[Να βάλεις ένα σκοπό] / Φεκάτης Α. Απόστολος

Να βάλεις ένα σκοπό, ένα προορισμό..
Να έρχεσαι πότε- πότε στη ζωή μου..
εγώ 
εδώ θα είμαι 
εδώ θα με βρίσκεις 
στη συνηθισμένη θέση, θα υπάρχω ....
Έτσι κι αλλιώς δεν έπαψα να σ' αγαπώ...
Δεν γράφω γράμματα πια...
Ούτε προσμένω.....
Αγναντεύω.......
Σαν Φθινόπωρο φυλλοροώ......
στο γέρμα του ταξιδιού....

[Ο φόβος έχει ανάγκη ]

Ο φόβος έχει ανάγκη 
από ένα αγέρα δυνατό 
να πάψει να υφίσταται 
να παρασύρει τα παραμύθια 
όταν τα λέει στο θόρυβο της θάλασσας, στη σιωπή του χειμώνα. 
Είναι που οι περαστικοί
γελούν με τα λόγια του.
Όμως για να βγει η αλήθεια,
στο φώς
πρέπει ο φόβος, όμορφα να ξεχειμωνιάσει
από τα κρύα μάτια σου.....
Και μην τον αφήσεις να μεγαλώσει
στην παγίδα του...

[Άσε τη ζωή που κάνεις...] / Ιστικόπουλος Γαβρίλης

Άσε τη ζωή που κάνεις...
και ψάξε τη ζωή που χάνεις.

Ναι, άλλαξε, ψάξε, πιο βαθιά σκάψε.
Ξεπέρασε τα όρια σου.
Κάθε φορά που το καταφέρνεις,
ένας νέος ολόλαμπρος ουρανός
κι ο μικρός μέσα σου θεός
δεν χορταίνουν να σε καμαρώνουν
και να σε χειροκροτούν!

Φωλιά / Στρατή Σωφρονίου Ελένη,

Έχτισα μια μικρή φωλιά με δυο καθάρια χέρια
νερό από το δάκρυ μου, χώμα απ΄ τον ουρανό
την κατοικώ όταν ποθώ για να βρεθώ στ’ αστέρια
και να θωρώ από ψηλά, της γης μου το κενό.

Σε μια γωνιά της φύτεψα την πιο κρυφή μου πάλη
σ’ άλλη γωνιά της σκόρπισα, μύρο από φιλιά
στη μέση εζωγράφισα, μιαν ανοιχτή αγκάλη
να με γυρεύει την αυγή και την υγρή νυχτιά.

Έχτισα μια μικρή φωλιά με των στιγμών τα φύλλα
μικρό γαλάζιο μυστικό, σε γκριζωπό καιρό
γύρω τριγύρω την κρατούν βαθιάς αγάπης ξύλα
μην την αρπάξει ο άνεμος και το θολό νερό.

Σε τούτη τη μικρή φωλιά κοιμούνται οι αλήθειες
και τις ξυπνώ και τις θωρώ λίγο πριν κοιμηθώ
κι απ’ τον καθρέφτη του καιρού χρυσές πετιούνται σπίθες
σαν έξω από το ψέμα μου, ολόγυμνη σταθώ.

Σαν με θωρείς να ντύνομαι της ροδαυγής τις στάλες
ξέρε το πως οι νύχτες μου ήπιανε άσπρο φως
σ’ εκείνης της μικρής φωλιάς τις ανοιχτές αγκάλες
έγινε η μοναξιά λυγμός και άγιος λυτρωμός.

Ελένη Σωφρονίου Στρατή

Άρωμα ηττημένης μάγισσας / Κουμουλή Δάφνη

Δεν ακούω αγάπη
και πώς να πολεμήσω τον εχθρό.
Σαν κλείνουν τα βλέφαρα κι ονειρεύονται,
δεν ακούω αγάπη...
Μπορώ να διασχίσω δυο και τρεις κολάσεις
για μιαν αιτία ουρανού,
μη με κυνηγάς λοιπόν με το κενό.
Με τα αφηρημένα ποιητικά μου
ζωγραφίζω ανθρώπους,
όμως αγάπη δεν ακούω,
μόνο τη σκοτεινιά που πέφτει απ' τις βεράντες των ματιών,
με τη σκέψη πως είναι μόνο εφιάλτης
και θα ξυπνήσω.
Δεν έχω άλλη ιστορία να πω,
παρά μόνο πως,
σαν το φεγγάρι έκρυψε τ’άστρα,
η καρδιά μου πήρε ένα σάλτο
κι ύστερα έπεσε σαν βαρίδι μες στα παπούτσια μου,
ηττημένη μάγισσα τ’απόβραδο
που δεν άκουσε αγάπη…

ΠΑΣΧΕΙΝ / ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΙΝΟΣ

Τού Λόγου Άπείθειες τά Πάθη μου
Πύρινος ποταμός ή Όρμή ξεχύνεται
Παρόν τό Κακό, Άλογη συστολή τής Λύπης...
Γιά τό προσδοκόμενο Δεινό ό Φόβος
Μέ αίμα ψύχει κι’ ή έκκλιση τόν νούν
Τ’άστρα γκρεμίζει καί τούς οίωνούς
Τών Μαγώγ καί τής Όνειροκρίτου Δάφνης
Θυμέ ή Όρεξη τό έθος μου έξάπτει
Αίθων, Φλογεύς, Κόναβος, Φόβος
Τήν Εύφροσύνη προκαλούν στής Λήθης
Τούς δομούς τήν Θλίψη νά Νεκρώσει
Ή Ήδονή μέ έπαρση δόλια τώρα μειδιά
γιά την έξαπάτηση του θύματος καυχάται.
_________________________________

