Βαταντζή Λίνα / άτιτλο

 Να βλέπεις το φως

σαν λάμψη που

κρέμεται από φύλλα

σαν είσοδο σε όνειρα παιδιού.

Να παραδίνεσαι στο φως -

στις τροχιές και

αντανακλάσεις του

να ταξιδεύεις με πίστη.

Να νιώθεις.

Κώστας Τσιαχρής / Του νεκρού εαυτού

Σε 51 τόσα χρόνια

Έζησες κυρίως κάτω απ' το κρανίο σου

Ελάχιστα έξω από αυτό

Και τώρα πια τις αποδράσεις

τις πληρώνεις με αίμα

που γεμίζει μπουκαλάκια

Για να τρέφονται οι βρικόλακες

και πριν παλουκωθούν

την τελευταία στιγμή στο στήθος

να προφταίνουν ένα χτύπημα με τη σφεντόνα

Στα άτιμα

Τα φλύαρα πουλάκια

Που όλο υπονοούμενα και μίσος

Φυτιλιάζουν με άρνηση για σένα

την ανήξερη Αρετή σου

ΛΟΡΕΝΤΣΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ / Περδικούλης Αντώνης

Πελώρια μπράτσα απλώνεις, Ποιητή

στής δόξας τον αθάνατο κορμό

χρυσά πουλιά σού ψάλλουν τον ειρμό

στού ανδρείου αγώνα τη γιορτή..

Στο Δρίσκο το σουραύλι κελαηδεί

καλόβολο την άνοιξη ξυπνάει

τού ήρωα το στεφάνι σού περνἀει

στα ξέπλεκα μαλλιά σου μιάν αυγή..

Ωραία η ζωή σου με τη λύρα

ανθεί, όπως σού τάζει η Μοίρα

και το ντουφέκι αντάμα προσκεφάλι..

Στο αίμα τής καρδιάς σου Ελλάδα πάλλει,

τής πλάσης ουρανόβρεχτο το χώμα κλείνει

το πνεύμα, που γοργά τον ήλιο πίνει!..

ΠΟΘΟΣ /Περδικούλης Αντώνης

 

Πάρε, ψυχή μου, του φωτός το κύμα

κι απ’ του μελιού και τού κρασιού τη στάλα

το λίκνο τ’ Απολλώνειο μοιράσου..

Σ’απατηλές περίλυπες εσπέρες,

στις θάλασσες που απέριττες χαϊδεύουν

του στόματός σου τ’ αλγεινό μετάξι!..

Η ευτυχία / Παπασταθόπουλος Γεώργιος

                       

 

                           Την ευτυχία του κανείς για να χαρεί, 

                           κρατάει μυστική, δεν τη φωνάζει, 

                           αλλιώς πολλούς κινδύνους επωάζει, 

                           γιατί τον ύπνο έχει η ζήλεια ελαφρύ! 

 

                           Ξυπνάει μεμιάς και σε στραβοθωρεί, 

                           χωρίς την τήβεννό της σε δικάζει, 

                           άγριος δικαστής που σε ρεκάζει, 

                           γιατί έχει τόση ζήλεια φθονερή! 

 

                           Σαν κόρη οφθαλμού να τη φυλάττεις 

                           προτού κανένας δόλιος πελάτης, 

                           μπόσικο αν θα σε βρει κάποια στιγμή, 

 

                           κρυψίνους έρθει να της βάλει χέρι 

                           και συ να τον θωρείς να επιχαίρει, 

                           που ή στη κλέβει ή στην αποδομεί! 

ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΧΡΟΝΟΥ : Χρήστος Νιάρος / Δημήτρης Τρωαδίτης

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ / ΠΟΙΗΣΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ: Χρήστος Νιάρος /

Δημήτρης Τρωαδίτης

 

ΤΙΤΛΟΣ: Σύμπραξη Χρόνου

 

ISBN 978-960-303-280-9

ΣΕΛΙΔΕΣ: 50

 

 

 

 

