ΙΔΡΩΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ / Σκιαθάς Αντώνης

 

Έπιασε ο Αύγουστος
να ξεραίνει το πέλαγος.

Καταμεσής των ιδρωμένων σκίνων,
η κολακεία των ρημάτων
για τα εδώδιμα
του Μυστικού Δείπνου.

Άχνιζε ο τόπος θυμάρι.
Σπόνδυλοι Ελληνικών ναών
κι αυτό το θέρος
κατηφόριζαν την πλαγιά
με δρασκελιές Ηνίοχου.

Τα θεόκτιστα των μηρών σου
στο λουλάκι των γλάρων λιωμένα.

Έκαιγε ο ήλιος,
αντίδωρο μίας σπάταλης ελευθερίας,
η αρμαθιά κλειδιά που άφησε
στο αυλιδάκι
της μυστικής οδοιπορίας μας.

Γελούσε δυνατά
και έφευγε για να μαζέψει
την Βασιλεία των ουρανών
σ’ ένα ποτήρι ξίδι.

«Δει γαρ το φθαρτόν τούτο
ενδύσασθαι αφθαρσίαν,
και το θνητόν τούτο
ενδύσασθαι αθανασίαν».

Ακούσαμε εκεί στα ύψη.

Η ΣΑΛΠΙΓΓΑ / Σκιαθάς Αντώνης

 

Η ΣΑΛΠΙΓΓΑ

Υπάρχουν,
μέρες με λυγμούς χαμάληδες
στα περίπολα της νύχτας,
υπάρχουν,
νύχτες με σφαγμένους αδερφούς
στα βλάσφημα της συνείδησης,
ζωές με εργάτες που ταχυδρομούν ωδίνες
και επιθυμίες βουλιμικές σε εγκυμονούσες συζύγους,
για ένα κυριακάτικο τραπέζι,
στρωμένο με λινό τραπεζομάντηλο,
μια καράφα παγωμένο νερό
και ένα ταψί κρέας, βουτηγμένο στο θυμάρι.

Υπάρχουν πληγιασμένοι άνθρωποι,
όλες τις μέρες του έτους
π’ αγνώριστοι, γερασμένοι,
στα βαθιά μεσάνυχτα
ακούν τη σάλπιγγα της εκτέλεσης.

Εγκλεισμός Ηθελημένος / Σκιαθάς Αντώνης

 

Με τη μοίρα στις εξαιρέσεις του θανάτου αργά πολύ αργά με
βήματα σταθερά μετρά τα σανίδια του χρόνου σαθρά από την
λησμονιά.

«Ωραίο το κάστρο της μοναξιάς», αναφώνησε διαβάζοντας Ουίλλιαμ
Σαίξπηρ ξανά και ξανά. Ωραία με ανοιγμένο το στέρνο κι
η υπομονή. Την είδε ν’ ανασαίνει αργά στο περίγραμμα της
«νυχτωσιάς του κόσμου».

Είδε τον Αλέξη Τραϊανό να του κρατά το χέρι ώρες που λιώνει το
φως στη ναφθαλίνη της νύχτας του.

Η φράση (νυχτωσιά του χρόνον) υπάρχει στο ποίημα «Κόκκινος Καθρέ-
πτης» από τη συλλογή «Οι Μικρές Μέρες» (1973) τον Αλέξη Τραϊανού.

ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ / Μπαλασόπουλος Αντώνης

 

Ο κόσμος ανάποδα: ένας ουρανός από
χορτάρι και χώμα, το έδαφος αλλού
διάστικτο απ’ τις ουλές άστρων, αλλού
αδιαπέραστο απ’ το μάτι. 0 κόσμος
ανάμεσα: πουλί και θηλαστικό, ποντίκι
και σκύλος, κι ακόμα καρπός σκοτεινός
σε βαρύ κλαδί, τα μάτια της ανοιχτά
σαν στοές στον ύπνο των άλλων.

Όταν ξυπνά, φοράει τα μαύρα γάντια της,
τεντώνοντας τη νύχτα ως τα ακρόνυχά της,
μετρώντας την έκταση των υπέργειων
καλωδίων, χτυπώντας την πόρτα του Γκόγια
με τον απερίγραπτο ήχο του μανδύα της:
ένα φτερούγισμα από στιλπνό σάβανο
κάνει το ρολόι να χτυπά συμβολικότερα,
την πένα να σταματά παγωμένη στο χαρτί.

ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΚΥΛΙ / Μπαλασόπουλος Αντώνης

 

Το κακό σκυλί γλείφει το φεγγάρι
απ’ την άσφαλτο όταν νυχτώνει.
Δαγκώνει το μεδούλι στο κόκκαλο
που του πέταξε η μέρα,
δαγκώνει τη βροχή των ψύλλων
στο τρίχωμα και στην περατότητα
όλων των υπάρξεων
αντιπαραβάλλει τις γνάθους
της απαράμιλλης πείνας του.

Το κακό σκυλί εχθρεύεται
την ουρά του σαν μια περιττή
πολυτέλεια, σαν παραπανίσια λέξη.
Γρυλλίζει στον γείτονα, στους καλούς
ανθρώπους της πόλης μας, στις κυρίες,
στα μικρά παιδιά. Κανείς δε χαϊδεύει
το κακό σκυλί, μόνο τ’ άστρα,
από μακριά, που του δείχνουν
τον δρόμο άδειο, δικό του.

ΕΞΟΔΙΟ / Μπαλασόπουλος Αντώνης

 

Η ποίηση δεν έχει στόμα.
Δε λέει Πώς να σε πω – καλοκαιριάτικο πρωί;
Έχεις πιο εύκρατη μορφή, πιο ερασμία.
Λέει γρουτς γρουτς γρουτς
ή κλακ κλακ κλακ.
Η ποίηση έχει μόνο δάχτυλα.
Εσύ ακούς αυτό που δεν ακούγεται.

Όλγα Δημοσθένους Καλύβα ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ

 

Φύλλα κίτρινα στο χώμα

το σκεπάζουν νοτισμένα,

της βροχούλας τις σταγόνες

δέχονται κουλουριασμένα.

Το νερό κυλά στο δώμα,

ταξιδάκι στους αιώνες.

 

Άσπρο πέπλο στην αυλή μας

κι ο βοριάς λυσσομανάει.

Σταλακτίτες-σταλαγμίτες ·

ο ασπρομάλλης κυβερνάει

σαν αφέντης στη Γιορτή μας

και στων σπουργιτιών τις μύτες.

 

Αναγέννηση μυρίζει

όλα γύρω μας ανθίζουν.

Στης ανεμελιάς τον κήπο

μελισσούλες τριγυρίζουν.

Ο καρπός στο χώμα γυρίζει

με του γεωργού το χτύπο.

 

Και του τρυγητή η ώρα

ήρθε να καλωσορίσει

-θάλασσες κι ακρογιαλιές

με βαρκούλες να γυρίσει-

το στεφάνι με τα δώρα

στων παιδιών τις αγκαλιές.

 

 

 

 

(Λογοτεχνικό Περιοδικό Κεφαλονιάς-Κέφαλος)

ΚΑΛΗ ΚΡΥΨΩΝΑ / Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

 

Μέσα στο θόρυβο δύσκολα να μ ακούσεις.
Κι ούτε που το προσπάθησα.
Βιάστηκα ν’ απομακρυνθώ
μήπως και μάντευες στο βλέμμα μου τη θλίψη.
Ό, τι θα ήθελα να πω
πάλι με στίχους θα το πω,
γιατί το ξέρω πως δεν θα τους διαβάσεις.

Είναι καλή κρυφών α οι στίχοι για τ ανείπωτα. 

OI ΣΕΙΡΗΝEΣ / Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

 

Τα συν και πλην ποτέ σου δε λογάριασες
ούτε και σκέφτηκες να δώσεις λόγο σε κανέναν.
Ακούγοντας λογής – λογής σειρήνες της ζωής,
σπατάλησες στο τίποτα το νου και την ψυχή σου.
Μα σβήσαν πια τα φώτα της γιορτής,
μια και τα φώτα, θες δε θες, κάποτε σβήνουν.
Φτάνεις στην κάμαρή σου μόνος ή σε φέρνουν.
Ξαπλώνεις στο κρεβάτι χωρίς πια να γδυθείς
κι ίσως τη σειρήνα ετούτη του νοσοκομειακού
να μην προλάβεις καν να την ακούσεις.

ΔΑΣΚΑΛΑ / Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

 

Όλοι το ’λέγαν πως ήταν αυστηρή.
Είχε παράστημα,
φωνή καμπάνα,
επιβάλλον.
Φώναζε «ησυχία»,
παγώνοντας την αίθουσα
κι ας τρίζανε
τα ξύλα στη σόμπα.
Απόμαχος από καιρό,
αναπολεί σκανταλιές και θορύβους
κι είναι σκέτος βραχνάς
η ησυχία του βωβού σπιτιού της. 