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ / Σίνος Χρήστος

Ροή τού Χρόνου, Είκώνα τού Αίώνιου

Ή Στυγερή μεταβολή τήν Τηθύν

Δημιουργικά γονιμοποιεί καί ή Τέχνη

Τόν Θάνατο πού τή φθορά άντιμάχεται

Μέ Ζήλο ή Βία τήν Ίσχύ προικίζει

Ποθητή ή Νίκη τήν Είρήνη ματώνει

Άπτ-ερως ή άπόληξη, κενά τά αίσθήματα

Μέ τού Άρη τ’ άθάνατα άλογα

Τήν Άφροδίτη μέ Έρωτα φοβερίζει

Στού θνητού Έλέου κι’ άδελφού το Τέμενος

Μέ φλόγες πύρινες, φόβους καί κόναβους

Τήν παρθένα ύλαία όψη τρομοκρατεί

Μέ ψόφους άρρυθμους τόν νούν βουβαίνει

Ό Φόβος τών Έρώντων καί Δείμος

Τά Ήδονικά άπότοκα προστατεύει

Ένυάλιος διαδικασία καί δή Άρμονική

Τό πύρ ένσαρκώνει σέ θαύμα φωτός

Ό Λόγος τώρα στό είδος έξομολογείται

Την Μοιραία τού Άπόλλωνα άθέτηση

Πού ή Άχίλλειος πτέρνα πάντα θα μαρτυρεί

Κώστας Μουρίκης (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Κώστας Μουρίκης γεννήθηκε στη Λιβαδειά το 1895 και απεβίωσε το 1976.  Σπούδασε ιατρική και εργάστηκε ως γιατρός. Χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Κώστας Γραικός. Διατέλεσε επί πολλά χρόνια  

πρόεδρος του Συλλόγου Ιατρών Λογοτεχνών και Διευθυντής του περιοδικού «Κασταλία».

Το 1965 βραβεύτηκε στο διαγωνισμός της Πανελληνίου Επιτροπής Αυτοδιαθέσεως Κύπρου για το ποίημα του "Όλοι εμπρός".

Ποιητικές συλλογές:

• Φτωχολούλουδα (1914 - η πρώτη του ποιητική συλλογή)
• Αποφράδες (1945 )
• Στον ίσκιο του Ονείρου (1960 - μεταφράστηκε στα Γαλλικά)
• Ηλιόγερμα (1965)
• Δροσοσταλίδες (1965)
• Μισεμού Ώρες (βραβεύτηκε το 1967 στο Φιλαδέλφειο διαγωνισμό)
• Υποθήκες (1967)
• Χειμωνανθοί (1968)
• Τελευταίες αναλαμπές (1970)
• Τερματίζοντας (1971)

πηγή: http://viotikoskosmos.wikidot.com/mourikis-kostas

ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ ΚΙ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ / Αλεξανδρής Γεώργιος

Όταν έρχονται ημέρες  χωρίς προβληματισμούς και ανησυχίες,

μέρες πιστής αντιγραφής, χωρίς αμφισβητήσεις και φοβίες,

οι νύχτες φεύγουν χωρίς σχεδιασμούς και επινοήσεις,

νύχτες μικρής απόστασης, χωρίς στασιασμούς και αποδράσεις.

Όταν στους δρόμους συναλλάσονται ο συμβιβασμός και η σιωπή,

δρόμοι στενάχωροι, που αδειάζουν σε μια αβασάνιστη επιστροφή,

πίσω απ΄τις πόρτες ζυγιάζονται ο εφησυχασμός και η μικροθυμία,

πόρτες ερμητικά κλειστές, στην εύτακτη και παιδευμένη αυτοφοβία.

Όταν αδιάτακτοι ειδήμονες εκποιούν γενιές και ιστορία,

ειδήμονες, επίσκοποι των καιρών και μπροστάρηδες με προσωπεία,

δικάζονται οι αιρέσεις του στοχασμού και της προφητείας,

αιρέσεις, ως σύμβολο αναχρονισμού και αρνήσεις ευνομίας.

Όταν συντεταγμένα πλήθη σε συνθήματα εκποιούν τη μοναξιά τους,

πλήθη ετερόκλητης σύστασης και ευκαιριακής ομογνωμίας,

μεθοδεύονται υπαρξιακές αλλοτριώσεις και εύβουλες ψευδαισθήσεις,

αλλοτριώσεις, ως χρίσμα καταξίωσης και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Όταν στερεύει η ζωή από όνειρα, πεποιθήσεις και ουτοπίες,

ζωή που χαλκεύεται στο δείλιασμα την απόγνωση και τις παραιτήσεις,

πώς να θεριέψει η μνήμη ένοχη οργή και παρηγορήτρα,

μνήμη αυριανή, χωρίς εμμονές, ευαισθησίες και αποζητήσεις.

Τέσσερα (4) ποιήματα του Χάρη Καβαφάκη

https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Neaskepsi/413/3.html

Ημερολόγιο ήχων: Ποιητική Συλλογή της Ιουλίας Τολιά από τις εκδόσεις Στοχαστής /2014

Το παρελθόν μου όλο
έχει εκπέσει σ' έναν ήχο.
Τον νιώθω
σαν μουσική υπόκρουση
σε μια ανύπαρκτη αφήγηση.
Λες και υπήρξα θεατής
ενός θεατρικού έργου.
Πέφτει η αυλαία
και δεν θυμάμαι τίποτα.
Προσπαθώ να αφηγηθώ το έργο
και καταλήγω να περιγράφω την κουρτίνα.
Ή τη μητέρα
καθώς παραμερίζει την κουρτίνα
και κοιτάζει τη νύχτα.


**

Μια βλάβη της οράσεώς μου
κατέλιπε στα μάτια μου
ένα μόνιμο απείκασμα:
εκείνο του πρώτου μου τοπίου.
Έκτοτε
προσπερνούσα τα επόμενα τοπία·
σε χρόνο ελάχιστο ξεθώριαζαν.
Το πρώτο απείκασμα παρέμενε·
σαν εμμονή αρρωστημένη
ενάντια στην αναπότρεπτη φθορά.
Σαν νοσηρή ροπή προς την ακινησία.

Ιουλία Τολιά (μικρή αναφορά)

Η Ιουλία Τολιά γεννήθηκε στο Μενίδι Αιτωλοακαρνανίας. Σπούδασε χημικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. 

Ποιητικές συλλογές 

• Κι ενώ οι ωρολογοποιοί μάς κοροϊδεύουν..., 
• Μονότροπα σχεδόν..., 
• Κάτοπτρα χρόνου, 
• Οι περιπέτειες ενός τυφλού
• Ημερολόγιο ήχων. 
• Στου παρελθόντος την αντήχηση

Δύο (2) ποιήματα της Ιουλίας Τολιά

1. 

