Τολιά Ιουλία : Δύο ποιήματα

 Η βροχή έπεφτε λοξά.

Εκείνος
έδωσε μία κλίση στην ομπρέλα του
για να προστατευθεί.
Μιά ίδια κλίση διαπίστωσε στα δένδρα,
στα κτήρια που προσπερνούσε.
Τα επίπεδα γύρω του,
όλα κεκλιμένα.
Εκείνος όρθιος διέσχιζε
ένα λοξό τοπίο.
Μα ίσως και να ‘χε αναστρέψει την πραγματικότητα
για να αισθάνεται λιγότερο παράταιρος.
Μάλλον εκείνος ήταν ο λοξός
μέσα σ’ ένα ορθό τοπίο.

**

Την ένιωθε από παιδί
την εσωτερική του ανισορροπία.
Ίσως γι’ αυτό
άρχισε να ασκείται πάνω στο σχοινί.
Άριστος σχοινοβάτης τώρα.
Ιδανική,
ακραία ισορροπία.
Μονάχα τα χειροκροτήματα δεν άντεχε
στο τέλος της παράστασης.
Λες κι είχε εξαπατήσει το κοινό.
Και προπαντός τον εαυτό του.
Ήταν εκείνη η στιγμή
που έτρεμε την πτώση.

Τακτικόν Μουσικού του Σοφού

Έρωτες και Πόνους ας ιστορήσωμε,

γέλια και χαρές να σκορπήσωμε.

Επιτυχία μεγάλη θα ‘ναι.

Ευχαριστίες, επαίνους θα λάβομε

και το επόμενον έργο μας στα μέτρα τους θα ράβομε.

Ξεχνά ο άνθρωπος «Φύσις κρύπεσθαι φιλεί..»(Ηράκλειτος) / Σαλίβερος Νικόλας

 

 
Ο άνθρωπος παθιάζεται το ψέμα σαν στηρίξει,
γιατ’ η αλήθεια αν θα βγει ,το «άστρο» του θα πλήξει.
Με ψέμα χτίζει μέγαρα να κρύβει την αλήθεια
και απαιτεί ο γείτονας, να ζεί στα παραμύθια.
/
Σε κάστρα οχυρώνεται με ψέμα πουν χτισμένα,
και ρίχνει απ’τους πύργους βέλη φαρμακωμένα
Δία- Θεό  μιμούμενος, μίσους κρατάει κεραυνούς,
και ξεγράφει την αγάπη  απ΄της γης τους ουρανούς.
/
Το πάθος της κατάκτησης θωρεί σαν «αρετή» του
στην φύση, πουν το σπίτι του, τοξεύει την οργή του.
Ξεχνάει όμως φανερά, πως πέφτουνε να «άστρα»
από προδότες οπού ζουν μαζί του μες τα κάστρα.
/
Ξεχνά,.ο Διάς κι’ο  Θεός «κρυφούς» έχουνε νόμους
στη φύση αποθέτουνε σ’ υποταγμένους ώμους.
Ο φθόνος και η βουλιμιά, είναι του νου το λάθος
γι’αυτό είναι ο άνθρωπος, υπεύθυνος στο βάθος.
/
Ξεχνά, πως  είν’ κλώνος θνητός,  φτιαγμένος από χώμα,
και χώμα  μεταγίνεται, σαν  χάσει νου και σώμα.
Ξεχνά, πως πάτησε της γης, σαν μέρος ίδιου γένους,
πώς πρέπει να στηρίζει το, από κινδύνους ξένους .
/
 
Ξεχνά,, της γης η ελικιά, δις χρόνια προσμετράται
κι΄ο άνθρωπος καπνόσκονη στο νιογιλό λογάται.
Λίγους αιώνες κατοικεί  στη  γή του Παραδείσου
και πως θαμώνας  μόνιμος θα γίνει της αβύσσου.
/
 
Απρόβλεπτοι και άγνωστοι της «Φύσης» οι κανόνες 
κι’ό άνθρωπος ανίκανος ν’  «αλλάξει» στους αιώνες.

