ΝΥΧΤΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

του Χριστόφορου Τριάντη

Ο σταυρός στέκει καρφωμένος στις σπηλιές

που γέννησαν τη φωτιά .

Σηματωρός της αρχής :

 η αλήθεια έχει μόνο τέλος .

Το φεγγάρι προλογίζει το πάθος

σαν ξεκινά στα εργαστήρια των ψυχών

να γεννά κόκκινα ρόδα  .

Τ’ αστέρια περιμένουν τις ευχές των ετοιμοθάνατων,

όχι την εκπλήρωση , αλλά το μέγεθός τους .

Ο δρόμος γέμισε πετάμενα βιβλία .

Τα ‘ριξαν τύραννοι με τα ξυρισμένα κεφάλια .

Οι γυναίκες έχασαν την αθωότητά τους  

δίπλα σε δειλούς εραστές .

Οι άνδρες βρήκαν την ευχαρίστηση

στα μελοδράματα των εικόνων  .

Έμεινα μόνος σ’ έναν κόσμο

που δολοφονεί τους λύκους της στέπας 

τις νύχτες  του καλοκαιριού  .

Ξαφνικά ακούγονται τα βήματά σου ,

έξω απ’ τα  σπίτια των τρελών

κι οι λυγμοί των μαρτύρων

που χρωματίζουν  

τις θάλασσες της Ουτοπίας.

Κανείς δεν μίλησε για γιατρειά : Ποιητική Συλλογή της Κατίνας Μέτσιου (μικρό απόσπασμα)

Θέλει κάτι να βγει από μέσα μου...θέλει ο Θεός κι ο δαίμονας να βγουν και να χο-ρέψουνε με τις κραυγές μου...
Θέλω να φτύσω τις αλήθειες μου να πλυθούνε όνειρα ανίερα και πράξεις λησμονη-μένες να υψωθούν...
Θα υψωθούν και θα με δείχνουν με το δάχτυλο....
"Είναι αυτή που μας αποκοίμησε με παραμύθια του μυαλού της...Γυρεύει ήρω-ες...χλευάστε την...όποιος γυρεύει ήρωες να παραδοθεί στο σκοτάδι..."
Θέλω να αγγίξω το σκοτάδι που χρεώθηκα και την θάλασσα και το φιλί σου χωρίς να χάνω την σκιά μου...
Θέλω να αναπαυτώ "εν πολέμω" και να σκάσω μύτη λευκό συννεφάκι πάνω από το μπαλκόνι σου...
Κουβάλα με μαζί σου...να έχεις κάτι κι εσύ να ανασταίνεις...για να μάθεις να θέλεις ακατάπαυστα...
Θέλω να είμαι εδώ την μέρα αυτή που δεν θα μπορεί κανείς να με βλέπει...          

Προσφυγιά / Βασίλης Κλείτσας

Η μάνα είχε εννιά γιους 
τους έστειλε στα τέσσερα ξένα
για να βρουν αρετή.

Το σπίτι τό σφιγγε κρύο, φαρμάκι
κι η μάνα έδιωχνε το Χάρο
κλείνοντας τον κόρφο της.

Τα ξένα είχαν μιαν όσφρηση από μαραγκιασμένο κυδώνι
και μιαν αφή από βάρος
όπως πατούσε το συννεφένιο άλογο.

Οι εννιά γιοι ήταν από μολύβι και νετρόνιο
έτρεχαν με δυσκολία στον πλανήτη
και γίνονταν αδέρφια, ανοίγοντας
τις αρτηρίες της καρδιάς τους.

