Το έμβρυο του πόθου / Στόφυλας Ηλίας

Τα χέρια που γυρίζανε τους κόσμους,
κόβουν τις μέρες μας
με τα χρυσά ψαλίδια της δόξας και του πλούτου.
Κι όσα μας καίνε και δεν είπαμε,
τα κλείσαμε στα φέρετρα.
Για να μη βγάλουνε μιλιά.
Για να κρατάνε τσίλιες στους αιφνιδιασμούς και στα ξεσπάσματα.
Σε ενοχλητικούς περαστικούς με μάτια ακίνητα.
Έκλεψα το βάρος απ' το φως τους,
όλο τον όγκο της ζωής.
Περπάτησα με τα εν δυνάμει πτώματα στην πλάτη,
απτόητος μπροστά στην κουκουβάγια,
που ψήλωνε και μου 'κρυβε τα δέντρα.
Ήθελα τα ρεύματα τα αντίδρομα και απέφευγα τις ίσες αποστάσεις, για να έχω πάντα έναν δρόμο.
Κάτω από τον ίασπι του νου αντηλάριζαν οι στοχασμοί
και στριφογύριζε η κάμπια της σκέψης.
Ξάπλωνα μαζί της πάνω σε σωριασμένους ύπνους
και κάλυπτα τις τύψεις για τη συνείδηση την άγουρη.
Συνέτριψα μεμιάς τα είδωλα
και στάθηκα ακέραιος, ολόιδιος μπροστά τους.
Τί φταίνε οι κολασμένοι;
Τους έχτισαν γκρεμοί.
Τους ξέβρασαν χρυσόψαρα στα άδυτα της μνήμης,
με ντροπιασμένες περηφάνιες.
Διαβαθμιζόμουν μ' εκείνους σε μια κυμαινόμενη αναλογία.
Ακατάληπτος και αλλόκοτος.
Είπα να με ρίξουν στης φωτιάς το ύψος,
σαν μια δοκιμή εξιλασμού.
Σίγουρος σαν την ηδονή, βάφτηκα με τα χρώματά τους.
Δίπλωσα τα πόδια κι έσπρωχνα με τους αγκώνες όλο και πιο μέσα το έμβρυο του πόθου.
Το ακράταγο ψυχόρμητο όλων των πιθανών υπάρξεων.
Ό,τι ήμουν και δεν ήμουν:
μια πυρπολημένη λάβα στην κοιλιά των ηφαιστείων.

=Έπαινο στον 38ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.

**

Βράβευση Λογοτέχνη για το Σύνολο του Έργου του 2019 ΣΠΕΚ

Η Φιλόπτωχος Αδελφότης Ανδρών Θεσσαλονίκης και ο Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου «ΣΠΕΚ», σας προσκαλούν την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 19:30 στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της ΦΑΑΘ, Αγίας Σοφίας 38, 5ος όροφος, Θεσσαλονίκη, σε ένα «Αφιέρωμα στη ζωή και το έργο της Μαρίας Κέντρου Αγαθοπούλου και του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, με παράλληλη βράβευση των λογοτεχνών για το σύνολο του έργου τους». Την εκδήλωση θα προλογίσει ο Πρόεδρος της ΦΑΑΘ Δρ Λεωνίδας Παπαδόπουλος και η Πρόεδρος του «ΣΠΕΚ» Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά.

Κεντρικοί Ομιλητές: Δρ. Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης, Πρόεδρος Επιτροπής Βράβευσης, Ακαδημαϊκός – Λογοτέχνης. | Δρ. Ζωή Σαμαρά, Αντιπρόεδρος Επιτροπής Βράβευσης, Ομ. Καθ. Θεωρίας Λογοτεχνίας & Θεάτρου ΑΠΘ.

Μηνύματα Μελών της Επιτροπής Βράβευσης: Δρ Καλλιόπη Εξάρχου, Αν. Καθ. Θεατρολογίας Τμ. Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας ΑΠΘ. | Δρ. Λεωνίδας Γαλάζης, Επιθ. Φιλολογικών Μαθημάτων Υπ. Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, Πρόεδρος ΟΛΚ. | Δρ. Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, Ομ. Καθ. Γλωσσολογίας, Παν. Αθηνών. | Δρ. Λουίζα Χριστοδουλίδου, Αν. Καθ. Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Παν. Αιγαίου. | Δρ. Δημήτρης Φίλιας, Αν. Καθ. Λογοτεχνικής Μετάφρασης και Διερμηνείας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο.