Αχαριστία / Παπασταθόπουλος Γεώργιος

                   

 

                    Ήμουν το δέντρο κι ήσουν ο κισσός  

                         κι ήξερες πως ποτέ σου δε θα ζήσεις,  

                         αν κάπου δεν πιαστείς, δεν ακουμπήσεις,  

                         πάνω στη γη θα μείνεις νεοσσός!  

 

                         Ούτε την άδειά μου ευθαρσώς  

                         δε σκέφτηκες ποτέ σου να ζητήσεις  

                         κι από ένα ταπεινό φυτό της φύσης,  

                         έγινες στο κορμί μου περισσός!  

 

                         Κι εγώ σαν ξενιστής ενός κισσού,  

                         σ’ άφησα χαμερπή να σκαρφαλώσεις,  

                         κορμό, κλάρες και φύλλα να μ’ αλώσεις  

 

                         κι εσύ με τις δυνάμεις κολοσσού,  

                        …ευγνώμονας απ’ τη φιλοξενία,  

                        ξέρανες τη ζωή μου με μανία! 

ΠΗΛΙΝΑ ΟΡΑΜΑΤΑ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Με χαμόγελα πλάνα και με πήλινα οράματα
τους φακέλους ανοίγουν με τα ψεύτικα γράμματα
ταχυδρόμοι που φέραν απ' του χρόνου τα άνομα
τα φορτία που μπήκαν στην ψυχή μας παράνομα
 
οι ταγοί των σημείων των καιρών οι αχάριστοι
υπερόπτες και πλάνοι τεχνηέντως ευχάριστοι
δρεπανίζοντας ήλιο κομματιάζοντας ύπαρξη
μες τα άδικα χρόνια σε αχυρένια συνύπαρξη
 
των <θεών> που ανασταίνουν της απάτης τα φρόνιμα
με ιδιόλιγδα πάθη και με λήξης επώνυμα
και ανθρώπων πηλίνων με απύθμενα στόματα
τα ξερά όπου πλάθουν χρονοκύκλων τα χρώματα
 
και μας λένε< διαβάστε> να εδώ η συνέχεια
ένα θάνατο ακόμα θα κρατήσει η ανέχεια
μα ελπίστε ελπίστε μη φοβάστε μη χάνεστε
απ' του τίποτα χέρια -όπου βρείτε- να πιάνεστε.
 
                                                                             Β.Α.
 
 
 
 
 

ΟΜΙΧΛΩΔΕΣ ΑΤΟΠΟ / Σταυραετός / Β.Α

 

Διαβαίνει  η νύχτα κι η ομίχλη
κι ο κόσμος κι η ζωή  τα όνειρα οι επιθυμίες
των σκοτεινών των πεπρωμένων λιτανείες
μέσα στου αδιάφανου  φωτός την πλημμυρίδα.
 
Των αντιθέτων μεθεσπέρια ημερίδα
με την αιγίδα αστρονύμου υψηλοτάτης χορηγίας
εταιρικής μιας αοράτου ανυπάρκτου  αρχηγίας
των χωματόχτιστων  παλιών Βαβυλευμάτων.
 
Μέσα σε κύκλους ικεσίας απλανών βλεμμάτων
που περιφέρει περιστρέφει περιπαίζεται
ό,τι σε ίδιο ρυθμό καταπιέζεται
μες σε καιρούς χαμένης μιας ανυπαρξίας.
 
Αναζητώντας τρόπαια μηδαμηνής αξίας
εκεί που στήσανε χορό οι μαύρες οι χιονάτες
κι οι άλλες από μακριά που ’ρχονται νάτες
Πριγκίπισσες  του χάους καρυκευμένες.
 
                                                             Β.Α.
 
 
 

ΠΡΟΣ ΣΥΜΠΑΝΤΑΡΧΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ / Σταυραετός / Β.Α

 

 ( ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ )

ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟΝ)

 

Δυστυχώς

η κατάσταση στον κόσμο των πιθήκων

Χειροτέρεψε.

 

                                                        ΥΠΟΓΡΑΦΗ

                                       ΕΒΔΟΜΟΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ

                                     

                                                         Β.Α.

