Ρω....
Απ'τες Βάσσες* το βήμα, στους σηκούς* του Θησείου
στου Σουνίου το βράχο, στου Ραμνούντα* το φως
των Προπύλαιων η αίγλη, αντηχεί του Σταδίου
των τεθρίππων αρμάτων, του Ολυμπίου Διός

Του Ακράγαντα* τ'άνθος, ξεφυτρώνει στο Γιούχτα*
ανεμώνες του Ολύμπου στέλνουν μύριες πνοές
του Ομήρου οι Μούσες, με τα σπάρτα* στη φούχτα
μονοπάτια χαράσσουν στων βουνών τις πλαγιές
Του Ταϋγετου ο δυόσμος, μέσ' τα κέδρα διπλώνει
ευωδιά που μυρώνει τις κρυφές του σπηλιές
στου Δικταίου το άντρο, κροταλίζει κι απλώνει
με του Κόσμου τη Γλώσσα, χίλιες μύριες λαλιές...

-Πως βαθαίνει η σμίλη, του χαράκτη το σχήμα
του ποιούντος το χέρι με γεννήματα υμνεί
μέσ'στου γλύπτη το δείλι είν του χρόνου το ντύμα*
συγχρονίζει μιαν όψη, πολυτρόπως στιλπνή
είν' της Τέχνης το ρεύμα το αθάνατο Πνεύμα
μέ της Φύσης το νεύμα την ψυχή πως δονεί
-Πως βαθαίνει η σμίλη του χαράκτη το σχήμα
του ποιούντος το χέρι με γεννήματα υμνεί

-Σ'ενα τέτοιο αλωνάκι του παράδεισου δοιάκι
στην καρδιά του Ονείρου η Ομορφιά συνδειπνεί.......



* Βάσσες -ναός του Επικούριου Απόλλωνος
*σηκός το κεντρικό και κύριο (στον άξονα του μήκους) μέρος του αρχαίου ελληνικού ναού, όπου τοποθετούνταν το άγαλμα του θεού, στον οποίο ήταν αφιερωμένος ο ναός.
*Ραμνούς (της Νεμέσεως ναός)Ραμνούς ή Ραμνούντας (αρχαία ελληνικά: Ῥαμνοῦς), (ο δήμος: Ραμνούντος ΝΜΑΕ ή Ραμνούντα ΝΕ) [1] ήταν αρχαίος οικισμός - πόλη και δήμος της Αιαντίδας (περιοχή της Αρχαίας Αττικής και φυλή της αρχαίας Αθήνας).
Ο Ραμνούντας σήμερα είναι αρχαιολογικός χώρος της Ανατολικής Αττικής με τα εντυπωσιακά ερείπιά του να βρίσκονται βορειοδυτικά της σύγχρονης πόλης της Αγίας Μαρίνας του Δήμου Μαραθώνος στην ανατολική ακτή της Αττικής, με θέα τα ευβοϊκά στενά.
*Ακράγαντας μια από τις επιφανέστερες πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας. Το ιστορικό κέντρο της πόλης ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
*Γιούχτα βουνό που βρίσκεται στα δυτικά των Αρχανών. Η ονομασία Γιούχτας προέρχεται από το Ιυττός>Ιυκτός>Γιούκτας>Γιούχτας. Η κορυφογραμμή του βουνού, όταν τη βλέπει κανείς από το Ηράκλειο, σχηματίζει το κεφάλι ηλικιωμένου ανθρώπου σε ύπτια θέση. Έχει ύψος 811 μέτρων.(μινωϊκά ιερά)
*σπάρτα αγγειόσπερμο, δικοτυλήδονο φυτό,
*ντύμα (εκ του ντύνω)
*δοιάκι ελληνιστική κοινή οἰάκιον αρχαία ελληνική οἴαξ η λαγουδέρα