Η τελετή πλαισιώνεται από τη Χορωδία του ΤΕΕ Μηχανικών Κεντρικής Μακεδονίας υπό τη Διεύθυνση της Μαέστρου, κυρίας Άλκηστις Τόγια. Ο κύριος Ανδρέας Σταματόπουλος, Δημοσιογράφος, συντονίζει την εκδήλωση.

Θα προβληθεί οπτικοακουστικό υλικό.
Οίνος & εδέσματα θα κλείσουν αρμονικά τη βραδιά.

Η εκδήλωση τελεί υπό την Αιγίδα του Υπουργείου Εσωτερικών Μακεδονίας Θράκης, του Δήμου Θεσσαλονίκης, της Περιφέρειας Κεντρική Μακεδονίας, του Οργανισμού Τουρισμού Θεσσαλονίκης και του Προξενείου της Κύπρου......

Ήρθες εψές / Σκίπης Σωτήρης

Ήρθες εψές στον ύπνο μου και μου ψιθύρισες
πως απ’ τα ξένα μάνα μου εξαναγύρισες

Τρέχω ο καλός να σε δεχτώ μπρος στ’ ακρογιάλι σου
Να γείρω όπως κι έναν καιρό μες στην αγκάλη σου

Μα βρίσκω ολέρμο το γιαλό κι έρμα τα κύματα
και παίρνω το δρομί και πάω πέρα στα μνήματα

Ήρθες εψές στον ύπνο μου και μου ψιθύρισες
κι από τα ξένα μάνα μου δεν ξαναγύρισες

Άσπρα καράβια / Σκίπης Σωτήρης

Άσπρα καράβια τα όνειρά μας

για κάποιο ρόδινο γιαλό

άσπρα καράβια τα όνειρά μας

θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο

μυριστικό κι ευωδιαστό

θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο

Κι από ψηλά θα μας φωτίζει

το φεγγαράκι το χλωμό

κι από ψηλά θα μας φωτίζει

και θ’ αρμενίζουν, ω χαρά μας

ίσα στο ρόδινο γιαλό

άσπρα καράβια τα όνειρά μας

MATΩΜΕΝΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ / Σωτήρης Σκίπης

Εκκλησιές, που σας στύλωσε η Πίστη

τόσων αιώνων, τώρα πια γυμνές!

Οι ωραίοι σας που νάνε Ναζωραίοι;

οι χλωμές σας τι εγίναν Παναγιές;

Ράγισαν κι οι καμπάνες σας που ηχούσαν

χαρμόσυνες σε πρωινά ιλαρά,

οι πόρτες σας χορτάριασαν κι η κρύα

από παντού σας έζωσε ερημιά.

Όμως σε κάτι νύχτες δίχως άστρα,

τις καμπάνες ποιοι τάχα να χτυπούν;

κι οι ραγισμένες κωδωνοκρουσίες

σ’ όλη τη Μικρασία αντιλαλούν;

Τότε οι νεκροί τσολιάδες μας αφίνουν

τον ύπνο τον υπαίθριο, τον πλατύ

και για τις εκκλησιές παν τραγουδώντας

με την αγέρινή τους τη φωνή.

Και χώρες και χωριά από ψαλμωδίες

γεμίζουν υποβλητικές, βαθιές,

κι οι Τουρκαλάδες  στ’ όνειρό τους βλέπουν

ματωμένους Χριστούς και Παναγιές.