Ο αιφνιδιασμός
τον είχε πλήξει κατ' επανάληψιν στο παρελθόν.
Ο έξωθεν αιφνιδιασμός.
Τώρα
συνωμοτεί ο ίδιος κατά του εαυτού του.
Τώρα
είναι αυτός που οργανώνει τον αιφνιδιασμό.
Έσωθεν...

2. 

Εκείνο το τσακισμένο αλεξιβρόχιο
ήταν προέκταση του χεριού του.
Και το πρόσωπό του ισοπεδωμένο
από μιαν αφύσικη ηρεμία,
σαν τοπίο σαρωμένο από τη θύελλα
– μετά τη θύελλα.

Στου παρελθόντος την αντήχηση / Ιουλία Τολιά από τις εκδόσεις Στοχαστής

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ / ΠΟΙΗΣΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Ιουλία Τολιά

ΤΙΤΛΟΣ: Στου παρελθόντος την αντήχηση

ISBN 978-960-303-252-6, ΣΕΛΙΔΕΣ: 48, ΤΙΜΗ: 8 Ευρώ

Έκανε έναν απολογισμό της ζωής του./Στον ένα

δίσκο του ζυγού,/ακούμπησε του παρελθόντος

τα απτά συμβάντα./Στον άλλο,/αφηρημένα

απογεύματα/ενός αφηρημένου βίου./Και

παραδόξως,/υπήρξε εμφανής η κλίση προς

αυτόν.

Το παρελθόν μου,/αντικατοπτρισμός./ Ίσως και

να το έζησα./ Ίσως μόνο να το

φαντάστηκα./Πιθανόν να το

οικειοποιήθηκα,/παρασυρμένη από τη

μαγεία/ενός δεινού αφηγητή.

Η Ιουλία Τολιά κλωθογυρίζει επίμονα στα αγαπημένα της ποιητικά μονοπάτια σε μία

σχέση ευγενικής συγγένειας με το δικό της ποιητικό παρλθόν. Ψηλαφεί τον έσω

κόσμο, σκιαγραφεί τον έξω, ανατρέχει στο παρελθόν για να πάρει τις απαντήσεις στο

παρόν, παραμένει καχύποπτη στο μέλλον.

Και στη νέα της συλλογή, Στου Παρελθόντος την Αντήχηση, ο κυρίαρχος ήχος είναι οι

εκκωφαντικές σιωπές, οι παύσεις ενός λόγου εσωστρεφούς, οι αθόρυβες υπαινικτικές

εξομολογήσεις του αφηρημένου αφηγητή των στίχων της. Η ποίησή της μοιάζει με

ελεύθερη κατάδυση σε ένα σύμπαν σκοτεινό, όπου το φως έχει έναν ρόλο επικίνδυνα

αποκαλυπτικό: «Παρόλο που δεν υπήρξα αλιέας κοραλλιών,/ έχω την εμπειρία του βυθού

και του ερέβους./ Την εμπειρία του κινδύνου της κατάδυσης. /Και έλκομαι από το φως. /Το

δυνατό το φως. /Πράγμα εξίσου επικίνδυνο.»

Χαρούλα Ηλία-Φράγκου (μικρή αναφορά)

Η Χαρούλα Ηλία-Φράγκου γεννήθηκε και κατοικεί μόνιμα στο Βόλο, όπου και σταδιοδρόμησε ως υπάλληλος του Ο.Τ.Ε.
Έχει γράψει εννέα ποιητικές συλλογές και μία για παιδιά. Παράλληλα με την ποίηση ασχολείται με την πεζογραφία. Διήγημα, δοκίμιο. 


περισσότερα για το έργο της: http://www.charoulafragkou.gr/

....Οπώρα..... Χαρούλα Φράγκου

.
Γοργά που έφυγε το καλοκαίρι....
Τα χρυσαφένια πρωϊνά
στρώσαν κρεβάτια από σταφύλια 
να κοιμηθούν
Έβρεξε στάχτη ο ουρανός
κι' από τα μάτια σταγόνες δάκρυ
γέμισαν τα ρυάκια παράπονο.
Σχιζόφτερα πουλιά νότες πεντάγραμμου
χορεύουν κι' επιμελούνται ταξίδια.
Είναι ωραία η μυρουδιά του αέρα.
Το αλέτρι οργώνοντας ξεθάφτει
την καλοσύνη
κι' ένα σπορί περαστικό
βολικά θρονιάζεται στην καρπερή γη
με την ελπίδα του θερισμού.
.
Ξανθές πορτοκαλιές λικνίζουν τους κόρφους
και ξεκουμπώνουν τις χυμώδες οπώρες
στο ιλαρό κάλεσμα του Οκτώβρη
.
Στην κοντινή καφετέρια πλάι στο κύμα
διαβάζεις ανορθογράφως
"κλειστόν ή τέλος εποχής"
Ανάμεσα στις ξεχασμένες καρέκλες
κάποια όνειρα ακροβατούν
στον απελθόντα χρόνο
υποσχόμενα μελλούμενους έρωτες.....
.
. από την ποιητική συλλογή
".....Κατά δύναμιν" εκδόσεις δωδώνη

Λυκαυγές... / Χαρούλα Φράγκου

.
Η αμφίρροπη ώρα
ανάμεσα στη νύχτα και την αυγή
Τότε που γέρνει η παλάντζα
στα πεπραγμένα κι' αυτά
που πρόκειται να συμβούν
(ή αυτά που θέλεις να συμβούν)
Κι' εσύ...γυρίζεις τις σελίδες
της αγρύπνιας
στο όνειρο που ξέχασε
να σε κοιμίσει
ή σε κρατά στη νάρκη
της απραξίας αιώνες.
Στο μεταίχμιο της αμφισβήτησης
πριν αλέκτωρ λαλήσει
τις σοφές νυσταγμένες αρνήσεις
στα ερωτηματικά σου
που φορούν το κοκτέϊλ του ένδυμα
λερωμένο από βραδυνές ατασθαλίες...
.
Εχέμυθη χαραμάδα αυτογνωσίας
πριν το ρολόϊ χτυπήσει
τις καθαρές γραμμές της μέρας...
.