Οι Σκύθες τοξότες στην Αθήνα / Χριστόφορος Τριάντης

Να, στην πόλητων σοφών,
χρόνια γαντζωμένοι είμαστε στα πρυτανεία
και τις στοές της αγοράς.
Εμείς, οι Σκύθες τοξότες, έχουμε ρόλο στην ιστορία:
των Αθηναίων είμαστε
οι μισθοφορούντες σύμμαχοι από καιρό.
Αστυνομικά καθήκοντα εκτελούμε
κι άλλες στρατιωτικές αποστολές
αναλαμβάνουμε, δίχως αντιρρήσεις.
Αλλά τόσον καιρόν, ούτε ένα κλαδί βελανιδιάς
δεν έχουμε τον ύπνο μας να στεφανώνει.
Οι γλαύκες με τα κρωξίματά τους στοιχειώνουν
τα όνειρά μας.
Ω, πόλεμ, να σκοτώνεις ανθρώπους και θεριά
για του χρυσού την ιερή αποδημία
κι ύστερα στις τρύπες της νύχτας
να χώνεσαι τον πόνο να χορτάσεις,
στρεβλό κομμάτι της ιστορικής πλοκής
φαντάζει κι ανερμήνευτο.
Μα, βαρετοί σαν τη θάλασσα είναι
οι άνθρωποι του άστεως, μισούν τις σιωπές
και με τ’ αργύρια μάς κουμαντάρουν
οι περιλάλητοι θεράποντες της δημοκρατίας.
Κι όλο μάς προστάζουν:
σφάξτε εδώ, κάψτε εκεί, πάρτε δούλους παραπέρα,
Τις οδούς ραντίζουν με λογύδρια και ετυμηγορίες
σαν να ‘ναι δικαστές του κόσμου όλου.
Ύστερα απολίτιστους μάς λένε οι λογάδες τους
κι ο λαός επίφοβους βάρβαρους μάς προσφωνεί
καθώς ακούει: τ’ άλογά μας σαν γυναίκες να λατρεύουμε
και τα τόξα μας σαν εραστές να τα θωρούμε.
Α, κατάρα στους Αθηναίους δημοκόπους
που κλεισμένους μάς κρατούν στα
άλση της αναισχυντίας,
δίχως να αφήνουν τις προσευχές μας
να βγουν απ’ την πόλη.
Συνήθεια το ‘χουν με της άνοιξης τον ερχομό,
τους ιεροφάντες να διαφημίζουν ξεδιάντροπα
στα γυμναστήρια και τα συμπόσια, λέγοντας:
τα μυστήρια για τους άρχοντες της πόλης είναι,
οι βάρβαροι δεν έχουν το αίμα τού Θησέα
στα κορμιά τους, να δεχτούν τις ιερές ανακοινώσεις.
Τέτοια λόγια ρημάζουν τις καρδιές
κι έλεος δεν φαίνεται κανένα,
για το ματωμένο πεπρωμένο μας.
Στους στύλους του Δία – τακτικά- ξεφωνίζουν οι σφήκες,
λερώνοντας της Μήδειας τα πάθη.
Για μας ο πόνος της ιέρειας, βραβείο πίστης είναι
κι όχι αισχρή στρεψοδικία των Ελλήνων.
Αλλά κι ο αέρας της Αθήνας, πληγώνει
των όπλων μας τις μυστικές διαταγές.
Κι οι αρχηγοί μας Δράξης και Σεβέριος
κόλπα και κρασί μοιράζονται με χορηγούς και στρατηγούς,
στα θέατρα και τις βρόμικες αυλές τους.
Ναι λοιπόν, τη σοφία τους δεν την έχουμε ανάγκη,
παρά της Σκυθίας τα καθαρά νερά
και το όμορφο ατσάλι των ματιών μας.
Καλλωπισμούς και κηποθέατρα, ας χορτάσουν
οι Κορύβαντες της λογικής.
Τα δάση και οι στέπες είναι η πατρίδα των δυνατών
και των ποταμών τα πνεύματα
οι σύντροφοί τους, μέχρι το τέλος.

2 ποιήσεις του Χρήστου Κουκουσούρη

1. Ντιλιβεράδες. 

Να κι ο καινούργιος με το μαύρο καβασάκι
ντρέπεται λίγο, Φυσικός με δυο πτυχία
πιστεύει πως γοργά θ’ αλλάξουν όλα 
όλα θα μπουν γοργά σε μιαν ευθεία
Γιώργο τον λένε κι έχει θέληση, μεράκι.