ΠΟΘΟΣ ΑΤΕΛΗΣ / Βυζαντίου Φιλαρέτη

Περνώ μέσα από τις αμφιθυμίες
του δέρματός σου
Ο ήλιος πλάνης και ανέστιος
κλωθογυρίζει
στο μυαλό μου
Καίγομαι και φωτίζομαι
Η γη λιγοστή
για να αναπαύσω το σώμα μου
Αποζητώ τη γαλήνη σου ,λόγε
Στα σοκάκια της ποίησης
τριγυρνώ αδέσποτη
και μόνη
Εσύ σταθερά ουδέτερος
Πώς να σε διεκδικήσω
και από ποιόν ;

Μέρες Νοεμβρίου είκοσι εννιά
Βρέχει αμφίβολες επιθυμίες
Αντέχω τη θλίψη
την καθίζηση του χρόνου
το ταξίδι μας
Αντέχω τους ασκεπείς ουρανούς
τις ασπρόμαυρες εικόνες μας
την υγρασία του προσώπου σου
Είμαι εγκλωβισμένη
ανάμεσα στην τρίτη και τέταρτη στροφή
ενός ημιτελούς πόθου
που αγωνιά
να γίνει ποίημα
Δεν θα του χαριστώ

Μέρες ενός ανέραστου φθινοπώρου
Αποζητώ τη συγχώρησή σου, λόγε
Πότε θα με ενδύσεις με εκείνο το σκοτεινό
πορφυρό σου φως
Πότε θα με κάψεις ατελώς και ανέγγιχτα
Πότε θα με καταπιείς ακέραιη και ελεύθερη
όπως ακριβώς την ώρα που γεννήθηκα...

ΤΟ ΚΗΤΟΣ / Γκανέλης Γιώργος

Παραμόνευε το κήτος στην αυλή
όσοι το γνώριζαν δεν ξαφνιάστηκαν
όσοι το είδαν για πρώτη φορά
νόμιζαν πως αντίκρισαν τον ουρανό
ανεστραμμένο και καταπράσινο

Τελικά το κήτος γέμισε από σπυριά
που αναβόσβηναν τα μεσάνυχτα
κι από μια απερίγραπτη μελαγχολία

Το πρωί ο ήλιος κατέβηκε με γερανό
να μεταφέρει το κήτος στη θέση του

"Στίχοι για υγρούς θανάτους" : Ποιητική Συλλογή του Ντέμη Κωνσταντινίδη που εκδόθηκε το έτος 2019

Κάποτε θα μετρηθούν 

Δεν μέτρησα τους στίχους.
Κάποτε θα μετρηθούν.
Ση μετρική στο τέλος δεν την αποφεύγεις.

Κι αν με ρωτούσες τώρα τι θα προτιμούσα,
κάτι άλλο σίγουρα απ' το μέτρημα.
Πότε έχασε το δρόμο της η νυχτερίδα στο σκοτάδι;


***

Αποτρόπαιο 

Πήρατε έναν ποιητή
τον ντύσατε καθημερινότητα
και τώρα, αλήθεια,
περιμένετε να ζει.

Μα δεν μπορεί
με τη δήθεν αβρότητα
και τους γελοίους τρόπους σας
να ευθυγραμμιστεί.

μπορείτε να την διαβάσετε κατεβάζοντας το σχετικό αρχείο στη σελίδα: https://www.openbook.gr/stichoi-gia-ygroys-thanatoys/

[Μαύρο μου κύμα η ελπίδα...] Ρούλα Τριανταφύλλου

«Μαύρο μου κύμα η ελπίδα
κι ο έρωτας μετέωρος καλπασμός.
Καράβι χάρτινο η ψυχή
με το κατάρτι μεσίστιο.
Στο βάθος ένας άνεμος,
μέτοικος μεσημβρινός».

ΣΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ / Ρούλα Τριανταφύλλου

Κι έγιναν οι άνθρωποι θεοί.
Ακονίζουν σίδερα, καυτά σπαθιά.
Μαύρισε ο ουρανός,
καμπάνες πένθιμες τραγούδια των πουλιών.
Αλίμενη η νύχτα δυο σύννεφα ναύλωσε δίχως βροχή.
Κι εγώ, έρημη γη, ανάδελφη,
με πανωφόρι παλιό,
τρύπια παπούτσια,
ξυπόλυτο μυαλό.
Έσκυψαν πάνω μου πολλοί-κάτι να πάρουν.
Στην τσέπη ένα χαρτί: Κρατώ στα δόντια την ψυχή.
Φαντάσματα γλιστρούν απ’ τις γωνιές .
Κρύβομαι από πειρατές.
Με πλάγιο ήχο θα στο πω: «Κοίτα, μας πρόδωσαν οι καιροί»
Γίνετε αντίλαλος η φωνή: «Σαν από θαύμα επιζώ»
Πνίγομαι, πρέπει να φύγω.
Νιώθω ένα τράνταγμα.
Ξημέρωσε.
Με τρόμαξες…
όνειρο ήταν.
Ο εφιάλτης είναι δω.
Κομμάτια του καιρού.
Στις εκβολές του τίποτα
Χάραξε η θάλασσα
ταξίδια αλαργινά,
μα ούτε δέντρο ούτε πουλί.
Στην τσέπη το χαρτί να μου θυμίζει το κενό
Στην ανυπαρξία των καιρών.

Συμπληγάδες / Ρούλα Τριανταφύλλου

Τη δυστυχία έκρυψε σε ύπνο εφιαλτικό
-ίδιο μ’ αυτόν που στέλνουν οι Ερινύες-
Η μορφή του άλικο περίγραμμα νύχτας.
Σαν μέταλλο οξειδωμένο στάζει της καρδιάς αίμα.
Τον παρασέρνουν αναμνήσεις, τραγούδια των Σειρήνων.
Ο νόστος απ΄τη μια κι απ’την άλλη εσύ,
Λωτοφάγος που ξέχασες.
Και στη μέση αυτός να συνθλίβεται.
Κούρσεψε τον χρόνο σε πεδίο μάχης.
Σαν χορός μεταμφιεσμένων
θεοί και δαίμονες,
ρούχα και μάσκες όμοια.
Συμπληγάδες που κλείνουν μέσα τους το θάνατο.

Από την ποιητική συλλογή:Πληγές που θρέψαμε

Ανδρέας Άντης Ιωαννίδης, «Άπατρις ύπνος», εκδ. Ροδακιό, 2018:Κρατικό Βραβείο Ποίησης Κύπρου έτους 2018

μπροστὰ τὸ ὕψος χαμηλὸ μὲ γέρνει πίσω ἀπ᾿ τὸν καιρὸ

βρίσκω ἴχνη στίχους εἰκόνες ἤχους

σκόρπια ἀντικείμενα παρακείμενα εὑρήματα

ἄδειες γραμμὲς κενὲς σελίδες περιθώρια

μαζεύω ἐνθύμια φυλακτὰ θυμήματα

λιγοστὰ μολύϐια

σημεῖα στίξης ψηφίδες μελάνης καλλίγραφα φτερὰ

παλιά μηνύματα θερμά λησμονημένα χαιρετίσματα

εὔθραυστα σκιρτήματα περάσματα πνοῆς

...

