ΑΓΑΠΗ / Ζευγολάτη Αγγελική

 

Πόσο σ’ αγαπώ
ετούτη την ώρα
την άλλη ώρα
την προηγούμενη
και την επόμενη ώρα.
Παίζει μια μπάντα
γλυκιά μπαλάντα
σαν από πάντα.
Μυρίζει πάντα
…Αγιόκλημα…
Και εγώ σ’ αγαπώ
ετούτη την ώρα,
την άλλη ώρα.
Πάντα!

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ / Ζευγολάτη Αγγελική

 

Το όνειρο,
σφυγμικό και αέρινο σκαρί
όπως γκρεμίζεται,
στους καταρράκτες τού φουσκωμένου σου λαιμού,
ναυαγεί
Εκείνος ο κόμπος δεν ήταν αγκυροβόλι; Αλίμονο!
Οι πραγματιστές ομονοούν:
«Πρόκειται περί λάθους»
Το έγκλημα συντελείται
Ρίχνουν ανακριτικούς προβολείς στα μάτια
Οι κόρες διαστέλλονται
Τα ξεπλένουν ένα δάκρυ
Και να το πάλι το όνειρο·
ξεπετιέται
Γυρεύει να συναντηθεί με πλήθος Ασωμάτων

Η ΠΟΙΗΣΗ / Αγγελική Ζευγολάτη

 

Η ποίηση, είναι μέρος του κινούντος ακίνητου
Ως αυθύπαρκτο μέρος τής συμπαντικής εύτακτης κίνησης,
δεν πηγάζει από εμάς, εφόσον είμαστε φθαρτοί
Η ποίηση, είναι άυλη και υπερβατική
Καταγράφεται και διαμοιράζεται με συμπαντική ρύθμιση·
διασφαλίζοντας ροή και τέλος,
σε αιώνια, ανακυκλούμενη τροχιά

ΩΔΙΝΕΣ : Ποιητική Συλλογή (1982) της Αγγελικής Ελευθερίου

 Το πιο πολύ

μες στα βιβλία που εδιάβαζε
και μες στα παραμύθια που μεγάλωνε
της άρεσε ο χρόνος
έτσι γλυκά που επερνούσε
απάνω απ’ τους καιρούς
—θαρρώ πως ήταν η περπατησιά του—
όμως εμένανε
ατέλειωτη μου φάνηκε αυτή η ζωή
θα του ’λεγε
όπως θα βγαίνανε να περπατήσουν
δεν το ’πε
έτσι κι αλλιώς δε θα τον αναγνώριζε
γιατί οι περπατησιές
είχανε γίνει ίδιες των ανθρώπων τώρα

^^

Κι έσερνε η μάνα το παιδί της
να το πάει στο γιατρό
μες στα μεσάνυχτα
και που να το σηκώσει
σαράντα χρόνια βάρος
με τ’ άσπρα του μαλλιά
και το πουκάμισό του ανοιχτό
και εκείνης τα μάγουλα να στάζουν αίμα
αθώα τα γαλανά της μάτια
και στίγματα καφέ στα χέρια της
μες στα μεσάνυχτα
Και έπρεπε οπωσδήποτε να τη σκοτώσεις
ή να την προσκυνήσεις
ήσουνα όμως μακριά
και το ποτήρι το νερό στο προσκεφάλι σου χυμένο
Δεν ήταν όνειρο παραμονές του Πάσχα

...

Και να ‘νaι όλη σου η ζωή
εκείνη η φωτογραφία —όλη κι όλη-
παραμονή του Γάμου σου
κι εκείνη η άλλη
που δεν τραβήχτηκε ποτέ

Τρία (3) ποιήματα του Αγγελή Μαριανού

 

Χόρτα

Σε φωτεινό χωράφι ξάπλωσε
πρόθυμη λύγισε η χλόη
αψίδες οι μνήμες, υγρές ζελατίνες.

Μικρό παιδί καμάρωνε φωλιές
και δήλωνε: «Μηχανικός σπουργιτών».
Χόρτα και λάσπη ο κόσμος.

