Ο θάνατος της Ζωής; / Δρίτσας Γιώργος

Μέσα στου Κόσμου την ξύλινη κούνια
ένα παιδί παίζει φυσαρμόνικα-
άγνωστο πώς και γιατί-
αλλά φαίνεται γλυκαμένο από τον ήχο της.

Το μικρό παιδάκι λέγεται άνθρωπος,
από τα πρώτα του βήματα
μέχρι τα μακρινά στερνά και τελευταία,
εγκλωβίζεται μέσα στην αφελή ξεγνοιασιά του.

Η ουτοπία των μεγάλων ιδανικών
σαγηνεύει τα φυλλοκάρδια του,
καθώς σακατεύει τους λασπανθρώπους
στον βούρκο που με ηδονή κυλιέται.

"Μάρτιαι Ειδοί" /Κωνσταντίνου Καβάφη (1863-1933)

Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.

Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις

αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις

να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,

τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.

Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια·

έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις,

τότε κυρίως πρόσεξε σα βγεις στον δρόμον έξω,

εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία,

αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο

κανένας Αρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα,

και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα,

είναι μεγάλα πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν»,

μη λείψεις να σταθείς· μη λείψεις ν’ αναβάλεις

κάθε ομιλίαν ή δουλειά· μη λείψεις τους διαφόρους

που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις

(τους βλέπεις πιο αργά)· ας περιμένει ακόμη

κι η Σύγκλητος αυτή, κι ευθύς να τα γνωρίσεις

τα σοβαρά γραφόμενα του Αρτεμιδώρου.

Γύριζε /Κωστής Παλαμάς

 “Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,

ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,

η Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.

Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει

το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·

κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,

στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.

Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους

κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.

Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!

Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,

ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,

κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,

των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,

Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·

Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι

Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!”

ΕΚΕΙ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ και ΛΑΧΤΑΡΑ ΓΙΑ ΤΑΞΙΔΙΑ : Δύο [2] ποιήματα του Καραγιάννη Ελευθ. Γιώργου

 ΕΚΕΙ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ…

Παιδί μου, θα ταξίδευες και σου είχα ετοιμάσει

να φορέσεις στο χέρι σου τον Μάρτη.

Νόμιζα πως θα σου έφερνε τύχη.

Μα εσύ το απέφευγες, αναφέροντας, πως

«δεν μετρούν, μάνα μου, αυτά».

Σα να προαισθανόσουν

πως κάτι άσχημο θα συνέβαινε…

Και γι’ αυτό με το ζόρι τον πήρες και τον φόρεσες

την ώρα που έφευγες βιαστικά

να προλάβεις το τρένο για τη Σαλονίκη.

.

Μα εκεί στα Τέμπη κόπηκαν ξαφνικά οι κλωστές

και πρώτα η κόκκινη, που άναψε φωτιά σαν φιτίλι

και έκαψε το εγκλωβισμένο σου σώμα

μες στις λαμαρίνες, στο πρώτο βαγόνι.

.

Κι ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος έμειναν βουβοί

βλέποντας για πρώτη φορά

την πρώτη μέρα της άνοιξης στο στενό των Τεμπών

να μην πετούν χελιδόνια

αλλά να υπερίπταται η δική σου ψυχή

μαζί με τις ψυχές των άλλων σκοτωμένων παιδιών

μες στο λευκό καπνό ενός σύννεφου

που έμοιαζε με το άσπρο χρώμα του Μάρτη

που η κλωστή του διαλύθηκε και υπερυψώθηκε

λόγω της σφοδρής σύγκρουσης των τρένων.

.

Παιδί μου, δεν σε σώσαν εσένα

της μάνας σου οι ευχές

ούτε το φιλί του αποχαιρετισμού

για να γίνει το ταξίδι σου με ασφάλεια.

Η τύχη γύρισε αλλιώς

και η Άτροπος μοίρα με τ’ αριστερό της χέρι

ψυχρή και άκαμπτη,

σου έκοψε ξαφνικά της ζωής το νήμα

και στον άλλο κόσμο σε έστειλε.

.

Τώρα τα δάκρυά μου στέγνωσαν

και πώς ν’ αναγνωρίσω από σένα, τι απόμεινε;

Μες στον πόνο και στο σπαραγμό μου

απορώ πώς η καρδιά μου αντέχει

κι ας μην είναι πέτρινη.

.

Ευτυχώς, που δεν θα ξεχάσω

με τι ενθουσιασμό έφευγες

για να πας να συνεχίσεις τις σπουδές σου.

Εκείνο το χαμόγελο και τις στιγμές τις όμορφες

θα συγκρατώ

να τις έχω στη μνήμη μου σαν τον τελευταίο ασπασμό

μιας και δεν θα μπορέσω ν’ αγκαλιάσω

το κορμί σου το άψυχο.

