Λιβαδάκι / Γιώργος Σαρδέλης

Λιβαδάκι λένε το χωριό μου,

εκεί ψηλά στην Ορεινή Ναυπακτία,

πυκνοέλατα, κέδροι και ιτιές,

αναμνήσεις ριζωμένες μέσα μου πολλές.

Χρόνια περιμένει να με δει,

σαν τη μάνα που προσμένει το παιδί,

να σεργιανίσω σε ραχούλες και ρεματιές,

σ´ απρόσιτα μονοπάτια να δω πατημασιές.

Ν΄ ακούσω του τσομπάνη τη φλογέρα να λαλεί,

μακρόσυρτο σκοπό στις πλαγιές ν´ αντηχεί,

και από της βρυσούλας το κρυστάλλινο νερό,

να ξαποστάσω και να δροσιστώ.

Να κλείσω τα μάτια και να ονειρευτώ,

της γιαγιάς μου το χέρι να κρατώ,

να με σεργιανάει στις πυκνοελατιές,

ιστορίες να λέει για νεράιδες λυγερές.

Σε απόκρημνες κορυφές βουνού,

να αγγίξω το γαλάζιο τ´ ουρανού,

να πετάξω κοντά του σαν τον χαρταετό,

αετός να γίνω ελεύθερα να πετώ.

Στου Πυργούλι την Κοτρώνα ν’ ανεβώ,

στην δικιά μου τη φωλίτσα να κρυφτώ,

τα βράδια όνειρα να κάνω όπως παλιά,

με τριζόνια και πυγολαμπίδες συντροφιά.

Ξημερώματα στο φτωχικό μου σπίτι να μπω,

να ξαπλώσω στο πάτωμα να κοιμηθώ,

μαξιλάρι από έλατα και φτέρη,

γυρνοβολώντας προσεκτικά στης βελόνας το καρτέρι.

Να ξυπνήσω και να’ ναι Κυριακή,

να τρέξω όπως τότε μικρό παιδί,

στης εκκλησιάς την πόρτα να διαβώ,

παπαδοπαίδι στο ιερό να βρεθώ.

Το μεσημέρι όλοι μας γύρω από τον σοφρά,

μάνα, πατέρας, τ´ αδέλφια και η γιαγιά,

να φάμε ότι έχουμε μαγειρευτό,

κάνοντας πρώτα το σταυρό.

Τους παιδικούς μου φίλους νοσταλγώ,

κοντά τους όπως παλιά να βρεθώ,

ο Χρήστος, ο Μπάμπης και ο Τάκης όλοι μαζί,

παιγνίδια στης εκκλησιάς την αυλή.

Να κάνω βόλτα με μπαστούνι από κρανιά,

τρεις βρύσες, Παναγιά, λιβάδια και ποτιστικά,

μέσα στα πανύψηλα έλατα να κρυφτώ,

του έλατου το θρόισμα να αισθανθώ.

Αλογόβρυση, τρία πηγάδια και στης Κοκκινιάς την κορυφή,

ν´ αγναντέψω τα Βαρδούσια, τη Σαράνταινα και Μανδρινή

να΄ ρθουν κοντά μου πέρδικες, κοτσύφια και χρυσαετοί,

το μεγαλείο της φύσης δεν έχει τέλος και αρχή.

Στο βουνό μεγάλωσα, πώς να μην αναπολώ,

του κάμπου τον κουρνιαχτό ν’ αφήσω,

στης εκκλησιάς τον έλατο να γείρω ν’ ακουμπήσω,

και με ξανθιές νεράιδες να ξανατραγουδήσω.

Λιβαδάκι λένε το χωριό,

ένας επίγειος παράδεισος, δώρο από τον Θεό,

εκεί που σμίγει ο ουρανός με τη Γη,

το τραγούδι της φύσης μέσα μου ... αντηχεί.

H IΘΑΚΗ ΣΟΥ / Μαιρη Γραμματικακη

Θα είμαι η Άγια Γη

κι η στεριωμένη σου αγάπη

όταν με φτάσεις κάποτε

και γίνω η Ιθάκη σου!

.................................

Εγώ η Γη κι εσύ ο Ήλιος

καρπός μας η ίδια η ζωή

που απλώθηκε στα πέρατα

των θαλασσών και των ηπείρων!

..........................................

Καλά σου ταξίδια στο άγνωστο

με φορτίο για ίσαλα

ό,τι αποκόμισες γνωστικά

απ' όλα τα λιμάνια.

