%20(1)_20230902101811441_20230902183908138_20230902211528162.jpg)
Και είναι πάντα πόλεμος
οτιδήποτε άλλο
είναι η επόμενη
είναι η προηγούμενη
μέρα του πολέμου
Ξημέρωμα πρωτομαγιάς
κι εγώ περιχαρής και φωτοφόρος
κατακρήμνιζα τα σκοτάδια
και τους φόβους των ανθρώπων, πολεμώντας το άδικο.
– Δείξε μας τα χαρτιά σου, μου είπαν.
– Κύριοι, είμαι περαστικός απ’ αυτόν τον πλανήτη, απάντησα, δείχνοντας τους τα άδεια μου χέρια!
Δεν έχω ταυτότητα, ούτε ιδιοκτησία, ούτε εισοδήματα…
Έφυγα πλήρης ημερών, πριν από χρόνια!…
– Απέδειξέ το, μου αντιγύρισαν οι ασφαλίτες…
Ενεμφανίσθη τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ,
με τη ληξιαρχική του θανάτου μου πράξη
και με στεντόρεια φωνή είπε σ’ αυτούς:
– Δεν έχετε εξουσία επ’ αυτού, διότι ανήκει εις το Φως!
Κι αυτοί με σκυμμένα κεφάλια αποχώρησαν περίλυποι,
διότι για άλλη μία φορά τους είχα ξεφύγει!
I
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Το βράδυ
πριν κοιμηθώ συνήθως διαβάζω κάποιο βιβλίο για να αποκοπώ απ' τη πραγματικότητα
και να πάω στο όνειρο δια μέσω της φαντασίας. Κάτι όμως δε μ' άφηνε να ξεκολλήσω από την πρώτη παράγραφο.
Στις τρεις η ώρα το ξημέρωμα πήγα τελικά στο όνειρο δια μέσου όμως της
ανακούφισης από το βάρος μιας εκκρεμότητας.
Δύο
μήνες αργότερα βρισκόμουν μέσα σ' ένα αεροπλάνο με προορισμό την Αφρική.
Είχα εντοπίσει την κατάλληλη περιοχή που σίγουρα θα έβρισκα λιοντάρια για να
πάρω συνέντευξη. Σ' όλο αυτό το διάστημα ετοιμαζόμουν πυρετωδώς γι' αυτό το
ταξίδι. Έψαξα και βρήκα τη κατάλληλη ζούγκλα. Έπρεπε να βρω οπωσδήποτε
λιοντάρι. Έπρεπε να είναι μεγάλη για να
έχει πολλά άλλα ζώα, δηλαδή υπηκόους. Επίσης η περιοχή αυτή πρέπει να ήταν
προστατευόμενη έτσι ώστε να μην υπάρχει ανθρώπινη δραστηριότητα και συγχρόνως
καχυποψία απέναντί μου. Έπρεπε επίσης να μάθω πολλά πράγματα για τις συνήθειες
των λιονταριών και των άλλων ζώων, τον τρόπο επικοινωνίας μαζί τους και τον
τρόπο προστασίας μου. Ακόμα είχα να μαζέψω όλο το κατάλληλο εξοπλισμό που θα
έχω μαζί μου. Λίγο σε ποσότητα αλλά ικανό να με βοηθήσει στην επιβίωσή μου στην
ζούγκλα αλλά και στην επιτυχία της συνέντευξής μου.
Μετά από
τρεις ώρες ταξίδι βρισκόμουν στο κέντρο της αφρικανικής ηπείρου. Μόλις κατέβηκα
από το αεροπλάνο κατευθύνθηκα στο χώρο των ταξί. Σε τέσσερις ώρες είχα φτάσει
σε μια μικρή πόλη που βρίσκονταν στις αρχές της απέραντης εκείνης περιοχής που
ονομάζονταν προστατευόμενη εθνική περιοχή. Μια περιοχή ίση περίπου με την
Ελλάδα. Πήγα στο ξενοδοχείο που είχα διαλέξει από το internet για να ξεκουραστώ
και να τακτοποιήσω τις τελευταίες λεπτομέρειες του ταξιδιού. Ήταν ήδη αργά το
απόγευμα.
Την
επόμενη μέρα πρωί πρωί και προτού πιάσει για καλά η ζέστη ξεκίνησα για το
Δασαρχείο. Εκεί οι άνθρωποι ήταν ευγενικότατοι. Η καθημερινή τριβή που είχαν με
τους τουρίστες και τους επιστήμονες από όλο το κόσμο που έρχονταν να
επισκεφτούν αυτό το τεράστιο πάρκο τους
έκανε να διαφέρουν για τη ευγένεια και την εξυπηρετικότητά τους. Βέβαια παρ'
όλη την καλή εικόνα που είχαν ήταν συγχρόνως και ακοίμητοι φύλακες του πάρκου
με ότι αυτό συνεπάγεται. Ξέραν ήδη τι
ήθελα να κάνω. Μου εξήγησαν όλους τους κανόνες επαφής με τα ζώα. Έπρεπε να
σεβαστώ και το μυρμήγκι. Μου βρήκαν ένα όχημα και ένας από το Δασαρχείο θα με
οδηγούσε όπου κι αν ήθελα. Παρ' όλα αυτά
αυτός σε ότι και να έκανα θα παρέμενε μέσα στο τζιπ. Δε θα εμπλέκονταν πουθενά.
Πρώτη φορά τους τύχαινε τέτοια περίπτωση για συνέντευξη και ήταν προσεκτικοί.
Όλα βέβαια τα παραπάνω με το αζημίωτο.
Την
επόμενη μέρα χαιρετούσα τον ξενοδόχο και μαζί με το Μάικ τον οδηγό και τη Ντόλι
το SUV ξεκινήσαμε για το βασίλειο των λιονταριών.
Κάναμε μόλις 20 χιλιόμετρα μέσα στο πάρκο και δεν μπορώ
να καταλάβω ακόμα πως άλλαξε η διάθεσή μου. Δεν ήταν φόβος αλλά ούτε και άγχος.
Δεν ξέρω μα μια αίσθηση ακατανόητη με
έκανε να ριγήσω. Ο Μάικ το κατάλαβε. Χαμογέλασε και μου είπε.
- Σου έλειψε πολύ;
- Τι να μου
λείψει;
- Η ανθρώπινη
παρουσία.
Η
ανθρώπινη παρουσία. Μα και βέβαια αυτό πρέπει να είναι. Δεν συνάντησα όχι μόνο
άνθρωπο μα ούτε καν κάποιο ανθρώπινο έργο. Ούτε κολόνα ηλεκτρισμού, ούτε
καλύβα, ούτε δορυφορικές κολόνες, ούτε ήχος, ούτε τεχνητό φως ούτε τίποτα.
Ήμουν έξω απ' τα νερά μου. Το περιβάλλον
γύρω μου ήταν ακριβώς όπως το περίμενα και όπως το έχουμε δει στα τόσα
ντοκιμαντέρ που έχουμε παρακολουθήσει στη τηλεόραση.
Δεν είχα
αποφασίσει ακόμα το τρόπο που θα προσέγγιζα το βασιλιά. Από τα πολλά βιβλία που
διάβασα σχετικά με τη συμπεριφορά των λιονταριών είχα καταλήξει σε ένα σχετικό
κώδικα επικοινωνίας μα δεν ήμουν για τίποτα σίγουρος.
Στη διαδρομή είχαμε ήδη
συναντήσει κάποια ζώα. Μπαίναμε σ' ένα
μεγάλο λιβάδι τώρα, και κάπου στο βάθος δίπλα σε μια συστάδα δένδρων έβοσκε
ανέμελα μια ζέβρα. Είπα το Μάικ να σταματήσει σε κάποια απόσταση από το ζώο.
Ήταν ευκαιρία να κάνω μια δοκιμή στα όσα έμαθα σχετικά με την επικοινωνία με
αυτά. Κατέβηκα και με προσοχή πλησίασα σε απόσταση 50 μέτρων. Εκεί σταμάτησα και χάζευα τη ζέβρα. Ήμουν
σίγουρος ότι με είχε αντιληφθεί. Φοβόμουν να προχωρήσω άλλο μήπως και τη
τρομάξω. Και ενώ ήμουν ακίνητος και αναποφάσιστος ακούω μια φωνή να μου λέει:
- Τι κοιτάς
άνθρωπε; Πρώτη φορά βλέπεις κάποιον να
τρώει;
Γύρισα
να απαντήσω στο Μάικ μα ο Μάικ δεν ήταν κοντά μου. Είχε μείνει στο SUV όπως
είχαμε συμφωνήσει. Μα τότε ποιος;
- Σε σένα μιλάω
δεν ακούς;
Γυρνάω
και βλέπω τη Ζέρβα να με κοιτάει. Δε πάω καλά σκέφτηκα.
- Εσύ μίλησες;
τόλμησα να ψελλίσω.
- Γιατί βλέπεις
κανένα άλλο μου απάντησε αλλά χωρίς να κουνά τα σαγόνια της.
- Μα μιλάνε οι
ζέβρες; ρώτησα.
- Μα μιλάνε οι
άνθρωποι; Με απάντησε.
Ο Μάικ
μου είχε πει για τις ζέβρες πως δαγκώνουν και κλωτσάνε, μα δεν μου είπε πως
μιλάνε. Είναι τόσο καλοκάγαθος άνθρωπος που είμαι σίγουρος πως δεν το ήξερε καν
αυτό το σημαντικό γεγονός για τις ζέβρες.
- Άκου να σου πω
της λέω. Οι άνθρωποι μιλάνε όχι τα ζώα.
- Ότι πεις, μου
ρίχνει το αυθάδικο αυτό ζώο.
Είπα να
μη το συνεχίσω και να προσπαθήσω να εκμεταλλευτώ την δυνατότητα να επικοινωνώ
με το ζώο.
- Γεια σου της
λέω. Δεν ήξερα ότι μιλάτε και εσείς οι ζέβρες και ξαφνιάστηκα. Δεν ήθελα να σε
προσβάλω. ...