από την ποιητική συλλογή "Μελίρρυτοι λόγοι"

....Παράπονο..... '

Λίγα θαρρώ τα δώρα
που σου έδωσα
Εγώ διπλά και τρίδιπλα
τα πήρα....
Χάμω κυλήσαν απ΄τα χέρια μου
και ανάμεσά τους
την καρδιά σου ηύρα !
Μου χαμογέλασε όλο παράπονο
και πάγωσε στα χείλη μου
τη λέξη......
Το "σ' αγαπώ" που σου χρωστούσα
βιάστηκε το δάκρυ των
ματιών μου να φιλέψει....

......Όνειρο στο κύμα....... / Χαρούλα Φράγκου

Κέρασα τις μέρες μας ήλιο
και τα φιλιά μας δροσινές νύχτες...
Με συνεπήρε τ' όνειρο στη σκέψη σου
και πετώντας τ' άσπρα μου ρούχα,
αγκάλιασα το γλυκοθώρητο κορμί σου...

Όνειρο στο κύμα....

Και μοίρασα στους κάβους τα χαμόγελα
με της καρδιάς τα χίλια πρωϊνά...

Άκουσε το τραγούδι μου
Άκουσε το τραγούδι μου..

Μάτια της θάλασσας
και σώπασε η αγάπη
απ' την Αγάπη μου....
Και τα κοχύλια πήραν
.............τη φωνή μου

Και η φωνή σου στο καλοκαίρι
γλυκοκοίμημα στην άμμο
Έρωτας άμμος κι' έρωτας
Σάλπαρε ο πόθος μας
στου ονείρου τα φτερά.........

.

.

 (από την ποιητική συλλογή Μελίρρυτοι Λόγοι)

Ἡ Ντουλάπα μὲ τὰ Σφάγια / larry Cool

Ἕνα πρωὶ βγαίνω ἀπ’ τὸ δωμάτιό μου,
καὶ δὲν μὲ ἀναγνωρίζει κανεὶς
Ἡ μητέρα μου,
ὁ πατέρας, ἡ ἀδελφή μου,
μὲ κοιτάζουν μὲ ἀπορία
Ῥωτοῦν «ποιὸς εἶστε κύριε!»

Ἔντρομος ἀντιλαμβάνομαι τὸ λάθος
Κλειδώνομαι στὸ δωμάτιό μου,
ἀνοίγω τὴ ντουλάπα,
κι ἀντικρύζω σὰν σφάγια σὲ κρεοπωλεῖο,
κρεάτινα κοστούμια κρεμασμένα
Παίρνω φορῶ τὸ τετριμμένο μου σαρκίο,
τακτοποιῶ ἐντόσθια, μυελό,
γίνομαι πάλι ‘Λάρρυ.’

Ὅμως πέρα ἀπὸ σάρκες καὶ σκέψεις,
τί εἶναι ‘αὐτὸ’ ποὺ ντύνεται μὲ σκέψεις καὶ σάρκες;

[Καιρός του κρύου] ~Στέλλα Βρακά~

Καιρός του κρύου
καιρός της ζέστης.
Αποδέξου τις εποχές.
Αποδέξου το παρελθόν σου
τα λάθη και την άγνοιά σου.

Στην βαθιά κατανόηση
όλων των πλασμάτων στη γη
άξιος γίνεσαι της Ευαισθησίας
αυτής της βασίλισσας
που όλα τα κατανοεί, τίποτα δεν κρίνει
όλα τα αποδέχεται
και σε ευδαιμονεί, στην ειρήνη.

Έξω απ' τα δεσμά του κόσμου
συντελείται η μεταμόρφωση της καρδιάς.
Λαμβάνει την θεία ευλογία
και χαίρεται πάντα γιατί δεν παλεύει
και δεν σκορπίζεται...!!

"Με Το Μαχαίρι Στο Κόκαλο" Η καινούργια ποιητική συλλογή του Κώστα Κωνσατντινίδη

περισσότερα πατώντας επί του συνδέσμου:

https://www.facebook.com/kostas.konstantinidis.9404?fref=gs&dti=204975243452272&hc_location=group_dialog

Αφειδώς

Πρόσφερε απλόχερα σε όλους ανεξαιρέτως ακόμα και σ'όσων:

Δε θα άγουν σε ορθό απαύγασμα τα κίνητρα
Μα σε μια λάμψη σύντομη
άμιλλας απευκταίας
Σ' εκείνους που σ' αγάπησαν
υπό προϋποθέσεις
Έχοντας μόνο κατά νου
μειλίχιες προσκτήσεις
Σε όσους υπαινίχτηκαν
τη μεταποίηση σου
Και στην πορεία φάνηκε
να υφέρπει η νομή τους
Σε εκείνον τον πολύξερο
τον άρτια μορφωμένο
-τον της αλήθειας παρασάγγας νοτισμένο-
Της σκωπτικής επίρρωσης
άπαυτα διψασμένο
Δώσε του πόνου και καημού
γνώση και νουθεσία
Διττής και όχι περριτής
μ' ωφέλειας προσδοκία.

ΤΡΟΒΑΔΟΥΡΟΙ / Πορφυρίου Αριάδνη

Διλήμματα αντικατοπτρισμών
Τυλίγουν τα σώμα
Καθρέφτες αμείλικτοι
Του χρόνου.
Αδιέξοδη και πάλι τούτη η ροή.
Σμάρι ψιθύρων
Κάποτε λουσμένων με φως.
Γερνάει η αιωνιότητα άραγε;
Ως κι αυτή απόκαμε στις μέρες μας.
Κάποτε είχαμε στα μάτια τον ήλιο
Τα μάτια των εραστών ήταν ήλιοι.
Χωρίς ντροπή αντικρύζαμε το φως.
Πού πήγαν τα χρώματα;
Βουβές φαιές σιωπές
Τροβαδούροι στο φάσμα του Σύμπαντος.
Απόψε θα μετρήσω τ‘ άστρα
Μπορεί να είναι και σωστά.