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Κίτρινα φθινοπωρινά σκόρπια πεσμένα φύλλα
 
Και γω με την κιθάρα μου στο τζάμι τραγουδώ
Σαν περιμένω να διαβώ του κόσμου το γεφύρι
Ο αέρας πάλι τριγυρνάει στη γειτονιά εδώ
Σταλάζοντας ψιλόβρεχο κοντά στο παραθύρι
 
Του γείτονα του έφεραν για το χειμώνα ξύλα
 
                       
Όμορφη που σαι συννεφιά στο δείλι στη βροχή
Μέσα στο φθινοπωρινό του εαυτού μας βράδυ
Πάμε μες απ’το χρώμα σου σε μια άλλη εποχή
Που ήταν η αγάπη σου ζωή και η ζωή ήταν χάδι
 
 
Κίτρινα φθινοπωρινά σκόρπια πεσμένα φύλλα
 
Έρμος ο κόσμος στο στενό γεμάτος μοναξιά
Αξίζει τάχα ο πόνος του αξίζει η καταδίκη
Γαυγίζοντας αδέσποτο τινάζει τη λασιά
Του κόσμου προμηνύοντας μελλοντική μια δίκη
 
Μες του χαμού και του βοριά την κρύα ανατριχίλα
 
                    
Κίτρινα φθινοπωρινά σκόρπια πεσμένα φύλλα
 
Πόσοι  περάσαν και θα ρθουν θα διάβουν θα Περάσουν
Μέσα απ τα σκάρτα τα φθαρτά τα άγια τα αιώνια
Για να χαρούν λίγες στιγμές να κλάψουν να γελάσουν
Σκάλα να κάνουν στους καιρούς γερά και σάπια χρόνια
 
Σε Έσπερους χρυσά να βρουν των εσπερίδων μήλα
 
                              
 
                                                                                 Β.Α.

ΕΣΧΑΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ / Σταυραετός / Β.Α

 

Στην ερημιά ολομόναχο στέκει παλιό σχολείο
Σ’ ένα ζερβό που αργεί πολύ ο ήλιος ν’ ανατείλει
Δίχως πόρτο παράθυρα θρανία και βιβλίο
Πάνω από σπίτια πέτρινα χωράφια από τριφύλλι
 
Κι ούτε φωνούλες πια ακούς από μικρά παιδάκια
Και δάσκαλο ούτε στης αυλής την ισκιερή την άκρη
Μόνο κάτι αδύναμα και αχαμνά δεντράκια
Μες τη σιωπή αγναντεύοντας νοτίζει ένα δάκρυ
 
Συμπόνια και παρηγοριά του λόγγου τα πουλάκια
Τα πρωινά που κελαϊδούν δείλη που εσπερίζουν
Απάνω στα ηλιοφώτιστα δασύφυλλα κλαράκια
Του φωτοφόρου τα σπαθιά όταν καλημερίζουν
 
Μα κι έτσι ακόμα μόνο του στο δάσος κει που στέκει
Μέσα σε φύλλων πράσινο μπλε ουρανού το χρώμα
Αφήνοντας τη δόξα του στο παρελθόν παρέκει
Σ’ όσους τη γνώση αγάπησαν κάτι διδάσκει ακόμα.
 
                                                                  Β.Α.
 
 
 
 

ΑΝΤΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΖΩΓΡΑΦΟΝ ΡΟΣΕΤΙ / Σταυραετός / Β.Α

 
 
Πες μου ήλιε
και κυρ ήλιε
και των παγανών η λέρα
μέσα στην υγρή φωτιά σου
έχει μείνει καμιά ξέρα
σαν τυχαίνει και διαβαίνω
να τραβώ κανα ουζάκι
αν και λέν πως είσαι τρύπα
φλόγας όπως το γκαζάκι.
Κάτι τέτοιο πρέπει να σαι
ναι αυτό είναι το βρήκα
η αντίπερα άκρη είσαι
από μια μαύρη τρύπα.
 