-Γιώργη έλα να σε γνωρίσω στην παρέα,
εγώ είμαι ο Κώστας Ιστορία- Αρχαιολογία
ο Νώντας τοπογράφος άρτι απολυμένος
ο Παναγιώτης Αγγλική Φιλολογία
να κι η δασκάλα, η ξανθιά γκαρσόνα, η Ρέα.

Το μπλε χοντάκι που έρχεται είναι ό Ντίνος
Μηχανικός, δεν έχει τίποτε να χτίσει
κάτι άδειες αριά και που για ανακαινίσεις
έχει γυναίκα δυο μωρά πώς να τα ζήσει
τσοντάρει που η εφορία ειν’ αδηφάγο κτήνος.

Κι ο τελευταίος της παρέας ο Θεοφάνης
κρατάει ταμείο και μετράει τα χαρτζιλίκια
ίσα μερίδια και τίμια για τον καθένα
ντόμπρος βαρύς δεν σκώνει ζοριλίκια
κι αν κάποτε αρρωστήσεις δεν το χάνεις.

Παιδιά με όνειρα μεγάλα, ένας κι ένας
ήταν και δυο Πακιστανοί τους κάναμε πέρα
δεν δέχθηκαν κανόνες που είχαμε θεσπίσει
μ’ όνειρα σπρώχναμε για να κυλάει η μέρα
για τ’ αύριο σιωπή, δεν μίλαγε κανένας…

2. Σκέψεις.

Ο Κώστας ονειρεύεται το Ελληνικό ν’ αρχίσει
βούρτσα, πινέλο και ξυστρί κι αξίνα στ’ άλλο χέρι
δουλειά για χρόνια, η ανάπτυξη μπορεί να περιμένει
ακόμα και μια σύνταξη μπορεί από κει να πάρει.

Ο Νώντας έλεγε θα βρει δουλειά σε εταιρία
το χωροταξικό απαιτεί πολλούς πολεοδόμους,
χρόνων μελέτες, μ’ αλλαγές απ’ τους Αρχαιολόγους
κι οι επενδυτές να ωρύονται για τις καθυστερήσεις.

Ο Παναγιώτης διορισμό ονειρεύεται που τώρα
κονταίνουν και οι εκλογές τα δίχτυα αργά απλώνουν
και κάποιο φροντιστήριο νέα σεζόν που αρχίζει
ίσως και ιδιαίτερα τις Κυριακές και σκόλες.

Ο Γιώργος δεν μιλάει πολύ μα σκέφτεται τα ξένα
σ’ αυτόν τον τόπο δεν μπορείς να ζήσεις με πτυχία
με τόσους βολεψάκιδες δεν πάει μπροστά ο τόπος
καλύτερα στην ξενιτιά που σέβονται αξίες.

Ο Θεοφάνης σκέφτεται το πόστο να κρατήσει
όσο πουλάει το μαγαζί κι όσο κι αυτός αντέχει
κι η Ρέα θέλει τώρα πια, που ζούνε σαν ζευγάρι
μαζί να την παλέψουνε έχει ο θεός για όλους.

Καλουπωμένα όνειρα στο DNA γραμμένα
ας είμαι εγώ, το σύστημα ποτέ του δεν αλλάζει
ραγιάδες δόξα τω θεώ έχει η πατρίς χιλιάδες
που πάντα θα πληρώνουνε της εφορίας τη δόση.

………………………….Χρήστος Κουκουσούρης

Πάση θυσία / Γρηγόρης Σακαλής

Ήταν μια μεγάλη γέφυρα
κι έπρεπε να τη γκρεμίσει
αυτός, ένας ξένος
μα πιο Ισπανός
από πολλούς Ισπανούς
πήρε το γέρο βοηθό του
και πήγαν να τη δουν
περπάτησαν προσεκτικά
γιατί ο εχθρός ήταν κοντά
έβαλαν τα εκρηκτικά
γύρισαν πίσω
η κυρά του βοηθού
είχε ζεστό φαϊ
κι έπρεπε να ζεστάνουν
τις καρδιές τους
μια όμορφη μελαχρινή Ισπανίδα
του χαμογέλασε
μα ο νους του ταξίδευε αλλού
το βραδάκι
έφτασε το άσχημο μαντάτο
σκοτώσανε τον Φεντερίκο
οι φαλαγγίτες του Φράνκο
αυτός αναστέναξε
άναψε τσιγάρο
σε λίγο ξάπλωσε
θα σηκωνόταν πολύ πρωί
άγρια χαράματα
η γέφυρα έπρεπε να πέσει
πάση θυσία.