Σ

  την τέταρτη κατά σειρά συλλογή του Δημήτρη Τρωαδίτη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις μας και την πρώτη του Χρήστου Νιάρου, οι δύο εξ Αυστραλίας ορμώμενοι συγγραφείς δημιουργούν μια ποιητική σύμπραξη, μια Σύμπραξη Χρόνου, όπως άλλωστε μαρτυρά και ο ομώνυμος τίτλος. Όπου η έννοια «Χρόνος» παύει να προσδιορίζεται αντικειμενικά ως μετρήσιμη μονάδα, αλλά αντίθετα προσμετρείται και γίνεται αντιληπτός καθαρά υποκειμενικά, ανάλογα με την ψυχοσύνθεση του γράφοντος: η νύχτα, το δειλινό, ο χειμώνας, το καλοκαίρι, η ανάμνηση, η λήθη, τα χρόνια, οι χρονιές, η στιγμή, η συνέχεια, η διάρκεια, οι ημερομηνίες, η καθημερινότητα, το ημερολόγιο, το τετελεσμένο, τα εποχιακά φεγγάρια, το γρήγορο πέρασμα στο γκρίζο, οι αμείλικτοι λεπτοδείκτες, όλα είναι τα πρωτογενή υλικά τους για τη δημιουργία μιας «υπό συνεχή αίρεση» ποίησης. Με έναν παλμό και ένα σφυγμό που χτυπά δυνατά σε χρόνο Ενεστώτα ως προς τη στιχουργική, με στίχους που άλλοτε με τρόπο στακάτο και άλλοτε με χειμαρρώδη ροή μεταφέρουν μηνύματα και συναισθήματα στον παραλήπτη-αναγνώστη, τα ποιήματα των Τρωαδίτη και Νιάρου νοηματικά σεργιανάνε στο παρελθόν, στην ιστορία των πραγμάτων, σε αυτό που ήδη έχει συντελεστεί, για να «ψαρέψουν» απαντήσεις για το μέλλον ή μάλλον για το τι μέλλει γενέσθαι… Και καλώς ή κακώς ο μεν Τρωαδίτης φαίνεται καθ’ ομολογίαν του να δυσκολεύεται πολύ να ισορροπήσει «στον κοφτερό τεθλασμένο ιστό της ζήσης» του όταν αναζητά τα «πώς;» και τα «γιατί;» του, ο δε Νιάρος προτάσσοντας δεκάδες «δεν» στη διαδρομή του καταλήγει να συνειδητοποιεί πως η αναμέτρηση με τον χρόνο είναι αδυσώπητη και πως ο κάθε άνθρωπος εγκιβωτίζει μέσα του τόσα «ποτέ» όσα και «πάντα».

 

 

Δείγμα γραφής:

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ

Δεν έβγαλα λόγο στην Πνύκα ούτε στη Βαρβάκειο

δεν είχα να προσθέσω ούτε να αγοράσω κάτι

δεν κοίταξα στα μάτια τα αγάλματα

δεν έφυγα σε ταξίδια που ονειρεύτηκα

δεν πέταξα ένα ξερό «τα πάντα ρει»

δεν άκουσα τη σιωπή στο λιμάνι

δεν έριξα ακόμη άγκυρα

δεν έστειλα μήνυμα

δεν το είπα

δεν το έκανα

δεν απουσιάζω

δεν κρατώ ημερολόγιο

δεν μοιάζει η κάθε νύχτα με την επόμενη

δεν αναρωτιέμαι πια

δεν έχω άλλο χρόνο, άλλωστε,

δεν είμαι ο ίδιος πια.

 

Χρήστος Νιάρος

 

… ΚΑΛΑ ΚΑΝΑΜΕ

 

Καλά κάναμε και φύγαμε

καλά κάναμε και μισέψαμε

καλά κάναμε και μοιράσαμε

τα υπάρχοντά μας

καλά κάναμε και δεν επιστρέψαμε

στις καιόμενες πόλεις

τα γεφύρια είχαν κοπεί πίσω μας

τα δάση είχαν γίνει στάχτη

κι οι εαυτοί μας χάθηκαν

με την έλευση του απόβραδου

τα ταξίδια μας ήταν νηστικά

και διψασμένα

δεν είχαμε νερό πια

δεν είχαμε τόπο να κουρνιάσουμε

δεν είχαμε καρδιά να νιώσουμε

καλά κάναμε και αποστατήσαμε.

 

Δημήτρης Τρωαδίτης