Μυστικό τόχες κρατήσει
είχες έμφωτα σιωπήσει
μα αιώνων τώρα ηχούσαν
στην υφήλιο τα γκογκ
Τα ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ όλα όμως
Τα προδώσαν ΤΟΥ ΒΑΝ ΓΚΟΝΚ...
 

                                                         Β.Α.

ΑΝΕΚΔΟΤΑ / Σταυραετός / Β.Α

 

 

Οι αστυσκλάβοι

πρέπει

να αγωνίζονται

ειρηνικά.

 

                     Β.Α.

Άγις Χαραλαμπίδης, «Ρωγμές των καιρών», εκδ. Αρχύτας, 2021

 «Εκει,

στην αυλη της Παναγίας Φανερωμένης

λίγο μετα τα μεσάνυχτα

κείτονταν,

απο ασιτία εξουθενωμένες,

η αξιοπρέπεια και η ελπίδα∙

μέσα στο σχεδον ακίνητο σαν πτώμα

ανθρώπινο κορμι…»

Σελ. 26

Γυρνάω το περισκόπιο με αγωνία∙

νοσταλγω μια εικόνα ανοιξιάτικη

μια πεταλούδα

μια μέλισσα να τρυγα ένα λουλούδι

ένα κομμάτι γαλάζιο ουρανο

ένα χελιδόνι

ν’ ακούσω εν’ αηδόνι

ν’ αντικρύσω ένα παιδι

εν΄ανθισμένο γιασεμι…

 

Γυρνάω το περισκόπιο

μα όσο και να προσπαθω

πυκνη ομίχλη μού κρύβει τον ήλιο.

Σελ. 64

Κάθε πρωι το ίδιο σκηνικο∙

η γρια γυναίκα στην αυλη

υφαίνει την καινούργια μέρα

με το’ να χέρι κραδαίνει την επιμονη

παλεύει με το άλλο

στο ‘να της πλευροισορροπει στο ΠΙ

στη σφουγγαρίστρα τ’ άλλο

θέλησης δίνει ρεσιταλ κι υπομονης

κάθε πρωι στις έξι και μιση

σαν άξιος πολεμιστης που ρίχνεται στη μάχη∙

στη μοίρα-της, στο θάνατο μπροστα

ποσως δεν ορρωδει

η γρια γυναίκα.

Σελ. 34

 

Που η αλήθεια / Σαλίβερος Νικόλας

 
Προτάσσει ο άνθρωπος τα «θέλω» και τα «πρέπει»
κι’απορρίπτει τη δύναμη του ρήματος «μπορώ».
Φθονεί,ζηλεύει προπαντός, στον τωρινό καιρό
και στ’άγος αποθησαυρισμού το σκοπό του τρέπει.
/
Δεν αντρανίζει ο καθείς γεννιέται νάχει μέρα
κι’ο άλλος νύχτα ατέλειωτη μες τη ζωή του νάχει.
Το  άδηλο της έκβασης θαρρ’ είναι το ταμάχι
και με τ’«ανήμπορου» τον ίδρωτα δομεί καριέρα.
/
Λημεριάζει στο: «Όλα γίνονται για κάποιο λόγο»
είτε: «Συνωμοτεί το σύμπαν» η «Θέλημα Θεού».
Κι’όταν το αποστάλλαγμα χρώματος είναι φαιού
ποτέ του  δεν ευθύνεται και σ’άλλον δίνει ψόγο
/
Περνιέται όλβιος,τον κόσμο σαν βλεπει από ψηλά
και της ψυχής την ευτυχιά τ’«ανήμπορου» χλευάζει.
Τον εαυτό του πάνω απ’όλους κι’όλα του στοιβάζει,
και μ’αβδέλλα αφορίζει όσους ζούν στα χαμηλά.
/
Αθάνατος δεν είναι,ο  νους το αναγνωρίζει
κι’απο Θεό πιστεύει θα λάβει δεύτερη ζωή.
Καταλώνει την, δίνοντας την κάθε του πνοή,
το αίσιο παραμύθι με σθένος τον γεμίζει,.
/
Τα ψέματα κάνει τροφή ,το φόβο να σκοτώσει
και η αλήθεια φαίνεται,αν  έχει σώας φρένας,
που απ΄τη φύση έλαβε κι’ακόμα πριν της γέννας,
όταν στ’« Αγύριστου τον οίκο» νου,σώμα θ’αποδώσει
 