Αποσπερίτης: Ποιητική Συλλογή του Πασχάλη Παπαβασίλείου

Τις μενεξεδένιες σου στιγμές προσπαθώ να φωτίσω
Σαν αποσπερίτης θα ’μαι πάντα κοντά σου
Το αντηλάρισμα των ματιών σου
Θα φωτίζει τη δική μας αγάπη

***

Ίσως

Εκείνο που εζήτησα απ’ τη ζωή δεν μου το ‘δωσε
Ίσως και δίχως να το θέλει
Βλέπω να χάνεσαι από μένα
Μακραίνεις την απόσταση
Ίσως και άθελα…
Βλέπω πως κουράστηκες
Μένεις πίσω από τα βήματα μου
Μα προσπαθώ να βγάλω μια φωνή για να μ’ ακούσεις
Να ξυπνήσεις

===================================================

                                             

Σαν ιχνηλάτης ψάχνω και εγώ
Μέσα στη ζούγκλα του παραλόγου κάτι να βρω
Πόθους κι αγάπες χαμένες στην πλάση
σκορπίδια στη γη
Τα ίχνη της τρέλας και του χαμού
σβηστήκανε με δάκρυα του σπαραγμού
Γιορτές πανηγύρια φωνές της χαράς
μέσα στον ήχο της συμφοράς
Κορμιά ξεπεσμένα με λάμψη χαμένη
Κυρτά σαν τα δένδρα  πού ’χουν γεράσει
Και γέρνουν στην γη

===================================================

Μα πως πέρασε η ώρα
Ήταν μεσάνυχτα όταν ξύπνησα
Ο ύπνος δεν με βρήκε
Με βρήκε η θύμηση
Την κάμαρή μας τη μικρή μ’ έφερε μπρος στα θλιμμένα μάτια
Και τ’ άρωμά σου τ’ απαλό
Τους δρόμους που περπατούσαμε χέρι με χέρι
Μέρη που τα ‘δινες ζωή
Ξημέρωσε …
Πως πέρασε η ώρα
Πως πέρασαν τα χρόνια

===================================================

Αναζητώ μες στης καρδιάς μου την ομίχλη ένα  μουράγιο
Το πλοίο μου να δέσω παρέα…
Κραυγάζουν σαν παιδιά στο άλμπουρο οι γλάροι
Την ώρα που βουτούν  στο γαλανό της θάλασσας
Και τα δελφίνια ακολουθούν κι αυτά πιστά
Ανακατεύοντας μες στους αφρούς της πλώρης την ελπίδα
Ένα αεράκι δροσερό τη μάτσα ανεμίζει
Η λαγουδέρα το σκάφος κυβερνά
Ο ήλιος ο καυτός και η άλμη τα χείλη και το σώμα αγριεύουν
Η ματιά τη ζωγραφιά αναζητά στο άπειρο
Με μπότζι σταθερό και με καμάρι λαμπερό

 

===================================================

Παλιές γλυκές αναμνήσεις χαρωπές ζουν στο μυαλό μου ζωντανές
Στιγμές γεμάτες εμορφιές είναι ακόμα νωπές
Γέλια αγνά  δυνατά αληθινά γίνανε τώρα βουβά σκυθρωπά
Μάτια μεγάλα αστραφτερά πανώρια ερωτικά
Τώρα υγρά δακρυσμένα μικρά
Χαρές φωναχτές δυνατές και  με χείλη που χαρίζανε πόθο
Τώρα δίνουν θλίψη απόγνωση μοναξιά
Που είναι εκείνες οι όμορφες ώρες τα λόγια οι χαρές
Πού είναι εκείνα τα βράδια τ’ ατέλειωτα γεμάτα ευωδιές
Τώρα οι μέρες και οι νύχτες είναι μουντές σκυθρωπές βαρετές
Και από τον έρωτα πολύ μακρινές.

===================================================

Δυσεύρετα χείλη αγνού πρωινού
Του ήλιου το ρόδο φεγγίζει το νου
Μεσαύγουστη αύρα η άχνα
μ’ αγγίζει μπουκέτο ημέρας βροχή δροσερή
Τα λόγια ροδίζουν το γέρμα του ήλιου
λαχτάρα και δίψα στο λάγνο κορμί
Φωτιές  ξεπετούνε τα μάτια του πάθους
στο κύμα της τρέλας εσύ λαμπερή
Τ' αστέρια φωτίζεις
αχτίδες δωρίζεις στο πέρα της γης

Μπορείτε να την διαβάσετε στο σύνδεσμο: http://www.paskalis.eu/gr/siloges.html

Χρήστος Φλουρής (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Χρήστος Φλουρής γεννήθηκε στο Ρέθυμνο Κρήτης, στις 27 Ιουλίου του 1969. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο πανεπιστήμιο Κρήτης απ' όπου αποφοίτησε το 1993. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές και εκπόνησε την διδακτορική του διατριβή στην Αρχαιολογία στο Istitutto Universitario Orientale του πανεπιστημίου της Napoli στην Ιταλία. 