......................................

Δεν είμαι μακρυά απο εσένα

μα πρέπει να νικήσεις όλα τα σκοτάδια

για να με ανταμώσεις πάλι

με νόστιμον ήμαρ στην καρδιά.

..........................................

Πυξίδα κράτα την Αγάπη

κι ανεμολόγιο όσα ζήσαμε

σε ανύποπτους καιρούς

στεριώνοντας το συμΠΑΝ!

Μαίρη Γραμματικάκη

ΥΣΤΕΡΟγραμμα:

Δεν με τρομάζουν μάγισσες Κίρκες

ούτε Σειρήνες στο ταξίδι σου΄

έχω εμπιστοσύνη στη μνήμη της καρδιάς σου!

'Οπου κι αν πας

όσα χρόνια κι αν περάσουν

........................................

θα είμαι πάντα η Ιθάκη σου

και το χαμένο σου νησι!

απο τη συλλογη "Σωματι και Ψυχη"

ΕΙΚΟΝΕΣ / Τριάντης Χριστόφορος

Τα κρεβάτια μας

είναι από αγράμπελη.

Στους λόφους τα λουλούδια

έχουν πρόσωπα

και στον δρόμο οι μέλισσες

χτίζουν φωλιές για τους αγίους,

(στα δέντρα).

Στις πηγές

αρχαίες φωνές

παρηγορούν τα πληγωμένα τρυγόνια.

Τα χνάρια μας σβήνουν

στη σκόνη,

μα, οι σκέψεις μας

δίνουν ζωή στις πέτρες,

να γίνουν

σημάδια για τους μάρτυρες.

" Μάνα " / Νίκος Αντ. Πουλινάκης

Η μάνα μου έτριβε συνεχώς

στον τρίφτη της ψυχής της

διάφορα εσπεριδοειδή.

Μόνο και μόνο για να πασπαλίσει

με ξύσμα πορτοκαλιού

και λεμονιού

και μανταρινιού

τα όνειρα που ξεφούρνιζα κάθε πρωί.

Να πάρουν άρωμα.

ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ Η ΣΠΟΥΔΗ / Αλεξανδρής Γιώργος

 

  
                           

 Αγάπησε τη μοναξιά σου και της νύχτας τη σιωπή
και με περισυλλογή, διαφέντεμα και ονειροπαρμό,
άπλωσέ τες απόψε χωρίς ενδοιασμούς και αναστολές,
μυστικό, απέραντο, λιόχαρο και ανθόσπαρτο κάμπο
για ν’ ακούσεις το γοργό ποδοβολητό της ψυχής σου,
να νιώσεις τα τρελά λαχτίσματα της καρδιάς σου
και να γευτείς την ομορφιά και τον πόθο του κορμιού σου
καθώς θα σμιλεύεις εκείνα τ’ απόμακρα κι ανέγγιχτα όρια
θα  ευαγγελίζεσαι στα προσιτά και συνάγωγα όνειρα
προσκυνήτρα στο σμίξιμο του έρωτα με της ζωής τα κάλλη,
ιέρεια κι αφέντρα στα ένστικτα και τις ιερές ορμές,
χωρίς δισταγμούς , διλήμματα και πρέπουσες αναφορές,
ολοκληρωμένη κι ελεύθερη από ανομολόγητες ενοχές,
μακριά από περίεργα, αδηφάγα και βλάσφημα μάτια
και πέρα από βέβηλους οικτιρμούς και μαρασμού σημάδια.

                                                 *

Θα καταθέσω κι εγώ τη δική μου μοναξιά και σιγή,
σ’ έναν περίγυρο χωρίς περιθώρια και κενά, χωρίς φυγή
και θ’ αποσυρθώ ερημίτης στις εσχατιές των επιθυμιών,
γονυπετής στους τραβηγμένους ορίζοντες του νου
αναζητώντας τους δύσκολους και μυστικούς  δρόμους
και θα τεντώνομαι ως κορφή χιονισμένου βουνού
να φτάνω και ν’ αγγίζω στη θαλπωρή των ματιών σου
τον έρωτα, την ύπαρξη, της λύτρωσης την αγάπη
και ν’ αφήνω την ψυχή μου κόκκινο σπασμένο ρόδι
να χύνεται, να πλημμυρίζει, να βάφει και να γλυκαίνει
την απαντοχή, το καρτέρεμα και τη μαρτυρία
καθώς θα σου παραδίδω καμβά και υφάδι τη ζωή μου,
δρόμο πλατύ τη δική σου να υφάνεις και να κεντήσεις
μαζί να κοινωνούμε  στης μοναξιάς τη σπουδή , να είμαστε μαζί.