Η ΕΞΑΙΣΙΑ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ / Ραυτοπούλου Αγγελική - Μαρίνα

Είναι η βροχή που στάζει απρέπεια

κι έπειτα είναι η πόλη που στυγνά σε καταδίδει

σ´ ένα σκοτάδι αλλόφρον

όπου εγέρασες να μετράς την ασέλγεια.

Κι έρχεται η φωνή της κοπέλας του δρόμου

να θυμίσει πως ζουν ακόμα άνθρωποι,

πως τα υπόγεια μπάζουν νερά

κι η άνοιξη μας πρόδωσε.

Κοιμήσου, θυμίαμα ιερό,

στην γλύκα της νυχτιάς μιάς ιερόδουλης

που πέταξε τα παπούτσια

και τριγυρνά ελεύθερη σαν κτύπος

στο τελευταίο σπίτι του χωριού.

Ξανά και πάλι πάρε το σοκάκι,

πάρε την λέξη, την ορφάνια, τον λαγό

που την Αλίκη παραπλάνησε

κι έτσι άμαθος κι αθώος ομολόγησε

στην ύπαρξή σου πως δεν υπάρχει αύριο.

Είναι η βροχή που στάζει απρέπεια,

οι ποντικοί που ροκανίζουν τον χρόνο,

το ικρίωμα που καρτερεί,

η λάσπη που γνέθει πατήματα.

Μην καρτερείς, ο καπελάς δεν μπορεί

να σώσει το τίποτα για το κάτι.

Εγώ απλά αγάπησα στα παραμύθια

την εξαίσια παραφροσύνη της βροχής..

"Όταν ξανάρθεις" / Τριανταφυλλίδης Ηρακλής

Όταν ξανάρθεις

σαν ένα πέταγμα του γλάρου

μέσα από το χρόνο

τις σκιές και τους αγέρηδες

ίσως δεν βρίσκομαι εδώ

Όταν ξανάρθεις

ίσως δεν θα υπάρχουν θύμησες

και μόνο μια ανεμώνη

θα σε καλεί απεγνωσμένα

να τη μυρίσεις

Δεν θα υπάρξουν άλλες φορές

που θα ξανασυναντηθούμε

στις Μαγιάτικες αλάνες

το ίδιο γλυκοκελάρισμα

η ίδια μοβ δύση

Όταν ξανάρθεις

δεν θα υπάρχει θλίψη

κι ίσως εγώ να είμαι φως

μικρή δροσοσταλίδα

σε άλλα μέρη

και τοπία μακρινά

Μα σαν αετός

που αφήνεται στον άνεμο

σιωπηλά

θα σ' αναζητώ

Εκεί θα με βλέπεις

μια λάμψη από πανσέληνο

στ' ασημένιο ποτάμι,

αγριόχορτα πάνω στα κεραμίδια,

τρελός ρυθμός

από νεροκολοκύθες

που τις χτυπά απελπισμένα

ο αέρας

{ Ποιητική συλλογή: "Φυγάδες εραστές"

Ηρακλής Τριανταφυλλίδης }

δεν βρεθήκαμε ποτέ / Γεωργοτά Άντζελα

 

Όχι, γιατί δεν μπορώ
ή γιατί δεν πρέπει.
Όχι, γιατί φοβάμαι
ή λυπάμαι.
Όχι.
Δεν έρχομαι,
γιατί περίμενα πολύ,
ενώ -εσύ- μετρούσες τα βήματά σου.

περί ονείρων / Γεωργοτά Άντζελα

 

Η Ιοκάστη είχε μια πλεχτή θηλιά.
Την έφτιαχνε από μικρό παιδί.
Κάθε χρόνο προσέθετε έναν κόμπο.
Πνίγηκε με αυτήν.
Η θηλιά έμεινε.
Οι θηλιές παραμένουν.
Μέσα τους τα όνειρά μας δένονται.

κάπου έχεις πάει / Γεωργοτά Άντζελα

 

Ακούω τη φωνή σου μέσα μου,
ζεστό ρυάκι στην ψυχή.
Λένε πως έφυγες,
χωρίς αποσκευές.
Σου έσφιγγα το χέρι – το θυμάσαι;
Μα δεν σε κράτησα κοντά.