Αναζήτηση / Παπασταθόπουλος Γεώργιος

                  

 

                            Απ’ τις διαρκείς μονότονες ευδίες,  

                            από τον ασυννέφιαστο ουρανό,  

                            από του ήλιου τον ωκεανό,  

                            από  των τζιτζικιών τις μονωδίες  

 

                            κουράστηκα, μ’ έπιασαν αηδίες,  

                            νοστάλγησα το φθινοπωρινό  

                            το πρωτοβρόχι που το κοινωνώ  

                            με της βροχής τις τόσες συγχορδίες!  

 

                            Είμαι πλασμένος έτσι από τη φύση,  

                            ό,τι μου λείπει θα με συγκινήσει  

                            κι ό,τι αποκτήσω το περιφρονώ!  

 

                            Έτσι, χωρίς μυαλό να έχω πράο,  

                            πάντα με μια φροντίδα προχωράω:  

                            Πως να γεμίζω κάθε μου κενό!

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ / Σταυραετός / Β.Α

 

 

 

Απόκαμε στην Ηλιούπολη ο θύτης ιερέας

από την τρίτη  καθ’ ημέραν παρθένας τη θυσία

αχνιστοκόκκινος απάνω στο βωμό ο αμφορέας

του σκοτεινού φωτός πασιδηλών την παρουσία.

 

Και στα γειτονικά Μιθραία η φλόγα γιγαντώνει

στην εφτακλίμακη του κόρακα στρατιώτη σκάλα

και με την άγνοια μαζί και η φωτιά φουντώνει

μες του μεγάλου βασιλιά την ανακτόρων σάλα.

 

Κι οι Εκάτες στις Φρυγίες με τους Γάλλους

τα ανδρομόρια ευνουχίζουν μ’ αλυχτίσματα

προσκεκλημένους έχουν φάσματα θεούς μεγάλους

σε χθόνα σπήλαια σε κέρβερου τα κτίσματα.

 

Για χάρη του Ωμιστή στην Χίο Διονύζονται

δαγκώνουν τράγους πάνω σ’ έκσταση οι Μαινάδες

δούλοι στα θαλασόβραχα γκρεμίζονται

θρηνούν στου Πάτροκλου τον τάφο οι τρωάδες.

 

Στα Λύκαια στις Σαλαμίνες κεφαλίζονται

αιχμάλωτοι για λυτρωμό πατρίδας

και εν Αθήναις νεόπυγες θεωρίες δυϊλίζονται

εν μέσω νέας συκόφαντης παρτίδας.

 

Οι Επιμενίδες δι’ αιμάτων τα Αθήναζε

για την οργή των όποιων των θεών τα εξαγνίζουν

μπρος σε έρωτα που τα φτερά του τίναζε

των << φιλοσόφων >> οι καμμένες σκέψεις να καπνίζουν.

 

Κι οι Σπάρτες δάφνες κι οι Ελευσίνες  κι οι  Δωδώνες

ανθρωπισμού πολιτισμού χειροπιαστό σκοτάδι

στην άγνοια μέσα που πρωτόγονες Βραυρώνες

σε δέλτους  πολιτόγραφους τις είχαν του Άδη.

 

 

Παντού κραυγή πονετική πολέμου απελπισία

απάνθρωπη του ανθρώπου κάθε ουσία

περί πολλών ετύρβαζε του Δήμου η Εκκλησία

κι ο δουλισμός η μόνη διαπραγματευόμενη αξία.

 

Κι όλοι προσμέναν τ’ ουρανού τη δίκη

στων επιφαύλων τη σιβυλλική ανοημοσύνη

μια ανεπίστροφη στους καιροχρόνους νίκη

με τ’ουρανού τη σπαθοφόρα δικαιοσύνη.