Το ξέφτι : Ποιητική συλλογή έτους 2007 / Παλούκας Αργύρης

Το κόλπο

Κατακαλόκαιρο, μπερδεύοντας τον καιρό
τρίβοντας τα χέρια μας πάνω στις εξατμίσεις
των αυτοκινήτων τάχα για να ζεσταθούμε

Λιοσίων

Για το πού πάτησαν τα πόδια σου
δεν προλαβαίνω να αναρωτηθώ.
Ο δρόμος μόνο ξέρει την αλήθεια.
Κι ο δρόμος δεν μιλάει.

Χωρίς θαύματα

Ό,τι ο δυνατός αέρας είναι για τα δέντρα
είναι για εμάς ο φόβος,
μας σπρώχνει να ριζώσουμε.
Τέτοια λέμε μέσα στο πηγάδι.
Απάνω βολεύουν τις πληγές όπως-όπως
και ζούνε μια ήσυχη ζωή
χωρίς θαύματα

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΠΡΟΑΥΛΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟΥ / Παλούκας Αργύρης

Πρώτα είναι κόκκινα μάγουλα, φωνές,
ιδρώτας. Μετά κίτρινα φύλλα
που παραδέρνουν πάνω στο τσιμέντο.
Η ψυχή μας, αυτό που λέμε με τον εαυτό μας
πίσω από τα μάτια, βλέπει φωτισμένα σπίτια
και γρίλιες που κατεβαίνουν. Οι γρίλιες που κατεβαίνουν
είναι η μεγαλύτερη προδοσία των ανθρώπων.

Αργύρης Παλούκας (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Αργύρης Παλούκας γεννήθηκε το 1975 στην Ερμιόνη της Αργολίδας. Σπούδασε θεατρολογία. Από το 1994 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Κείμενά του -ποιήματα και μελέτες- έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά, έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες κι έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά. Το 1997 συμμετείχε στη συλλογική έκδοση της θεατρικής εταιρίας "Πράξη", "16 Νέοι Έλληνες Ποιητές".

(2011)	Θέλω το σώμα μου πίσω, Μεταίχμιο
(2009)	Το αλάτι πίσω από τ' αυτί, Κέδρος
(2007)	Το ξέφτι, Μανδραγόρας

Μεταμορφώσεις: Ποιητική Συλλογή του Παναγιώτη Ξανθόπουλου εκδοθείσα το έτος 2006 από τις εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Σαν πετρωμένος σκύλος ίσταμαι
φρουρός του τίποτα καρτερώντας τη στιγμή
που θα λυθούν τα μάγια
όταν ο τελευταίος ένοικος
έχει εξέλθει οριστικά
για να κινήσω λυσσασμένα
για την απέραντη στέπα
Σαν πετρωμένος σκύλος ίσταμαι
Πασχίζοντας μια λέξη
να ουρλιάξω
δυο φορές
« Φύγετε!» « Φύγετε! »
Γατί δεν ξέρω
ποιον πιο πολύ αγάπησα
Εσάς

Παναγιώτης Ξανθόπουλος (μικρή αναφορά)

Ο Παναγιώτης Ξανθόπουλος γεννήθηκε το 1951 στην Πετρούσα Δράμας.

Είναι πτυχιούχος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ), του “OPEN University” και του Πάντειου Πανεπιστήμιου.

Εργάστηκε για πολλά χρόνια στην Τράπεζα της Ελλάδος.

Εκτός από την ποίηση ασχολείται και με τις μεταφράσεις

Έργα του:

Μεταμορφώσεις / 2006

Μέσ΄ από τις θάλασσες : Παρουσίαση του βιβλίου της Στέλλας Ρωτού

Σελαβής Σωτήρης (βιογραφικό)

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Είναι απόφοιτος της Σχολής Τοπογράφων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.  Ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό ‘Ποίηση’ (τεύχη 15, 19 & 23), ενώ το καλοκαίρι του 2003 εκδόθηκε η πρώτη του αυτοτελής ποιητική συλ¬λογή (‘Bleuballet’, εκδόσεις Νεφέλη). Ποίημά του απέσπασε το 2004 την πρώτη θέση μεταξύ των ελληνικών συμμετοχών σε πρόγραμμα των British Council και Klandestini. Ασχολείται παράλληλα με τη ζωγραφική.Έργα του: 

(2013)	Κασετίνα, Περισπωμένη
(2006)	Μην αγαπάς, κοιμήσου, Νεφέλη
(2003)	Bleuballet, Νεφέλη Άλλα ποιήματα  https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/poiisi/19/10.html

https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/poiisi/15/8.html

 

Απολογία / Σελαβής Σωτήρης

Πάει καιρός που τέλειωσαν οι πόλεμοι
κι ας μην τελειώνουν. Πάει καιρός
που έφυγαν να κλέψουν άλλα σπίτια
αφήνοντας το δικό μας ανοικτό
ζωή που χρωστά στο πεπρωμένο.
Πάει καιρός που γύρισαν και οι τελευταίοι
λαθρεπιβάτες άγονης πληγής
στο λασπωμένο δειλινό μιας αυταπάτης.
Πάει καιρός που τέλειωσαν οι πόνοι
κι ας μην τελειώνουν. Πάει καιρός
κι αίμα δεν μάθαμε τι πάει να πει.

Παίξαμε κι εμείς και πέσαμε
καθένας κυνηγώντας κι ένα φως
μα δεν χτυπήσαμε˙ με δανεικό κερί
ποια προσευχή ν' ανάψεις;
Μεταλαβαίνοντας ένδοξα νεκροί
οι ψυχωμένοι πότες του καημού
μεθούσαν τη σκιά διδάσκοντας τον ήλιο.
Και πόνος δεν μάθαμε τι πάει να πει.

Παίξαμε κι εμείς, ναυλώσαμε
υπερωκεάνια από χαρτί
μα δεν βουλιάξαμε˙ οι γέροι ναυτικοί
οργωμένοι απ' τον αφρό
με μάτια σάπια απ' τον καιρό
στις ενοχές μας έριξαν άγκυρα˙
και τρίζοντας το σώμα τους γελούσαν.
Ναυάγιο δεν μάθαμε τι πάει να πει.