- Καλά, καλά. ...γεια σου και σε σένα. Ποιος καλός άνεμος
σε φέρνει από τα μέρη μας, ξένε;
Ξένε;
Λες να καταλαβαίνει ότι δεν είμαι από δω;
Γυρίζω
προς το SUV και διακρίνω αμυδρά το Μάικ να
χαμογελά μέσα από το όχημα.
- Να.....
ξέρεις..., ήρθα από μακρυά μόνο και μόνο
για να συνομιλήσω με κάποιο ζώο.
- Δεν έχετε ζώα
στα μέρη τα δικά σας;
- Έχουμε αλλά θα
προτιμούσα να συνομιλήσω σε κάποιο από σας.
- Τυχερός είσαι
είμαι χορτάτος και έχω χρόνο να .....
- Όχι δεν
κατάλαβες χωρίς να θέλω να σε στεναχωρήσω αλλά θέλω να μιλήσω με τον βασιλιά
σας.
- Δεν με πειράζει
άνθρωπε αλλά τι είναι βασιλιάς;
- Βασιλιάς είπα,
τι είναι αυτό που δε καταλαβαίνεις.
- Ωραία τι είναι
βασιλιάς.
Ρε με
δουλεύει μια ζέβρα.
- Βασιλιάς
αγαπητή μου......
- Αγαπητέ,
μήπως;....
- Έστω αγαπητέ.
Βασιλιάς λοιπόν είναι ο πιο δυνατός, αυτόν που οφείλουμε να σεβόμαστε
και να υπακούμε για το καλό της κοινωνίας ..ε λάθος της ζούγκλας.
- Εμείς δεν έχουμε
τέτοιον. Λες να πάθει κανένα κακό η ζούγκλα.
- Καλά φίλε μου
δεν έχετε λιοντάρια;
- Άνθρωπε θα μας
τρελάνεις; Και βέβαια έχουμε λιοντάρια αλλά τι σχέση έχουν με το βασιλιά.
- Ε πως τι σχέση
έχουν. Ο αρχηγός των ζώων είναι ο βασιλιάς σας.
Μα με βλάκα
ζερβά έχω μπλέξει.
- Αυτός το ξέρει;
- Αλίμονο. ..
- Και γιατί δε μας
το είπε.
- Δε ξέρω όταν τον
βρω θα τον ρωτήσω. Μπορείς να με
βοηθήσεις να τον βρω;
Ακούς
εκεί να μη σέβεται τον βασιλιά του! Πρέπει να είναι στο κόσμο του.
- Άκου να σου πω
άνθρωπε επειδή είπες ότι ο βασιλιάς προστατεύει τη ζούγκλα και επειδή δεν βλέπω
να κάνει κάτι ο λέοντας θέλω να μάθω γιατί δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Θα
σε οδηγήσω εγώ. Όταν φτάσει ψηλά ο ήλιος έλα να σε πάω στο λέοντα.
Τρελάθηκα
από τη χαρά μου.
- Καλά δε φοβάσαι
μήπως σε φάει, ρώτησα.
- Όχι γιατί τώρα
είναι στο κυνήγι με την αγέλη του. Το απόγευμα θα είναι χορτάτος και έτσι δεν
θα κινδυνεύουμε.
- Θα έρθω,
συμφώνησα. και έτρεξα στο Μάικ.
Αυτός
κατά περίεργο τρόπο δε με ρώτησε τίποτε όταν τον είπα ότι θα καθίσουμε εκεί για
λίγες ώρες.
Δεν
άντεξα του είπα την εμπειρία μου. Αυτός με χαμογέλασε με συμπάθεια και μου είπε
να προσέχω όταν θα πάω να συναντήσω τον λέοντα.
Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ
Κάπου
είχε πάει η ζέβρα ή μάλλον ο ζέβρος και το μεσημέρι γύρισε. Τον πλησίασα και
μου είπε να τον ακολουθήσω. Ο Μάικ με συνόδευε διακριτικά με το όχημα από
απόσταση. Αν και ήμουν εξοικειωμένος με το περπάτημα στη φύση δυσκολευόμουν να
τον ακολουθήσω. Περπατήσαμε για ένα μισάωρο και ξαφνικά μπαίνοντας σε μια
συστάδα δένδρων βρέθηκα σε απόσταση αναπνοής με μια ολόκληρη αγέλη λιονταριών.
Κόπηκαν τα πόδια μου. Το θέαμα ήταν τρομακτικό. Μια ολόκληρη αγέλη με μυς,
σαγόνια, δόντια, δύναμη, ευκινησία βρίσκονταν ελεύθερη απέναντί μου.
- Έλα τι έπαθες;
μου λέει η ζέβρα.
Δίπλα
μου είχε φτάσει ήδη ένα λιονταράκι με ένα κόκαλο στο στόμα. Έξι λιονταρίνες
κάτω από τη σκιά που κάναν τρία μεγάλα δέντρα κοίταζαν με αθώο και ανέμελο
ύφος. Δεν έδειχναν διάθεση να σηκωθούν να με φάνε. Δύο άλλα λιονταράκια
μαλώνανε ή καλύτερα παίζανε με ένα μικρό κομμάτι κρέας.
- Ε.. ναι του
απάντησα καθώς άκουγα την Ντόλι που πλησίασε. Δε βλέπω το αρσενικό. Μήπως να
πας εσύ πρώτος να τον ρωτήσεις αν θέλει να μιλήσει μαζί μου;
- Να το
αρσενικό, έρχεται. Πάω.....
Κάπου
από αριστερά και πίσω από τις σκιές των δένδρων εμφανίστηκε η αυτού
μεγαλειότης, ο λέων, με δυο άλλα θηλυκά. Το θέαμα ήταν ανεπανάληπτο. Αν και
πλούσια η ελληνική γλώσσα νομίζω πως δεν είμαι ικανός να περιγράψω το βασιλιά.
Το ζώο είναι υπέροχο μα και συγχρόνως τρομερό
- Μια στιγμή, τον
σταματάω. Ξέρει να μιλάει;
- Άνθρωπε πολύ
χαζές ερωτήσεις κάνεις. Μα και βέβαια μιλάει.
Ο
λέοντας στο μεταξύ πήγε και έκατσε στη σκιά κάποιων άλλων δένδρων και
ετοιμαζόταν να κοιμηθεί. Η ζέβρα τον πλησίασε και κάτι άρχισε να του λέει. Ο
λέοντας σα να σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε με περιέργεια. Η ζέβρα επέστρεψε και μου είπε ότι δέχεται να
μου μιλήσει.
Πλησίασα.
- Γεια σου βασιλιά
μου. είπα όλο ευγένεια.
- Γεια και σε
σένα. Νόμιζα πως εσείς οι άνθρωποι με ονομάζετε λέοντα.
- Μα και βέβαια
βασιλιά μου.
- Τότε γιατί
συνέχεια με λες "βασιλιά μου";
- Επειδή είστε
βασιλιάς. Ο βασιλιάς της ζούγκλας.
Αν και
δε καταλάβαινα που το πάει με είχε πιάσει έξαψη και μόνο που σκεφτόμουν ότι
μιλάω με ένα λιοντάρι.
- Άνθρωπε πως είμαι
κάτι που δεν ξέρω καν τι είναι;
- Μα μεγαλειότατε
δεν είστε βασιλιάς;
- Άκου να σου
πω... τι είναι ο βασιλιάς;
Μα που
έμπλεξα; Ήρθα να πάρω συνέντευξη από τον πιο ισχυρό βασιλιά του κόσμου και
αυτός δε ξέρει τι είναι βασιλιάς. Μάλλον θα έχει άλλη λέξη για το βασιλιάς.
- Να ξέρετε. ..
- Ποιοι να
ξέρουμε;
- Εσείς βασιλιά
μου.
- Άνθρωπε χάνω την
ώρα μου. Τη μια με αποκαλείς βασιλιά που δε ξέρω τι είναι και την άλλη μιλάς σα να είμαι δύο.
Αν είναι
δυνατόν. Βρήκα τρόπο να επικοινωνήσω και κολλάω σε χαζά.
- Να...... σας
μιλάω σα να είσαι δύο από σεβασμό που είσαι βασιλιάς. Τώρα τι είναι βασιλιάς.
Δε ξέρω αν εσείς τα λιοντάρια το λέτε κάπως αλλιώς. Άσε να σου εξηγήσω.
Βασιλιάς λοιπόν είναι αυτός που ρυθμίζει τη ζωή των υπηκόων του, είναι αρχηγός
του κράτους, έχει στρατό, όλοι πρέπει να τον υπακούν, είναι ο ποιο δυνατός,
δίνουν και τη ζωή γι' αυτόν και αυτός συμβολίζει το κράτος. ..
- Μια στιγμή μου
λέει. Προσπαθείς να μου εξηγήσεις τι είναι βασιλιάς αλλά μου βάζεις κι' άλλα
περίεργα. Ας πούμε ότι είμαι βασιλιάς. Τι είναι κράτος;
Έλα ντε
τι είναι κράτος; Εκεί ήταν ένα τεράστιο πάρκο που δεν είχε σύνορα για να
χωρίζεται σε μικρότερα μέρη. Που να ξέρει το λιοντάρι τι είναι κράτος. Μα για
στάσου.
- Κοίτα λέοντα,
εσύ και η αγέλη σου κυνηγάτε σε μια περιοχή. Αν σ' αυτή τη περιοχή έρθει να
κυνηγήσει κάποιος άλλος θα τον αφήσετε;
Οι
λέαινες εν τω μεταξύ αραγμένες κάτω από τα δένδρα έδειχναν να μη έχουν καμία μα
καμία περιέργεια για το τι δουλειά έχει ένας άνθρωπος και μια ζέβρα ανάμεσά
τους. Η ζέβρα πάλι βρήκε δουλειά με το λιονταράκι που δεν έλεγε να ησυχάσει.