 

ΙΕΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΗΜΑΡ / Σταυραετός / Β.Α

 

 

Σήμερα έκανε η καρδιά μου τα μάτια να δακρύσουν
τη σκάλα ανεβαίνοντας
σ’ ένα παλιό σχολείο
που προσπαθούσαν νόσταλγα
ένα παρελθόν να αντικρίσουν
σε άδειους διαδρόμους
και σε θρανίο που πάνω είχε ένα βιβλίο.
 
Όπως παλιά !
Που όταν οι νεοσσοί πετάριζαν της γνώσης
για του καλοκαιριού χαρά
και Ιούνη φωτεινή πυγολαμπίδα
κι εμείς τακτοποιούσαμε
βιβλιοθήκες χάρτες χημικές ενώσεις
και των βαθμολογίων συμπληρώναμε
την μεγεθή σελίδα.
 
Και πάντα
ανέβαινα στην άδεια τάξη της χρονιάς την έδρα
και σιωπηλός
τα άδεια τα θρανία τα κοιτούσα
των φιλοσόφων ύπατος
στην ψυχική των μαθητών καθέδρα
τη δεξιά
χειροθετών εδαφιαία
της Άγιας Γνώσης τη φιλούσα.
 
Κι ύστερα σκεφτόμουν
την Αννούλα το Γιωργάκη
το Γιάννη τη Ρηνιώ την Κατερίνα το Μανώλη
χαρές και λύπες
κλάμα και γέλιο απ’ το κάθε το παιδάκι
το μάθημα τις αγωνίες
τις εκδρομές γιορτές και σχόλη.
 
 
Διαβάτης σήμερα!
Η καρδιά μου έκανε τα μάτια να δακρύσουν
τη σκάλα ανεβαίνοντας
σ’ ένα παλιό σχολείο
που προσπαθούσαν νόσταλγα
ένα παρελθόν να αντικρίσουν
σε άδειους διαδρόμους
και σε θρανίο που πάνω είχε ένα βιβλίο.
 
                                                                                Β.Α.
 
 