Έργα του: 

(2016)	Marea, Ανάτυπο
(2014)	Σχεδόν αθόρυβα, Άνεμος Εκδοτική (Ποιητική Συλλογή)
(2013)	Σπίθα, Άνεμος Εκδοτική
(2012)	Ιφιγένειες, Άνεμος Εκδοτική
(2011)	Ενδόμυχα, Χαραμάδα(Ποιητική Συλλογή)

«Eμείς οι άνθρωποι» / Χρήστος Φλουρής

Εμείς, οι άνθρωποι, έχουμε μια εγγενή τάση

να δυσκολεύουμε την ύπαρξή μας

θηρεύοντας το ανούσιο

ενώ η ζωή μας όλο κι αλαργεύει

σαν κορυφογραμμή από το τζάμι τρένου

κι ενώ καλά γνωρίζουμε- ή μήπως όχι;-

πως πίσω από εκείνους τους χαμηλούς λοφίσκους

που δεν εντυπωσιάζουν καν την όρασή μας

κρύβονται ανείδωτες

οι πιο σπουδαίες θεάσεις για τα μάτια μας

Τα σχέδιά μας, αμπέλια φυτεμένα σε πλατώματα.

Ξερολιθιές σκαρφαλωμένες πα στα απόκρημνα

κρατάνε με τη βία το χώμα που ριζώνουνε

κι ένα ποτάμι νυχτερινής μόνο ροής

ποτίζει τις ρίζες τους

που όλο και πάνε πιο βαθιά

γυρεύοντας κόκκους ευόδωσης

εμείς οι θνητοί έχουμε μιαν έμφυτη επιρρέπεια

να ιχνηλατούμε το άπιαστο

ενώ καλά γνωρίζουμε –ή μήπως όχι;-

πως μέσα στις πιο αβαθείς θάλασσες

που δεν προκαλούν καν την τόλμη μας

υπάρχουν οι πιο ομαλές λιθόστρωτες οδοί

που οδηγούν πέτρα την πέτρα στα νεώρια

όπου ετοιμόπλοα αναπαύονται

τα τριίστια της ψυχής μας…

Σχεδόν αθόρυβα: Ποιητική Συλλογή του Χρήστου Φλουρή (Απόσπασμα)

Σχεδόν αθόρυβα

Μια ήσυχη ονειρεύτηκα ζωή,

σχεδόν αθόρυβη

χωρίς οχλοβοή, με δίχως κρότο

σαν το ποτάμι που κυλά ήρεμο προς τη θάλασσα

με δίχως τύψεις πως παρέσυρε δεντρά

ή πως ξερίζωσε στο διάβα του καλάμια.

Τόσο απλωτό που τα πουλιά να πίνουν ανεμπόδιστα

και τα όνειρα τα χάρτινα να ταξιδεύουν μέσα του

δίχως τον φόβο μιας αιφνίδιας δίνης

ή και μιας μοιραίας ακόμη καταβύθισης.