Προσάναμμα: Ποιητική Συλλογή του Βαγγέλη Γέττου εκδοθείσα το έτος 2013 από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων

Καληνύχτα

Στην αρχή
έτσι και πεις πως ξεκινάς
συνήθως υπάρχουν δυο τρόποι:
νοσταλγία
ή
θάνατος.
Έτσι και ακούσεις την πρώτη καληνύχτα
σαν δεις
το πρώτο άρωμα
το πρώτο περίγραμμα να ξεμακραίνει,
λες θάνατος.
Έτσι και πουν να μείνουν
και τα αρώματα σε νοτίσουν
και στο περίγραμμα αγγίζεις τον εαυτό σου
κι η καληνύχτα λέγεται σε κόκκινα κρεβάτια
κι όχι σε γέρικους δρόμους,
λες νοσταλγία.
Άσπονδες καληνύχτες
να λέμε
μέχρι
να καούν όλα
απ' όσα μας είπαν
πως είναι να διαλέξουμε.

***

Λάφυρα

Αγάπα την αδερφή μοναξιά σου
προκάλεσέ τη να σου δείξει τα χρυσά της δόντια.
Άλλωστε
μόνο έτσι θα της τα πάρεις,
όταν τη σκοτώσεις.
***

Σκάλα

Κάθε ρευστό σκαλί
κάθε θαμπό πάτημα
κάθε υπομονετική χειρολαβή
και κάθε άφιξη
και κάθε άνοδος
και κάθε ξύλινη ελπίδα
και κάθε χλιαρός όροφος
μέσα στην υγρασία οικογενειακών ευχών
που από το ισόγειο
τις ακούς σαν σύρσιμο σε γρασίδι
κάθε σκάλα
παλιό ρεμπέτικο γρέζο

Μέσα στο χυτήριό σου
τόλμησα να ανέβω
τα ρέοντα σκαλοπάτια σου

***
`Βυθός

Μαντεύοντας το κορμί σου
κάτω από τα ρούχα σου
-μόνο αυτά αληθινά-

ψάχνοντας
με τα χέρια μου
κάτω από το δέρμα σου
τα κλωνάρια κόκκαλά σου ένα ένα

Τα ψεύτικα χέρια μου,
όσο μπορώ να τα δω ακόμα,
βυθισμένα όπως είναι
μέσα στη διάθλαση του δέρματός σου

μέσα στην ζάλη της κρούστας σου

Αναζητώντας τη γεύση των συναισθημάτων σου
κάτω από τον άσπρο σου θώρακα

Δαγκώνω ελαφρά το στέρνο σου
και σκέφτομαι
την πρώτη σου καλημέρα

Αχρηστεύεται
με την πιο αθόρυβη αφή
η Ιστορία
Καταπέφτει
με τον πιο γελοίο γδούπο
η εξουσία.

Βαγγέλης Γέττος (μικρή αναφορά)

Ο Βαγγέλης Γέττος γεννήθηκε το 1986 στην Πάτρα. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και την Nice της Γαλλίας. Αρθρογραφεί τακτά για την πολιτική επικαιρότητα, τον πολιτισμό και τις τέχνες στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. 

Ποιητικές Συλλογές: 

«Προσάναμμα», Εκδόσεις των Συναδέλφων (2013)

Ανάθημα / Βαγγέλης Γέττος

Τη νύχτα που σκοτώνονται οι τραγουδιστές
τσόφλια ακούγονται να σπάνε
και το σκοτάδι τρίβει το ρούχο στον αγκώνα μου
Και τι 'ναι αυτές οι θραύσεις οι τριβές,
τι είναι αυτοί οι ήχοι οι ερπετοί,
μέσα στης νύχτας το βαθύ θηκάρι;
Ελπίζω να μην είναι τίποτα∙
Τίποτα μπρος στην τεθωρακισμένη μας οργή
Τίποτα μπρος στην βαριά οχυρωμένη ηλιαχτίδα που σήμερα ,
ίσως μέσα από χαλάσματα και χαραμάδες
αλλά αύριο,
μέσα σε καλλιδρόμια θάλασσας κι ουρανού
με άγριες παιδικές ζωγραφιές θα πολυβολεί τους δολοφόνους

Με άγριες παιδικές ζωγραφιές,
όπου τετράγωνα μόνο τα σπίτια
οι σημαίες
κι οι σταυροί
και στρογγυλά πάντα τα πρόσωπα
τα μάτια
κι οι φωνές μας.