**

ΛΑΧΤΑΡΑ ΓΙΑ ΤΑΞΙΔΙΑ

.

Ο ήλιος πνίγηκε απ’ τη λαχτάρα

ν’ αγγίξει το λάβρο σώμα της γης

κι έπεσε στην αγκαλιά της

να σβήσει τον πόθο

αφήνοντας το πάθος του μετέωρο και ενεργό

μες στο ματωμένο φρύδι του ορίζοντα

.

επηρεάζοντας όλα τα κατάρτια

που κοιτούν όρθια τον ουρανό

θυμίζοντάς τα με τ’ όμορφο ηλιοβασίλεμα

πως το σύννεφο το κόκκινο

που σύρθηκε απ’ τον άνεμο

φέρνει την ανθοφόρα νιότη στο προσκήνιο

να ονειρεύονται ταξίδια

.

Ω νυσταλέα βουβαμάρα ΚΑΙ Τσιγγάνα καρδιά στο χέρι μου διάβαζες: Ποιήματα της Γρηγορίας Πελεκούδα

 Ω νυσταλέα βουβαμάρα

Όσοι αγωνίζονται σήμερα

για ένα αύριο καλύτερο

με τα χαρούμενα μάτια

που λάμπουν από ευτυχία

υμνούν στην κάθε μέρα

την σταύρωση τους.

Σημαίες ανεμίζουν

σε χρόνους άπειρους

από φλόγες κυκλωμένους

από αιώνιους έρωτες

και ήλιους βασανισμένους

υψώνουν τα χέρια τους

ας υψωθούμε φωνάζουν.

Στους αέρινους ουρανούς

με ορμητικό ξέσπασμα

στο τικ τακ του χρόνου

τεντώνεται η ομίχλη τους

και η παραφορά του νου τους

αντηχεί το αιώνια

ποιες χίμαιρες πάλι κυνηγούν

να μοιραστούν τα ονόματα

να μοιραστούν την καρέκλα

που κλυδωνίζεται;

Η σκηνοθεσία βάζει

τα παρδαλά της ρούχα

στροβιλίζεται στο διάστημα

αυτό το πανόραμα αυτά τα σύννεφα

αυτό το παραλήρημα

των προβάτων μουρμούρισμα

αυτό το μασκάρεμα

μου θυμίζει έρωτες σε ακολουθία...

*

Τσιγγάνα καρδιά στο χέρι μου διάβαζες.

Στο αδιαφανή μέλλον με πόσες ανακρίβειες

στο ίδιο ρεφρέν θα μας χορεύουνε

διαβήκαμε φράχτες περίτεχνους ανάλογους

με το μικρότητά μας.

Με την ανηθικότητα συντηρήσαμε

πρώτα το κάλλος

και ύστερα κάναμε θυσίες

γιατί μας αφορούσε το ανάλογο

τίμημα.

Χέρι με χέρι πιαστήκαμε

στο χορό του διαβόλου

που διάβαζες τσιγγάνα την μοίρα μας.

Πόσες φορές; Πόσες γενιές

το πολύ κοντά να μας απομακρύνει;

Από την απληστία των ματιών

που έβλεπες μου έλεγες.

Όταν μάχεσαι το λίγο δεν σου φτάνει

θέλεις το πολύ το ανελέητο

όπως ο ταύρος εφορμά ακάθεκτος

στη νύχτα και βογκά θριαμβικά

για τον έρωτα θάνατο.

Κι έτσι θρηνούσαν οι κλακέτες

χτυπώντας το αρχιπέλαγος

και βουτούσαν με ορμή

οι Μπαντεριγέρος

το δοξάρι μοιρολόγαγε κι έρεε έρεε

το καυτό φιλί

ξέφρενο κατακόκκινο

για έναν θριαμβικό θάνατο...

Μάγισσα / Κωστούλα Μάκη

Βάτος καιόμενη
είμαι
μεταμυθοπλασία
υλική.
Το τέλος πριν το τέλος
είμαι
οστεοφυλάκιο κενό
-κάποτε ίσως να γεμίσω μέχρι πάνω-
με βρόχινο νερό.
Χαρτί είμαι
έμπλεο λέξεων
που δεν θα διαβαστούν
αφού
από την αρχή
στην πυρά είχα ριχτεί.

[Υπνοβάτιδα Σελήνη...] Μίνα Πατρινού

 Υπνοβάτιδα Σελήνη,

ανάμεσα σε ζάχαρη
και ποταμίσιο γάλα
μεταμορφώνει
των ονείρων τις ανάσες.
Κι εκεί, φωτίζεται
στην άκρη από το χέρι μου,
η αγρύπνια που φυλάει
το κούτελο σαν πυρετός,
μανδύας που ζεσταίνει
το υψωμένο στήθος,
μικρό παιδί
που ξυπολιέται στα κλωνιά.