- Σπάνια να έρθει
κάποιος στη περιοχή μας. Το κυνήγι φτάνει μόνο για μας. Θα ήταν τρέλα να έρθει
κι άλλος. Πάντως αν ερχόταν θα έπρεπε να τον διώξουμε.
- Μπράβο. Αυτή η
περιοχή σας λέγεται κράτος και η αγέλη σας είναι ο στρατός που προστατεύει το
κράτος.
- Ναι αλλά εμείς δε προστατεύουμε κανένα. Απλώς δεν
θέλουμε να παίρνουν άλλοι τη λεία μας.
- Κοίτα όταν δεν
αφήνετε άλλους να κυνηγούν στη περιοχή σας δε σώζεται την ίδια στιγμή και τα
ζώα που θα έτρωγαν οι εισβολείς; Άρα προστατεύεται τα ζώα της περιοχής σας. Άρα
είστε κράτος με στρατό, σύνορα, και αρχηγό, εσένα δηλαδή το πιο, δυνατό
λιοντάρι της περιοχής. Αυτόν τον αρχηγό εμείς τον λέμε βασιλιά.
- Δηλαδή άνθρωπε ο
βασιλιάς κάθε κράτους σας, πολεμάει κάθε μέρα για να διώξει άλλους ανθρώπους
που έρχονται να κυνηγήσουν στο κράτος του;
- Κάπως έτσι. Μόνο
που δε πολεμάει κάθε μέρα. Κοίτα, το
κάθε κράτος μας είναι τόσο μεγάλο που ο βασιλιάς δεν μπορεί να το ελέγξει μόνος
του. Γι' αυτό έχει στρατό δηλαδή δικούς
του ανθρώπους που ξέρουν να πολεμούν και οι οποίοι είναι στα άκρα του κράτους,
στα σύνορα και δεν αφήνουν κανένα ξένο να μπει στο κράτος του.
- Ο στρατός του
λοιπόν είναι η αγέλη του;
- Ναι και αυτός
είναι ο αρχηγός. Όλοι οι άλλοι άνθρωποι τον σέβονται γι' αυτά που κάνει και που είναι. Όμως ο βασιλιάς
μας δεν κάνει μόνο αυτό. Ο βασιλιάς με τους ανθρώπους του φροντίζει ώστε όλοι
οι άλλοι να δουλεύουν, να έχουν να φάνε, να μη μαλώνουν αναμεταξύ τους....
- Μια στιγμή,
θέλεις να πεις ότι μοιράζει το φαγητό στους άλλους ανθρώπους; Γιατί;
- Σου είπα είναι
μεγάλο το κράτος και οι άνθρωποι τόσοι πολλοί που ο βασιλιάς απλώς βάζει
κανόνες για το πως θα μοιράζονται οι άνθρωποι το φαγητό.
- Και όταν λες ότι
κοιτάζει να δουλεύουν οι άλλοι άνθρωποι τι εννοείς.
- Επειδή όπως σου
είπα τα κράτη είναι μεγάλα. ....
- ........ Έχετε
δηλαδή και πολλούς βασιλιάδες;
- Ναι. Λοιπόν στα
κράτη αυτά φτιάχνουμε μεγάλα σπίτια για να μένουμε, μηχανές που μας βοηθάνε στη
ζωή μας, όπως καλή ώρα το αυτοκίνητο αυτό που βλέπεις εκεί πίσω, επίσης
φυτεύουμε φυτά για να μαζεύουμε τους καρπούς τους, ταΐζουμε και μεγαλώνουμε ζώα για να τα τρώμε.
....
- Μα ούτε καν
κυνηγάτε; Τα έχετε όλα έτοιμα.
- Ε όχι έτοιμα.
Για να γίνουν όλα αυτά κάποιοι εργάζονται. Επίσης για να μπορέσει ο βασιλιάς
μας να συντονίσει όλες αυτές τις εργασίες έχει κάποιους δικούς του ανθρώπους
που ελέγχουν και κατευθύνουν τους άλλους ανθρώπους.
- Μα έτσι που μου
τα λες ο βασιλιάς σας ούτε πολεμάει, ούτε δουλεύει.
- Ε τι να σου πω.
Μάλλον δε μπόρεσα να σου εξηγήσω. Παρ'
όλα αυτά, θα μου επιτρέψεις να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις και εγώ με τη
σειρά μου.
- Για ρώτα λοιπόν
άνθρωπε.
- Πόσο χρονών
είσαι;
- Δεκαπέντε.
- Πόσα λιοντάρια
έχει η αγέλη σου.
- Δεκαέξι μεγάλα
και πέντε μικρά.
- Υπάρχει άλλο
αρσενικό στην αγέλη;
- Σήμερα όχι. Χθες
έδιωξα ένα που είχε γίνει επτά χρονών. Είχε αρχίσει να διεκδικεί τις λέαινες.
- Αλήθεια και που
πήγε;
- Να βρει κάποια
άλλη αγέλη. ....
- Και αν δε τα
καταφέρει;
- Ας προσπαθήσει
περισσότερο.
- Δε τον σκέφτεστε
καθόλου;
- Και τα ζώα που
κυνηγάω, σκέφτομαι καμιά φορά.
- Πως όμως είσαι
σίγουρος όμως ότι οι λέαινες προτιμούν εσένα από το άλλο λιοντάρι για
ζευγάρωμα;
- Μου φαίνεται ότι
δεν καταλαβαίνεις όταν σου μιλάω. Οι λέαινες θέλουν ένα δυνατό αρσενικό για να
κάνουν λιονταράκια. Ποιο καλύτερο τρόπο γνωρίζεις για να επιλέξουν το πιο
κατάλληλο;
- Καλά άλλο ήθελα
να πω... Ο νεαρός λοιπόν ήθελε να σου πάρει την εξουσία;
- Δηλαδή;
- Να, να κάνει ότι
θέλει στην αγέλη, να έχει τις λέαινες για ζευγάρωμα, να τρώει πρώτος, να
υπακούν ότι τις λέει....
- Εξουσία ε! μόνο
που πρέπει να είναι και πρώτος στο κυνήγι, να προστατεύει την αγέλη από τις
ύαινες και τις τίγρεις, να χωρίζει τις λέαινες όταν μαλώνουν, να οδηγεί σε
κατάλληλα εδάφη την αγέλη και πολλά άλλα.
- Καλά όλα αυτά τα
κάνεις μόνος; Γιατί δε παίρνεις κάποιο
να σε βοηθάει;
- Άνθρωπε στην
αγέλη δε βοηθά κανένας κανένα. Συνεργαζόμαστε στο κυνήγι και προστατεύουμε όλα
τα μέλη, όλοι.
- Καλά μη θυμώνεις
μια ιδέα είχα.
Δε ξέρω αν θύμωσε ή αν έτσι απλώς απάντησε, πάντως καλώς
ή κακώς ας προσέχω στη συνέχεια. Η ζέβρα επιτέλους ξεφορτώθηκε το λιονταράκι
και πήγε λίγο πιο πέρα να βοσκήσει.
- Για πες μου,
ακόμα. Σα βασιλιάς που είσαι, έχεις την αποδοχή όλης της αγέλης;
- Είμαι το πιο δυνατό
λιοντάρι. Το ξέρουν όλοι και αναγκαστικά
το αποδέχονται. Αν κατάλαβα καλά.
- Τα άλλα ζώα σε
αποδέχονται;
- Όλοι ξέρουν πόσο
δυνατός είμαι.
- Αυτά σε υπακούν;
- Όταν λες υπακούν
τι εννοείς.
- Να κάνουν ότι
λες. Φαντάζομαι ότι θα φοβούνται να σου φέρουν αντίρρηση.
- Γιατί το λες
αυτό άνθρωπε. Όταν ο βασιλιάς σας λέει
σε κάποιον ότι θέλει να τον φάει αυτός κάθεται ή παλεύει να γλυτώσει;
- Καλά έτσι όπως
το θέτεις έχεις δίκαιο. Όμως για άλλα θέματα;
- Κοίτα δεν έχουμε
άλλα θέματα εδώ στο πάρκο.
Ο Μάικ
πιο πέρα είχε βγει από το αμάξι και τεντωνόταν να ξεμουδιάσει. Ήταν ώρες
καθιστός και παρ' όλο που ήταν σε συνεχή επιφυλακή ήταν φυσιολογικό να
θέλει να ξεπιαστεί. Πάντως δε φαινόταν να ανησυχεί ιδιαίτερα.
- Τι κάνεις όταν
ξυπνάς το πρωί;
- Μαζευόμαστε όλοι
της αγέλης και ετοιμαζόμαστε για κυνήγι.
- Δηλαδή τους
μαζεύεις και δίνεις οδηγίες για το τι πρέπει να κάνουν;
- Όχι βέβαια κάθε
λιοντάρι ξέρει τι να κάνει στο κυνήγι.
- Κάνετε
εκπαίδευση. ..
- Όταν τα
λιοντάρια μεγαλώνουν ακολουθούν στο κυνήγι την αγέλη. Στην αρχή χωρίς να
μπλέκονται στα πόδια των μεγάλων. Με το
καιρό όμως βοηθάνε κανονικά στο κυνήγι. Και ξέρεις όταν λέμε κανονικά εννοούμε
ότι το κυνήγι ξεκινάει από τη φωλιά μας, ύστερα είναι η πορεία που θα πάρουμε,
τα ζώα που θα κυνηγήσουμε, ο εντοπισμός του ζώου στόχου, ο τρόπος που θα το πλησιάσουμε, πως θα το πιάσουμε, πως θα
διαφυλάξουμε τη λεία μας από άλλα ζώα, πως θα το μοιραστούμε. Όλα αυτά δεν
είναι κάποιος που μας τα μαθαίνει. Τα βλέπουμε και απλώς τα ακολουθούμε.