χαραγμένη ἡ κίνηση στὸ βράχο ἔτρεχε μὲς στὴν πέτρα

ἀνέτελλε ἡ νύχτα ὁλημερὶς ἔπαλλαν τὰ λαξεμένα βάθη

στὴ λευκάδα τῶν μαρμάρων ὁ κραδασμὸς τῶν φύλλων ἀντηχοῦσε

ἡ ψυχὴ φτεροκοποῦσε πεταλούδα κι ἄνοιγε μακρὺ ταξίδι τὸ κορμὶ

      θνητὴ μακροπνοὴ

      τρέχουσα κλίση ἡ πτωτικὴ ἀκμὴ

      στὸ χῶμα βούλιαζαν νὰ βγοῦν τοῦ ὕπνου οἱ πηγὲς καθρέφτες

      ψήλωναν τὰ νερὰ κι ἀνέϐαιναν τὰ βάθη στὴ ράχη τῶν κυμάτων

κράταγαν τὸν ὁρίζοντα κλωστὴ γραμμὴ κι ἰσορροποῦσαν χαιρετοῦσαν

ἀκροϐατοῦσε στὴν ἀκροθαλασσιὰ τοῦ φλοίσϐου κι ἔγερνε πάλι μακρινὴ

ἡ φεγγερὴ ἀστραφτερὴ ἀθανασία

…

στάχυς ποθέριν ποκαλάμη

τὸ ξάνθος τ᾿ οὐρανοῦ ὁ νερανθὸς ὁ δρόσος

πηγὴ δροσιστικὴ θυμάρι καλοκαίρι σὲ σταμνὶ

ἡ παλαιότερη φωνή μας ὣς τώρα τρυφερὴ

τοπολαλιὰ τοῦ τόπου μου ἀκούγεσαι τραγούδι

κόρη κοπέλλα πέρκαλλη

      κόρη μ᾿ ἐσὲν ἀνέφανεν ἡ μέρα τζ˘αὶ ἡ ὥρα

      τζ˘αὶ δίχα σου ἐμάρανεν ἡ νύχτα μὲς στὰ φκιόρα

…

ἀνεμόφερτο σύννεφο μαζὶ ὁδοιποροῦμε

περνᾶς κι ἀκολουθῶ κάτω τὸν ἴσκιο σου

θροΐζουν τόποι μέσα μας εἰκόνες παραμύθια

μιλᾶς διψᾶς

σὰν ἐμᾶς μὲ δέντρο μοιάζεις

βρέχεις τυλίγεσαι τὸν ὕπνο μας νυστάζεις

βαθαίνουμε στὴ σιωπὴ λὲς τὴν ἑπόμενη σιγὴ

μετρᾶς τοῦ χρόνου τὴν ἠχὼ τὴ διάχυση τοῦ ἤχου

σκαμμένα τὰ ἴχνη μας στὴ γῆ ἀκοῦς τὴν ἔκσταση τοῦ ἴσκιου

στὰ κλώνια λόγια μοιραζόμαστε ὀνόματα

...

 δέντρο τῆς ἐγκαρτέρησης τῆς ἔγνοιας τῆς ἀγρύπνιας

      ἐδῶ οἱ βροχὲς χαμηλώνουν ἀπόγευμα

      τ᾿ ἄργιλα δάχτυλα γνώριζαν τὴ γῆ στὸ χῶμα

      ἤξεραν πὼς ὁ παλμὸς ὁ χτύπος ὁ ρυθμὸς εἶναι πηλὸς

      ὁ οὐρανὸς ἐκμαγεῖο

τόποι τοῦ χώματος τόποι τοῦ χρόνου οἱ καιροὶ

ὄψεις τῆς γῆς οἱ οὐρανοὶ χρόνοι δικά της βάθη

ἀθροίζομαι δίχως σύνολο

μᾶς συνέχουν χωρισμένοι ποταμοὶ

ὁ χῶρος τῆς ἀπουσίας μου μὲ στέγασε

      πάνω στοὺς λόφους τοῦ οὐρανοῦ σὰν ἔγειρε σὰ δέντρο

      ἐϐρέθηκαν στὸν ἴσκιο του φωνὲς παλιὲς δικές μας

       ἡ μιὰ ἐμᾶς ἀχολογᾶ ἡ ἄλλη κλώνια πλέκει

…

      ριγᾶ ψιλόϐροχο δεντρὸ

     ἴ σως γιατὶ τὴ μέρα τὴν ψιχαλίζει ἡ νύχτα ἀπὸ βραδὺς

      ἴσως γιατὶ τὸν κῆπο τὸν ποτίζω τὰ μεσάνυχτα

στὴν αὐλή μας πέφτουν σύννεφα μαζεύω ψίχουλα

πλάθω ψωμὶ νερὸ καινούριο

      κλωστὲς πουκάμισα κορδέλες ἀκρογιαλιὲς στὸν ποταμὸ

      στὸν οὐρανὸ κρεμόντουσαν κοράλλια

      παράλληλοι μεσημϐρινοὶ εὔκρατοι γηγενεῖς εὐοίωνοι ἀνέμοι

      ὁ ἐρχομὸς τῆς θάλασσας μὲ τ᾿ ἄσπιλά της στέφανα τὰ βρέφη

      αἰχμὴ ρωγμὴ αἶνος κραυγὴ τῆς γῆς

      ἐπουλώνεται ὁ τοκετὸς

       ὁ οὐρανὸς στὸ χῶμα

...