Κι έτσι θέλω να το θυμούνται όλοι

το πέρασμά μου από τον κόσμο τούτον,

αθόρυβο…

Γιατί καλά γνωρίζω - μ’ έχει διδάξει η σοφή ζωή -

πως ό,τι ασκόπως θορυβεί

κινεί την προσοχή κι έλκει τα βλέμματα

για λίγο μόνο,

μονάχα για όσο διαρκεί ο θόρυβος

για όσο γροικιέται ο κρότος…

Μπορείτε να διαβάσετε ποιήματα της Συλλογής πατώντας πάνω στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.anemosekdotiki.gr/pdf/athoryva/index.html#p=8

Άνοιξη

καλώς μας ήλθες Άνοιξη
που στα κλαράκια μπουμπουκιάζεις
κάθε σκέψη,
μες τις χαρές της φύσης με κατάνυξη
φωτίζει ο ήλιος αμυδρά σαν θεία
στέψη

κρινάκια, ρόδα μοσχοβόλησαν  
κι η ντροπαλή η παπαρούνα πήρε ύφος,  
καθώς τα όνειρα ενός μεσήλικα ροβόλησαν  
τρυγώντας τις χαρές απ της ζωής  
τον μοσχοβόλο κήπο

κι εγώ ανέμελα στις στράτες περπατώ  
θωρώντας μπρος την όμορφη εικόνα,  
το καταπράσινο χαλί πατώ και στέκομαι  
εκστατικός μπροστά στην παιχνιδιάρα  
ανεμώνα

ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΨΥΧΗΣ

Παράθυρο ψυχής
τ' απάντημά σου
που ανάσες μου δίνει 
φτερά πανώρια
να ταξιδέψω
σε αιθέρες του ονείρου.

Κάθε που το άγγιγμά σου
μ ' ευλογεί
κάθε που τα φιλιά σου
με γλυκοανασταίνουν
ο κόσμος μοιάζει
με παράδεισο
όπου έκπτωτοι
δεν υπάρχουν
μόνο η ευωδία του Έρωτα
που ανίσχυροι στην προσταγή του
παραδινόμαστε.

Κι αν η απουσία
πικράνει το λογισμό μου
πάντα να ξέρεις , πάντα
το παράθυρο της ψυχής μου
θα' ναι ανοικτό
στης προσμονής σου
την παρουσία
στη λάμψη των ματιών σου
που'ναι σαν στάλες βροχής
στην άνυδρη καρδιά μου.

Julie Tsorou(Παναγιώτα Τσορού).

Απόψε

Απόψε ήρθες
και τα αστέρια ξεφάντωσαν
σε μια ύστατη λάμψη.
Προσμένοντάς σε
φύλαξα τους αναστεναγμούς μου,
την πεμπτουσία της ζωής σου
να μεταλάβω,
το ιερό ψηφιδωτό σου
να προσκυνήσω.
Θάλασσα θα πιω
τα φιλιά σου
να ξεδιψάσω.

Απόψε θα είναι
πρωτόγνωρη η χαρά μας,
μια αλλιώτικη νύχτα
θα ξημερώσει την ανατολή των προσδοκιών μας.
Ξανά θα γεννηθούμε
στην ιερή πυρά
της ένωσής μας,
που μετουσιώνεται
σε υπέρτατη Αγάπη.

Julie Tsorou (Παναγιώτα Τσορού)

"ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ": Ποίημα από την Συλλογή: ΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΟΔΗΣΣΟΥ / Σταμάτης Πολενάκης

Μνήμη Γιάννη Λυκομήτρου, 1927-1944

Όταν ήμουν παιδί, έφθασα
ως την άκρη του κόσμου
ακολουθώντας ένα περιπλανώμενο τσίρκο.
Αγαπούσα ένα χλομό κορίτσι,
που ονομαζόταν Λιλί Μαρλέν
και ο κόσμος ήταν ακόμα γεμάτος θαύματα.
Η Μαρλένε Ντήτριχ τραγουδούσε μόνο
για μένα, μου χάριζε κρυφά τις νύχτες
κατακόκκινα τριαντάφυλλα
κι εγώ κοιμόμουν κάτω από τις γέφυρες
κι έγραφα τα πιο λυπημένα μου ποιήματα.
Όταν ήμουν παιδί, έχασα τον κόσμο
για πάντα· περιπλανώμενοι προφήτες
διάβαζαν το σκοτεινό μέλλον στα σπάραχνα
των ψαριών.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΝΑΣΤΑΣΙΑ ΦΙΛΙΠΠΟΒΝΑ / Σταμάτης Πολενάκης