- Και πως
μαθαίνεται να πολεμάτε με άλλα ζώα;
- Ζούμε σε ένα
περιβάλλον που αν δε προσέξουμε υπάρχει κίνδυνος να σκοτωθούμε. Και πάλι όμως
δε μας μαθαίνει κανένας τι να κάνουμε. Βλέπουμε τι κάνουν οι μεγάλοι και
κάνουμε τα ίδια. Εσείς πως μαθαίνεται στα παιδιά σας πως να λειτουργούν όταν
μεγαλώνουν;
- Εμείς βασιλιά
μου, βάζουμε νόμους, δηλαδή κανόνες, που
λένε πως να συμπεριφερόμαστε και πως να λειτουργούμε αλλιώς θα είμαστε
ζούγκλα.....
- Ε! ...
- Θέλω να πω ότι
επειδή η ζωή των ανθρώπων είναι πολύπλοκη δε θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε.
- Α ! Καλά.
- Επίσης μαζί με τους κανόνες και ότι καινούριο
γνωρίζουμε και ανακαλύπτουμε το γράφουμε σε βιβλία. Αυτά λοιπόν τα βιβλία
μαθαίνουν τα παιδιά μας στα σχολεία. Για πες μου όμως. Δε φοβάσαι μη τυχόν
έρθει κάποιο άλλο λιοντάρι και σου πάρει τη θέση;
- Να φοβηθώ; Δε νομίζω. Καθημερινά τρώω και κυνηγάω ώστε
να είμαι δυνατός. Οι λέαινες πρέπει να ζευγαρώνουν με το πιο δυνατό λιοντάρι.
Για να είναι ασφαλή και γερά τα λιονταράκια που γεννιούνται θα πρέπει εγώ να
είμαι ικανός να τα προσφέρω αυτά. Αν αρχίσω να γερνάω για παράδειγμα ούτε
γενετικά θα είμαι τόσο γερός αλλά ούτε σωματικά θα μπορούσα να προσφέρω
ασφάλεια. Ο τρόπος για να αποδείξω ότι είμαι ικανός είναι να μονομαχήσω με
κάποιο άλλο λιοντάρι ή ζώο.
- Μα θα έχεις
προσφέρει τόσα και η αγέλη θα σε διώξει;
- Δε θα με διώξει
ακριβώς. Μάλλον εγώ θα φύγω.
- Ναι όμως θα
πεθάνεις!
- Και τι να κάνω
στην αγέλη; Τι θα μπορούσα να προσφέρω ή
ακόμα τι ρόλο θα είχα εκεί μέσα;
- Να προσφέρεις;
Τίποτα. έχεις δικαίωμα να ξεκουραστείς. Στο κάτω κάτω δε νομίζω να πειράζει
στην αγέλη αν σου δίνουν λίγο από το κυνήγι. Άσε που έπρεπε να σε σέβονται που
ήσουν βασιλιάς τους τόσα χρόνια.
- Άνθρωπε πόσες
φορές θα σου πω ότι δεν είμαι βασιλιάς.
- Είσαι με τον τρόπο
σου.
- Αφού επιμένεις
και αφού για σένα ο βασιλιάς είναι κάτι σπουδαίο, δε θα σου χαλάσω το χατίρι.
- Για πες μου όμως
κάτι ακόμη. Η αγέλη σου κυνηγά πάντα
στην ίδια περιοχή; Δεν πηγαίνετε να κυνηγήσετε και σ' άλλα μέρη;
- Όχι, και ούτε
που το σκεφτήκαμε. Η περιοχή μας έχει πάντα βλάστηση και νερά. Εδώ μαζεύονται
πολλά ζώα να βοσκήσουν. Απ' ότι καταλαβαίνεις δεν υπάρχει λόγος να ψάχνουμε
αλλού για φαγητό.
- Μα ούτε από
περιέργεια δεν πάτε σε άλλες περιοχές;
- Περιέργεια ε. Να
πάμε όχι χωρίς λόγο. Καμιά φορά πάντως ευχαρίστως ακούμε ιστορίες από ζώα που
έρχονται από μακριά.
- Ποιους έχετε
εχθρούς, εσείς τα λιοντάρια;
- Λοιπόν.
Παρ' όλο που υπάρχουν πιο δυνατά ζώα από
μας όπως οι ελέφαντες, οι ρινόκεροι και οι ιπποπόταμοι πιο επικίνδυνες είναι οι
ύαινες. Είναι πολλές και επιμένουν. Πολλές φορές μάλιστα καταφέρνουν να μας
κλέψουν και τη τροφή. Το ίδιο όμως τις κάνουμε κι εμείς. Τελικά μπορώ να πω ότι
δεν είναι εχθροί μας. Ίσως ανταγωνιστές.
Μάλλον δεν έχουμε εχθρούς.
- Ποιο από τα άλλα
ζώα σέβεσαι και θαυμάζεις;
- Όλα.
- Δηλαδή;
- Από που να
αρχίσω και που να τελειώσω. Υπάρχουν ζώα που τρέφονται με κρέας. Είναι
αντίπαλοί μας στο κυνήγι. Είναι δυνατά, έξυπνα, και επικίνδυνα αν δε
προσέξουμε. Οι ύαινες για παράδειγμα.
Είναι ζώα έξυπνα και επίμονα. Πολύ καλά οργανωμένα στο κυνήγι. Πολλές
φορές αν δε προσέξουμε μπορεί να μας πάρουν και τη τροφή. Τις σεβόμαστε και τις
παραδεχόμαστε. Άλλα πάλι ζώα τρώνε χόρτα
ή φύλλα από τα δέντρα. Αυτά πάλι μπορεί να είναι γρήγορα, μαθαίνουν να
αμύνονται με πολλούς τρόπους. Αν και κινδυνεύουν συνέχεια, δε φαίνονται να
φοβούνται καθόλου και ξέρουν να αμύνονται ομαδικά μα και ατομικά. Να για
παράδειγμα ο φίλος σου εκεί. Βλέπεις μια παλιά πληγή που έχει στο πίσω του
πόδι; Προσπαθήσαμε μια φορά με την αγέλη να τον απομονώσουμε από το κοπάδι.
Είναι πολύ γρήγορα ζώα μα το καταφέραμε. Έκανα το λάθος και τον πλησίασα
απρόσεκτα. Με το που τον έγδαρα με τα νύχια και πίστεψα ότι είναι δικός μου
γυρίζει και μου δίνει μια κλωτσιά με τα πίσω του πόδια που ειλικρινά τα έχασα
για λίγο. Το ίδιο και η αγέλη μου. Ώσπου να καταλάβουμε τι έγινε αυτός
εξαφανίστηκε. Από τότε γυρίζει μόνος του χωρίς τη προστασία του κοπαδιού του.
Αν και μάλλον θα τη πατήσει καμιά φορά εγώ τον πάω πολύ.
- Αλήθεια του λέω
πιστεύεις στο θεό και αν ναι πως τον φαντάζεσαι;
- Θεό; Με ρωτάει.
- Ναι Θεό,
ξέρεις, αυτός που έφτιαξε τον
κόσμο, τον Δημιουργό. Είναι αυτός που σε
έκανε τόσο δυνατό και αδιαμφισβήτητα βασιλιά.
- Άσε κατάλαβα. Αν
και δε μπορώ να καταλάβω ακόμα τον τρόπο που θέτεις τα πράγματα όσο αφορά το
ότι πάντα υπάρχει κάποιος στον οποίο ανήκουμε
και γι αυτό πρέπει να του κάνουμε όλες τις επιθυμίες του, Όλα τα ζώα άνθρωπε ξέρουν ότι όλα όσα
βλέπουμε γύρω μας κάπως γίνανε. Και για να έγιναν κάποιος τα έκανε. Κάποιος έξω
από αυτό το κόσμο γιατί αν ήταν μέσα θα έπρεπε να δημιουργήσει και τον εαυτό
του. Εμείς δεν γνωρίζουμε τίποτα έξω από τη περιοχή μας. Πώς θα μπορούσαμε να
ξέρουμε πως είναι κάτι έξω από τον κόσμο όταν δε γνωρίζουμε τον ίδιο το
κόσμο. Τι υπάρχει πάνω και κάτω από εκείνα τα βουνά, τις λίμνες, τους μακρινούς τόπους, τον ουρανό ολόκληρο και τις θάλασσες. Άγνωστο.
Εδώ χωράει συζήτηση σκέφτηκα, αλλά ο χρόνος με πιέζει και
συνέχισα.
- Τι πιστεύετε
εσείς τα λιοντάρια για το θάνατο;
- Δηλαδή τι
εννοείς; Ο θάνατος είναι θάνατος. Απλώς σταματάς να ζεις.
- Να εμείς οι
άνθρωποι πιστεύουμε ότι μετά το θάνατο υπάρχει μια άλλη ζωή δίπλα στο
Δημιουργό.
- Ε! Και αυτό τι αλλάζει; Πάλι σταματάς να ζεις
όπως ζούσες ως τώρα.
- Πιστεύουμε ακόμα
ότι όσο πιο καλοί άνθρωποι είμαστε και δε κάνουμε αμαρτίες τόσο πιο κοντά στο
Θεό θα πάμε.
- Και γιατί κάνετε
αμαρτίες;
- Εσείς τα
λιοντάρια δε κάνετε αμαρτίες;
- Μπορείς να μου
πεις μια αμαρτία που μπορεί να κάνει ένα λιοντάρι η και οποιοδήποτε άλλο ζώο;
Η
αλήθεια είναι ότι με τσάκωσε. Ακόμα και το που κυνηγάνε τα άλλα ζώα, είναι για
να φάνε. Και δε σκοτώνουν πολλά, μονάχα
όσα χρειάζονται για να χορτάσουν. Και αν επιτεθούν το κάνουν για να αμυνθούν.
Έτσι άλλαξα συζήτηση.
- Για τον άνθρωπο
τι γνώμη έχεις;
- Οι άνθρωποι είναι περίεργα ζώα. Ζούνε περίπλοκα.