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ / Χρήστος Ντικμπασανης

Βλέπω τον Ήλιο ν'ανατελλει επάνω

από αγνώστους ορίζοντες

Βγαίνω απ' το άθλιο κατάλυμα μου

Ψιλή βροχή με υποδέχεται

Σιγά σιγά τα ρούχα μου

μουσκευουν

Κολλούν στο κορμί μου

Στη λάσπη νιώθω

να μπηγονται

τα παπούτσια μου

Με κουράζει το ξύπνημα

της καινούργιας ημέρας

και όμως εξακολουθώ

να ονειρεύομαι

καταπράσινη τη Γη,

χωρίς διωγμούς, βία,

πόνο, προσφυγιά

ΗΧΗΡΟ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ / Μασμανίδης Ιωάννης

Πάνω

στὴν φθειρόμενη σάρκα μου

μὲ κείνη

τὴ συνεχῆ θανάσιμη ἀτέλειωτη ματιὰ

Ἕνα βάρος πραγματικὸ

σὲ ἕνα Φθινόπωρο μὲ φύλλα ξερὰ

καὶ ἀναμνήσεις μὲ ἄθλια θαύματα λαθῶν

παραχωμένα

στὴν πλάνη τῆς πορείας μου

Ὁ χρόνος δίχως σου

γίνεται ἀνυπόφορη ἀπουσία χρόνου

ἀγαπιέται μελαγχολικά σάν ὑποψία χαμένου παραδείσου

βάζει σὲ πειρασμὸ τὸν πόνο στοὺς στίχους

στὸ βλέμμα

στὴν καρδιὰ μου

γυμνάζει τὸ ὄρνεο τοῦ τέλους

ἐξωθώντας τὸ ὄνειρο στὸν γκρεμνὸ

καλεῖ τὴν ἀγάπη σου στὴ μελέτη τοῦ ἀτελοῦς τῆς ζωῆς μου ὅλης

νὰ παραδεχθεῖ τὸ μηδὲν τῆς ὕλης μου

Στὸ ἐχθρὸ παραδίδομαι τὰ χείλη κλειδώνω μετὰ

φῶς μέσα στὸ φῶς σὲ γυρεύω

στὴν ἑλκυστικὴ ἀπογοήτευση ἀπογυμνώνω κι ἄλλο ζωὴ

καὶ σὺ

πολύτιμη πορσελάνι στὴ σκοτεινὴ γωνιὰ τοῦ νοῦ

σπασμένη

σὲ παραπειστικές μεθόδους σιγῆς

σχηματίζεις πόνο κι ἄλλο

Ξανάρχεσαι χωρὶς νἄχεις φύγει

ὥς ἔκσταση

ἐκεῖ

στὴ μὴ πραγματικότητα σέ ἀναζητῶ

στὸ γαλήνιο στοχασμὸ

σὲ μιὰν ἀνελέητα εὐθεία γραμμὴ ἀορίστως ὑποταγμένη

στὸ πουθενά

Ἠχηρὸ τὸ βάρος σου

λιγωμένος ἦχος βιολιοῦ

γιὰ κεῖνο τὸ λιωμένο ὄνειρο

ἕρμαιο μιᾶς πολύπλευρης ἀγωνίας

στὸν στερημένο ἀχρωμάτιστο

οὐρανὸ μου

στὴν ἀναπότρεπτη μοναξιὰ

μικρή ωδή στην Ηλεία / Παρασκευόπουλος Γιάννης

Ο νομος Ηλείας,

Κοντά στη θάλασσα,

Κυματίζει ονειρεμένα.

πρωτεύουσα ο Πύργος

σε λόφους πάνω εφτά

τη δόξα καρτερα

Τριαντάφυλλα βλαστούν,

Στα πεδία του Καϊάφα,

Άρωμα γλυκό φέρνουν.

Αρχαία Ολυμπία,

Πνέεις ιστορίες αρχαίες,

Και μνήμες ηρωικές

Πανέμορφη Ηλεία,

Φύση, πολιτισμός, τέχνη,

Στην καρδιά μου αγαπημένη.

©ΓΙΆΝΝΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΌΠΟΥΛΟΣ

[ Καρδιά χωρίς χτύπους] / Γρηγορία Πελεκούδα

 Καρδιά χωρίς χτύπους

δεν έχει ήχους

όταν ψιλόβρεχε λέξεις στο χάραμα

συλλάβιζε από μνήμες τα ατέλειωτα

μεγέθη της οδύνης του.

Πάνω στην πέτρινη καρδιά

το λίγο άνοιγε ρωγμές

στις ανοιχτές παλάμες ικεσίας.

Είχε ρουφήξει το άρωμα

απ΄το ερωτικό αλφάβητο του έρωτα

με τα παράνομα φιλιά

με τα αθώα μάτια που μες στα σκοτάδια

αντανακλούσε τόσο άπληστα το φως.

Τους στεναγμούς ανασαίνω για μένα

μόνο από σένα

μου έλεγε,

γιατί απ΄τα μαλαματένια δειλινά

ένας παράδεισος γεννιέται

από κρυστάλλινους ήχους.

Αχ, αυτά τα μάτια μου

πάλι θόλωσαν από ίσκιους

στου φιλιού τη λαχτάρα

και πλατάγιζε η νύχτα

πάνω σε αστερόεσσα.

Γρηγορία Πελεκούδα

↬ εδώ στον κήπο των ευχών..↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

Εδώ στον κήπο των ευχών..
Σε τούτο το μετόχι τ' αψηλόν
αργόσυρτα οι καμπάνες του..
καμπάνες μου με οδηγούν
στη χώρα Σου τη μακρινή..
μακράν του θρήνου
για την ορατήν φθοράν..
μακράν της λοιδωρίας..
Είναι στιγμές εξαγνισμού..

ΣΟΝΕΤΟ ΣΤΟN ΔΥΣΒΆΣΤΑΧΤΟ ΠΟΝΟ / Τζίβρας Γεράσιμος

Είναι και κάποια βάσανα που κουβαλούνε πόνους

αβάσταχτους να τους σκεφτείς σε μαυρισμένους χρόνους,

το στόμα, η γλώσσα δεν μπορεί καν να τους ξεστομίζει

και το μυαλό να χάνεται, στη σκέψη τους λυγίζει.