Λάφυρα /Βαγγέλης Γέττος

Αγάπα την αδερφή μοναξιά σου
προκάλεσέ τη να σου δείξει τα χρυσά της δόντια.
Άλλωστε
μόνο έτσι θα της τα πάρεις,
όταν τη σκοτώσεις.

`

Ξυπνώ / Γιολτζίδου Αγαθή

Ξυπνώ ,
και είμαι ανάμεσα στον πόνο και στο όνειρο .
Γέρνω και γερνώ ,ψιθύρισα στον εαυτό μου.
Γέρνεις από τον πόνο,
Γερνάς από το απραγματοποίητο.
Φως ιλαρόν χαϊδεύει τα πρόσωπα των φωτογραφιών ,με καταδικάζει το βλέμμα τους, σκόνη διάχυτη…
Ψάχνω τα χνάρια στη διαδρομή μου.
Κρύβομαι πίσω από τα σκεπάσματα της καθημερινότητας.
Ύφανση λινού ,λευκού με δαντέλα.
Μισός χειμώνας ,Μισή άνοιξη τούτη η ημέρα.
Λαθρεπιβάτισσα του ονείρου , τα πηδάλια σκουριασμένα , η αλυσίδα με πνίγει.
Από την εισπνοή μου όμως, ξεπηδάει η ελπίδα.
Κι ας,
Το νερό στο πρόσωπο μου δεν ξέπλυνε όλα αυτά που με ορίζουν.
Κάθε νύχτα γέρνω και γερνώ.
Κάθε ξημέρωμα ονείρου αναμένω εκείνο το φιλί που θα ξεστρατίσει τον πόνο...
Ας είχα/αντί για όνειρο/το χάδι σου.Απόψε.
Τι να σου προσάψω μάγιστρε χρόνε τώρα που κοιμήθηκαν οι εφιάλτες μου....

Γράμμα στον Nτ. Χριστιανόπουλο / Κατσιγιάννης Λεόντιος

   

Έμαθα κυρ Ντίνο,

πως μετακόμισες από το σπίτι

της  Δημητρίου Πολιορκητή·

και πως τώρα στα στερνά,

έβαλες λίγο νερό στο κρασί

της άκαμπτής σου αυστηρότητας.

Πως μαλάκωσε επιτέλους η κρίση σου·

κι ας ταιριάζει η πεισμωσύνη

σε ανθρώπους δυνατούς.

Τώρα, που τα γερατειά σου

γίνανε βαρύ προικιό

και ότι να πεις, φαίνεται

ως προφάσεις εν αμαρτίαις,

Τώρα, που οι τύψεις σε τυλίγουν

για τα τσαλακωμένα ποιήματα,

κι αδύνατη η σάρκα λύγησε

από την κραιπάλη της άνομης αγάπης,

Τώρα, που θέρισες τον καρπό των στίχων σου

και άνοιξες τη πόρτα στον κήπο

με τ’ αηδόνια του παράδεισου,

Τώρα που εγκατέλειψες

τον στιγμιαίο έρωτα της ποίησης,

λίγο μετά την εξομολόγηση,

τα βήματά σου να είναι φωτεινά εύχομαι,

όπως εκείνα που έκανες σαν ήσουν παιδί.

Όσο για μένα,

ανώνυμος κι αμαρτωλός της άλλης όχθης,

όταν ανεβώ στη Σαλονίκη,

ένα κερί θ’ ανάψω στο Βαρδάρι,

στη συνοικία της ερωτικής σου μοναξιάς

και της ποιητικής σου έμπνευσης·

την παντοδύναμη θεά του έρωτα να παρακαλέσω

να σπλαχνιστεί, όσους από ξεχωριστά μετερίζια

τη νύχτα φάγανε με το κουτάλι.

Λ. Κατσιγιάννης