Ντύνονται με ρούχα γιατί κρυώνουν. Όμως φοράνε ρούχα και όταν έχει πολύ
ζέστη. Φτιάχνουν μηχανές για να
κινούνται σε μεγάλες αποστάσεις. Παρ' ολ'
αυτά όμως και τις μικρές αποστάσεις τις κάνουν μ' αυτές τις μηχανές. Δεν μπορούν να κυνηγήσουν
ούτε ένα ζαρκάδι και όμως με τα όπλα που φτιάχνουν μπορούν να σκοτώσουν
οποιοδήποτε ζώο. Και παλιά απ' ότι ξέρω
όλα τα ζώα κινδύνευαν απ' τους
ανθρώπους.
- Τώρα όμως δε
κινδυνεύετε.
- Όχι, εδώ και
πολλά χρόνια κανένας άνθρωπος δεν μας ενοχλεί. Αντίθετα κάποιοι από εμάς που
είναι άρρωστοι γινόμαστε καλά χάρη σε σας. Έτσι δε μπορώ να σας χαρακτηρίσω:
δυνατούς ή αδύνατους, καλούς ή κακούς, έξυπνους ή χαζούς.
Αυτά
λέγαμε και η ώρα περνούσε. Θυμήθηκα τα λόγια της ζέβρας που μου είπε να είμαι
σύντομος. Την είδα από απέναντι να έρχεται κατά το μέρος μας.
- Εγώ χαιρετώ,
είπε. Χάρηκα για τη γνωριμία.
Και
έφυγε.
- Μάλλον πρέπει να
φεύγω και εγώ, είπα. Ευχαριστώ που δείχτηκες να μιλήσεις μαζί μου. Άξιζε στα
αλήθεια η προσπάθεια, .
- Και εγώ
ευχαριστήθηκα τη συζήτηση απάντησε με νόημα.
Δε
κατάλαβα τότε τι εννοούσε. Γύρισα κοίταξα την υπόλοιπη αγέλη και ξεκίνησα για
τον Μάικ. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα κάτι διαφορετικό. Κάτι που να έχει σχέση
με βασίλεια και εξουσία. Παρ όλα αυτά όμως ένιωθα ικανοποιημένος γι αυτή τη
ξεχωριστή συνέντευξη που πήρα.
ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
Μετά
εξι μήνες βρισκόμουν στο σπίτι μου και απολάμβανα τον πρωινό καφέ. Ακόμα
δεν είχαν κοπάσει τα μπράβο για τη συνέντευξη που δημοσίευσα διανθισμένη βέβαια
με λίγα δικά μου λόγια για να γίνει ποιο ενδιαφέρουσα. Δε μπορούσε κανείς να με
διαψεύσει. Χτύπησε το τηλέφωνο, το σήκωσα και άκουσα μία φωνή άγνωστη που
μιλούσε αγγλικά να ψάχνει για μένα. Τελικά ήταν ο Μαϊκ αναστατωμένος. Χωρίς
πολλά πολλά ήθελε να μάθει τι είπα με το λιοντάρι. Τον ησύχασα και του είπα με
λίγα λόγια τι συζητήσαμε.
- Να ήξερες τι
έκανες μου λέει.
- Τι;
- Κατάστρεψες
σχεδόν όλο το πάρκο.
- Μα γιατί;
- Έλα κάτω και θα
δεις. Εμείς βέβαια φταίμε, έπρεπε να το περιμένουμε. Ότι έγινε έγινε. Αρχίσαμε
ήδη την αποκατάσταση των ζημιών. Απλώς σε χρειαζόμαστε μήπως και έχεις κάποια
ιδέα για κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε ή ακόμα και να καταγράψεις τι
πάθαμε. Θα έρθεις;
- Μα.. Μάικλ τι
είναι αυτά που λες; Πως κατέστρεψα το
πάρκο;
- Μη κουράζεσαι
να προσπαθήσεις να καταλάβεις. Η
συνομιλία σου με τον λέοντα ήταν η αιτία για μια σειρά γεγονότων που φέραν πολύ
κακά αποτελέσματα. Όταν λέω ότι κατέστρεψες το πάρκο εννοώ βέβαια ότι άθελά σου
δημιούργησες το χάος. Διαβάσαμε τη συνέντευξη που πήρες από το λιοντάρι και
καταλάβαμε ότι αυτή ήταν η αρχή όλων. ..
- Μα ποιων όλων.
- Έλα και θα δεις.
Έχουμε ήδη συνεννοηθεί με το υπουργείο εξωτερικών της πατρίδας σου και σε
περιμένουμε την άλλη βδομάδα.
- Μα δε γίνεται.
...
Και όμως
γίνεται, και με το παραπάνω. Την επόμενη μέρα άρχισα να ετοιμάζω ξανά
βαλίτσες χωρίς τη θέλησή μου με ύστερα από τις "παροτρύνσεις" της
κυβέρνησης μου. Έμπλεξα!!
Αυτή τη
φορά δε χρειάστηκε να πάρω ταξί. Ο Μάικλ
με περίμενε στο αεροδρόμιο με τη Ντόλι χαμογελαστός μεν αλλά φανερά
κουρασμένος. Ήταν σα να είχαν περάσει από πάνω του δέκα χρόνια μέσα σε λίγους
μήνες.
- Δεν ήταν ανάγκη
του είπα.
- Και όμως φίλε
μου είναι. Κανείς δε μπορεί να πλησιάσει το πάρκο χωρίς ειδική άδεια. Άσε που
θέλω στη διαδρομή να σου εξηγήσω τι έγινε για να είσαι προετοιμασμένος για το
τι θα συναντήσεις.
Αφού
φορτώσαμε τα πράγματα στη Ντόλι ξεκινήσαμε για το πάρκο. Ο Μάικ ήταν ευγενικός
πάλι όμως καταλάβαινα ότι ήθελε να μου πει πολλά και δεν ήξερε από που να
αρχίσει.
- Έλα Μάικ του
είπα, μπορείς να αρχίσεις σιγά σιγά είναι ώρα να μου δώσεις κάποιες εξηγήσεις.
Γιατί είμαι εδώ;
Η ΑΦΗΓΗΣΗ
Μας
χαιρέτησες το απόγευμα της 30 Μαρτίου. Το επόμενο πρωί ο λέοντας που
μίλησες ανακοίνωσε στις λέαινες ότι από δω και στο εξής θα τον λένε βασιλιά και
ότι η περιοχή τους θα είναι το βασίλειό του. Τις εξήγησε ότι δεν αλλάζει τίποτα
από ότι πριν. Απλώς θα πρέπει να τον μιλάνε με σεβασμό, να κατεβάζουν το κεφάλι
όταν θα περνάει από δίπλα. Βέβαια θα του φέρνουν και το φαγητό. Την άλλη μέρα
οι λέαινες πήγαν για κυνήγι. Τα βρήκαν λίγο δύσκολα με τις ύαινες. Γύρισαν και
με σεβασμό κοιτάζοντας χαμηλά είπαν στον λέοντα ότι χρειάζονται τη βοήθειά του.
Αυτός βρυχήθηκε και αποφάσισε να φωνάξει πίσω το νεαρό λιοντάρι που είχε
διώξει. Έπρεπε να μεγαλώσει την αγέλη. Δε μπορούσε ο βασιλιάς να τα κάνει όλα
έπρεπε να πάρει και βοηθό. Πήρε βέβαια όλα τα μέτρα του ώστε να μη κινδυνεύσει
από το νεαρό. Έβαλε μία λέαινα να τον
ακολουθεί συνέχεια. Αποφάσισε για να τελειώνει μια για πάντα με τις ύαινες να
ψάξει να τις βρει και να τις εξολοθρεύσει. Τις βρήκε με την αγέλη του και θα
τις είχε σκοτώσει όλες αν αυτές δεν δέχονταν να τον σέβονται σα βασιλιά. Στο κάτω κάτω δε ζητούσε και τίποτε
υπερβολικό. Μόνο το κεφάλι θα κατεβάζανε όταν θα περνούσε. Βέβαια στη συνέχεια
τον ίδιο σεβασμό απαίτησε και η υπόλοιπη αγέλη. Χάρηκαν τα λιοντάρια για τη
νίκη τους αυτή μια που δε θα ξανακινδύνευαν να χάσουν τη λεία τους από τις
ύαινες, ενώ αντίθετα πολλές φορές θα έκλεβαν το φαγητό τους.
Πήρε
λέαινες και ύαινες μαζί του και πήγαν να βρουν τις τίγρεις. Αυτές όταν είδαν
όλο αυτό το στρατό φοβήθηκαν. Έτσι έγινε βασιλιάς της τίγρης των λεοπαρδάλεων
και όλων των αρπακτικών εκτός των λύκων που μετακινήθηκαν στη διπλανή περιοχή.
Για να διευκολύνει τη τάξη και την εύρυθμη λειτουργία του βασιλείου του μάζεψε
όλα τα ζώα της περιοχής του για να τους εξηγήσει τους καινούργιους κανόνες που
θα ίσχυαν στη περιοχή.
Είπε
λοιπόν ότι αυτός είναι ο βασιλιάς και το μόνο που αλλάζει είναι ότι θα πρέπει
να τον σέβονται δηλαδή μόλις τον βλέπουν να σκύβουν το κεφάλι. Ένας ελέφαντας
ρώτησε γιατί όλα αυτά. Πλησίασαν όλα τα αρπακτικά και τον είπαν ότι ο Θεός έφτιαξε το πιο
δυνατό και ρωμαλέο ζώο για να μπορεί να
βάλει μια τάξη στη ζούγκλα. Πρέπει να υπάρχει ιεραρχία ανάλογα με τη δύναμη του
καθενός για να είναι όλα ομαλά. Οι ελέφαντες μα και οι ρινόκεροι δίπλα με τους
ιπποπόταμους ξέροντας τη δύναμη τους μάλλον χάρηκαν γι' αυτή την εξέλιξη. Στο
κάτω κάτω έπρεπε και αυτοί να συμβαδίζουν με τις καινούριες ιδέες.