Παίξαμε κι εμείς και κλάψαμε
γράφοντας κήπους στα κορίτσια
μα δεν ανθίσαμε˙ οι παλιοί κατακτητές
κατά μέτωπο στον ήλιο εραστές
δεινοί κολυμβητές ονείρων
σκίζοντας τον ουρανό σαν φόρεμα
έβρεξαν πάνω μας τα πάθη.
Κι έρωτας δεν μάθαμε τι πάει να πει.

Πάει καιρός που τέλειωσαν οι έρωτες
κι ας μην τελειώνουν. Πάει καιρός
κι έσχατος έρωτας ήταν ο θάνατος˙
με μια σφαίρα από τη μνήμη
από το Αουσβιτς που δεν ζήσαμε.
Γιατί στη γη που μεγαλώσαμε
δεν προλαβαίναμε το δάκρυ.
Χρωστώντας τη ζωή απ' ό,τι ζήσανε
όνειρα ψιλικατζίδικα μετράμε
πόσα-τόσα και πατσίζοντας γερνάμε
νωθροί σαν τα χαράματα
στα βρόμικα σοκάκια.

Εξω από τον πόνο, την ιδέα, την ψυχή
στο ορφανό περίσσευμα του κόσμου
υποχωρούμε, ανάμεσα τρεκλίζοντας
σ' άσους και μηδενικά, κοιτώντας
με διάπλατες οθόνες το κενό
ζητώντας διά παντός ν' αποσυρθούμε
στη φρεναπάτη μιας επίλεκτης σιωπής
να παύσουμε ζητούμε, να καταδικαστούμε
στον ώμο της ωραίας κοιμωμένης
που δίπλα σ' ένα παράθυρο ψυχρό
μ' όλο του το αλάβαστρο υπερασπίζει το φεγγάρι.

Μα θα μιλήσουμε˙ όχι για γενιές και πεπρωμένα
αλλά για ό,τι μέσα μας ρέει και πνίγεται.
Για το πικρό που κυλά χωρίς ένα δέλτα θανάτου.
Για την πληγή που δεν άνοιξε θα μιλήσουμε
για ό,τι μας χρέωσαν και τώρα θεριεύει
στο σκληρό μας σκοτάδι ξεσπώντας.
Για την ολιγωρία μας θα μιλήσουμε
για το αδιέξοδο αίμα του κόσμου. 

Θα μιλήσουμε. Δεν είναι αργά.
Πάει καιρός μα δεν περάσαμε.
Στο κάτω-κάτω της πληγής
η ομορφιά γεννά το αύριο.

Κασετίνα (απόσπασμα) / Σελαβής Σωτήρης

Ι

Ἀπόψε, ἡ λύπη μου εἶναι μιὰ λύπη καραβιῶν
ποὺ ἀνοίγουν μέσα μου ἀποβάθρες καὶ λιμάνια
τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη χαμένων ταξιδιῶν
τῆς ἀπεραντοσύνης τὰ ὑδάτινα στεφάνια.

Ἀπόψε, ἡ λύπη μου εἶναι μιὰ λύπη μηχανῶν
χτύπων ὑπόκωφων μεταλλικῶν ποὺ ἠχοῦν
σὰν τὰ τρένα μὲς στὰ τοῦνελ τῶν θεῶν
σὰν καμπάνες ποὺ τὸν θάνατο μετροῦν.

Ἀπόψε, ἡ λύπη μου εἶναι μιὰ λύπη ὑφασμάτων
κουρτίνες ποὺ μισοκρύβουν ἄγνωστες ματιές
τὴ σκοτεινὴ μητρόπολη —χυτήριο φαντασμάτων—
τὰ νήματα τῆς μοίρας· μιὰ λύπη ἀπὸ κλωστές.

Ἀπόψε, σ᾿ ἕναν κόσμο λυπημένων θεατῶν
τρύπες τ᾿ ἄστρα στὰ πέπλα τῶν νεκρῶν.

ΙΙ

Σὰν τὸ φῶς ποὺ ἀρνήθηκε τὴ φύση
γιὰ νὰ μπορέσει στὸν ὕπνο σου ὁ θεός
νὰ δεῖ τὴν τελευταία του δύση.

Σὰν τὴ θάλασσα πού ᾿χει ὑποχωρήσει
μιὰς κι ἕνας μικρὸς ἀστερισμός
στὰ χείλη σου ἔχει ναυαγήσει.

Σὰν τὸν κόσμο ποὺ πάει νὰ σβήσει
—παρατεταμένος στεναγμός—
μονάχα γιὰ νὰ σὲ συγκινήσει.

Σὰν τὸν νεκρὸ ἐγώ, ποὺ στὰ ὄνειρά του
ράβει τὴν πληγὴ στὴ φόδρα τοῦ θανάτου.

ΙΙΙ

Ἀπ᾿ τὸν ὁρίζοντα τῶν λυπημένων σου ματιῶν
ὣς καὶ τὸ φῶς ἀδυνατεῖ νὰ δραπετεύσει·
ἴσως ἄλλοτε νά ᾿σουν τὸ κέντρο οὐρανῶν
ὁ πυρήνας ποὺ ὁ θεὸς εἶχε πιστέψει.

Στὸν ὁρίζοντα τῶν λυπημένων σου ματιῶν
τίποτε δὲν ἐπιζεῖ, οὔτε ἐλάχιστη μιὰ νεύση
κι ἀπ᾿ τὴν κατάρρευση ὅλων τῶν εὐχῶν
μήτε μίσος μήτε ἀγάπη θὰ ἐπιστρέψει.

Ἀπ᾿ τὶς ἀπόκοσμες αἴθουσες τῶν κάστρων
ὅπου ἔρωτας σήμαινε ποτὸ καὶ προσευχή
ὣς τὸν ἄτλαντα τῶν μαραμένων ἄστρων
καὶ τῆς ἐλπίδας τὴν οὐράνια φυσική

λὲς καὶ σμίγει ὁ ὠκεανὸς τῶν ἐποχῶν
μὲ τὸν ὁρίζοντα τῶν λυπημένων σου ματιῶν.