Κάθε που νυχτώνει, μίλα μου.

Δεν υπάρχει πιο βέβαιος δρόμος
(Από τη μοναξιά)

ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ / Χρήστος Ντικμπασάνης

Σε είδα ξαφνικά

πίσω από ένα άστρο

κρυφά να με κοιτάζεις

Η ματιά σου σαν πολύτιμη πέτρα

ξεχασμένη εδώ κι αιώνες

στ' άδυτα του πόθου

Λαμπυρίζοντα μυστικά

κρύβονταν στο βλέμμα σου

Σιωπή κυνηγημένη

απ' τους δαίμονες της λήθης

φώλιαζε απελπισμένη στην καρδιά σου

Ακόμη και οι Σειρήνες λάτρευαν

τη γλυκιά, ψιθυριστή φωνή σου

Έμεινα έκπληκτος να σε παρατηρώ

καθώς απίθωνες

μπροστά στα πόδια μου

τη μαρμαρωμένη ψυχή σου

Μια λησμονημένη θεά ήσουν

που κουράστηκε πια ν' αντιστέκεται

στ' ανέλπιδα αγκαλιάσματα

μιας κρυφής ζωής

πίσω από ένα φωτεινό αστέρι

Σε είδα να στέκεσαι αποφασισμένη

να μου παραδοθείς

μα και να με κατακτήσεις

Θύμα και θύτης έμοιαζες

ενός αφανέρωτου αύριο

Μια τυχαία συνάντηση ήσουν

που με πλημμύρισε

ζωογόνους χυμούς κι ερωτικές περιπτύξεις

(Απ' την ανέκδοτη ποιητική συλλογή ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ)

Ο ΔΟΝ ΑΠΟΜΑΧΟΣ / Μαριανός Αγγελής

Έρχεται κατά πάνω μου…

Με κυνηγά, αφράτο κι άσπρο

Σε νέο πλανήτη φέρνει.

Διεγείρομαι.

Σπεύδω ακράτητος.

Δείτε, στα αμπάρια βράζουν τα καζάνια

τον ατμό, που όλο διαστέλλεται

και χώρο διεκδικεί.

Ρίχνω σκοινί για να το πιάσω

μα πέφτει κάτω εκπνέοντας.

Δένω το γάντζο στην άκρη

και ξαναρίχνω.

Γραπώνει το κενό και σκύβω να γλιτώσω.

Πεισμώνω.

Ρίχνω σοφά το δίχτυ

ξυπνώντας τον απόμαχο μέσα μου,

τον επιδέξιο μονομάχο.

Και τότε,

κόβεται σε κομμάτια χοντρά

Χοντρά σα πατάτες που πιάνουν βάρος και πέφτουν

άτακτα κάτω στη γη.

Κρίμα.

Μόλις κατέστρεψα τη βροχή που χρειαζόμουν.

ΠΕΖΟΛΙΒΑΔΑ ΘΡΑΚΑ, 2017

ΞΕΡΑΜΕΝΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΑΙΜΑ / Μασμανίδης Ιωάννης