ὀστὰ χλωρὰ δεντρὰ κατάρτια

πίσω ἀπ᾿ τὰ βλέφαρα περνοῦν καράϐια

φυτρώνουν φύλλα κλώνια σὰν ἐμᾶς

ἀπ᾿ τὴν ἀρχὴ δοξολογοῦνται τὰ πρωτόπλαστα ὀνόματα

ὑμνολογεῖται τ᾿ ὁλόσωμό τους σχῆμα

Βαγγέλης Ζαφειράτης (μικρό βιογραφικό)

Ο Βαγγέλης Ζαφειράτης γεννήθηκε στο χωριό Λαζάτι των Αγίων Σαράντα. 
Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο των Τιράνων. 
Είναι ποιητής, δοκιμιογράφος και μεταφραστής.

Έργα του:

• Μονότοξα / Ποίηση / Εκδόεσεις Οροπέδιο / 2018
• Η μοναξιά της Πέτρας/ Εκδόσεις Ροές / 2016
• Σγουρός Βασιλικός / Εκδόσεις του Φοίνικα / 2011
• Ο άλλος Χάρτης / Πολύτυπο / 2004

Δροσιά / Πάουλ Τσέλαν

Δροσιά. Και ξαπλώνω μαζί σου, εσύ, ανάμεσα σε απορρίμματα,
ένα χυλώδες φεγγάρι
μάς λιθοβολεί με απαντήσεις,

θρυμματιστήκαμε
και ενωθήκαμε πάλι σε ένα:

o Kύριος έκοψε το ψωμί,
το ψωμί έκοψε τον Κύριο.

Τυφλώσου / Πάουλ Τσέλαν

Τυφλώσου, σήμερα:
η αιωνιότητα είναι επίσης γεμάτη μάτια —
σ’ αυτά
πνίγει, ό,τι βοήθησε τις εικόνες να διαβούν
τον δρόμο απ’ όπου ήρθαν,
σ’ αυτά
σβήνει, ό,τι σε τράβηξε μακριά από τη γλώσσα
με μία χειρονομία
που επέτρεψες όπως
ο χορός δύο λέξεων μόνο από
φθινόπωρο και μετάξι και Τίποτα.

το ποίημα το διαβάσαμε σε μετάφραση του Νίκου Ερηνάκη

ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ / Καραγιάννης Ελευθ. Γιώργος

.

Τα δέντρα μες στα χρόνια

-ειδικά τα μοναχικά-

συνήθισαν από μικρά

το φύσημα τ’ αγέρα

και για να κρατούν τις αντοχές

προσάρμοσαν το σχήμα τους

σε μια καινούρια φόρμα

.

Στις δύσκολες στιγμές

δεν τα νοιάζει καν

αν είναι γερμένα

.

Κι εμείς

με τις πράξεις και τα λόγια μας

μαζί με τη μορφή μας

δεν πάμε στα χαμένα

κρατάμε στη ζωή

μιαν άλλη στάση

Και δεν πειράζει

αν περνάμε δύσκολα

Αργά ή γρήγορα

θα βρούμε μια θέση

στη μνήμη των ανθρώπων

κι ας ξέρουμε πως

δεν αλλάζει τίποτα

.

Γεώργιος Ελευθ. Καραγιάννης

ΜΑ ΕΓΩ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ΄/ Τσελεπίδης Τηλέμαχος

Εσύ που αγάπησες πολύ

Κι όσοι αγνά αγαπούνε

Στον κόσμο ζούνε ευτυχείς

Κι όλο μπροστά κοιτούνε.

*

Τα πλούτη δεν τους συγκινούν

Η αγάπη είναι μπροστά τους,

Σαν το ανέσπερο ηλιοφώς

Φωτίζεται η καρδιά τους.

*

Ο Ουρανός είναι στη γη

Κι η αγάπη στη ζωή τους

Μεθύσι η κάθε αγκαλιά

Κι αστείρευτη η χαρά τους

*

Κι εγώ είμαι ένας απ' τους δυο

Και καρτερώ σε νάρθεις,

Στη μάννα σου ταξίδεψες

Και στη στροφή προσμένω.

*

Η Σόφη θάρθει, δεν μπορεί,

Κι εγώ την περιμένω…

*

Μα αν είναι η μοίρα, αγάπη μου,

να ζήσεις πια στα ξένα

Στείλε μου ένα μήνυμα,

πως μ' αγαπάς κι εμένα.

ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΚΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ /larry Cool

*

*

Μέσ᾽ στό κρυστάλλινο κρανίο μου λάμπουν τ᾽ ἄστρα

Λιλιπούτεια θηλυκά περιίπτανται,

προωθούμενα ἀπ᾽ τά φλογοβόλα μουνάκια τους

μέσα στή νύχτα -βούφ! τά νέφη ἀναφλέγονται.

*

*

Στόν καθεδρικό τοῦ St Paul οἱ διασωθέντες,

ἁλιεύουν μέσ᾽ στά χάσκοντα στόματά τους

ἀνασύρουν κάτι κόκκινα ψάρια

Βλέπω ψηλά στόν θόλο, μετάρσιο τό κορίτσι μου

φρρ.., ἀμέτρητα φτερά πεταλούδας στό κορμί της

στροβιλιζόμενοι γαλαξίες καταρρέουν,

στά μάτια της ἀπ᾽ ὅπου προῆλθαν

Τότε ἀπ᾽ τήν χαραμάδα τῆς θύρας εἰσορμᾶ,

μιά ἀγέλη μικροσκοπικῶν βυσσινί βισώνων.

*

*

Οἱ πιστοί καταβροχθίζουν τή γῆ τόν ναό

τά σώματά τους συσπῶνται συνθλῶνται στό κενό

ἐκκρίνουν τήν οὐσία ἑνός καινούργιου κόσμου.

ΛΈΞΗΜΑ./ Kokaveshi Dhimitër

Μικρό, στοιχείο
λόγου
που διάλεξες, στις λέξεις;…
Η έντονη
Ανησυχία, δίχως δεσμούς
οργανικά
χορεύαν, σε εκτέλεση
σχέσης!
Στη ζωηρότητα
γραπτών σου
σε παράσταση η ομορφιά…;
Μένει
συντονισμού η του
σύντομου
λεπτομέρειας… σε λέξημα
δημιουργείς!
Ψυχής διαμερίσματα
σε υποδιαίρεση
τα προκαλώ
στο σύντομο του λόγου!...
Που επιλέγεις.

Το πηγάδι / Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

Ζήσαμε σε μιαν άλλη εποχή
ψιθυρίζοντας στίχους του ουρανού και της θάλασσας.
Καθόμαστε στην πλατεία με τα χαμόσπιτα
χαζεύοντας τις γελαστές πόρτες
που ανοιγόκλειναν δειλά.
Τώρα οι τοίχοι έχουν ψηλώσει.
Η πλατεία βάθυνε σιγά  – σιγά,
λιγοστεύοντας πάνω μας τον ουρανό.
Κάποιος θα μίλαγε για πηγάδι.
Για ένα πηγάδι
ξερό.

Περιστέρια / Ζαφειράτης Βαγγέλης

Με τους πρώτους

ήχους της καμπάνας,

απ’ το ψηλό

απόμακρο καμπαναριό,

πετούν

τέσσερα περιστέρια.

ΕΡΗΜΩΣΗ / Ζαφειράτης Βαγγέλης

Κάτω απ’ τη σκιά του πατημένου κάστρου,
πένθιμα δεντράκια, σιωπηλά –
γριές που βγήκαν  απ’ τον όρθρο.

Και γύρω απ’ τον καστρόπυργο,
τραυματισμένο,
θρηνεί τον καβαλάρη του το άλογο του θρύλου.

Στις χορταριασμένες αυλές της λησμονιάς
φωνάζω τ’ όνομά σου…

Σιωπούν τα παλιά αρχοντικά,
οι πικραμένες αυλές.
Μοσχομυρίζει του νόστου ο βασιλικός
στης μνήμης το παλιό μονοπάτι.

ΠΡΑΣΙΝΟ ΛΙΒΑΔΙ / Ζαφειράτης Βαγγέλης

Δεν μιλούσε…
Την είδα
να βλέπει σιωπηλή
το βάλς των λουλουδιών
στο πράσινο λιβάδι,
τις μεθυσμένες παπαρούνες.

Το χέρι της μετέωρο,
προς τις γυμνές
παρθένες μαργαρίτες.