Στρατούλα Τραμουντάνη : 3 Χαικού (απαγγέλθηκαν στην εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα ποίησης στον Δήμο Σωτήρα Αμμοχώστου)

 

 

1.     

Ανυπέρβλητη

απουσία στο χρόνο

ο θάνατός σου.

 

2.     

Στο παράθυρο

χάθηκε ο έρωτας.

Πάλι  άβυσσος.

 

3.     

Ακατάληκτα,

ρήματα ανέγγιχτα.

Επικήδειος.

~ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ~ Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου

Στης 'Ανοιξης το όνειρο ανοίγοντας

τα χέρια μου, μια πεταλούδα

θαρρετά μου έδωσε μια διαταγή.

-Στάσου, να κοίτα να χαρείς, δες γύρω φύση δες ζωή!

Κοίτα ξανά ανθίσανε!

Λουλούδια, κήποι ρίξανε φυντάνια

'Ανθη χρώματα, της 'Ανοιξης καμώματα.

Φεύγω σε αφήνω να χαρώ, της παπαρούνας τον ανθό.

Κρίνοι, και ήλιοι της χαράς!

Κελαηδούν τόσα πουλιά!

έχει η φύση θησαυρό!

τον λένε άνοιξης καρπό.

Στήσαν χορό και τα πουλιά.

Σμίξανε κάνοντας γιορτή,

αρμονική ονειρική, δείχνουν

στον κόσμο πως μπορούν

φύση και άνθρωποι να ζουν.

Και η συνύπαρξη αυτή δίνει ζωή δίνει

πνοή.

βλέπει ο χειμώνας τη γιορτή πλάτη γυρίζει για ευχή!

*

Το προσωπικό blog της Αλιβιζάτου Ευαγγελίας είναι το κάτωθι:

Alivizatou-creative-writing.blogspot.com

[ Μυστηριώδης...] Elzet Xhiolli

 Μυστηριώδης,

καλυμμένο το βλέμμα,

σκοτάδι παντού.

Αναζήτησή,

τη τύχη ψαχουλεύει,

κλειστά τα μάτια.

Ονειρεύεται,

στο σύμπαν οι ελπίδες,

δεν μαζεύονται.

"ΤΟ ΦΙΛΙ" / Δημοτάκη Μαρία

Δεν αναχώρησε ποτέ εκείνο το φιλί...

Στεκόταν σαγηνεμένο

στις άκρες των χειλιών σου

για αιώνες καιρούς

με το δισάκι του,

να 'χει μονάχα ένα δράμι φως,

αρχής γενομένης

της ψυχής την αέναη ηδονή.

Κι όταν του πες έλα,

λες κι ήρθε η μυρωδιά σου

να το μάθει ξανά,

να μιλά εκείνη τη γλώσσα,

τη μόνη που ξεχείλιζε εισιτήρια

μιας τέλειας οκτάβας

και συ τενόρος λυρικός

έγραφες στη διαπασών

αφίξεις στο λιμάνι μου.

Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ Γράφει η Μαρία Σταυρίδου

Η εποχή των τεράτων …

Η νέα ετικέτα αυτού του κόσμου

Γεννήματα βιασμού

Γεννήματα οργής

Γεννήματα μιας μάνας τυφλής

Παράνομα αγγίγματα στο σκοτάδι

Παράλογες επιθυμίες στο κρεβάτι

και όλοι μαζί μια τρικυμία …και όποιος χαθεί …

Απαιτητικά ‘θέλω’ και αδιάφορα ‘μπορώ’

σε μια συνέλευση ζωής

που ψηφίζουν όσοι δηλώνουν ‘Δεν θα παραστώ’

Η εποχή των τεράτων …

Ανοχές και αντοχές πλεγμένες μια σφιχτά και μια χαλαρά

και οι διαδηλώσεις …κατακόκκινες δηλώσεις

που θα συνεννοηθούν …πριν διαλυθούν …

Παγωμένα κορμιά

Ανέκφραστα χαμόγελα τυφλά

και η γιαγιά …ντυμένη πάντα μοντέρνα μαμά

Η εποχή των τεράτων …

Ένα σκυλί που κρατάς με διαμαντένιο λουρί

Ένα παιδί που πεθαίνει πεινασμένο από ντροπή

Ένα ‘Σ΄αγαπώ’ …που έφτιαξες κομφετί και μοίρασες στο μετρό

Η εποχή που το κορμί παραδίνεται …πριν καν επιλεχθεί …

Η εποχή που η ψυχή σκορπίζεται …πριν καν γεννηθεί …

Η εποχή που μ΄έχασα …πριν καν με βρω …

Η εποχή των τεράτων …

©2023 Μαρία Σταυρίδου