Εγερτήριο

Κάθε πρωί το εκτελεστικό
ετοιμάζουνε απόσπασμα·
μα μετανιώνουν, πίσω μας γυρίζουν.
Συγκρατούμενοι
δεχόμαστε δολοφονίες νέων
δίχως καθρέπτη και σκοινί
δίχως παράθυρα
δίχως μολύβι και χαρτί.
Συγκρατούμενοι
την εποχή μας δεχόμαστε.

ΤΑ ΜΗΝ

Τα όμορφα Μην περνούν αδιάφορα
με πρόσχαρο το λίκνισμα από μπροστά μας
Και δες, τα χέρια απλώνουν ανοιχτά,
σα σ’ όνειρο δουλεύουν ακούραστα,
αρπάζοντας από ένα Μην για να το βάλουν
τρόπαιο στην κρυσταλλιέρα της φαντασίας.
Τα όμορφα Μην πάσχουν και ίπτανται
ως αιωρούμενες φούσκες περνούν
από χέρι σε χέρι και σπουν αθόρυβα
πάνω στα μούτρα μας.
Τα όμορφα Μην είν’ άπιαστα,
εις μάτην το παλεύουν μιας και δεν ξέρουν
τι πα’ να πει το Μην στην ώρα του.

ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΖΩΗ /Ρεβύθη Αγαθή

 

Είπα να ξεχαστώ,
σε μια αυλή απ’ τα παλιά,
άσπρα γαρύφαλλα του ήλιου,
κόκκινα φύλλα του βοριά

Είπα να θυμηθώ,
ένα παιγνίδι, μια κοπάνα,
τότε που ήμασταν παιδιά,
χώματα, πέτρες και μια μπάλα,
από ρετάλια και πανιά

Παράξενη που είναι η ζωή,
παράξενος κι ο άνθρωπος,
αετός απελπισμένος,
πίνει νερό γονατιστός
στα σύννεφα κρυμμένος

παράξενα κλαίνε τα μωρά,
σαν νιώθουν την ορφάνια
χιλιάδες στόματα κλειστά,
ξεχνούν την περηφάνια

ΓΥΝΑΙΚΑ / Ρεβύθη Αγαθή

 

Ανάμεσα στο φως,
της μελαγχολικής χαραμάδας,
εσύ, προβάλεις πάντα,
ως μυστηριώδης απελπισία
του έρωτα, και ταξιδεύεις στα φτερά
του αιώνιου ανεκπλήρωτου.

Στέκεις πάντα εκεί επιβλητική.
Ξέρεις να έρχεσαι, όταν δεν έρχεσαι,
Ξέρεις να φεύγεις, όταν δεν φεύγεις…

Κρατάς το κλειδί του μυαλού μου,
που γίνεται κόκκινο σαν θύελλα του πάθους.

Εσύ γυναίκα της φωτιάς περπατάς ενίοτε στην
επιφάνεια του νερού για να μην μπορεί
κανείς να σε φιλήσει!

ΚΡΑΔΑΣΜΟΣ /Ρεβύθη Αγαθή

 

Η γλυκιά προσμονή της αυγής,
μοιάζει τζάμι που θέλεις να σπάσεις,
κι όμως άλλες φορές προσπαθείς,
να μην έρθει ποτέ ,
ένα χέρι να σφίξει τη γη,
το κενό να χορτάσεις
Όλα μέσα σου οπλοφορούν,
μα η σφαίρα θυμίζει αγάπη,
την σκανδάλη τραβάς της ζωής,
και ο κρότος λαβώνει θαρρείς,
τον «γνωστό» σου άγνωστο στόχο,
μιας κρυμμένης ψυχής

ΦΟΒΑΜΑΙ / Γιώργος Αλεξανδρής

 

                

Με τη μνήμη κοντή κι ασπούδαστη την αλήθεια,
τρέχουν ασύνετοι οι καιροί και βία η ιστορία.

Εντέλλονται το μέλλον αυτόκλητοι αρχηγοί
κι επίδοξοι προφήτες ομνύουν στην καταστροφή
μ’ επιδρομές στο όνειδος και τη συνενοχή
δύο γενεών που φύγαν και μιας που απορεί.