Κοιτούσε πέρα, σιωπηλή…
Τα μόνα που μιλούσαν,
τα χρώματα
στο πρόσωπό της.

Του φθινοπώρου η ροϊδιά /ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΖΑΦΕΙΡΑΤΗΣ

Γυμνή ροϊδιά

που πέταξε του φθινοπώρου το μανδύα

και σείεται ολομόναχη πίσω από τον φράχτη.

Γυμνή ροϊδια

που τίναξε τα κίτρινα της θλίψης

και ζώθηκε

τις φλόγες των σκασμένων ρόιδων.

Ολόγυμνη 

ροϊδιά που φλέγεται

Κι εγώ,

διστακτικός καταμεσής του δρόμου.

Πρεμετή 2019 Φθινόπωρο

Χωρίς ζωή / Γεροντούδη Λ. Παυλίνα

Νομίζω σε είδα.
Σε είδα να κινείσαι,πίσω απ’ το λαχάνιασμα της ανάσας μου που σώθηκε, 
στο βάθος της  λαλιάς που δεν μπόρεσα να αρθρώσω.     
Χάθηκες στη δίνη του πανικού της στιγμής, 
στην πίκρα της ανάμνησης που κατάπιε τη γαλήνη μου.
Με μάτια ορθάνοιχτα,είδα ξανά το σκοτάδι που σε έκρυψε
και το αντίο που  μας κατάπιε.
Χρόνια άδεια, ζωή χωρίς όνειρα, ζωή χωρίς ελπίδας τιτίβισμα,
ζωή χωρίς αγάπης ζέσταμα.
Ζωή χωρίς ζωή.  

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 17-ΝΟΕΜΒΡΗ 1973 / Σαλίβερος Νικόλας

 

Eλλην Αφανής Ηρως

Σύμβολο ενότητας για τους δικούς του

και εκτίμησης για τους εχθρούς του.

Σύμβολο πατέρα και αγωνιστή

και της Ειρήνης προπαγανδιστή.

Σύμβολο ανειδιοτέλειας για τους λίγους             

και το αντίστροφο για τους πολλούς.

Σύμβολο-παράδειγμα της ζωής μαχητή

 και της πατρίδας του ελευθερωτή.

Ηταν μικροί όταν ξεκίνησαν μια μέρα

με λίγους φίλους ν’ ανεβούνε στο βουνό.

Γυρίζει ..μάθανε, διαβάσανε η σφαίρα,

ανήκει σ’όλους, στον παππού, στον εγγονό.

 Δική τους έχουν οι καρδιές παντιέρα,

πρέπει άλλη μιά, για της πατρίδας τον κοντό.

Οι σύντροφοι  θωρούν είν’άδικη η μέρα

και όρκο κάνουν με καρδιά στον ουρανό.

 Φωνάζουν και ταρακουνά η πέτρα,

με Λόγο ,του αγώνα σέρνουν το χορό.

Τη λευτεριά για μάνα έχουν και πατέρα

και φλάμπουρο των πεθαμένων τη σορό

 Αψήφησαν ποτάμια, αγκάθια, τον αγέρα

πολέμησαν και νύχτα και πουρνό

Τα πόδια τους πρηστήκανε, τα χέρια

είδαν τα αίματα και είπαν δεν πονώ,

 Σε μια πατρίδα δέθηκαν  ακέρια

ήταν γι’ αυτούς το όνειρο ,το ποθητό.

Μα, ο αγώνας δεν χορταίνει με αγέρα

κορμιά ζητάει και ψυχές για φαγητό.

 Μόνοι συνέχισαν, η θέλησή τους πλέρια

μονάχοι βγήκαν στων Ηρώων το δειλινό,

θα’ χουν και το φεγγάρι λόγιασαν παρέα

κοντό το χέρι, μακριά του δίκιου το βουνό.

Μικρή ζωή τους, σε θολωμένο βλέμμα…

Ειρήνη φίλοι, τα ντουφέκια «στον..καιρό».

Γκρεμίζονται οι σύντροφοι στο ρέμα,

η λευτεριά, σε μας, απέμεινε να σέρνει το χορό.

1979