Μόνο για μια στιγμή πέρασε η ομορφιά σου
μπροστά από τους καθρέφτες του θανάτου
ω Ναστάσια Φιλίπποβνα!
Τώρα είμαστε όλοι σε μια βάρκα και πλέουμε
προς το σκοτάδι

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΟΥΝΑΒΕΩΣ / Σταμάτης Πολενάκης

Από τόσα και τόσα τοπία που πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου
δεν θέλω να θυμάμαι παρά μόνον ένα:
την εικόνα εκείνης της κομμένης στα δυο γέφυρας
καθώς το τραίνο μου διασχίζει τα Βαλκάνια
Έχουμε ήδη μπει στην άνοιξη και τα λουλούδια
πάνω στους κροτάφους των νεκρών ανθίζουν
(τίποτε άλλο πια δεν ανθίζει παρά μόνο
τα λουλούδια στους κροτάφους των νεκρών)

ΓΡΗΓΟΡΑ

Το σύμπαν είναι εφήμερο!

πρέπει λοιπόν να ανοίξω το βήμα μου

να προλάβω να φθάσω ως

το αντικρινό πεζοδρόμιο

να περάσω απέναντι τουλάχιστον.

TRILLO DEL DIAVOLO / Πολενάκης Σταμάτης

Και αν ο διάβολος σας χτυπήσει ξαφνικά την πόρτα στη μέση μιας βροχερής νύχτας να του ανοίξετε χωρίς κανένα δισταγμό αμέσως, θα έχει έρθει απλώς για να σας παίξει στο βιολί μια υπέροχη σονάτα (αρέσκεται ο διάβολος σε τέτοιου είδους επισκέψεις) έτσι ακριβώς (μια παρόμοια νύχτα) παρουσιάστηκε στον συνθέτη Τζουζέπε Ταρτίνι, αν και δεν ήμουν παρών σ’ εκείνη τη συνάντηση μπορώ με ευκολία να την αναπλάσω, κάπως έτσι λοιπόν θα πρέπει να ακούστηκαν τα τελευταία αποχαιρετιστήρια λόγια του διαβόλου προς τον μουσικό:

Δωρεάν στην προσφέρω αυτή τη σονάτα και ούτε την ψυχή σου απαιτώ ούτε τίποτα, το μόνο που ζήτησα είναι η μουσική, ανίσχυρο τέχνασμα για να ξεγελάω λιγάκι το χρόνο σ’ αυτήν εδώ την κόλαση που όλοι βρισκόμαστε.

ΤΟΠΙΟ/ Πολενάκης Σταμάτης

Χιόνιζε έξω από το παράθυρό σου και ταυτοχρόνως

στα πιο μακρινά ημισφαίρια. Κυρίως άκουσα

χιόνιζε στην Plaza de la Republica, στα έρημα

τείχη της Ελσινόρης, στις κατασκότεινες όχθες,

στο πάρκο που το γνώριζες μόνο από τις αφηγήσεις

των εξόριστων

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΥ

Θα έρθει, επιτέλους πλησιάζει ο καιρός που θα
δούμε με άλλα μάτια την αιωνιότητα
(εγώ ο ίδιος δυο φορές χρειάστηκε να διασχίσω
αυτό το ποτάμι για να φθάσω έως εδώ)
ακόμα και η φωτιά απ`την οποία είμαστε φτιαγμένοι
σιγά σιγά έσβησε
(από τις στάχτες που σκορπίστηκαν μακριά, σας
προσφέρω τώρα αυτό το ποίημα)
και τότε πράγματι συνέβη: ανάλαφροι περάσαμε
απέναντι στη σκοτεινή όχθη
όπου όλοι, ως και οι θεοί ακόμα, ήσαν παρόντες.