 

 

Κι από ’να σπήλαιο μακρινό Δεκέμβρη βράδυ

άστραψε ένα φως από ένα υπέρτατο Ουράνιο Αστέρι

στης  σκέψης το ψευτόσοφο σαρκόλατρο σκοτάδι

το Φως για πάντα το ανίκητο είχε φέρει.

 

 

                                                                               Β.Α.

 

 

ΧΑΙ ΚΟΥ ΧΕΙΜΑΖΟΜΕΝΑ /Σταυραετός / Β.Α

 

 
Στο λευκό χιόνι
τα μοναχικά άστρα
καθρεφτίζονται.
 
Χιονονυφάδες
στης νύχτας το πρόσωπο
απαλά πετούν.
 
Σέληνη ψυχή
μαρμαρυγές χαϊδεύει
κρυστάλων σιωπής.
 
Μικρή μοναξιά
συντροφεύει σπουργίτι
με μάτια κλειστά.
 
Άνθρωποι μόνοι
κλεισμένοι στο άπειρο
σβήνουν στο όντως.
 
Παλιά στόματα
δίχως  το παραμύθι
στο χρόνο γερνούν.
 
Χειμώνας κρύος
καινούρια ανάσταση
νέου θανάτου.
 
                                                   Β.Α.
 
 

ΦΡΕΝΙΑΔΑ ΑΠΕΛΠΙΣΗΜΟΣ/ Σταυραετός / Β.Α

 

 
Ψυχιατρείον η Ελλάς
και συ γελάς
οι φρενοκόμοι 
αρχηγοί των αστυσκλάβων
στην αρχαία γη
νταούλια παίζουν και βιολιά
στην τρύπια πάνω τους κοιλιά
και το σαθρό κατεστημένο
εις την εξέδρα του στημένο
μιλά ακόμα για οράματα
σε εύκαιρη αθλοπαιδιά
σε ανώριμη τελεταρχία
εν μέσω αιθάλης καπνικής
που έρχεται από Κακαβιά
κι ο αυτοδιοικητικός
ναι υπερήφανος κι αυτός
τείνει προτείνει περιγράφει
υπόσχεται μασάει και γράφει
κι η ψωροκώσταινα η καυμένη
με πόδια σκέλετα ανοιγμένη
πάλι το θαύμα καρτερεί
μα όλοι την έχουν ξεπουλήσει
άρχοντες δαίμονες θεοί
σε δύση και σ’ ανατολή
κι οι φιλοσόφοι μας τελειώσαν
βούτυρο οι αξίες τους και λιώσαν
κι οι λιγοστοί γαϊδούροι που ζούνε
κι αυτοί βαριούνται να κλωτσούνε
και τα δημόσια μουλάρια
στις έδρες παίρνουν κολατσιό
και κάθονται ανάρια ανάρια
ξεμέσιασμα χλωρά που θέλουν
και ολορόζιαστα πουρνάρια.
 
Κι οι ελευθερίες του λαού
όσες αλούπως και λαγού.
 
Μόνο οι αρχόντισσες κυράδες
η φρενοκόμα ομορφιά
με τα ρολέ και με τους στόκους
τρελαίνουν τους αφρενανθρώπους
εις την κοινή τη δυστυχιά
και έχουνε φέρει και στη σφαίρα
την υψηλή την προστυχιά
και την του πνεύματος χολέρα.
 
Κι όλα σαν μια πικρή αγωνία
κι όλα σαν μια παραφωνία
σαν κυριακάτικη ακηδία
σαν του Αμήν ψαλτή φωνή
σταθμό Λαρίσσης να’ ναι το άλφα
στα Παλιοφάρσαλα το νί.
 
Με ηρωικά τα συνολάκια
στέκονται οι ακρίτες των καιρών
φρυκτώριοι των ιστοσελίδων
γευμάτων ήλιοι και χορών
και δεν ευρέθη  μούδε ένας
στα αχαμνά αρσενικός
μέσα στον τόσο ξεπεσμό
αλήθειας να’ ρθει άσπρη μέρα
την ιαχή να πει
 
ΑΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΡΑΑΑ.
 
                                                                    
 
                                                    Β.Α.
 