 -------------------------------

Πῶς ἔπεσε τὸ βράδυ! — χειρονομία ὑποταγῆς. Πικρὸ καὶ σκυθρωπὸ κι ἀνώνυμο τὸ πλῆθος καταποντίζεται στὸ ὑγρὸ πηγάδι τῆς ψυχῆς· βουβὸς ὁ στεναγμός, μεταμοντέρνο τὸ ἦθος.

Πόλεις στοῦ πεπρωμένου τὴν ἄγονη γραμμή. Ἴσκιοι νὰ θυμίζουν πιὸ γρήγορα ἀπ᾿ τὸ σῶμα πὼς μεγάλωσε ἡ ψυχή. Ἀνακολουθία κι αὐτή ποὺ τρόμαξε τὴν πρόοδο, τὴν ἔριξε σὲ κῶμα.

Γυμνὰ σὰν θωρηκτὰ τὰ σπίτια καὶ τὰ κτίρια. Τὰ γέλια ποὺ ἠχοῦν —σκοτεινὴ παραφωνία— τῆς θλίψης ἔγιναν τὰ ἰσχυρότερα πειστήρια.

Μὰ ἐμεῖς, σὰν τὴ δίψα ποὺ δὲν ἔχει ὑπομονή ριγμένοι καταγῆς, σὲ θυελλώδη ἀπελπισία χείλη μὲ χείλη ζοῦμε τὴν αἰώνια μας ζωή.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ἀπ᾿ τὸν ὁρίζοντα τῶν λυπημένων σου ματιῶν ὣς καὶ τὸ φῶς ἀδυνατεῖ νὰ δραπετεύσει· ἴσως ἄλλοτε νά ᾿σουν τὸ κέντρο οὐρανῶν ὁ πυρήνας ποὺ ὁ θεὸς εἶχε πιστέψει.

Στὸν ὁρίζοντα τῶν λυπημένων σου ματιῶν τίποτε δὲν ἐπιζεῖ, οὔτε ἐλάχιστη μιὰ νεύση κι ἀπ᾿ τὴν κατάρρευση ὅλων τῶν εὐχῶν μήτε μίσος μήτε ἀγάπη θὰ ἐπιστρέψει.

Ἀπ᾿ τὶς ἀπόκοσμες αἴθουσες τῶν κάστρων ὅπου ἔρωτας σήμαινε ποτὸ καὶ προσευχή ὣς τὸν ἄτλαντα τῶν μαραμένων ἄστρων

καὶ τῆς ἐλπίδας τὴν οὐράνια φυσική
λὲς καὶ σμίγει ὁ ὠκεανὸς τῶν ἐποχῶν μὲ τὸν ὁρίζοντα τῶν λυπημένων σου ματιῶν.

Ρομάντης Κώστας : Δύο (2) ποιήματα

Το φως του Νου 

https://www.youtube.com/watch?v=Dv63vMk3Now

Το σθένος της απόγνωσης 

https://www.youtube.com/watch?v=oe5TFPJM4lM

Κώστας Ρομάντης (βιογραφία)

Ο Κώστας Ρομάντης γεννήθηκε το 1960 στα Χανιά. Ήταν το 13ο παιδί της μητέρας του, που ήταν πρόσφυγας από την καταστροφή της Σμύρνης και πέθανε όταν ήταν πέντε χρονών. Ο πατέρας του τον έβαλε σε ορφανοτροφείο, όπου έμεινε εννέα χρόνια. Μετά το Γυμνάσιο σπούδασε ηλεκτρονικός.
Από την εφηβεία του, έγραφε στιχάκια και τα μελοποιούσε. Τελειώνοντας τις σπουδές του, έφυγε στο Παρίσι όπου εργάστηκε για κάποια χρόνια ως τραγουδιστής. Επέστρεψε στην Ελλάδα, συνεργάστηκε σαν στιχουργός και τραγουδιστής με το συνθέτη Δημήτρη Λάγιο και συνέχισε γενικά τις εμφανίσεις του σε επιλεγμένους χώρους. Εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1987 και μετά, για πολλά χρόνια σώπασε εθελοντικά, γράφοντας μόνο στίχους.
Το 2009 ξεκίνησε πάλι να εκδίδει στη "ΒΕΡΓΙΝΑ", τις συλλογές "Συζήτηση με μια κιθάρα" και μετά "Λεπτή ισορροπία", δυο συλλογές που βραβεύτηκαν από τη Δ.Ε.Ε.Λ και οι οποίες βρίσκονται στις βιβλιοθήκες του Χάρβαρντ, στην έδρα Σεφέρης και στο Πανεπιστήμιο U.M.H. στις Βρυξέλλες. Ποιήματά του ανέκδοτα, όπως και από βιβλία του, έχουν δημοσιευτεί σε κάποια λογοτεχνικά περιοδικά με θετικές κριτικές. Η ποίηση, παραμένει ακόμα η πιο μεγάλη του αγάπη και ο ζωογόνος του τρόπος επικοινωνίας με τη ζωή.

έργα του: 

(2013)	Η αγάπη σε δείπνο ερωτικό, Ζάθεον Πυρ
(2011)	Λεπτή ισορροπία, Βεργίνα
(2009)	Συζήτηση με μια κιθάρα, Βεργίνα

Πέρασμα στην νεκρή φύση / Ρομάντης Κώστας

Μάταια πάσχιζες μάγε ονειροπόλε
Τη νεκρή των παραισθήσεων φύση να διαβείς
Δε ζωντανεύουν τα σχήματα από στάχτη
Ας μοιάζουνε με δέντρα γεμάτα με πουλιά
Είναι αντίλαλοι που άργησαν του χρόνου
Απάτη των αισθήσεων στο λιοπύρι που εξατμίζεται
Λίγο να φυσήξει όλα θα γίνουν σκόνη
Μια στοιχειωμένη θύελλα θα φύγει από τη γη
Μάταια κάθησες στον ίσκιο αυτού του δέντρου
Στάχτινη πέτρα μίλαγε λαλιά των φαντασμάτων
Πάρε το σκήπτρο σου ξανά για να βαδίσεις
Εχει περβόλια και κήπους που γελούν
Με πεταλούδες και μέλισσες αγάπης
Εχει τους ψάλτες του έρωτα πουλιά
Λίγο απέχει απ' το κάλεσμα η ζωή
Εχεις μονάχα μια ψυχή ν' ακολουθήσεις.