Πολενάκης Σταμάτης

ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΥΚΑΣΟ

Απο τις χιονισμένες κορυφές, τις απάτητες
σας απευθύνομαι για τελευταία φορά, ω θνητοί!
η αιωνιότητα και η φωτιά ανήκουν στους θεούς
όχι στους ανθρώπους
Ποτέ πια δε θα σπάσουν οι αλυσίδες που
σφυρηλάτησαν για μας οι θεοί
η φωτιά που ονειρεύτηκα υπήρξε η καταδίκη μου
τις σάρκες μου τις τρώει από τότε ο χρόνος.

Πολενάκης Σταμάτης 

ΧΡΗΣΜΟΣ

       Σκοτεινό θα είναι το αύριο και από το δίχτυ της μοίρας τίποτα δεν ξεφεύγει
        ούτε καν οι Θεοί
        Σας το λέει το χέρι που γράφει αυτό το ποίημα
        σας το λέω εγώ με τα τυφλά μου μάτια
        και η Κασσάνδρα με προφητείες ακατανόητες:
      - δέκα χρόνια πέρασαν από τότε- ας σκορπίσει για πάντα ο άνεμος
        την τέφρα του Αίγισθου και της Κλυταιμνήστρας.

Σταμάτης Πολενάκης

ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΥΡΗΝΑΙΑ

            Θα ήθελες ίσως κι εσύ να φωνάξεις no pasaran αλλά έφθασες όπως πάντα αργά. Ο πόλεμος
         στην Ισπανία έχει τελειώσει οριστικά και τα χρόνια έτσι και αλλιώς πέρασαν - ίσως στην πραγματικότητα
         τίποτε άλλο να μην περνά παρά μόνο τα χρόνια

         Θυμήσου σύντροφε συνεξόριστε ότι κάποτε κοιμηθήκαμε κι εμείς μέσα σε τάφους από άσπιλο χιόνι
         ότι μοιραστήκαμε τα τελευταία υπολείμματα της σούπας, ολομόναχοι στα ξύλινα παραπήγματα.

        Σταμάτης Πολενάκης

Οι ταλαντώσεις του εκκρεμούς

   Μέσα στο σκοτάδι δουλεύοντας επί επτά ημέρες ασταμάτητα
   με αίμα και λάσπη έκτισε ο Θεός τον κόσμο
   ακατανόητες έγιναν από τότε οι ταλαντώσεις του εκκρεμούς
   που προυπήρχε της δημιουργίας, ανοιχτά απόμειναν
   τα μάτια των νεκρών για πάντα και αλίμονο!
   ο επελαύνων χρόνος δεν συγκρατείται πια από κανένα
   ανάχωμα.

Σταμάτης Πολενάκης

Κόλαση

  Μόνον ευτυχισμένους καιρούς ν` αναπολείς
  αναχωρώντας για το μακρύ ταξίδι της θλίψης
  το θαμπό το φως να θυμάσαι που σου έδειχνε
  κάποτε το δρόμο

  Nessun maggior dolore το σκοτεινό που κράτησες
  τριαντάφυλλο της νεότητας

  Εικόνα περαστική της ζωής σε κράτησα όσο μπόρεσα.