Την επόμενη
μέρα βγήκε με την αγέλη για κυνήγι. Τα ζώα αντί να τρέξουν να κρυφτούν στάθηκαν
και έσκυψαν το κεφάλι. Η αγέλη διάλεξε
το πιο μεγάλο βουβάλι και το σκότωσε. Έφαγε ο βασιλιάς, η αγέλη του, οι
ύαινες, και δυο γύπες. Ήταν όλοι
χαρούμενοι. Τα θηράματα γιατί δεν άλλαξε στην ουσία τίποτε. Μάλιστα αντί να τρέχουν να σωθούν για κάτι
που έτσι κι αλλιώς δε θα απόφευγαν τώρα
απλώς αποδεχόταν το συμβάν υπακούοντας τους νόμους του βασιλείου και του
Δημιουργού. Οι ύαινες βρήκαν φαγητό χωρίς άγχος. Οι τίγρεις και τα άλλα αρπαχτικά
κυνήγησαν στη συνέχεια χωρίς να έχουν στα πόδια τους τα λιοντάρια. Αυτό έγινε
και την επόμενη και την επόμενη μέρα. Πολλά ζώα σκέφτηκαν έξυπνα πως αν γινόταν
φίλοι με τα λιοντάρια δε θα τα επέλεγαν για φαγητό. Έτσι ήταν πολλοί που φύγαν
ακόμη και από τα κοπάδια τους για να ακολουθούν και όσο μπορούν να κάνουν παρέα
με τα λιοντάρια. Την πέμπτη μέρα ο βασιλιάς αποφάσισε να μη ξαναπάει για
κυνήγι. Δεν χρειάζονταν πλέον. Έτσι κι αλλιώς τα ζώα καθόταν και περίμεναν να
δουν αν επιλεγούν για φαγητό. Έδωσε διαταγή τα ζώα να υπακούν το αντιβασιλέα
(το άλλο αρσενικό λιοντάρι) όπως αυτόν. Θα καθόταν πλέον σε σκιερά μέρη και θα
περίμενε να του φέρουν φαγητό. Έτσι κι έγινε. Την όγδοη μέρα όμως η αγέλη
σκέφτηκε πως αντί να βγαίνει καθημερινά για κυνήγι θα μπορούσαν να πιάνουν δύο
ζώα και να έχουν έτσι φαγητό για πολλές μέρες. Και αυτό εγκρίθηκε και έγινε. Η
αλήθεια είναι ότι αυτό άρεσε και στα άλλα σαρκοφάγα. Δεν θα είχαν έτσι συχνά τα
λιοντάρια μέσα στα πόδια τους.
Από τη
στιγμή όμως που η λέξη ιεραρχία μπήκε στη ζωή του βασιλείου ήταν φυσιολογικό το
βάρος να πέφτει στα αδύναμα φυτοφάγα ζώα. Από τότε μάλιστα που ανακαλύφθηκε και
η αποθήκευση τροφής η κατάσταση χειροτέρεψε. Πολλές φορές δεν είχαν το δικαίωμα
ούτε καν να τρέξουν να ξεφύγουν. Θα ήταν κάτι σα προδοσία στο βασιλιά. Βέβαια
κάποια φυτοφάγα μιμούμενα τα σαρκοφάγα ξήλωναν ολόκληρους θάμνους και μικρά
δένδρα για να κρύψουν τροφή.
Μερικά
ζώα μη αντέχοντας αυτές τις αλλαγές φύγαν για διπλανές περιοχές. Έτσι όμως οι νέες ιδέες μαθεύτηκαν και εκεί.
Σε είκοσι
μέρες τα λιοντάρια των γειτονικών περιοχών διακήρυξαν την ίδρυση των βασιλείων
τους. Όπου μάλιστα δεν υπήρχαν λιοντάρια τη βασιλεία την ανέλαβαν οι τίγρεις.
Οι λύκοι
αποσύρθηκαν παραπέρα. Όταν οι καινούριες ιδέες εξαπλώθηκαν σε όλο το πάρκο οι
λύκοι διάλεξαν μια περιοχή την υπερασπίστηκαν σθεναρά θεωρώντας επικίνδυνες
ανοησίες όλα αυτά που γινότανε. Στη περιοχή τους όλα τα ζώα ζούσαν όπως παλιά.
Τρέχανε να μη τα πιάσουν να τα φάνε αλλά και μαζευόταν όλα μαζί για να διώξουν
τους εισβολείς. Ποιούς εισβολείς; Υπομονή.
Όλο
λοιπόν το πάρκο μέσα σε ενάμιση μήνα αποτελούταν από βασίλεια. Οι βασιλιάδες
μάζευαν γύρω τους πολύ κόσμο. Στρατό παν απ' όλα. Όλα τα δυνατά ζώα θέλανε να
μπουν στο στρατό. Έπρεπε να υπερασπίζονται τις αποφάσεις του βασιλιά τους στο
εσωτερικό και να πολεμούν τους εισβολείς από άλλα βασίλεια. Αποκτούσαν και
κάποιο σκοπό στη ζωή. Υπερασπίζονταν το βασιλιά τους και το δίκιο. Γι' αυτές
τις υπηρεσίες τους βέβαια αμείβονταν με πλουσιοπάροχα γεύματα. Ένας άλλος πάλι
μεγάλος αριθμός ζώων εξυπηρετούσε τις ανάγκες του βασιλιά του αντιβασιλιά της
παρέας τους και του στρατού του. Το κυριότερο, έπρεπε να βρίσκουν φαγητό για
όλους αυτούς. Ευτυχώς που ανακαλύφθηκε είπαμε η αποταμίευση και έτσι στο όνομα
του βασιλιά συνελάμβαναν τα θύματά τους χωρίς κόπο και τα έκλειναν σε φυλακές
που επιτέλους ανακάλυψαν. Επίσης για τα φυτοφάγα ζώα που ανήκαν στο στρατό και
την αυλή όπως ελέφαντες, ρινόκεροι και ιπποπόταμοι ήθελαν μεγάλες ποσότητες
φύλλων δένδρων. Βρήκαν τη καλύτερη περιοχή του βασιλείου, και τη δέσμευσαν για
τις βασιλικές ανάγκες. Κανένα άλλο απλό ζώο δε θα μπορούσε να βοσκήσει εκεί.
Πολλές φορές μάλιστα και για τις ανάγκες του στρατού ξήλωναν μεγάλους θάμνους ή
δένδρα και τα πήγαιναν στους ελέφαντες όταν αυτοί ήταν στα σύνορα και
απαγόρευαν την είσοδο σε άλλα κυρίως αρπαχτικά που ερχόταν για κυνήγι στη
περιοχή τους. Όλη αυτή η δραστηριότητα της αυλής έφερνε δυστυχώς σε δύσκολη
θέση τα άλλα ζώα υπηκόους. Τα σαρκοφάγα
διότι μειωνόταν του κυνήγι αλλά προπάντων τα φυτοφάγα διότι και δυσκολευόταν να
βρουν τροφή και υπήρχε κάθε μέρα όλο και πιο μεγάλη πιθανότητα να φαγωθούν.
Έλπιζαν όμως στην ευσπλαχνία του βασιλιά.
Σύντομα
όμως με την κατάσταση αυτή άρχισε να στενεύει το βασίλειο για όλους.
Έτσι
στην αρχή για την εσωτερική τάξη και στη συνέχεια για τον εξωτερικό κίνδυνο,
που στην αρχή ήταν διάφορα ζώα που έψαχναν κάτι καλύτερο και μετά οι
οργανωμένες επιδρομές, σχηματίστηκε μια μεγάλη αυλή που πρώτος σκοπός ήταν να
επιβιώσει η ίδια και στη συνέχεια να φέρει σε πέρας την αποστολή της.
Όπως
όμως είπαμε και πριν, με τον σχηματισμό της αυλής άρχισαν πολλά ζώα να
ασφυκτιούν και έφευγαν από το βασίλειό τους ψάχνοντας να βρουν τη τύχη τους
αλλού. Τις πιο πολλές φορές το μετάνιωναν. Όταν όμως γίνανε και τα σύνορα
χάθηκε και αυτή ακόμα η επιλογή. Οι υπήκοοι άρχισαν να φέρονται βίαια ο ένας στον
άλλο. Ο σεβασμός στον βασιλιά είχε καταντήσει σεβασμός στα λιοντάρια, μετά στα
αρπακτικά, στα παχύδερμα, στους λοιπούς αυλικούς και στρατιώτες. Τέλος πάντων
είχε δημιουργηθεί μια ιεραρχία που αντικατέστησε πλήρως τις σχέσεις που είχαν
πριν. Επίσης θυμόταν αμυδρά ότι κάποιος που λεγόταν Δημιουργός τους είχε δώσει
τη ζωή, και όλα τα μέσα να ζήσουν ευτυχισμένα. Τώρα όμως μάθανε πως τους έδωσε
και το βασιλιά για να τον σέβονται.
Η
μιζέρια αυτή έφτασε κάποτε και στην αυλή. Όσοι βασιλιάδες το καταλάβαιναν είχαν
τις εξείς επιλογές.
Ένα : να διαλύσουν μέρος ή όλη την αυλή. Αυτό όμως δεν
γίνονταν γιατί αν διαλυόταν δεν θα υπήρχε τρόπος να ελεγθούν οι υπήκοοι αν θα
τηρούσαν τους νόμους ο οποίος στην ουσία ήταν μόνο ένας. Να σέβονται τον βασιλιά.
Δεύτερο: Να σταματήσουν τους κανόνες του σεβασμού. Ούτε
αυτό γινόταν. Εκτός του ότι θα γυρνούσαν πίσω σε υπανάπτυκτες εποχές θα
δημιουργούνταν και χάος. Άσε που με το θα παραιτούνταν από τη βασίλεια κάποιος
άλλος θα έκανε μια αυλή για να πάρει την εξουσία.