ΠΟΜΠΗΙΑ ΕΣΧΑΤΗ / Σταυραετός / Β.Α

 
Της ιστορίας οι σελίδες στάζουν αίμα
και πλάνοι οι ψευτοθεοί κι αμετανόητοι
ζητοκραυγάζουν οι θρηνητικά ανόητοι
στο καθ’ ημέραν αχερούσιο ψέμα.
 
Μακριά στο χρόνο οι πομπηίες ηδονίζονται
σε μάγμα απάνω απάνω σε φωτιάς ελπίδα
σε μακροχρόνων εσχατιές φωτίζονται
απ’ αστροπέλεκη του νου μια καταιγίδα.
 
Οι δημιοκράτες αποικίζουνε τα ανόσια
με της γραφής συμβιβασμένα χέρια
οι σκοτεινοί διακηρύτουνε τα όσια
γκρεμίζοντας σε  βάραθρα άγνοιας αστέρια.
 
Ψίθυροι γίνονται οι κραυγές που αλλαλάζουν
σ’ ένα συνεφιασμένο δακρυσμένο πεπρωμένο
θλίψεις τριγύρω μας στο κάθε τι σταλλάζουν
σε έναν κόσμο ιδιομαγισμένα πετρωμένο.
 
Και έτσι περνάνε οι σαδιστές αιώνες
κρασί κερνώντας της κοιλιάς το σοδομίτη
πάνθεα φυλάν και παρθενώνες
για τον ξιφόλογχο σαρωτικό κομμήτη.
 
Ω! Του θανάτου ομορφιά πως σε ζηλεύουν
τα τάριχα ωχρά του ξεπεσμού φιλοφρονήματα
φίδια στα τάρταρα που πιάστηκαν παλεύουν
του αντίκοσμου που πλάσαν να κινούν τα νήματα.
 
Μα κράτα εσύ την τόση σου πλαστή μεγαλωσύνη
και εμπορεύσου τις μελλοντικές σου στάχτες
και διαλάλησε με πόση  αιδώ και καλωσύνη
ακάνθινους για κάθε τι καλό έκτισες φράχτες.
 
                                                                         Β .Α.

Χρησμος / Δημήτρης Ξυστρας

 ΧΡΗΣΜΟΣ

 ------------------

Στο όνειδος 

του πλούτου 

εμαράθεις

κι' εξαγοράζεις

τη χαρά,

μέσα βαθιά σου

άμα κοιτάξεις

θα βρεις κομμάτια

συμφοράς.

Είναι η ψευδαίσθηση

σαν νάρκη

στην άδοξη μας εποχή,

παγίδα είναι μες το χιόνι

που περιμένει τη στιγμή.

Μες τα σκοτάδια

του μυαλού σου

ερεύνα πριν

παραδοθείς,

κράτα μια θέση

στο φεγγάρι

να σε προσέχει

απ’ τη χλιδή.

Και για τις έγνοιες

που σε τρώνε

κάνε απλά μια

προσευχή:

να ‘χεις

της φτώχιας

τη γαλήνη,

και του ζητιάνου

την ευχή.

Το γέλιο δένει

με το δάκρυ

αν θες κι’ εσύ

να λυτρωθείς

λάμψε σαν Ήλιος

που χαρίζει το φως

σ’ ολόκληρη τη Γη

Αχαριστία / Παπασταθόπουλος Γεώργιος

                    

 

                    Ήμουν το δέντρο κι ήσουν ο κισσός 

                         κι ήξερες πως ποτέ σου δε θα ζήσεις, 

                         αν κάπου δεν πιαστείς, δεν ακουμπήσεις, 

                         πάνω στη γη θα μείνεις νεοσσός! 

 

                         Ούτε την άδειά μου ευθαρσώς 

                         δε σκέφτηκες ποτέ σου να ζητήσεις 

                         κι από ένα ταπεινό φυτό της φύσης, 

                         έγινες στο κορμί μου περισσός! 