Σταμάτης Πολενάκης

Άλογο στη βροχή / Πολενάκης Σταμάτης

Τα χρόνια εκείνα συχνά
επισκεπτόμουν τον άρρωστο
και άπλωνε, θυμάμαι, τα χέρια να μ` αγκαλιάσει
ο δυστυχής αν και πλέον δεν μ` αναγνώριζε
κανέναν δεν αναγνώριζε πλέον ο δυστυχής
μονάχα αφροί έβγαιναν πότε πότε από το στόμα του
και προφητείες και λόγια ακατάληπτα
για το Θεό που κοιμάται
και πρέπει να τον ξυπνήσουμε.
Συχνά για πράγματα περασμένα μιλούσε
για τη Βενετία, το Τορίνο, για βάρκες που έπλεαν
γαλήνια στα ήρεμα νερά κάποιας σκοτεινής
λίμνης, για τα θλιμμένα τριαντάφυλλα
της Λου Σαλομέ και για περιστατικά
της παλιάς του ζωής
που ήθελε αλλά δε μπορούσε να λησμονήσει.
Κυρίως όμως, μιλούσε για ένα γέρικο άλογο
και τότε γέμιζαν τα μάτια του δάκρυα.
Για ένα άλογο μιλούσε που στεκόταν ακίνητο
κάτω από τη βροχή στην πλατεία Κάρλο Αλμπέρτο
σε μιαν άλλη, μακρινή ζωή
που ήθελε αλλά δε μπορούσε να λησμονήσει.
Ακίνητο στεκόταν το άλογο στην πλατεία Κάρλο Αλμπέρτο
και ο μεθυσμένος αμαξάς το χτυπούσε ασταμάτητα.
Κάθε λεπτομέρεια θυμόταν τότε ο δυστυχής
και γέμιζαν τα μάτια του δάκρυα.
Θυμόταν ότι ολόκληρη τη νύχτα έβρεχε
στην πλατεία Κάρλο Αλμπέρτο
εκεί όπου ένας αμαξάς μεθυσμένος
χτύπησε κάποτε μέχρι θανάτου
ένα γέρικο άλογο.
Ολόκληρη τη νύχτα έβρεχε
κι έτριζαν άγρια οι ρόδες της άμαξας
στο υγρό λιθόστρωτο.

Ύμνος και θρήνος για την πόλη της Γάζας / Πολενάκης Σταμάτης

Κύριε, ρίξε πάνω μου την τρέλα
και τη φωτιά που πέφτει από τον ουρανό. Άφησε
να ζήσουν οι θλιμμένες μητέρες των ερειπίων• άφησε
να ζήσουν τα άρρωστα νήπια τα σημαδεμένα
από τα δάκρυα. Στρέψε πάνω μου το τυφλό
μαχαίρι των φονιάδων, Κύριε. Θάνατος πέφτει
από τον ουρανό. Σώσε Κύριε τις θλιμμένες
μητέρες των ερειπίων• σώσε τα άρρωστα παιδιά μας
τα σημαδεμένα από τα δάκρυα. Θάνατος πέφτει
από τον ουρανό. Αφάνισέ με για πάντα Κύριε, στη θέση
εκείνων που πρέπει να υπάρξουν και αύριο. Είμαι εδώ
και ανοίγω το στήθος στη θέση του αθώου Ισαάκ.

Πολενάκης Σταμάτης (βιογραφικό σημείωμα)

 Ο Σταμάτης Λ. Πολενάκης (εγγονός του σιφνιού γελοιογράφου Σταμάτη Πολενάκη και γιος του Λέανδρου Πολενάκη), γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Σπούδασε στο τμήμα Ισπανικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Complutense της Μαδρίτης. Είναι ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Έχει δημοσιεύσει ποιήματα σε λογοτεχνικά περιοδικά ("Το δέντρο", "(δε)κατα", "Ποιητική", "Poetry Review"). Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά από τον Γιάννη Γκούμα και κυρίως από τον Richard Pierce.

Ποιητικές Συλλογές:

·       "Το χέρι του χρόνου" (Ομβρος, 2002),

·       "Τα γαλάζια άλογα του Φραντς Μαρκ" (Οδός Πανός, 2006),

·       "Νοτρ Νταμ" (Οδός Πανός, 2008),

·       "Τα σκαλοπάτια της Οδησσού" (Μικρή Άρκτος, 2012),

·       "Η ένδοξη πέτρα" (Μικρή Άρκτος, 2014).

Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

πηγή: http://www.biblionet.gr/author/44357/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

Το σπασμένο ρολόι του πατέρα μου / Πολενάκης Σταμάτης

Προς τι, αναρωτιέμαι, αυτή η παράξενη
επιμονή
των δεικτών να περιστρέφονται στα
τυφλά μέσα σ' ένα
ρολόι κομματιασμένο από αιώνες, προς
τι και η πεισματική
εμμονή του τεχνίτη στη λεπτομέρεια
(αναρωτιέμαι πάλι) προς τι η επιμονή
του ποιητή να βγάζει
τα μάτια του μες στο σκοτάδι
πασχίζοντας
να ανακατασκευάσει το περίπλοκο
μηχανισμό του ποιήματος
εδώ πληθυσμοί ολόκληροι
ανταλλάσσονται ακριβώς όπως ανταλλάσσονται
δυο πιόνια πάνω σε μια άδεια σκακιέρα.