Μὲ ἕνα ἀναφιλητὸ νοσταλγίας

βουβὸ

βουβὸς

πρόσωπο μουσκεμένο

ἀπὸ δάκρυα ἤ σταγόνες βροχῆς

δὲν ξέρω

πιωμένος ὅπως παλιὰ ὅμως

χωρίς φῶς

μὲ δάχτυλα ποὺ σφίγγουν τὸ σεντόνι

ποιήματα σοῦ ἀπαγγέλω

νοιώθω

πώς δὲν ἀντέχεται ἄλλο ἡ ἐπιχωμάτωση

ἡ ἡφαιστειώδης δόνησή σου

τὸ ἄγλυκο ταξίδι μου λεηλατεῖ

οἱ μέρες μαργαριτάρια τοῦ κολιὲ

ὅταν τὸ νῆμα σπάσει

φτιάχνουν κηρήθρες σιωπῆς

θυμᾶμαι τὸ πεθαμένο ἀπ’ τὸ κρύο

σπουργίτι στὸ περβάζι μου

τὸ πτέρωμά του ἀπὸ τὸ ἐλάχιστο αἷμα του

κοκκινισμένο

ἔντιμα πολεμᾶ τὴ φθορὰ τὴν ἐγκατάλειψη

τὸν καρδιοσπαραγμὸ τῶν ἀπανταχοῦ τεθλιμμένων

ὅπως κι ἐγὼ ἀκόμα

τὰ πεθαμένα μου τώρα

πάλι περίλυπος ἀποκυττῶ

Τὸ ἀποσκίασμα σου στὸ στῆθος κρυσταλλώθηκε

τὸ κόκκινο τῶν χειλιῶν σου σιγὰ κρυφὰ καταδρομικὰ

ἄθυρμα στὴν ἀπροφύλαχτη ψυχὴ μου

σὲ μιὰν πρωτόγνωρη ἔξαψη

ἀναρωτιέμαι

στὴν ἔμπνοη σιωπὴ πῶς χωρᾶς

στὰ στενορύμια τῆς καρδιᾶς μου πῶς ἀκόμα ἀχνοφέγγεις

δέν ἔχω ἄλλη συντροφιὰ

μέ τὰ λουλούδια

τὴ λύπη ποὺ κυλάει ἀπ’ τὰ μάτια μου

χασομερῶ

παρὰ τὰ τόσα οὐρλιαχτὰ μέσα μου

ἀβάσταχτη

ἡ

ἰσορροπία γίνεται

ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ 1973 / ............................................Χρήστος Κουκουσούρης.

 

Κάποτε ασυλλόγιστα

κυλίστηκες στη λάσπη μεγάλη αμόλυντη ιδέα,

δεν ήξερα…

Σου έπλυνα με φόβο τις πληγές,

τις έδεσα με λευκοπλάστη

κι έκτισα ένα καινούργιο πεπρωμένο

που για ιδανικά μιλά

κι αν ήθελα να σκύψω το κεφάλι

υπάρχει κάποια δύναμη που το κρατά ψηλά.

Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ 12/1973

............................................Χρήστος Κουκουσούρης.

ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΣΙΩΠΗ / Γιώργος Αλεξανδρής

 

Σπούδαγμα και ιερή διδαχή η εξιστόρηση των γεγονότων,
η αναλυτική περιγραφή και ο χαρακτηρισμός προσώπων
με εμπεριστατωμένη έρευνα δογμάτων και πίστωση αλήθειας,
με τις γνώσεις, τις βεβαιότητες, τις υποθέσεις και πιθανολογίες,
να είναι η ιστορία ερμήνευμα σωστό, συνταίριασμα και πίστη,
ώριμη αποδοχή του χτες και το αύριο πρόβλεψη και δημιουργία.

Στοχαστές λόγιοι και σοφοί, εραστές της επιστήμης και της τέχνης,
πρωτοστάτες με πρωτόγνωρες ανακαλύψεις και εφευρέσεις,
ηγήτορες πολιτικοί με αυτογνωσία, αλληλοσεβασμό και ευθύνη
επίκλητοι αρχηγοί, μονάρχες κι αυτόκλητοι δυνάστες και δημαγωγοί,
φρόντισαν με υπερεθνικούς ήρωες σε στάσεις και επαναστάσεις,
αναπαράσταση να γίνει η ιστορία, κέλευσμα και υπεύθυνη διαδοχή.

Η ενηλικίωση των εθνών με διαφανείς θεσμούς και ήθη χρηστά,
ανάγνωσμα είναι της ιστορίας γλαφυρό, καταγραφή και διαθήκη,
μακριά από μισαλλοδοξίες, διχόνοιες, διχασμούς και μνησικακίες
για να ‘ναι η συνύπαρξη σύναξη κοινή, συναίνεση και δέσμευση,
μικρές οι κοινωνίες των ιδιωτών, μεγάλες των πολλών ισχυρισμών,
όμως δεν πρόλαβε τον αποκρυφισμό, τον παρασυρμό και την πλάνη.

Έτσι, της ιστορίας η σιωπή, μεγαλοστομία είναι και βδελυγμία
για δόλιες σκοπιμότητες, κρυφές υπηρεσίες και συστρατεύσεις
πίσω από διεκδικητικούς πολέμους, ανακωχές και ειρηνεύσεις,
μπροστά από δημόσιες τελετές επίδειξης, περηφάνιας και θριάμβου,
για πρόσωπα και σύνολα που πρόκριναν ατομικά παρόν και μέλλον,
να είναι η συμπαιγνία νόμιμη, ανάγκης κάλεσμα και παρακαταθήκη.

                                             Γιώργος  Αλεξανδρής