Με πόσο πόνο έφυγαν πενήντα εφτά στα Τέμπη

και το συμβάν που ακράτητο, άφατο πόνο εκπέμπει

ποιός άραγε εμπόρεσε να το πιστέψει και δεχτεί,

ποιανού η καρδιά κατόρθωσε να μη ραγίσει, λαβωθεί...

Κι άραγε ποιός κατάλαβε τη μάνα που θετό παιδί

μεγάλωσε με τ' όνειρο,τρανό σπουδαίο να το δει

κι αυτό στο "ευχαριστώ" του με κοφτερό μαχαίρι

αυτή να θανατώνει με το ίδιο του το χέρι...

Και τόσοι άλλοι πολλοί πόνοι απρόσμενοι και δυνατοί

νάρχονται έτσι ξαφνικά να σταματούν το χρόνο στη στιγμή...

ΕΤΣΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ / Καλοκληρος Γιάννης

Πίνακας:

The Magpie - Claude Monet (1869)

Εκείνο το παραταιρο

τραγούδι που είχα γράψει

κι αγναντεύε από πάνω σου

κι έπαιζε η μαϊμού

στο πάρκο εκεί της γειτονιάς...

νομίζω το θυμάσαι!!!!!

κι ένα λουλούδι κραταγες

δεν το δωσες άλλου.

Το καρφωσες στο πέτο μου ...

στραβό που τανε πάντα...

μ αγκαλιασες με μια πνοή

να πας για με παντού...

Λίγο νερό σου ζήτησα

διψουσα απ τη λαβρα

κι ένα φιλί μου χερσωσες

στις ρόδες τ ουρανού.

Και πάλεψα ολημερίς

να φκιαξω ένα τραγούδι...

δεν είμαι μόνο ποιητής

λεξεις σκορπάω παντού...

Και το φκιαξα απ τις ρονιες

που σπάει η βροχή τ αγιάζει

και μου τ άρπαξαν τα πουλιά

το τράβηξαν άλλου...

κι εγώ το περίμαζεψα

στη θέα την ουράνια...

Και το τραγούδι κάρφωσα

στη ράχη του βουνού

κι άρπαξα ένα δάκρυ σου

που πάει στη γη παντού.

Γιαννης Καλοκληρος

Πνευματικά Δικαιώματα. Απ τη συλλογή """το Χάος """.

Ο σκλάβος από τον Χριστόφορο Τριάντη

  

«Ο σκλάβος δεν έχει ιστορία που να περιγράφει το παρελθόν, ούτε ανήκει στο παρόν, είναι ο άνθρωπος δίχως χρόνο και όνομα. » – από τον Χριστόφορο Τριάντη

---

Ο σκλάβος είναι όνομα ουσιαστικό που φανερώνει ιδιότητα και κατάσταση. Ο σκλάβος γεννιέται δεν γίνεται.Οι γεννήτορές του είναι άγνωστοι, αφανέρωτοι, δίχως ονόματα. Μα κι ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς. Κουβαλάει τις αόρατες αλυσίδες του, προς όλες τις κατευθύνσεις.

Με τον καιρό αισθάνεται περήφανος γι’ αυτές, ιδιαίτερα για τις πολλαπλές κινήσεις που του επιτρέπουν να πραγματοποιεί (ευχαριστημένος πάντα). Όσες προσπάθειες κι αν κάνει για να γνωρίσει τι σημαίνει ελευθερία είναι άκαρπες, άνοστες και αναποτελεσματικές.

Πιστεύει ότι η σκλαβιά είναι η σταθερά και νόμιμη συνιστάμενη της υπάρχουσας κοσμικής δομής, του σύμπαντος ολόκληρου. Μια αισχύλεια προσφορά του κράτους (και της βίας) στον προμηθεϊκό άνθρωπο.

Ο σκλάβος δεν έχει ιστορία που να περιγράφει το παρελθόν, ούτε ανήκει στο παρόν, είναι ο άνθρωπος δίχως χρόνο και όνομα. Απλά κάποιες φορές οι θόρυβοι από τις σερνάμενες αλυσίδες του έχουν κάτι αποκρουστικό, κάτι βαθιά αρρωστημένο και χυδαίο. «Φτιάχνουν» απελπισία. Τότε ο σκλάβος αποζητά να ψηλαφίσει τον φαύλο κύκλο της βιωτής. Από κοινού με άλλους σκλάβους συντηρούν κάθε τι φαύλο, εκόντες άκοντες.