Τρίτο: Να διαλύσει το στρατό. Αυτό κι αν ήταν ανέφικτο.
Την επόμενη μέρα σίγουρα ο διπλανός
στρατός θα είχε εισβάλει και όλοι θα καταπιέζονταν από μια καινούρια αυλή.
Ήταν
λοιπόν μονόδρομος. Πόλεμος και Ειρήνη. Οι δικαιολογίες για να γίνει πολλές.
Πόλεμος
σημαίνει όμως και φανατισμός για το
βασίλειο, εύρεση των υπευθύνων της μιζέριας, επαναφορά σε μια τάξη λόγω του
φόβου και της ελπίδας, και τέλος πιθανά οφέλη.
Ειρήνη
μετά τον πόλεμο πάλι σημαίνει επιβολή της άποψής μας χωρίς διαμαρτυρία λόγω της
κούρασης και του φόβου ενός νέου πολέμου.
Που είναι το δίκαιο..... μη ρωτάς.
Με τους
πολέμους όμως και τις βασιλείες άρχισε να εξαθλιώνεται όλη η πανίδα και η
χλωρίδα του πάρκου. Σχεδόν όλη. Γιατί στη περιοχή των λύκων όλα κυλούσαν όπως
πριν. Αυτό το πριν ήταν που ούτε καν θυμόνταν τα ζώα. Ξέρανε ότι έχουν πόδια
αλλά δε ξέρανε ότι τα έχουν για να ξεφεύγουν από τους κυνηγούς.
Σε
κάποια βασίλεια όμως κάποιοι βασιλείς προσπαθώντας να ανατρέψουν τη
κατάσταση συμφώνησαν με τους υπηκόους να
φτιάξουν κάποιους κανόνες συμπεριφοράς που θα τους τηρούν όλα τα ζώα και θα
είναι σαν αυτούς που είχαν πριν τις βασιλείες και τους ξέχασαν. Οι νόμοι βέβαια
αυτοί αφορούσαν τον τρόπο με τον οποίο θα υπηρετούσαν τον βασιλιά και τον τρόπο
που θα φαγώνονταν. Η αλήθεια είναι πως τα ζώα αναθάρρησαν. Ανέβηκε το ηθικό
τους. Πίστεψαν ότι είναι ελεύθερα. Τώρα μάλιστα. Και ο Δημιουργός κάπως έτσι τα
είχε φτιάξει στην αρχή. Η ζωή άρχισε να παίρνει μια καλύτερη τροπή. Αυτό που
άρχιζε να αλλάζει ήταν κυρίως η ψυχολογία
των ζώων. Ένοιωθαν ότι αποφάσιζαν
για το μέλλον τους. Όσο μάλιστα πιο διαλλακτική ήταν η αυλή τόσο πιο μεγαλύτερη
ελευθερία πίστευαν ότι είχαν. Τα ζώα
μετά από μερικές μέρες μάλιστα έμαθαν να απαιτούν και να βάζουν από μόνα τους
νόμους τους οποίους έπρεπε να ακολουθούν. Η ζωή είχε αρχίσει να έχει και άλλο ενδιαφέρον. Όλοι
άρχισαν να ψάχνουν ποιοι νόμοι είναι καλύτερα να επιβληθούν (στους ίδιους). Η
αυλή μάλιστα το ενθάρρυνε αυτό. Δεν την
ενοχλούσαν καθόλου και συγχρόνως ήταν και ελεύθεροι. Υπήρχαν φορές ακόμα που
για αυτούς τους νόμους γινόταν ολόκληροι καυγάδες. Το καλό είναι ότι κάναν
καυγάδες ακόμα και για τον Δημιουργό. Ο καθένας έλεγε και υποστήριζε ότι ήθελε.
Αν κάτι πάλι γινόταν σε ένα βασίλειο σύντομα μαθεύονταν σ' όλο το πάρκο και
σύντομα υιοθετούνταν και από άλλους. Και η ζωή κυλούσε σταθερά αλλά ελαφρώς
κατηφορικά.
Μέσα σε
όλα αυτά όμως οι ύαινες παραμονεύουν. Αν και ψηλά στην ιεραρχία σε όλα τα
βασίλεια δε μπορούσαν να χωνέψουν ότι η εξουσία άνηκε στα λιοντάρια ή στις
τίγρεις. Ξέραν ότι τα ελεύθερα ζώα απλώς ήταν ελεύθερα θύματα. Δε τους
ενοχλούσε αυτό. Τους ενοχλούσε που τα καλύτερα σφάγια ήταν για τα λιοντάρια και
ενώ πριν ήταν σχεδόν ίσοι με τα λιοντάρια τώρα το καλύτερό τους θα ήταν να
είναι στην αυλή τους και να τρώνε δεύτερα.
Έτσι
μετά από τρεις μήνες οι ύαινες άρχισαν να σκέφτονται λίγο διαφορετικά μα και
έξυπνα.
Πρώτα
πρώτα έπρεπε να δράσουν μέσα στο περιβάλλον που είχε διαμορφωθεί και αυτό τους
συνέφερε. Λες και όλα είχαν γίνει ως τώρα για το σχέδιο που καταστρώσανε.
Ήταν ψηλά στην ιεραρχία όλων των αυλών και έτσι μπορούσαν
να συνεννοηθούν έχοντας τακτική επικοινωνία.
Ήταν
σίγουρο ότι για να καταφέρουν να πάρουν την εξουσία έπρεπε να έχουν μαζί τους
τα ζώα. Για να γίνει αυτό θα έπρεπε να εξουσιάζουν αυτές και τα ζώα να νομίζουν
ότι αυτά είναι η εξουσία. Δηλαδή να έχουν την εξουσία εξ ονόματος των ζώων.
Για να
ζητήσουν την εξουσία θα έπρεπε να φανεί κακός ο βασιλιάς με την αυλή. Θα ήταν
έτσι εύκολο να ζητήσουν από τα ζώα που έμαθαν να έχουν άποψη για τα πάντα να
πεθάνουν για το μέλλον των παιδιών τους.
Βέβαια ο
βασιλιάς είχε εκτός από τους στρατιώτες του, που και αυτούς θα μπορούσανε να
τους πάρουν με μέρος τους, τον Δημιουργό που όπως είπαμε στην αρχή είχε δώσει
την εξουσία στα λιοντάρια. Τον Δημιουργό απλώς θα τον βγάζανε ανύπαρκτο. Σάμπως
τον είχε δει κανείς τελευταία;
Το
κεντρικό σύνθημα ήταν ισότητα. Εχθρός μας είναι ο διπλανός μας που δεν θέλει
την ισότητά μας και η οποία ισότητά μας έχει την ιερή υποχρέωση να κάνει το παν
για να υπάρχει.
Η
ισότητα ακουγόταν όμορφα. Το κάθε ζώο ξεχωριστά τη φανταζόταν και ήλπιζε
σ' αυτή. Σάμπως όλοι πάντα δε ψάχνουν
για κάτι καλύτερο;
Αμφισβήτηση
λοιπόν για κάθε εξουσία. Μόνο η εξουσία της ισότητας δηλαδή των ιδίων των ζώων
μπορούσε να φέρει .....δε ξέρω. Την ειρήνη; Την ευτυχία; Ειλικρινά δε ξέρω. Άσε
που η ισότητα αφορούσε την διανομή του φαγητού μια που το μόνο θέμα που
αναγνώριζε σα σοβαρό ήταν η διανομή του φαγητού. Ούτε καν της εξουσίας. Μιας
που την εξουσία τη δικαιούνταν μόνο η ισότητα. Κάποιοι από όλη αυτή την ιστορία
αντί να φτάσουν μέχρι την ισότητα έμειναν στην αμφισβήτηση. Μαλώνανε με τους
"ίσους" χωρίς να καταλαβαίνουν ότι εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό.
Πριν
όμως αρχίσει όλη αυτή η εξέλιξη του πάρκου,
αμυδρά θυμόταν όλοι ότι όπως είχαν φτιαχτεί από τον Δημιουργό
κουβαλούσαν μαζί τους κάποιες συνήθειες/κανόνες που κάναν το πάρκο να έχει μια
καλή λειτουργία. Πάνω σ' αυτούς τους κανόνες μάλιστα προσπαθούσαν να φτιάξουν
και τους δικούς τους νόμους. Αν έφευγε ο Δημιουργός από τη μέση τι θα κάναν με
την έλλειψη αυτών των ηθικών νόμων όπως λεγόταν; Η μόνη λύση στο πρόβλημα αυτό
ήταν η δημιουργία νόμων τόσο αναλυτικά που θα εισέρχονταν ακόμη και σε
προσωπικά θέματα. Αυτό θα ήταν και καλό διότι με τους νόμους αυτούς θα
μπορούσαν να ελέγξουν καλύτερα όλα τα ζώα.
Στόχος
ήταν τα νεαρά ζώα και τα ζώα εκτός αυλής. Για να στοχεύσουν όμως αυτά τα ζώα
έπρεπε να συναινέσουν και να βοηθήσουν και κάποιοι από την αυλή. Αλλιώς θα
έπειθε ένας λαγός και αλλιώς ένας φέρελπις τίγρης. Πολλοί από την αυλή μάλιστα
βρίσκαν πολύ βολικό τη δημιουργία τόσων κανόνων. Γιατί ακόμη και οι ύαινες να
αποτύγχαναν η ιδέα των κανόνων θα έμενε. Τέλος θα δημιουργούνταν μια νέα αυλή
όχι πολύ διαφορετική από την προηγούμενη. Γιατί να μην ήταν μέσα;
Να μη τα
πολυλογούμε η ισότητα βρήκε οπαδούς και μάλιστα ένθερμους σ όλα τα βασίλεια
εκτός βέβαια των λύκων που απορούσαν πως είναι δυνατόν να είναι τόσο ανόητα τα
ζώα.