Γρηγορία Πελεκούδα: Ζήτημα Απόφασης: Παρουσίαση του βιβλίου της στην 7η Νοε 2018

Γεωμετρικά πουλιά: Ποιητική Συλλογή της Ρωξάνης Παυλέα που εκδόθηκε κατά το έτος 1985

Ερήμωση
Μια μέρα η θάλασσα ονειρευόταν.
Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα μιλούσε με το άρωμά του.
Θυμάστε κάποτε η ζωή ήταν πιο εύκολη.
Θυμάσαι κάποτε μια ελπίδα άνοιγε δρόμους.
Τα μήλα τα κόκκινα στα δέντρα σάπισαν,
ερήμωσε ο άνεμος τη σοδειά.
Οι αποθήκες είναι άδειες,
ο χειμώνας πλησιάζει,
όλα τα σημάδια δείχνουν θύελλα.
Σκύβουμε το κεφάλι
στη γη και περπατάμε σαν ακροβάτες με τα χέρια.
Το ρόδο μαράθηκε πρόωρα.
Το δέχθηκε. 

Πληγωμένη ροδιά: Ποιητική Συλλογή της Ρωξάνης Παυλέα που εκδόθηκε κατά το έτος 1984

Επιθυμίες

Κάποιο τοπίο νοσταλγώ.
Ένα χαμένο καλοκαίρι.
Μια νιότη μακρινή
που η ζωή απλωνόταν κάμπος ελεύθερος
κι εγώ άγριο αδάμαστο άσπρο άτι.
Με δάμασες όμως ζωή
κι έμαθα μαστίγιο τι θα πει.

**

Δήλωση

Πράσινη πεδιάδα δική μου
μ’ άσπρα διαβατάρικα, ταξιδιάρικα πουλιά
στη σκέψη σε χαράζω.
Στέλνει κακός κυνηγός βέλη εναντίον
των ονείρων μου.
Μα εγώ με ασπίδα φωνάζω, με σιδερένια κραυγή
και πέρα από τα κτίσματα και τις αιτίες
θα στήσω βωμό στη νίκη την κάτασπρη.
Μη φωνάζετε άδικα δε σας ακούω∙
οι ήχοι είναι για μένα σχετικοί.
Σαν της παπαρούνας τα κατακόκκινα πέταλα
που παίρνει και σκορπά ο αέρας
εγώ δε θ’ αφήσω να με παρασύρετε
γιατί εγώ δε φοβάμαι.

**

Ελπίζω

Τα πλοία κάηκαν
τα χωριά ερήμωσαν
ο καημός μου κλαίει
στα σκοτεινά της νύχτας.
Ζήτησα βοήθεια,
δε βρήκα απάντηση.
Θα ξαναζητήσω, γιατί ελπίζω.

**

Σκόρπια κι άλλα

Βασιλεύει κάπου μια χαρά.
Ένα τρόλεϊ μεταφέρει κόσμο.
Μοναξιά, ζύγισε μέσα μου τον ύπνο.
Θα μείνω τελευταία στη σειρά.
Δε θα ξαναδώ κανένα γνωστό.
Θα φορέσω μιαν ασπίδα,
και καθώς θα βλέπω διαφημίσεις στην τηλεόραση
θα γελώ όπως
ο δρυοκολάπτης τρυπά το ζωντανό ξύλο.

Ρωξάνη Παυλέα (μικρή αναφορά)

Η ποιήτρια Ρωξάνη Παυλέα  γεννήθηκε το 1951 και απεβίωσε το 1990.Τελείωσε τη φαρμακευτική σχολή του ΑΠΘ.

Ποιητικές Συλλογές:

• «Άνθη της λήθης», Θεσσαλονίκη, 1978
• «Γλυπτή σκιά», Θεσσαλονίκη, 1981
• «Καρφωμένα ελάφια», Θεσσαλονίκη, 1983
• «Πληγωμένη Ροδιά», Θεσσαλονίκη, 1984
• «Γεωμετρικά πουλιά», Θεσσαλονίκη, 1985
• «Χλωμή ομίχλη», Θεσσαλονίκη, 1987
• «Κερένια χαρά», Θεσσαλονίκη, 1988
• «Η άλλη όψη», Θεσσαλονίκη, 1990
• «Παραλειπόμενα από την άλλη όψη», Θεσσαλονίκη, 1990

Μοναξιά / Ρωξάνη Παυλέα

Πόσο εύκολη αδυναμία
σου δίνει η μοναξιά.
Ένα μοναχικό ψαροπούλι
σε μια τρικυμία,
ένα καράβι στοιχειό
τρελαίνει το κύμα.
Ναι, καταντήσαμε έτσι μόνοι
σ’ αυτή τη ζωή.
Σα φαντάσματα βλέπουμε
τους ανθρώπους.
Τους απλώνουμε το χέρι
και δεν τους ακουμπούμε.
Πώς καταντήσαμε έτσι μόνοι.
Σα σύννεφα που δεν μπορούν
ούτε να κλάψουν.
Σαν αντίκες παλαιοπωλείου
που κανείς δεν τις κοιτά.
Μόνοι μ’ έναν Άγνωστο Θεό.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ / Ρωξάνη Παυλέα

Κοιτώ το πρόσωπό σου
σα λύπη που λειώνει,
σαν κερί που η φλόγα
μέσα του φωτίζει.
Κρατώ μέσα μου τόση θλίψη
για ένα όνειρο που σκοτώθηκε.
(Γιόρτασε μέσα μου μ’ ένα Σου χαμόγελο  Θεέ μου)
Τόσο σκοτάδι ,σα να έφυγα στο κενό
χωρίς να το ξέρω.
Κι όμως η νύχτα, που δε με φοβίζει πια
μου γεμίζει το νου
με μια αγάπη για φως,
για γλυκά καλοκαίρια ζωής.
Παίζουμε σκληρά, για να πούμε τη ζωή παιχνίδι.
(Δεν υπάρχουν  τόσο  απάνθρωπα παιχνίδια).