Τρέχει και κάθεται μαζί τους, συντρώγει, συμπίνει και συναγελάζεται. Και μετά από λίγο καιρό (ή στιγμές) ακολουθεί τη μεταφυσική οδό, υπάρχει και τέτοια. Εδώ, όμως έρχεται ο φόβος. Ο σκλάβος (με τους ομοϊδεάτες του) προσκυνά ό,τι βρίσκεται πρόχειρο μπροστά στα μάτια του: ένα τεχνητό θαύμα, λίγο μυστήριο και το κύρος της αγίας εξουσίας.

Αυτή η αγία πραγματικότητα γνωρίζει καλά τι σημαίνει να είσαι «ευτυχισμένος», δηλαδή να σκέφτονται οι άλλοι (οι κύριοι και οι υπεράνθρωποι) για σένα και προπαντός να εξοβελίζουν απ’ τους σκλάβους, την απραξία και την ακινησία. Μεγέθη αμαρτωλά, επαναστατικά και ακραίως απαγορευτικά για την τάξη και τους διαχωρισμούς.

Ο σκλάβος είναι γεννημένος για να πράττει, να δρα, να κάνει κάθε τίμια και χρήσιμη εργασία (κι επάγγελμα): ν’ ανοίγει τάφους, να προσεύχεται, να πολεμάει, ν’ αστυνομεύει, ν’ αγριμολογεί, να κρατάει συντροφιά στους επίσημους καλλιτέχνες και λογοτέχνες και φυσικά στους άρχοντες και τους βασιλιάδες. Ενίοτε είναι ανάγκη να γίνεται γελωτοποιός, είναι το καθήκον του προς την υπηρεσία και τα θεϊκά κελεύσματα.

Και αν καμιά φορά ακουστεί να απαγγέλλει ποιήματα, στιχοδημιουργήματα και τραγουδάκια, το κάνει για να πλάσει έναν άλλον «ονειρικό» κόσμο. Αλλά κι αυτός ο κόσμος είναι θαμπός, μία μίμηση του ήδη θαυμαστού νέου κόσμου (κατά Χάξλεϊ), στον οποίο εγκταβιοί από γεννησιμιού του. Αυτή είναι η τιμωρία του και δεν υπάρχει διαφυγή.

Η σκλαβιά αποτελεί μια κληρονομική και κληρονομημένη ιδιότητα και κατάσταση. Καρμική και αριστοτελική εντελέχεια, δίχως κάθαρση και σωτηρία. Οι Ηρακλείς – σωτήρες αποδήμησαν νωρίς για Ηλύσια πεδία και άφησαν τον Καύκασο γυμνό, τρόπαιο στους τιποτάκηδες, κατ’ αποκλειστικότητα και προϊστορική επιβράβευση.

 

ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΔΩΜΑΤΙΑ / Μολέσκης Γιώργος

Όλα τα ερωτικά δωμάτια μοιάζουν μεταξύ τους.

Κάπου υπάρχει ένα παράθυρο που βλέπει τον ουρανό,

ένα κρεβάτι που γυρίζει μέσα στο δωμάτιο,

η μελωδία μιας μουσικής που φτάνει από μακριά

κι ένα φως κρυφό που ακουμπά ψηλά στο ταβάνι.

Το δωμάτιο σηκώνεται από τη βάση του,

ταξιδεύει από πόλη σε πόλη,

από χώρα σε χώρα,

μιλά σε ξένες γλώσσες, χορεύει

με ξένες μουσικές,

συνομιλεί με πράγματα που γεννιούνται

και πεθαίνουν κάθε στιγμή.

Όλα γίνονται έτσι,

όπως συμβαίνουν μες στο όνειρο.

Γιατί ο έρωτας είναι ένας

κι όλα τα ερωτικά δωμάτια μοιάζουν μεταξύ τους.

" Λύκαινα εποχή " / Νίκος Αντ. Πουλινάκης

Τούτη η λύκαινα εποχή

ποτέ δεν με εμπιστεύτηκε.

Αν είναι δυνατόν.

Τώρα δα , μου ζητάει επίμονα

τα καθυστερημένα ενοίκια

εκείνων των τραγουδιών μου

που δοξάστηκαν κάποτε

στις εξεγέρσεις συνωμοτικών χαμόγελων.

Τούτη η λύκαινα εποχή

ποτέ δεν με εμπιστεύτηκε.

Και προτού με αδικοθανατίσει

το καταβροχθιστικό γάλα της

στο στήθος αηδονιού

θα γίνω ξεσηκωτική μελωδία.