Πολλοί
βασιλείς πήραν δραστικά μέτρα κατά των ζώων που βγαίναν μπροστά και μιλούσαν
για την ισότητα. Μα στα ζώα μπορούσαν να επιβληθούν. Στην ισότητα πως; Σε κάποια
μάλιστα βασίλεια η ισότητα επικράτησε.
Έτσι
βρέθηκε επιπλέον άλλη μια αφορμή για πολέμους. Σκέψου ότι έφτασαν σε σημείο να
αποψιλώνουν ολόκληρα δάση για να μπορούν να κινούνται ελεύθερα στη μάχη οι
ελέφαντες. Η τέχνη του πολέμου αναπτύχθηκε. Δεν ήταν πλέον μικρές μάχες ανάμεσα
σε δύο διαφορετικά είδη ζώων για τη λεία ή τη περιοχή. Ήταν μάχες ανάμεσα σε
πολλά και διαφορετικά ζώα. Χρειάζονταν τακτική. Αιτίες για πολέμους πολλές όπως
το ότι κάποιοι φαντάζονταν τον Δημιουργό με ένα τρόπο και άλλοι με άλλο.
Σε άλλα
βασίλεια επικράτησε η πρώτη αυλή, σε άλλα η δεύτερη. Μετά από μια εβδομάδα η
δεύτερη αυλή δηλαδή της ισότητας άρχισε να καταρρέει εξαιτίας των πολλών και
παράλογων κανόνων. Από την άλλη πάλι το περίεργο είναι ότι η ισότητα
μεταλλάχθηκε ελαφρώς και γιγαντώθηκε σαν ιδέα σε όλα τα βασίλεια. Είπαμε είναι
όμορφη λέξη, και είχε μάθει να επιβιώνει σαν ιδέα μια που όπως είπαμε αυτός
ήταν ο πρώτος σκοπός της. Πίσω από την ιδέα βέβαια ήταν οι ύαινες που
απολάμβαναν τη νίκη τους. Είχαν καταφέρει να είναι ένα άπο τα σημαντικότερα
μέρη όλων των αυλών. Οι πόλεμοι δε τελείωσαν. Μάλιστα ανακαλύφθηκε και ένα νέο
είδος Πολέμου. Ο εμφύλιος. Τα ζώα μαλώναμε για το ποια μέλη της αυλής είναι
καλύτερα να βασιλεύουν.
Υπήρχαν
πολλών πλέον ειδών αυλές σε κάθε βασίλειο που πάλευαν για την εξουσία κάθε
βασιλείου. Η βασιλική αυλή, βασιλική με κανόνες, η βασιλική της ισότητας, η βασιλική του Δημιουργού και οι παραλλαγές
αυτών. Άντε να βγάλεις άκρη. Το πάρκο μαράζωσε. Ακόμα και τα φυτά λες και
ένιωθαν τη κατάσταση, δεν λέγαν να φυτρώσουν. Εκεί που παντού υπήρχε το πράσινο
τώρα πλέον είναι δύσκολο να βρεις εκτάσεις μεγάλες με δένδρα.
Για να
επιβιώσουν τα ζώα άρχισαν να αλλάζουν ακόμα και συνήθειες. Ναι έχω δει με τα
μάτια μου φυτοφάγα ζώα να λαμβάνουν μέρος σε κυνήγι. Δε ξέρω γιατί. Έχω δει
αγέλες λιονταριών με δέκα αρσενικά και μόνο δύο θηλυκά. Τι να πω. Άσε που
πολλές αγέλες έχουν λέαινες για αρχηγούς και βασιλιάδες. Η ισότητα πάντως έλεγε
ότι αυτό είναι πρόοδος. Από την πολλή πρόοδο πάντως το πάρκο πάει να σβήσει.
ΤΕΛΟΣ ΑΦΗΓΗΣΗΣ
- Μα και όλα αυτά
γιατί είπα σε ένα λέοντα πως οι υπήκοοι του πρέπει να τον σέβονται;
- Ας πούμε ...ναι.
- Και τώρα;
Χωρίς να
το καταλάβω είχαμε αρχίσει να πλησιάζουμε τη περιοχή του πάρκου. Αυτή τη φορά
έβλεπα στο δρόμο πολλά suv με φύλακες να πηγαινοέρχονται. Φαίνονταν μια
αναστάτωση.
- Έχουμε στείλει
πολλές αποστολές μέσα στο πάρκο για τη διαπίστωση του προβλήματος. Το χειρότερο
απ' όλα είναι ότι χάσαμε και την επαφή με τα ζώα. Μας φαίνεται πως έχουν γίνει
καχύποπτα, επιφυλακτικά και κλείνονται στον εαυτό τους. Σκεφτήκαμε μήπως θα
μπορούσες εσύ να τους μιλήσεις. Ο Λέοντας πάντως που μίλησες, ο πρώτος βασιλιάς δηλαδή, σκοτώθηκε τον πρώτο
κιόλας μήνα από το λιοντάρι που πήρε βοηθό του.
- Δε μου είπες τι
σκέφτεστε να κάνετε.
- Σου έχω πει ότι
το μόνο μέρος που φαίνεται να μη είχε σοβαρό πρόβλημα είναι η περιοχή των
λύκων. Οι λύκοι είχαν αποφασίσει να μην ανεχθούν τίποτε το καινούριο όσο κι αν
ακούγονταν όμορφο. Ήταν η εγγύηση στη σωτηρία της περιοχής τους. Για το σκοπό
αυτό μάθανε να πολεμάνε έξυπνα και γενναία για τους εξωτερικούς κινδύνους μα
και ήταν αυστηροί στα ζώα της περιοχής τους όταν τα έβλεπαν να μιμούνται νέες
συμπεριφορές. Δεν άφηναν ούτε να γνωρίζουν τι γίνεται έξω. Δυστυχώς και το ότι
υπάρχει αυτή η οργάνωση για την προστασία της περιοχής δεν είναι καλό. Είναι
όμως το πλησιέστερο στο αρχικό. Να λοιπόν τι θέλουμε να κάνουμε. Να καθαρίσουμε
όλη τη περιοχή από τα ζώα εκτός αυτής των λύκων. Να φυτέψουμε πολλά δένδρα για
να δώσουμε μια βοήθεια στη φύση να αποκαταστήσει γρήγορα τις ζημιές και τέλος
να πείσουμε τους λύκους να αφήσουν τα ζώα της περιοχής τους να εξαπλωθούν σε
όλο το πάρκο.
- Τι είναι αυτά
που λες. Εδώ μιλάμε για ολική καταστροφή.
- Ναι καλά
κατάλαβες. Θα μαζέψουμε από όλο το πάρκο ότι περπατάει, ότι πετάει και ότι
σέρνεται. Στη συνέχεια θα πούμε στους λύκους ότι πλέον μπορούν να σταματήσουν
την επιτήρηση και να εξαπλωθούν σ' όλο
το πάρκο. Θα τους υποσχεθούμε επίσης ότι θα αναλάβουμε όλα τα μέτρα να μη
ξανασυμβεί αυτό. Έτσι και αυτοί με τον καιρό θα πάψουν να ανησυχούν και θα
διαλύσουν την οργάνωσή τους.
- Και με τους
λύκους πως θα συνενοηθείται;
- Αυτό θα το
κάνεις εσύ.
- Εγώ;
- Ναι. Και
γι' αυτό σε φωνάξαμε.
Με λίγα
λόγια. Η Ζέρβα που συνάντησα στο πρώτο μου ταξίδι, όντως αληθινά ελεύθερη,
έφυγε και πήγε να ζήσει στη περιοχή των λύκων από την αρχή. Τη δέχτηκαν αυτή
και άλλους πολλούς σαν αυτή και μάλιστα τους χρησιμοποιούσαν για να μαθαίνουν
νέα από όλο το πάρκο. Χρειάζονταν τέτοια ζώα, αληθινά ελεύθερα, γι' αυτή τη δουλειά. Δουλειά που η κυριότερη
δυσκολία της ήταν οι σειρήνες των αρρωστημένων ιδεών και της υποκρισίας.
Λοιπόν.
Τη βρήκαμε και μου είπε ότι θα μας βοηθήσει να έρθουμε σε επαφή με τους λύκους.
Μου είπε επίσης ότι μόνο εγώ μπορώ να συνομιλήσω μαζί τους και να τους πείσω.
Έχω δήθεν ειδικές ικανότητες και πειθώ.
Σ' αυτό αποδείχτηκε ότι είχε
δίκαιο. Βέβαια πάντοτε είχα υποψίες γι'
αυτή μου την ικανότητα μια που πάντα τα πήγαινα καλά με όλα τα ζώα.
Η σωτηρία
Έχουν
περάσει δέκα χρόνια βρίσκομαι στο ίδιο πάρκο. Κάθομαι στη σκιά δύο τεράστιων
δένδρων και σκέφτομαι πόσα έχω περάσει αυτά τα χρόνια. Το πρώτο μου ταξίδι της
ανευθυνότητας, το δεύτερο της απογοήτευσης και το τρίτο, τέταρτο, πέμπτο, έκτο της δημιουργίας. Το πάρκο
αρχίζει να μοιάζει όπως παλιά. Εμείς οι άνθρωποι βάλαμε ένα χεράκι και ω! του θαύματος η φύση ανέλαβε τα υπόλοιπα. Η
χλωρίδα σχεδόν επανήλθε. Τα φυτοφάγα
πολλαπλασιάστηκαν απότομα και τα σαρκοφάγα βρήκαν τη χαρά τους. Όλα φαίνεται να
ξεχάστηκαν. Ανακουφισμένος σηκώνομαι να
αποχωρήσω. Δε θα ξανάρθω. Στηρίζομαι στα
χέρια για να σηκωθώ και ακούω μια φωνούλα να λέει.
- Βλέπεις δε με
πάτησε. Μας λένε οι γονείς μας να προσέχουμε τα μεγάλα ζώα γιατί πολλές φορές
μας πατάνε χωρίς λόγο. Μάλλον αυτοί έχουν παλιά μυαλά.