Δημήτρης Γεωργάς (μικρή αναφορά)

 Ο Δημήτρης Γεωργάς γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα .Σπούδασε και ασχολείται με τον τομέα της φυσικοθεραπείας . Άρχισε να ασχολείται με την ποίηση από νεαρή ηλικία. Περισσότερα για τον ίδιο και την ποίησή του μπορείτε να διαβάσετε στον παρακάτω σύνδεσμο: 

https://blackpoetrygeorgas.wordpress.com/author/wolfalaire/

ΠΡΟΔΟΣΙΑ / Γεωργάς Δημήτριος

Η αλήθεια δεν δαμάστηκε ποτέ ούτε ποτε θα δαμαστεί.

Στον τρούλο της ζωής μου

εκεί όπου ο δαίμονας τρέφεται από την πίστη

και  ο θεός απ΄ τη καμπάνα

Άνθρωπος είναι ο Χριστός, ο χιλιοσταυρωμένος

Πατέρα μου ουρανέ,

στα σύννεφά σου κοίμησέ με

αέρα μου γλυκέ και ράθυμε, νανούρισέ με

βροχή μου, με δάκρυα σκέπασέ με

ελπίδα φύγε μακριά σαν αποδημητικό πουλί.

Χασκαυίζουν οι θολοί άνθρωποι

στην μοναξιά εμέ καταδικάζουν

με αιχμαλωτίζουν στην σιωπή

στο θέατρο τους, μου δίνουν ρόλο παρατηρητή.

Πομφολογούν οι χριστιανοί με το σταυρό στο χέρι

ταπεινοί μα ολόχρυσοι και πρασινοασημένιοι

με τα μεγαλοπρεπή μαντήλια τους

το πρόσωπο μου, που έχει στάξει αίμα απ τις πληγές

μου σκουπίζουν, καρνικατούρες τρομερές που με το νου λογίζουν

Σαν τον ιό θέλω να τους μολύνω

δίχως αντιβιοτικό την συνείδηση τους να απαλύνω

να τους ταξιδέψω εκεί μακριά που ζώ και αναπνέω.

σαπιοκάραβο είναι η ζωή

μα έχω ποίηση γραμμένη στα πανιά μου

Πονάει αυτός ο αέρας χριστιανοί

πονάει το κορμί μου

σε κάθε του ιαχή, θρυμματίζει αργά τα κόκαλά μου

σαν  γέροντα με το τριπόδιον που παιδικά χρόνια αναπολεί

και ταύρο θέλει να καβαλήσει

Μα η αλήθεια δεν δαμάστηκε ποτέ, ούτε ποτέ θα δαμαστεί

Τι είναι η αγκαλιά δίχως μελάνι?

Τι είναι η πένα δίχως χάδι?

Και εγώ σαν τον Ιούδα για 30αργύρια,σε προδίδω

στου Αχέροντα τον ποταμό κάθε φορά σε πνίγω,

κρυφή μου νιότη, εσένα που το βράδυ με ξυπνάς ,που με εφιάλτες με γεμίζεις  σε βυθούς ιδρώτα αγκαλιασμένοι επιπλέουμε.

Στον σταυρό της ψευδαίσθησης, απόψε σταύρωσε με!

Ανίκανος είμαι εγώ για να σε δω κατάματα όμορφή μου, πάθη και θυμός προστατεύουν λυσσαλέα το κορμί μου.

Θεέ μου έλα μια βόλτα μαζί μου και ύστερα βγάλε τα ψάρια από τον ωκεανό που κρύβει η ψυχή μου.