 

                         Κι εγώ σαν ξενιστής ενός κισσού, 

                         σ’ άφησα χαμερπή να σκαρφαλώσεις, 

                         κορμό, κλάρες και φύλλα να μ’ αλώσεις 

 

                         κι εσύ με τις δυνάμεις κολοσσού, 

                        …ευγνώμονας απ’ τη φιλοξενία, 

                        ξέρανες τη ζωή μου με μανία! 

ΠΟΙΗΜΑ ‘’ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΣΤΙΓΜΩΝ’’ / Βελούδας Κ. Πέτρος

Εγκατάλειψη στα σωθικά της νύχτας

Μια επιπόλαιη επιδρομή

από σμήνη άστεγων αστεριών…

Εγκατάλειψη

φωτεινές επιγραφές

σε κακόκεφους μαγαζάτορες

Πωλητές ονέιρων…

Μια συστεγαζόμενη

εγκατάλειψη

μιας σκεπτόμενης

νεκρικής πομπής ιδέα

Προπορεύεται

στα συνθήματα

αφηρημένων

ξεβαμμένων παραδομένων

τοίχων…

Επανάληψη

εγκαταλελειμμένων

επικούριων στίχων,

αναγραμματισμοί

απελπισμένων συναισθημάτων.

Μια σεισμική

εγκατάλειψη

μιας νοσηρής

και αγοραίας….αυτοπεποίθησης!

.-

Των πολέμων η έλαφος / Μανέτας Γιώργος

.

.

Είμαι κείνο το στοιχειό

στη μελάνη του Ομήρου,

που δόθηκε μια νύχτα

νησί στον Οδυσσέα:

Η Καλυψώ

.

Είμαι κείνη η παλαιά

πρωτομέδουσα

στη ρότα της Αργούς,

η φέρουσα την τρίαινα

του Ποσειδώνα

.

Είμαι κείνο της Τροίας

τ’ οξειδωμένο βέλος

στο πόδι του Αχιλλέα,

τ’ αδηφάγο παλάτι

των ηρώων

.

Είμαι κείνο το όριο

σκαιό λίκνο

στη θύρα του τέλους,

ιέρεια της Κίρκης

και πειρασμός της αγνότητος

.

Εγώ είμαι, ναι! η

των Σειρήνων ολέθρια αοιδός

στο καράβι του Οδυσσέα.

Η δεικνύουσα την κερκόπορτα

προς Αγαρηνό

.

Εγώ είμαι, ναι! η

όλων των Εθνών πόρνη

με τ’ ανομολόγητα ονόματα,

στα σκέλη μου, βασιλείς

υποτάχθηκαν

.

Εγώ είμαι, ναι! η

των ενόχων θηλάζουσα,

η φερομένη φωλεά κοιτίδα

της λόγιας λήθης.

Της Ιστορίας, το έρεβος

εγώ είμαι, ναι…

.

.

©Γιώργος Ν. Μανέτας

.

.

Όψεως πέτρα

.

.

Στην αθέατη πλευρά

της μητρίδας των κόσμων

αιφνίδια μπήκε, – τυχαία

κι έζησε τους σπαραγμούς

μίας σαρκοβόρας πυράς μορφής

που παραμόνευε κυοφορώντας

μέλλοντα συνωμοτικά

συντελείας

καταγόμενα του Θανάτου.

.

Σε σπήλαια των ηφαιστείων της

ρήγματα

και από τις οπές αυτών

αβυσσαλέοι στην όψη

κλειδούχοι

μ’ ονόματα λήθης

πρωτόφαντα

και στο μέτωπο αυτών

αιματώδες τριγράμματο

χάραγμα σπείρας.

.

Από μίας ρωγμής εισήλθε

παρακάμπτοντας

την κοινή των διαστάσεων

και βρέθηκε σε χώρο

ακάθαρτο

που εκεί μιλούσαν

την πρωτόγλωσσα των ανθρώπων

βρίζοντας ακατάσχετα

τόσο

που δεν της επιτρέπεται

παρά να σιωπήσει.

.

Σας λέγει μόνο τούτο:

«Ενοράσθαι και λογίζεσθαι»..

.

.

©Γιώργος Ν. Μανέτας

http://georgemanetaspoema.blogspot.com/