Και φοβάμαι.Φοβάμαι το άγγελμα το ευοίωνο
το μήνυμα τ’ απόκρυφο σ’ ερμήνευμα προσωπικό.

                                  *

Συνείδηση με επινόηση και σκέψη σε μεταφορά,
η σωτηρία υπόδειξη και η αποδοχή ανάγκη.

Βουλεύεται ωρυόμενο και λειψό το μέγα πλήθος,
οι εύσχημοι, μεσίστιες ατενίζουν τις βεβαιότητές τους
με λογισμό χωρίς υπέρβαση και γνώση δίχως μέθη,
μύχια επίκληση η συμφορά και η ουτοπία μέτρο.

Και φοβάμαι.Φοβάμαι και πάλι να υποπτευθώ
σχήματα ελευθερίας στο περιθώριο και τον πανικό.

                                   *

Η αυθεντία θέσπισμα και η ιδεοληψία ήθος,
η αυταπάτη αθώωση και η ευθύνη πλάνη.

Δικάζεται παράλυτη η εποχή και χειραγωγημένη,
κοστολογείται η ζωή με μηδενισμό κι αποποιήσεις,
θρίαμβος πνεύματος ο θυμός κι ανέστιος ο λόγος
με τη δικαίωση αρετή και τη συνέπεια κρίση.

Και φοβάμαι.Φοβάμαι τη νοσταλγία του εφικτού,
τ’ αργύρωμα της ευπείθειας σε διαδοχή και τάξη.

                             

ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΗ ΚΥΠΡΟΣ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν ταυτότητα.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν εθνικότητα.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν άξιζε να έχουν σπίτι.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν ανήκαν πουθενά.
Δήλωναν όμως Έλληνες στην καταγωγή
Χριστιανοί Ορθόδοξοι στο θρήσκευμα
και για παραπλάνηση μιλούσαν Ελληνικά.
Είχαν ήθη έθιμα χιλιάδων ετών
κι αυτά Ελληνικά ! Μεγάλη σύμπτωση!
Ευτυχώς  των Ούζων το πολιτισμένο γένος
κατ’ άλλους των ιστορικώς Οζόντων
κατάλαβε τη μεγάλη αυτή της ιστορίας την απάτη
κι ένα πρωί έκανε εισβολή
και τους βομβάρδισε
με βόμβες της  φωτιάς και του φωσφόρου.
Τους έδιωξε από τον τόπο τους
τους ξεσπίτωσε τους ξερίζωσε τους αφάνισε.
Με ένα μεγάλο αριθμό αγνοουμένων
έδωσε δουλειά στους αποκωδικοποιητές γενετιστές.
Γκρέμισε τις εκκλησίες τους κι όσες άφησε
τις έκανε αχούρια για τα ζώα
κι έτσι απάλλαξε εμάς τους καλούς ορθόδοξους
από τα μιάσματα αυτά που με εμάς ταυτοποιούνταν
και έδωσε την ευκαιρία
στων τάφων τη φιλανθρωπία
που οι άγιες υπερδυνάμεις της γης την εκπροσωπούν
να ελεήσει αυτά τα άθλια όντα
που οι σύγχρονη ιστορία τα ονομάζει Κύπριους
με τραχανάδες με σκηνές και ιερά μακαρόνια.
Μισός αιώνας έχει περάσει από τότε
κι ακόμα κάποια είναι ζωντανά
και προσπαθούν στα σπίτια τους να επιστρέψουν
μα οι φύλακες της εισβολής των Ούζων
κατ’ άλλους των ιστορικώς Οζόντων έχουν γνώση.
Και ζητάνε και ότι έχει απομείνει να το πάρουν.
Έτσι εμείς οι Έλληνες
μπορούμε πλέον να κοιμόμαστε ήσυχοι.
Τουλάχιστον αν κάτι δεν πάει καλά
μέχρι να’ρθουν στο Σχηματάρι έχουμε χρόνο.
Τουλάχιστον αυτό μας λένε
οι έγκριτοι οι στρατιωτικοί αναλυτές μας
κι οι Πατριώτες του ψήφο λογικού πολέμου
και του ανίκητου  χρηματιστηριακού εξοπλισμού.
 