Και μπαμπακερή κουβέντα

με δεκατεσσάρω λογιώ διλήμματα.

Για να κακοφορμίζουν τα γινάτια

κιοτήδων και σπιούνων αιώνων.

ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΗ / Μπακονίκα Αλεξάνδρα

Τη χρονιά που έκλεινα τα δεκαοκτώ,

από το παράθυρό μου

τον είδα να κατεβαίνει γρήγορα τον δρόμο

προς τη θάλασσα με το ποδήλατό του.

Σαν να με κτύπησε αστραπή,

εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα

ότι με τον νεαρό της παρέας μας

που ποδηλατούσε στην κάθοδο του δρόμου

ήμουν αναπότρεπτα ερωτευμένη.

Σίγουρα το αίσθημα δούλευε από καιρό μέσα μου

και ξαφνικά αποκαλύφθηκε.

Από τότε νιάτα, ζωντάνια, ορμή και ποδήλατο

συνθέτουν μια κρυστάλλινη εικόνα,

ένα αδιάσπαστο πλέγμα

με τους σαγηνευτικότερους κραδασμούς

που μου έδωσε η ζωή.

Πλέγμα αιώνιο.

Ο τόπος μου / Νικολακάκος Γεώργιος

Ο τόπος μου μιά ζωγραφιά

δυο λιόδεντρα ανθισμένα

μια γκρίζα εικόνα απ' το Μυστρά

και μια γραφή απ' τα ξένα.

Ο τόπος μου ξερά βουνά

να προσκυνάν' την Πλάση,

στασίδια για την Παναγιά

για τ' άστρα εικονοστάσι.

Τριάντα αιώνες στη φωτιά,

κεράκι μες στο χάρτη,

ήλιε και μάνα του Μοριά,

λεβεντογέννα Σπάρτη !

Ο τόπος μου λαμποκοπά

περήφανος πετρίτης,

θεά τη Σπάρτη προσκυνά

κι υψώνεται μαζί της.

© Copyright, Νικολακάκος Γεώργιος (spartinos)

Μικρά ΧΑΙΚΟΥ.........της Χαρούλας Φράγκου

 

,

Στο περιβόλι

των δωρεών σου ζωή

ανατέλλει φως

*

Ανθοστόλιστη

ξημέρωσε η αυγή

Στιγμή αλλάζει

*

Στο ορθρινό φως

φωτολαμπίζουν χρώματα

απείρου κάλλους

*

Χρώμα σπαθίζει

το άχρωμον της μέρας

άρωμα θείο

*

Σπάταλα άνθη

τη γη ανθοστολίζουν

κήποι θαλεροί

Άδηλη αρμονία

πλημμυροί τα σύμπαντα !!

*

*

Χαρούλ@ Φ. 29/5/2023 από τα "ΠΟΛΥΚΜΗΤΑ"

Θανάσης Καραθύμιος Σεκλιζιώτης: Ψυχές...

Στις αυλές των νεκρών λουλουδιών,

οι ψυχές τραγουδούν των παιδιών

αχ να δεις πως τον λεν το ρυθμό

που ακούμε μαζί στο σταθμό,

~

μες στα λίγα φτωχά γιασεμιά

σιγολιώνουν μες στη ραθυμιά,

οι χαρές των χαμένων φιλιών

που 'χουν γίνει πληγές των χειλιών.

~

Και πιο πέρα χλωμή μια κυρά

που 'χει μάτια σα ναν' οχυρά,

δυο μαντήλια κρατά σκυθρωπή

που 'ναι μαύρα του χάρου σιωπή.

~

Αχ τ' απλώνει μες στη σιγαλιά,

να στεγνώσουν σα να 'ναι χαλιά,

των δακρύων που έχουν χυθεί

για τη νιότη που έχει χαθεί.

~

Και συ λες για χαμένες στιγμές,

της ζωής μας τις χίλιες ρωγμές,

που γελούνε μες στη μοναξιά

της ανάσας στερνή ρουφηξιά.

~

Αχ η δόλια μανούλα θρηνεί

το παιδί της σπασμένο κλωνί,

στις αυλές των νεκρών λουλουδιών,

οι ψυχές τραγουδούν των παιδιών...

Θανάσης Καραθύμιος Σεκλιζιώτης

9 σύλλαβος σε αναπαιστικό μέτρο

απ' το βιβλίο μου "επιστολές στην αγάπη"