                                                              Β.Α.
 

ΟΡΓΙΖΟΜΑΙ / Γιώργος Αλεξανδρής

Έρχονται στιγμές,
που χωρίς προσχήματα και υπεκφυγές,
χωρίς αναστολές και δικαιολογίες αντιφατικές,
ξεπερνώ τις αυταπάτες μου, τις πλάνες μου
τις ωραιοποιημένες περιπλανήσεις μου
και φεύγω πέρ’ απ’ τα χαλκευμένα όρια
της μικρής και λαφυραγωγημένης ελευθερίας μου.
Και οργίζομαι.
Οργίζομαι με τους κάποιους,τους δήθεν,
τους άλλους με τις περισπούδαστες περγαμηνές,
τις κοινωνικές ευαισθησίες και τις ηθικές αξίες,
μ’ αυτούς που δικαιούνται να ερμηνεύουν,
να μεθοδεύουν και ν’ αποφασίζουν,
μ’ αυτούς που υποχρεούνται ν’ ανησυχούν,
να συντρέχουν και να καθοδηγούν.
Μ’ αυτούς που από θέση και σχήμα,
αργυραμοιβοί της υποκρισίας και τέκτονες της απάτης,
προδιαγράφουν συμπεριφορές και στόχους,
καλώντας με να δανειστώ  αυτά που μου πήραν,
και να μοιραστώ αυτά που δεν έχουν.
Οργίζομαι στο αγλάισμα της χαμέρπειας,
στη θρασύτητα  της μικροπρέπειας,
στη διαβολή και τη διαπόμπευση
της αρετής και του σεβασμού.
Οργίζομαι όταν καπηλεύονται την αξιοπρέπειά μου,
όταν φανερά με ταπεινώνουν ως υπάκουο
και ύπουλα με συνθλίβουν ως υπήκοο,
και προστατευτικά  με χαρακτηρίζουν
προσαρμόσιμο εν αφθονία είδος.
Οργίζομαι στην περηφάνια και την πρόκληση
του ρηχού στοχασμού τους
και την αμετροέπεια των λόγων τους,
στην προβολή και την αθώωση
της απαξίωσης και της αποχαύνωσης,
της αδιαφορίας και της αποστασιοποίησης.
Οργίζομαι στη λαθροχειρία της ζωής μου.
Που με γαλούχησαν στη σύνεση της σιωπής,
που με καθήλωσαν αδρανή  και αδηφάγο
σε μαυλιστικούς ήχους και συντεταγμένες  εικόνες,
που με αναγόρευσαν ειδήμονα
και αυτόφωτο αστέρα με βαυκαλίζουν.
Οργίζομαι που με κηρύγματα κατηγορητήρια,
με φανατισμούς και θρησκοληψίες,
με υστερίες και δοκησίσοφες  αναφορές
με καλούν ως ταγοί και προφήτες
στης σωτηρομανίας τους τις εμμονές.
Οργίζομαι για τη χειραγώγηση της ζωής μου.
Που με ανάγκασαν να μαθητεύσω
στα σκοταδιστικά θρανία τους,
να αυτομολήσω στις ιδεολογίες τους,
που με αποπροσανατόλισαν με τις ιδεοληψίες τους
που με κολάκεψαν και με απογύμνωσαν
από αντιστάσεις και ενοχές.
Μα πιο πολύ οργίζομαι που ανακάλυψα
στην άκρη του μυαλού μου,
πως η ευπείθεια μπορεί και να με βολεύει,
πως μπορεί και να μ’ αρέσουν
τα φανερά είδωλα και τα κρυφά όνειρα,
και επινοώντας ένα ισχυρό άλλοθι,
δε διακρίνω καμιά ανίερη συμμαχία,
κανενός είδους σκοπιμότητα και βία,
πως δεν εξυφαίνεται καμιά συνωμοσία
και βουλιάζω στην  παραίτηση και την απραξία.

                               Γιώργος Αλεξανδρής